Shame Culture vs. Guilt CultureTrad

Shame Culture vs. Guilt Culture
Traditional cultures are typically shame cultures. The ancient Greeks of The Illiad and The Odyssey was a shame culture, as was the pre-Christian Roman Empire (and Republic before it). History has shown that shame cultures, once they reach a certain level of complexity, become guilt cultures. Ancient Greece was moving in this direction during the Tragic Age (and was set back by being taken over by Rome); ancient Rome made the transition through Christianity (though it was already moving in that direction through Stoicism), and Medieval Europe is a fully-developed guilt culture.

But what is the difference between shame and guilt? And why is the move from shame to guilt rather than vice versa?

Shame is what we feel when we are caught doing something wrong. What is "wrong" emerges through cultural/social interactions and is typically associated with anti-social behavior, behaviors that will weaken the social network. The key here is that one does not feel bad about doing wrong if one is not caught doing it by anyone. It is important to do good in public, where everyone is watching you, but that doesn't mean one has to do good in private, where nobody is watching you.

Thus, in a shame culture, all generosity must be made as public and obvious as possible. People have to know you are being generous. The result is much more charity, if charity is seen as a good behavior.

However, in a shame culture, you could also cheat on your husband or wife, and so long as you weren't caught, it wouldn't matter. This, of course, is going to make it more likely that someone will cheat on their spouse.

While shame is a social regulator of behavior, guilt is an internal regulator of behavior. In a guilt culture, the individual internalizes the culture's morals. That is, you don't have to be caught to be doing wrong. You judge yourself, and that internal judgment is called guilt.

Thus, in a guilt culture, generosity ought to be made in private, quietly, so that what matters is the giving itself and the internal state it creates in you. Among those who have so internalized generosity as a virtue will of course be quite generous. But among those who have not done so, you may be assured that there will be less generosity exhibited. Since people aren't making a big deal of donating, not doing so won't be noticed. People will just assume you are giving what you can, quietly. The result, one would imagine, would be a slow reduction of charitable gifts over time, as free riders recognized the advantages inherent in a guilt culture when it comes to gift giving.

Of course, in a guilt culture, you are going to be less likely to do things like cheat on your spouse, because you will feel guilty for doing so. One won't cheat to avoid feeling that negative feeling.

Thus we see morals starting off as extremely social, then becoming more and more internalized over time. However, what if more and more people start becoming free riders? In a guilt culture, it is assumed that everyone feels guilty for doing bad. But not everyone does. One may not feel guilt at all (be a sociopath) or one may disagree with some aspect of the prevailing moral system. One can thus "sin in one's heart" and not sin in society -- thus acting as a free rider on the moral system. It is much harder to be a free rider in a shame culture, because what you do or don't do is expected to be done out in the open, where everyone can see you.

What we have seen in Western culture is an increase in free riders on the moral system. The end result is our insistence that no one be able to judge us about anything. While this does allow for a certain pluralism in morals and values, it also results in an eventual dissolution of guilt itself. Now people are neither guilty nor ashamed. This may result in a certain cosmopolitanism and acceptance of others' world views, life styles, values, etc., but it also creates a situation in which there is a perceived gap to be filled when it comes to philanthropy. This is where government often steps in, and the crowding out situation created by governments only exacerbate the problem. People see themselves as being generous through the taxes being taken from them, and so they in turn are less personally generous. Which creates the conditions for the argument for more government involvement to fill the new gaps.

Thus we see a trade-off. Shame cultures are potentially more generous, but shame creates far more cultural conformity (with which comes ingroup-outgroup politics). Guilt cultures are as generous as the amount of actual guilt found in the population. As this goes down over time, due to the problem of free riders, generosity may decrease, but cosmopolitan attitudes also increase.

This is why rural cultures are very generous toward each other, but urban cultures tend to be less generous overall in their giving, especially within their own neighborhoods. Urban givers tend to be more generous toward unknown others.

There is value to be found in both guilt and shame. We are a social species, and public displays of generosity in fact encourages others to be generous as well. The network effects of the Ice Bucket Challenge is a great example of this. Not only have donations to ALS gone through the roof, but charitable donations to other organizations has increased overall. Taking the challenge is a public display of generosity that leads to private displays of generosity. Shame and guilt can co-exist, and together they can make us better people overall. We shouldn't only be virtuous in public, but we shouldn't keep our virtue private, either.
________________________________

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัฒนธรรมวัฒนธรรมเปรียบเทียบกับความผิดอับอายวัฒนธรรมดั้งเดิมโดยทั่วไปมีวัฒนธรรมความอัปยศ กรีกโบราณ The Illiad และโคลงมีวัฒนธรรมความอัปยศ เป็น จักรวรรดิโรมันคริสเตียนก่อน (และสาธารณรัฐก่อนได้) ประวัติศาสตร์ได้แสดงว่า วัฒนธรรมความอัปยศ เมื่อพวกเขามาถึงระดับของความซับซ้อน กลายเป็น วัฒนธรรมที่ผิด กรีซโบราณถูกย้ายในทิศทางนี้ในช่วงยุคน่าเศร้า (และถูกตั้งค่ากลับ โดยนำโดยโรม); โรมโบราณทำการเปลี่ยนแปลงทางศาสนา (แม้ว่าจะถูกย้ายในทิศทางลัทธิสโตอิก), และยุโรปยุคกลาง วัฒนธรรมพัฒนาเต็มความผิดแต่อะไรคือความแตกต่างระหว่างความอัปยศและความผิด และจะย้ายจากความอัปยศไปในทางผิดแทนที่เป็นรองกันทำไมละอายใจเป็นอะไรที่เรารู้สึกเมื่อเราจะจับทำอะไรไม่ถูกต้อง คืออะไร "ผิด" ขึ้น โดยโต้ตอบสังคม/วัฒนธรรม และมักจะเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมต่อต้านสังคม พฤติกรรมที่จะอ่อนตัวลงเครือข่ายสังคม สำคัญที่นี่เป็นที่หนึ่งไม่รู้สึกไม่ดีทำไม่ถูกต้องหากไม่จับทำ โดยทุกคน จึงควรทำในที่สาธารณะ ที่ทุกคนกำลังเฝ้าดูคุณ แต่ไม่หมายความ หนึ่งได้ทำในที่ลับ ที่ไม่มีใครดูคุณดีดีดังนั้น ในวัฒนธรรมความอัปยศ ความเอื้ออาทรทั้งหมดต้องทำเป็นสาธารณะ และชัดเจนที่สุด คนต้องรู้ว่า คุณกำลังใจดี ผลเป็นกุศลมากขึ้น ถ้ากุศลจะเห็นเป็นลักษณะการทำงานดีHowever, in a shame culture, you could also cheat on your husband or wife, and so long as you weren't caught, it wouldn't matter. This, of course, is going to make it more likely that someone will cheat on their spouse.While shame is a social regulator of behavior, guilt is an internal regulator of behavior. In a guilt culture, the individual internalizes the culture's morals. That is, you don't have to be caught to be doing wrong. You judge yourself, and that internal judgment is called guilt.Thus, in a guilt culture, generosity ought to be made in private, quietly, so that what matters is the giving itself and the internal state it creates in you. Among those who have so internalized generosity as a virtue will of course be quite generous. But among those who have not done so, you may be assured that there will be less generosity exhibited. Since people aren't making a big deal of donating, not doing so won't be noticed. People will just assume you are giving what you can, quietly. The result, one would imagine, would be a slow reduction of charitable gifts over time, as free riders recognized the advantages inherent in a guilt culture when it comes to gift giving.Of course, in a guilt culture, you are going to be less likely to do things like cheat on your spouse, because you will feel guilty for doing so. One won't cheat to avoid feeling that negative feeling.ดังนั้น เราเห็นธรรมเริ่มเป็นมากขึ้นสังคม แล้วนับและอื่น ๆ internalized เวลาปิด อย่างไรก็ตาม ถ้าอะไรมากและคนเริ่มกลายเป็น ผู้ขับขี่ฟรี ในวัฒนธรรมความผิด มันจะสันนิษฐานว่า ทุกคนรู้สึกผิดสำหรับการทำดี แต่ไม่ทุกคนไม่ หนึ่งอาจไม่รู้สึกผิดเลย (จะเป็น sociopath) หรือหนึ่งอาจไม่เห็นด้วยกับบางแง่มุมของระบบคุณธรรมยึด หนึ่งสามารถทำ "บาปในใจ" และไม่ทำบาปสังคม - จึง ทำหน้าที่เป็นผู้ขับขี่อิสระในระบบคุณธรรม มันเป็นยากมากจะ ฟรีไรเดอร์ในวัฒนธรรมความอัปยศ เพราะสิ่งที่คุณทำ หรือไม่คาดว่าจะออกในเปิด ที่ทุกคนสามารถเห็นคุณเราได้เห็นในวัฒนธรรมตะวันตกเป็นการเพิ่มขึ้นของผู้ขับขี่อิสระในระบบคุณธรรม ผลลัพธ์สุดท้ายคือ insistence ของเราว่า ไม่มีใครสามารถตัดสินเราเกี่ยวกับอะไร ขณะนี้อนุญาตให้ pluralism ในมารยาทและค่า จะส่งผลในการยุบในความผิดตัวเอง ตอนนี้คนไม่ใช่ความผิด หรือละอายใจ นี้อาจทำให้บาง cosmopolitanism และยอมรับการมองโลกของคนอื่น ลักษณะชีวิต ค่า ฯลฯ แต่มันยังสร้างสถานการณ์ซึ่งมีช่องว่างที่จะใส่เมื่อมันมาถึงการกุศลรับรู้ นี่คือที่รัฐบาลมักจะขั้นตอนใน และกครั้งออกสถานการณ์ที่สร้างขึ้น โดยรัฐบาลเท่านั้นทำให้รุนแรงปัญหา คนเห็นตัวเองเป็นน้ำใจผ่านภาษีนำจากพวกเขา และพวกเขาจะดังน้อยตัวกว้าง การสร้างเงื่อนไขสำหรับอาร์กิวเมนต์ในรัฐบาลมีส่วนร่วมมากขึ้นเพื่อเติมเต็มช่องว่างใหม่Thus we see a trade-off. Shame cultures are potentially more generous, but shame creates far more cultural conformity (with which comes ingroup-outgroup politics). Guilt cultures are as generous as the amount of actual guilt found in the population. As this goes down over time, due to the problem of free riders, generosity may decrease, but cosmopolitan attitudes also increase.This is why rural cultures are very generous toward each other, but urban cultures tend to be less generous overall in their giving, especially within their own neighborhoods. Urban givers tend to be more generous toward unknown others.There is value to be found in both guilt and shame. We are a social species, and public displays of generosity in fact encourages others to be generous as well. The network effects of the Ice Bucket Challenge is a great example of this. Not only have donations to ALS gone through the roof, but charitable donations to other organizations has increased overall. Taking the challenge is a public display of generosity that leads to private displays of generosity. Shame and guilt can co-exist, and together they can make us better people overall. We shouldn't only be virtuous in public, but we shouldn't keep our virtue private, either.________________________________

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัฒนธรรมความอับอายกับวัฒนธรรมความผิด
วัฒนธรรมแบบดั้งเดิมมักจะมีวัฒนธรรมความอัปยศ ชาวกรีกโบราณของ ILLiad และโอดิสซีเป็นวัฒนธรรมความอัปยศเช่นจักรวรรดิโรมันก่อนคริสต์ศักราช (และสาธารณรัฐก่อน) ประวัติศาสตร์ได้แสดงให้เห็นว่าวัฒนธรรมความอัปยศเมื่อพวกเขามาถึงระดับหนึ่งของความซับซ้อนกลายเป็นวัฒนธรรมที่ผิด กรีกโบราณกำลังจะย้ายไปในทิศทางนี้ในช่วงยุคโศกนาฏกรรม (และได้รับการตั้งค่ากลับโดยถูกนำตัวไปจากกรุงโรม); กรุงโรมโบราณทำให้เปลี่ยนผ่านคริสต์ศาสนา (แม้ว่ามันจะได้แล้วไปในทิศทางที่ผ่านอดทน) และยุโรปสมัยกลางเป็นวัฒนธรรมที่ผิดอย่างเต็มที่การพัฒนา. แต่สิ่งที่เป็นความแตกต่างระหว่างความอัปยศและความรู้สึกผิดหรือไม่ และทำไมย้ายจากความอัปยศที่จะผิดมากกว่าในทางกลับกัน? อัปยศเป็นสิ่งที่เรารู้สึกว่าเมื่อเราจับทำอะไรผิดพลาด อะไรคือสิ่งที่ "ผิด" โผล่ออกมาผ่านทางวัฒนธรรม / ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมและมักจะเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมต่อต้านสังคมพฤติกรรมที่จะอ่อนตัวลงเครือข่ายทางสังคม ที่สำคัญที่นี่เป็นที่หนึ่งไม่ได้รู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับการทำผิดพลาดอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้ถูกจับทำมันได้โดยทุกคน มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทำดีในที่สาธารณะที่ทุกคนกำลังเฝ้าดูคุณ แต่ไม่ได้หมายความว่ามีการทำดีในภาคเอกชนที่ไม่มีใครดูคุณ. ดังนั้นในวัฒนธรรมความอัปยศเอื้ออาทรทั้งหมดจะต้องทำตามที่สาธารณะและ ที่เห็นได้ชัดที่สุดเท่าที่ทำได้ คนต้องรู้ว่าคุณเป็นคนใจกว้าง ผลที่ได้คือการกุศลอื่น ๆ อีกมากมายหากกุศลถูกมองว่าเป็นพฤติกรรมที่ดี. แต่ในวัฒนธรรมความอัปยศคุณยังสามารถโกงสามีหรือภรรยาของคุณและตราบใดที่คุณไม่ได้ถูกจับได้ก็จะได้เรื่อง นี้แน่นอนเป็นไปเพื่อให้มันมีแนวโน้มว่าคนที่จะนอกใจคู่สมรสของพวกเขา. ในขณะที่ความอัปยศเป็นควบคุมพฤติกรรมทางสังคมของความรู้สึกผิดคือควบคุมภายในของพฤติกรรม ในวัฒนธรรมความผิดบุคคลที่ internalizes ศีลธรรมวัฒนธรรม นั่นคือคุณไม่ได้ที่จะถูกจับที่จะทำผิด คุณตัดสินด้วยตัวคุณเองและที่ตัดสินภายในจะเรียกว่าผิด. ดังนั้นในความผิดวัฒนธรรมเอื้ออาทรควรต้องทำในภาคเอกชนอย่างเงียบ ๆ เพื่อให้สิ่งที่สำคัญคือการให้ตัวเองและรัฐภายในจะสร้างในตัวคุณ ในบรรดาผู้ที่ได้ internalized เพื่อเอื้ออาทรเป็นคุณธรรมของหลักสูตรจะเป็นคนใจกว้างมากทีเดียว แต่ในหมู่ผู้ที่ยังไม่ได้ทำเช่นนั้นคุณอาจจะมั่นใจได้ว่าจะมีการจัดแสดงความเอื้ออาทรน้อย เนื่องจากคนจะไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ของบริจาคไม่ทำเช่นนั้นจะไม่ได้สังเกตเห็น คนก็จะถือว่าคุณจะให้สิ่งที่คุณสามารถอย่างเงียบ ๆ ผลหนึ่งจะคิดจะลดช้าของขวัญกุศลในช่วงเวลาที่ผู้ขับขี่ฟรีได้รับการยอมรับข้อดีอยู่ในวัฒนธรรมความผิดเมื่อมันมาถึงการให้ของขวัญ. แน่นอนในวัฒนธรรมความผิดที่คุณจะไปได้น้อย มีแนวโน้มที่จะทำสิ่งที่ชอบโกงในคู่สมรสของคุณเพราะคุณจะรู้สึกผิดที่ทำเช่นนั้น หนึ่งจะไม่โกงเพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกความรู้สึกเชิงลบ. ดังนั้นเราจะเห็นศีลธรรมเริ่มออกสังคมมากแล้วกลายเป็น internalized มากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป แต่สิ่งที่ถ้าคนมากขึ้นและเริ่มกลายเป็นผู้ขับขี่ได้ฟรีหรือไม่ ในวัฒนธรรมความผิดมันจะสันนิษฐานว่าทุกคนรู้สึกผิดที่ไม่ดีสำหรับการทำ แต่ทุกคนไม่ไม่ หนึ่งอาจจะไม่รู้สึกผิดที่ทุกคน (ไม่ว่าจะต่อต้านสังคม) หรือบางคนอาจไม่เห็นด้วยกับทุกแง่มุมของระบบทางศีลธรรมที่เกิดขึ้นบางส่วน หนึ่งจึงสามารถ "บาปอยู่ในหัวใจของคน" และไม่บาปในสังคม - จึงทำหน้าที่เป็นผู้ขับขี่ฟรีบนระบบศีลธรรม มันเป็นเรื่องยากมากที่จะเป็นไรเดอร์ฟรีในวัฒนธรรมความอัปยศเพราะสิ่งที่คุณทำหรือไม่ทำคาดว่าจะทำออกมาในที่โล่งที่ทุกคนสามารถมองเห็นคุณ. สิ่งที่เราได้เห็นในวัฒนธรรมตะวันตกจะเพิ่มขึ้นใน ผู้ขับขี่ฟรีบนระบบศีลธรรม ผลลัพธ์ที่ได้คือการเรียกร้องของเราที่ไม่มีใครสามารถที่จะตัดสินเราเกี่ยวกับอะไร ขณะนี้ไม่อนุญาตให้มีการพหุนิยมบางอย่างในศีลธรรมและค่านิยมก็ยังส่งผลในการสลายตัวในที่สุดของความผิดของตัวเอง ตอนนี้คนจะไม่ผิดหรือละอายใจ ซึ่งอาจส่งผล cosmopolitanism บางอย่างและได้รับการยอมรับของคนอื่น ๆ 'มุมมองโลกวิถีชีวิตค่านิยม ฯลฯ แต่ก็ยังสร้างสถานการณ์ที่มีช่องว่างการรับรู้จะเต็มไปเมื่อมันมาถึงการทำบุญ นี่คือที่รัฐบาลมักจะทำตามขั้นตอนในและสถานการณ์ออก crowding ที่สร้างขึ้นโดยรัฐบาลเพียงรุนแรงปัญหา คนที่เห็นว่าตัวเองเป็นคนใจกว้างผ่านภาษีที่ถูกนำมาจากพวกเขาและเพื่อให้พวกเขาในทางกลับกันมีน้อยใจกว้างส่วนตัว ซึ่งจะสร้างเงื่อนไขสำหรับอาร์กิวเมนต์สำหรับการมีส่วนร่วมของภาครัฐมากขึ้นเพื่อเติมเต็มช่องว่างใหม่. ดังนั้นเราจะเห็นการออก วัฒนธรรมความอัปยศอาจเป็นคนใจกว้างมากขึ้น แต่ความอัปยศสร้างไกลมากขึ้นไปตามทางวัฒนธรรม (ที่มาการเมือง ingroup-outgroup) วัฒนธรรมที่ผิดจะเป็นคนใจกว้างเป็นจำนวนของความผิดที่เกิดขึ้นจริงที่พบในประชากร เช่นนี้จะลดลงเมื่อเวลาผ่านไปเนื่องจากมีปัญหาของผู้ขับขี่ฟรีเอื้ออาทรอาจลดลง แต่ทัศนคติทั่วโลกยังเพิ่ม. นี่คือเหตุผลที่วัฒนธรรมชนบทมีความใจกว้างเข้าหากัน แต่วัฒนธรรมเมืองมีแนวโน้มที่จะเป็นคนใจกว้างน้อยโดยรวมในการให้พวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่อยู่ในละแวกใกล้เคียงของพวกเขาเอง ผู้ให้เมืองมีแนวโน้มที่จะใจกว้างมากขึ้นต่อผู้อื่นที่ไม่รู้จัก. มีค่าที่จะพบได้ทั้งในความผิดและความอัปยศ เราเป็นสายพันธุ์ทางสังคมและการแสดงสาธารณะของความเอื้ออาทรในความเป็นจริงจะกระตุ้นให้คนอื่น ๆ ที่จะใจกว้างเช่นกัน ผลกระทบที่เป็นเครือข่ายของถังน้ำแข็งท้าทายเป็นตัวอย่างที่ดีในเรื่องนี้ ไม่เพียง แต่มีเงินบริจาคเพื่อ ALS ผ่านหลังคา แต่การบริจาคการกุศลให้กับองค์กรอื่น ๆ ได้เพิ่มขึ้นโดยรวม การท้าทายที่จะแสดงในที่สาธารณะของความเอื้ออาทรที่นำไปสู่การแสดงส่วนตัวของความเอื้ออาทร ความอับอายและความผิดสามารถอยู่ร่วมและร่วมกันพวกเขาสามารถทำให้คนเราโดยรวมดีขึ้น เราไม่ควรจะมีคุณธรรมในที่สาธารณะ แต่เราไม่ควรให้อาศัยอำนาจส่วนตัวของเราอย่างใดอย่างหนึ่ง. ________________________________

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัฒนธรรมความละอายและความรู้สึกผิด วัฒนธรรมแบบดั้งเดิมมักจะมีความละอาย
วัฒนธรรมวัฒนธรรม กรีกโบราณของอีเลียดและโอดิสซีย์ยังเสียดายวัฒนธรรม เป็นอาณาจักรก่อนคริสต์ศาสนาโรมัน ( และสาธารณรัฐก่อน ) ประวัติศาสตร์ได้แสดงให้เห็นว่าน่าเสียดายวัฒนธรรม เมื่อพวกเขามาถึงระดับหนึ่งของความซับซ้อน กลายเป็นความผิดต่าง ๆกรีกโบราณที่ถูกย้ายในทิศทางนี้ในยุควิปโยค ( และชุดหลัง โดยถูกยึดโดยโรม ) ; โรมได้เปลี่ยนแปลงผ่านทางศาสนาคริสต์ ( แม้ว่ามันถูกย้ายไปในทิศทางที่ผ่านรอย ฮอดจ์สัน ) และยุโรปยุคกลาง เป็น พัฒนา อย่าง ผิดวัฒนธรรม

แต่อะไรคือความแตกต่างระหว่างความอับอายและ รู้สึกผิดเหรอแล้วทำไมถึงย้ายจากความละอายความผิดมากกว่าในทางกลับกัน ?

อายเป็นสิ่งที่เรารู้สึกเมื่อเราถูกจับได้ว่าทำอะไรผิด อะไรคือ " ผิด " โผล่ออกมาผ่านการปฏิสัมพันธ์ทางวัฒนธรรม สังคม และโดยทั่วไปจะเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมต่อต้านสังคม พฤติกรรมที่จะทำให้เครือข่ายทางสังคม ที่สำคัญที่นี่คือ ว่า ไม่ได้รู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับการทำผิดหากไม่จับทำโดยใครมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทำดีในที่สาธารณะ ซึ่งทุกคนกำลังมองเธออยู่ แต่ไม่ได้หมายความว่า จะทำอะไรดี ในส่วนตัวที่ไม่มีใครเห็นคุณ

ดังนั้นในความอับอายวัฒนธรรมทั้งหมด ต้องทำให้เป็นสาธารณะและความชัดเจนที่สุด คนต้องรู้ว่าคุณเป็นคนใจกว้าง . ผลที่ได้คือมากกว่ากุศล ถ้ากุศลเห็นเป็นพฤติกรรมที่ดี

อย่างไรก็ตาม น่าเสียดายวัฒนธรรมนอกจากนี้คุณยังสามารถโกงสามี หรือ ภรรยา และตราบใดที่คุณไม่จับ ก็ไม่สำคัญ นี้แน่นอนจะทำให้มีโอกาสมากขึ้นที่ใครสักคนจะนอกใจคู่สมรสของพวกเขา ในขณะที่อาย

เป็นตัวควบคุมพฤติกรรมทางสังคม ความผิดคือ การควบคุมภายในของพฤติกรรม ในความรู้สึกผิด วัฒนธรรม บุคคล internalizes ของวัฒนธรรม ศีลธรรม นั่นคือ