6. Factors limiting any retreat fro

6. Factors limiting any retreat from a welfare function for the state

A fundamental challenge in reorientating the Malaysian health care system is the nature of any compulsory contributory scheme. This policy problem has occupied Malaysian health system planners for more than a decade and has been the subject of a number of studies conducted by the Malaysian government with support from the Asia Development Bank.
The National Health Security Fund (NHSF) which was proposed as a result of these studies was to take the form of a national health insurance programme requiring premiums and co-payments from those able to pay. The poor and
government employees would continue to receive subsidized services. The proposal also included a partnership between public and private health care providers, enabling members of the fund to use private facilities. The actual administration of the scheme could be handled either by a government agency or by a private organization [31]. Such a scheme might help reduce the cost burden of providing health care to all Malaysians at a heavily subsidized rate. However, it would still involve considerable subsidies to those Malaysians who were not regular wage earners (such as those engaged in the subsistence economy or in seasonal work) or those simply not earning any income. According to official estimates, the incidence of poverty in Malaysia in 1995 was 16.1% of rural households and 4.1% of urban households.Thus, despite Malaysia’s considerable economic growth, some 4.3 million households were still below the poverty line [32]. Few Malaysians have taken out private health care insurance. Moreover, the task of administering a system involving different levels of entitlements, straddling both the public and private sectors, would be formidable. There would also be the issue
of financially guaranteeing any scheme operated by the private sector. At the time of the launching of the Seventh Malaysia Plan the Malaysian government had still not decided upon the form of any national health insurance scheme, although it has indicated a preference for a system implemented by the
private, rather than public, sector.The health care needs of special groups in the Malaysian population, such as the
aged, immigrants, plantation workers, those requiring special treatment and the mentally ill, pose serious obstacles to disengagement from a welfare approach to health care provision. Moreover, any disengagement which is seen to harm the
interests of the predominantly Malay rural population has the potential to cause political problems for Malaysia’s
multi-party, multi-ethnic, coalition government. As Malaysia’s population both increases and ages it will be correspondingly
difficult for the government to retreat from a degree of responsibility for providing health care, despite its desire to see a family-based welfare system. Many older Malaysians, especially those from rural areas, will not have any accrued pension
benefits. Moreover, as Wan Abdul Manam has warned, the increased rates of degenerative diseases as the middle aged and elderly groups in the population increase, will place greater burdens on the health care system [33]. Despite the government’s articulated preference for a family-based welfare system, the Malaysian Budget for 1997 allocated some RM 52 million over 3 years for health programmes for senior citizens. The programmes will include health services at the community and institutional level [34]. Immigrant workers and their families are another group likely to need special
assistance from the government. In part, Malaysia’s spectacular economic growth has been due to the availability of cheap labour from poorer neighbouring countries. While some workers came under legal schemes, many took their chances
and entered Malaysia without a work pass. In order to satisfy the demand for labour in a rapidly growing economy, the authorities were originally willing to allow illegal immigrants to remain. In 1991 the government granted a temporary
amnesty to illegal immigrants pending the normalization of their status. Demographic projections under the Seventh Malaysia Plan suggest that by the year 2000, some 7.5% of Malaysia’s population will be made up of non-citizens [35].
The presence of a large body of immigrant workers, who are often accompanied by their families, has posed two major, and related, health problems for the government. There is considerable concern that foreigners are introducing and spreading contagious diseases (in particular tuberculosis, malaria and HIV) and also that they are putting an unacceptable burden on the public health care system. For some years now the Malaysian government has required foreigners wishing to obtain work passes to undergo a medical examination and to be covered by a health insurance scheme.
The government has required higher charges to be imposed for hospital services provided for foreigners and has demanded that employers issue letters to guarantee payment before foreign workers can be treated in public facilities. However, aside from humanitarian concerns, this response to the financial burden of extra usage of the public hospital system must be weighed against the risk that foreigners with infectious conditions will be deterred from seeking treatment and will therefore pose a serious risk to public health. Many foreign workers are poorly paid, work in dangerous occupations and live in squatter settlements. It is unlikely, therefore, that they will be able to afford costly private hospital care. Moreover, in the case of those working in rural areas, private hospitals will rarely be available. Problems with foreign workers were further exacerbated by the Asian currency crisis which hit Malaysia in 1997 and led to a marked slowing of economic activity and the laying-off of many thousands of foreign workers who were left without an income
and without employment-based health care entitlements. It is therefore unlikely that, much as the Malaysian government might wish to do so, it will be able to avoid responsibility for the health care of the several hundred thousand legal and
illegal foreign workers in Malaysia. The problem of the health care needs of workers in the plantation sector has
provided a salient example of the difficulty of state disengagement from responsibility for health care for the poorer sections of society in Malaysia. For many years the government had been criticized for the poor health services provided for workers in the rubber and palm oil estates. The main ethnic group which had traditionally worked in this sector was the Indians, but in recent years immigran workers from other countries have increasingly been employed. Estate workers are among the poorest paid in the country.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

6. ปัจจัยจำกัดผ่อนใด ๆ จากฟังก์ชันสำหรับรัฐสวัสดิการความท้าทายพื้นฐานใน reorientating ระบบสุขภาพในมาเลเซียเป็นลักษณะของโครงร่าง contributory ใด ๆ บังคับ ปัญหานโยบายนี้ได้ว่างวางแผนระบบสุขภาพมาเลเซียสำหรับกว่าทศวรรษที่ผ่านมา และมีเรื่องของการศึกษาที่ดำเนินการ โดยรัฐบาลมาเลเซียมีการสนับสนุนจาก ธนาคารพัฒนาเอเชียชาติสุขภาพความปลอดภัยกองทุน (NHSF) ซึ่งเป็นการนำเสนอผลการศึกษานี้คือการ ใช้แบบฟอร์มของโครงการประกันสุขภาพแห่งชาติต้องการเบี้ยและชำระเงินร่วมจากผู้ที่ได้ คนยากจน และพนักงานราชการจะยังคงได้รับบริการทดแทนกันได้ ข้อเสนอการรวมความร่วมมือระหว่างภาครัฐ และเอกชนผู้ให้บริการสุขภาพ การเปิดใช้งานสมาชิกของกองทุนรวมเพื่อใช้ส่วนตัว สามารถจัดการบริหารจริงของแผนงาน โดยหน่วยงานของรัฐบาล หรือองค์กรเอกชน [31] แผนดังกล่าวจะช่วยลดภาระต้นทุนของการดูแลสุขภาพให้มาเลเซียทั้งหมดในอัตราทดแทนกันได้มาก อย่างไรก็ตาม มันจะยังคงเกี่ยวข้องกับเงินอุดหนุนจำนวนมากไปที่มาเลเซียที่ไม่ปกติค่าจ้าง earners (เช่นหมั้น ในเศรษฐกิจชีพ หรือ ในการทำงานตามฤดูกาล) หรือผู้ที่เพียงแค่ไม่รับรายได้ใด ๆ ตามการประเมินอย่างเป็นทางการ อุบัติการณ์ของความยากจนในประเทศมาเลเซียในปี 1995 เป็น 4.1% ของครัวเรือนในเมืองและ 16.1% ของครัวเรือนชนบท ดังนั้น แม้มาเลเซียจำนวนมากเศรษฐกิจ บาง 4.3 ล้านครัวเรือนได้ยังต่ำกว่าเส้นความยากจน [32] มาเลเซียไม่ได้ออกดูแลสุขภาพส่วนตัวประกัน นอกจากนี้ งานดูแลระบบที่เกี่ยวข้องกับระดับของการให้สิทธิ์ straddling ทั้งภาครัฐและเอกชน จะเป็นอันตรายถึงชีวิต จะยังมีปัญหาของเงินรับประกันโครงร่างการดำเนินการ โดยภาคเอกชน ในเวลาของการเปิดตัวของแผนมาเลเซียเจ็ดรัฐบาลมาเลเซียได้ยังไม่ตัดสินใจตามรูปแบบของแผนการประกันสุขภาพแห่งชาติ แม้ว่าจะมีระบุสำหรับระบบที่ดำเนินการโดยการภาคเอกชน สาธารณะ ความต้องการดูแลสุขภาพของพิเศษกลุ่มประชากรมาเลเซีย เช่นการอายุ อพยพ คนงานสวน รักษาพิเศษเหล่านั้นจำเป็นต้อง และจิตใจ ป่วย ก่อให้เกิดอุปสรรคที่ร้ายแรงใน disengagement จากวิธีสวัสดิการเพื่อสุขภาพจัด นอกจากนี้ disengagement ซึ่งเห็นเป็นอันตรายต่อการสนใจของประชากรชนบทมาเลย์ส่วนใหญ่มีศักยภาพในการทำให้เกิดปัญหาทางการเมืองในมาเลเซีย พรรคร่วมหลายพรรค ชาติ รัฐบาล ประชากรของมาเลเซียทั้ง เพิ่ม และอายุ มันจะเรียบยากสำหรับรัฐบาลถอยจากระดับความรับผิดชอบในการให้การดูแลสุขภาพ แม้จะเป็นความปรารถนาที่จะเห็นระบบสวัสดิการพื้นฐานครอบครัว หลายเก่ามาเลเซีย โดยเฉพาะจากพื้นที่ชนบท จะได้เงินบำนาญค้างจ่ายใด ๆประโยชน์ นอกจากนี้ เป็น Wan Abdul Manam ได้เตือน ราคาเพิ่มขึ้นของโรคเสื่อมเป็นตัวกลางวัย และผู้สูงอายุกลุ่มเพิ่มประชากร จะวางภาระมากขึ้นระบบสุขภาพ [33] แม้ มีรัฐบาลที่ชอบ articulated สำหรับระบบสวัสดิการพื้นฐานครอบครัว งบประมาณที่มาเลเซียในปี 1997 ปันส่วนบาง RM 52 ล้าน 3 ปีสำหรับโปรแกรมสุขภาพสำหรับคนชรา โปรแกรมจะรวมบริการสุขภาพชุมชนและสถาบันระดับ [34] แรงงานอพยพและครอบครัวเป็นอีกกลุ่มที่น่าจะจำเป็นพิเศษassistance from the government. In part, Malaysia’s spectacular economic growth has been due to the availability of cheap labour from poorer neighbouring countries. While some workers came under legal schemes, many took their chancesand entered Malaysia without a work pass. In order to satisfy the demand for labour in a rapidly growing economy, the authorities were originally willing to allow illegal immigrants to remain. In 1991 the government granted a temporaryamnesty to illegal immigrants pending the normalization of their status. Demographic projections under the Seventh Malaysia Plan suggest that by the year 2000, some 7.5% of Malaysia’s population will be made up of non-citizens [35].The presence of a large body of immigrant workers, who are often accompanied by their families, has posed two major, and related, health problems for the government. There is considerable concern that foreigners are introducing and spreading contagious diseases (in particular tuberculosis, malaria and HIV) and also that they are putting an unacceptable burden on the public health care system. For some years now the Malaysian government has required foreigners wishing to obtain work passes to undergo a medical examination and to be covered by a health insurance scheme. The government has required higher charges to be imposed for hospital services provided for foreigners and has demanded that employers issue letters to guarantee payment before foreign workers can be treated in public facilities. However, aside from humanitarian concerns, this response to the financial burden of extra usage of the public hospital system must be weighed against the risk that foreigners with infectious conditions will be deterred from seeking treatment and will therefore pose a serious risk to public health. Many foreign workers are poorly paid, work in dangerous occupations and live in squatter settlements. It is unlikely, therefore, that they will be able to afford costly private hospital care. Moreover, in the case of those working in rural areas, private hospitals will rarely be available. Problems with foreign workers were further exacerbated by the Asian currency crisis which hit Malaysia in 1997 and led to a marked slowing of economic activity and the laying-off of many thousands of foreign workers who were left without an incomeand without employment-based health care entitlements. It is therefore unlikely that, much as the Malaysian government might wish to do so, it will be able to avoid responsibility for the health care of the several hundred thousand legal andillegal foreign workers in Malaysia. The problem of the health care needs of workers in the plantation sector hasให้เป็นตัวอย่างที่เด่นของความยากลำบากของ disengagement รัฐจากความรับผิดชอบในการดูแลสุขภาพสำหรับส่วนย่อมของสังคมมาเลเซีย หลายปี ที่รัฐบาลมีการวิพากษ์วิจารณ์สำหรับบริการสุขภาพสำหรับแรงงานในนิคมยางและน้ำมันปาล์ม อินเดียที่มีกลุ่มชาติพันธุ์หลักที่มีการทำงานแบบดั้งเดิมในภาคนี้ แต่ในปีที่ผ่านมา immigran คนจากประเทศอื่น ๆ ได้มากขึ้นรับจ้าง อสังหาริมทรัพย์แรงงานอยู่ในหมู่ผู้ยากจนที่สุดในประเทศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

6. ปัจจัยที่ จำกัด การพักผ่อนจากการทำงานสวัสดิการรัฐท้าทายพื้นฐานใน reorientating ระบบการดูแลสุขภาพของมาเลเซียเป็นธรรมชาติของโครงการใด ๆ ที่สนับสนุนการศึกษาภาคบังคับ ปัญหานโยบายนี้ได้ครอบครองมาเลเซียวางแผนระบบสุขภาพมานานกว่าทศวรรษที่ผ่านมาและได้รับเรื่องของการศึกษาที่ดำเนินการโดยรัฐบาลมาเลเซียด้วยการสนับสนุนจากธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชีย. กองทุนหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ (NHSF) ซึ่งได้รับการเสนอชื่อเป็น ผลการศึกษาเหล่านี้คือการใช้รูปแบบของโครงการประกันสุขภาพแห่งชาติพรีเมี่ยมและการชำระเงินที่ต้องใช้ร่วมจากผู้ที่สามารถที่จะจ่าย ยากจนและพนักงานของรัฐจะยังคงได้รับเงินอุดหนุนบริการ ข้อเสนอนี้ยังรวมถึงความร่วมมือระหว่างภาครัฐและเอกชนให้บริการดูแลสุขภาพที่ช่วยให้สมาชิกของกองทุนสำรองเลี้ยงชีพที่จะใช้สิ่งอำนวยความสะดวกส่วนตัว การบริหารงานที่เกิดขึ้นจริงของโครงการจะได้รับการจัดการอย่างใดอย่างหนึ่งโดยหน่วยงานของรัฐหรือองค์กรเอกชน [31] โครงการดังกล่าวจะช่วยลดภาระค่าใช้จ่ายของการให้การดูแลสุขภาพให้กับชาวมาเลเซียทั้งหมดในอัตราเงินอุดหนุนอย่างหนัก แต่ก็ยังคงเกี่ยวข้องกับการอุดหนุนมากกับผู้ที่มาเลเซียที่ไม่ได้รายได้จุนเจือครอบครัวปกติ (เช่นผู้ที่ทำงานในการดำรงชีวิตเศรษฐกิจหรือในการทำงานตามฤดูกาล) หรือผู้ที่เพียงไม่รายได้ใด ๆ ตามการประมาณการอย่างเป็นทางการอุบัติการณ์ของความยากจนในประเทศมาเลเซียในปี 1995 เป็น 16.1% ของครัวเรือนในชนบทและ 4.1% ของ households.Thus เมืองแม้จะมีการเติบโตทางเศรษฐกิจของมาเลเซียมากบาง 4,300,000 ครัวเรือนยังคงอยู่ต่ำกว่าเส้นความยากจน [32] ไม่กี่มาเลเซียได้นำออกจากการประกันการดูแลสุขภาพภาคเอกชน นอกจากนี้ยังมีงานของการบริหารระบบที่เกี่ยวข้องกับระดับที่แตกต่างกันของสิทธิคร่อมทั้งภาครัฐและภาคเอกชนจะเป็นที่น่ากลัว นอกจากนี้ยังจะมีปัญหาทางการเงินของโครงการหลักประกันใด ๆ ที่ดำเนินการโดยภาคเอกชน ในช่วงเวลาของการเปิดตัวที่เจ็ดมาเลเซียแผนรัฐบาลมาเลเซียก็ยังไม่ตัดสินใจรูปแบบของโครงการประกันสุขภาพแห่งชาติใด ๆ แม้ว่ามันจะได้ชี้ให้เห็นการตั้งค่าสำหรับระบบที่ดำเนินการโดยภาคเอกชนมากกว่าสาธารณะสุขภาพ sector.The ดูแลความต้องการของกลุ่มพิเศษในประชากรมาเลเซียเช่นผู้สูงอายุผู้อพยพคนงานสวนที่ต้องการการดูแลเป็นพิเศษและป่วยเป็นโรคจิตก่อให้เกิดอุปสรรคอย่างร้ายแรงต่อการหลุดพ้นจากวิธีการจัดหาสวัสดิการการดูแลสุขภาพ นอกจากนี้หลุดพ้นใด ๆ ที่เห็นจะเป็นอันตรายต่อผลประโยชน์ของประชากรในชนบทมลายูส่วนใหญ่มีศักยภาพที่จะก่อให้เกิดปัญหาทางการเมืองของมาเลเซียหลายฝ่ายหลายเชื้อชาติพรรคร่วมรัฐบาล ในขณะที่ประชากรของมาเลเซียทั้งการเพิ่มขึ้นของทุกเพศทุกวัยและมันจะคล้าย ๆ กันเป็นเรื่องยากสำหรับรัฐบาลที่จะหนีจากระดับของความรับผิดชอบในการให้การดูแลสุขภาพแม้จะมีความปรารถนาที่จะเห็นระบบสวัสดิการครอบครัวตาม หลายคนที่มีอายุมากกว่ามาเลเซียโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มาจากพื้นที่ชนบทจะไม่ได้มีเงินบำนาญใด ๆ ที่เกิดขึ้นผลประโยชน์ นอกจากนี้ยังเป็นวันอับดุล Manam ได้เตือนในอัตราที่เพิ่มขึ้นของโรคความเสื่อมเป็นกลุ่มวัยกลางคนและผู้สูงอายุในประชากรที่เพิ่มขึ้นจะวางภาระมากขึ้นในระบบการดูแลสุขภาพ [33] แม้จะมีการตั้งค่าก้องของรัฐบาลสำหรับระบบสวัสดิการครอบครัวที่ใช้งบประมาณมาเลเซีย 1997 จัดสรรบาง RM 52 ล้านกว่า 3 ปีสำหรับโปรแกรมสุขภาพสำหรับผู้สูงอายุ โปรแกรมจะรวมถึงการบริการด้านสุขภาพในระดับชุมชนและระดับสถาบัน [34] อพยพคนงานและครอบครัวของพวกเขาเป็นอีกกลุ่มหนึ่งที่มีแนวโน้มที่จะต้องพิเศษความช่วยเหลือจากรัฐบาล ในส่วนการเติบโตทางเศรษฐกิจของมาเลเซียที่งดงามได้รับเนื่องจากความพร้อมของแรงงานราคาถูกจากประเทศเพื่อนบ้านที่ยากจนกว่า ในขณะที่พนักงานบางส่วนมาภายใต้รูปแบบทางกฎหมายหลายเอาโอกาสของพวกเขาและเข้าไปในประเทศมาเลเซียโดยไม่ต้องทำงานผ่าน เพื่อตอบสนองความต้องการแรงงานในระบบเศรษฐกิจที่เติบโตอย่างรวดเร็วเจ้าหน้าที่เดิมยินดีที่จะช่วยให้ผู้อพยพผิดกฎหมายที่จะยังคง ในปี 1991 รัฐบาลได้รับชั่วคราวนิรโทษกรรมให้กับผู้อพยพผิดกฎหมายที่รอการฟื้นฟูสถานะของพวกเขา ประมาณการประชากรภายใต้เจ็ดมาเลเซียแผนชี้ให้เห็นว่าในปี 2000 บาง 7.5% ของประชากรของมาเลเซียจะได้รับการสร้างขึ้นของประชาชนที่ไม่ได้ [35]. การปรากฏตัวของร่างใหญ่ของแรงงานอพยพที่มักจะมาพร้อมครอบครัวของพวกเขา ได้ถูกวางสองที่สำคัญและเกี่ยวข้องกับปัญหาสุขภาพของรัฐบาล มีความกังวลอย่างมากว่าชาวต่างชาติมีการแนะนำและการแพร่กระจายโรคติดต่อ (ในวัณโรคโดยเฉพาะอย่างยิ่งโรคมาลาเรียและเอชไอวี) และว่าพวกเขาจะวางภาระที่ยอมรับไม่ได้ในระบบการดูแลสุขภาพของประชาชน ปีที่ผ่านมาตอนนี้รัฐบาลมาเลเซียจำเป็นต้องมีชาวต่างชาติที่ประสงค์จะขอรับการทำงานผ่านไปได้รับการตรวจสอบทางการแพทย์และได้รับการคุ้มครองจากโครงการประกันสุขภาพ. รัฐบาลจำเป็นต้องมีค่าใช้จ่ายที่สูงขึ้นเพื่อจะกำหนดสำหรับการให้บริการของโรงพยาบาลที่ให้บริการสำหรับชาวต่างชาติและได้เรียกร้องให้นายจ้าง ตัวอักษรปัญหาที่จะรับประกันการชำระเงินก่อนที่แรงงานต่างชาติสามารถรับการรักษาในสถานที่สาธารณะ แต่นอกเหนือจากความกังวลด้านมนุษยธรรมการตอบสนองต่อภาระทางการเงินของการใช้งานที่เพิ่มขึ้นของระบบโรงพยาบาลของรัฐนี้จะต้องชั่งน้ำหนักกับความเสี่ยงที่ชาวต่างชาติที่มีเงื่อนไขการติดเชื้อจะได้รับการขัดขวางจากการแสวงหาการรักษาและจะก่อให้เกิดความเสี่ยงร้ายแรงต่อสุขภาพของประชาชน แรงงานต่างชาติจำนวนมากจะได้รับเงินไม่ดีในการทำงานในการประกอบอาชีพที่เป็นอันตรายและการตั้งถิ่นฐานอาศัยอยู่ในถิ่นฐานในที่สาธารณะ มันไม่น่าเป็นไปได้ว่าพวกเขาจะสามารถที่จะจ่ายดูแลโรงพยาบาลเอกชนที่มีราคาแพง นอกจากนี้ในกรณีของผู้ที่ทำงานในพื้นที่ชนบทโรงพยาบาลเอกชนไม่ค่อยจะสามารถใช้ได้ ปัญหาเกี่ยวกับแรงงานต่างชาติที่ได้รับต่อไปที่มาจากวิกฤตสกุลเงินเอเชียซึ่งตีมาเลเซียในปี 1997 และนำไปสู่การชะลอตัวการทำเครื่องหมายของกิจกรรมทางเศรษฐกิจและการวางออกจากหลายพันคนของแรงงานต่างชาติที่ถูกทิ้งไว้โดยไม่มีรายได้และไม่มีการดูแลสุขภาพการจ้างงานตาม สิทธิ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องไม่น่าที่มากที่สุดเท่าที่รัฐบาลมาเลเซียอาจต้องการที่จะทำเช่นนั้นก็จะสามารถที่จะหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบในการดูแลสุขภาพของหลายแสนกฎหมายและแรงงานต่างชาติที่ผิดกฎหมายในประเทศมาเลเซีย ปัญหาที่เกิดจากความต้องการการดูแลสุขภาพของคนงานในภาคการเพาะปลูกได้ให้เป็นตัวอย่างที่สำคัญของความยากลำบากของรัฐหลุดพ้นจากความรับผิดชอบสำหรับการดูแลสุขภาพสำหรับส่วนด้อยของสังคมในประเทศมาเลเซีย หลายปีที่ผ่านรัฐบาลได้รับการวิพากษ์วิจารณ์การให้บริการสุขภาพที่ไม่ดีให้สำหรับคนงานในยางและปาล์มน้ำมันที่ดิน กลุ่มชาติพันธุ์หลักที่เคยร่วมงานประเพณีในภาคนี้เป็นชาวอินเดีย แต่ในปีที่ผ่านมา immigran แรงงานจากประเทศอื่น ๆ ได้รับการว่าจ้างมากขึ้น คนงานอสังหาริมทรัพย์อยู่ในหมู่ผู้ที่ยากจนที่สุดจ่ายในประเทศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

6 . ปัจจัยจำกัดใด ๆ ถอยจากสวัสดิการการทำงานสำหรับรัฐ

ความท้าทายพื้นฐานใน reorientating ระบบการดูแลสุขภาพของมาเลเซียคือธรรมชาติของโครงการเสริมใด ๆบังคับปัญหานโยบายนี้ได้ครอบครองวางแผนระบบสาธารณสุขมาเลเซียมานานกว่าทศวรรษ และได้รับเรื่องของการศึกษา โดยรัฐบาลมาเลเซีย โดยได้รับการสนับสนุนจากธนาคารพัฒนาเอเชีย
.