Landholding and education levels of

Landholding and education levels of households are considered
important as introduced in the model of Adhikari et al. (2004). In our
case study, we hypothesize that households with large fields may
not have enough time to access the forest and may not require
earnings or benefits from the forest, while those with fewer land
holdings may have an incentive to utilize the forest for the fulfillment
of their needs. Thus, the coefficient on extensive land holding
by the household (land) is expected to be negative. Finally, we
expect that the education level of the household's head (edu) would
positively or negatively affect community participation. For
instance, Adhikari et al. (2004) show positive association of education
with participatory activities, whereas Khan and Begum (1997)
argue that educated and technical professionals in the local area
are more involved in practical management decision. Highly
educated people with broader knowledge about the importance of
forest management for community life would have strong motivations
to engage in the program. However, high level of education
allowpeople opportunities for jobs with higher earnings than those
engaged in farm- or forest-related tasks; consequently, high education
may be a factor that reduce their dependency on the forest.
To evaluate the effectiveness of public programs and policies
aimed at enhancing community participation, our logit analysis
includes the three dummy variables of advice provision (adv),
information provision (inf), and fulfillment of the agreement (ful),
all of which must be appropriately implemented by Perum Perhutani.
First, the dummy variable of advices (adv) takes unity if
the household receives specific advices on forest management
from Perum Perhutani, and zero otherwise. Some field staffs of
Perum Perhutani regularly hold meetings with community
members to deliver advices on forest and agriculture managements,
while others visit villages and give advice on the individual
basis in an ad hoc manner.7 The meeting and visit to the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Landholding และการศึกษาในระดับครัวเรือนจะถือว่าสิ่งสำคัญนำมาใช้ในแบบจำลองของ Adhikari et al. (2004) ในของเรากรณีศึกษา เรา hypothesize ว่าครัวเรือนที่ มีเขตข้อมูลที่มีขนาดใหญ่อาจไม่มีเวลาพอที่จะเข้าป่า และไม่อาจรายได้หรือผลประโยชน์จากป่า ในขณะที่ผู้ที่มีที่ดินน้อยลงโฮลดิ้งอาจเพื่อจูงใจให้ใช้ป่าในการเติมสินค้าของความต้องการ ดังนั้น ค่าสัมประสิทธิ์บนถือที่ดินอย่างละเอียดโดยบ้าน (ที่ดิน) คาดว่าจะเป็นค่าลบ สุดท้าย เราคาดว่า จะศึกษาระดับหัวของครัวเรือน (edu)บวก หรือลบมีผลต่อการมีส่วนร่วมของชุมชน สำหรับอินสแตนซ์ al. et Adhikari (2004) แสดงราคาสมาคมศึกษาบวกมีกิจกรรมการมีส่วนร่วม ในขณะที่ขันและ Begum (1997)โต้เถียงที่ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิค และการศึกษาในพื้นที่ท้องถิ่นมีมากที่เกี่ยวข้องในการตัดสินใจจัดการปฏิบัติ สูงผู้ศึกษา มีความรู้กว้างเกี่ยวกับความสำคัญของการจัดการป่าชุมชนชีวิตต้องโต่งที่แข็งแรงการมีส่วนร่วมในโปรแกรม อย่างไรก็ตาม ระดับการศึกษาสูงallowpeople โอกาสสำหรับงานที่มีรายได้สูงขึ้นกว่าในงานเกี่ยวกับฟาร์ม หรือป่า ดังนั้น การศึกษาสูงอาจเป็นปัจจัยที่ลดการพึ่งพาป่าการประเมินประสิทธิภาพของโปรแกรมสาธารณะและนโยบายวัตถุประสงค์เพื่อเพิ่มการมีส่วนร่วมของชุมชน ของเราวิเคราะห์ logitมีตัวแปร 3 กระพริบของแนะนำสำรอง (adv),ส่วนสำรองข้อมูล (inf), และเติมสินค้าของข้อตกลง (ful),ที่ต้องดำเนิน โดย Perum Perhutani อย่างเหมาะสมอันดับแรก ตัวแปรกระพริบของใบแจ้ง (adv) จะสามัคคีถ้าครัวเรือนได้รับใบแจ้งการเฉพาะในการจัดการป่าไม้จาก Perum Perhutani และศูนย์อื่น ๆ พนักงานบางฟิลด์ของPerum Perhutani ค้างประชุมร่วมกับชุมชนอย่างสม่ำเสมอสมาชิกส่งใบแจ้งในป่าและการเกษตรการจัดการขณะเยี่ยมชมหมู่บ้าน และให้คำแนะนำในแต่ละพื้นฐานใน manner.7 กิจประชุมและเยี่ยมชมการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

landholding
และระดับการศึกษาของผู้ประกอบการได้รับการพิจารณาที่สำคัญเป็นที่รู้จักในรูปแบบของAdhikari et al, (2004) ในของเรากรณีศึกษาที่เราตั้งสมมติฐานว่าผู้ประกอบการที่มีเขตข้อมูลที่มีขนาดใหญ่อาจไม่ได้มีเวลามากพอที่จะเข้าป่าและอาจไม่จำเป็นต้องมีรายได้หรือผลประโยชน์จากป่าในขณะที่ผู้ที่มีที่ดินน้อยกว่าการถือครองอาจมีแรงจูงใจที่จะใช้ประโยชน์จากป่าไม้สำหรับการปฏิบัติตามที่ของความต้องการของพวกเขา ดังนั้นค่าสัมประสิทธิ์บนที่ดินที่กว้างขวางโฮลดิ้งโดยการใช้ในครัวเรือน (ที่ดิน) คาดว่าจะเป็นเชิงลบ สุดท้ายเราคาดหวังว่าในระดับการศึกษาของหัวหน้าครัวเรือนของ (edu) จะบวกหรือลบส่งผลกระทบต่อส่วนร่วมของชุมชน สำหรับตัวอย่างเช่น Adhikari et al, (2004) แสดงความสัมพันธ์ในเชิงบวกของการศึกษาที่มีกิจกรรมการมีส่วนร่วมในขณะที่ข่านและเจ้าหญิงแขก(1997) ยืนยันว่าผู้เชี่ยวชาญด้านการศึกษาและวิชาการในพื้นที่มีส่วนร่วมมากขึ้นในการตัดสินใจของผู้บริหารในทางปฏิบัติ สูงคนมีการศึกษามีความรู้ที่กว้างขึ้นเกี่ยวกับความสำคัญของการจัดการป่าชุมชนสำหรับชีวิตจะมีแรงจูงใจที่แข็งแกร่งจะมีส่วนร่วมในโปรแกรม แต่ระดับสูงของการศึกษาโอกาส allowpeople สำหรับงานที่มีรายได้สูงกว่าผู้ที่มีส่วนร่วมในfarm- หรืองานป่าไม้ที่เกี่ยวข้องกับ ดังนั้นการศึกษาในระดับสูงอาจจะเป็นปัจจัยที่ช่วยลดการพึ่งพาของพวกเขาในป่า. เพื่อประเมินประสิทธิภาพของโปรแกรมที่สาธารณะและนโยบายที่มุ่งเสริมสร้างการมีส่วนร่วมของชุมชนในการวิเคราะห์ logit ของเรารวมถึงสามตัวแปรดัมมี่ของการให้คำแนะนำ(ADV) การให้ข้อมูล (INF ) และการปฏิบัติตามข้อตกลง (ful) ซึ่งทั้งหมดจะต้องดำเนินการอย่างเหมาะสมโดย Perum Perhutani. ครั้งแรกที่ตัวแปรดัมมี่ของคำแนะนำ (ADV) ใช้เวลาความสามัคคีถ้าใช้ในครัวเรือนได้รับคำแนะนำที่เฉพาะเจาะจงในการจัดการป่าไม้จากPerum Perhutani และศูนย์อื่น . บางคนบุคคลากรด้านการPerum Perhutani อย่างสม่ำเสมอมีการประชุมกับชุมชนของสมาชิกที่จะส่งมอบคำแนะนำเกี่ยวกับการป่าไม้และการบริหารการเกษตรขณะที่คนอื่นเยี่ยมชมหมู่บ้านและให้คำแนะนำเกี่ยวกับบุคคลที่เป็นพื้นฐานในการเฉพาะกิจmanner.7 การประชุมและเยี่ยมชมไปที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิธีการและระดับการศึกษาของครัวเรือนถือว่า
สำคัญแนะนำในรูปแบบของ adhikari et al . ( 2004 ) ในการศึกษาของเรา
เราพบว่าครัวเรือนที่มีสาขาขนาดใหญ่อาจ
เวลาไม่เพียงพอที่จะเข้าป่า และอาจไม่ต้อง
รายได้หรือผลประโยชน์จากป่า ในขณะที่ผู้ที่มีที่ดิน
น้อยลงอาจจะจูงใจให้ใช้ป่าเพื่อเติมเต็ม
ความต้องการของพวกเขา ดังนั้น ค่าสัมประสิทธิ์ในการถือครองที่ดิน โดยครัวเรือนอย่างละเอียด
( ที่ดิน ) คาดว่าจะเป็นลบ สุดท้ายเรา
คาดหวังว่าระดับการศึกษาของหัวหน้าครัวเรือน ( edu )
บวกหรือส่งผลเสียต่อการมีส่วนร่วมของชุมชน สำหรับ
อินสแตนซ์ adhikari et al . ( 2004 ) แสดงให้เห็นในเชิงบวกกับการมีส่วนร่วมในกิจกรรมของสมาคมการศึกษา
ส่วนขันธ์และ Begum
( 2540 )ยืนยันว่า การศึกษาและผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคในท้องถิ่น
เกี่ยวข้องมากขึ้นในการตัดสินใจการจัดการการปฏิบัติ คนมีการศึกษา มีความรู้กว้างขวางมาก

เกี่ยวกับความสำคัญของการจัดการป่า ชุมชนจะเข้มแข็งในชีวิต
ที่จะมีส่วนร่วมในโปรแกรม อย่างไรก็ตาม ระดับของการศึกษา
allowpeople โอกาสงานกับกำไรสูงกว่า
ร่วมในการฟาร์มป่า หรืองานที่เกี่ยวข้อง ดังนั้น
การศึกษาสูง อาจเป็นปัจจัยช่วยลดการพึ่งพาของพวกเขาในป่า
เพื่อประเมินนโยบายประสิทธิผลของโปรแกรมการส่งเสริมการมีส่วนร่วมของประชาชนและ

เพื่อชุมชนของเรารวมถึงการวิเคราะห์โดยใช้สามตัวแปรหุ่น ( 1 ) การให้คำแนะนำการให้ข้อมูล ( inf
) , และการปฏิบัติตามข้อตกลง ( ครบ ) ,
ซึ่งทั้งหมดจะต้องดำเนินการอย่างเหมาะสมโดย perum perhutani .
ก่อน ตัวแปรหุ่นของคำแนะนำ ( 1 ) สามัคคีใช้ถ้า
ครัวเรือนได้รับคำแนะนำที่เฉพาะเจาะจงเกี่ยวกับการจัดการป่าไม้
จาก perum perhutani และศูนย์อื่น บางสาขาพนักงาน
perum perhutani เป็นประจำถือการประชุมกับสมาชิกชุมชน
ส่ง advices ในป่าและการเกษตร
การจัดการในขณะที่คนอื่น ๆ เยี่ยมชมหมู่บ้าน และให้คำแนะนำในแต่ละบุคคล ในลักษณะแบบเฉพาะกิจ
7 ประชุมและเข้าชม