The Criteria for Personal GrowthDew

The Criteria for Personal Growth



Dewey noted that interest, unlike practical ability, is difficult to understand by observation alone. Another leading philosopher of education, Pat Wilson, also thought genuine pupil interests take time to reveal themselves (MacAllister, 2013b; Wilson, 1971). It seems possible to gain a degree of insight into levels of interest through noting degrees of effort and perseverance, and indices of physical engagement can be measured by heart rate monitors and such like. However, to fully appreciate the reasons why students are fully engaged with their experiences, language is needed. As Pring (2007, p. 37) noted, in interpreting Dewey, “to disconnect language from the activity of the child is to make it alien, bereft of meaning.” Arnold (1979) somewhat reluctantly noted the same point when developing his ideas on meaning and movement in sport and physical education. He commented that “language and the scope it offers must remain the only way forward” provided language does not become a substitute for movement (Arnold, 1979, p. xiii). However, a criticism of Dewey is that despite noting the importance of language, he failed to use it to identify clearly the criteria against which personal growth could be measured. Thus, there is only a partial connection with elaborations about how the internal and objective conditions of education could be used to build up curricula from students’ previous experiences. We consider that recent theorizing by Tiberius (2012) in borrowing from Aristotle's interest in eudaimonism (human flourishing) and Sumner's (1996) ideas on developing a subjective theory of well-being can help provide a more specific set of well-being criteria. Tiberius (2012) specified that values need to be adequately informed by information and experience, suit us emotionally (as engagement with longer term goals requires learner motivation) and compatible with our personal ideals. Thus, what Tiberius (2008; 2012) combines are subjective elements such as ordinary matters we care about e.g., the feeling of being engrossed in experiences which engage fully our skills and interests as well as normative measures connected with life satisfaction, relationship satisfaction and meaningfulness goals. These normative measures should not be so hyper-idealized that they limit motivational engagement or so detached that they become unrealistic to achieve. In taking these ideas forward in physical education, the onus would be on identifying values that are informed by reflection and experience and which can articulate with students’ current needs and perceived longer terms goals. Thus, the habit of taking part regularly in physical education can link with on-going reflections about ones values. We think student engagement in this type of learning process could ensure that values avoid being things merely held in the mind rather than acted upon.
Progress in this way would recognize the importance of achieving greater curriculum coherence, where there is an acknowledgement that engaging with student subjective-informed ideas, feelings, and tensions is a necessary feature of education (Buchmann and Floden, 1992). In such settings there would be degrees of complexity and uncertainty, but also opportunities for students to review, discuss, and test their ideas and decisions. Furthermore, the capacity these learning environments have for students to recast and update their knowledge, skills and values, should help alleviate concerns teachers might have over curriculum fragmentation. We consider that this brief pedagogical review is consistent with social constructivist learning theories, and with evidence from self-determination theories of motivation that highlight how students should be able to develop optimal levels of interest and motivation within formalized and organized physical education learning environments (Sun & Chen, 2010).
In addition, Thorburn and Horrell (2012) have explored how the values and criteria identified by Tiberius (2008) and Tiberius and Swartwood (2011) could merge with current curriculum modeling requirements in Scotland. If further developed these ideas might help students make more informed and meaningful decisions about physical education and the types of lives they wish to lead in future years. Modeling ideas such as these could build on Brinkmann's (2007) advocacy of a more substantive and explicit reasoning approach to assessment which helps students make informed and wise judgments that show evidence of discernment, deliberation and effective decision-making. If these connections are authentic, then physical education programs could contain the capacity for cultivating the skills and affective states associated with making autonomous and reflective judgments on how to live well and wisely. If such a first person perspective on learning was adopted, then experiential learning could dovetail with the acquisition of knowledge (of skills, fitness, training, and healthy living) in ways that equip students with the habits, skills and values to make coherent well-being decisions in future years. Such a perspective could also ensure that inaccurate versions of learning experiences or unnecessarily severe self-assessments were avoided.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เงื่อนไขสำหรับการเจริญเติบโตส่วนบุคคลDewey กล่าวว่า สนใจ ซึ่งแตกต่างจากความสามารถในการปฏิบัติ ยากที่จะเข้าใจ โดยการสังเกตเพียงอย่างเดียว นักปราชญ์ชั้นนำอื่นศึกษา Pat Wilson ยังคิดว่า สนใจนักเรียนอย่างแท้จริงใช้เวลาในการเปิดเผยตัวเอง (MacAllister, 2013b Wilson, 1971) เหมือนได้รับระดับของความเข้าใจในระดับน่าสนใจผ่านการสังเกตของความพยายามและความเพียรพยายาม และดัชนีของหมั้นจริงสามารถวัด โดยตรวจสอบอัตราการเต้นหัวใจ และดังกล่าวเช่น อย่างไรก็ตาม เพื่อเติมเต็มในเหตุผลที่ทำไมนักเรียนมีทั้งหมดร่วมกับประสบการณ์ของพวกเขา ภาษาต้อง เป็นปริง (2007, p. 37) ระบุไว้ ในการทำนาย Dewey "การเชื่อมต่อภาษาจากกิจกรรมที่เด็กได้ทำให้คนต่างด้าว bereft ความหมาย" อาร์โนลด์ (1979) ค่อนข้างเต็มใจไว้จุดเดียวกันเมื่อมีการพัฒนาความคิดของเขาเกี่ยวกับความหมายและในการกีฬาและพลศึกษา เขากล่าวว่า "ภาษาและขอบเขตการให้บริการต้องอยู่ ในเฉพาะทางไปข้างหน้า" มีภาษาเป็นการ ทดแทนการเคลื่อนไหว (อาร์โนลด์ 1979, p. xiii) อย่างไรก็ตาม วิจารณ์ของ Dewey ได้แม้จะสังเกตถึงความสำคัญของภาษา เขาไม่เพื่อระบุเงื่อนไขกับการเจริญเติบโตส่วนบุคคลสามารถวัดได้อย่างชัดเจน ดังนั้น มีเฉพาะบางส่วนเชื่อมต่อกับ elaborations เกี่ยวกับวิธีอาจใช้เงื่อนไขภายใน และวัตถุประสงค์ของการศึกษาเพื่อสร้างหลักสูตรจากประสบการณ์ก่อนหน้าของนักเรียน เราพิจารณาว่า ล่าสุดเก่า โดยจักรพรรดิไทบีเรียส (2012) ในการกู้ยืมเงินจากดอกเบี้ยของอาริสโตเติลใน eudaimonism (ไหนมนุษย์) และของซัมเนอร์ (1996) ความคิดในการพัฒนาทฤษฎีตามอัตวิสัยของความเป็นอยู่จะทำให้ชุดเงื่อนไขเฉพาะเจาะจงมากขึ้น จักรพรรดิไทบีเรียส (2012) ระบุว่า ค่าที่จำเป็นต้องทราบข้อมูลอย่างเพียงพอตามข้อมูล และประสบการณ์ เหมาะกับเราอารมณ์เดียวกับเป้าหมายระยะยาวต้องมีแรงจูงใจผู้เรียน) และเข้ากันได้กับอุดมคติของบุคคล ดังนั้น สิ่งจักรพรรดิไทบีเรียส (2008, 2012) รวมเป็นองค์ประกอบตามอัตวิสัยเช่นเรื่องธรรมดาที่เราสนใจเช่น ความรู้สึกของการมุ่งมั่นในประสบการณ์การต่อสู้ทักษะของเราเต็ม และสนใจเป็น normative มาตรการเชื่อมโยงกับชีวิตความพึงพอใจ ความสัมพันธ์ความพึงพอใจ และ meaningfulness เป้าหมาย มาตรการเหล่านี้ normative ควรไม่ให้ ไฮเปอร์-idealized ที่พวกเขาจำกัดหมั้นหัด หรือเพื่อให้ แยกออกว่า พวกเขาจะไม่ให้ ในการความคิดเหล่านี้ไปข้างหน้าในพลศึกษา ไขข้อจะได้ระบุค่าที่ทราบ ด้วยการสะท้อน และประสบการณ์ซึ่งสามารถบอกความต้องการปัจจุบันและรับรู้เป้าหมายเงื่อนไขอีกต่อไปนักเรียน ดังนั้น ส่วนการในพลศึกษาอย่างสม่ำเสมอให้เป็นนิสัยสามารถเชื่อมโยงกับการสะท้อนเกี่ยวกับค่าของคน เราคิดว่า ความผูกพันของนักเรียนในกระบวนการเรียนรู้ชนิดนี้สามารถให้แน่ใจว่า ค่าหลีกเลี่ยงการถูกสิ่งเพียงขึ้นในจิตใจ แทนที่ดำเนินการความคืบหน้าในลักษณะนี้จะให้ความสำคัญต่อการบรรลุศักยภาพหลักสูตรมากขึ้น มีการยอมรับว่าเสน่ห์กับนักศึกษาทราบตามอัตวิสัยความคิด ความรู้สึก และความตึงเครียดเป็นคุณลักษณะจำเป็นของการศึกษา (Buchmann และ Floden, 1992) ที่ ในการตั้งค่าดังกล่าว จะมีองศาของความซับซ้อนและความไม่แน่นอน แต่ยังโอกาสสำหรับนักเรียนเพื่อทบทวน พูดคุย และทดสอบความคิดและการตัดสินใจของพวกเขา นอกจากนี้ กำลังการผลิตเหล่านี้สภาพแวดล้อมการเรียนรู้มีนิสิต recast และปรับปรุงความรู้ ทักษะ และค่า จะช่วยบรรเทาความกังวลของครูอาจมีการกระจายตัวของหลักสูตร เราพิจารณาทบทวนการสอนนี้สั้น ๆ ว่าสอดคล้อง กับทฤษฎีการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์นิยมทางสังคม และหลักฐานจากทฤษฎีเจตจำนงของแรงจูงใจที่เน้นว่านักเรียนควรจะสามารถพัฒนาระดับที่เหมาะสมน่าสนใจ และแรงจูงใจภายในอย่างเป็นทาง และจัดสภาพแวดล้อมการเรียนรู้พลศึกษา (ซัน & เฉิน 2010)นอกจากนี้ Thorburn และ Horrell (2012) มีอุดมวิธีค่าและเงื่อนไขที่ระบุ โดยจักรพรรดิไทบีเรียส (2008) และจักรพรรดิไทบีเรียส และ Swartwood (2011) อาจร่วมกับหลักสูตรปัจจุบันที่สร้างแบบจำลองความต้องการในสกอตแลนด์ ถ้าเพิ่มเติม พัฒนาความคิดเหล่านี้อาจช่วยนักเรียนให้รอบคอบมากขึ้น และตัดสินใจมีความหมายเกี่ยวกับการศึกษาทางกายภาพและชนิดของชีวิต พวกเขาต้องทำในปีนั้น โมเดลความคิดเช่นนี้สามารถสร้างของ Brinkmann หลุย (2007) ของวิธีการเหตุผลชัดเจน และแน่นมากขึ้นเพื่อที่ช่วยนักเรียนที่ทำให้คำพิพากษาทราบ และฉลาดที่แสดงหลักฐานได้ สุขุม และตัดสินผล การประเมิน ถ้าเชื่อมต่อเหล่านี้แท้จริง แล้วโปรแกรมพลศึกษาสามารถประกอบด้วยกำลังการผลิตสำหรับการเพาะปลูกทักษะและอเมริกาผลที่เกี่ยวข้องกับการตัดสินอิสระ และสะท้อนวิธีชีวิตอย่างชาญฉลาด และดี ถ้าถึงเช่นแรกบุคคลมุมมองในการเรียนรู้ เรียนผ่านสามารถแนบชิดกันของความรู้ (ด้านทักษะ ออกกำลังกาย ฝึกอบรม และชีวิตสุขภาพ) ที่จัดให้นักเรียน มีนิสัย ทักษะ และค่า coherent กำลังตัดสินใจในอนาคตปีการซื้อ มุมมองดังกล่าวยังให้ว่า เวอร์ชันไม่ถูกต้องของการเรียนรู้ประสบการณ์หรือการประเมินตนเองอย่างรุนแรงโดยไม่จำเป็นหลีกเลี่ยง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกณฑ์สำหรับการเจริญเติบโตส่วนบุคคลดิวอี้ตั้งข้อสังเกตว่ามีความสนใจที่แตกต่างจากความสามารถในการปฏิบัติเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจโดยการสังเกตเพียงอย่างเดียว อีกประการหนึ่งที่นักปรัชญาการศึกษาชั้นนำของแพ็ตวิลสันยังคิดว่าผลประโยชน์ของนักเรียนแท้ใช้เวลาในการเปิดเผยตัวเอง (MacAllister, 2013b; วิลสัน, 1971) ดูเหมือนว่าเป็นไปได้ที่จะได้รับระดับของความเข้าใจในระดับที่น่าสนใจผ่านการสังเกตองศาของความพยายามและความขยันหมั่นเพียรและดัชนีของการสู้รบทางกายภาพสามารถวัดได้โดยการตรวจสอบอัตราการเต้นหัวใจและดังกล่าวเช่น อย่างไรก็ตามอย่างเต็มที่ขอบคุณเหตุผลที่นักเรียนมีส่วนร่วมอย่างเต็มที่กับประสบการณ์ของพวกเขาภาษาเป็นสิ่งจำเป็น ในฐานะที่เป็นปริง (2007 พี. 37) ที่ระบุไว้ในการตีความดิวอี้ "เพื่อตัดการเชื่อมต่อภาษาจากกิจกรรมของเด็กคือการทำให้มันคนต่างด้าวสูญเสียของความหมาย." อาร์โนล (1979) ตั้งข้อสังเกตค่อนข้างไม่เต็มใจจุดเดียวกันเมื่อมีการพัฒนาความคิดของเขา ในความหมายและการเคลื่อนไหวในการเล่นกีฬาและการศึกษาทางกายภาพ เขาให้ความเห็นว่า "ภาษาและขอบเขตที่จะนำเสนอต้องอยู่วิธีเดียวที่ไปข้างหน้า" ให้ภาษาที่ไม่ได้กลายเป็นแทนสำหรับการเคลื่อนไหว (อาร์โนล 1979 พี. XIII) อย่างไรก็ตามการวิจารณ์ของดิวอี้เป็นว่าแม้จะมีการสังเกตความสำคัญของภาษาที่เขาล้มเหลวที่จะใช้ในการระบุอย่างชัดเจนเกณฑ์กับการเจริญเติบโตส่วนบุคคลสามารถวัดได้ ดังนั้นจึงมีเพียงบางส่วนที่มีการเชื่อมต่อขยายความเกี่ยวกับวิธีการเงื่อนไขภายในและวัตถุประสงค์ของการศึกษาสามารถนำมาใช้ในการสร้างหลักสูตรขึ้นจากประสบการณ์ก่อนหน้าของนักเรียน เราพิจารณาว่าทฤษฎีที่ผ่านมาโดย Tiberius (2012) ในการกู้ยืมเงินจากความสนใจของอริสโตเติลใน eudaimonism (เจริญรุ่งเรืองของมนุษย์) และของ Sumner (1996) ความคิดในการพัฒนาทฤษฎีอัตนัยเป็นอยู่ที่ดีสามารถช่วยให้ชุดเฉพาะเจาะจงมากขึ้นของเกณฑ์เป็นอยู่ที่ดี Tiberius (2012) ระบุว่าค่าจะต้องมีการแจ้งให้ทราบอย่างเพียงพอโดยข้อมูลและประสบการณ์เหมาะกับเราอารมณ์ (ในขณะที่การสู้รบกับเป้าหมายระยะยาวต้องมีแรงจูงใจในการเรียน) และเข้ากันได้กับอุดมคติส่วนตัวของเรา ดังนั้นสิ่งที่ Tiberius (2008; 2012) รวมเป็นองค์ประกอบอัตนัยเช่นเรื่องธรรมดาที่เราสนใจเช่นความรู้สึกของการมุ่งมั่นในประสบการณ์ที่มีส่วนร่วมอย่างเต็มที่ทักษะของเราและความสนใจเช่นเดียวกับมาตรการกฎเกณฑ์ที่เกี่ยวข้องกับความพึงพอใจในชีวิตความพึงพอใจในความสัมพันธ์และความหมาย เป้าหมาย มาตรการกฎเกณฑ์เหล่านี้ไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น Hyper-อุดมคติที่พวกเขา จำกัด การมีส่วนร่วมสร้างแรงบันดาลใจหรือถอดออกเพื่อให้พวกเขากลายเป็นไม่สมจริงเพื่อให้บรรลุ ในการความคิดเหล่านี้ไปข้างหน้าในการศึกษาทางกายภาพความรับผิดชอบจะมีการระบุค่าที่จะได้รับแจ้งจากการสะท้อนและประสบการณ์และความสามารถที่ชัดเจนกับความต้องการของนักเรียนในปัจจุบันและรับรู้เป้าหมายแง่อีกต่อไป ดังนั้นนิสัยของการมีส่วนร่วมอย่างสม่ำเสมอในการศึกษาทางกายภาพสามารถเชื่อมโยงกับการสะท้อนที่กำลังเกี่ยวกับค่านิยมคน เราคิดว่าการมีส่วนร่วมของนักเรียนในรูปแบบของกระบวนการเรียนรู้นี้จะให้แน่ใจว่าค่าหลีกเลี่ยงสิ่งที่ถูกจัดขึ้นเพียงในใจมากกว่าที่จะดำเนินการใด ๆ . ความคืบหน้าในลักษณะนี้จะตระหนักถึงความสำคัญของการบรรลุการเชื่อมโยงกันมากขึ้นหลักสูตรที่มีการรับรู้ที่มีส่วนร่วมกับนักเรียน อัตนัยทราบความคิดความรู้สึกและความตึงเครียดเป็นคุณสมบัติที่จำเป็นของการศึกษา (Buchmann และแม่น้ำ, 1992) ในการตั้งค่าดังกล่าวจะมีองศาของความซับซ้อนและความไม่แน่นอน แต่ยังมีโอกาสสำหรับนักเรียนที่จะตรวจสอบการหารือและการทดสอบความคิดและการตัดสินใจของพวกเขา นอกจากนี้กำลังการผลิตสภาพแวดล้อมการเรียนรู้เหล่านี้มีเพื่อให้นักเรียนแต่งและปรับปรุงความรู้ทักษะและค่านิยมที่จะช่วยบรรเทาความกังวลครูอาจจะมีการกระจายตัวมากกว่าหลักสูตร เราพิจารณาว่าการตรวจสอบการสอนสั้น ๆ นี้มีความสอดคล้องกับทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคมคอนสตรัคติและมีหลักฐานจากทฤษฎีความมุ่งมั่นของแรงจูงใจที่เน้นวิธีการที่นักเรียนควรจะสามารถที่จะพัฒนาในระดับที่ดีที่สุดของความสนใจและแรงจูงใจภายในกรงเล็บและจัดสภาพแวดล้อมการเรียนรู้การศึกษาทางกายภาพ (อาทิตย์ และ Chen, 2010). นอกจากนี้ Thorburn และ Horrell (2012) มีการสำรวจวิธีการที่ค่านิยมและเกณฑ์ระบุ Tiberius (2008) และสะพานและ Swartwood (2011) จะผสานกับความต้องการการสร้างแบบจำลองการเรียนการสอนในปัจจุบันก็อตแลนด์ หากพัฒนาต่อไปความคิดเหล่านี้อาจจะช่วยให้นักเรียนตัดสินใจอย่างชาญฉลาดมากขึ้นและมีความหมายเกี่ยวกับการศึกษาทางกายภาพและประเภทของชีวิตของพวกเขาต้องการที่จะนำไปสู่ในอนาคต การสร้างแบบจำลองความคิดเช่นนี้จะสร้าง Brinkmann ของ (2007) การสนับสนุนของวิธีการให้เหตุผลที่สำคัญมากขึ้นและชัดเจนเพื่อประเมินผลซึ่งจะช่วยให้นักเรียนให้คำตัดสินทราบและฉลาดที่แสดงหลักฐานของความฉลาด, ความสุขุมรอบคอบและมีประสิทธิภาพในการตัดสินใจ ถ้าเชื่อมต่อเหล่านี้มีความถูกต้องแล้วโปรแกรมการศึกษาทางกายภาพอาจมีความสามารถในการปลูกฝังทักษะและรัฐอารมณ์ที่เกี่ยวข้องกับการตัดสินอิสระและสะท้อนเกี่ยวกับวิธีการที่จะมีชีวิตที่ดีและอย่างชาญฉลาด ถ้าเช่นมุมมองของคนเป็นครั้งแรกในการเรียนรู้ที่ถูกนำมาใช้แล้วเรียนรู้จากประสบการณ์สามารถประสานกับการเข้าซื้อกิจการของความรู้ (จากทักษะการออกกำลังกาย, การฝึกอบรมและการใช้ชีวิตที่มีสุขภาพดี) ในรูปแบบที่จัดให้นักเรียนที่มีนิสัยทักษะและค่านิยมที่จะทำให้การเชื่อมโยงกันอย่างดี เป็นการตัดสินใจในอนาคต มุมมองดังกล่าวยังสามารถตรวจสอบให้แน่ใจว่ารุ่นที่ไม่ถูกต้องของประสบการณ์การเรียนรู้หรือรุนแรงโดยไม่จำเป็นการประเมินตนเองหลีกเลี่ยง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกณฑ์สำหรับการเจริญเติบโตส่วนบุคคล



ดิวอี้ สังเกตความสนใจที่แตกต่างจากความสามารถในการปฏิบัติ เป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจโดยสังเกตอยู่คนเดียว อื่นนำนักปรัชญาการศึกษา แพท วิลสัน ยังคิดว่าความสนใจนักเรียนของแท้ ใช้เวลาในการเปิดเผยตัวเอง ( เมิ่กแกลลิสเตอร์ 2013b ; วิลสัน , 1971 )มันเป็นไปได้ที่จะได้รับระดับของความเข้าใจในระดับที่น่าสนใจ โดยสังเกตองศาของความพยายามและความเพียร และดัชนีของหมั้นทางกายภาพโดยสามารถวัดอัตราการเต้นหัวใจจอภาพเป็นต้น อย่างไรก็ตาม การเข้าใจเหตุผลที่นักเรียนจะเต็มที่กับประสบการณ์ ภาษาเป็นสิ่งจำเป็น เป็นปริง ( 2550 , หน้า 37 ) ตั้งข้อสังเกตในการดิวอี้" การถอดภาษาจากกิจกรรมของเด็กเพื่อให้คนต่างด้าวไร้ซึ่งความหมาย . " อาร์โนลด์ ( 1979 ) ค่อนข้างเต็มใจสังเกตเหมือนกันจุดเมื่อพัฒนาความคิดของเขาเกี่ยวกับความหมายและการเคลื่อนไหวในกีฬาและพลศึกษา เขาให้ความเห็นว่า " ภาษาและขอบเขตมันมีต้องเป็นวิธีไปข้างหน้าเท่านั้น " ให้เรียนภาษาไม่ได้ กลายเป็นตัวแทนสำหรับการเคลื่อนไหว ( อาร์โนลด์2522 , หน้า 13 ) อย่างไรก็ตาม การวิจารณ์ของดิวอี้ คือว่าแม้จะมี noting ความสำคัญของภาษา เขาล้มเหลวที่จะใช้เพื่อระบุเกณฑ์ที่ชัดเจนต่อการเจริญเติบโตส่วนบุคคลสามารถวัดได้ ดังนั้น มีเพียงบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับ elaborations เกี่ยวกับวิธีการและเงื่อนไขภายในวัตถุประสงค์ของการศึกษาสามารถนำมาใช้เพื่อสร้างหลักสูตรจากประสบการณ์เดิมของผู้เรียนเราพิจารณาว่า ทฤษฎีล่าสุดโดยไทบีเรียส ( 2012 ) ในการกู้ยืมเงินจากอริสโตเติลของดอกเบี้ยใน eudaimonism มนุษย์ ( เจริญรุ่งเรือง ) และซัมเนอร์ ( 1996 ) ความคิดในการพัฒนาทฤษฎีอัตนัยเป็นอยู่ที่ดีสามารถช่วยให้มีเฉพาะชุดของเกณฑ์ที่ดี ไทบีเรียส ( 2012 ) ที่ระบุว่า ค่าจะต้องมีอย่างเพียงพอ ทราบ โดยข้อมูล และประสบการณ์เหมาะกับเรา อารมณ์ ( เป็นเป้าหมายระยะยาวที่ต้องหมั้นกับผู้เรียนแรงจูงใจ ) และเข้ากันได้กับอุดมคติส่วนตัวของเรา ดังนั้นสิ่งที่ไทบีเรียส ( 2551 ; 2012 ) รวมเป็นอัตนัย องค์ประกอบต่างๆ เช่น ธรรมดาเรื่องที่เราสนใจ เช่น ความรู้สึกของการหมกมุ่นอยู่ในประสบการณ์ที่ต่อสู้อย่างเต็มที่ทักษะของเราและความสนใจ ตลอดจนมาตรการเชิงบรรทัดฐานที่เกี่ยวข้องกับความพึงพอใจในชีวิตความพึงพอใจในความสัมพันธ์ และค่าเป้าหมาย มาตรการเชิงบรรทัดฐานเหล่านี้ไม่ควรให้ไฮเปอร์ อุดมคติที่พวกเขากำหนดหมั้นแรงจูงใจหรือบ้านเดี่ยวที่พวกเขากลายเป็นไม่สมจริงเพื่อให้บรรลุ ในการรับความคิดเหล่านี้ไปข้างหน้าในการศึกษาทางกายภาพความรับผิดชอบจะระบุค่าซึ่งแจ้งโดยการสะท้อนและประสบการณ์ซึ่งสามารถประกบกับความต้องการปัจจุบันของนักเรียน และการรับรู้อีกต่อไปแง่เป้าหมาย ดังนั้น นิสัยของการมีส่วนร่วมอยู่เสมอ พลศึกษา สามารถเชื่อมโยงกับเรื่องที่สะท้อนค่านิยมต่อเนื่อง .