Montreal is a very large city, but, like all large cities, it has some very small streets. Streets, for instance, like Prince Edward Street, which is only four blocks long, ending in a cul de sac. No one knew Prince Edward Street as well as did Pierre Dupin, for Pierre had delivered milk to the families on the street for thirty years now.
During the past fifteen years the horse which drew the milk wagon used by Pierre was a large white horse named Joseph. In Montreal, especially in that part of Montreal which is very French, the animals, like children, are often given the names of saints. When the big white horse first came to the Provincale Milk Company he didn`t have a name. They told Pierre that he could use the white horse henceforth. Pierre stroked the softness of the horse`s neck; he stroked the sheen of its splendid belly and he looked into the eyes of the horse.
“This is a kind horse, a gentle and a faithful horse,” Pierre said, “and I can see a beautiful spirit shining out of the eyes of the horse. I will name him after good St. Joseph, who was also kind and gentle anf faithful and a beautiful spirit.”
Within a year Joseph knew the milk route as well as Pierre. Pierre used to boast that he didn`t need reins – he never touched them. Each morning Pierre arrived at the stables of the Provincale Milk Company at five o`clock. The wagon would be loaded and Joseph hitched to it. Pierre would call “Bon jour, vieille ami,” as he climbed into his seat and Joseph would turn his head and the other drivers would smile and say that the horse would smile at Pierre. Then Jacques, the foreman, would say, “All right, Pierre, go on,” and Pierre would call softly to Joseph, “Avance, mon ami,” and this splendid combination would stalk proudly down the street.
The wagon, without any direction from Pierre, would roll three blocks down St. Catherine Street, then turn right two blocks along Roslyn Avenue; then left, for that was Prince Edward Street. The horse would stop at the first house, allow Pierre perhaps thirty seconds to get down from his seat and put a bottle of milk at the front door and would then go on, skipping two houses and stopping at the third. So down the length of the street. Then Joseph, still without any direction from Pierre, would turn around and come back along the other side. Yes, Joseph was a smart horse.
Pierre would boast at the stable of Joseph`s skill. “I never touch the reins. “He knows just where to stop. Why, a blind man could handle my route with Joseph pulling the wagon.”
So it went for years – always the same. Pierre and Joseph both grew old together, but gradually, not suddenly. Pierre’s huge walrus mustache was
ซิดนีย์เป็นเมืองที่ใหญ่มาก แต่ ชอบเมืองใหญ่ มันมีขนาดเล็กมากถนน ถนน ตัวอย่าง เช่น Prince Edward Street , ซึ่งเป็นเพียงสี่บล็อกยาว สิ้นสุดใน cul de sac . ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าชายถนนเป็นอย่างดีเช่นเดียวกับปิแอร์ Dupin , ปิแอร์ ได้มอบนมให้ครอบครัวบนถนนสามสิบปีแล้ว
During the past fifteen years the horse which drew the milk wagon used by Pierre was a large white horse named Joseph. In Montreal, especially in that part of Montreal which is very French, the animals, like children, are often given the names of saints. When the big white horse first came to the Provincale Milk Company he didn`t have a name.พวกเขาบอกเราว่า เขาสามารถใช้ม้า สีขาว ต่อไป ปิแอร์ ลูบไล้ความนุ่มของม้า ` s คอ เขาลูบท้องของเงาวิจิตร และเขามองเข้าไปในดวงตาของม้า .
" นี้เป็นชนิดของม้า ม้าอ่อนโยนและซื่อสัตย์ " ปิแอร์ กล่าวว่า " ผมสามารถเห็นวิญญาณที่สวยงามส่องแสงออกมาจากดวงตาของม้า . ผมจะตั้งชื่อมันหลังจากที่ดี เซนต์โยเซฟ who was also kind and gentle anf faithful and a beautiful spirit.”
Within a year Joseph knew the milk route as well as Pierre. Pierre used to boast that he didn`t need reins – he never touched them. Each morning Pierre arrived at the stables of the Provincale Milk Company at five o`clock. The wagon would be loaded and Joseph hitched to it. Pierre would call “Bon jour, vieille ami," ในขณะที่เขาปีนเข้าไปในที่นั่งของเขาและโจเซฟจะหันหัวและไดรเวอร์อื่น ๆ ก็ยิ้มและบอกว่าม้าจะยิ้มให้ปิแอร์ เจ้าชากส์ , โฟร์แมนจะพูดว่า " เอาล่ะ ปิแอร์ ไป " และปิแอร์จะเรียกเบาๆกับโจเซฟ " วนซ์ Mon Ami " และการรวมกันนี้งดงามจะก้านภาคภูมิใจลงบนถนน .
รถ โดยไม่มีทิศทาง จาก ปิแอร์จะม้วนสามบล็อกลงเซนต์แคทเธอรีน Street แล้วเลี้ยวขวาไปตามถนนสองบล็อก Roslyn ; ซ้าย ก็คือเจ้าฟ้าชายเอ็ดเวิร์ดถนน ม้าจะหยุดที่บ้านหลังแรกให้ ปิแอร์ บางที 30 วินาที เพื่อจะลงจากตำแหน่ง และใส่นมที่หน้าประตูและก็แล้ว ไปข้าม บ้านสองหลัง และหยุดที่ 3 ดังนั้นลงความยาวของถนน Then Joseph, still without any direction from Pierre, would turn around and come back along the other side. Yes, Joseph was a smart horse.
Pierre would boast at the stable of Joseph`s skill. “I never touch the reins. “He knows just where to stop. Why, a blind man could handle my route with Joseph pulling the wagon.”
So it went for years – always the same. Pierre and Joseph both grew old together, but gradually, not suddenly. Pierre’s huge walrus mustache was
การแปล กรุณารอสักครู่..