The Mark I had 60 sets of 24 switch

The Mark I had 60 sets of 24 switches for manual data entry and could store 72 numbers, each 23 decimal digits long.[13] It could do three additions or subtractions in a second. A multiplication took six seconds, a division took 15.3 seconds, and a logarithm or a trigonometric function took over one minute.

The Mark I read its instructions from a 24-channel punched paper tape and executed the current instruction and then read in the next one. It had no conditional branch instruction. This meant that complex programs had to be physically long. A loop was accomplished by joining the end of the paper tape containing the program back to the beginning of the tape (literally creating a loop). This separation of data and instructions is known as the Harvard architecture (although the exact nature of this separation that makes a machine Harvard, rather than Von Neumann, has been obscured with the passage of time, see Modified Harvard architecture). The first programmers of the Mark I were computing pioneers Richard Milton Bloch, Robert Campbell, and Grace Hopper.[14]

Instruction format[edit]
The 24 channels of the input tape were divided into three fields of eight channels. Each accumulator, each set of switches, and the registers associated with the input, output, and arithmetic units were assigned a unique identifying index number. These numbers were represented in binary on the control tape. The first field was the binary index of the result of the operation and the second, the source datum for the operation. The third field was a code for the operation to be performed.[13]

Aiken and IBM[edit]
Aiken published a press release announcing the Mark I listing himself as the sole "inventor". James W. Bryce was the only IBM person mentioned, even though several IBM engineers including Clair Lake and Frank Hamilton had helped to build various elements. Thomas J. Watson was enraged, and only reluctantly attended the dedication ceremony on August 7, 1944.[15][16] Aiken, in turn, decided to build further machines without IBM's help, and the ASCC came to be generally known as the Harvard Mark I. IBM went on to build the Selective Sequence Electronic Calculator (SSEC) to both test new technology and provide more publicity for the company.[15]

Successors[edit]
The Mark I was followed by the Harvard Mark II (1947 or 1948), Mark III/ADEC (September 1949), and Harvard Mark IV (1952) – all the work of Aiken. The Mark II was an improvement over the Mark I, although it still was based on electromechanical relays. The Mark III used mostly electronic components—vacuum tubes and crystal diodes—but also included mechanical components: rotating magnetic drums for storage, plus relays for transferring data between drums. The Mark IV was all-electronic, replacing the mechanical components with magnetic core memory. The Mark II and Mark III went to the US Navy base at Dahlgren, Virginia. The Mark IV was built for the US Air Force, but it stayed at Harvard.

The Mark I was eventually disassembled, although portions of it remain at Harvard in the Science Center. It is part of the Harvard Collection of Historical Scientific Instruments

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เครื่องหมายฉันมี 60 ชุดสวิตช์ 24 สำหรับการป้อนข้อมูลด้วยตนเอง และสามารถจัดเก็บหมายเลข 72 แต่ละ 23 ทศนิยมยาว[13] จึงสามารถทำการเพิ่มหรือลบสามที่สอง การคูณเอาหกวินาที หารเอา 15.3 วินาที และลอการิทึมหรือฟังก์ชันตรีโกณมิติได้กว่าหนึ่งนาที

เครื่องหมายฉันอ่านคำแนะนำของจากเทปกระดาษเจาะรูช่อง 24 และดำเนินการคำสั่งปัจจุบันแล้ว อ่านถัดไป มันมีคำสั่งไม่มีเงื่อนไข หมายความ ว่า โปรแกรมที่ซับซ้อนได้เป็นจริงยาว วนได้สำเร็จ โดยรวมจุดสิ้นสุดของเทปกระดาษประกอบด้วยโปรแกรมกลับไปยังจุดเริ่มต้นของเทป (อักษรสร้างวน) นี้แยกข้อมูลและคำแนะนำจะเรียกว่าสถาปัตยกรรมฮาร์วาร์ด (ถึงแม้ว่าธรรมชาติแท้จริงของแยกนี้ว่า ให้เครื่องฮาร์วาร์ด มากกว่าฟอน Neumann ได้ถูกบดบัง ด้วยกาลเวลา ดูสถาปัตยกรรมฮาร์วาร์ดปรับเปลี่ยน) ผู้บุกเบิกโปรแกรมเมอร์แรกของหมายที่ฉันมีคอมพิวเตอร์ริชาร์ดมิลตันเม็ดเลือดขาว โรเบิร์ต Campbell และ ถังปลอดหนี้[14]

รูปแบบคำสั่ง [แก้ไข]
24 ช่องเทปอินพุตถูกแบ่งออกเป็นสามเขตข้อมูลช่องที่แปด สะสมแต่ละ แต่ละชุดของสวิตช์ และทะเบียนที่เกี่ยวข้องกับการป้อนข้อมูล แสดงผล และคณิตศาสตร์หน่วยที่กำหนดเลขดัชนีบ่งชี้ที่ไม่ซ้ำกัน ตัวเลขเหล่านี้ถูกแสดงในรูปแบบไบนารีบนเทปควบคุม ฟิลด์แรกดัชนีไบนารีของผลลัพธ์ของการดำเนินการและที่สอง แหล่งวันสำหรับการดำเนินการที่โพสได้ ฟิลด์ที่ 3 เป็นรหัสสำหรับการดำเนิน[13]

Aiken และ IBM [แก้ไข]
Aiken เผยแพร่ข่าวประกาศหมายผมแสดงเองเป็นแต่เพียงผู้เดียว "นักประดิษฐ์" James W. ไบร์ซเป็น IBM ผู้เดียวที่กล่าวถึง แม้ว่าวิศวกร IBM หลายที่รวมถึงแคลร์เลและ Frank Hamilton ได้ช่วยสร้างองค์ประกอบต่าง ๆ Thomas J. Watson ถูกสนั่น และค่อยเข้าร่วมพิธีอุทิศบน 7 สิงหาคม 1944[15][16] Aiken กลับ ตัดสินใจที่จะสร้างเครื่องจักร โดยวิธีใช้ของ IBM เพิ่มเติม และการ ASCC มาโดยทั่วไปเรียกหมายฮาร์วาร์ดฉัน IBM ไปในการสร้างการเลือกลำดับอิเล็กทรอนิกส์เครื่องคิดเลข (SSEC) ทดสอบเทคโนโลยีใหม่ และให้ประชาสัมพันธ์เพิ่มเติมสำหรับบริษัท[15]

ผู้สืบทอด [แก้ไข]
หมายฉันถูกตาม ด้วยเครื่องหมายฮาร์วาร์ด II (1947 หรือค.ศ. 1948), เครื่องหมาย III/ADEC (1949 กันยายน), และฮาร์วาร์ด Mark IV (1952) – การทำงานทั้งหมดของ Aiken เครื่องหมาย II ได้การปรับปรุงเครื่องหมาย ถึงแม้ว่ามันยังคงเป็นไปตามถ่ายทอดข้อมูลแบบไฟฟ้า Mark III ใช้ชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์เป็นส่วนใหญ่คือหลอดสุญญากาศและคริสตัลไดโอดได้ — แต่ยัง รวมส่วนประกอบเครื่องจักรกล: หมุนดรัมแม่เหล็กสำหรับเก็บข้อมูล และรีเลย์สำหรับการโอนย้ายข้อมูลระหว่างกลอง Mark IV ถูกทั้งหมดอิเล็กทรอนิกส์ แทนส่วนประกอบเครื่องจักรกลที่ มีสนามแม่เหล็กหลักหน่วยความจำ เครื่องหมาย II และ III หมายไปกองทัพเรือสหรัฐฐานที่ Dahlgren เวอร์จิเนีย Mark IV ถูกสร้างขึ้นสำหรับเรากองทัพอากาศ แต่มันอยู่ที่ฮาร์วาร์ด

หมายฉันมีก็แยกชิ้นสามารถถอด แม้ว่าบางส่วนของมันอยู่ที่ฮาร์วาร์ดในศูนย์วิทยาศาสตร์การ เป็นส่วนหนึ่งฮาร์วาร์ดคอลเลกชันของประวัติศาสตร์ทางวิทยาศาสตร์เครื่องมือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มาร์คผมมี 60 ชุด 24 ตัว และสามารถเก็บบันทึกข้อมูลด้วยมือ 72 ตัวเลขแต่ละตัวเลขทศนิยมยาว 23 . [ 13 ] มันสามารถทำสามการเพิ่มหรือลบได้ในเสี้ยววินาที คูณเอาหกวินาที ส่วนเอา 0.7 วินาที และ ฟังก์ชันลอการิทึม ฟังก์ชันตรีโกณมิติ หรือเอาไปหนึ่งนาที .

มาร์ค ผมอ่านของคำแนะนำจาก 24 ช่องเทปกระดาษเจาะรูและดำเนินการสอนปัจจุบัน แล้วอ่านต่อ มันมีเงื่อนไข สาขาการสอน นี้หมายถึงว่าโปรแกรมที่ซับซ้อนต้องเป็นทางยาว วงได้ โดยการสิ้นสุดของกระดาษเทปที่มีโปรแกรมกลับไปที่จุดเริ่มต้นของเทป ( หมายสร้างลูป )นี้การแยกข้อมูลและคำแนะนำเรียกว่าสถาปัตยกรรมฮาร์วาร์ด ( แม้ว่าลักษณะที่แน่นอนของการแยกที่ทำให้เครื่องฮาวาร์ดมากกว่า ฟอน นอยมันน์ ถูกบดบังด้วยกาลเวลา เห็นสถาปัตยกรรมฮาร์วาร์ดแก้ไข ) แรกของมาร์ค ผมเป็นโปรแกรมเมอร์คอมพิวเตอร์ผู้บุกเบิกริชาร์ดมิลตัน บล๊อค โรเบิร์ต แคมป์เบล , Grace Hopper [ 14 ]

การสอนรูปแบบ [ แก้ไข ]
24 ช่องใส่เทปถูกแบ่งออกเป็นสามเขตแปดช่อง แต่ละคนสะสมแต่ละชุดของสวิตช์ และทะเบียนที่เกี่ยวข้องกับการ แสดงผล และหน่วยเลขคณิตได้รับมอบหมายเฉพาะระบุเลขดัชนี ตัวเลขเหล่านี้แสดงในไบนารีในเทปควบคุมสนามแรก คือ ดัชนีไบนารีผลการดําเนินงาน และประการที่สอง ตัวเลขแหล่งที่มาสำหรับการดำเนินงาน สนามที่ 3 มีรหัสสำหรับการดำเนินงานที่จะดำเนินการ [ 13 ]

ไอเคนและ IBM [ แก้ไข ]
ไอเคนเผยแพร่ข่าวประชาสัมพันธ์ประกาศมาร์คฉันรายการตัวเองเป็น แต่เพียงผู้เดียว " นักประดิษฐ์ " เจมส์ ดับเบิลยู. ไบรซ์เท่านั้น IBM คนกล่าวถึงแม้ว่าวิศวกร IBM หลายรวมถึง Clair ทะเลสาบและแฟรงก์แฮมิลตันได้ช่วยสร้างองค์ประกอบต่าง ๆ โทมัส เจ. วัตสันโกรธมาก และเต็มใจเข้าร่วมพิธีอุทิศ 7 สิงหาคม 1944 [ 15 ] [ 16 ] ไอเคน , ในการเปิด , ตัดสินใจที่จะสร้างเครื่องเพิ่มเติมโดยไอบีเอ็มช่วย และต่างประเทศมาเป็นที่รู้จักกันโดยทั่วไปเป็นฮาร์วาร์ดมาร์ค .ไอบีเอ็มก็เพื่อสร้างการเลือกลำดับเครื่องคิดเลขอิเล็กทรอนิกส์ ( SSEC ) ทั้งทดสอบเทคโนโลยีใหม่ และให้ประชาสัมพันธ์เพิ่มเติมสำหรับ บริษัท . [ 15 ]

สืบ [ แก้ไข ]
เครื่องหมายฉันตามฮาร์วาร์ดมาร์ค ii ( 1947 และ 1948 ) , Mark III / adec ( กันยายน 2492 ) และฮาร์วาร์ดมาร์ค 4 ( 1952 ) –งานทั้งหมดของไอเคน . มาร์ค ii คือการปรับปรุงมากกว่ามาร์คฉันแม้ว่ามันยังคงถูกยึดรีเลย์ไฟฟ้า Mark III ที่ใช้ส่วนใหญ่เป็นชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์หลอดสูญญากาศและไดโอดคริสตัล แต่ยังรวมถึงชิ้นส่วนเครื่องจักรกล : หมุนกลองแม่เหล็กกระเป๋า พร้อมรีเลย์สำหรับการถ่ายโอนข้อมูลระหว่างกลอง 4 เครื่องหมายเป็นอิเล็กทรอนิกส์ การเปลี่ยน ชิ้นส่วนเครื่องจักรกล ด้วยหน่วยความจำแกนแม่เหล็กมาร์ค ii และ Mark III ไปเราฐานของกองทัพเรือใน Dahlgren , เวอร์จิเนีย 4 เครื่องหมายถูกสร้างขึ้นสำหรับกองทัพอากาศ แต่มันอยู่ที่ฮาร์วาร์ด

มาร์คผมในที่สุดก็แยกออกจากกัน แม้ว่าบางส่วนของมันอยู่ที่ฮาร์วาร์ด ในศูนย์วิทยาศาสตร์ มันเป็นส่วนหนึ่งของคอลเลกชันของประวัติศาสตร์เครื่องมือวิทยาศาสตร์
ฮาร์วาร์ด