The Bauhaus is an outstanding examp

The Bauhaus is an outstanding example of the Modern Movement, which revolutionized artistic and architectural thinking and practice in the 20th century, and in particular of the progressive architectural concepts of the Jugendstil.
In 1919 the Schools of Art and of Applied Arts of the Grand Duchy of Saxony were combined to form the State Bauhaus of Weimar. The building of the former had been constructed in two phases, in 1904 and 1911, to the designs of Henry van de Velde (1863-1957), replacing the original structure of 1860.
The new building is representative of the progressive architectural concepts of the Jugendstil, in the transitional phase between Historicism and Modernism. The building was decorated with murals painted by Herbert Beyer in 1923 following the internationally famous Bauhaus exhibition. Van de Velde was responsible for the design of the former School of Applied Arts (1905-6), also in the Jugendstil tradition. Oskar Schlemmer added wall sculptures in 1923, which had disappeared, but have been replaced by copies.
The Haus am Horn was built to a design by Georg Muche in 1923 as a model building and exhibit, the first practical statement of the New Building Style of the Bauhaus. Annexes (a gatehouse, more rooms, a verandah, and a terrace facing the garden) were made in 1925; however, the original appearance is unchanged. It is the only original Bauhaus building remaining in Weimar.
The Weimar Bauhaus was obliged to close in 1925 for political reasons. Walther Gropius found support for his cultural and political stance in Dessau, along with the opportunity to create a number of large-scale new buildings. These were situated on the outskirts of the town, and comprise the Bauhaus itself and the Masters' Houses (Meisterhäuser), all commissioned by the Municipality of Dessau and built in 1925-26. The latter were the residences of the successive directors of the Bauhaus and some of its distinguished teachers.
From 1928 then until 1932 the institution enjoyed its most influential period in its struggle for the renewal of artistic and industrial design. It attracted world-famous artists such as Feininger, Kandinsky and Moholy-Nagy to its teaching staff. The Bauhaus was closed down in 1933, the building itself being used for other purposes. The interior was completely destroyed in a 1943 air raid, and no renovation was carried out until 1956.
The former School of Art is an extended tripartite building with an east wing on four axes. The central portion is triaxial and there is an irregular triaxial West wing, as well as an extension to the south with a hall lit from above. The centrally oriented crown with an air dome on the ventilation system is structured as a ridge turret. The Van de Velde building (the former School of Applied Arts) is an angular structure with division created by plaster strips under a traditional attic, given rhythmic form by dormer windows. The south gable has a monumental quality resulting from its arches of natural stone and has window openings traversed by unmasked steel bearers. The Haus am Horn is a cubic building; set back on the flat roof is a raised structure covering the high central living room with skylights and only one window at eye-level, set in a niche.
The School building itself is composed of three cubes in an asymmetrical arrangement, with all the sides of equal significance. On the north are the technical teaching rooms, a municipal trade school not administratively related with the Bauhaus. The two school blocks were given distinctive appearances. On the east, connected with the workshop block by a cross-wing housing a canteen and auditorium, is the five-storey studio and residential building for students. The complex of Meisterhäuser consists of one detached house and three semi-detached, each of two units. Their external form is determined by their internal function.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การแสวงเป็นตัวอย่างที่โดดเด่นของความเคลื่อนไหวทันสมัย ซึ่ง revolutionized คิดศิลปะ และสถาปัตยกรรมและการฝึก ในศตวรรษ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งแนวคิดสถาปัตยกรรมก้าวหน้าของ Jugendstil
ใน 1919 โรงเรียนศิลปะ และใช้ศิลปะของแกรนด์ดัชชีแซกโซนีได้รวมแบบรัฐแสวงของไวมาร์ อาคารของอดีตได้ถูกสร้างขึ้นในระยะที่สอง 1904 และ 1911 การออกแบบของ Henry van de Velde (วันที่ 1863-1957), แทนโครงสร้างเดิมของ 1860.
อาคารใหม่เป็นตัวแทนของแนวความคิดสถาปัตยกรรมก้าวหน้าของ Jugendstil ระยะอีกรายการระหว่าง Historicism นี่ อาคารถูกตกแต่ง ด้วยภาพจิตรกรรมที่วาด โดยเฮอร์เบิร์ต Beyer 1923 ตอนนิทรรศการแสวงมีชื่อเสียงในระดับนานาชาติ ชอบการออกแบบของอดีตโรงเรียนของใช้ศิลปะ (1905-6), นอกจากนี้ในประเพณี Jugendstil van de Velde ได้ ประติมากรรมผนังใน 1923 ซึ่งหาย แต่ได้ถูกแทนที่ ด้วยสำเนา เพิ่ม Oskar Schlemmer
เฮาส์เป็นฮอร์นสร้างการออกแบบ โดยจอร์จ Muche พี่เป็นรูปแบบอาคารและจัดแสดง งบปฏิบัติการแรกของอาคารแบบใหม่แสวงการ แอนเน็กซ์ (เรือนเฝ้าประตู สะอาด มีระเบียง และระเบียงหันหน้าไปทางสวน) ที่เกิดขึ้นใน 1925 อย่างไรก็ตาม ลักษณะที่ปรากฏดั้งเดิมจะไม่เปลี่ยนแปลง เป็นอาคารแสวงเท่าเดิมที่เหลืออยู่ในไวมาร์
ไวมาร์แสวงมีหน้าที่ต้องปิดด้วยเหตุผลทางการเมืองใน 1925 โกรเปียส Walther พบสนับสนุนสำหรับท่าทางวัฒนธรรม และการเมืองของเขาใน Dessau พร้อมกับโอกาสในการสร้างอาคารใหม่ขนาดใหญ่จำนวนหนึ่ง เหล่านี้มีอยู่ชานเมือง และประกอบด้วยการแสวงเองและแบบบ้าน (Meisterhäuser), ทั้งหมดโดยกล่าวว่าเทศบาล Dessau และใน 1925-26 หลังพักของกรรมการต่อเนื่องของการแสวงและบางส่วนของความแตกต่างครู
จาก 1928 จาก นั้นจน ถึงปี 1932 สถาบันที่เข้ามีอิทธิพลมากที่สุดระยะเวลาในการต่อสู้ของการต่ออายุสมาชิกของศิลปะ และอุตสาหกรรมการออกแบบ มันดึงดูดศิลปินชื่อดังของโลกเช่น Feininger Kandinsky และ Moholy-Nagy การของครูผู้สอน การแสวงถูกปิดลงในปี 1933 ห้องถูกใช้สำหรับวัตถุประสงค์อื่น ภายในถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ในการโจมตีทางอากาศ 1943 และปรับปรุงไม่ถูกดำเนินการจนถึงปี 1956.
โรงเรียนศิลปะเดิมเป็นอาคาร tripartite การขยาย มีปีกตะวันออกที่ในสี่แกน ส่วนกลางเป็น triaxial และมีการผิดปกติ triaxial เวสต์วิง รวมทั้งส่วนขยายใต้มีหอสว่างจากข้างต้น มงกุฎ กลางแนวกับโดมมีอากาศในระบบระบายอากาศมีโครงสร้างเป็นปราการริดจ์ Velde เดอรถตู้ที่อาคาร (อดีตโรงเรียนของใช้ศิลปะ) มีโครงสร้างเป็นแองกูลาร์ มีส่วนสร้าง โดยแถบพลาสเตอร์ภายใต้ตัวแบบถังห้องใต้หลังคา กำหนดแบบฟอร์มเป็นจังหวะ โดย windows หน้าต่างหลังคา ช่อฟ้าใต้มีคุณภาพอนุสาวรีย์ที่เกิดจากการอาร์เชสของหินธรรมชาติ และมีช่องหน้าต่างที่ถูกตรวจสอบ โดย bearers เหล็กอำพราง เฮาส์เป็นฮอร์นเป็นอาคารลูกบาศก์ ตั้งบนดาดฟ้ามีโครงสร้างที่ยกสูงกลางห้อง มีหน้าต่างบนหลังคาและหน้าต่างเดียวในระดับสายตาการครอบคลุม ในโพรง
ประกอบด้วยโรงเรียนสร้างตัวเองของลูกบาศก์สามในการจัดเรียง asymmetrical กับทุกด้านของความสำคัญเท่ากัน ทางทิศเหนือเป็นห้องสอนเทคนิค โรงเรียนค้าเทศบาล administratively ไม่เกี่ยวข้องกับการแสวง บล็อกสองโรงเรียนได้รับนัดโดดเด่น ในภาคตะวันออก เชื่อมต่อด้วยการประชุมเชิงปฏิบัติการ โดยข้ามฝ่ายบ้านโรงอาหารและหอประชุม เป็นสตูดิโออาคาร 5 ชั้นและอาคารพักอาศัยสำหรับนักเรียน ห้อง Meisterhäuser ประกอบด้วยบ้านเดี่ยวหนึ่งและสามแฝด แต่ละหน่วยที่สองของ แบบฟอร์มภายนอกของพวกเขาจะถูกกำหนด โดยการทำงานภายใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จาก Bauhaus เป็นตัวอย่างที่โดดเด่นของการเคลื่อนไหวที่ทันสมัยการปฏิวัติศิลปะและสถาปัตยกรรมการคิดและการปฏิบัติในศตวรรษที่ 20 และในเฉพาะของสถาปัตยกรรมแนวคิดก้าวหน้าของจุงเกนชติล .
ใน 2462 โรงเรียนศิลปะและศิลปประยุกต์ของอาณาจักรแกรนด์ดยุคแห่งแซกโซนี ( รวมถึงรูปแบบรัฐของ Weimar Bauhaus .อาคารของอดีตได้ถูกสร้างขึ้นในสองขั้นตอน ในปี 1904 และ 1911 , การออกแบบของเฮนรี่ แวน เดอ เวลเด้ ( 1863-1957 ) แทนโครงสร้างเดิมของ 1860 .
อาคารใหม่เป็นตัวแทนของสถาปัตยกรรมแนวคิดก้าวหน้าของจุงเกนชติลในระยะเปลี่ยนผ่านระหว่าง Historicism และสมัยใหม่อาคารถูกตกแต่งด้วยจิตรกรรมฝาผนังวาดโดย เฮอร์เบิร์ต เบเยอร์ ในปี 1923 ต่อไปนี้ที่มีชื่อเสียงในระดับนานาชาติ Bauhaus Exhibition แวน เดอ เวลเด้เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการออกแบบของโรงเรียนเก่าของศิลปะประยุกต์ ( 1905-6 ) นอกจากนี้ในยูเกนด์ชติลประเพณี ออสการ์ ชเลมเมอร์เพิ่มประติมากรรมผนังในปี 1923 ซึ่งได้หายไป แต่ได้ถูกแทนที่ด้วย
เนาการใช้ชีวิตเป็นแตรที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อการออกแบบโดยจอร์จ มุเค่ ในปี 1923 เป็นอาคารรูปแบบและงานนิทรรศการ ชี้แจงการปฏิบัติแรกของอาคารใหม่สไตล์ของ Bauhaus . ภาคผนวก ( แอนดรูว์ โกรฟ , ห้องพัก , ระเบียงและระเบียงหันหน้าไปทางสวน ) ที่ถูกสร้างขึ้นมาใน 1925 ; แต่ลักษณะเดิมไม่เปลี่ยนแปลง มันคือต้นฉบับเท่านั้นที่เหลืออยู่ใน Weimar Bauhaus อาคาร
.ใน Weimar Bauhaus ต้องไปปิดใน 1925 ด้วยเหตุผลทางการเมือง วอลเตอร์ โกรเปียสพบการสนับสนุนของเขา วัฒนธรรม และการเมือง การระวังใน เดสเซา พร้อมกับโอกาสที่จะสร้างจำนวนของอาคารใหม่ ขนาดใหญ่ เหล่านี้ตั้งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองและประกอบด้วย Bauhaus ตัวเองและมาสเตอร์บ้าน ( meisterh และผู้ใช้ )ทั้งหมดสำหรับเขตเทศบาลเมือง เดสเซาและสร้างขึ้นใน 1925-26 . หลังเป็นบ้านพักของผู้อำนวยการต่อเนื่องของ Bauhaus และบางส่วนของครูดีเด่น
จาก 1928 จน 2475 สถาบันที่มีอิทธิพลมากที่สุดของมันในการต่อสู้กับระยะเวลาของการต่ออายุของศิลปะอุตสาหกรรมและการออกแบบ มันดึงดูดศิลปินชื่อดังระดับโลก เช่นไฟนิงเงอร์ ,คันดิน moholy นากีพนักงานและการสอน จาก Bauhaus ถูกปิดลงในปี 1933 อาคารที่ตัวเองถูกใช้เพื่อวัตถุประสงค์อื่น ๆ ภายในถูกทำลายใน raid 2486 อากาศและไม่ปรับปรุงดำเนินการจนกว่า 1956 .
โรงเรียนเดิมของศิลปะ คือการขยายอาคารไตรภาคีกับปีกตะวันออก 4 แกนส่วนที่เป็นแกนกลางและมีปีกตะวันตกแกนผิดปกติ รวมทั้งขยายสู่ภาคใต้ห้องโถงที่สว่างจากข้างต้น ส่วนกลางมุ่งเน้นมงกุฎกับโดมอากาศในระบบระบายอากาศ มีโครงสร้างเป็นแนวปราการฟาน เดอ เวลเด้อาคาร ( โรงเรียนเดิมของศิลปะประยุกต์ ) เป็นโครงสร้างที่สร้างขึ้นโดยเชิงมุมกับกองแผ่นปูนใต้หลังคาแบบดั้งเดิม ให้จังหวะตามแบบฟอร์ม Windows หน้าต่างที่ยื่นออกมาจากหลังคา หน้าจั่วทางใต้มีอนุสาวรีย์ของภาพที่เกิดจากโค้งของหินธรรมชาติ และ มีช่องหน้าต่าง traversed โดยเผยถือเหล็ก ที่ Haus เป็นฮอร์นเป็นอาคารลูกบาศก์ ;ไว้บนหลังคาแบนยกโครงสร้างครอบคลุมสูงกลางห้องนั่งเล่นกับสกายไลท์และเพียงหนึ่งหน้าต่างที่ระดับสายตา ตั้งอยู่ในโพรง
อาคารโรงเรียนตัวเองประกอบด้วยสามก้อนในการจัดสมดุลกับทุกด้านอย่างเท่าเทียมกัน ทางทิศเหนือเป็นห้องสอนเทคนิคการค้าเทศบาลโรงเรียนไม่มีความสัมพันธ์กับ Bauhaus .สองโรงเรียนบล็อกได้รับลักษณะที่โดดเด่น ด้านทิศตะวันออกเชื่อมต่อกับบล็อกเชิงปฏิบัติการโดยข้ามปีกที่อยู่อาศัยโรงอาหารและหอประชุม มีห้าชั้น สตูดิโอ และ อาคารที่พักอาศัยสำหรับนักเรียน ที่ซับซ้อนของ meisterh และผู้ใช้ ประกอบด้วย บ้านเดี่ยว และ สาม กึ่งบ้านเดี่ยว แต่ละของทั้งสองหน่วยงาน รูปแบบภายนอกของพวกเขาจะถูกกำหนดโดยฟังก์ชันภายในของตน