It is also important to note that f

It is also important to note that for countries operating on pegged exchange rates, a panic
by domestic investors can also deplete foreign exchange reserves, and thereby precipitate a
financial crisis. For example, holders of sight deposits in the banking system, or domestic holders
of treasury bills, might decide suddenly to convert their domestic assets into foreign exchange,
thereby draining the foreign exchange reserves at the central bank (such, after all, is the classic
framework for understanding a balance of payments crisis). The Brazilian government, for
example, owes about $250 in domestic debt (with an average maturity of about seven months),
and redemptions of these notes have added to the pressure on the real. In earlier studies (e.g.
Sachs, Tornell, and Velasco, 1995), the ratio of M2/Reserves was used as an indicator of the
vulnerability to such a crisis. In fact, our reading of the current round of panics is that they all
occurred in circumstances with very high levels of cross-border exposure. Thus, we find that the
ratio of short-term foreign debts to reserves is a more sensitive indicator of vulnerability than the
ratio of M2 to reserves. Future crises, however, may be triggered by domestic investors rather
than foreign investors. Once again, a priority for future research is an exploration of the relative
propensities of foreign and domestic investors to financial panic, as a step in creating a better
early-warning system.
In the recent crises, the key question is why did all this capital suddenly leave? One year
ago, as the capital withdrawals swept across Thailand, the Philippines, Malaysia, Indonesia, and
later, Korea, there were four main culprits identified as causes of the crisis: (i) weaknesses within
the Asian economies, especially poor financial, industrial, and exchange rate policies; (ii) overinvestment
in dubious activities resulting from the moral hazard of implicit guarantees, corruption,
and anticipated bailouts; (iii) financial panic, in that what began as moderately-sized capital
withdrawals cascaded into a panic because of weaknesses in the structure of international capital
markets and early mismanagement of the crisis, and (iv) exchange rate devaluations in mid-1997
in Thailand (and late in the year in Korea), that may have plunged these countries into panic.
Early in the crisis, almost all analysts (led by the IMF) pointed towards weaknesses in the
Asian economies and corruption-cum moral hazard, and a few (notably the editorial page of the
Wall Street Journal) laid the blame mainly on the initial devaluations. Panic and weaknesses in
international capital markets were not the explanations of choice, though we favored such a view
in our first assessment of the crisis (Radelet and Sachs, 1998a). Now, one year later, the
underlying weaknesses in international financial markets are much more widely recognized, with
widespread calls for changes in the international financial architecture. Some individual analysts,
such as Paul Krugman, have substantially changed their point of view on the causes of the crisis.
His initial analysis (Krugman, 1998) argued that problems within the Asian economies, combined
with corruption and moral hazard, led to wild over-investment and a boom-bust cycle largely
anticipated by rational market participants. A more recent analysis (Krugman, 1999) argues that
such weaknesses cannot explain the depth and severity of the crisis, nor the fact that it occurred in
so many countries simultaneously, and instead lays the blame on financial panic and overly

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าสำหรับประเทศที่ดำเนินงานเกี่ยวกับอัตราแลกเปลี่ยนตรึง, ความตื่นตระหนกของนักลงทุนในประเทศยังสามารถทำให้หมดสิ้นลงทุนสำรองเงินตราต่างประเทศและจึงเร่งรัดวิกฤตการณ์ทางการเงิน ตัวอย่างเช่นผู้ถือของเงินฝากสายตาในระบบธนาคารหรือผู้ถือภายในประเทศของตั๋วเงินคลังอาจตัดสินใจอย่างกระทันหันในการแปลงสินทรัพย์ในประเทศของพวกเขาเป็นเงินตราต่างประเทศซึ่งจะช่วยระบายน้ำทุนสำรองเงินตราต่างประเทศที่ธนาคารกลาง(เช่นหลังจากทั้งหมดเป็นคลาสสิกกรอบสำหรับการทำความเข้าใจความสมดุลของวิกฤตการชำระเงิน) รัฐบาลบราซิลสำหรับตัวอย่างเช่นเป็นหนี้ประมาณ $ 250 หนี้ในประเทศ (ระยะสั้นที่มีค่าเฉลี่ยประมาณเจ็ดเดือน) และแลกของบันทึกเหล่านี้ได้เพิ่มความดันในความเป็นจริง ในการศึกษาก่อนหน้านี้ (เช่นแซคส์, Tornell และ Velasco, 1995) อัตราส่วนของ M2 / สำรองถูกนำมาใช้เป็นตัวบ่งชี้ที่ช่องโหว่ดังกล่าววิกฤต ในความเป็นจริงการอ่านของเราของรอบปัจจุบันของการตื่นตกใจก็คือว่าพวกเขาทั้งหมดที่เกิดขึ้นในสถานการณ์ที่มีระดับที่สูงมากของการเปิดรับข้ามพรมแดน ดังนั้นเราจึงพบว่าอัตราส่วนของระยะสั้นหนี้ต่างประเทศที่จะสำรองเป็นตัวบ่งชี้ความสำคัญมากขึ้นของช่องโหว่กว่าอัตราส่วนของM2 สำรอง วิกฤตในอนาคต แต่อาจถูกเรียกโดยนักลงทุนในประเทศค่อนข้างกว่านักลงทุนต่างชาติ อีกครั้งหนึ่งที่มีความสำคัญสำหรับการวิจัยในอนาคตคือการสำรวจของญาติทำความของนักลงทุนต่างประเทศและในประเทศที่จะตื่นตระหนกทางการเงินเป็นขั้นตอนในการสร้างที่ดีกว่าระบบเตือนภัย. ในวิกฤตการณ์ที่ผ่านมาคำถามที่สำคัญคือเหตุผลที่ทำทุกทุนในครั้งนี้ จู่ ๆ ก็ออก? หนึ่งปีที่ผ่านมาเช่นการถอนเงินทุนกวาดไปทั่วไทย, ฟิลิปปินส์, มาเลเซีย, อินโดนีเซียและต่อมาเกาหลีมีอยู่สี่culprits หลักระบุว่าเป็นสาเหตุของการเกิดวิกฤต: (i) จุดอ่อนภายในประเทศในเอเชียที่ไม่ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งทางการเงินอุตสาหกรรมและนโยบายอัตราแลกเปลี่ยน (ii) overinvestment ในกิจกรรมที่น่าสงสัยที่เกิดจากอันตรายคุณธรรมของการค้ำประกันส่อทุจริตและอนุมัติงบประมาณที่คาดว่าจะ; (iii) ความตื่นตระหนกทางการเงินในการที่สิ่งที่เริ่มเป็นปานกลางขนาดเงินทุนถอนลดหลั่นกันลงไปในความหวาดกลัวเพราะจุดอ่อนในโครงสร้างของเงินทุนระหว่างประเทศการตลาดและการปรับตัวในช่วงต้นของวิกฤตและ(iv) devaluations อัตราแลกเปลี่ยนในช่วงกลางเดือน 1997 ในประเทศไทย (และในช่วงปลายปีในเกาหลี) ที่อาจมีการลดลงประเทศเหล่านี้เป็นความตื่นตระหนก. ในช่วงต้นของวิกฤตเกือบนักวิเคราะห์ทั้งหมด (นำโดยกองทุนการเงินระหว่างประเทศ) ชี้ไปที่จุดอ่อนในประเทศเอเชียและอันตรายคุณธรรมทุจริตลบ.ม. และไม่กี่ (โดยเฉพาะในหน้าบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์วอลล์สตรีทเจอร์นั) วางโทษส่วนใหญ่ใน devaluations เริ่มต้น ความตื่นตระหนกและจุดอ่อนในตลาดทุนระหว่างประเทศไม่ได้คำอธิบายของทางเลือกแต่เราได้รับการสนับสนุนเช่นมุมมองในการประเมินครั้งแรกของเราของวิกฤต(Radelet และแซคส์, 1998) ตอนนี้หนึ่งปีต่อมาจุดอ่อนพื้นฐานในตลาดการเงินระหว่างประเทศจะได้รับการยอมรับมากขึ้นกันอย่างแพร่หลายกับการโทรอย่างกว้างขวางสำหรับการเปลี่ยนแปลงในสถาปัตยกรรมทางการเงินระหว่างประเทศ นักวิเคราะห์บางคนของแต่ละบุคคลเช่นพอลครุกแมนที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญมุมมองเกี่ยวกับสาเหตุของวิกฤต. วิเคราะห์เริ่มต้นของเขา (ครุกแมน, 1998) เป็นที่ถกเถียงกันว่าปัญหาภายในประเทศในเอเชียรวมกับการทุจริตและอันตรายคุณธรรมนำไปสู่ป่ามากกว่า-investment และวงจรบูมหน้าอกส่วนใหญ่คาดว่าจะเข้าร่วมการตลาดที่มีเหตุผล การวิเคราะห์ที่ผ่านมามากขึ้น (ครุกแมน, 1999) ระบุว่าจุดอ่อนดังกล่าวไม่สามารถอธิบายความลึกและความรุนแรงของวิกฤตหรือความจริงที่มันเกิดขึ้นในหลายประเทศไปพร้อมๆ กันและแทนที่จะวางโทษความตื่นตระหนกทางการเงินและสุดเหวี่ยง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นอกจากนี้ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าสำหรับประเทศที่ใช้ตรึงอัตราแลกเปลี่ยน , ตื่นตระหนก
โดยนักลงทุนในประเทศยังสามารถ deplete สำรองแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ และเพื่อจุดประกาย
วิกฤตการณ์ทางการเงิน ตัวอย่างเช่น เห็นถือของเงินฝากในระบบธนาคาร หรือผู้ถือในประเทศ
ของตั๋วเงินคลังอาจตัดสินใจทันทีเพื่อแปลงสินทรัพย์ในประเทศของพวกเขาในการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ ,
จึงระบายขอสงวนแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศที่ ธนาคารกลาง ( เช่น หลังจากทั้งหมด เป็นกรอบคลาสสิก
ความวิกฤติดุลการชำระเงิน ) รัฐบาลบราซิล ,
เช่น เป็นหนี้ประมาณ 250 $ ในตราสารหนี้ในประเทศ ( ที่มีอายุเฉลี่ยประมาณ 7 เดือน ) และบันทึกเหล่านี้
ปรับตัวได้เพิ่มแรงกดดันต่อจริง ในการศึกษาก่อนหน้านี้ ( เช่น เมื่อ tornell
, ,แล้วเวลาสโก้ , 2538 ) , อัตราส่วนสำรองของ M2 / ถูกใช้เป็นตัวบ่งชี้ของ
ช่องโหว่ดังกล่าว วิกฤต ในความเป็นจริงการอ่านของเราในรอบปัจจุบันของตกใจคือพวกเขาทั้งหมด
เกิดขึ้นในสถานการณ์ที่มีระดับที่สูงมากของประเทศ เปิดเผย ดังนั้นเราจึงพบว่า สัดส่วนของหนี้ต่างประเทศระยะสั้น
สำรองเป็นสำคัญมากขึ้นบ่งชี้ความอ่อนแอกว่า
อัตราส่วนของ M2 เพื่อสำรอง วิกฤตในอนาคต อย่างไรก็ตาม อาจจะถูกทริกเกอร์ โดยนักลงทุนในประเทศค่อนข้าง
กว่านักลงทุนต่างประเทศ อีกครั้ง ที่สำคัญสำหรับการวิจัยในอนาคต คือ การสำรวจ propensities ญาติ
ของนักลงทุนภายในประเทศ และต่างประเทศเพื่อความตื่นตระหนกทางการเงิน เป็นขั้นตอนในการสร้างระบบเตือนภัยขั้นต้นดีกว่า
.
ในวิกฤตการณ์ที่ผ่านมา คำถามที่สำคัญคือทำไมเรื่องนี้ทุนก็จากไปหนึ่งปี
ที่ผ่านมาเป็นเมืองหลวงถอนกวาดทั่วประเทศไทย ฟิลิปปินส์ มาเลเซีย อินโดนีเซีย และ
ในภายหลัง , เกาหลี , มีสี่ culprits หลักระบุว่า สาเหตุของวิกฤต : ( i )
จุดอ่อนภายในภูมิภาค โดยเฉพาะคนจน การเงิน อุตสาหกรรม และนโยบายอัตราแลกเปลี่ยน และ ( 2 ) overinvestment
ในกิจกรรมที่น่าสงสัยที่เกิดจากภาวะภัยทางศีลธรรมของนัย ค้ำประกันทุจริต ,
bailouts และคาดการณ์ไว้ ; ( 3 ) ความตื่นตระหนกทางการเงิน ในที่ สิ่งที่เริ่มเป็นขนาดปานกลางการถอนทุน
ทั้งตื่นกลัว เพราะความอ่อนแอในโครงสร้างของตลาดทุนระหว่างประเทศและการจัดการไม่ดี
ช่วงต้นของวิกฤติ และ ( 4 ) อัตราแลกเปลี่ยนลดค่าเงินใน mid-1997
ในประเทศไทย ( และในช่วงปลายปี เกาหลี ) ที่อาจทำให้ประเทศเหล่านี้เป็น panic
ในช่วงวิกฤต นักวิเคราะห์เกือบทั้งหมด ( นำโดย IMF ) ชี้ไปที่จุดอ่อนใน
เศรษฐกิจเอเชียและการทุจริต cum อันตรายศีลธรรมและบาง ( โดยเฉพาะในหน้าบรรณาธิการของ
Wall Street Journal ) วางตำหนิส่วนใหญ่ในลดค่าเงินครั้งแรก ตื่นตระหนกและจุดอ่อนใน
ตลาดทุนระหว่างประเทศไม่ได้เป็นคำอธิบายของตัวเลือก แต่เราชื่นชอบเช่นมุมมอง
ในการประเมินครั้งแรกของวิกฤต ( เรดเล็ท และ Sachs 1998a ) ตอนนี้หนึ่งปี
ถึงจุดอ่อนในตลาดการเงินระหว่างประเทศมีมาก ได้รับการยอมรับ อย่างกว้างขวางกับ
โทรอย่างกว้างขวางในการเปลี่ยนแปลงในสถาปัตยกรรมทางการเงินระหว่างประเทศ บุคคลบางคนนักวิเคราะห์
เช่น พอล ครุกแมน มีมากการเปลี่ยนแปลงมุมมองของพวกเขาเกี่ยวกับสาเหตุของวิกฤต
การวิเคราะห์ของเขา ( ครุกแมน , 1998 ) แย้งว่าปัญหาภายในภูมิภาค รวม
กับการทุจริตและอันตรายคุณธรรมนำป่ามากกว่าการลงทุนและบูมหน้าอกวงจรส่วนใหญ่คาดการณ์โดยตลาด
เชือดคน การวิเคราะห์ล่าสุด ( ครุกแมน , 1999 ) แย้งว่า จุดอ่อนที่ไม่สามารถอธิบาย
เช่นความลึกและความรุนแรงของวิกฤต หรือความจริงที่ว่ามันเกิดขึ้นใน
ดังนั้นหลายประเทศพร้อมกัน และแทนที่จะวางตำหนิความตื่นตระหนกทางการเงินและสุดเหวี่ยง