In the months and seasons in betwee

In the months and seasons in between, I will use my legs to walk – walk – walk everywhere. It feels sometimes that I have walked the length of England on my way to school, to the bus stop, to the grocery store, to the train station. I marvel at the white-haired men and women who seem to think that walking at their age is natural, a necessity, who have no expectation that their sons and daughters will go to the grocery store for them, will replace their old legs with the service of their own. In the spaces between, the Decembers and the Marches, I fly tentatively to new places – the Spains, the Frances, the Italies and Hollands, and my eyes are dazzled by tulips and paintings which blend into each other, always the same Virgin Mary and baby Jesus, the white-and-pink complexions daubed onto canvas, immortalized into smooth white marble. I don’t see my own brown skin anywhere in these Masterworks, or even in the newspapers in England, the Daily Mail and the Guardian. I see black and white and sometimes dark brown – usually Pakistani or Indian – sometimes designated as “South Asian” but never Southeast Asian. The missing syllable is a missing me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในเวลาเดือนและฤดูกาลในระหว่าง ฉันจะใช้ขาของฉันเดิน –เดิน – เดินทุก บางครั้งรู้สึกว่า ฉันได้เดินความยาวของอังกฤษเพื่อโรงเรียน ไปรถเมล์ ให้ร้านค้า สถานีรถไฟ ผมตะลึงที่ขาว haired ชายและหญิงที่ดูเหมือนจะคิดว่า เดินที่อายุของพวกเขาเป็นธรรมชาติ ความจำเป็น ที่มีความคาดหวังไม่มีบุตรและธิดาของตนจะไปยังร้านค้าสำหรับพวกเขา จะแทนที่ขาของพวกเขาเก่ากับบริการของตนเอง ในช่องว่างระหว่าง Decembers Marches ฉันบินไปยังสถานใหม่ – Spains การ ฟรานเซส Italies และ Hollands อย่างไม่แน่นอน และตาจะ dazzled โดยดอกทิวลิปและภาพวาดซึ่งกลมกลืนกัน เสมอกันกลอง และทารกพระเยซู complexions สีขาว และสีชมพู daubed ลงบนผืนผ้าใบ immortalized เป็นหินอ่อนสีขาวเรียบ มองไม่เห็นตัวเองผิวสีน้ำตาลเลย Masterworks เหล่านี้ หรือแม้แต่หนังสือพิมพ์ในอังกฤษ จดหมายทุกวัน และผู้ปกครอง เห็นสีดำและสีขาวบางครั้งสี น้ำตาลเข้ม – ปกติปากีสถานหรืออินเดีย – บางครั้งกำหนดให้เป็น "เอเชียใต้" แต่ไม่เคยเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เสียงขาดเป็นขาดฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงหลายเดือนและฤดูกาลในระหว่างฉันจะใช้ขาของฉันที่จะเดินไป - เดิน - เดินทุกที่ มันให้ความรู้สึกบางครั้งที่ฉันได้เดินตามความยาวของอังกฤษในทางของฉันไปโรงเรียนไปที่ป้ายรถเมล์ที่ไปร้านขายของชำ, ไปยังสถานีรถไฟ ฉันประหลาดใจที่คนขาวที่มีผมและผู้หญิงที่ดูเหมือนจะคิดว่าการเดินที่อายุของพวกเขาเป็นไปตามธรรมชาติ, ความจำเป็นที่มีความคาดหวังว่าลูกชายและลูกสาวของพวกเขาจะไปที่ร้านขายของชำสำหรับพวกเขาจะเข้ามาแทนที่ขาเก่าของพวกเขาด้วย บริการของพวกเขาเอง ในช่องว่างระหว่างการ Decembers และชายแดนที่ฉันบินไม่แน่นอนไปยังสถานที่ใหม่ - Spains ที่ฟรานเซสที่ Italies และฮอลแลนด์และตาของฉันจะตื่นตากับดอกทิวลิปและภาพวาดที่ผสมผสานเข้ากันเสมอกันพระแม่มารีและ ทารกพระเยซูผิวสีขาวและสีชมพูแต้มลงบนผ้าใบ immortalized เข้าหินอ่อนสีขาวเรียบเนียน ฉันไม่เห็นผิวสีน้ำตาลของตัวเองที่ใดก็ได้ในงานชิ้นเอกเหล่านี้หรือแม้กระทั่งในหนังสือพิมพ์ในอังกฤษเดลี่เมล์และเดอะการ์เดียที่ ฉันเห็นดำและสีขาวและบางครั้งสีน้ำตาลเข้ม - ปกติปากีสถานหรืออินเดีย - กำหนดเป็นบางครั้ง "เอเชียใต้" แต่ไม่เคยเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พยางค์ที่ขาดหายไปเป็นฉันหายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเดือนและฤดูกาลระหว่าง จะใช้ขาเดิน เดิน และเดิน และทุกที่ รู้สึกว่าบางครั้งที่ผมต้องเดินยาวของอังกฤษ ระหว่างทางไปโรงเรียน ไปที่ป้ายรถเมล์ ที่ร้านขายของชำ ไปสถานีรถไฟ ฉันประหลาดใจที่ผมขาว ชายและหญิงที่ดูเหมือนจะคิดว่า เดินที่อายุของพวกเขาเป็นธรรมชาติ , ความจำเป็นใครมีความคาดหวังว่า บุตรชายและบุตรสาว จะไปร้านขายของชำสำหรับพวกเขาจะแทนที่ขาเก่าของพวกเขาด้วยการให้บริการของตนเอง ในช่องว่างระหว่าง , decembers และเดินขบวน ฉันบินที่จะไปยังสถานที่ใหม่และสเปน , ฝรั่งเศส , อิตาลี และ hollands และตาตะลึงงันกับดอกทิวลิปและภาพวาดซึ่งเข้ากันได้กับแต่ละอื่น ๆเหมือนพระแม่มารีอุ้มพระเยซูเสมอ , complexions สีขาวและสีชมพูฉาบกำแพงบนผ้าใบ , immortalized ในหินอ่อนสีขาวเรียบ ผมไม่เห็นผิวสีน้ำตาลของฉันเองทุกที่ในผลงานชิ้นเอกเหล่านี้ หรือแม้แต่ในหนังสือพิมพ์ในอังกฤษ เดลี่เมล์ และผู้ปกครองผมเห็นสีดำและสีขาวและสีน้ำตาลเข้ม และบางครั้งมักจะปากีสถานหรืออินเดีย–บางครั้งเขต " เอเชียใต้ " แต่ไม่เคยเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พยางค์ที่ขาดหายไปหายไปเลย