Wallace's line, proposed by the Bri

Wallace's line, proposed by the British zoologist A.R. Wallace in the 19th century, is one of the best known biogeographical boundaries. The line runs through the Malesian archipelago and marks the meeting of Asian and Australian biota (Whitmore, 1981) (Fig. 1). Although first applied to the fauna of the region, Wallace's line is also accepted as a demarcation line separating the flora of the region (e.g., Van Steenis, 1950, 1979; Dransfield, 1981; Van Balgooy, 1984). The exact position of the Wallace line has been subject to much discussion. According to the original concept of Wallace (1863, 1869), the line runs through the Strait of Makassar and between Bali and Lombok, separating Sulawesi, the Lesser Sunda Islands, the Mollucas and New Guinea in the east from the Philippines, Borneo, Java and Sumatra in the west. Some authors, including Wallace late in his life, have moved the line from west to east of Sulawesi; others failed to find evidence for the line or have proposed different ones (Simpson, 1977; Whitmore, 1981).
The effectiveness of Wallace's line as a biogeographical boundary is generally attributed to the depth of the sea channel between Borneo and Sulawesi and areas further to the south and north. The deep Makassar Strait between Borneo and Sulawesi presumably hampered the dispersal of many groups of organisms when the Sunda and Sahul shelves were exposed during glacial, sea level depressions (Moss & Wilson, 1998). In addition, the shrinking of the Asian rainforests during periods of glacial drought has been suggested as an impediment to exchanges of rain forest organisms across the Wallace line (Brandon-Jones, 1998).
While deep ocean channels may present effective dispersal barriers to various animal groups and seed plants, their effectiveness as a barrier for wind-dispersed organisms with light diaspores such as bryophytes, is less plausible. Bryophytes are a large group of plants in the Malesian archipelago with probably about 3000 species. Due to their light, wind-dispersed spores, bryophyte species may be dispersed over long distances (e.g., Van Zanten, 1977; Van Zanten & Gradstein, 1988; Muñoz et al., 2004; McDaniel & Shaw, 2005; Heinrichs et al., 2005) and are, therefore, generally less good indicators of past geography than seed plants (Van Zanten & Pócs, 1981). Nevertheless, bryophyte distributions within Malesia shows several distinct patterns which parallel those found in flowering plants. Tan (1984) and Tan & Engel (1986) showed that the bryophyte flora of the Philippines is predominantly western Malesian in affinity and origin, being more closely related to that of Borneo and the Malay Peninsula than that of New Guinea. Piippo (1992) reached the same conclusion in a study of the affinities of Asiatic and Australian hepatics. Touw (1992) analyzed the moss flora of the Lesser Sunda Islands and found evidence for the recognition of South Malesia as a botanical province, earlier proposed by Van Steenis (1979) based on phanerogams. The latter authors failed to find support for Wallace's line as a phytogeographical boundary within South Malesia, however. Tan (1984, 1998) and Hyvönen (1989), moreover, found that floristic differences between western and eastern Malesia were much less conspicuous in mosses than in flowering plants.
In spite of these studies, there are still major lacunae in our knowledge of the distribution patterns of the bryophytes in the Malesian archipelago. One of the main gaps has been the bryophyte flora of Sulawesi, which has long been neglected. It is generally agreed that the biota of Sulawesi are crucial in the discussions about the Wallace line. With a total land surface of about 182,870 km2 (Whitten et al., 2002), Sulawesi is the fourth largest island of Indonesia. Phytogeographically the island is part of the Eastern Malesian Province, together with the Moluccas and New Guinea. It has a rich phanerogam flora, numbering more than 5000 species of which about 15% are endemic (Roos et al., 2004). A first, recent checklist of the neglected bryophyte flora of the island lists 476 species, including 340 mosses and 134 liverworts (Gradstein et al., 2005). We are not aware of any study dealing with the bryophyte geography of Sulawesi.
The purpose of the present study is to analyze the geographical and elevational distribution of the liverworts (Marchantiophyta) of Sulawesi. In particular, we explore the question whether the distributions of these wind-dispersed organisms coincide with Wallace's line as a biogeographical boundary between western and eastern Malesia.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บรรทัดของ Wallace เสนอ โดยธรณีวิทยาอังกฤษ A.R. Wallace ในศตวรรษที่ผ่านมา เป็นหนึ่งในขอบเขต biogeographical รู้จักกันดี เส้นวิ่งผ่านหมู่เกาะ Malesian และประชุมเอเชียและออสเตรเลียสิ่ง (Whitmore, 1981) การทำเครื่องหมาย (Fig. 1) แม้ว่าก่อน นำไปใช้กับสัตว์ของภูมิภาค บรรทัดของ Wallace ยังยอมเป็นเส้นแบ่งเขตแยกพืชของภูมิภาค (เช่น รถตู้ซูสตีนนิส 1950, 1979 Dransfield, 1981 รถตู้ Balgooy, 1984) ตำแหน่งที่แน่นอนของบรรทัด Wallace แล้วต้องสนทนามาก ตามแนวคิดดั้งเดิมของ Wallace (1863, 1869), รายการทำ ผ่านช่องแคบมากัสซาร์ และระหว่างบาหลีลอมบอก แยก Sulawesi หมู่เกาะซุนดาเลสเซอร์ Mollucas และนิวกินีในตะวันออกจากฟิลิปปินส์ บอร์เนียว ชวา และสุมาตราตะวันตก ผู้เขียนบาง รวม Wallace ในชีวิต ได้ย้ายบรรทัดจากตะวันตกไปยังตะวันออก Sulawesi ผู้อื่นไม่สามารถค้นหาหลักฐานสำหรับบรรทัด หรือมีการนำเสนอแตกต่างกัน (ซิมป์สัน 1977 Whitmore, 1981)โดยทั่วไปมีการเกิดจากประสิทธิภาพของบรรทัดของ Wallace เป็นขอบ biogeographical เพื่อความลึกของช่องทางทะเลระหว่างเกาะบอร์เนียว Sulawesi และพื้นที่ติดใต้และเหนือ ช่องแคบมากัสซาร์ลึกระหว่างบอร์เนียวและ Sulawesi สันนิษฐานขัดขวาง dispersal กลุ่มหลายของสิ่งมีชีวิตเมื่อชั้นซันดาและ Sahul ได้สัมผัสระหว่างระดับน้ำทะเลน้ำแข็ง ทราย (Moss & Wilson, 1998) นอกจากนี้ การหดตัวของไทมส์เอเชียช่วงแล้งน้ำแข็งมีการแนะนำเป็นกรวดในรองเท้าเพื่อแลกของป่าสิ่งมีชีวิตข้ามเส้น Wallace (แบรนดอนโจนส์ 1998)While deep ocean channels may present effective dispersal barriers to various animal groups and seed plants, their effectiveness as a barrier for wind-dispersed organisms with light diaspores such as bryophytes, is less plausible. Bryophytes are a large group of plants in the Malesian archipelago with probably about 3000 species. Due to their light, wind-dispersed spores, bryophyte species may be dispersed over long distances (e.g., Van Zanten, 1977; Van Zanten & Gradstein, 1988; Muñoz et al., 2004; McDaniel & Shaw, 2005; Heinrichs et al., 2005) and are, therefore, generally less good indicators of past geography than seed plants (Van Zanten & Pócs, 1981). Nevertheless, bryophyte distributions within Malesia shows several distinct patterns which parallel those found in flowering plants. Tan (1984) and Tan & Engel (1986) showed that the bryophyte flora of the Philippines is predominantly western Malesian in affinity and origin, being more closely related to that of Borneo and the Malay Peninsula than that of New Guinea. Piippo (1992) reached the same conclusion in a study of the affinities of Asiatic and Australian hepatics. Touw (1992) analyzed the moss flora of the Lesser Sunda Islands and found evidence for the recognition of South Malesia as a botanical province, earlier proposed by Van Steenis (1979) based on phanerogams. The latter authors failed to find support for Wallace's line as a phytogeographical boundary within South Malesia, however. Tan (1984, 1998) and Hyvönen (1989), moreover, found that floristic differences between western and eastern Malesia were much less conspicuous in mosses than in flowering plants.In spite of these studies, there are still major lacunae in our knowledge of the distribution patterns of the bryophytes in the Malesian archipelago. One of the main gaps has been the bryophyte flora of Sulawesi, which has long been neglected. It is generally agreed that the biota of Sulawesi are crucial in the discussions about the Wallace line. With a total land surface of about 182,870 km2 (Whitten et al., 2002), Sulawesi is the fourth largest island of Indonesia. Phytogeographically the island is part of the Eastern Malesian Province, together with the Moluccas and New Guinea. It has a rich phanerogam flora, numbering more than 5000 species of which about 15% are endemic (Roos et al., 2004). A first, recent checklist of the neglected bryophyte flora of the island lists 476 species, including 340 mosses and 134 liverworts (Gradstein et al., 2005). We are not aware of any study dealing with the bryophyte geography of Sulawesi.The purpose of the present study is to analyze the geographical and elevational distribution of the liverworts (Marchantiophyta) of Sulawesi. In particular, we explore the question whether the distributions of these wind-dispersed organisms coincide with Wallace's line as a biogeographical boundary between western and eastern Malesia.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สายวอลเลซที่เสนอโดยนักสัตววิทยาชาวอังกฤษ AR วอลเลซในศตวรรษที่ 19 เป็นหนึ่งในที่รู้จักกันดีขอบเขต biogeographical สายไหลผ่านหมู่เกาะรายงานล่าสุดพบและทำเครื่องหมายที่ประชุมของสิ่งมีชีวิตในเอเชียและออสเตรเลีย (วิตมอร์, 1981) (รูปที่ 1). แม้ว่าสัตว์ที่จะนำมาใช้เป็นครั้งแรกในภูมิภาคสายวอลเลซยังเป็นที่ยอมรับในฐานะที่เป็นเส้นแบ่งแยกพืชของภูมิภาค (เช่นรถตู้ Steenis, 1950, 1979; Dransfield 1981; แวน Balgooy, 1984) ตำแหน่งที่แน่นอนของสายวอลเลซได้รับอาจมีการอภิปรายมาก ตามแนวความคิดเดิมของวอลเลซ (1863, 1869), สายไหลผ่านช่องแคบมากัสซาร์และระหว่างบาหลีและลอมบ็อคแยกสุลาเวสีที่หมู่เกาะซุนดาน้อยที่น่าทึ่งและนิวกีนีในภาคตะวันออกจากฟิลิปปินส์บอร์เนียวชวา และเกาะสุมาตราในทิศตะวันตก นักเขียนบางคนรวมทั้งวอลเลซในช่วงปลายชีวิตของเขาได้ย้ายสายจากตะวันตกไปทางทิศตะวันออกของสุลาเวสี; คนอื่น ๆ ยังไม่พบหลักฐานสำหรับสายหรือมีการเสนอคนที่แตกต่างกัน (ซิมป์สัน, 1977; วิตมอร์, 1981).
ประสิทธิผลของสายวอลเลซเป็นเขตแดน biogeographical เป็นโทษโดยทั่วไปความลึกของช่องทางทะเลระหว่างเกาะบอร์เนียวและสุลาเวสีและพื้นที่ต่อไป ทางทิศใต้และทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ช่องแคบมากัสซาร์ลึกระหว่างเกาะบอร์เนียวและสุลาเวสีสันนิษฐานขัดขวางการแพร่กระจายของหลายกลุ่มของสิ่งมีชีวิตเมื่อซุนดาและชั้นวาง Sahul ได้สัมผัสในช่วงน้ำแข็งหดหู่ระดับน้ำทะเล (มอสส์และวิลสัน, 1998) นอกจากนี้การหดตัวของป่าฝนในเอเชียในช่วงฤดูแล้งน้ำแข็งได้รับการแนะนำในฐานะที่เป็นอุปสรรคต่อการแลกเปลี่ยนของสิ่งมีชีวิตป่าฝนข้ามเส้นวอลเลซ (แบรนดอนโจนส์, 1998).
ในขณะที่ช่องทางทะเลลึกอาจมีอุปสรรคในการแพร่กระจายที่มีประสิทธิภาพเพื่อสัตว์ต่างๆ กลุ่มและเมล็ดพืชที่มีประสิทธิภาพของพวกเขาเป็นอุปสรรคสำหรับชีวิตลมแยกย้ายกันไปกับ diaspores แสงเช่น bryophytes เป็นไปได้น้อย bryophytes เป็นกลุ่มที่มีขนาดใหญ่ของพืชในหมู่เกาะที่มีรายงานล่าสุดพบอาจจะเกี่ยวกับสายพันธุ์ 3000 เนื่องจากแสงสปอร์ลมกระจายสายพันธุ์ bryophyte อาจจะแยกย้ายกันไปในระยะทางไกล (เช่น Van Zanten 1977; Van Zanten & Gradstein 1988. Muñoz et al, 2004; McDaniel และชอว์ 2005; et al, เฮนริค 2005) และดังนั้นตัวชี้วัดที่ดีโดยทั่วไปน้อยของภูมิศาสตร์ที่ผ่านมากว่าเมล็ดพืช (Van Zanten & POCs, 1981) อย่างไรก็ตามการกระจาย bryophyte ภายในภูมิภาคมาเลเซียแสดงให้เห็นรูปแบบที่แตกต่างกันหลายขนานที่พบในพืชดอก ตาล (1984) และสีน้ำตาลและอี (1986) แสดงให้เห็นว่าพืช bryophyte ของฟิลิปปินส์ส่วนใหญ่เป็นตะวันตกรายงานล่าสุดพบในความสัมพันธ์และความเป็นมาถูกที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับที่ของเกาะบอร์เนียวและคาบสมุทรมลายูกว่าของนิวกีนี Piippo (1992) ถึงข้อสรุปที่เหมือนกันในการศึกษาความพอใจของ hepatics เอเซียและออสเตรเลียที่ Touw (1992) การวิเคราะห์พืชมอสของหมู่เกาะซุนดาน้อยและพบหลักฐานสำหรับการรับรู้ของภาคใต้เป็นภูมิภาคมาเลเซียจังหวัดพฤกษศาสตร์ก่อนหน้านี้ที่นำเสนอโดยรถตู้ Steenis (1979) ตาม phanerogams ผู้เขียนหลังล้มเหลวในการหาการสนับสนุนสำหรับสายของวอลเลซเป็นเขตแดน phytogeographical ภายในใต้ Malesia อย่างไร ตาล (1984, 1998) และHyvönen (1989) นอกจากนี้ยังพบว่ามีความแตกต่าง floristic ระหว่างตะวันตกและตะวันออกภูมิภาคมาเลเซียมีมากที่เห็นได้ชัดเจนน้อยกว่าในมอสกว่าในพืชดอก.
ทั้งๆที่มีการศึกษาเหล่านี้ยังคงมี lacunae ที่สำคัญในความรู้ของเรา รูปแบบการกระจายของ bryophytes ในหมู่เกาะที่รายงานล่าสุดพบ หนึ่งในช่องว่างที่สำคัญที่ได้รับดอกไม้ bryophyte ของสุลาเวสีซึ่งได้รับการละเลยนาน มันเป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่าสิ่งมีชีวิตของสุลาเวสีมีความสำคัญในการอภิปรายเกี่ยวกับสายวอลเลซ ที่มีพื้นผิวที่ดินรวมประมาณ 182,870 กิโลเมตร 2 (Whitten et al., 2002), สุลาเวสีเป็นหนึ่งในสี่เกาะที่ใหญ่ที่สุดของอินโดนีเซีย Phytogeographically เกาะเป็นส่วนหนึ่งของการรายงานล่าสุดพบจังหวัดภาคตะวันออกร่วมกับคาส์และนิวกีนี แต่ก็มีพืช phanerogam ที่อุดมไปด้วยจำนวนกว่า 5,000 ชนิดซึ่งประมาณ 15% มีเฉพาะถิ่น (Roos et al., 2004) ครั้งแรก, รายการตรวจสอบล่าสุดของพฤกษา bryophyte ละเลยของเกาะแสดง 476 สายพันธุ์รวมทั้งมอส 340 และ 134 liverworts (Gradstein et al., 2005) เราไม่ได้ตระหนักถึงการศึกษาใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการ bryophyte ภูมิศาสตร์ของสุลาเวสี.
วัตถุประสงค์ของการศึกษาครั้งนี้คือการวิเคราะห์การกระจายทางภูมิศาสตร์และ elevational ของ liverworts นี้ (Marchantiophyta) ของสุลาเวสี โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เราสำรวจคำถามว่าการกระจายของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ลมแยกย้ายกันไปตรงกับสายของวอลเลซเป็นเขตแดน biogeographical ระหว่างตะวันตกและตะวันออก Malesia ที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วอลเลซไลน์ เสนอโดยนักสัตววิทยาชาวอังกฤษทางวอลเลซในศตวรรษที่ 19 เป็นหนึ่งที่ดีที่สุดที่รู้จักกัน biogeographical ขอบเขต เส้นวิ่งผ่านมาเลเซียหมู่เกาะและเครื่องหมายการประชุมของภูมิภาคเอเชียและออสเตรเลีย ( วิทมอร์ , 1981 ) ( รูปที่ 1 ) แม้ว่าการใช้ครั้งแรกในภูมิภาคของภาควอลเลซไลน์ยังยอมรับ เป็นเส้นแบ่งเขตแยกพืชของภูมิภาค ( เช่น ตู้ 42 วงศ์ พ.ศ. 2522 ; dransfield , 1981 ; รถตู้ balgooy , 1984 ) ตำแหน่งที่แน่นอนของเส้นวอลเลซได้รับการอภิปรายมาก ตามแนวคิดเดิมของวอลเลซ ( 1863 1869 ) , เส้นวิ่งผ่านช่องแคบมากัสซาร์ และระหว่างบาหลีและลอม Sulawesi , แยก ,หมู่เกาะซุนดาน้อย , mollucas และ นิว กินี ในตะวันออก จากฟิลิปปินส์ , บอร์เนียว ชวา และสุมาตรา ในตะวันตก บางคนเขียน รวมถึงวอลเลซในช่วงปลายชีวิตของเขาได้ย้ายสายจากตะวันตกไปตะวันออกของสุลาเวสี คนอื่นไม่สามารถหาหลักฐานในเส้นหรือมีการเสนอที่แตกต่างกัน ( ซิมป์สัน , 1977 ;
Whitmore , 1981 )ประสิทธิผลของวอลเลซเป็นเส้นขอบ biogeographical โดยทั่วไปเกิดจากความลึกของทะเล ช่องระหว่าง บอร์เนียว และสุลาเวสีและพื้นที่เพิ่มเติมในเหนือและใต้ ที่ Makassar ลึกแคบระหว่างบอร์เนียว และสุลาเวสี สันนิษฐานว่าขัดขวางการแพร่กระจายของหลายกลุ่มของสิ่งมีชีวิตเมื่อซุนดา sahul ชั้นถูกเปิดเผย ระหว่างน้ำแข็งและ ,