And Yah commanded the man, saying,

And Yah commanded the man, saying, “Eat of every tree of the garden . . .”
I hold the manuscript with care. The room is dim and I am all alone, but I still glance over my shoulder. I am on the second floor and I would hear anyone coming up the stairs, but it makes me nervous just the same. I do not know why. These words are not forbidden. More like forgotten.
My finger follows the writing as it goes on to tell the story of Adam, our father, and Hawwa, our mother. In all the world, only one thing was forbidden to them. Fruit from a tree, a tree that bestowed the knowledge of good and evil.
On the day that you eat of it, you shall surely die.
Except that nobody does. Apart from Abel. And nobody talks about him.
I hear someone coming up the stairs and hurriedly put away the manuscript. How it came to be in this room, I have no idea. It is in a small trunk, underneath some rough woollen garments. The trunk is clearly my brother's craftsmanship. Tubal-Cain's skill with bronze and iron is known throughout the city of Cain.
It is only Naamah coming up the stairs. She has come up to see what is taking me so long. I was sent up to the stuffy, crowded room to get some more bronze platters.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และ Yah สั่งคน ว่า, " Eat ทุกต้นไม้ของสวน... "ฉันถือต้นฉบับ ด้วยการดูแล มีมิติ และฉันอยู่คนเดียว แต่ฉันยังคงมองผ่านไหล่ของฉัน ฉันอยู่บนชั้น 2 และจะฟังใครมามาก แต่ทำให้ฉันประสาทเพียงเดียวกัน ฉันไม่รู้ทำไม คำเหล่านี้ไม่ได้ถูกห้าม ลืมเพิ่มเติมเช่นนิ้วมือของฉันดังต่อไปนี้เขียนเป็นมันไปเพื่อบอกเรื่องราวของอาดัม ของพ่อ และ Hawwa แม่ของเรา ในโลกทั้งหมด สิ่งเดียวที่ห้ามไป ผลไม้จากต้นไม้ ต้นไม้ที่ประทานความรู้ดีและความชั่วในวันที่คุณกินมัน คุณจะต้องตายยกเว้นว่า ไม่มีใครไม่ จาก Abel และไม่มีใครพูดถึงเขาฉันได้ยินเสียงคนขึ้นบันไดมา และรีบย้ายต้นฉบับ วิธีการมันมาอยู่ในห้องนี้ ฉันมีความคิด มันเป็นลำที่เล็ก ใต้เสื้อ woollen หยาบบาง ลำต้นเป็นฝีมือของน้องอย่างชัดเจน ทักษะการผูกท่อรังของคาอินคือสำริดและเหล็กเป็นที่รู้จักทั่วเมืองของคาอินคือใครเฉพาะ Naamah ขึ้นบันไดมาได้ เธอได้เกิดขึ้นเพื่อดูว่ากำลังฉันนาน ผมได้ส่งค่าห้องอบอ้าว แออัดไประหว่างบางทองแดงมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และย่ะสั่งมนุษย์นั้นว่า "กินของต้นไม้ทุกอย่างในสวน . .
"ฉันถือต้นฉบับด้วยความระมัดระวัง ห้องที่สลัวและผมคนเดียว แต่ฉันยังคงได้อย่างรวดเร็วข้ามไหล่ของฉัน ผมอยู่บนชั้นสองและฉันอยากจะได้ยินทุกคนที่มาขึ้นบันได แต่มันทำให้ฉันประสาทเพียงเดียวกัน ฉันไม่รู้ว่าทำไม. คำพูดเหล่านี้จะไม่ต้องห้าม มากขึ้นเช่นลืม.
นิ้วของฉันต่อไปนี้เขียนในขณะที่มันไปในการบอกเล่าเรื่องราวของอดัมพ่อของเราและ Hawwa, แม่ของเรา ในทุกโลกเพียงสิ่งเดียวที่ถูกห้ามไม่ให้พวกเขา ผลไม้จากต้นไม้, ต้นไม้ที่มอบความรู้ดีและความชั่วร้ายที่.
ในวันที่คุณกินมันคุณจะต้องตายแน่.
ยกเว้นว่าไม่มีใคร นอกเหนือจากอาเบล และไม่มีใครพูดถึงเขา.
ฉันได้ยินคนมาขึ้นบันไดและรีบนำไปเขียนด้วยลายมือ วิธีการที่จะเข้ามาอยู่ในห้องนี้ผมไม่มีความคิด มันมีอยู่ในลำต้นขนาดเล็กภายใต้บางเสื้อผ้าขนสัตว์หยาบ ลำต้นเป็นอย่างชัดเจนฝีมือพี่ชายของฉัน ทักษะทูบัล-อดัมกับทองแดงและเหล็กเป็นที่รู้จักกันทั่วเมืองของคาอิน.
มันเป็นเพียง Naamah มาขึ้นบันได เธอได้ขึ้นมาเพื่อดูสิ่งที่พาผมมาอย่างยาวนาน ฉันถูกส่งขึ้นไปอุดอู้ห้องแออัดที่จะได้รับมากขึ้นบางจานสีบรอนซ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และ นี่สั่งเพื่อนว่า " กินบรรดาต้นไม้สวน . . . . . . . "
ฉันถือต้นฉบับกับสน ห้องมันมืด และผมอยู่คนเดียว แต่ผมก็ยังมองผ่านไหล่ของฉัน ฉันอยู่ชั้น 2 และฉันจะได้ยินเสียงใครกำลังขึ้นบันได แต่มันทำให้ผมหงุดหงิดเหมือนกัน ข้าไม่รู้ว่าทำไม คำเหล่านี้ไม่ต้องห้าม
เหมือนลืมนิ้วของฉันคือ การเขียนมันก็จะบอกเรื่องราวของ อดัม พระบิดาของเรา และ hawwa คุณแม่ของเรา ทั่วโลกเพียงอย่างเดียวคือห้ามพวกเขา ผลไม้จากต้นไม้ ต้นไม้ที่ให้ความรู้ดีและความชั่ว .
วันที่คุณกินมัน คุณจะต้องตายแน่ๆ .
นอกจากที่ไม่มีใครรู้ นอกจากเอเบิล และไม่มีใครพูดถึงเขา
ฉันได้ยินเสียงใครบางคนกำลังขึ้นบันได และรีบเก็บต้นฉบับ แล้วมันมาอยู่ในห้องนี้ ฉันมีความคิดที่ไม่มี มันอยู่ในกล่องเล็กๆ ใต้เสื้อผ้าทำด้วยผ้าขนสัตว์บางขรุขระ ลำต้นชัดเจนฝีมือของพี่ชายฉัน ของทูเคนทักษะกับทองแดงและเหล็กเป็นที่รู้จักกันทั่วเมือง คาอิน .
มันคือนาอามาห์กำลังขึ้นบันไดเธอมาเพื่อดูว่าใช้เวลานานมาก ผมส่งไปที่ไม่ค่อยแออัดในห้องได้รับบางมากขึ้นบรอนซ์ platters .