The young professor was working in

The young professor was working in his workshop in a narrow street in Boston, a few steps from scullery square. It was a very hot afternoon in June, but the man didn't notice. He was totally absorbed in his strange machine which he had been working for about three years. Suddenly he heard an almost inaudible sound, the first sound ever transmitted through a wire. The machine was the very first telephone and the young man was Alexander Graham Bell.

Although he was only 28 years old at the time, Alexander had been working in the fields of speech, anatomy, electricity and telegraphy for over 11 years. His grandfather had invented a speech problems. In fact, his whole family had been involved in the study of speech and sounds. Alexander’s father had also written several books on how to speak correctly as well as creating a form of sign language called ‘visible speech’.

At the age of 16 Alexander started to help teach young deaf mutes;children who could not hear or speak. He used his father’s system of ‘visible speech’and achieved amazing results. A few years later,while working in London, Alexander met two men who would play an important role in his life.
Unfortunately,it was around this time that the fatal disease called the white plague, spread through Britain and both Alexander's brother died. Alexander was teaching to a tribe of Mohawk Indians in a small Canadian town called Brant ford, when the Boston Board of Education asked him to come and work in the USA at a new school for deaf mutes.

Alexander was very happy to move to Boston and continue the work he had started in Britain. However,he was so busy there that he did not have the time to work on his inventions.

Then,two years later,he agreed to give private lessons to a young boy whose family allowed him to use their basement as a workshop. This gave Alexander the opportunity to resume his experiments with sound transmitters. He used to spend all his free time, and most of his money, on his inventions.
Mabel Hubbard,and four years later they got married. Although many people thought that the plan to invent a human voice transmitter was a waste of time, refused to give up his dream. He continued his experiments with sound vibrations. He even copied the design of the human ear using iron rods and electrical wires to produce the same effect.

Alexander was spending so mush time and energy on his inventions he did less and less work with his students and soon ran out of money.He was about to give up when he met Professor John Henry,an expert on the telegraph and electricity.

In order to survive financially Bell had to work on the musical telegraph, buy he also continued working on his mechanical voice transmitter. Almost a year later, in March 1876, the first words were heard coming through the phone.

On his 29th birthday Alexander Graham Bell registered his invention with the patent office and, because they had never seen anything like it before,they registered his invention as 'an improvement in telegraphy'. The name 'telephone' came later.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อาจารย์หนุ่มทำงานในเวิร์คในถนนแคบในบอสตัน ขั้นตอนจากก้นครัวสแควร์ ก็ตอนบ่ายร้อนมากในเดือนมิถุนายน แต่คนเมืองน่าน เขาถูกดูดซึมทั้งหมดในเครื่องของเขาแปลกที่เขาได้ทำงานประมาณสามปี ทันใดนั้นเขาได้ยินเป็นเสียงเกือบ inaudible เสียงแรกที่เคยส่งผ่านลวด เครื่องจักรถูกโทรศัพท์ครั้งแรก และชายหนุ่มอเล็กซานเดอร์เกรแฮมเบลล์

แต่เขาเพียง 28 ปีในเวลา อเล็กซานเดอร์ได้ทำงานในด้านของเสียง กายวิภาคศาสตร์ ไฟฟ้า และโทรเลข 11 ปี คุณปู่ของเขาได้คิดค้นปัญหาเสียง ในความเป็นจริง ครอบครัวของเขาได้เกี่ยวข้องกับการศึกษาของคำพูดและเสียง คุณพ่ออเล็กซานเดอร์ยังได้เขียนหนังสือหลายในวิธีการพูดอย่างถูกต้องและสร้างรูปแบบของภาษาเครื่องที่เรียกว่า 'ได้พูด' .

อายุ 16 อเล็กซานเดอร์เริ่มเพื่อช่วยสอนเด็กหูหนวก mutes เด็กที่สามารถได้ยิน หรือพูด เขาใช้ระบบบิดาของ ' speech'and เห็นได้ประหลาดใจกับผลการ ไม่กี่ปีต่อมา ในขณะที่ทำงานในลอนดอน อเล็กซานเดอร์พบชายสองคนที่จะมีบทบาทสำคัญในชีวิตของเขา
อับ มีรอบเวลานี้โรคร้ายแรงที่เรียกว่ากาฬโรคขาว แพร่กระจายผ่านสหราชอาณาจักรและอเล็กซานเดอร์ทั้งพี่ชายเสียชีวิต อเล็กซานเดอร์ได้สอนให้ชาวอินเดียโมฮอว์คในเมืองแคนาดาเล็ก ๆ เรียกว่า Brant ฟอร์ด เมื่อที่บอสตันศึกษาขอให้เขา มาทำงานในสหรัฐอเมริกาที่โรงเรียนใหม่สำหรับคนหูหนวก mutes

อเล็กซานเดอร์มีความสุขมากไปบอสตัน และต่องานที่เขาได้เริ่มต้นในสหราชอาณาจักร อย่างไรก็ตาม เขาไม่ว่างดังนั้นมีที่เขาไม่มีเวลาการทำงานประดิษฐ์ของเขา

แล้ว สองปีต่อมาเขาตกลงที่จะให้บทเรียนส่วนตัวชายหนุ่มครอบครัวทำให้เขาใช้ดินการซ่อม นี้ให้อเล็กซานเดอร์โอกาสกลับมาเขาทดลองกับเครื่องส่งสัญญาณเสียง เคยใช้เวลาว่างของเขา และส่วนใหญ่ของเงินของเขา สิ่งประดิษฐ์ของเขา
Mabel Hubbard และสี่ปีต่อมาพวกเขาได้แต่งงานกัน แม้ว่าหลายคนคิดว่า แผนการสร้างสัญญาณเสียงที่มนุษย์ไม่ให้เสียเวลา ปฏิเสธที่จะให้ความฝันของเขา เขายังคงทดลองของเขากับเสียงสั่นสะเทือน เขาได้คัดลอกการออกแบบของหูมนุษย์ใช้ก้านเหล็กและสายไฟฟ้าเพื่อผลิตผลเดียวกัน

อเล็กซานเดอร์ถูกใช้จ่าย mush เวลาและพลังงานในสิ่งประดิษฐ์ของเขาเขาไม่ได้ทำงานกับนักเรียนเขาน้อย และเร็ว ๆ นี้ พอเงินจะให้ขึ้นเมื่อเขาได้พบศาสตราจารย์จอห์นเฮนรี่ ผู้เชี่ยวชาญในโทรเลขไฟฟ้า

เพื่อความอยู่รอดทางการเงิน ระฆังมีโทรเลขดนตรี ซื้อเขายังคงทำงานบนเขาส่งเสียงเครื่องจักรกลทำงาน เกือบหนึ่งปีภายหลัง ใน 1876 มีนาคม คำแรกได้ยินมาผ่านโทรศัพท์

ในวันเกิด 29 อเล็กซานเดอร์เกรแฮมเบลล์จดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขากับสำนักงานสิทธิบัตร และ เนื่องจากพวกเขาไม่เคยเห็นอะไรเช่นมาก่อน จะจดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขาเป็น 'การปรับปรุงในโทรเลข' ชื่อ 'โทรศัพท์' มาในภายหลัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาจารย์หนุ่มกำลังทำงานอยู่ในการประชุมเชิงปฏิบัติการของเขาอยู่บนถนนที่แคบในบอสตัน, ไม่กี่ขั้นตอนจากอ่างล้างชามตาราง มันเป็นช่วงบ่ายที่ร้อนมากในเดือนมิถุนายน แต่คนไม่ได้สังเกตเห็น เขาได้รับการดูดซึมทั้งหมดในเครื่องแปลกของเขาที่เขาได้รับการทำงานประมาณสามปี ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงที่ไม่ได้ยินเกือบเสียงแรกที่เคยส่งผ่านสาย เครื่องเป็นโทรศัพท์แรกและชายหนุ่มคนนั้นก็เล็กซานเดอเกรแฮมเบลล์แม้ว่าเขาจะเป็นเพียง 28 ปีในช่วงเวลาเล็กซานเดอได้รับการทำงานในด้านของการพูดลักษณะทางกายวิภาคของไฟฟ้าและโทรเลขมานานกว่า 11 ปี คุณปู่ของเขาได้คิดค้นปัญหาในการพูด ในความเป็นจริงทุกคนในครอบครัวของเขาได้รับการมีส่วนร่วมในการศึกษาในการพูดและเสียง พ่อของอเล็กซานเดยังได้เขียนหนังสือหลายเล่มเกี่ยวกับวิธีการที่จะพูดได้อย่างถูกต้องรวมทั้งการสร้างรูปแบบของภาษาที่เรียกว่า 'คำพูดที่มองเห็น' ตอนอายุ 16 อเล็กซานเดเริ่มที่จะช่วยสอนคนหูหนวกปิดปากหนุ่มเด็กที่ไม่สามารถได้ยินหรือพูด เขาใช้ระบบของพ่อของผลลัพธ์ที่น่าอัศจรรย์ speech'and มองเห็นได้ประสบความสำเร็จ ไม่กี่ปีต่อมาในขณะที่ทำงานในลอนดอนอเล็กซานเดได้พบกับชายสองคนที่จะมีบทบาทสำคัญในชีวิตของเขาแต่น่าเสียดายที่มันเป็นอยู่ในเวลานี้ว่าโรคร้ายแรงที่เรียกว่าโรคระบาดสีขาวกระจายไปทั่วสหราชอาณาจักรและทั้งพี่ชายของเขาเสียชีวิตเล็กซานเดอ เล็กซานเดอได้รับการเรียนการสอนให้แก่คนตระกูลอินเดียนแดงชาวอินเดียที่อยู่ในเมืองของประเทศแคนาดาที่มีขนาดเล็กที่เรียกว่าฟอร์ดตัวผู้เมื่อคณะกรรมการการศึกษาของบอสตันขอให้เขามาและทำงานในประเทศสหรัฐอเมริกาที่โรงเรียนใหม่สำหรับคนหูหนวกปิดปากเล็กซานเดอมีความสุขมากที่จะย้ายไปบอสตันและ ต่อการทำงานของเขาได้เริ่มต้นในสหราชอาณาจักร แต่เขาก็ยุ่งมีที่เขาไม่ได้มีเวลาที่จะทำงานในสิ่งประดิษฐ์ของเขาจากนั้นสองปีต่อมาเขาตกลงที่จะให้บทเรียนส่วนตัวถึงเด็กหนุ่มที่มีครอบครัวของเขาได้รับอนุญาตที่จะใช้ชั้นใต้ดินของพวกเขาเช่นการประชุมเชิงปฏิบัติการ เรื่องนี้ทำให้อเล็กซานเดโอกาสที่จะกลับมาทำงานของเขาด้วยการทดลองส่งสัญญาณเสียง เขาใช้ในการใช้จ่ายตลอดเวลาว่างของเขาและส่วนใหญ่ของเงินของเขาในการประดิษฐ์ของเขามาเบลฮับบาร์ดและอีกสี่ปีต่อมาพวกเขาได้แต่งงาน แต่หลาย ๆ คนคิดว่าแผนการที่จะคิดค้นเครื่องส่งสัญญาณเสียงของมนุษย์ก็เสียเวลาปฏิเสธที่จะให้ความฝันของเขา เขายังคงทดลองของเขากับการสั่นสะเทือนของเสียง เขายังคัดลอกการออกแบบของหูมนุษย์โดยใช้แท่งเหล็กและสายไฟฟ้าในการผลิตผลเช่นเดียวกันเล็กซานเดอใช้เวลาเพื่อให้ข้าวต้มและพลังงานในสิ่งประดิษฐ์ของเขาที่เขาได้ทำงานน้อยลงและน้อยกับนักเรียนของเขาและในไม่ช้าก็วิ่งออกมาจาก money.He เป็น เกี่ยวกับการที่จะให้ขึ้นเมื่อเขาได้พบกับศาสตราจารย์จอห์นเฮนรี่, ผู้เชี่ยวชาญในโทรเลขและไฟฟ้าเพื่อให้อยู่รอดทางการเงินที่เบลล์ได้ไปทำงานในโทรเลขดนตรีซื้อเขาก็ยังคงทำงานอยู่กับเครื่องส่งสัญญาณเสียงกลของเขา เกือบหนึ่งปีต่อมาในเดือนมีนาคม 1876 คำแรกที่ได้ยินมาผ่านทางโทรศัพท์ในวันเกิดวันที่ 29 ของเขาเล็กซานเดอเกรแฮมเบลล์จดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขากับสำนักงานสิทธิบัตรและเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนที่พวกเขาลงทะเบียนการประดิษฐ์ของเขาเป็น 'การปรับปรุงในโทรเลข' ชื่อ 'โทรศัพท์' มาทีหลัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศาสตราจารย์หนุ่มทำงานในการประชุมเชิงปฏิบัติการของเขาในถนนที่แคบในบอสตัน เพียงไม่กี่ก้าวจากกระจิริด สแควร์ มันเป็นบ่ายร้อนมากในเดือนมิถุนายน แต่คนไม่สังเกต เขาถูกดูดซึมในเครื่องแปลก ๆของเขา ซึ่งเขาได้ทำงานประมาณสามปี ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงแทบไม่ได้ยิน เสียงแรกที่เคยส่งผ่านเส้นลวดเครื่อง เป็นโทรศัพท์ครั้งแรกกับชายหนุ่มคือ อเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์

ถึงแม้ว่าเขาอายุเพียง 28 ปีเท่านั้นในเวลาที่ อเล็กซานเดอร์ ได้ทำงานในด้านของการพูด , กายวิภาคศาสตร์ , ไฟฟ้า และโทรเลขมานานกว่า 11 ปี ปู่ของเขา ได้ประดิษฐ์คำพูด ปัญหา ในความเป็นจริงในครอบครัวทั้งหมดของเขาได้รับการมีส่วนร่วมในการศึกษาของเสียงพูดและเสียงพระบิดาของอเล็กซานเดอร์ยังได้เขียนหนังสือหลายเล่มเกี่ยวกับวิธีการพูดอย่างถูกต้อง ตลอดจนการสร้างรูปแบบของภาษาที่เรียกว่า ' มองเห็น ' คำพูด

ตอนอายุ 16 อเล็กซานเดอร์เริ่มที่จะช่วยสอนเด็กหูหนวก mutes เด็กที่ไม่สามารถได้ยินเสียงหรือพูด เขาใช้ระบบของบิดาของ ' มองเห็นได้ speech'and บรรลุผลที่น่าทึ่ง ไม่กี่ปีต่อมา ขณะที่ทำงานในลอนดอนอเล็กซานเดอร์ เจอผู้ชาย 2 คน ที่ต้องมีบทบาทสำคัญในชีวิตของเขา
ขออภัย มันเวลาประมาณนี้ว่า โรคร้ายแรงที่เรียกว่าโรคสีขาว กระจายผ่านอังกฤษและทั้ง อเล็กซานเดอร์ น้องชายตาย อเล็กซานเดอร์สอนให้เผ่าอินเดียนแดงอินเดียนแดงในขนาดเล็กแคนาดาเมืองเรียกว่าแบรนฟอร์ดเมื่อบอสตันคณะกรรมการการศึกษาให้เขามาทำงานในสหรัฐอเมริกาที่เป็นโรงเรียนใหม่มาให้คน

อเล็กซานเดอร์ มีความสุขมากที่จะย้ายไปบอสตันและยังคงทำงานที่เขาได้เริ่มในอังกฤษ อย่างไรก็ตาม เขาก็ยุ่งอยู่ที่เขาไม่ได้มีเวลาที่จะทำสิ่งประดิษฐ์ของเขา

จากนั้นสองปีต่อมาเขาตกลงที่จะให้บทเรียนส่วนตัวกับหนุ่มที่มีครอบครัวอนุญาตให้เขาใช้ดินของตนเป็นเชิงปฏิบัติการ นี้ให้ อเล็กซานเดอร์ โอกาสที่จะเริ่มการทดลองของเขากับเสียงเครื่องส่งสัญญาณ . เขาใช้เวลาว่างของเขาทั้งหมด และส่วนใหญ่ของเงินของเขา สิ่งประดิษฐ์ของเขา .
มาเบิลฮับบาร์ด และสี่ปีต่อมาพวกเขาก็แต่งงานกันแม้ว่าหลายคนคิดว่า การคิดค้นเครื่องส่งสัญญาณเสียงของมนุษย์คือการเสียเวลา ปฏิเสธที่จะละทิ้งความฝันของเขา เขายังคงทดลองของเขาด้วยเสียง การสั่นสะเทือน เขาคัดลอกการออกแบบของมนุษย์หูใช้แท่งเหล็ก และสายไฟฟ้า ผลิตผลเดียวกัน

อเล็กซานเดอร์คือการใช้จ่ายมากเวลาและพลังงานของเขาสิ่งประดิษฐ์ที่เขาน้อยลง ทำงานกับนักเรียนของเขาและเร็ว ๆนี้วิ่งออกจากเงิน เขาจะให้ขึ้นเมื่อเขาได้พบกับศาสตราจารย์ จอห์น เฮนรี่ ผู้เชี่ยวชาญด้านโทรเลขและไฟฟ้า

เพื่อความอยู่รอดทางการเงินเบลล์มีงานโทรเลขดนตรี ซื้อเขายังคงทำงานของเขากลเสียงเครื่องส่งสัญญาณ เกือบหนึ่งปีต่อมามีนาคม 1876 , คำแรกที่ได้ยินมาทางโทรศัพท์

ของเขา 29 วันเกิดอเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์ จดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขากับสำนักงานสิทธิบัตร และเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน พวกเขาจดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขาเป็น ' การปรับปรุงในโทรเลข " ชื่อ ' ' โทรศัพท์ '







มาทีหลัง