Characterization is a means by whic

Characterization is a means by which writers present and reveal characters – by direct
description, by showing the character in action, or by the presentation of other characters who
help to define each other.
Characters in fiction can be conveniently classified as major and minor, static and dynamic. A
major character is an important figure at the center of the story’s action or theme. The major
character is sometimes called a protagonist whose conflict with an antagonist may spark the
story’s conflict. Supporting the major character are one or more secondary or minor characters
whose function is partly to illuminate the major characters. Minor characters are often static or
unchanging: they remain the same from the beginning of a work to the end. Dynamic
characters, on the other hand, exhibit some kind of change – of attitude, purpose, behavior, as the
story progresses.
Irony is not so much an element of fiction as a pervasive quality in it. It may appear in fiction in
three ways: in a work’s language, in its incidents, or in its point of view. But in whatever form
it emerges, irony always involves a contrast or discrepancy between one thing and another. The
contrast may be between what is said and what is meant (verbal irony), what is expected to
happen and what actually happens (situational irony) or between what a character believes or
says and what the reader understands to be true (dramatic irony).
Plot, the action element in fiction, is the arrangement of events that make up a story. Many
fictional plots turn on a conflict, or struggle between opposing forces, that is usually resolved by
the end of the story. Typical fictional plots begin with an exposition, that provides background
information needed to make sense of the action, describes the setting, and introduces the major
characters; these plots develop a series of complications or intensifications of the conflict that
lead to a crisis or moment of great tension. The conflict may reach a climax or turning point, a
moment of greatest tension that fixes the outcome; then, the action falls off as the plot’s
complications are sorted out and resolved (the resolution or dénouement). Be aware, however,
that much of twentieth-century fiction does not exhibit such strict formality of design.
Point of view refers to who tells the story and how it is told. The possible ways of telling a story
are many, and more than one point of view can be worked into a single story. However, the
various points of view that storytellers draw upon can be grouped into two broad categories:
Third-Person Narrator (uses pronouns he, she, or they):
1. Omniscient: The narrator is all-knowing and takes the reader inside the characters’
thoughts, feelings, and motives, as well as shows what the characters say and do.
2. Limited omniscient: The narrator takes the reader inside one (or at most very few
characters) but neither the reader nor the character(s) has access to the inner lives of
any of the other characters in the story.
3. Objective: The narrator does not see into the mind of any character; rather he or she
reports the action and dialogue without telling the reader directly what the characters
feel and think.
First-Person Narrator (uses pronoun I):
The narrator presents the point of view of only one character’s consciousness, which
limits the narrative to what the first-person narrator knows, experiences, infers, or can
find out by talking to other characters.
Setting is the physical and social context in which the action of a story occurs. The major
elements of setting are the time, the place, and the social environment that frames the characters.
These elements establish the world in which the characters act. Sometimes the setting is lightly
sketched, presented only because the story has to take place somewhere and at some time.
Often, however, the setting is more important, giving the reader the feel of the people who move
through it. Setting can be used to evoke a mood or atmosphere that will prepare the reader for
what is to come.
Style is the way a writer chooses words (diction), arranges them in sentences and longer units of
discourse (syntax) and exploits their significance. Style is the verbal identity of a writer, as
unmistakable as his or her face or voice. Reflecting their individuality, writers’ styles convey
their unique ways of seeing the world.
A symbol is a person, object, image, word, ore vent that evokes a range of additional meanings
beyond and usually more abstract than its literal significance. Symbols are devices for evoking
complex ideas without having to resort to painstaking explanations. Conventional symbols have
meanings that are widely recognized by a society or culture, i.e., the Christian cross, the Star of
David, a swastika, a nation’s flag. A literary or contextual symbol can be a setting, a character,
action, object, name, or anything else in a specific work that maintains its literal significance
while suggesting other meanings. For example, the white whale in Melville’s Moby Dick takes
on multiple symbolic meanings in the work, but these meanings do not automatically carry over
into other stories about whales.
Theme is the central idea or meaning of a story. Theme in fiction is rarely presented at all; it is
abstracted from the details of character and action that compose the story. It provides a unifying
point around which the plot, characters, setting, point of view, symbols, and other elements of a
story are organized. Be careful to distinguish theme from plot – the story’s sequence of actions –
and from subject – what the story is generally about.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จำแนกเป็นวิธีที่ผู้เขียนนำเสนอ และแสดงอักขระ – โดยตรงคำอธิบาย แสดงอักขระในการดำเนินการ หรืองานนำเสนออื่น ๆ ของอักขระที่ช่วยกำหนดกันตัวละครในนิยายสามารถเชิญจัดประเภทเป็นหลัก และรอง คงที่ และแบบไดนามิก Aหลักอักขระเป็นตัวเลขที่สำคัญของการดำเนินการหรือธีมของเรื่องได้ หลักการอักขระบางครั้งเรียกว่าตัวเอกที่มีความขัดแย้งกับการเป็นศัตรูอาจจุดประกายการความขัดแย้งของเรื่อง สนับสนุนตัวละครหลักอยู่หนึ่งตัว หรือมากกว่ารอง หรือรองมีฟังก์ชันเป็นส่วนหนึ่งให้ แสงสว่างตัวหลัก ตัวเล็กมักคงที่ หรือไม่เปลี่ยนแปลง: ยังคงเหมือนกันจากจุดเริ่มต้นของงานตามนั้น แบบไดนามิกอักขระ แสดงบางชนิดของการเปลี่ยนแปลง – ทัศนคติ วัตถุประสงค์ ลักษณะ ในทางกลับกัน เป็นการเรื่องราวดำเนินไปประชดได้มากองค์ประกอบของนิยายเป็นคุณภาพชุมชนที่แพร่หลายใน มันอาจปรากฏในนิยายในวิธีที่ 3: ภาษาของงาน ปัญหาของ หรือ ในการมอง แต่ ในรูปแบบใดมันทอด ประชดจะเกี่ยวข้องกับความแตกต่างหรือความขัดแย้งระหว่างสิ่งหนึ่งและอีก ที่ความคมชัดอาจจะพูดและมีความหมาย (วาจาประชด), สิ่งคาดว่าจะเกิดขึ้น และอะไรเกิดขึ้น (ตอบประชด) หรือระหว่างอักขระใดเชื่อจริง หรือกล่าวว่า และผู้อ่านที่เข้าใจจริง (dramatic ประชด)Plot, the action element in fiction, is the arrangement of events that make up a story. Manyfictional plots turn on a conflict, or struggle between opposing forces, that is usually resolved bythe end of the story. Typical fictional plots begin with an exposition, that provides backgroundinformation needed to make sense of the action, describes the setting, and introduces the majorcharacters; these plots develop a series of complications or intensifications of the conflict thatlead to a crisis or moment of great tension. The conflict may reach a climax or turning point, amoment of greatest tension that fixes the outcome; then, the action falls off as the plot’scomplications are sorted out and resolved (the resolution or dénouement). Be aware, however,that much of twentieth-century fiction does not exhibit such strict formality of design.Point of view refers to who tells the story and how it is told. The possible ways of telling a storyare many, and more than one point of view can be worked into a single story. However, thevarious points of view that storytellers draw upon can be grouped into two broad categories:Third-Person Narrator (uses pronouns he, she, or they):1. Omniscient: The narrator is all-knowing and takes the reader inside the characters’thoughts, feelings, and motives, as well as shows what the characters say and do.2. Limited omniscient: The narrator takes the reader inside one (or at most very fewcharacters) but neither the reader nor the character(s) has access to the inner lives of
any of the other characters in the story.
3. Objective: The narrator does not see into the mind of any character; rather he or she
reports the action and dialogue without telling the reader directly what the characters
feel and think.
First-Person Narrator (uses pronoun I):
The narrator presents the point of view of only one character’s consciousness, which
limits the narrative to what the first-person narrator knows, experiences, infers, or can
find out by talking to other characters.
Setting is the physical and social context in which the action of a story occurs. The major
elements of setting are the time, the place, and the social environment that frames the characters.
These elements establish the world in which the characters act. Sometimes the setting is lightly
sketched, presented only because the story has to take place somewhere and at some time.
Often, however, the setting is more important, giving the reader the feel of the people who move
through it. Setting can be used to evoke a mood or atmosphere that will prepare the reader for
what is to come.
Style is the way a writer chooses words (diction), arranges them in sentences and longer units of
discourse (syntax) and exploits their significance. Style is the verbal identity of a writer, as
unmistakable as his or her face or voice. Reflecting their individuality, writers’ styles convey
their unique ways of seeing the world.
A symbol is a person, object, image, word, ore vent that evokes a range of additional meanings
beyond and usually more abstract than its literal significance. Symbols are devices for evoking
complex ideas without having to resort to painstaking explanations. Conventional symbols have
meanings that are widely recognized by a society or culture, i.e., the Christian cross, the Star of
David, a swastika, a nation’s flag. A literary or contextual symbol can be a setting, a character,
action, object, name, or anything else in a specific work that maintains its literal significance
while suggesting other meanings. For example, the white whale in Melville’s Moby Dick takes
on multiple symbolic meanings in the work, but these meanings do not automatically carry over
into other stories about whales.
Theme is the central idea or meaning of a story. Theme in fiction is rarely presented at all; it is
abstracted from the details of character and action that compose the story. It provides a unifying
point around which the plot, characters, setting, point of view, symbols, and other elements of a
story are organized. Be careful to distinguish theme from plot – the story’s sequence of actions –
and from subject – what the story is generally about.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลักษณะเป็นวิธีการที่นักเขียนในปัจจุบันและเผยให้เห็นตัวอักษร -
โดยตรงคำอธิบายโดยการแสดงของตัวละครในการดำเนินการหรือโดยการนำเสนอของตัวละครอื่นๆ
ผู้ช่วยในการกำหนดแต่ละอื่นๆ .
ตัวละครในนวนิยายสามารถแบ่งได้สะดวกเป็นหลักและรองคงที่ และแบบไดนามิก
ตัวละครที่สำคัญคือเป็นสิ่งสำคัญที่เป็นศูนย์กลางของการดำเนินการเรื่องหรือรูปแบบ สำคัญตัวละครที่บางครั้งเรียกว่าตัวเอกของเรื่องที่มีความขัดแย้งกับศัตรูอาจจุดประกายให้เกิดความขัดแย้งเรื่อง สนับสนุนตัวละครที่สำคัญมีหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งตัวละครรองหรือรายย่อยที่มีฟังก์ชั่นเป็นส่วนหนึ่งที่จะส่องสว่างในตัวละครสำคัญ ตัวละครรองมักจะคงที่หรือไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่พวกเขายังคงเหมือนเดิมจากจุดเริ่มต้นของการทำงานไปยังจุดสิ้นสุด ไดนามิคของตัวละครในมืออื่น ๆ ที่แสดงชนิดของการเปลี่ยนแปลงบาง - ทัศนคติวัตถุประสงค์พฤติกรรมเป็นเรื่องดำเนิน. ประชดไม่มากองค์ประกอบของนิยายที่มีคุณภาพเป็นที่แพร่หลายในนั้น มันอาจจะปรากฏในนิยายในสามวิธี: ในภาษาของการทำงานในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหรือในจุดของมุมมอง แต่ในรูปแบบใดที่มันโผล่ออกมาประชดมักจะเกี่ยวข้องกับความคมชัดหรือความแตกต่างระหว่างสิ่งหนึ่งและอีกส่วนหนึ่ง ตรงกันข้ามอาจจะเป็นระหว่างสิ่งที่ถูกกล่าวและสิ่งที่มีความหมาย (ประชดด้วยวาจา) สิ่งที่คาดว่าจะเกิดขึ้นและสิ่งที่เกิดขึ้นจริง(ประชดสถานการณ์) หรือระหว่างสิ่งที่ตัวละครเชื่อหรือกล่าวและสิ่งที่ผู้อ่านมีความเข้าใจที่จะเป็นจริง(ประชดอย่างมาก) . แปลงองค์ประกอบการดำเนินการในนิยายคือการจัดเรียงของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่อง หลายแปลงสวมเปิดความขัดแย้งหรือการต่อสู้ระหว่างกองกำลังของฝ่ายตรงข้ามที่มักจะได้รับการแก้ไขโดยในตอนท้ายของเรื่อง แปลงสวมทั่วไปเริ่มต้นด้วยการแสดงออกที่ให้พื้นหลังข้อมูลที่จำเป็นเพื่อให้ความรู้สึกของการดำเนินการอธิบายการตั้งค่าและแนะนำที่สำคัญตัวละคร; แปลงเหล่านี้พัฒนาชุดของภาวะแทรกซ้อนหรือ intensifications ของความขัดแย้งที่นำไปสู่วิกฤตหรือช่วงเวลาของความตึงเครียดที่ดี ความขัดแย้งอาจถึงจุดสุดยอดหรือจุดเปลี่ยนเป็นช่วงเวลาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของความตึงเครียดที่แก้ไขผล; แล้วการกระทำที่ตกออกมาเป็นพล็อตของภาวะแทรกซ้อนที่จะแยกออกและมีมติ (ความละเอียดหรืออวสาน) โปรดทราบ แต่ที่มากของนิยายในศตวรรษที่ยี่สิบไม่แสดงพิธีดังกล่าวอย่างเข้มงวดของการออกแบบ. มุมมองที่หมายถึงการบอกเล่าเรื่องราวและวิธีการที่จะบอกว่า วิธีที่เป็นไปได้ของการบอกเล่าเรื่องราวเป็นจำนวนมากและมากกว่าหนึ่งจุดชมวิวสามารถทำงานเป็นเรื่องเดียว อย่างไรก็ตามจุดต่าง ๆ ในมุมมองที่เล่านิทานวาดเมื่อสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภทกว้าง ๆ สามคนผู้บรรยาย (ใช้สรรพนามเขาเธอหรือพวกเขา): 1 รอบรู้: ผู้บรรยายคือทั้งหมดรู้และใช้เวลาอ่านภายในของตัวละครความคิดความรู้สึกและแรงจูงใจเช่นเดียวกับสิ่งที่แสดงให้เห็นตัวละครพูดและทำ. 2 รอบรู้ จำกัด : ผู้บรรยายจะอ่านภายในหนึ่ง (หรือที่ส่วนใหญ่น้อยมากตัวอักษร) แต่ไม่ให้ผู้อ่านหรือตัวอักษร (s) มีการเข้าถึงชีวิตภายในของใดๆ ของตัวละครอื่น ๆ ในเรื่อง. 3 วัตถุประสงค์: ผู้บรรยายไม่เห็นเข้าไปในจิตใจของตัวละครใด ๆ ; แต่เขาหรือเธอรายงานการดำเนินการและการสนทนาโดยไม่บอกผู้อ่านโดยตรงสิ่งที่ตัวละครรู้สึกและคิดว่า. คนแรกผู้บรรยาย (ใช้ฉันสรรพนาม): ผู้บรรยายนำเสนอมุมมองของเพียงหนึ่งในจิตสำนึกของตัวละครซึ่งจำกัด การเล่าเรื่องกับสิ่งที่ ผู้บรรยายคนแรกรู้ประสบการณ์อนุมานหรือสามารถหาข้อมูลการพูดคุยกับตัวละครอื่นๆ . การตั้งค่าเป็นบริบททางกายภาพและสังคมซึ่งในการดำเนินการของเรื่องที่เกิดขึ้น สำคัญองค์ประกอบของการตั้งค่าเป็นเวลาสถานที่และสภาพแวดล้อมทางสังคมที่เฟรมตัวละคร. องค์ประกอบเหล่านี้สร้างโลกที่ตัวละครทำหน้าที่ บางครั้งการตั้งค่าจะเบา ๆร่างที่นำเสนอเพียงเพราะมีเรื่องที่จะใช้สถานที่ใดที่หนึ่งและที่บางครั้ง. อย่างไรก็ตามบ่อยครั้งที่การตั้งค่าที่มีความสำคัญมากขึ้นทำให้ผู้อ่านความรู้สึกของคนที่ย้ายผ่านมัน การตั้งค่าสามารถนำมาใช้เพื่อทำให้เกิดอารมณ์หรือบรรยากาศที่จะเตรียมความพร้อมสำหรับผู้อ่านสิ่งที่จะมา. สไตล์เป็นวิธีที่นักเขียนเลือกคำ (พจน์) จัดให้พวกเขาในประโยคและหน่วยงานอีกต่อไปของวาทกรรม(ไวยากรณ์) และหาประโยชน์สำคัญของพวกเขา สไตล์เป็นตัวตนของผู้เขียนด้วยวาจาเป็นแน่แท้ในขณะที่ใบหน้าของเขาหรือเธอหรือเสียง สะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างของพวกเขาในรูปแบบของนักเขียนถ่ายทอดวิธีการที่ไม่ซ้ำกันของพวกเขาในการมองเห็นโลก. สัญลักษณ์เป็นบุคคลวัตถุภาพ, คำ, ระบายแร่ที่กระตุ้นช่วงของความหมายเพิ่มเติมเกินกว่าและมักจะเป็นนามธรรมมากกว่าอย่างมีนัยสำคัญที่แท้จริงของมัน สัญลักษณ์ที่เป็นอุปกรณ์สำหรับความรู้สึกความคิดที่ซับซ้อนโดยไม่ต้องรีสอร์ทเพื่อเพียรคำอธิบาย สัญลักษณ์การชุมนุมมีความหมายที่เป็นที่ยอมรับกันอย่างแพร่หลายโดยสังคมหรือวัฒนธรรมเช่นข้ามคริสเตียนดาวของดาวิดโชคดีที่ธงของประเทศ สัญลักษณ์วรรณกรรมหรือบริบทสามารถตั้งค่าให้ตัวละครกระทำวัตถุชื่อหรือสิ่งอื่นใดในการทำงานเฉพาะที่ยังคงความสำคัญที่แท้จริงของมันในขณะที่บอกความหมายอื่น ยกตัวอย่างเช่นปลาวาฬสีขาวในเมลวิลล์ Moby Dick ใช้ในความหมายเชิงสัญลักษณ์หลายในการทำงานแต่ความหมายเหล่านี้ไม่ได้โดยอัตโนมัติดำเนินไปในเรื่องอื่น ๆ เกี่ยวกับปลาวาฬ. ชุดรูปแบบคือความคิดที่กลางหรือความหมายของเรื่อง รูปแบบในนิยายจะนำเสนอไม่ค่อยที่ทุก มันจะแยกออกจากรายละเอียดของตัวละครและการกระทำที่ประกอบด้วยเรื่อง มันมีการรวมจุดรอบที่พล็อต, ตัวอักษร, การตั้งค่ามุมมองสัญลักษณ์และองค์ประกอบอื่น ๆ ของเรื่องที่มีการจัด โปรดใช้ความระมัดระวังที่จะแยกแยะความแตกต่างจากเรื่องพล็อต - ลำดับเรื่องของการกระทำ - และจากวัตถุ - สิ่งที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับการทั่วไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณสมบัติ คือ เป็นวิธีที่ผู้เขียนเสนอและเปิดเผย–ตัวอักษรโดยตรง โดยแสดงรายละเอียด
อักขระในการกระทำหรือโดยการนำตัวอักษรอื่น ๆที่ช่วยในการกำหนดแต่ละอื่น ๆ
.
ตัวละครในนิยายสามารถค้นหาจัดเป็นหลักและรอง แบบคงที่และแบบไดนามิก a
ตัวละครหลักเป็นสำคัญ เป็นศูนย์กลางของเรื่องราวของการกระทำ หรือ ธีมตัวละครหลัก
บางครั้งเรียกว่าตัวเอกที่มีความขัดแย้งกับศัตรูอาจจุดประกายความขัดแย้ง
เรื่อง . สนับสนุนตัวละครหลักเป็นหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งระดับหรือตัวละครน้อย
ที่มีหน้าที่เป็นส่วนหนึ่งที่จะเปล่งอักขระหลัก ตัวละครรองมักจะคงที่หรือ
ไม่เปลี่ยนแปลง : พวกเขายังคงเหมือนเดิม จากจุดเริ่มต้นของงานให้จบ ตัวอักษรแบบไดนามิก
,บนมืออื่น ๆมีบางชนิดของการเปลี่ยนแปลง–ทัศนคติ , จุดประสงค์ , พฤติกรรม , เป็น

ประชดเรื่องที่ ไม่มากเป็นองค์ประกอบของนิยายมีคุณภาพ ครอบคลุมใน มันอาจจะปรากฏในนิยาย
สามวิธี : ในงานภาษา ในเหตุการณ์ หรือในจุดของมุมมอง แต่ในแบบฟอร์มใด
มันโผล่ออกมาประชดเสมอเกี่ยวข้องกับความคมชัด หรือความแตกต่างระหว่างสิ่งหนึ่งกับอีก
ความคมชัดอาจจะระหว่างสิ่งที่พูดและสิ่งที่ตั้งใจ ( วาจาประชด ) , สิ่งที่คาดว่า
เกิดขึ้นและสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ( ประชดสถานการณ์ ) หรือระหว่างสิ่งที่ตัวเชื่อหรือ
กล่าวและสิ่งที่ผู้อ่านเข้าใจเป็นจริง ( ดราม่าประชด ) .
พล็อต , การกระทําธาตุ ในนิยาย คือ การจัดกิจกรรมที่แต่งเรื่อง แปลงตัวละครมากมาย
เปิดบนความขัดแย้งหรือการต่อสู้ระหว่างกองกำลังของฝ่ายตรงข้ามที่มักจะแก้ไขโดย
ตอนจบของเรื่อง แปลงตัวละครทั่วไปเริ่มต้นด้วยการแสดงออกที่ให้พื้น
ข้อมูลที่จำเป็นเพื่อให้ความรู้สึกของการกระทำ อธิบายการตั้งค่า และแนะนําตัวละครหลัก
; แปลงเหล่านี้ในการพัฒนาชุดของภาวะแทรกซ้อนหรือ intensifications ของความขัดแย้งที่
นำไปสู่วิกฤต หรือ โมเมนต์ของแรงมาก ความขัดแย้งอาจถึงจุดสุดยอดหรือจุดเปลี่ยน ,
ช่วงเวลาที่สุด ความตึงเครียดที่แก้ไขผล แล้วการตกลงมาเป็น
วางแผนซับซ้อนจะแยกออกและการแก้ไข ( ความละเอียดหรือผู้ nouement ) ตระหนัก , อย่างไรก็ตาม ,
มากของนวนิยายศตวรรษที่ยี่สิบไม่แสดงพิธีอย่างเข้มงวดเช่น
ออกแบบมุมมองหมายถึงที่บอกเล่าเรื่องราวและวิธีการมันบอก วิธีการที่เป็นไปได้ของการบอกเล่าเรื่องราว
มากและมากกว่าหนึ่งจุดของมุมมองสามารถทำงานเป็นชั้นเดียว อย่างไรก็ตาม
ต่าง ๆจุดของมุมมองที่เป็นผู้เล่าเรื่องวาดเมื่อสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภทกว้าง :
บรรยาย 3 คน ( ใช้สรรพนามเขา , เธอ , หรือพวกเขา ) :
1 สัพพัญญู :เล่าจะรู้ทั้งหมด และใช้เวลาอ่านภายในของตัวละคร
ความคิด ความรู้สึก และแรงจูงใจ รวมทั้งแสดงให้เห็นถึงสิ่งที่ตัวละครพูดและทำ .
2 จำกัดสัพพัญญู : เล่าเรื่องใช้ผู้อ่านภายในหนึ่ง ( หรือตัวอักษรไม่กี่
มากที่สุด ) แต่ก็ไม่อ่าน หรือตัวอักษร ( s ) มีการเข้าถึงชีวิตด้านในของ
ของตัวละครอื่นๆในเรื่อง
3 วัตถุประสงค์ :เล่าเรื่องไม่เห็นเข้าไปในจิตใจของตัวละครใด แต่เขาหรือเธอ
รายงานการกระทำและการสนทนาโดยการบอกผู้อ่านโดยตรงว่าตัวละคร

รู้สึกและคิดว่าคนแรกที่บรรยาย ( ใช้สรรพนามฉัน ) :
ผู้บรรยายนำเสนอมุมมองของเพียงหนึ่งตัวอักษรสติซึ่ง
จำกัด เรื่องเล่าที่เล่าเป็นคนแรกที่รู้ , ประสบการณ์ , อนุมาน , หรือสามารถ
ค้นหาที่ออกโดยพูดคุยกับตัวอักษรอื่น ๆ .
ตั้งค่าทางกายภาพและบริบททางสังคม ซึ่งการกระทำของเรื่องราวที่เกิดขึ้น องค์ประกอบหลักของการตั้งค่า
เวลา สถานที่ และสภาพทางสังคมที่เฟรมตัวอักษร .
องค์ประกอบเหล่านี้สร้างโลกที่ตัวละครแสดง บางครั้งการเป็นเบา
ร่าง ,นำเสนอเท่านั้น เพราะเรื่องได้เกิดขึ้นที่ไหน และเวลา .
บ่อยๆ อย่างไรก็ตาม การตั้งค่าที่สำคัญให้ผู้อ่านรู้สึกของคนที่ย้าย
ผ่านมัน การตั้งค่าสามารถใช้เพื่อทำให้เกิดอารมณ์หรือบรรยากาศที่เตรียมสำหรับสิ่งที่จะมาอ่าน
.
สไตล์เป็นวิธีที่นักเขียนเลือกคำ ( คำพูด ) , จัดเรียงไว้ในประโยค และอีกหน่วย
วาทกรรม ( ไวยากรณ์ ) และการหาประโยชน์ความสำคัญของพวกเขา สไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ ทางนักเขียน ตามที่
แน่แท้ ใบหน้าของเขา หรือเธอ หรือเสียง สะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างกันของพวกเขา รูปแบบของนักเขียนถ่ายทอด
วิธีเฉพาะของโลกเห็น .
สัญลักษณ์คือบุคคล , วัตถุ , ภาพ , คำ , แร่ระบายภายในช่วงของความหมายเพิ่มเติม
เกินและมักจะนามธรรมมากกว่าของตัวอักษรที่กำหนดสัญลักษณ์อุปกรณ์สำหรับ evoking
ความคิดที่ซับซ้อนโดยไม่ต้องใช้คำอธิบายที่อดทน สัญลักษณ์ทั่วไปมี
ความหมาย ที่ได้รับการยอมรับจากสังคม หรือวัฒนธรรม เช่น คริสเตียนข้าม , ดาวของดาวิด
, อ่านเล่น , ธงของประเทศ วรรณกรรมหรือบริบทสัญลักษณ์สามารถการตั้งค่าตัวอักษร ,
Action , วัตถุ , ชื่อหรือสิ่งอื่นในเฉพาะงานที่ยังคงความสำคัญที่แท้จริงในขณะที่แนะนำ
ความหมายอื่น ๆ ตัวอย่างเช่นวาฬขาวในเมลวิลล์ของโมบี้ ดิ๊กใช้เวลา
บนหลายสัญลักษณ์ความหมายในงาน แต่ความหมายเหล่านี้ไม่ได้โดยอัตโนมัติดำเนินการในเรื่องอื่น ๆไป

ธีมเกี่ยวกับปลาวาฬ เป็นกลาง ความคิดหรือความหมายของเรื่องราว ธีมในนิยายจะไม่ค่อยแสดงเลย มัน
สรุปจากรายละเอียดของตัวละครและการกระทำที่ประกอบเรื่อง มันมีการรวม
จุดรอบซึ่งพล็อต , ตัวอักษร , การตั้งค่า , มุมมอง , สัญลักษณ์ , และองค์ประกอบอื่น ๆของ
เรื่องจัดระเบียบ ระวังแยกกระทู้จากพล็อตเรื่องของลำดับการกระทำ–––
และจากเรื่องเรื่องทั่วไปเกี่ยวกับ