For hours, everyone in the train ca

For hours, everyone in the train car had to deal with this presumably crazy man that was sitting in the corner seat near the front. He sat hunched over and shivered so violently you could feel him from three rows back. Every now and then he cried out in what we think was pain. I would have asked him if he was alright--obviously he wasn't--but I, like everyone else, was afraid of what he might do.

All of the sudden, this man got up from his seat and walked into the center aisle looking back at everyone in the car. After several moments like this, he then shouted as loud as he could the two words "GET. OUT." Everyone was puzzled thinking he was talking to them, but before anyone could pipe up, this man began ripping off his clothes and plunged his hands into his chest, ripping apart skin and breaking ribs. All of us just watched in horror as he turned his body inside out. He tore away at himself until finally he collapsed, bearing a smile on his face. Never before have I seen such determination in a man's eyes.

We all sat in silence for a while afterward trying to comprehend the events that just unfolded. The shock was too overwhelming to do anything, plus there was nothing we could do at this point anyways. Thoughts were racing through my mind as I came back to reality. Who was he? Why did he do that? What was it? . . . Where did it go? And in that very instant I asked myself this question, I felt a shudder.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นเวลาหลายชั่วโมงทุกคนในขบวนรถมีการจัดการกับคนบ้าสันนิษฐานนี้ที่ได้รับการนั่งอยู่ในที่นั่งมุมที่อยู่ใกล้ด้านหน้า เขานั่งที่ทำให้โค้งกว่าและสั่นอย่างรุนแรงเพื่อให้คุณสามารถรู้สึกเขาจากสามแถวกลับ ทุกขณะนี้แล้วเขาร้องออกมาในสิ่งที่เราคิดว่าเป็นความเจ็บปวด ฉันจะได้ถามเขาว่าเขาไม่เป็นไร - เห็นได้ชัดว่าเขา wasn't - แต่ฉันเหมือนคนอื่น ๆ ก็กลัวในสิ่งที่เขาอาจจะทำ

ทั้งหมดในทันทีที่ผู้ชายคนนี้ลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาและเดินเข้าไปในทางเดินกลางมองย้อนกลับไปที่ทุกคนที่อยู่ในรถ หลังจากช่วงเวลาที่หลายเช่นนี้แล้วเขาก็ตะโกนดังเท่าที่เขาจะได้คำสองคำ "ได้รับ. ออก." ทุกคนก็คิดงงเขาได้พูดคุยกับพวกเขา แต่ก่อนที่ทุกคนสามารถทำได้ท่อขึ้นคนนี้เริ่มฉีกเสื้อผ้าของเขาและมือของเขาพุ่งเข้าไปในหน้าอกของเขาฉีกออกจากกันผิวและทำลายกระดูกซี่โครง พวกเราทุกคนจับตามองในความน่ากลัวในขณะที่เขาหันร่างกายของเขาภายในออก เขาฉีกไปที่ตัวเองจนในที่สุดเขาทรุดตัวลงแบกรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ไม่เคยมาก่อนได้ผมเห็นความมุ่งมั่นดังกล่าวในสายตาของมนุษย์.

เราทุกคนนั่งอยู่ในความเงียบในขณะที่หลังจากนั้นพยายามที่จะเข้าใจเหตุการณ์ที่กางออกเพียง ช็อตที่ถูกครอบงำเกินไปที่จะทำอะไรรวมทั้งมีอะไรที่เราสามารถทำที่จุดนี้ anyways ความคิดที่ได้รับการแข่งผ่านใจของฉันที่ฉันกลับมาสู่ความเป็นจริง ว่าเขาเป็นใคร? ทำไมเขาทำอย่างนั้น สิ่งที่มันได้หรือไม่ . . . ที่ไม่ได้ไป และในทันทีที่มากฉันถามตัวเองคำถามนี้ฉันรู้สึกตัวสั่น.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชั่วโมง ทุกคนในรถยนต์รถไฟมีการจัดการกับคนนี้บ้าสันนิษฐานว่าที่นั่งอยู่ในมุมที่นั่งใกล้หน้า เขานั่ง hunched เหนือ และ shivered โหงดังนั้นคุณอาจรู้สึกเขาจากแถวที่สามกลับ ทุกขณะนี้แล้วร้องในสิ่งที่เราคิดว่า เป็นความเจ็บปวด จะได้ถามเขาว่าเขามีครับ - แน่นอนเขา ไม่ - แต่ เช่นคนอื่น กลัวเขาอาจทำอะไร

ทั้งหมดทันที คนนี้มีค่าจากพระที่นั่ง และเดินเข้าไปในเก็บศูนย์กลับมามองที่ทุกคนในรถ หลังจากหลายช่วงเวลาเช่นนี้ เขาแล้วตะโกนเป็นเสียง เขาได้ สองคำ "ได้ ออก" คนคิดเขาพูดไป แต่ก่อนใครสามารถท่อค่า คนนี้เริ่มคัดลอกออกจากเสื้อผ้าของเขา และมือของเขาลดลงเป็นหน้าอกของเขา พิศวง คัดลอกผิวออกจากกัน และทำลายซี่โครง เราเพิ่งดูสยองขวัญเขาเปิดศพภายในออก เขาฉีกไปที่ตัวเองจนในที่สุด เขายุบ แบริ่งรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ไม่ว่าจะมีผมเห็นความมุ่งมั่นดังกล่าวในสายตาของคน

เราทั้งหมดนั่งอยู่ในความเงียบในขณะหลังจากนั้นพยายามเข้าใจเหตุการณ์ที่เพียง unfolded ภาวะช็อกถูกครอบงำมากเกินไปจะทำอะไร และไม่มีอะไรเราสามารถทำจุดนี้ต่อไป ความคิดมีแข่งผ่านใจของฉันเป็นฉันมากับความเป็นจริง เขาเป็นใคร ทำไมไม่ได้เขาทำอย่างไร มันคืออะไร . . . มันไม่ได้ไปไหน และที่มากทันทีผมถามตัวเองคำถามนี้ ผมรู้สึกมี shudder.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นเวลาหลายชั่วโมงทุกคนในรถรถไฟที่มีข้อตกลงกับชายคนนี้บ้าสามารถสันนิษฐานได้ว่านั่งอยู่ในที่นั่งมุมที่อยู่ใกล้กับด้านหน้า เขานั่งงุ้มและตัวสั่นอย่างรุนแรงจนคุณไม่สามารถรู้สึกได้ว่าพระองค์จากสามแถวกลับไป และแล้วเขาก็ร้องออกมาในสิ่งที่เราคิดว่าเป็นความเจ็บปวด ฉันจะได้ถามเขาว่า"ถ้าเขามีอะไรเขาก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ฉัน!' tbut ผมเหมือนกับคนอื่นเขากลัวว่าเขาจะทำอะไร

ทั้งหมดของชายคนนี้อย่างกะทันหันลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาและเดินเข้าไปในบริเวณทางเดินศูนย์กลางที่มองย้อนกลับไปที่ทุกคนในรถ หลังจากช่วงเวลาหลายประการเช่นนี้จากนั้นเขาก็ตะโกนออกมาเป็นเสียงดังเท่าที่เขาจะสองคำว่า"จะได้รับ "ทุกคนก็งงคิดว่าเขาได้คุยกับเขาแต่ก่อนที่จะมีใครสามารถท่อขึ้นชายคนนี้ก็เริ่มการริปปิดเสื้อผ้าของเขาและพุ่งเข้ามือของเขาเข้าไปในอกของเขาการริปซึ่งนอกจากผิวและแตกซี่โครง เราทุกคนอยู่เฝ้ามองในความสยดสยองที่เขาเปิดตัวของเขาในออกมา เขาฉีกไปที่ตัวเขาเองจนในที่สุดเขาก็ถูกยุบแบริ่งมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ไม่เคยมีมาก่อนเราเห็นว่าการกำหนดดังกล่าวในสายตาของคนที่.

เราทั้งหมดนั่งอยู่ในความเงียบสำหรับในขณะที่ที่หลังจากนั้นพยายามจะทำความเข้าใจความเหตุการณ์ที่เผยออกมา การกระแทกได้เกินกว่าที่เขาจะทำอะไรอย่างท่วมท้นรวมทั้งยังไม่มีอะไรเราไม่สามารถทำได้หรือไม่จุดนี้ ความคิดแข่งกันวิ่งผ่านความคิดของผมเป็นผมก็กลับมาเป็นความจริง ที่เขา ทำไมเขาทำอย่างนั้น มันคืออะไร .... .... .... ซึ่งก็ทำไป และในแบบทันทีเป็นอย่างมากที่ผมถามตัวเองว่าคำถามนี้ผมรู้สึกสั่นสะท้าน.