A gesture is a form of non-verbal c

A gesture is a form of non-verbal communication or non-vocal communication in which visible bodily actions communicate particular messages, either in place of, or in conjunction with, speech. Gestures include movement of the hands, face, or other parts of the body. Gestures differ from physical non-verbal communication that does not communicate specific messages, such as purely expressive displays, proxemics, or displays of joint attention.[1] Gestures allow individuals to communicate a variety of feelings and thoughts, from contempt and hostility to approval and affection, often together with body language in addition to words when they speak.

Gesture processing takes place in areas of the brain such as Broca's and Wernicke's areas, which are used by speech and sign language.[2] In fact, language is thought to have evolved from manual gestures.[3] The theory that language evolved from manual gestures, termed Gestural Theory, dates back to the work of 18th-century philosopher and priest Abbé de Condillac, and has been revived by contemporary anthropologist Gordon W. Hewes, in 1973, as part of a discussion on the origin of language

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รูปแบบลายเส้นเป็นรูปแบบของการสื่อสารไม่ใช่คำพูดหรือสื่อสารไม่ใช่เสียงการมองเห็นร่างกายสื่อสารข้อความเฉพาะ place ของ หรือร่วมกับ คำพูด รูปแบบลายเส้นมีการเคลื่อนไหวของมือ ใบหน้า หรือส่วนอื่น ๆ ของร่างกาย รูปแบบลายเส้นแตกต่างจากการสื่อสารคำพูดไม่จริงที่สื่อสารข้อความเฉพาะ เช่นแสดงแสดงออกเพียงอย่างเดียว proxemics หรือแสดงความสนใจร่วมกัน[1] รูปแบบลายเส้นให้บุคคลที่จะสื่อสารความรู้สึกและความคิด ดูถูกและศัตรูเพื่ออนุมัติและเสน่หา ภาษาร่างกายนอกจากคำมักจะร่วมกันเมื่อพวกเขาพูด

รูปแบบประมวลผลเกิดขึ้นในพื้นที่ของสมองเช่นพื้นที่ของ Broca และของเวอร์นิเก ที่ใช้คำพูดและภาษาสัญลักษณ์[2] ภาษาในความเป็นจริง เป็นความคิดให้มีพัฒนาจากรูปแบบลายเส้นด้วยตนเอง[3] ตามทฤษฎีที่ว่า ภาษาพัฒนาจากรูปแบบลายเส้นด้วยตนเอง เรียกว่าทฤษฎี Gestural วันกลับการทำงานของนักปราชญ์สมัยศตวรรษที่ 18 และปุโรหิต Abbé de Condillac และการฟื้นฟู โดยนักมานุษยวิทยาร่วมสมัย Gordon ปริมาณ Hewes ใน 1973 เป็นส่วนหนึ่งของการสนทนาบนจุดเริ่มต้นของภาษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ท่าทางเป็นรูปแบบของการสื่อสารไม่ใช้วาจาหรือไม่ใช่เสียงการสื่อสารที่มองเห็นร่างกายการกระทำสื่อสารข้อความโดยเฉพาะอย่างใดอย่างหนึ่งในสถานที่ หรือใช้ร่วมกับ การพูด ท่าทาง รวมถึงการเคลื่อนไหวของมือใบหน้า หรือส่วนอื่นๆ ของร่างกาย ท่าทางกายภาพไม่แตกต่างจากการสื่อสารที่ไม่สื่อสารข้อความที่เฉพาะเจาะจงเช่นอย่างที่แสดงออก แสดง proxemics หรือแสดงความสนใจร่วม [ 1 ] ท่าทางให้บุคคลที่จะสื่อสารความหลากหลายของความรู้สึกและความคิด จากการเหยียดหยามและความเป็นปรปักษ์กับการอนุมัติและความรัก มักกับภาษากายและคำพูดเมื่อพูด

ท่าทางการประมวลผลจะเกิดขึ้นในพื้นที่สมอง เช่น BROCA และเวอร์นิกของพื้นที่การใช้คำพูดและภาษามือ [ 2 ] ในความเป็นจริงภาษาเป็นความคิดที่ได้มาจากคู่มือท่าทาง [ 3 ] ทฤษฎีที่พัฒนาจากคู่มือภาษาท่าทาง เรียกว่าทฤษฎี gestural วันที่กลับไปที่งานของนักปรัชญาศตวรรษที่ 18 และนักบวช ABB é de condillac และได้รับการฟื้นฟูโดยนักมานุษยวิทยาร่วมสมัย กอร์ดอน ดับเบิลยู ฮิวส์ , 1973 ,เป็นส่วนหนึ่งของการอภิปรายที่มาของภาษา