๏ อสุรีผีเสื้อแสนสวาท เห็นภูวนาถนิ่

๏ อสุรีผีเสื้อแสนสวาท เห็นภูวนาถนิ่งไปก็ใจหาย
เออพ่อคุณทูนหัวผัวข้าตาย ราพณ์ร้ายลูบต้องประคององค์
เห็นอุ่นอยู่รู้ว่าสลบหลับ ยังไม่ดับชนม์ชีพเป็นผุยผง
พ่อทูนหัวกลัวน้องนี้มั่นคง ด้วยรูปทรงอัปลักษณ์เป็นยักษ์มาร
จำจะแสร้งแปลงร่างเป็นนางมนุษย์ ให้ผาดผุดทรวดทรงส่งสัณฐาน
เห็นพระองค์ทรงโฉมประโลมลาน จะเกี้ยวพานรักใคร่ดังใจจง
แล้วอ่านเวทเพศยักษ์ก็สูญหาย สกนธ์กายดังกินนรนวลหง
เอาธารามาชโลมพระโฉมยง เข้าแอบองค์นวดฟั้นคั้นประคองฯ
๏ พระพลิกฟื้นตื่นสมประดีได้ ในฤทัยหมกมุ่นให้ขุ่นหมอง
แลเขม้นเห็นนางนวลละออง เคียงประคองอยู่บนแท่นแผ่นศิลา
นิ่งพินิจพิศดูรู้ว่ายักษ์ ด้วยแววจักษุหายทั้งซ้ายขวา
ยิ่งชิงชังคั่งแค้นแน่นอุรา จะใคร่ด่าให้ระยำด้วยคำพาล
แล้วคิดกลับดับเดือดให้เหือดหาย จึงอุบายวิงวอนด้วยอ่อนหวาน
นี่แน่นางอสุรีขินีมาร ไม่ต้องการที่จะแกล้งมาแปลงกาย
จะขอถามตามตรงจงประจักษ์ เจ้าเป็นยักษ์อยู่ในวนชลสาย
อันตัวเราเป็นมนุษย์บุรุษชาย เจ้าคิดร้ายลักพาเอามาไย
เข้าอิงแอบแนบข้างอยู่อย่างนี้ หรือว่ามีข้อประสงค์ที่ตรงไหน
มนุษย์ยักษ์รักกันด้วยอันใด ผิดวิสัยที่จะอยู่เป็นคู่ควร ฯ
๏ อสุรีผีเสื้อสดับเสียง เพราะสำเนียงเสนาะในฤทัยหวน
ทำเสแสร้งใส่จริตกระบิดกระบวน ละมุนม้วนเมียงหมอบแล้วยอบตัว
อันน้องนี้ไร้คู่ที่สู่สม เป็นสาวพรหมจารีไม่มีผัว
ถึงเป็นยักษ์ยังไม่มีราคีมัว พระมากลัวผู้หญิงด้วยสิ่งใด
แม่เจ้าเอ๋ยคิดมาน่าหัวร่อ เห็นเขาง้อแล้วยิ่งว่าไม่ปราศรัย
พลางแกล้งทำสะบัดสะบิ้งทิ้งสไบ ร้อนเหมือนใจจะขาดประหลาดนัก
แล้วแกล้งทำสำออยพูดอ้อยอิ่ง เข้าแอบอิงเอนทับลงกับตัก
ยิ่งถอยหนีก็ยิ่งตามด้วยความรัก ยิ่งพลิกผลักก็ยิ่งแอบแนบอุรา ฯ

๏ พระสุดแสนแค้นเคืองรำคาญจิต มิได้คิดอินังชังน้ำหน้า
ถีบจนพลัดจากแท่นแผ่นศิลา แล้วเดือดด่าว่าอีกาลีลาม
เขาเบือนเบื่อเหลือเกลียดขี้เกียจตอบ ยังขืนปลอบปลุกปล้ำอีส่ำสาม
ทำแสนแง่แสนงอนฉะอ้อนความ แพศยาบ้ากามกวนอารมณ์
ถึงมาตรแม้นม้วยมุดสุดชีวาตม์ อย่าหมายมาดว่ากูจะสู่สม
สัญชาติยักษ์ไม่สมัครสมาคม แล้วทุดถ่มน้ำลายไม่ใยดี ฯ

๏ อีนางยักษ์กลับปลอบไม่ตอบโกรธ พระจงโปรดเกล้าน้องอย่าหมองศรี
ข้าหมายเหมือนภัสดาถึงด่าตี ก็ตามทีเถิดเมียไม่เสียใจ
จนผู้หญิงอิงแอบแนบถนอม กระไรหม่อมจะตั้งปึ่งไปถึงไหน
ช่างไม่คิดขวยเก้อเอออะไร ทำบ้าใบ้เบือนหนีไปทีเดียว
มาร่วมเรียงเคียงข้างอยู่อย่างนี้ ยังว่ามีน้ำใจจะไม่เกี่ยว
น่าอดสูผู้หญิงเสียจริงเจียว พลางกลมเกลียวกอดรัดกษัตรา ฯ
๏ พระเหวี่ยงวัดขัดใจมิให้ต้อง จนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยสองพระหัตถา
มันดื้อด้านทานทนพ้นปัญญา จึงแกล้งว่าวิงวอนให้อ่อนใจ
อะไรเจ้าเฝ้ากวนกันจู้จี้ ข้าจะหนีหน่ายนางไปข้างไหน
ขอพักนอนเสียสักหน่อยถอยออกไป สบายใจจึงค่อยมาพูดจากัน
แล้วเอนองค์ลงบนแท่นแสนระทด โศกกำสรดซบทรงกันแสงศัลย์
โอ้สงสารป่านฉะนี้ศรีสุวรรณ อยู่ด้วยกันหลัดหลัดมาพลัดพราย
พอตื่นขึ้นยามเย็นไม่เห็นพี่ จะโศกีโหยหาน่าใจหาย
ได้เห็นแต่เจ้าพราหมณ์ทั้งสามนาย เขาผันผายลับตาจะอาวรณ์
นิจจาเอ๋ยเคยเห็นกันพี่น้อง มาเที่ยวท่องบุกเดินเนินสิงขร
อียักษ์ลักพี่ลงมาในสาคร จะทุกข์ร้อนว้าเหว่อยู่เอกา
พระนึกนึกแล้วสะอึกสะอื้นไห้ ชลเนตรหลั่งไหลทั้งซ้ายขวา
ซบพระพักตร์อยู่บนแท่นแผ่นศิลา ทรงโศกากำสรดระทดใจ ฯ
๏ อีนางยักษ์ฟังสะอื้นค่อยชื่นจิต สำคัญคิดแว่วว่าพระปราศรัย
เข้าอิงแอบแนบองค์พระทรงชัย เห็นเธอไม่ผินผันจำนรรจา
คิดว่าหลับกลับปลุกขึ้นโลมลูบ ประจงจูบปรางซ้ายแล้วย้ายขวา
ค่อยยกหัตถ์ภูวนาถพาดอุรา ในกามาปั่นป่วนให้ยวนยี
เห็นทรงศักดิ์ผลักพลิกทำหยิกเย้า มาลูบคลำทำเขาแล้วเบือนหนี
จะกอดไว้ไม่วางเหมือนอย่างนี้ แค้นนักหนาฟ้าผี่เถอะดื้อดึง ฯ
๏ พระแค้นคำซ้ำด่าอีหน้าด้าน ใครจะร่านเหมือนเช่นนี้ไม่มีถึง
น่าอดสูกูได้ทำไมมรึง มาเคล้าคลึงโลมลูบจูบผู้ชาย
ทั้งเหม็นสาบเหม็นสางเหมือนอย่างศพ ไม่น่าคบน่ารักยักษ์ฉิบหาย
มายั่วเย้าเฝ้าเบียดเกลียดจะตาย ไม่มีอายมีเจ็บเท่าเล็บมือ ฯ
๏ อีนางยักษ์ควักค้อนแล้วย้อนว่า ส่วนร่ำด่ากระนั้นได้เขาไม่ถือ
ทีขอจูบแต่พอถูกจมูกครือ ยิ่งอึงอื้อบ่นว่าเป็นน่าชัง
เมื่ออยู่สองต่อสองในห้องหับ จะบังคับมิให้ใครกลุ้มใจมั่ง
ถึงโกรธขึ้งอย่างไรก็ไม่ฟัง พลางเข้านั่งแอบข้างไม่ห่างกาย ฯ
๏ พระสุดแสนแค้นเคืองรำคาญจิต เป็นสุดคิดสุดที่จะหนีหาย
ให้อักอ่วนป่วนใจไม่สบาย มันกอดกายเซ้าซี้พิรี้พิไร
จะยั่งยืนขืนขัดตัดสวาท ไม่สังวาสเชยชิดพิสมัย
ก็จะสะบักสะบอมตรอมฤทัย ต้องแข็งใจก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

๏อสุรีผีเสื้อแสนสวาท เข้าแอบองค์นวดฟั้นคั้นประคองฯ๏พระพลิกฟื้นตื่นสมประดีได้ ผิดวิสัยที่จะอยู่เป็นคู่ควรฯ๏อสุรีผีเสื้อสดับเสียง ยิ่งพลิกยิ่งผลักก็แอบแนบอุราฯ๏พระสุดท้ายแสนแค้นเคืองรำคาญจิต แล้วถ่มน้ำลายทุดไม่ใยดีฯ๏อีนางยักษ์กลับปลอบไม่โกรธตอบ พลางกลมเกลียวกอดรัดกษัตราฯ๏พระเหวี่ยงวัดขัดใจมิให้ต้อง ทรงโศกากำสรดระทดใจฯ๏อีนางยักษ์ฟังสะอื้นค่อยชื่นจิต แค้นนักหนาฟ้าผี่เถอะดื้อดึงฯ๏พระแค้นคำซ้ำด่าอีหน้าด้าน ไม่มีอายมีเจ็บเท่าเล็บมือฯ๏อีนางยักษ์ควักค้อนแล้วย้อนว่า พลางเข้านั่งแอบข้างไม่ห่างกายฯ๏พระสุดท้ายแสนแค้นเคืองรำคาญจิต ต้องแข็งใจก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อสุรีผีเสื้อแสนสวาทเห็นภูวนาถนิ่งไปก็ใจหาย

นะเออพ่อคุณทูนหัวผัวข้าตายราพณ์ร้ายลูบต้องประคององค์ยังไม่ดับชนม์ชีพเป็นผุยผง

เห็นอุ่นอยู่รู้ว่าสลบหลับพ่อทูนหัวกลัวน้องนี้มั่นคงด้วยรูปทรงอัปลักษณ์เป็นยักษ์มารให้ผาดผุดทรวดทรงส่งสัณฐานเห็นพระองค์ทรงโฉมประโลมลานจะเกี้ยวพานรักใคร่ดังใจจง


จำจะแสร้งแปลงร่างเป็นนางมนุษย์แล้วอ่านเวทเพศยักษ์ก็สูญหายสกนธ์กายดังกินนรนวลหง
เอาธารามาชโลมพระโฉมยงเข้าแอบองค์นวดฟั้นคั้นประคองฯ

พระพลิกฟื้นตื่นสมประดีได้ในฤทัยหมกมุ่นให้ขุ่นหมองนะแลเขม้นเห็นนางนวลละอองเคียงประคองอยู่บนแท่นแผ่นศิลาด้วยแววจักษุหายทั้งซ้ายขวายิ่งชิงชังคั่งแค้นแน่นอุราจะใคร่ด่าให้ระยำด้วยคำพาล


นิ่งพินิจพิศดูรู้ว่ายักษ์แล้วคิดกลับดับเดือดให้เหือดหายจึงอุบายวิงวอนด้วยอ่อนหวานไม่ต้องการที่จะแกล้งมาแปลงกายจะขอถามตามตรงจงประจักษ์เจ้าเป็นยักษ์อยู่ในวนชลสาย


นี่แน่นางอสุรีขินีมารอันตัวเราเป็นมนุษย์บุรุษชายเจ้าคิดร้ายลักพาเอามาไย
เข้าอิงแอบแนบข้างอยู่อย่างนี้หรือว่ามีข้อประสงค์ที่ตรงไหนผิดวิสัยที่จะอยู่เป็นคู่ควรฯ

มนุษย์ยักษ์รักกันด้วยอันใดอสุรีผีเสื้อสดับเสียงเพราะสำเนียงเสนาะในฤทัยหวนนะ
ทำเสแสร้งใส่จริตกระบิดกระบวนละมุนม้วนเมียงหมอบแล้วยอบตัวเป็นสาวพรหมจารีไม่มีผัว

อันน้องนี้ไร้คู่ที่สู่สมถึงเป็นยักษ์ยังไม่มีราคีมัวพระมากลัวผู้หญิงด้วยสิ่งใดเห็นเขาง้อแล้วยิ่งว่าไม่ปราศรัยพลางแกล้งทำสะบัดสะบิ้งทิ้งสไบร้อนเหมือนใจจะขาดประหลาดนัก


แม่เจ้าเอ๋ยคิดมาน่าหัวร่อแล้วแกล้งทำสำออยพูดอ้อยอิ่งเข้าแอบอิงเอนทับลงกับตัก
ยิ่งถอยหนีก็ยิ่งตามด้วยความรักยิ่งพลิกผลักก็ยิ่งแอบแนบอุราฯพระสุดแสนแค้นเคืองรำคาญจิตมิได้คิดอินังชังน้ำหน้า


นะถีบจนพลัดจากแท่นแผ่นศิลาแล้วเดือดด่าว่าอีกาลีลามยังขืนปลอบปลุกปล้ำอีส่ำสามทำแสนแง่แสนงอนฉะอ้อนความแพศยาบ้ากามกวนอารมณ์


เขาเบือนเบื่อเหลือเกลียดขี้เกียจตอบถึงมาตรแม้นม้วยมุดสุดชีวาตม์อย่าหมายมาดว่ากูจะสู่สม
สัญชาติยักษ์ไม่สมัครสมาคมแล้วทุดถ่มน้ำลายไม่ใยดีฯอีนางยักษ์กลับปลอบไม่ตอบโกรธพระจงโปรดเกล้าน้องอย่าหมองศรี


นะข้าหมายเหมือนภัสดาถึงด่าตีก็ตามทีเถิดเมียไม่เสียใจกระไรหม่อมจะตั้งปึ่งไปถึงไหนช่างไม่คิดขวยเก้อเอออะไรทำบ้าใบ้เบือนหนีไปทีเดียว


จนผู้หญิงอิงแอบแนบถนอมมาร่วมเรียงเคียงข้างอยู่อย่างนี้ยังว่ามีน้ำใจจะไม่เกี่ยว
น่าอดสูผู้หญิงเสียจริงเจียวพลางกลมเกลียวกอดรัดกษัตราฯพระเหวี่ยงวัดขัดใจมิให้ต้องจนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยสองพระหัตถา

นะมันดื้อด้านทานทนพ้นปัญญาจึงแกล้งว่าวิงวอนให้อ่อนใจข้าจะหนีหน่ายนางไปข้างไหนขอพักนอนเสียสักหน่อยถอยออกไปสบายใจจึงค่อยมาพูดจากัน


อะไรเจ้าเฝ้ากวนกันจู้จี้แล้วเอนองค์ลงบนแท่นแสนระทดโศกกำสรดซบทรงกันแสงศัลย์อยู่ด้วยกันหลัดหลัดมาพลัดพรายพอตื่นขึ้นยามเย็นไม่เห็นพี่จะโศกีโหยหาน่าใจหาย


โอ้สงสารป่านฉะนี้ศรีสุวรรณได้เห็นแต่เจ้าพราหมณ์ทั้งสามนายเขาผันผายลับตาจะอาวรณ์มาเที่ยวท่องบุกเดินเนินสิงขรอียักษ์ลักพี่ลงมาในสาครจะทุกข์ร้อนว้าเหว่อยู่เอกา


นิจจาเอ๋ยเคยเห็นกันพี่น้องพระนึกนึกแล้วสะอึกสะอื้นไห้ชลเนตรหลั่งไหลทั้งซ้ายขวา
ซบพระพักตร์อยู่บนแท่นแผ่นศิลาทรงโศกากำสรดระทดใจฯอีนางยักษ์ฟังสะอื้นค่อยชื่นจิตสำคัญคิดแว่วว่าพระปราศรัย

นะเข้าอิงแอบแนบองค์พระทรงชัยเห็นเธอไม่ผินผันจำนรรจาประจงจูบปรางซ้ายแล้วย้ายขวาค่อยยกหัตถ์ภูวนาถพาดอุราในกามาปั่นป่วนให้ยวนยี


คิดว่าหลับกลับปลุกขึ้นโลมลูบเห็นทรงศักดิ์ผลักพลิกทำหยิกเย้ามาลูบคลำทำเขาแล้วเบือนหนี
จะกอดไว้ไม่วางเหมือนอย่างนี้แค้นนักหนาฟ้าผี่เถอะดื้อดึงฯพระแค้นคำซ้ำด่าอีหน้าด้านใครจะร่านเหมือนเช่นนี้ไม่มีถึง

นะน่าอดสูกูได้ทำไมมรึงมาเคล้าคลึงโลมลูบจูบผู้ชาย
ทั้งเหม็นสาบเหม็นสางเหมือนอย่างศพไม่น่าคบน่ารักยักษ์ฉิบหายไม่มีอายมีเจ็บเท่าเล็บมือฯ

มายั่วเย้าเฝ้าเบียดเกลียดจะตายอีนางยักษ์ควักค้อนแล้วย้อนว่าส่วนร่ำด่ากระนั้นได้เขาไม่ถือนะ
ทีขอจูบแต่พอถูกจมูกครือยิ่งอึงอื้อบ่นว่าเป็นน่าชังจะบังคับมิให้ใครกลุ้มใจมั่ง

เมื่ออยู่สองต่อสองในห้องหับถึงโกรธขึ้งอย่างไรก็ไม่ฟังพลางเข้านั่งแอบข้างไม่ห่างกายฯ


นะพระสุดแสนแค้นเคืองรำคาญจิตเป็นสุดคิดสุดที่จะหนีหายให้อักอ่วนป่วนใจไม่สบายมันกอดกายเซ้าซี้พิรี้พิไรจะยั่งยืนขืนขัดตัดสวาทไม่สังวาสเชยชิดพิสมัย
ก็จะสะบักสะบอมตรอมฤทัยต้องแข็งใจก