Our second assumption asserts that

Our second assumption asserts that students interpret the NGCI as intended. Specifically, students understand what
each question is asking, and distractor choices function effectively as probes of student misconceptions.We have two
primary pieces of evidence to support these claims. First, student-supplied responses to the open-ended questions in
Williamson and Willoughby (2012) were foundational in describing students’ na€ıve ideas. Examples of typical
responses allowed question wording to mimic students’ natural language. And, the most common misconceptions
formed the basis for distractor choices.We can gauge the effectiveness of these distractors by looking at the
distribution of student responses. Again, we provide concrete examples of this in Section 5. The second piece of
evidence we have to support our assumption includes information from student interviews. These interviews were
conducted on a voluntary basis with an incentive of $5 to participate. Eighteen students were interviewed while
taking Version 2 of the NGCI, and seven were interviewed while taking Version 3. Students were given a copy of the
NGCI, paper and pen, and they were asked to provide as much information as possible about their thought processes
while working through the survey, including whether they were confused, if they were wavering between answers, or
if they were guessing. Students were audio recorded as they engaged in this “think-aloud” process (Willis 2005),
while the interviewer engaged in “back channeling” by nodding and saying, “Okay,” to encourage the students to
continue (Bolton and Bronkhorst 1996), interrupting the students only to remind them to clarify or elaborate. The
interviewer took notes during the interview and elaborated on relevant issues as soon as possible after the interview
was over. As discussed in Section 5, these interviews were essential in determining how students interpreted
questions and chose their answers. In some cases, information from interviews even suggested new distractors that
proved to be popular choices. Interviews with students who were taking Version 3 of the NGCI became repetitive,
indicating that students were interpreting and answering questions in a predictable way.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สันนิษฐานของเรายืนยันว่า นักเรียนตีความ NGCI ที่เป็นวัตถุประสงค์ โดยเฉพาะ เรียนรู้ถามแต่ละคำถาม และ distractor เลือกทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเป็นคลิปปากตะเข้ของความเข้าใจผิดของนักเรียนเรามีสองชิ้นหลักของพยานหลักฐานเพื่อสนับสนุนการเรียกร้องเหล่านี้ แรก ให้นักเรียนตอบคำถามปลายเปิดในWilliamson และวิลละบี (2012) ได้อธิบายถึงความคิดของนักเรียนนา €ıve foundational ตัวอย่างของทั่วไปตอบใช้คำถามเพื่อเลียนแบบนักภาษาได้ และ บ่อยที่สุดรูปแบบพื้นฐานสำหรับตัวเลือก distractorเราสามารถวัดประสิทธิภาพของ distractors เหล่านี้ โดยดูที่การกระจายของการตอบสนองของนักเรียน อีกครั้ง เราสามารถให้ตัวอย่างคอนกรีตนี้ 5 ส่วน ชิ้นที่สองของหลักฐานที่จะสนับสนุนสมมติฐานของเรามีข้อมูลจากการสัมภาษณ์นักเรียน สัมภาษณ์เหล่านี้ได้ดำเนินการบนพื้นฐานความสมัครใจด้วยสิ่งจูงใจของ $5 เข้าร่วม มีสัมภาษณ์นักเรียนสิบแปดในขณะที่มี 2 รุ่น NGCI และเจ็ดถูกสัมภาษณ์ขณะที่รุ่น 3 นักเรียนที่ได้รับสำเนาของการNGCI กระดาษ และปากกา และพวกเขาได้ขอให้ข้อมูลมากที่สุดเกี่ยวกับกระบวนการคิดในขณะที่ทำงานโดยใช้แบบสำรวจ รวมทั้งพวกสับสน ถ้าพวกเขาถูกรี ๆ รอ ๆ ระหว่างคำตอบ หรือถ้าพวกเขาถูกคาดเดา นักเรียนมีเสียงที่บันทึกไว้เป็นพวกหมกมุ่น "คิดออกเสียง" กระบวนการนี้ (Willis 2005),ในขณะที่ทีมงานในการ "กลับไปเจาะ" โดย nodding และพูดว่า "ถูก เพื่อส่งเสริมให้นักเรียนที่จะดำเนินการ (โบลตันและ Bronkhorst 1996), ขัดจังหวะนักเรียนเท่านั้นเพื่อเตือนให้ชี้แจง หรืออธิบายต่อ ที่วันนี้เอาบันทึกระหว่างการสัมภาษณ์ และ elaborated โดยเร็วที่สุดหลังจากการสัมภาษณ์ในประเด็นที่เกี่ยวข้องไม่ผ่าน ตามที่อธิบายไว้ในส่วน 5 สัมภาษณ์เหล่านี้มีความสำคัญในการกำหนดวิธีการตีความของนักเรียนคำถาม และเลือกคำตอบของพวกเขา ในบางกรณี ข้อมูลจากการสัมภาษณ์ได้แนะนำ distractors ใหม่ที่พิสูจน์แล้วว่าเป็นตัวเลือกยอดนิยม สัมภาษณ์กับผู้ถูกทำ 3 รุ่นของ NGCI เป็นซ้ำแสดงว่า นักเรียนถูกตีความ และตอบคำถามในแบบที่คาดเดาได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมมติฐานที่สองของเรายืนยันว่านักเรียนตีความ NGCI ตามที่ตั้งใจไว้ โดยเฉพาะนักเรียนเข้าใจในสิ่งที่
แต่ละคำถามจะถูกถามและทางเลือก distractor ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเป็น probe ของนักเรียน misconceptions.We มีสอง
ชิ้นหลักของหลักฐานที่สนับสนุนข้อเรียกร้องเหล่านี้ ประการแรกการตอบสนองของนักเรียนที่ให้มากับคำถามปลายเปิดใน
วิลเลียมสันและวิลสัน (2012) เป็นพื้นฐานในการอธิบายนักเรียน na € Ive ความคิด ตัวอย่างของทั่วไป
การตอบสนองได้รับอนุญาตให้ใช้ถ้อยคำคำถามเพื่อเลียนแบบของนักเรียนภาษาธรรมชาติ และความเข้าใจผิดที่พบมากที่สุด
เป็นพื้นฐานสำหรับ distractor choices.We สามารถวัดประสิทธิภาพของการลวงเหล่านี้โดยดูที่
การกระจายของการตอบสนองของนักเรียน อีกครั้งที่เราให้ตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมนี้ในมาตรา 5 ชิ้นที่สองของ
หลักฐานที่เราได้ให้การสนับสนุนสมมติฐานของเรามีข้อมูลจากการสัมภาษณ์นักศึกษา สัมภาษณ์เหล่านี้ถูก
ดำเนินการบนพื้นฐานความสมัครใจกับแรงจูงใจของ $ 5 ถึงมีส่วนร่วม สิบแปดนักเรียนถูกสัมภาษณ์ในขณะที่
การรุ่นที่ 2 ของ NGCI เจ็ดและถูกสัมภาษณ์ในขณะที่การรุ่น 3. นักเรียนที่ได้รับสำเนาของ
NGCI, กระดาษและปากกาและพวกเขาก็ถามว่าจะให้ข้อมูลมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้เกี่ยวกับกระบวนการคิดของพวกเขา
ในขณะที่ การทำงานผ่านการสำรวจรวมถึงว่าพวกเขากำลังสับสนว่าพวกเขากำลังลังเลระหว่างคำตอบหรือ
ว่าพวกเขาคาดเดา นักเรียนที่ได้รับเสียงที่บันทึกไว้ขณะที่พวกเขามีส่วนร่วมในเรื่องนี้ "คิดว่าออกเสียงกระบวนการ" (วิลลิส 2005)
ในขณะที่ผู้สัมภาษณ์ร่วมในการ "กลับเจ้าอารมณ์" โดยพยักหน้าและพูดว่า "โอเค" เพื่อส่งเสริมให้นักเรียนที่จะ
ดำเนินการต่อไป (โบลตันและ Bronkhorst 1996) ขัดจังหวะนักเรียนเท่านั้นที่จะเตือนพวกเขาที่จะชี้แจงหรืออธิบายรายละเอียด
สัมภาษณ์เอาบันทึกในระหว่างการสัมภาษณ์และเนื้อหาในประเด็นที่เกี่ยวข้องโดยเร็วที่สุดหลังจากการสัมภาษณ์
ถูกกว่า ตามที่กล่าวไว้ในมาตรา 5 สัมภาษณ์เหล่านี้เป็นสิ่งจำเป็นในการกำหนดวิธีนักเรียนตีความ
คำถามและเลือกคำตอบของพวกเขา ในบางกรณีข้อมูลจากการสัมภาษณ์แม้แนะนำลวงใหม่ที่
พิสูจน์แล้วว่าเป็นตัวเลือกที่นิยม ให้สัมภาษณ์กับนักเรียนที่ได้รับการรุ่นที่ 3 ของ NGCI กลายเป็นซ้ำ ๆ
แสดงให้เห็นว่านักเรียนถูกตีความและการตอบคำถามในลักษณะที่คาดเดาได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สมมติฐานที่สองของเรายืนยันว่านักเรียนตีความ ngci ตามที่ตั้งใจไว้ โดยเฉพาะ นักเรียนเข้าใจ
คำถามแต่ละคำถามจะถาม และเลือกแบบการทำงานอย่างมีประสิทธิภาพเป็นง่ามของความเข้าใจผิดของนักศึกษา เรามีสอง
ชิ้นหลักของหลักฐานเพื่อสนับสนุนการเรียกร้องเหล่านี้ แรก นักเรียนให้คำตอบคำถามปลายเปิดใน
วิลเลียมสัน และตลาดหุ้น ( 2012 ) มีพื้นฐานในการอธิบายของนักเรียนนา€ıใช่ความคิด ตัวอย่างของการตอบสนองคำถามที่ได้รับอนุญาตโดยทั่วไป
เลียนแบบภาษา ธรรมชาติของนักเรียน และความเข้าใจผิดที่พบบ่อยที่สุด
รูปแบบพื้นฐานสำหรับการเลือกแบบ เราสามารถวัดประสิทธิผลของ distractors เหล่านี้โดยดูที่
กระจายการตอบสนองของนักเรียน อีกครั้งเรามีตัวอย่างคอนกรีตนี้ในส่วนที่ 5 . สองชิ้น
หลักฐานสนับสนุนสมมติฐานของเรา เราต้องมีข้อมูลจากการสัมภาษณ์นักเรียน บทสัมภาษณ์เหล่านี้
ดำเนินการบนพื้นฐานความสมัครใจกับแรงจูงใจของ $ 5 ที่จะเข้าร่วม สัมภาษณ์นักศึกษา 18 ในขณะที่
ถ่ายรุ่นที่ 2 ของ ngci และเจ็ดคน ขณะที่รุ่น 3นักเรียนได้รับสำเนาของ
ngci , ปากกาและกระดาษ , และพวกเขาถูกขอให้ให้ข้อมูลเท่าที่เป็นไปได้เกี่ยวกับความคิดของพวกเขาในขณะที่ทำงานผ่านกระบวนการ
สํารวจรวมถึงว่าพวกเขากำลังสับสน ถ้าพวกเขากำลังลังเลระหว่างคำตอบหรือ
ถ้าพวกเขาถูกคาดเดา นักเรียนบันทึกเสียงที่พวกเขามีส่วนร่วมใน " คิดดัง " กระบวนการ ( วิลลิส 2005 ) ,
ในขณะที่ทีมงานมีส่วนร่วมในการ " ดึงกลับ " โดยการพยักหน้าและบอกว่า " โอเค " เพื่อส่งเสริมให้นักเรียนต่อไป

( ถ้า bronkhorst 1996 ) , รบกวนนักเรียนเท่านั้นที่จะเตือนพวกเขาที่จะชี้แจงหรือซับซ้อน
ทีมงานเอาบันทึกในระหว่างการสัมภาษณ์และอธิบายในประเด็นที่เกี่ยวข้องโดยเร็วที่สุดหลังจากการสัมภาษณ์
มากกว่า ตามที่กล่าวไว้ใน มาตรา 5การสัมภาษณ์นี้เป็นประโยชน์ในการกําหนดนักเรียนตีความ
คำถามและเลือกคำตอบของพวกเขา ในบางกรณีข้อมูลจากการสัมภาษณ์ก็แนะใหม่ distractors ที่
พิสูจน์แล้วว่าเป็นทางเลือกที่นิยม การสัมภาษณ์กับนักเรียนที่ได้รับการ รุ่นที่ 3 ของ ngci กลายเป็นซ้ำซาก แสดงให้เห็นว่านักเรียนมีการตีความ
ตอบคำถามในลักษณะที่คาดเดาได้