It was so cold. Snow fell constantl

It was so cold. Snow fell constantly, and ice formed over all the waters. The animals had never seen snow before. At first, it was a novelty, something to play in. But the cold increased tenfold, and they began to worry. The little animals were being buried in the snow drifts and the larger animals could hardly walk because the snow was so deep. Soon, all would perish if something were not done.

"We must send a messenger to Kijiamuh Ka'ong, the Creator Who Creates By Thinking What Will Be," said Wise Owl. "We must ask him to think the world warm again so that Spirit Snow will leave us in peace."

The animals were pleased with this plan. They began to debate among themselves, trying to decide who to send up to the Creator. Wise Owl could not see well during the daylight, so he could not go. Coyote was easily distracted and like playing tricks, so he could not be trusted. Turtle was steady and stable, but he crawled too slowly. Finally, Rainbow Crow, the most beautiful of all the birds with shimmering feathers of rainbow hues and an enchanting singing voice, was chosen to go to Kijiamuh Ka'ong.

It was an arduous journey, three days up and up into the heavens, passed the trees and clouds, beyond the sun and the moon, and even above all the stars. He was buffeted by winds and had no place to rest, but he carried bravely on until he reached Heaven. When Rainbow Crow reached the Holy Place, he called out to the Creator, but received no answer. The Creator was too busy thinking up what would be to notice even the most beautiful of birds. So Rainbow Crow began to sing his most beautiful song.

The Creator was drawn from his thoughts by the lovely sound, and came to see which bird was making it. He greeted Rainbow Crow kindly and asked what gift he could give the noble bird in exchange for his song. Rainbow Crow asked the Creator to un-think the snow, so that the animals of Earth would not be buried and freeze to death. But the Creator told Rainbow Crow that the snow and the ice had spirits of their own and could not be destroyed.

"What shall we do then?" asked the Rainbow Crow. "We will all freeze or smother under the snow."

"You will not freeze," the Creator reassured him, "For I will think of Fire, something that will warm all creatures during the cold times."

The Creator stuck a stick into the blazing hot sun. The end blazed with a bright, glowing fire which burned brightly and gave off heat. "This is Fire," he told Rainbow Crow, handing him the cool end of the stick. "You must hurry to Earth as fast as you can fly before the stick burns up."

Rainbow Crow nodded his thanks to the Creator and flew as fast as he could go. It was a three-day trip to Heaven, and he was worried that the Fire would burn out before he reached the Earth. The stick was large and heavy, but the fire kept Rainbow Crow warm as he descended from Heaven down to the bright path of the stars. Then the Fire grew hot as it came closer to Rainbow Crows feathers. As he flew passed the Sun, his tail caught on fire, turning the shimmering beautiful feathers black. By the time he flew passed the Moon, his whole body was black with soot from the hot Fire. When he plunged into the Sky and flew through the clouds, the smoke got into his throat, strangling his beautiful singing voice.

By the time Rainbow Crow landed among the freezing-cold animals of Earth, he was black as tar and could only Caw instead of sing. He delivered the fire to the animals, and they melted the snow and warmed themselves, rescuing the littlest animals from the snow drifts where they lay buried.

It was a time of rejoicing, for Tindeh - Fire - had come to Earth. But Rainbow Crow sat apart, saddened by his dull, ugly feathers and his rasping voice. Then he felt the touch of wind on his face. He looked up and saw the Creator Who Creates By Thinking What Will Be walking toward him.

"Do not be sad, Rainbow Crow," the Creator said. "All animals will honor you for the sacrifice you made for them. And when the people come, they will not hunt you, for I have made your flesh taste of smoke so that it is no good to eat and your black feathers and hoarse voice will prevent man from putting you into a cage to sing for him. You will be free."

Then the Creator pointed to Rainbow Crow's black feathers. Before his eyes, Rainbow Crow saw the dull feathers become shiny and inside each one, he could see all the colors of the rainbow. "This will remind everyone who sees you of the service you have been to your people," he said, "and the sacrifice you made that saved them all."

And so shall it ever be.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันหนาว หิมะตกตลอดเวลา และน้ำแข็งขึ้นเหนือน้ำทั้งหมด สัตว์ที่ไม่เคยเห็นหิมะมาก่อน ตอนแรก มันเป็นสิ่งแปลกใหม่อะไรจะเล่น แต่ความหนาวเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า และเขาเริ่มกังวล สัตว์ตัวเล็ก ๆถูกฝังอยู่ในกองหิมะ และสัตว์ขนาดใหญ่แทบจะไม่เดินเพราะหิมะมันลึกมาก เร็ว ๆ นี้ ทั้งหมดจะพินาศ ถ้าอะไรที่ไม่ได้ทำ

" เราต้องส่งสาสน์ถึง kijiamuh ka'ong ผู้สร้างที่สร้างโดยการคิดสิ่งที่จะกล่าวว่า " นกฮูกฉลาด” เราต้องขอให้เขาคิดว่าโลกนี้อบอุ่นอีกครั้งเพื่อให้วิญญาณหิมะจะปล่อยให้เราอยู่อย่างสงบ . . . "

สัตว์พอใจกับแผนนี้ พวกเขาได้เริ่มการอภิปรายในหมู่ตัวเอง พยายามที่จะตัดสินใจว่า จะส่งถึงผู้สร้าง นกฮูกฉลาดไม่สามารถมองเห็นได้ดีในช่วงกลางวันเพื่อที่เขาจะได้ไม่ไป โคโยตี้เสียสมาธิได้ง่าย และชอบเล่นตุกติก เขาไว้ใจไม่ได้ เต่าได้มั่นคงและมีเสถียรภาพ แต่เขาก็คลานไปอย่างช้าๆ ในที่สุด , รุ้ง , อีกาที่สวยที่สุดของนกที่มีขนประกายสีรุ้งและมีเสน่ห์ที่เสียงร้อง ก็เลือกที่จะไป kijiamuh ka'ong

มันเป็นการเดินทางที่ยากลำบาก สาม วัน ขึ้น และขึ้นสู่ฟ้าสวรรค์ผ่านต้นไม้และมีเมฆเกินกว่าดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และแม้แต่บนดาวทั้งหมด เขาถูกตีโดยลมและไม่มีที่พักให้ แต่เขาดำเนินการอย่างกล้าหาญจนเขาไปถึงสวรรค์ เมื่อสายรุ้งกาถึงสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ เขาเรียกให้ผู้สร้าง แต่ไม่ได้รับคำตอบ ผู้สร้างมัวแต่คิด สิ่งที่จะสังเกตได้สวยที่สุดของนกดังนั้น รุ้งกาเริ่มร้องเพลงที่สวยที่สุดของเขา . . . . . .

ผู้สร้างวาดจากความคิดของเขาด้วยเสียงที่น่ารักและมาหาที่นกทำเอง เขาทักทายสายรุ้งกาที่ละเมียดละไม และถามว่า ของขวัญที่เขาจะให้พญานกในการแลกเปลี่ยนสำหรับเพลงเขา สายรุ้งกาถามว่าผู้สร้างจะไม่มีหิมะ ดังนั้นสัตว์ของโลกจะถูกฝัง และหนาวตายแต่ผู้สร้างบอกรุ้งอีกาที่หิมะและน้ำแข็งมีจิตใจของตนเอง และไม่อาจถูกทำลายได้

" แล้วจะให้เราทำยังไง ? " ถามสายรุ้งกา” เราทั้งหมดจะหยุดหรือยิงภายใต้หิมะ "

" คุณจะไม่หยุด " ผู้สร้างมั่นใจเขา " ผมจะคิดว่าไฟ สิ่งที่จะอบอุ่น สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในช่วงเวลาเย็น

"ผู้สร้างติดอยู่ติดในที่มีแดดร้อน จบด้วยไฟเจิดจ้าสดใส เปล่งปลั่ง และที่เผาให้ความร้อน” นี่คือไฟ " เขาบอกรุ้งกามอบหมายเขาจบเย็นของไม้ " . คุณต้องเร่งมือเพื่อแผ่นดินได้รวดเร็วเท่าที่คุณสามารถบินก่อนติดไหม้ขึ้น "

สายรุ้งกาพยักหน้าขอบคุณของเขากับผู้สร้าง และบินได้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถไปมันเป็นสามวันเที่ยวบนสวรรค์ และเขาก็กังวลว่าไฟจะไหม้หมดก่อนถึงพื้นโลก ไม้ขนาดใหญ่และหนัก แต่ไฟเก็บสายรุ้งกาอบอุ่นในขณะที่เขาลงมาจากสวรรค์ลงสู่ทางสว่างของดาว แล้วไฟก็ร้อนจะมาใกล้ชิดกับรุ้งกาขนนก ขณะที่เค้าบินผ่านดวงอาทิตย์หางจับไฟไหม้การส่องแสงสวยงาม ขนสีดำ ตอนบินผ่านดวงจันทร์ ร่างกายของเขาก็ดำด้วยเขม่าจากไฟร้อน เมื่อเขาพุ่งสู่ท้องฟ้า และบินผ่านเมฆควันเข้าไปในลำคอของเขา บีบเสียงร้องของเขาสวย

ตอนนั้นรุ้งอีกาที่ดินระหว่างหนาวสัตว์ของโลกเขาเป็นสีดำเช่น tar และสามารถกาแทนที่จะร้องเพลง เขาส่งไฟไปยังสัตว์และพวกเขาละลายหิมะและเปิดตัวเอง ช่วยเหลือสัตว์ที่เล็กกว่าจากกองหิมะที่พวกเขาวางฝัง

มันคือเวลาแห่งความชื่นชมยินดี เพราะ tindeh - ไฟ - มาโลก แต่รุ้งกานั่งห่างกัน เสียใจของเขาทึบ ขนน่าเกลียดและเสียงเสียงแล้วเขารู้สึกได้ถึงสัมผัสของลมในใบหน้าของเขา เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นผู้สร้างที่สร้างโดยการคิดสิ่งที่จะเดินต่อเขา

" อย่าเศร้า , รุ้ง , อีกา " ผู้สร้างกล่าวว่า . " สัตว์ทั้งหมดจะเคารพคุณสำหรับการเสียสละ คุณทำเพื่อพวกเขา และเมื่อคนมาถึง พวกเขาจะไม่ล่าคุณสำหรับผมาเนื้อรสชาติของควัน จึงไม่เหมาะที่จะรับประทาน และขนนกสีดำ และแหบแห้ง เสียงจะป้องกันมนุษย์จากการวางคุณลงในกรงร้องเพื่อเขา คุณจะได้รับฟรี "

แล้วผู้สร้างชี้รุ้งของอีกาดำขน ก่อนที่ดวงตาสีรุ้งอีกาเห็นขนเป็นเงาทึบ และในแต่ละครั้งก็เห็นสีทั้งหมดของรุ้ง" นี้จะเตือนทุกคนที่เห็นคุณของบริการที่คุณได้รับคนของคุณ " เขากล่าว " และการเสียสละ คุณได้ช่วยชีวิตพวกเขาทั้งหมด . "

แล้วจะเป็นได้