The focal point of the school, orga

The focal point of the school, organizationally and mood-wise, is the principal. School principals, I find, may be helpful or not particularly, or may delegate helpfulness, but seldom trouble the poetry program as long as one is on time and seems confident. There’s little, however, the visiting poet can do about the mood of the whole school. One operates class by class, where the teachers are supremely important. The teacher is the bellwether of the class, of its developed attention. When the teacher writes along with the student, or simply listens alertly, this participation catalyzes the whole room.

On a more practical note, the teacher can exert authority, which the visiting poet doesn’t have, when it’s needed for the proper degree of order. For me, quietness is important when poems are being read aloud, and it’s an eternal little battle to bring classes “down” after the hurly-burly of creation. Essentials are learned in each state, the listening state and the composing state, that can’t be fully absorbed in the other. When the students are writing, however, it’s amazing how a fair to great degree of noisiness, when it’s mostly about the matter at hand, can not only fail to dim the concentration but actually enhance it, act as a matrix of energy.

My first visit I jump right into things by telling the kids what we’re going to do: talk about poems (not much) and read poems aloud (adults’, children’s), all building up to the main thing—having them write (using a different basic idea each class session, explained, with plenty of examples). Then I’ll collect pieces, read them aloud (anonymously) with top-of-the-head comments, take home and type some (“Don’t feel bad if yours isn’t chosen—one or more’ll probably show up along the way”), hand out copies next time I come if the rexo machines are working, and put together an anthology at the end. Any questions? At this point I read two poems aloud, often using “Too Blue” by Langston Hughes and “Crossing” by Philip Booth, discuss them briefly in down-to-earth ways, which these works by their nature encourage. Then, as first exercise, I prescribe “I Remember” poems, reading aloud one of mine first, then a bunch from kids, and emphasizing detail (“Don’t just write ‘I remember going to the movies with my friend Yvonne,' period, end of memory; tell whatever there was about it that made it stick in your mind; make a picture of the scene out of words”). The students write for fourteen minutes or so; I walk around, answering questions, talking or not talking as seems appropriate. Then I collect the papers and read them aloud, praising the “hits” I perceive in each poem, timing this feedback for the last ten minutes of class. Then out. Next free period I mark the ones I’m going to type. Later at home I type them up, which honors the kids, makes palpable what they’ve done, and preserves it. Then bring ‘em back alive.

In subsequent sessions I try to keep a balance going between content-oriented exercises (writing about places, for example) and devices, such as acrostics and lunes that tend to give the students a technical lead from line to line and to leave content free.

ACROSTIC POEMS

The acrostic is an admirable form for student use. There’s only one letter of requirement per line, which gives enough to go on (kids are often at sea without something leading on) but doesn’t over-dictate. The form’s lightness tends to stimulate surreal juxtapositions and other originalities. Also, the requirement comes at the line beginning (not at the end, as with rhyme), so once the letter is worded the rhythm is free. Acrostics encourage interesting line-breaks, show the kids that lines are not just sentences, or thought, but also sound units and fragmentation devises. The form abets the development of subtle, surprising, “off” connections between spine word and text, as well as the economy of lists and near-lists (elimination of connectives). In presenting the acrostic, I tell the students something like the following.

Write a word vertically, down the paper, and use its letters to begin the lines of a poem that you then make up. The poem should have something to do with the spine word, but it can be some weird or hard-to-see connection; don’t make it just an explanation of the word. You don’t have to rhyme. Lines can be as long or short as you like, and you can break your lines right in the middle of a thought or phrase. This sometimes makes the words stand out in a new and interesting way, like cracking open a rock and finding a little blue cave in it. Skip a line going down for each letter of your spine word in case you come up with a long poem-line that won’t fit on one line of paper. Use your imaginations; don’t be afraid to sound crazy; it often means you’ve come up with new ideas; try things out.

I show them a good acrostic (by a student) on the board, then write the spine words for about twelve or fifteen more and read off the poems, pointing to the beginning letters as I go. Naturally I choose an assortment that will display a big range of acrostic possibilities.

PLACE POEMS

Sometimes I begin by showing the students “Nantucket” by William Carlos Williams, and point out how all the physical things mentioned add up to a light-colored, quiet mood. I say that one way to express the feeling of a place is to pick out one thing or one little view, one part of the place, express it, and let it stand for the whole.

I talk up places, how we have such strong feelings for them early on (even Mother’s cradling arm is a “place” to a new baby) and ask them to write about a place they know well, could be their room, the block they walk and play on every day, etc., or a place they’ve seen once or rarely but that made a vivid impression. I read them a bunch of kids’ pieces on place, drawing attention to the epiphanies, good parts, accumulations. I urge them to write with the effort of recalling detail, maybe close their eyes and picture the place first. Think of it as a one-minute travelogue in words, don’t leave out anything that may help recreate the live scene. I ask for “poems” (line-breaks, metaphors, possible swift changes of image, going by feel); often the pieces come out prose anyway, which can also be fine.

LUNES

The lune is a simplification of formal haiku. Instead of counting syllables in the three lines, which might make kids overly concerned with the mere mechanics, one counts words: three/five/three, and subject, any mood. With lots of good examples given and discussed, the students do abundantly demonstrate a fine apprehension of the power of tiny, non-expositional, word-by-word effects, plus the necessity of balanced rhythm, which looms large in a short piece. Thus there’s a push toward the knowledge that ideas do not exist without their expressive articulations, and the importance of language “per se” is brought home.

When the sun’s
rays hit the shades, it
lights up lines.

This piece (dashed off by a Nebraska fifth grader years ago) excellently illustrates the possibility of poetry being plain talk of the immediate environment (sun striking venetian blinds on classroom window). It is also a deceptively complex maze of sound correspondences and play: simple rhythms in lines one and three contrasting with syncopation of line two (differing syllable lengths, comma pause, consonantal percussion), n‘s around soft “the” in line 1 forming a sound-swing, “rays-shades” assonance and “hit-it” rhyme, soft central “the” repeated, five terminal s‘s, “lights-lines," “sun’s-up," n again in “lines," t in “lights”—until “lights up lines” carries more import that the physical window pattern alone. The lines of the poem are lit up too. I advise students that the author probably didn’t calculate all this but that a careful, though nonspecific, concentration can let the musical phrases come.

Surprise in the short, third line (especially) is a common vivifier of lunes. A change of “voice” and/or rhythm can help the change of meaning snap to, or be the change in meaning.

Go to Heaven.
If it’s nice, call me.
I’ll be there.

Rhyme can sometimes work well in lunes, but it’s like loading a heavy rock into a small boat. I tell them lunes are like Crackerjacks, the more you. . ., etc. That I once wrote one hundred in an evening and by the end of everything I saw or thought registered in my brain three/five/three, and that I told a junior high class this and a girl came back the next day with 120, and solid little word-pieces from what was around her, especially at home. Sometimes I tell them lunes are like looking through a crack; even the plainest sight may look interesting, due to the focus.

Again, reading aloud many good examples by kids—with admonitions not to copy their wordings or ideas—helps the students see their own possibilities. It is amazing what variety may evolve and what compression is possible in these eleven-word poems.

WILLIAM CARLOS WILLIAMS IMITATIONS

On the black board I show the kids the poems "This Is Just to Say" and "The Red Wheelbarrow" by Dr. Williams.

I ask them first to write a poem apologizing for something “bad” they have done, imaginary or real. I point out how the s sounds in the last three lines of the first poem help bring out the mouth-watering goodness of the plums, making the poem a sorry-not-sorry balancing act. I urge them not to “copy” too closely.

Then I discuss the second poem, how it gently spotlights neglected thing of everyday life, and ask then to write a similar piece out of their own experience, like a snapshot in words.

In both cases I read them a variety of children’s poems along these lines. The “apologies” tend to be funny, and the “wheelbarrow” pieces tend to be delicate. The kids usually divide things into short lines without prompting (or I’ll tell them it helps display the rhythms of speech). Both exercise

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จุดเด่นของโรงเรียน mood-wise และ organizationally เป็นหลัก โรงเรียนหลัก พบ อาจจะมีประโยชน์ หรือไม่โดย เฉพาะ หรืออาจมอบหมายงาม แต่บทบาทปัญหาโปรแกรมบทกวีตราบใดที่มีเวลา และดูเหมือนว่าความมั่นใจได้ เล็กน้อย กวีมาเยี่ยมอย่างไรเกี่ยวกับอารมณ์ของโรงเรียนทั้งหมด หนึ่งทำงานจากคลา ที่ครูมีความสำคัญสูง ครูได้ bellwether ของชั้นเรียน ความสนใจพัฒนา เมื่อครูเขียนกับนักเรียน หรือเพียงแค่ฟัง alertly มีส่วนร่วมนี้ catalyzes ห้องพักทั้งหมดในการปฏิบัติมากขึ้น ครูสามารถสำแดงอำนาจ ซึ่งกวีมาเยี่ยมไม่ได้ เมื่อมันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับระดับความเหมาะสมของใบสั่ง สำหรับฉัน ความเงียบเป็นสิ่งสำคัญเมื่อมีการอ่านบทกวีออกเสียง และมันคือการต่อสู้น้อยนิรันดร์นำเรียน "ลง" hurly-burly สร้าง สิ่งได้เรียนรู้ในแต่ละรัฐ รัฐฟัง และ รัฐ composing ที่ไม่สามารถดูดซึมอย่างเต็มที่ในอีก เมื่อนักเรียนกำลังเขียน อย่างไรก็ตาม ก็ตื่นตาตื่นใจเป็นธรรมระดับยอดเยี่ยมของ noisiness วิธีเป็นส่วนใหญ่เกี่ยวกับเรื่องที่ สามารถไม่เพียงแต่ไม่ได้มิติความเข้มข้น แต่จริง ๆ แล้ว เพิ่ม เป็นเมตริกซ์ของพลังงานMy first visit I jump right into things by telling the kids what we’re going to do: talk about poems (not much) and read poems aloud (adults’, children’s), all building up to the main thing—having them write (using a different basic idea each class session, explained, with plenty of examples). Then I’ll collect pieces, read them aloud (anonymously) with top-of-the-head comments, take home and type some (“Don’t feel bad if yours isn’t chosen—one or more’ll probably show up along the way”), hand out copies next time I come if the rexo machines are working, and put together an anthology at the end. Any questions? At this point I read two poems aloud, often using “Too Blue” by Langston Hughes and “Crossing” by Philip Booth, discuss them briefly in down-to-earth ways, which these works by their nature encourage. Then, as first exercise, I prescribe “I Remember” poems, reading aloud one of mine first, then a bunch from kids, and emphasizing detail (“Don’t just write ‘I remember going to the movies with my friend Yvonne,' period, end of memory; tell whatever there was about it that made it stick in your mind; make a picture of the scene out of words”). The students write for fourteen minutes or so; I walk around, answering questions, talking or not talking as seems appropriate. Then I collect the papers and read them aloud, praising the “hits” I perceive in each poem, timing this feedback for the last ten minutes of class. Then out. Next free period I mark the ones I’m going to type. Later at home I type them up, which honors the kids, makes palpable what they’ve done, and preserves it. Then bring ‘em back alive.In subsequent sessions I try to keep a balance going between content-oriented exercises (writing about places, for example) and devices, such as acrostics and lunes that tend to give the students a technical lead from line to line and to leave content free.ACROSTIC POEMSThe acrostic is an admirable form for student use. There’s only one letter of requirement per line, which gives enough to go on (kids are often at sea without something leading on) but doesn’t over-dictate. The form’s lightness tends to stimulate surreal juxtapositions and other originalities. Also, the requirement comes at the line beginning (not at the end, as with rhyme), so once the letter is worded the rhythm is free. Acrostics encourage interesting line-breaks, show the kids that lines are not just sentences, or thought, but also sound units and fragmentation devises. The form abets the development of subtle, surprising, “off” connections between spine word and text, as well as the economy of lists and near-lists (elimination of connectives). In presenting the acrostic, I tell the students something like the following.Write a word vertically, down the paper, and use its letters to begin the lines of a poem that you then make up. The poem should have something to do with the spine word, but it can be some weird or hard-to-see connection; don’t make it just an explanation of the word. You don’t have to rhyme. Lines can be as long or short as you like, and you can break your lines right in the middle of a thought or phrase. This sometimes makes the words stand out in a new and interesting way, like cracking open a rock and finding a little blue cave in it. Skip a line going down for each letter of your spine word in case you come up with a long poem-line that won’t fit on one line of paper. Use your imaginations; don’t be afraid to sound crazy; it often means you’ve come up with new ideas; try things out.
I show them a good acrostic (by a student) on the board, then write the spine words for about twelve or fifteen more and read off the poems, pointing to the beginning letters as I go. Naturally I choose an assortment that will display a big range of acrostic possibilities.

PLACE POEMS

Sometimes I begin by showing the students “Nantucket” by William Carlos Williams, and point out how all the physical things mentioned add up to a light-colored, quiet mood. I say that one way to express the feeling of a place is to pick out one thing or one little view, one part of the place, express it, and let it stand for the whole.

I talk up places, how we have such strong feelings for them early on (even Mother’s cradling arm is a “place” to a new baby) and ask them to write about a place they know well, could be their room, the block they walk and play on every day, etc., or a place they’ve seen once or rarely but that made a vivid impression. I read them a bunch of kids’ pieces on place, drawing attention to the epiphanies, good parts, accumulations. I urge them to write with the effort of recalling detail, maybe close their eyes and picture the place first. Think of it as a one-minute travelogue in words, don’t leave out anything that may help recreate the live scene. I ask for “poems” (line-breaks, metaphors, possible swift changes of image, going by feel); often the pieces come out prose anyway, which can also be fine.

LUNES

The lune is a simplification of formal haiku. Instead of counting syllables in the three lines, which might make kids overly concerned with the mere mechanics, one counts words: three/five/three, and subject, any mood. With lots of good examples given and discussed, the students do abundantly demonstrate a fine apprehension of the power of tiny, non-expositional, word-by-word effects, plus the necessity of balanced rhythm, which looms large in a short piece. Thus there’s a push toward the knowledge that ideas do not exist without their expressive articulations, and the importance of language “per se” is brought home.

When the sun’s
rays hit the shades, it
lights up lines.

This piece (dashed off by a Nebraska fifth grader years ago) excellently illustrates the possibility of poetry being plain talk of the immediate environment (sun striking venetian blinds on classroom window). It is also a deceptively complex maze of sound correspondences and play: simple rhythms in lines one and three contrasting with syncopation of line two (differing syllable lengths, comma pause, consonantal percussion), n‘s around soft “the” in line 1 forming a sound-swing, “rays-shades” assonance and “hit-it” rhyme, soft central “the” repeated, five terminal s‘s, “lights-lines," “sun’s-up," n again in “lines," t in “lights”—until “lights up lines” carries more import that the physical window pattern alone. The lines of the poem are lit up too. I advise students that the author probably didn’t calculate all this but that a careful, though nonspecific, concentration can let the musical phrases come.

Surprise in the short, third line (especially) is a common vivifier of lunes. A change of “voice” and/or rhythm can help the change of meaning snap to, or be the change in meaning.

Go to Heaven.
If it’s nice, call me.
I’ll be there.

Rhyme can sometimes work well in lunes, but it’s like loading a heavy rock into a small boat. I tell them lunes are like Crackerjacks, the more you. . ., etc. That I once wrote one hundred in an evening and by the end of everything I saw or thought registered in my brain three/five/three, and that I told a junior high class this and a girl came back the next day with 120, and solid little word-pieces from what was around her, especially at home. Sometimes I tell them lunes are like looking through a crack; even the plainest sight may look interesting, due to the focus.

Again, reading aloud many good examples by kids—with admonitions not to copy their wordings or ideas—helps the students see their own possibilities. It is amazing what variety may evolve and what compression is possible in these eleven-word poems.

WILLIAM CARLOS WILLIAMS IMITATIONS

On the black board I show the kids the poems "This Is Just to Say" and "The Red Wheelbarrow" by Dr. Williams.

I ask them first to write a poem apologizing for something “bad” they have done, imaginary or real. I point out how the s sounds in the last three lines of the first poem help bring out the mouth-watering goodness of the plums, making the poem a sorry-not-sorry balancing act. I urge them not to “copy” too closely.

Then I discuss the second poem, how it gently spotlights neglected thing of everyday life, and ask then to write a similar piece out of their own experience, like a snapshot in words.

In both cases I read them a variety of children’s poems along these lines. The “apologies” tend to be funny, and the “wheelbarrow” pieces tend to be delicate. The kids usually divide things into short lines without prompting (or I’ll tell them it helps display the rhythms of speech). Both exercise

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จุดโฟกัสของโรงเรียน, องค์กรและอารมณ์ที่ชาญฉลาดเป็นหลัก ครูใหญ่ของโรงเรียนที่ผมพบอาจจะเป็นประโยชน์หรือไม่ได้โดยเฉพาะหรืออาจมอบความเอื้ออาทร แต่ไม่ค่อยมีปัญหาโปรแกรมบทกวีตราบใดที่หนึ่งเป็นเวลาและดูเหมือนว่ามีความมั่นใจ มีเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นอย่างไรกวีเยี่ยมชมสามารถทำได้เกี่ยวกับอารมณ์ของโรงเรียนทั้งหมด ดำเนินหนึ่งชั้นโดยชั้นที่ครูมีความสำคัญยิ่ง ครูเป็น Bellwether ของชั้นของการพัฒนาความสนใจ เมื่อครูเขียนพร้อมกับนักเรียนหรือเพียงแค่ฟัง alertly การมีส่วนร่วมนี้กระตุ้นทั้งห้อง. ในบันทึกการปฏิบัติมากขึ้นครูสามารถใช้อำนาจซึ่งกวีเยี่ยมชมไม่ได้เมื่อมันจำเป็นสำหรับการศึกษาระดับปริญญาที่เหมาะสมของ สั่งซื้อ สำหรับผมแล้วความเงียบสงบเป็นสิ่งสำคัญเมื่อบทกวีที่มีการอ่านออกเสียงและเป็นนิรันดร์การต่อสู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะนำมาเรียน "ลง" หลังจากที่วุ่นวายของการสร้าง Essentials ได้รับการเรียนรู้ในแต่ละรัฐของรัฐการฟังและการเขียนของรัฐที่ไม่สามารถดูดซึมได้อย่างเต็มที่ในการอื่น ๆ เมื่อนักเรียนจะเขียน แต่มันน่าจะเป็นธรรมในระดับที่ดีของความฮือฮาเมื่อมันเป็นส่วนใหญ่เกี่ยวกับเรื่องที่อยู่ในมือไม่เพียง แต่สามารถล้มเหลวที่จะสลัวเข้มข้น แต่จริงเพิ่มความมันทำหน้าที่เป็นเมทริกซ์ของพลังงาน. ครั้งแรกของฉัน เยี่ยมชมฉันกระโดดลงในสิ่งที่โดยบอกเด็กว่าสิ่งที่เรากำลังจะทำ: พูดคุยเกี่ยวกับบทกวี (ไม่มาก) และอ่านบทกวีออกมาดัง ๆ (ผู้ใหญ่เด็ก) ทั้งหมดสร้างได้ถึงหลักสิ่ง-มีพวกเขาเขียน (โดยใช้ ความคิดพื้นฐานที่แตกต่างกันในแต่ละเซสชั่นระดับอธิบายที่มีมากมายของตัวอย่าง) แล้วฉันจะเก็บชิ้นส่วน, อ่านออกเสียง (ไม่ระบุชื่อ) ที่มีความคิดเห็นด้านบนของหัวจะกลับบ้านและพิมพ์บาง ("ไม่รู้สึกไม่ดีถ้าคุณจะไม่ได้รับเลือกหนึ่งหรืออาจจะ more'll แสดงขึ้น ไปพร้อมกัน ") มือออกสำเนาครั้งต่อไปที่ผมมาถ้าเครื่อง Rexo กำลังทำงานและใส่กันกวีนิพนธ์ที่สิ้นสุด มีคำถามอะไรไหม? ณ จุดนี้ผมอ่านบทกวีสองออกมาดัง ๆ มักจะใช้ "เกินไปสีฟ้า" โดยแลงสตันฮิวจ์สและ "ข้าม" โดยฟิลิปบูธหารือเกี่ยวกับพวกเขาในเวลาสั้น ๆ ในรูปแบบลงเพื่อแผ่นดินซึ่งผลงานเหล่านี้โดยธรรมชาติของพวกเขาสนับสนุนให้ จากนั้นเป็นสิทธิครั้งแรกที่ฉันสั่ง "ฉันจำได้" บทกวีอ่านออกเสียงหนึ่งของฉันก่อนแล้วพวงจากเด็กและเน้นรายละเอียด ("ไม่เพียงแค่เขียนคำว่า 'ผมจำได้ว่าไปดูหนังกับเพื่อนของฉันอีวอนน์' ระยะเวลาสิ้นสุดของหน่วยความจำบอกสิ่งที่มีเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่ทำให้มันติดอยู่ในใจของคุณทำให้ภาพของฉากออกมาจากคำว่า ") นักเรียนเขียนสิบสี่นาทีหรือดังนั้น; ผมเดินไปรอบ ๆ , การตอบคำถาม, การพูดคุยหรือไม่ได้พูดเป็นดูเหมือนว่าเหมาะสม แล้วฉันจะเก็บรวบรวมเอกสารและอ่านออกเสียงสดุดี "ฮิต" ผมรับรู้ในบทกวีแต่ละเวลานี้ข้อเสนอแนะสำหรับสิบนาทีสุดท้ายของการเรียน จากนั้นออก ระยะเวลาฟรีต่อไปที่ผมทำเครื่องหมายที่ฉันกำลังจะไปพิมพ์ ต่อมาที่บ้านผมพิมพ์ขึ้นซึ่งได้รับเกียรตินิยมเด็กที่ทำให้เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่พวกเขาได้ทำและเก็บรักษามัน จากนั้นจึงนำ 'em กลับมีชีวิตอยู่. ในการประชุมต่อมาฉันพยายามที่จะให้มีความสมดุลที่เกิดขึ้นระหว่างการออกกำลังกายเนื้อหาที่มุ่งเน้น (เขียนเกี่ยวกับสถานที่ยกตัวอย่างเช่น) และอุปกรณ์เช่น acrostics และ lunes ที่มีแนวโน้มที่จะให้นักเรียนนำเทคนิคจากบรรทัด สายและปล่อยเนื้อหาฟรี. โคลงกระทู้ POEMS โคลงเป็นรูปแบบที่น่าชื่นชมสำหรับการใช้งานของนักเรียน มีเพียงจดหมายฉบับหนึ่งของความต้องการต่อบรรทัดซึ่งจะช่วยให้มากพอที่จะไป (สำหรับเด็กมักจะอยู่ในทะเลโดยไม่ต้องมีอะไรบางอย่างชั้นนำใน) แต่ไม่ได้บอกให้เขียนมากกว่า ความสว่างของฟอร์มมีแนวโน้มที่จะกระตุ้นให้เกิดการ juxtapositions เหนือและ originalities อื่น ๆ นอกจากนี้ความต้องการเริ่มต้นที่มาสาย (ไม่ที่สิ้นสุดเช่นเดียวกับสัมผัส) ดังนั้นเมื่อตัวอักษรเป็นคำจังหวะที่เป็นอิสระ acrostics ขอแนะนำให้แบ่งสายที่น่าสนใจแสดงเด็กที่สายไม่เพียงประโยคหรือคิด แต่ยังหน่วยเสียงและการกระจายตัวของ devises รูปแบบ abets การพัฒนาบอบบางน่าแปลกใจที่ "ปิด" การเชื่อมต่อระหว่างกระดูกสันหลังคำและข้อความเช่นเดียวกับเศรษฐกิจของรายการและรายการที่อยู่ใกล้ที่ (การกำจัดของ connectives) ในการนำเสนอโคลงกระทู้ที่ผมบอกนักเรียนบางอย่างเช่นต่อไปนี้. เขียนคำในแนวตั้งลงกระดาษและใช้ตัวอักษรที่จะเริ่มต้นสายของบทกวีที่คุณทำขึ้นแล้วที่ บทกวีที่ควรจะมีบางสิ่งบางอย่างจะทำอย่างไรกับคำกระดูกสันหลัง แต่ก็สามารถจะมีบางการเชื่อมต่อที่แปลกหรือยากต่อการมองเห็น; ไม่ได้ทำก็แค่คำอธิบายของคำนั้น คุณจะได้ไม่ต้องสัมผัส สายอาจจะยาวหรือสั้นตามที่คุณต้องการและคุณสามารถทำลายเส้นของคุณขวาตรงกลางของความคิดหรือวลี ซึ่งบางครั้งอาจทำให้คำว่าโดดเด่นออกมาในรูปแบบใหม่และน่าสนใจเช่นการแตกเปิดหินและหาถ้ำสีฟ้าเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ในนั้น ข้ามเส้นไปลงในแต่ละตัวอักษรของคำกระดูกสันหลังของคุณในกรณีที่คุณมากับบทกวียาวเส้นที่จะไม่พอดีกับหนึ่งบรรทัดของกระดาษ ใช้จินตนาการของคุณ ไม่ต้องกลัวเสียงบ้า; ก็มักจะหมายความว่าคุณได้มากับความคิดใหม่ ลองสิ่งที่ออก. ผมแสดงให้พวกเขาโคลงที่ดี (โดยนักศึกษา) บนกระดานแล้วเขียนคำกระดูกสันหลังประมาณสิบสองหรือสิบห้ามากขึ้นและอ่านออกบทกวีชี้ไปที่ตัวอักษรเริ่มต้นที่ผมไป ธรรมชาติที่ฉันเลือกการแบ่งประเภทที่จะแสดงช่วงขนาดใหญ่ของความเป็นไปโคลง. PLACE POEMS บางครั้งฉันจะเริ่มต้นด้วยการแสดงของนักเรียน "Nantucket" โดยวิลเลียมคาร์ลอวิลเลียมส์และชี้ให้เห็นว่าทุกสิ่งที่ทางกายภาพกล่าวถึงเพิ่มขึ้นเป็นสีอ่อน, เงียบ อารมณ์ ผมบอกว่าวิธีหนึ่งที่จะแสดงความรู้สึกของสถานที่ที่จะเลือกออกสิ่งหนึ่งหรือมุมมองหนึ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ส่วนหนึ่งของสถานที่แสดงมันและปล่อยให้มันยืนสำหรับทั้ง. ฉันพูดคุยถึงสถานที่วิธีการที่เรามีความแข็งแกร่งดังกล่าว ความรู้สึกของพวกเขาในช่วงต้น (แขน cradling แม้แม่คือ "สถานที่" ไปอยู่ที่ใหม่ทารก) และขอให้พวกเขาเขียนเกี่ยวกับสถานที่ที่พวกเขารู้ดีอาจจะเป็นห้องพักของพวกเขาบล็อกที่พวกเขาเดินและเล่นบนทุกวัน ฯลฯ หรือสถานที่ที่พวกเขาเคยเห็นครั้งหรือไม่ค่อย แต่ที่สร้างความประทับใจที่สดใส ผมอ่านพวกเขาพวงของชิ้นส่วนเด็กในสถานที่ดึงความสนใจไป epiphanies ส่วนที่ดีสะสม ผมอยากให้พวกเขาเขียนด้วยความพยายามของรายละเอียดนึกถึงอาจจะปิดตาของพวกเขาและภาพสถานที่แรก คิดว่ามันเป็นท่องเที่ยวหนึ่งนาทีในคำพูดไม่ออกจากสิ่งที่อาจช่วยสร้างฉากสด ฉันขอ "บทกวี" (เส้นแบ่งคำอุปมาอุปมัยการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเป็นไปได้ของภาพที่เกิดจากความรู้สึก); มักชิ้นออกมาเป็นร้อยแก้วอยู่แล้วซึ่งยังสามารถปรับ. lunes Lune คือความเรียบง่ายของไฮกุอย่างเป็นทางการ แทนการนับพยางค์ในสามสายซึ่งอาจทำให้เด็กกังวลมากเกินไปเกี่ยวกับกลศาสตร์เพียงหนึ่งนับคำ: สาม / ห้า / สามและอาจมีอารมณ์ใด ๆ ที่มีจำนวนมากตัวอย่างที่ดีและได้รับการกล่าวถึงอย่างล้นเหลือนักเรียนไม่แสดงให้เห็นถึงความเข้าใจที่ดีของพลังของเล็ก ๆ ที่ไม่ expositional ผลคำโดยคำบวกความจำเป็นของจังหวะที่สมดุลซึ่ง looms ขนาดใหญ่ในชิ้นสั้น ดังนั้นจึงมีการผลักดันไปสู่ความรู้ที่ความคิดไม่อยู่โดยไม่ต้อง articulations แสดงออกของพวกเขาและความสำคัญของภาษา "ต่อ" ถูกนำมาที่บ้าน. เมื่อดวงอาทิตย์รังสีตีเฉดสีก็สว่างขึ้นบรรทัด. ชิ้น (ประปิดโดยนี้ เนบราสก้าเกรดห้าปีที่ผ่านมา) แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ที่ยอดเยี่ยมของบทกวีเป็นพูดคุยธรรมดาของสภาพแวดล้อมที่ (อาทิตย์ที่โดดเด่นมูลี่บนหน้าต่างห้องเรียน) นอกจากนี้ยังเป็นเขาวงกตที่ซับซ้อน deceptively ของ correspondences เสียงและการเล่น: จังหวะที่เรียบง่ายในสายหนึ่งและสามตรงข้ามกับคนละสายสอง (ที่แตกต่างกันความยาวพยางค์จุลภาคหยุดกระทบพยัญชนะ) n ที่อยู่รอบตัวอ่อน "ว่า" ในบรรทัดที่ 1 การสร้างเสียง -swing "รังสีเฉดสี" เพี้ยนและ "ตีมัน" สัมผัสนุ่มกลาง "กับ" ซ้ำแล้วซ้ำอีกห้าขั้ว s ของ "สายไฟ", "sun's ขึ้น n" อีกครั้งใน "เส้น" เสื้อใน " ไฟ "-until" ไฟสาย "ดำเนินการนำเข้ามากขึ้นว่ารูปแบบหน้าต่างทางกายภาพเพียงอย่างเดียว. บรรทัดของบทกวีที่จะสว่างขึ้นด้วย. ผมแนะนำให้นักเรียนที่ผู้เขียนอาจจะไม่ได้คำนวณทั้งหมดนี้ แต่ที่ระมัดระวังแม้ว่าเชิญชม ความเข้มข้นสามารถให้วลีดนตรีมา. เซอร์ไพร์สในระยะสั้นบรรทัดที่สาม (โดยเฉพาะ) เป็น vivifier ทั่วไปของ lunes. เปลี่ยน "เสียง" และ / หรือจังหวะสามารถช่วยเปลี่ยนแปลงความหมาย snap ให้หรือมีการเปลี่ยนแปลงในความหมาย . จะไปสวรรค์. ถ้ามันเป็นเรื่องดีที่โทรหาฉัน. ฉันจะมี. สัมผัสบางครั้งอาจทำงานได้ดีใน lunes แต่มันก็เหมือนโหลดหินหนักเป็นเรือลำเล็ก ๆ ผมบอกพวกเขาเป็นเหมือน lunes Crackerjacks ที่มากกว่าที่คุณ . . และอื่น ๆ ที่ผมเคยเขียนหนึ่งร้อยในช่วงเย็นและในตอนท้ายของทุกอย่างที่ผมเห็นหรือคิดว่าการลงทะเบียนในสมองของฉันสาม / ห้า / สามและที่ฉันบอกระดับมัธยมศึกษาตอนต้นและหญิงสาวที่กลับมาในวันรุ่งขึ้น 120 และของแข็งเล็ก ๆ น้อย ๆ คำชิ้นจากสิ่งที่อยู่รอบตัวเธอโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่บ้าน บางครั้งผมก็บอก lunes พวกเขาเป็นเหมือนมองผ่านรอยแตก; แม้สายตา plainest อาจจะดูน่าสนใจเนื่องจากโฟกัส. อีกครั้งการอ่านออกเสียงตัวอย่างที่ดีมากโดยเด็กที่มีเตือนไม่ให้คัดลอกกรมธรรม์หรือความคิดช่วยให้นักเรียนเห็นความเป็นไปของตัวเอง มันเป็นสิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจหลากหลายอาจทำให้เกิดการบีบอัดและสิ่งที่เป็นไปได้ในบทกวีเหล่านี้สิบเอ็ดคำ. WILLIAM CARLOS WILLIAMS เลียนแบบบนกระดานสีดำผมแสดงให้เด็กบทกวี"นี่เป็นเพียงการพูด" และ "สีแดงสาลี่" โดยดร. วิลเลียมส์ . ผมขอให้พวกเขาครั้งแรกที่จะเขียนบทกวีขอโทษสำหรับสิ่งที่ "เลวร้าย" ที่พวกเขาได้ทำจริงหรือจินตนาการ ผมชี้ให้เห็นวิธีการของเสียงในช่วงสามสายของบทกวีครั้งแรกที่ช่วยให้นำมาออกที่ดีงามปากรดน้ำของพลัมทำให้บทกวีขอโทษที่ไม่ขอโทษสมดุล ผมอยากให้พวกเขาไม่ให้ "คัดลอก" อย่างใกล้ชิดเกินไป. แล้วฉันจะหารือเกี่ยวกับบทกวีที่สองว่ามันเบา ๆ ปอตไลท์สิ่งที่ถูกทอดทิ้งในชีวิตประจำวันและขอแล้วจะเขียนชิ้นส่วนที่คล้ายกันออกมาจากประสบการณ์ของตัวเองเช่นเดียวกับภาพรวมในคำ. ทั้งใน กรณีที่ผมอ่านบทกวีความหลากหลายของเด็กตามบรรทัดเหล่านี้ "การขอโทษ" มีแนวโน้มที่จะเป็นตลกและ "สาลี่" ชิ้นมีแนวโน้มที่จะอ่อน เด็กมักจะแบ่งสิ่งที่เป็นเส้นสั้น ๆ โดยไม่ต้องแจ้ง (หรือฉันจะบอกพวกเขาจะช่วยแสดงจังหวะในการพูด) ทั้งการออกกำลังกาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จุดเด่นของโรงเรียน organizationally และอารมณ์ปัญญา เป็นครูใหญ่ ผู้บริหารโรงเรียน , ฉันพบ , อาจเป็นประโยชน์หรือไม่ โดยเฉพาะ หรืออาจมอบหมายขี้ตีน แต่ไม่ค่อยจะมีปัญหาโปรแกรมบทกวีตราบใดที่หนึ่งในเวลาและดูมั่นใจ มีเล็กน้อย , อย่างไรก็ตาม , เยี่ยมชมกวีสามารถทำเกี่ยวกับอารมณ์ของคนทั้งโรงเรียน ที่เดียวชั้นโดยชั้นที่ครูสุดสำคัญ ครู คือ เร่งรัดของ ชั้นเรียนของพัฒนาความสนใจ เมื่ออาจารย์เขียนพร้อมกับนักเรียนหรือเพียงแค่ฟัง alertly การมีส่วนร่วมนี้และทั้งห้อง

เมื่อทราบในทางปฏิบัติมากขึ้น ครูก็พยายามใช้อำนาจ ซึ่งการเยี่ยมชมกวีไม่ได้ เมื่อมันเป็นระดับที่เหมาะสมของการสั่งซื้อ สำหรับฉันความสงบเป็นสำคัญ เมื่อบทกวีจะถูกอ่านออกเสียง และเป็นนิรันดร์น้อยต่อสู้เพื่อนำบทเรียน " ลง " หลังจากความสับสนวุ่นวายของการสร้าง สิ่งที่จะได้เรียนรู้ในแต่ละรัฐ ฟังและเขียนรัฐรัฐ ที่ไม่สามารถดูดซึมในอื่น ๆ เมื่อนักเรียนเขียน แต่มันน่าทึ่งวิธีการยุติธรรมในระดับที่ดีของมัลติมิเดีย ,เมื่อ ส่วนใหญ่มันเกี่ยวกับเรื่องในมือ สามารถไม่เพียง แต่ล้มเหลวในการหรี่เข้มข้น แต่ที่จริงเพิ่มมันทำตัวเป็นเมทริกซ์พลังงาน

ครั้งแรกของฉัน ฉันกระโดดลงไปในสิ่งต่างๆ โดยการบอกเด็ก ๆ สิ่งที่เราต้องทำ : พูดคุยเกี่ยวกับบทกวี ( ไม่มาก ) และอ่านบทกวี ( ดังๆ เด็กผู้ใหญ่ ' )