Financial investors prefer enormous, vertically integrated media conglomerates
(Picard 2002), but the ! nancialization process also reconceives of the corporation
as a “portfolio of assets.” Consequently, each division, for instance, within Time
Warner, News Corp., Disney, Bertelsmann, and so forth—television, cable,DTH, ! lm, books, internet, and so on—must compete against one another,
and other ! rms generally, based on prevailing norms of return on capital
investment. Thus, and with no shortage of irony, as convergence becomes
more feasible, ! nancialization has been regearing the internal operations of
media conglomerates in a way that pits one division against another inside
these companies. This, in turn, reinforces the distinctions between media
sectors along the lines identi! ed by the cultural industries school. Consequently,
instead of creating well-oiled corporate structures founded on tangible assets,
economies of scale, synergy, and expertize, the ! nancialization of the media
spawned bloated, debt-laden corporate behemoths governed by the pursuit of
unsustainably high levels of capital return, crosscutting objectives and inchoate
incentives—perched atop the delusion that all this could, essentially, go on
forever. In sum, the logic of ! nancialization and the “bundle of assets” image
of the corporation are at cross-purposes with digitalization, economies of
scale, synergy, promotional government policies, and so on, which should
make convergence more feasible than ever. None of this, however, even touches
on the “rational” development of democratic media, the quality of life for
media workers, or long-term technological and cultural innovation (Almiron
2010; Bouquillion 2008; Duménil and Lévy 2005; Fitzgerald 2011; Melody
2007b).
นักลงทุนทางการเงินต้องการมหาศาลบูรณาการแนวกลุ่ม บริษัท สื่อ
(ปิ 2002) แต่! กระบวนการ nancialization ยัง reconceives ของ บริษัท
เป็น "ผลงานของสินทรัพย์." ดังนั้นแต่ละส่วนเช่นภายในระยะเวลาที่
วอร์เนอร์, ข่าวคอร์ป, Disney, Bertelsmann และอื่น ๆ โทรทัศน์, เคเบิ้ล, DTH! LM หนังสือ, อินเทอร์เน็ตและอื่น ๆ จะต้องแข่งขันกับคนอื่น
และอื่น ๆ ! RMS ทั่วไปขึ้นอยู่กับการแลกเปลี่ยนบรรทัดฐานของผลตอบแทนต่อเงินทุน
การลงทุน ดังนั้นและมีปัญหาการขาดแคลนของการประชดไม่เป็นบรรจบกันกลายเป็น
ไปได้มากขึ้น! nancialization ได้รับ regearing การดำเนินงานภายในของ
กลุ่ม บริษัท สื่อในทางที่หลุมส่วนหนึ่งกับอีกภายใน
บริษัท เหล่านี้ นี้ในการเปิดตอกย้ำความแตกต่างระหว่างสื่อ
ภาคตามสายระบุ! ed โดยโรงเรียนอุตสาหกรรมวัฒนธรรม ดังนั้น
แทนที่จะสร้างดีทาน้ำมันโครงสร้างองค์กรที่ก่อตั้งขึ้นในสินทรัพย์ที่มีตัวตน,
การประหยัดจากขนาดการทำงานร่วมกันและ expertize ที่! nancialization ของสื่อ
กลับกลายป่องหนี้ภาระ behemoths องค์กรปกครองโดยการแสวงหา
ในระดับสูงที่ไม่ยั่งยืนของการคืนทุนวัตถุประสงค์กรุยทางและขั้นต้น
แรงจูงใจที่เกาะอยู่บนความเข้าใจผิดว่าทั้งหมดนี้อาจเป็นหลักไปใน
ตลอดไป สรุปตรรกะของ! nancialization และ "มัดของสินทรัพย์" ภาพ
ของ บริษัท อยู่ที่วัตถุประสงค์ข้ามกับระบบดิจิตอล, การประหยัดจาก
ขนาดการทำงานร่วมกันนโยบายของรัฐบาลที่ส่งเสริมการขายและอื่น ๆ ซึ่งจะ
ทำให้การบรรจบกันเป็นไปได้มากขึ้นกว่าเดิม ไม่มีการนี้อย่างไรก็ตามแม้สัมผัส
ในการพัฒนา "เหตุผล" ของสื่อในระบอบประชาธิปไตยที่มีคุณภาพชีวิตของ
แรงงานสื่อหรือนวัตกรรมเทคโนโลยีและวัฒนธรรมระยะยาว (Almiron
2010 Bouquillion 2008 Duménilเกณฑ์ 2005 ฟิตซ์เจอรัลด์ 2011 Melody
2007B)
การแปล กรุณารอสักครู่..