This is a survey of the pressures a

This is a survey of the pressures and events that contributed to the break-up of former Yugoslavia - considered from a historical rather than a political or sociological point of view. The book accompanies a six-part series on BBC2, screened in 1995. This edition has one extra chapter that takes the narrative up to the Dayton Accord.
Yugoslavia will cease to function as a federal state within a year, and will probably dissolve within two. Economic reform will not stave off the breakup. [...] A full-scale interrepublic war is unlikely, but serious intercommunal conflict will accompany the breakup and will continue afterward. The violence will be intractable and bitter. There is little the United States and its European allies can do to preserve Yugoslav unity.
The October 1990 judgment of the U.S. intelligence community, as Thomas Shreeve noted in his 2003 study on NIE 15–90 for the National Defense University, “was analytically sound, prescient, and well written. It was also fundamentally inconsistent with what US policymakers wanted to happen in the former Yugoslavia, and it had almost no impact on US policy.” By January 1992, the Socialist Federal Republic of Yugoslavia ceased to exist, having dissolved into its constituent states.
Yugoslavia—the land of South (i.e. Yugo) Slavs—was created at the end of World War I when Croat, Slovenian, and Bosnian territories that had been part of the Austro-Hungarian Empire united with the Serbian Kingdom. The country broke up under Nazi occupation during World War II with the creation of a Nazi-allied independent Croat state, but was reunified at the end of the war when the communist-dominated partisan force of Josip Broz Tito liberated the country. Following the end of World War II, Yugoslavian unity was a top priority for the U.S. Government. While ostensibly a communist state, Yugoslavia broke away from the Soviet sphere of influence in 1948, became a founding member of the Non-Aligned Movement in 1961, and adopted a more de-centralized and less repressive form of government as compared with other East European communist states during the Cold War.
The varied reasons for the country’s breakup ranged from the cultural and religious divisions between the ethnic groups making up the nation, to the memories of WWII atrocities committed by all sides, to centrifugal nationalist forces. However, a series of major political events served as the catalyst for exacerbating inherent tensions in the Yugoslav republic. Following the death of Tito in 1980, provisions of the 1974 constitution provided for the effective devolution of all real power away from the federal government to the republics and autonomous provinces in Serbia by establishing a collective presidency of the eight provincial representatives and a federal government with little control over economic, cultural, and political policy. External factors also had a significant impact. The collapse of communism in Eastern Europe in 1989, the unification of Germany one year later, and the imminent collapse of the Soviet Union all served to erode Yugoslavia’s political stability. As Eastern European states moved away from communist government and toward free elections and market economies, the West’s attention focused away from Yugoslavia and undermined the extensive economic and financial support necessary to preserve a Yugoslav economy already close to collapse. The absence of a Soviet threat to the integrity and unity of Yugoslavia and its constituent parts meant that a powerful incentive for unity and cooperation was removed.
Slobodan Milosevic, Serbia’s president from 1989, took advantage of the vacuum created by a progressively weakening central state and brutally deployed the use of Serbian ultra-nationalism to fan the flames of conflict in the other republics and gain legitimacy at home. Milosevic started as a banker in Belgrade and became involved in politics in the mid-1980s. He rose quickly through the ranks to become head of the Serbian Communist Party in 1986. While attending a party meeting in the Albanian-dominated province of Kosovo in May 1987, Serbians in the province rioted outside the meeting hall. Milosevic spoke with the rioters and listened to their complaints of mistreatment by the Albanian majority. His actions were extensively reported by Serbian-controlled Yugoslav mass media, beginning the process of transforming the former banker into the stalwart symbol of Serbian nationalism. Having found a new source of legitimacy, Milosevic quickly shored up his power in Serbia through control of the party apparatus and the press. He moved to strip the two autonomous provinces of Kosovo and Vojvodina of their constitutionally-guaranteed autonomy within Serbia by using mass rallies to force the local leaderships to resign in favor of his own preferred candidates. By mid-1989 Kosovo and Vojvodina had been reintegrated into Serbia, and the Montenegro leadership was replaced by Milosevic allies.
The ongoing effects of democratization in Eastern Europe were felt throughout Yugoslavia. As Milosevic worked to consolidate power in Serbia, elections in Slovenia and Croatia in 1990 gave non-communist parties control of the state legislatures and governments. Slovenia was the first to declare “sovereignty” in 1990, issuing a parliamentary declaration that Slovenian law took precedence over Yugoslav law. Croatia followed in May, and in August, the Yugoslav republic of Bosnia-Herzegovina also declared itself sovereign. Slovenia and Croatia began a concerted effort to transform Yugoslavia from a federal state to a confederation. With the administration of George H. W. Bush focused primarily on the Soviet Union, Germany, and the crisis in the Persian Gulf, Yugoslavia had lost the geostrategic importance it enjoyed during the Cold War. While Washington attempted during the summer of 1990 to marshal some limited coordination with its Western allies in case the Yugoslav crisis turned bloody, Western European governments maintained a wait-and-see attitude. At the same time, inter-republic relations in Yugoslavia spiraled out of control. Slovenia overwhelmingly voted for independence in December 1990. A Croatian referendum in May 1991 also supported full independence. Secretary of State James Baker traveled to Belgrade to meet with Yugoslav leaders and urge a political solution to no avail. Slovenia and Croatia both declared formal independence on June 25, 1991.
The Yugoslav army (JNA) briefly intervened in Slovenia, but it withdrew after 10 days, effectively confirming Slovenia’s separation. The Serb minority in Croatia declared its own independence from the republic and its desire to join Serbia, sparking violence between armed militias. The JNA intervened in the conflict ostensibly to separate the combatants, but it became quickly apparent that it favored the Croatian-Serbs. The war that followed devastated Croatia, resulting in tens of thousands dead, and hundreds of thousands of people displaced. In Bosnia-Herzegovina, a referendum on independence took place in March 1992, but was boycotted by the Serb minority. The republic declared its independence from Yugoslavia in May 1992, while the Serbs in Bosnia declared their own areas an independent republic. Macedonia itself also declared independence following a September 1991 referendum, and a U.S. peacekeeping and monitoring force was dispatched to the border with Serbia to monitor violence.
Croatia and Slovenia were internationally recognized in January 1992, with Bosnia’s independence recognized soon thereafter. The three countries joined the United Nations on May 22, 1992. Serbia and Montenegro formed a new Federal Republic of Yugoslavia as a successor state to old Yugoslavia, but the international community did not recognize its successor claim. Over the next three years, the war in Bosnia and Herzegovina claimed hundreds of thousands of lives and displaced millions from their homes, as Europe witnessed the most horrific fighting on its territory since the end of World War II. In 1998–1999, violence erupted again in Kosovo, with the province’s majority Albanian population calling for independence from Serbia. A NATO bombing campaign and economic sanctions forced the Milosevic regime to accept a NATO-led international peace keeping force. The province was placed under U.N. administrative mandate. With the economy crumbling, Milosevic lost his grip on power in 2001, was arrested, and turned over to the International Crimes Tribunal in The Hague. He died in prison in 2006, before his trial concluded. In 2008, Kosovo declared independence and was recognized by the United States and most European states, despite Russian objections.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การสำรวจของความดันที่ส่วนแบ่งสายของอดีตยูโกสลาเวีย - พิจารณาจากการประวัติศาสตร์มากกว่าการเมือง หรือสังคมวิทยามองอยู่ หนังสือมาพร้อมกับชุดหกส่วนบน BBC2 ฉายในปี 1995 รุ่นนี้มีเสริมบทหนึ่งที่เล่าเรื่องถึงแอคคอร์ดเดย์ตันยูโกสลาเวียจะหยุดการทำงานเป็นรัฐภายในปี และอาจจะยุบภายใน 2 ปฏิรูปเศรษฐกิจจะไม่ stave ปิดแบ่ง [...] สงครามเต็มรูปแบบ interrepublic ไม่น่า แต่ความขัดแย้งรุนแรงที่ intercommunal จะแสดงพร้อมกับแบ่ง และจะดำเนินต่อหลังจากนั้น ความรุนแรงจะเป็น intractable และขม มีน้อยสหรัฐ และพันธมิตรของยุโรปสามารถทำได้เพื่อรักษาความสามัคคีมาซิโดเนียคำพิพากษา 1990 ตุลาคมสหรัฐอเมริกาปัญญาชุมชน Thomas Shreeve ไว้ในศึกษา 2003 เขา NIE 15 – 90 สำหรับมหาวิทยาลัยกลาโหมแห่งชาติ "เป็นเสียง analytically, prescient และเขียนดี เนื่องจากความไม่สอดคล้องกับผู้กำหนดนโยบายของสหรัฐฯ ที่ต้องเกิดขึ้นในอดีตยูโกสลาเวีย และมันมีเกือบจะไม่มีผลต่อนโยบายของสหรัฐอเมริกา" โดย 1992 มกราคม สังคมนิยมสหพันธ์สาธารณรัฐยูโกสลาเวียหยุดตกอยู่ มีส่วนยุบเข้าอเมริกาของส่วนประกอบต่าง ๆ ของยูโกสลาเวีย – สลาฟแลนด์ใต้ (เช่น Yugo) ซึ่งสร้างเมื่อสิ้นสุดสงครามโลกเมื่อสห Croat สโลเวเนีย และบอสเนียเขตที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี กับราชอาณาจักรเซอร์เบีย ประเทศเทอมภายใต้นาซียึดครองในระหว่างสงครามโลกครั้งที่สองสร้างรัฐนาซีพันธมิตรอิสระ Croat แต่ reunified เมื่อสิ้นสุดสงครามเมื่อคอมมิวนิสต์ครอบงำพรรคแรงติโต Josip Broz liberated ประเทศ ต่อไปนี้จุดสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สอง Yugoslavian สามัคคีมีความสำคัญสูงสุดสำหรับรัฐบาลสหรัฐฯ ในขณะที่รัฐบาลรัฐคอมมิวนิสต์ ยูโกสลาเวียยากจนจากเขตอิทธิพลในสหภาพโซเวียตในค.ศ. 1948 เป็น สมาชิกก่อตั้งของขบวนการ Non-Aligned ใน 1961 และหมายถึงการเพิ่มเติม de-ส่วนกลาง และน้อยกว่าแบบกดขี่ของรัฐบาลเมื่อเทียบกับอื่น ๆ ตะวันออกยุโรปคอมมิวนิสต์อเมริกาในช่วงสงครามเย็นอยู่ในเหตุผลแตกต่างกันของประเทศแบ่งช่วงจากหน่วยงานวัฒนธรรม และศาสนาระหว่างกลุ่มชาติพันธ์ที่สร้างชาติ เพื่อความทรงจำในยามสงคราม WWII โดยทุกฝ่าย กองกำลังชาตินิยมแรงเหวี่ยง อย่างไรก็ตาม ชุดของเหตุการณ์สำคัญทางการเมืองทำหน้าที่เป็น catalyst ในดีความตึงเครียดโดยธรรมชาติในสาธารณรัฐมาซิโดเนีย ต่อการเสียชีวิตของติโตใน 1980 บทบัญญัติของรัฐธรรมนูญ 1974 ตามขึ้นมีประสิทธิภาพทั้งหมดจริงอำนาจจากรัฐบาลกลางไปยังทวีปและจังหวัดปกครองตนเองในเซอร์เบียสร้างประธานาธิบดีรวมของตัวแทนจังหวัดแปดและรัฐบาล มีการควบคุมน้อยกว่านโยบายเศรษฐกิจ วัฒนธรรม และการเมือง ปัจจัยภายนอกมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญ การล่มสลายของลัทธิคอมมิวนิสต์ในยุโรปตะวันออกในปี 1989 การรวมกันของเยอรมนีภายหลังหนึ่งปี และยุบแน่ของสหภาพโซเวียตทั้งหมดเสิร์ฟเซาะเสถียรภาพทางการเมืองของยูโกสลาเวีย เป็นยุโรปตะวันออกอเมริกาย้าย จากรัฐบาลคอมมิวนิสต์ และ ไปเลือกตั้งที่อิสระและตลาดเศรษฐกิจ ความสนใจของตะวันตกที่เน้นจากยูโกสลาเวีย และละเลยการเศรษฐกิจ และการเงินสนับสนุนจำเป็นต้องรักษา เศรษฐกิจยูโกสลาเวียเดิมเรียบร้อยใกล้ยุบ ของโซเวียตเป็นภัยคุกคามต่อความสมบูรณ์และความสามัคคีของยูโกสลาเวียและชิ้นส่วนของส่วนประกอบต่าง ๆ ของความหมาย ที่ จูงใจมีความสามัคคีและความร่วมมือถูกเอาออกประธาน Slobodan Milosevic เซอร์เบียของ 2532 เอาประโยชน์จากสุญญากาศที่สร้าง โดยรัฐกลางอ่อนตัวลงความก้าวหน้า และจัดวางการใช้ชาตินิยมทางเซอร์เบียพัดลมเปลวไฟความขัดแย้งในทวีปอื่น ๆ และกำไรชอบธรรมบ้านหฤโหด Milosevic เริ่มเป็นนายในเบลเกรด และกลายเป็นที่เกี่ยวข้องกับการเมืองในกลางไฟต์ เขาโรได้อย่างรวดเร็วผ่านยศเป็น หัวหน้าพรรคคอมมิวนิสต์เซอร์เบียในปี 1986 ในขณะที่เข้าร่วมงานเลี้ยงประชุมที่ครอบงำแอลเบเนียจังหวัดของคอซอวอใน 1987 พฤษภาคม Serbians ในจังหวัด rioted นอกหอประชุม Milosevic กับการ rioters และฟังการร้องเรียนจาก mistreatment โดยส่วนใหญ่แอลเบเนีย การกระทำของเขามีรายงานอย่างกว้างขวาง โดยสื่อมวลชนควบคุมเซอร์เบีย(ยูโกสลาเวียเดิม) เริ่มต้นขั้นตอนการเปลี่ยนนายอดีต stalwart สัญลักษณ์ของชาตินิยมของเซอร์เบีย มีพบแหล่งใหม่ของชอบธรรม Milosevic เร็ว shored ค่าอำนาจในเซอร์เบียผ่านการควบคุมของเครื่องและกด เขาย้ายไปแถบจังหวัดปกครองตนเองสองของคอซอวอ และวอยวอดีนาของอิสระของพวกเขารับประกันนที่ถูกระงับส่วนประกอบภายในเซอร์เบียโดยชุมนุมมวลบังคับ leaderships เฉพาะการเลิกเล่นสามารถของเขาเองที่ต้องการผู้สมัคร โดยกลาง 1989 คอซอวอและวอยวอดีนาได้ถูก reintegrated ในเซอร์เบีย และนำมอนเตเนโกรถูกแทนที่ ด้วยพันธมิตร Milosevicผลกระทบต่อเนื่องของกระบวนการประชาธิปไตยในยุโรปตะวันออกถูกรู้สึกตลอดยูโกสลาเวีย ทำงานที่จะรวมในเซอร์เบีย Milosevic การเลือกตั้งในประเทศสโลวีเนียและโครเอเชียในปี 1990 ให้ฝ่ายคอมมิวนิสต์ไม่ใช่ควบคุม legislatures รัฐและรัฐบาล สโลวีเนียเป็นคนแรกประกาศ "อำนาจอธิปไตย" ในปี 1990 ออกประกาศรัฐสภาที่ว่า กฎหมายสโลเวเนียเอาสำคัญกว่ากฎหมาย(ยูโกสลาเวียเดิม) โครเอเชียตามพฤษภาคม และเดือนสิงหาคม มาซิโดเนียสาธารณรัฐของบอสเนียเฮอร์เซโกวีนายังประกาศตัวเองโซเวอเรน สโลวีเนียและโครเอเชียเริ่มสนุนแปลงยูโกสลาเวียจากรัฐให้เป็นสมาพันธ์ กับการจัดการของจอร์จ H. ปริมาณบุชที่เน้นหลักในสหภาพโซเวียต เยอรมนี และวิกฤตในอ่าวเปอร์เซีย ยูโกสลาเวียได้สูญเสียความสำคัญ geostrategic ที่มันเพลิดเพลินในระหว่างสงครามเย็น ขณะที่วอชิงตันพยายามในช่วงฤดูร้อนของปี 1990 รวบรวมประสานงานบางจำกัดกับพันธมิตรของตะวันตกในกรณีวิกฤตการณ์ยูโกสลาเวียเดิม เปิดเลือด ยุโรปตะวันตกรัฐบาลรักษาทัศนคติรอ และดู ในเวลาเดียวกัน ความสัมพันธ์ระหว่างสาธารณรัฐในยูโกสลาเวีย spiraled ออกจากการควบคุม สโลวีเนีย overwhelmingly โหวตสำหรับความเป็นอิสระในเดือนธันวาคมปี 1990 การลงประชามติที่โครเอเชียใน 2534 พ.ค.ยังสนับสนุนความเป็นอิสระเต็ม เบเกอร์ James เลขานุการของรัฐเดินทางไปเบลเกรดเพื่อตอบสนองกับผู้นำยูโกสลาเวียเดิม และกระตุ้นให้การแก้ไขไม่มีประโยชน์ทางการเมือง สโลวีเนียและโครเอเชียทั้งประกาศเอกราชอย่างเป็นทางการในเดือน 25 มิถุนายน 1991The Yugoslav army (JNA) briefly intervened in Slovenia, but it withdrew after 10 days, effectively confirming Slovenia’s separation. The Serb minority in Croatia declared its own independence from the republic and its desire to join Serbia, sparking violence between armed militias. The JNA intervened in the conflict ostensibly to separate the combatants, but it became quickly apparent that it favored the Croatian-Serbs. The war that followed devastated Croatia, resulting in tens of thousands dead, and hundreds of thousands of people displaced. In Bosnia-Herzegovina, a referendum on independence took place in March 1992, but was boycotted by the Serb minority. The republic declared its independence from Yugoslavia in May 1992, while the Serbs in Bosnia declared their own areas an independent republic. Macedonia itself also declared independence following a September 1991 referendum, and a U.S. peacekeeping and monitoring force was dispatched to the border with Serbia to monitor violence.Croatia and Slovenia were internationally recognized in January 1992, with Bosnia’s independence recognized soon thereafter. The three countries joined the United Nations on May 22, 1992. Serbia and Montenegro formed a new Federal Republic of Yugoslavia as a successor state to old Yugoslavia, but the international community did not recognize its successor claim. Over the next three years, the war in Bosnia and Herzegovina claimed hundreds of thousands of lives and displaced millions from their homes, as Europe witnessed the most horrific fighting on its territory since the end of World War II. In 1998–1999, violence erupted again in Kosovo, with the province’s majority Albanian population calling for independence from Serbia. A NATO bombing campaign and economic sanctions forced the Milosevic regime to accept a NATO-led international peace keeping force. The province was placed under U.N. administrative mandate. With the economy crumbling, Milosevic lost his grip on power in 2001, was arrested, and turned over to the International Crimes Tribunal in The Hague. He died in prison in 2006, before his trial concluded. In 2008, Kosovo declared independence and was recognized by the United States and most European states, despite Russian objections.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นี่คือการสำรวจความกดดันและกิจกรรมที่สนับสนุนการแบ่งตัวของอดีตยูโกสลาเวีย - การพิจารณาจากประวัติศาสตร์มากกว่าจุดทางการเมืองหรือทางสังคมวิทยาของมุมมอง หนังสือเล่มนี้มาพร้อมกับชุดหกส่วนที่เกี่ยวกับบีบีซี 2 การคัดเลือกในปี 1995 รุ่นนี้มีบทพิเศษหนึ่งที่จะเล่าเรื่องถึงเดย์ Accord.
ยูโกสลาเวียจะหยุดทำงานเป็นสหพันธรัฐภายในปีและอาจจะละลายภายในสอง . การปฏิรูปเศรษฐกิจจะไม่เจาะทะลุออกล่มสลาย [... ] เป็นเต็มรูปแบบสงคราม interrepublic ไม่น่า แต่ความขัดแย้งที่รุนแรง intercommunal จะมาพร้อมกับการล่มสลายและจะยังคงหลังจากนั้น ความรุนแรงจะยากและมีรสขม มีเล็ก ๆ น้อย ๆ ของสหรัฐและพันธมิตรในยุโรปสามารถทำเพื่อรักษาความสามัคคียูโกสลาเวีย.
เป็นตุลาคม1990 การตัดสินของชุมชนข่าวกรองสหรัฐในขณะที่โทมัส Shreeve ตั้งข้อสังเกตในปี 2003 การศึกษาของเขาใน NIE 15-90 สำหรับมหาวิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร "เป็นเสียงการวิเคราะห์ , ทิพยเนตรและเขียนได้ดี มันก็ยังไม่สอดคล้องกันลึกซึ้งกับสิ่งที่ผู้กำหนดนโยบายของสหรัฐต้องการที่จะเกิดขึ้นในอดีตยูโกสลาเวียและมันก็เกือบจะไม่มีผลกระทบต่อนโยบายของสหรัฐ. "ในเดือนมกราคมปี 1992 สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมยูโกสลาเวียหยุดอยู่ได้ละลายเป็นรัฐที่เป็นส่วนประกอบของ.
ยูโกสลาเวีย ที่ดิน -the ของภาคใต้ (เช่นยูโก้) Slavs-ถูกสร้างขึ้นในตอนท้ายของสงครามโลกครั้งที่หนึ่งเมื่อโครเอเชีย, สโลวีเนีย, บอสเนียและดินแดนที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิออสเตรียฮังการีสหรัฐกับราชอาณาจักรเซอร์เบีย ประเทศที่ยากจนขึ้นภายใต้การยึดครองของนาซีในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองกับการสร้างรัฐอิสระโครเอเชียนาซีพันธมิตร แต่ถูก reunified ในตอนท้ายของสงครามเมื่อแรงพรรคคอมมิวนิสต์ที่โดดเด่นของซิป Broz Tito ปลดปล่อยประเทศ หลังจากการสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สองความสามัคคียูโกสลาเวียเป็นความสำคัญสูงสุดสำหรับรัฐบาลสหรัฐ ในขณะที่เห็นได้ชัดเป็นรัฐคอมมิวนิสต์ยูโกสลาเวียผละจากอิทธิพลของสหภาพโซเวียตในปี 1948 กลายเป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งของไม่ใช่แนวทางเคลื่อนไหวในปี 1961 และนำมาใช้ในรูปแบบอื่น ๆ อีกมากมาย de-ส่วนกลางและปราบปรามน้อยกว่าของรัฐบาลเมื่อเทียบกับยุโรปตะวันออกอื่น ๆ รัฐคอมมิวนิสต์ในช่วงสงครามเย็น.
เหตุผลที่แตกต่างกันสำหรับการล่มสลายของประเทศตั้งแต่ฝ่ายวัฒนธรรมและศาสนาระหว่างกลุ่มชาติพันธุ์ทำให้ประเทศ, ความทรงจำของการสังหารโหดสงครามโลกครั้งที่สองที่ได้กระทำโดยทุกด้านเพื่อให้กองกำลังชาติแรงเหวี่ยง แต่ชุดของเหตุการณ์ทางการเมืองที่สำคัญทำหน้าที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับความตึงเครียดรุนแรงอยู่ในสาธารณรัฐยูโกสลาเวีย หลังจากการตายของตีโต้ในปี 1980 ที่มีบทบัญญัติของ 1974 รัฐธรรมนูญไว้สำหรับความรับผิดชอบที่มีประสิทธิภาพของพลังงานทั้งหมดที่แท้จริงออกไปจากรัฐบาลสาธารณรัฐและจังหวัดปกครองตนเองในเซอร์เบียโดยการสร้างเป็นประธานร่วมในแปดผู้แทนจังหวัดและรัฐบาลด้วย การควบคุมน้อยกว่าเศรษฐกิจวัฒนธรรมและนโยบายทางการเมือง ปัจจัยภายนอกยังมีผลกระทบที่สำคัญ การล่มสลายของลัทธิคอมมิวนิสต์ในยุโรปตะวันออกในปี 1989 การรวมกันของเยอรมนีหนึ่งปีต่อมาและยุบใกล้ของสหภาพโซเวียตทั้งหมดทำหน้าที่ในการกัดกร่อนเสถียรภาพทางการเมืองของยูโกสลาเวีย ในฐานะที่เป็นรัฐในยุโรปตะวันออกย้ายออกไปจากรัฐบาลคอมมิวนิสต์และต่อการเลือกตั้งที่อิสระและเศรษฐกิจตลาดให้ความสนใจเวสต์ที่มุ่งเน้นห่างจากยูโกสลาเวียและทำลายการสนับสนุนทางเศรษฐกิจและการเงินที่กว้างขวางจำเป็นเพื่อรักษาเศรษฐกิจยูโกสลาเวียแล้วใกล้เคียงกับการล่มสลาย กรณีที่ไม่มีภัยคุกคามโซเวียตความสมบูรณ์และความสามัคคีของยูโกสลาเวียและส่วนที่เป็นส่วนประกอบของมันหมายความว่าแรงจูงใจที่มีประสิทธิภาพเพื่อความสามัคคีและความร่วมมือจะถูกลบออก.
Slobodan Milosevic ประธานเซอร์เบียจากปี 1989 เอาประโยชน์จากการสูญญากาศที่สร้างขึ้นโดยมีความก้าวหน้าที่อ่อนตัวลงของรัฐส่วนกลางและ อย่างไร้ความปราณีใช้งานการใช้งานของอัลตร้าชาติเซอร์เบียพัดเปลวไฟแห่งความขัดแย้งในสาธารณรัฐอื่น ๆ และได้รับความชอบธรรมที่บ้าน มิโลเซวิเริ่มต้นเป็นนายธนาคารในเบลเกรดและกลายเป็นที่เกี่ยวข้องกับการเมืองในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 เขาลุกขึ้นได้อย่างรวดเร็วผ่านการจัดอันดับให้เป็นหัวหน้าพรรคคอมมิวนิสต์เซอร์เบียในปี 1986 ในขณะที่การเข้าร่วมประชุมงานเลี้ยงในจังหวัดแอลเบเนียที่โดดเด่นของโคโซโวพฤษภาคม 1987, เป้าหมายในจังหวัดหน่วยงานนอกห้องโถงประชุม มิโลเซวิได้พูดคุยกับพวกก่อการจลาจลและฟังข้อร้องเรียนของพวกเขาในการกระทำผิดโดยส่วนใหญ่แอลเบเนีย การกระทำของเขาได้รับรายงานอย่างกว้างขวางโดยเซอร์เบียที่ควบคุมสื่อมวลชนยูโกสลาเวียเริ่มต้นกระบวนการของการเปลี่ยนอดีตนายธนาคารเข้าไปในสัญลักษณ์ที่แข็งแกร่งของลัทธิชาตินิยมเซอร์เบีย มีการพบแหล่งใหม่ของความถูกต้อง, มิโลเซวิรวดเร็วหนุนอำนาจของเขาในเซอร์เบียผ่านการควบคุมของอุปกรณ์พรรคและกด เขาย้ายไปตัดทั้งสองจังหวัดปกครองตนเองของโคโซโวและ Vojvodina เอกราชรับประกันความลับของพวกเขาภายในประเทศเซอร์เบียโดยใช้การชุมนุมมวลชนที่จะบังคับให้ผู้นำท้องถิ่นที่จะลาออกในความโปรดปรานของผู้สมัครที่ต้องการของเขาเอง โดยกลางเดือน 1989 โคโซโวและ Vojvodina ได้รับ reintegrated เข้าไปในเซอร์เบียและมอนเตเนโกเป็นผู้นำก็ถูกแทนที่ด้วยพันธมิตรมิโลเซวิ.
ผลกระทบอย่างต่อเนื่องของความเป็นประชาธิปไตยในยุโรปตะวันออกเป็นความรู้สึกตลอดยูโกสลาเวีย ในฐานะที่เป็นมิโลเซวิทำงานเพื่อรวมพลังในเซอร์เบีย, สโลวีเนียในการเลือกตั้งและโครเอเชียในปี 1990 ให้บุคคลที่ไม่ใช่คอมมิวนิสต์ควบคุมของสภานิติบัญญัติของรัฐและรัฐบาล สโลวีเนียเป็นครั้งแรกที่จะประกาศ "อำนาจอธิปไตย" ในปี 1990 ออกประกาศว่ากฎหมายของรัฐสภาสโลวีเนียมาก่อนกฎหมายยูโกสลาเวีย โครเอเชียใช้ในเดือนพฤษภาคมและในเดือนสิงหาคมสาธารณรัฐยูโกสลาเวียบอสเนียยังประกาศตัวอธิปไตย สโลวีเนียและโครเอเชียเริ่มความพยายามร่วมกันที่จะเปลี่ยนจากยูโกสลาเวียรัฐของรัฐบาลกลางเพื่อสมาพันธ์ ด้วยการบริหารงานของจอร์จเอชเน้นหลักในสหภาพโซเวียตเยอรมนีและวิกฤตในอ่าวเปอร์เซียยูโกสลาเวียได้สูญเสียความสำคัญ geostrategic มันมีความสุขในช่วงสงครามเย็น ในขณะที่วอชิงตันพยายามในช่วงฤดูร้อนของปี 1990 ที่จะผนึกกำลังประสานงานบางอย่าง จำกัด กับพันธมิตรตะวันตกในกรณีที่วิกฤตยูโกสลาเวียหันเลือดรัฐบาลยุโรปตะวันตกยังคงรอดูทัศนคติ ในขณะเดียวกันความสัมพันธ์ระหว่างสาธารณรัฐในยูโกสลาเวียปลิวออกจากการควบคุม สโลวีเนียขาดลอยโหวตให้เป็นอิสระในเดือนธันวาคมปี 1990 การลงประชามติโครเอเชียพฤษภาคม 1991 นอกจากนี้ยังได้รับการสนับสนุนเป็นอิสระเต็มที่ รัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของเจมส์เบเกอร์เดินทางไปเบลเกรดที่จะพบกับผู้นำยูโกสลาเวียและขอเรียกร้องให้ทางออกทางการเมืองจะไม่มีประโยชน์ สโลวีเนียและโครเอเชียทั้งประกาศเอกราชอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 25 มิถุนายน 1991
กองทัพยูโกสลาเวีย (JNA) ในเวลาสั้น ๆ แทรกแซงในสโลวีเนีย แต่มันถอยหลัง 10 วันได้อย่างมีประสิทธิภาพยืนยันการแยกของสโลวีเนีย ชนกลุ่มน้อยชาวเซอร์เบียในโครเอเชียประกาศอิสรภาพของตัวเองจากสาธารณรัฐและความปรารถนาที่จะเข้าร่วมเซอร์เบียไฟความรุนแรงระหว่างกองกำลังติดอาวุธ JNA แทรกแซงในความขัดแย้งอย่างเห็นได้ชัดที่จะแยกพลเรือน แต่มันก็เห็นได้ชัดว่ามันได้อย่างรวดเร็วได้รับการสนับสนุนโครเอเชียเซอร์เบีย สงครามที่เกิดขึ้นตามความเสียหายโครเอเชียส่งผลให้ในหลายหมื่นคนที่ตายแล้วและหลายร้อยหลายพันคนพลัดถิ่น ในบอสเนียเฮอร์เซโกลงประชามติในความเป็นอิสระที่เกิดขึ้นมีนาคม 1992 แต่ถูก boycotted โดยชนกลุ่มน้อยชาวเซอร์เบีย สาธารณรัฐประกาศเอกราชจากยูโกสลาเวียพฤษภาคม 1992 ขณะที่เซอร์เบียในบอสเนียประกาศพื้นที่ของตัวเองเป็นสาธารณรัฐอิสระ มาซิโดเนียตัวเองยังประกาศเอกราชต่อไปกันยายน 1991 ประชามติและรักษาสันติภาพสหรัฐอเมริกาและการตรวจสอบแรงถูกส่งไปชายแดนกับเซอร์เบียในการตรวจสอบการใช้ความรุนแรง.
โครเอเชียและสโลวีเนียได้รับการยอมรับในระดับสากลในเดือนมกราคมปี 1992 ที่มีความเป็นอิสระของบอสเนียได้รับการยอมรับหลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสามประเทศเข้าร่วมสหประชาชาติเมื่อวันที่ 22 พฤษภาคม 1992 เซอร์เบียที่เกิดขึ้นสหพันธ์สาธารณรัฐยูโกสลาเวียใหม่ของการเป็นรัฐสืบต่อไปยูโกสลาเวียเก่า แต่ประชาคมระหว่างประเทศไม่ยอมรับการเรียกร้องทายาท ในอีกสามปีสงครามในบอสเนียและเฮอร์เซอ้างหลายร้อยหลายพันล้านชีวิตและย้ายออกจากบ้านของพวกเขาในขณะที่ยุโรปเป็นพยานในการต่อสู้ที่น่ากลัวมากที่สุดในดินแดนของตนตั้งแต่ปลายสงครามโลกครั้งที่สอง ใน 1998-1999 ความรุนแรงปะทุขึ้นอีกครั้งในโคโซโวกับส่วนใหญ่ของจังหวัดที่มีประชากรชาวแอลเบเนียเรียกร้องให้มีความเป็นอิสระจากเซอร์เบีย แคมเปญนาโตทิ้งระเบิดและการคว่ำบาตรทางเศรษฐกิจบังคับให้ระบอบการปกครองของมิโลเซวิยอมรับสันติภาพนานาชาตินาโตที่นำโดยแรงการรักษา จังหวัดที่อยู่ภายใต้อาณัติของสหประชาชาติในการบริหาร ด้วยบี้เศรษฐกิจมิโลเซวิสูญเสียการยึดเกาะของเขาในการใช้พลังงานในปี 2001 ถูกจับและหันไปศาลอาชญากรรมระหว่างประเทศในกรุงเฮก เขาเสียชีวิตในคุกในปี 2006 ก่อนที่จะได้ข้อสรุปการทดลองของเขา ในปี 2008 โคโซโวประกาศเอกราชและได้รับการยอมรับจากสหรัฐอเมริกาและรัฐในยุโรปส่วนใหญ่แม้จะมีการคัดค้านของรัสเซีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นี่คือการสำรวจของความกดดันและเหตุการณ์ที่สนับสนุนการแยกของอดีตยูโกสลาเวีย - พิจารณาจากประวัติศาสตร์มากกว่าประเด็นทางการเมืองหรือสังคมในมุมมองของ หนังสือประกอบ 6 ส่วนชุดบน BBC2 มุ้งลวดใน 1995 รุ่นนี้มีอีกหนึ่งบท ที่ใช้เวลาบรรยายถึงข้อตกลงเดย์ตัน
ยูโกสลาเวียจะหยุดการทำงานเป็นสหพันธรัฐได้ภายในปีนี้ และอาจจะละลายภายใน 2 การปฏิรูปเศรษฐกิจจะไม่ขจัดการแบ่ง [ . . . ] interrepublic สงครามเต็มรูปแบบนัก แต่ความขัดแย้ง intercommunal ร้ายแรงจะมาพร้อมกับการเลิกราและจะยังคงอยู่ต่อไป ความรุนแรงจะสอนยากและขมมีเพียงเล็กน้อยที่สหรัฐอเมริกาและพันธมิตรในยุโรปสามารถทำได้เพื่อรักษายูโกสลาเวีย ความสามัคคี
ตุลาคม 1990 การตัดสินของชุมชนข่าวกรองสหรัฐ ขณะที่ โทมัส ชรีฟสังเกตใน 2003 การศึกษา 15 หนี่– 90 National Defense University , " เสียง วิเคราะห์ prescient และดีเขียนมันยังไม่สอดคล้องกับสิ่งที่เราคิดค้นนโยบายต้องการที่จะเกิดขึ้นในสหรัฐฯ และมีเกือบจะไม่มีผลกระทบต่อนโยบาย " โดยมกราคม 2535 สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมยูโกสลาเวียหยุดที่จะอยู่ มีองค์ประกอบที่ละลายในสหรัฐอเมริกา .
ยูโกสลาเวียแผ่นดินใต้ ( เช่น ยูโกะ ) สลาฟถูกสร้างขึ้นที่ สิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่หนึ่งเมื่อโครแอต , ภาษาสโลเวเนีย ,บอสเนียและดินแดนที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรแห่ง austro ฮังการีกับราชอาณาจักรเซอร์เบีย . ประเทศยากจนในนาซียึดครองในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง มีการสร้างพันธมิตรของนาซีรัฐโครเอเชียได้อิสระ แต่ก็จะมีการรวมในตอนท้ายของสงครามเมื่อคอมมิวนิสต์ครอบงำบังคับพวกพ้องของจักรวรรดิฮั่นปลดปล่อยประเทศ หลังสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สองความสามัคคี yugoslavian เป็นความสำคัญสูงสุดสำหรับรัฐบาลของสหรัฐอเมริกา ในขณะที่เห็นได้ชัดคอมมิวนิสต์รัฐยูโกสลาเวียแตกออกไปจากวงของโซเวียตมีอิทธิพลใน 1948 , กลายเป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งของชิดนอกเคลื่อนไหวในปี 1961 และประกาศใช้เพิ่มเติม de ส่วนกลางและปราบปรามน้อยรูปแบบของรัฐบาลเมื่อเทียบกับพรรคคอมมิวนิสต์ประเทศสหรัฐอเมริกายุโรปตะวันออกอื่นๆ ในช่วงสงครามเย็น
เหตุผลที่แตกต่างกันสำหรับการล่มสลายของประเทศระหว่างหน่วยงานทางวัฒนธรรมและทางศาสนาระหว่างกลุ่มชาติพันธุ์ที่ทำประเทศ ความทรงจำครั้งสุดโหดได้ทุกด้านเพื่อกองกำลังชาตินิยมเหวี่ยง แต่ชุดของเหตุการณ์สำคัญทางการเมืองที่ทำหน้าที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับ exacerbating ความตึงเครียดโดยธรรมชาติในสาธารณรัฐโครเอเชีย .ต่อไปนี้การตายของตีโต้ใน 1980 , บทบัญญัติของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2517 ให้ระบบการทำงานที่มีประสิทธิภาพของอำนาจที่แท้จริงออกไปจากรัฐบาลกลางไปยังสาธารณรัฐของจังหวัดในเซอร์เบีย โดยการจัดตั้ง ประธานร่วมของแปดจังหวัด ผู้แทนและรัฐบาลมีการควบคุมมากกว่าเศรษฐกิจ วัฒนธรรม และนโยบายการเมืองปัจจัยภายนอกยังไม่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญ การล่มสลายของคอมมิวนิสต์ในยุโรปตะวันออกในปี 1989 , การรวมประเทศเยอรมนี หนึ่งปีต่อมา และการล่มสลายของสหภาพโซเวียตจะเสิร์ฟเพื่อบั่นทอนเสถียรภาพทางการเมืองยูโกสลาเวีย . เป็นอเมริกา ยุโรป ตะวันออก ย้ายออกไปจากรัฐบาลคอมมิวนิสต์และต่อการเลือกตั้งเสรีและเศรษฐกิจตลาดทางทิศตะวันตกของเพ่งความสนใจไปจากยูโกสลาเวีย และบ่อนทำลายเศรษฐกิจและการสนับสนุนทางการเงินที่จำเป็นอย่างละเอียดเพื่อรักษาเศรษฐกิจยูโกสลาเวียแล้วใกล้ล่มสลาย การคุกคามโซเวียต เพื่อความสมบูรณ์และเอกภาพของยูโกสลาเวียและส่วนประกอบชิ้นส่วนหมายความว่าสิ่งเร้าที่มีประสิทธิภาพเพื่อความสามัคคีและความร่วมมือจะถูกลบออก .
สโลโบดาน มิโลเซวิค เซอร์เบียของประธานาธิบดีจาก 1989เอาประโยชน์ของสูญญากาศที่สร้างขึ้นโดยผู้ที่อ่อนตัวลงและใช้งานหฤโหดรัฐกลางใช้ เซอร์เบีย อัลตร้า ชาตินิยมกับแฟนเปลวไฟของความขัดแย้งในสาธารณรัฐอื่น ๆและได้รับถูกต้องตามกฎหมายที่บ้าน มิโลเซวิค เริ่มเป็นเจ้ามือในเบลเกรด และเริ่มเข้าไปพัวพันกับการเมืองในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 .เขาได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วผ่านการจัดอันดับเป็นหัวของชาวเซอร์เบียพรรคคอมมิวนิสต์ในปี 1986 ในขณะที่เข้าร่วมงานเลี้ยงการประชุมในแอลเบเนียโคโซโว ( จังหวัดในเดือนพฤษภาคม 1987 เซอร์เบียในจังหวัดก่อจลาจลนอกการประชุมฮอลล์ มิโลเซวิคคุยกับก่อการจลาจล และรับฟังข้อร้องเรียนของพวกเขาทารุณ โดยส่วนใหญ่ ภาษาไทย .การกระทำของเขาถูกรายงานอย่างกว้างขวางโดยชาวเซอร์เบียโครเอเชียควบคุมสื่อมวลชน และเริ่มต้นกระบวนการของการเปลี่ยนธนาคารอดีตเป็นสัญลักษณ์ล่ำสันของเซอร์เบียชาตินิยม มีการพบแหล่งใหม่ของความชอบธรรม มิโลเซวิค รีบหาทางอำนาจของเขาในเซอร์เบียผ่านการควบคุมของพรรคและอุปกรณ์สื่อเขาย้ายไปอยู่แถบสองจังหวัดปกครองตนเองของโคโซโวและ Vojvodina ของ constitutionally รับประกันความเป็นอิสระในเซอร์เบีย โดยใช้มวลชนชุมนุมเพื่อบังคับผู้นำท้องถิ่นที่จะลาออกในความโปรดปรานของผู้สมัครของเขาเองที่ต้องการ โดย mid-1989 โคโซโวและ Vojvodina ได้รับ reintegrated ในเซอร์เบีย และมอนเตเนโกร ผู้นำถูกแทนที่ด้วย
มิโลเซวิค พันธมิตรผลต่อเนื่องของความเป็นประชาธิปไตยในยุโรปตะวันออกได้ทั่วยูโกสลาเวีย . ขณะที่ มิโลเซวิค ทำงานการรวมพลังงานในเซอร์เบีย การเลือกตั้งในสโลวีเนียและโครเอเชียในปี 1990 ให้ปลอดพรรคคอมมิวนิสต์การควบคุมของรัฐและรัฐบาล สโลวีเนียเป็นครั้งแรกที่จะประกาศ " อธิปไตย " ในปี 1990