While the fruition of dharma practi

While the fruition of dharma practice is awakening, the fruition of becoming a fully developed person is the capacity to engage in I-Thou relatedness with others. This means risking being fully open and transparent with others, while appreciating and taking an interest in what they are experiencing and how they are different from oneself. This capacity for open expressiveness and deep attunement is very rare in this world. It’s especially difficult if you are relationally wounded.
In short, dharma is all too often used as a way to deny our human side. As one Western Zen teacher profiled in The New York Times told of being advised by one of his teachers: “What you need to do is put aside all human feelings.” When entering psychotherapy decades later, he recognized this had not been helpful advice, and it had taken him decades to realize this.
But if we hold a perspective that includes the two developmental tracks, then we will not use absolute truth to belittle relative truth. Instead of the either/or logic of, “Your feelings are empty, so just let them go,” we could take a both/and approach: “Feelings are empty, and sometimes we need to pay close attention to them.” In light of absolute truth, personal needs are insubstantial like a mirage, and fixating on them causes suffering. Yes, and at the same time, if a relative need arises, just shunting it aside can cause further problems. In terms of relative truth, being clear about where you stand and what you need is one of the most important principles of healthy communication in relationships.
The great paradox of being both human and buddha is that we are both dependent and not dependent. Part of us is completely dependent on people for everything—from food and clothing to love, connectedness, and inspiration and help with our development. Though our buddha nature is not dependent— that's absolute truth— our human embodiment is — that's relative truth.
Of course, in the largest sense, absolute and relative are completely interwoven and cannot be kept apart: The more we realize the absolute openness of what we are, the more deeply we come to recognize our relative interconnectedness with all beings.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขณะตื่นขึ้นบรรลุผลของการปฏิบัติธรรม บรรลุผลกลายเป็น คนที่พัฒนาเต็มคือ กำลังการผลิตในฉัน-พระองค์ relatedness กับผู้อื่น ซึ่งหมายความว่า ซึ่งถูกเปิดอย่างสมบูรณ์ และโปร่งใสกับผู้อื่น ในขณะที่ชื่นชม และมีความสนใจในสิ่งที่พวกเขาประสบและวิธีจะแตกต่างจากตัวเอง กำลังการผลิตสำหรับ expressiveness เปิดและ attunement ลึกได้ยากในโลกนี้ มันเป็นเรื่องยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคุณได้รับบาดเจ็บ relationallyในระยะสั้น ธรรมเกินไปมักจะใช้เป็นวิธีการปฏิเสธด้านมนุษย์ของเรา เป็นหนึ่งเวสเซน ครู profiled ใน The New York Times บอกของถูกแนะนำโดยครูของเขา: "สิ่งที่คุณต้องทำคือวางเฉยความรู้สึกทั้งหมดที่มนุษย์" เมื่อป้อนจิตแพทย์แพทย์ เขารู้นี้ไม่ได้รับคำแนะนำที่ดี และมันก็นำเขาทศวรรษนี้แต่ถ้าเราเก็บมุมที่สองพัฒนาเพลง แล้วเราจะไม่ใช้ความจริงประมาทความจริงสัมพัทธ์ แทนอย่างใดอย่างหนึ่ง / หรือตรรกะของ "ความรู้สึกของคุณว่างเปล่า เพียงแค่ให้พวกเขาไป เราสามารถใช้เป็นทั้ง / และวิธีการ: "ความรู้สึกว่างเปล่า และบางครั้งเราจำเป็นต้องใส่ใจกับพวกเขา" เมื่อความจริง ความต้องการส่วนบุคคล insubstantial เช่นมิราจ และ fixating นั้นทำให้เกิดทุกข์ ใช่ และ ใน เวลาเดียวกัน ถ้าเป็นญาติต้อง เพียง shunting ไว้อาจทำให้เกิดปัญหาต่อไป ในความจริงสัมพัทธ์ ชัดเจนเกี่ยวกับที่คุณยืนและสิ่งที่คุณต้องการเป็นหนึ่งในหลักการสำคัญของการสื่อสารสุขภาพในความสัมพันธ์Paradox มากที่ บุคคลทั้งสองและพระ ที่เราเป็นอิสระ และไม่อิสระ ส่วนหนึ่งของเราทั้งหมดขึ้นอยู่กับคนทุกอย่าง — จากอาหารและเสื้อผ้ารัก connectedness แรงบันดาลใจ และความช่วยเหลือของเราพัฒนา ว่าธรรมชาติพระของเราไม่ขึ้น — ที่เป็นความจริง — ลื่นของเรามนุษย์เป็น — คือความจริงแบบสัมพัทธ์แน่นอน ในแง่ที่ใหญ่ที่สุด สัมบูรณ์และสัมพัทธ์ทั้งหมดเน้น และไม่เก็บแยก: ยิ่งเราตระหนักอย่างยิ่งแน่นอนของเราคืออะไร ลึกมากเรามารู้จัก interconnectedness ของเราสัมพันธ์กับสิ่งมีชีวิตทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขณะที่การบรรลุผลของการปฏิบัติที่เป็นธรรมกระตุ้นการบรรลุผลของการเป็นคนที่พัฒนาอย่างเต็มที่คือความสามารถในการมีส่วนร่วมในความสัมพันธ์ฉันพระองค์กับคนอื่น ๆ ซึ่งหมายความว่าเสี่ยงเป็นอย่างเต็มที่เปิดและโปร่งใสกับคนอื่น ๆ ในขณะที่การแข็งค่าขึ้นและความสนใจในสิ่งที่พวกเขากำลังประสบและวิธีการที่พวกเขามีความแตกต่างจากตัวเอง ความสามารถในการแสดงออกที่เปิดกว้างและลึกไกล้นี้หายากมากในโลกนี้ มันเป็นเรื่องยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคุณได้รับบาดเจ็บ relationally.
ในระยะสั้นเป็นธรรมทั้งหมดก็มักจะใช้เป็นวิธีการปฏิเสธด้านมนุษย์ของเรา ในฐานะที่เป็นครูคนหนึ่งเซนตะวันตก profiled ในนิวยอร์กไทม์สบอกว่าถูกแนะนำโดยหนึ่งในอาจารย์ของเขา: ". สิ่งที่คุณต้องทำคือการใส่กันความรู้สึกของมนุษย์ทุกคน" เมื่อเข้าสู่ทศวรรษที่ผ่านมาจิตบำบัดต่อมาเขาได้รับการยอมรับนี้ไม่ได้รับการให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์ และมันก็พาเขามานานหลายทศวรรษที่จะตระหนักถึงนี้.
แต่ถ้าเราถือมุมมองที่มีแทร็คที่สองการพัฒนาแล้วเราจะไม่ใช้ความจริงที่แน่นอนที่จะดูถูกความจริงญาติ แทนการอย่างใดอย่างหนึ่ง / หรือตรรกะของ "ความรู้สึกของคุณเป็นที่ว่างเปล่าดังนั้นเพียงแค่ให้พวกเขาไป" เราอาจจะใช้ทั้งสอง / และวิธีการของ "ความรู้สึกที่ว่างเปล่าและบางครั้งเราต้องให้ความสนใจใกล้เคียงกับพวกเขา." ในแง่ ของจริงแน่นอนความต้องการส่วนบุคคลไร้สาระเหมือนภาพลวงตาและวุ่นวายกับพวกเขาทำให้เกิดความทุกข์ทรมาน ใช่และในเวลาเดียวกันถ้าจำเป็นต้องมีญาติที่เกิดขึ้นเพียงแค่แบ่งกันอาจทำให้เกิดปัญหาต่อไป ในแง่ของความเป็นจริงเมื่อเทียบเป็นที่ชัดเจนเกี่ยวกับตำแหน่งที่คุณยืนและสิ่งที่คุณต้องเป็นหนึ่งในหลักการที่สำคัญที่สุดของการสื่อสารที่มีสุขภาพดีในความสัมพันธ์.
ความขัดแย้งที่ดีของการเป็นทั้งมนุษย์และพระพุทธรูปคือการที่เรามีทั้งขึ้นและไม่ได้ขึ้นอยู่ ส่วนหนึ่งของเราสมบูรณ์ขึ้นอยู่กับคนสำหรับทุกอย่างจากอาหารและเสื้อผ้าที่จะรักการเชื่อมโยงและแรงบันดาลใจและช่วยให้มีการพัฒนาของเรา แม้ว่าธรรมชาติพระพุทธเจ้าของเราไม่ได้ dependent- ที่แน่นอน truth- ศูนย์รวมของมนุษย์เราเป็น - ที่จริงญาติ.
แน่นอนในความรู้สึกที่ใหญ่ที่สุดแน่นอนและญาติจะสมบูรณ์สานและไม่สามารถเก็บไว้ออกจากกัน: ยิ่งเราตระหนักถึงการเปิดกว้างที่แน่นอนของสิ่งที่ เราเป็นอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้นเรามารู้จักสาขาญาติของเราที่มีสิ่งมีชีวิตทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในขณะที่ส่งผลของการปฏิบัติธรรมคือ การกระตุ้น บรรลุผลเป็น พัฒนา อย่าง บุคคลมีความสามารถที่จะมีส่วนร่วมใน i-thou สัมพันธ์กับคนอื่น ๆ นี้หมายถึงการเสี่ยงถูกเปิดอย่างเต็มที่และโปร่งใสกับผู้อื่น ในขณะที่จีนและมีความสนใจในสิ่งที่พวกเขาประสบและวิธีการที่พวกเขาแตกต่างจากตัวเองนี้ความสามารถในการแสดงออก และไกล้เปิดลึกหายากมากในโลกนี้ มันเป็นเรื่องยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคุณเป็น relationally บาดเจ็บ .
ในสั้น ธรรมะทั้งหมดบ่อยเกินไปที่ใช้เป็นวิธีการปฏิเสธความเป็นมนุษย์ของเรา เป็นหนึ่งในครูเวสเซน profiled ในนิวยอร์กไทม์สบอกของถูกแนะนำโดยหนึ่งของครูของเขา : " สิ่งที่คุณต้องทำคือการใส่กัน ความรู้สึกของมนุษย์ทั้งหมด" เมื่อเข้าสู่จิตบำบัดทศวรรษต่อมา เขาได้รับการยอมรับนี้ ได้รับคำแนะนำที่เป็นประโยชน์ และมันพาเขาหลายทศวรรษที่จะตระหนักถึงนี้ .
แต่ถ้าเราถือมุมมองที่ประกอบด้วยสองด้านเพลง เราก็จะไม่ใช้ความจริงหยามความจริงสัมพัทธ์ แทนที่จะเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง / หรือตรรกะของ " ความรู้สึกว่างเปล่า ปล่อยพวกเขาไป " เราสามารถใช้ทั้ง / และวิธีการ :" ความรู้สึกว่างเปล่า และบางครั้งเราต้องให้ความสนใจกับพวกเขา . " ในแง่ของความเป็นจริง ความต้องการส่วนบุคคลไร้สาระเหมือนภาพลวงตา และลนลานนั้นทำให้เกิดทุกข์ ใช่ และใน เวลาเดียวกัน หากต้องการสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น แค่ขู่เฉย อาจทำให้เกิดปัญหาเพิ่มเติม ในแง่ของความจริงแบบสัมพัทธ์มีความชัดเจนเกี่ยวกับจุดที่คุณยืนและสิ่งที่คุณต้องการเป็นหนึ่งในหลักการที่สำคัญที่สุดของการสื่อสารสุขภาพในความสัมพันธ์ .
Paradox ที่ยิ่งใหญ่ทั้งมนุษย์ และเป็นพระพุทธรูปที่เราทั้งคู่ และไม่ได้ขึ้นอยู่กับ ส่วนของเราจะสมบูรณ์ขึ้นอยู่กับคนสำหรับทุกอย่างจากอาหารและเสื้อผ้าเพื่อความรัก , การเชื่อมโยงและสร้างแรงบันดาลใจและช่วยให้มีการพัฒนาของเราแม้ว่าธรรมชาติพระพุทธเจ้าของเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเป็นความจริงสัมบูรณ์ - ศูนย์รวมของมนุษย์ของเรา - นั่นคือความจริงสัมพัทธ์ .
แน่นอน ในความรู้สึกที่ใหญ่ที่สุด , แน่นอนและญาติเป็น interwoven อย่างสมบูรณ์และไม่สามารถเก็บไว้กัน : ยิ่งเราตระหนักถึงความสมบูรณ์ของพวกเรามีอะไร ลึกซึ้งมากขึ้น เรามารู้จัก interconnectedness สัมพันธ์ของเรากับสรรพสัตว์