This History of the Mandolin was co

This History of the Mandolin was compiled by Daniel Coolik, a high school student from Atlanta, Georgia (1998).

----------------

History of the Mandolin in America
Daniel Coolik
November 18, 1998

What is a mandolin? A mandolin is a stringed instrument that is a cousin of the lute dating back to Italy and the 1700s. There are many different kinds of body shapes, but the one that was played in Italy is the Neapolitan mandolin. It has a deep pear shaped body, an oval sound hole, and four pairs of strings (Bronze or Steel) tuned like a violin (Mandolin). The great violin maker Antonio Stradivari even made mandolinos, which is Italian for mandolin. He had designed half a dozen different body patterns for his mandolinos (Tyler 18). In the past five years there has been an increasing interest in the mandolin. Some people might say it is a first coming of an old time instrument. Actually, this is the instrument's second coming in this century (Herndon 1). The mandolin is on the country radio stations and was featured by the popular band R.E.M in a music video on MTV (Herndon 2). In a poll taken by Acoustic Musician magazine 90% of the readers played guitar, but most surprising is that two-thirds of the readers also played mandolin (Herndon 1). There are many luthiers that build some of the finest mandolins, arguably ever. For instance, Steve Gilchrist, John Monteleone, and many others are making some of the finest handmade mandolins today and they, as well as many others, all began where Lloyd Loar left off (Herndon 4-5). Actually, this renaissance is very similar to the one around the turn of this century. In America the mandolin has had a history stemming from an Irish immigrant instrument, a classical music instrument, a lead instrument in Bluegrass music; and while in America, it has evolved in shape and style.

From the 1890s into the early years of the 20th century, America "possessed what was by now the world's largest community of Italian immigrants," and with their luggage they also brought their culture (Sparks 120). Not surprising is around this time the increasing popularity of the mandolin. Around the time of the first substantial immigration to America, the popular taste was for exotic and foreign things, such as the mandolin (Cantwell 222). The mandolin "shared the parlor with zithers, mandolas, ukuleles, and other novelties designed to amuse the increasingly leisured middle class" (Cantwell 221). The instrument was primarily used by amateurs seeking simple recreational fun. They played "waltzes, sentimental parlor songs, college songs, light classical music, and marches, as well as vaudeville-style ragtime and cakewalks" (Sparks 126). The instrument was primarily played in small spaces where it could be heard easily and sometimes accompanied by guitar or piano.

The mandolin, in the 1890s, was most popular in those "fashion-conscious eastern cites of Boston, Washington, DC, and Philadelphia, and also New York" (Sparks 126). It was also popular in other cities such as Kansas City. It was so popular that, to give off a false impression that they were Society ladies, shop-girls would carry around mandolin cases. Within these cities the mandolin thrived in clubs, for almost every college had its own mandolin club (Sparks 126). It was an instrument that was taken up by both sexes for amusement, recreation, and also for serious study for a musical education. Because of its adaptability, portability, and the pleasure drawn, the mandolin stood without a rival (Sparks 126-127).

Not all of the mandolin players were amateurs; there were some professionals of importance. One of the most prominent Italians was Giuseppe Pettine, who was born in Isernia (Italy) and settled with his family in Providence, Rhode Island. Soon after his move, Pettine was touring the states as a concert mandolinist. He was also important for he published his six-volume mandolin method in 1896, which was one of the most comprehensive works to be published in America (Sparks 121).

Another important early American performer, Samuel Adelstein, who visited Italy seeking teaching, returned to America and gave a major public concert at Metropolitan Hall in his home town of San Francisco in 1891. In the 1890s, Adelstein gave the first mandolin concerts in Portland, Oregon, and Sitka, Alaska. (Sparks 121).

Another player, Valentine Abt, in Pittsburgh, studied violin and taught himself to play the mandolin. One of his most famous works was Impromptu, because it was such an advanced piece to play for unaccompanied mandolin. This new style of Abt's showed the possibilities of the solo mandolin to Americans. "In about 1908, Abt formed the first American classical plectrum quartet-two mandolins, tenor mandola, and mandocello" (Sparks 122).

Zarh Myron Bickford and Aubrey Stauffer left their mark for other performers. Zarh Myron Bickford contributed his four-volume Bickford Mandolin Method as well as many intelligently written pieces. "Aubrey Stauffer, from Denver, Colorado, left some 300 solo compositions and transcriptions that testify to a truly astonishing technique" (Sparks 123).

Most mandolinists did not play for classical music audiences but rather played in noisy vaudeville acts. Although, some performers did make their way out of cigarette butts and beer to champagne and cigars. Samuel Siegel was one performer who made it out of the vaudeville circuit. Siegel, born in Des Moines, Iowa, believed he had a leg up because unlike his contemporaries he started playing mandolin first before violin (Sparks 123). He believed this helped because most of the other players were used to bowing a violin and not used to a plectrum (or pick), and "to this I attribute the fact that I understand the right hand far better than some great players" (Sparks 124). "In 1900, Siegel became the first mandolinist to record on Emile Berliner's newly invented sic system. 'Nearer my God to Thee', the first of several dozen recordings he made during the next few years, was performed in a solo version that displayed his technique to a full" (Sparks 125). By the end the 1890s Siegel was out of the vaudeville and was considered the best American performer. Siegel could not read music well, but had visions that the future of the mandolin could not solely base itself on violin transcriptions, but to evolve they would have to write original compositions (Sparks 124).

The mandolin was not only for the white middle class. Seth Weeks, a black man, who toured America, Canada, and Britain in the late 1890s had a technique that was arguably better than Siegel's. (Sparks 125).

Two of the many journals in America that were important for the mandolin were "the Cadenza (1894-1924, New York and Boston), published by Partee, who was also largely responsible for the founding of the American Guild of Banjoists, Mandolinists, and Guitarists in 1902; and the Crescendo (1908-33, Boston)" (Sparks 127). Both of the journals attempted to elevate the mandolin form a cheap vaudeville instrument to one of classical status. Because of the development of the duo-style in America, the journals attested that the Americans were far ahead of their contemporaries in Europe (Sparks 127).

Many people in America demanded the serious study of musical instruments. This enthusiasm led to the American Guild of Banjoists, Mandolinists, and Guitarists (1902). The guild's case was "that fretted instruments were ideally suitable for schoolchildren commencing music tuition, a contention that had the full backing of USA manufactures, who saw a huge potential for increased sales" (Sparks 128).

American mandolin-manufacturing grew rapidly in the 1890s because European imports were of poor quality and the high import tariffs made American made mandolins more affordable and sought after. Lyon and Healy of Chicago were the largest manufacturers around this time, who would "recruit Italian and Spanish workmen and, by 1894, were making 7,000 mandolins annually" (Sparks 128). The well known guitar company C. F. Martin & Co. added the mandolin to their manufacturing in 1896 (Sparks 129). The mandolins were shipped all over America, especially in the rural south, by popular mail order catalogues, such as Sears and Montgomery Ward (Beimborn 3).

Most of the mandolins made before 1900 in American were the standard Neapolitan style. But Valentine Abt used one of the first American innovations on the mandolin. Abt used a particular mandolin, whose body was made from aluminum, that was made by the Aluminum Musical Instrument Company in 1897 (patented by Neil Merrill in 1896). These mandolins sold very well until the flat-backs of Orville Gibson took over (Sparks 129).

Orville Gibson, born in 1856 in Chateaugay, New York, became the American who revolutionized the mandolin. Orville began designing and making instruments around the 1880s in Kalamazoo, Michigan (Grisman 7). Gibson "believed that aged, dry wood was superior to newly cut wood, and he was known for seeking old furniture as a source of seasoned wood" (Gruhn 70). Gibson borrowed the idea of carving the top into an arch shape from violins. He was granted a patent in 1898 "not for his carved-top design that would revolutionize the mandolin and eventually the guitar. The patent was for an equally radical concept: the sides and neck are carved out of a single piece of wood, and the neck is carved partially hollow in order to increase the volume of air in the body" (Gruhn 70). Gibson's "patented design was not at all successful," but the carved-top design "quickly became and remains the industry standard" (Gruhn 69). Gibson's instruments were also deeper and longer than most of their contemporaries (Gruhn 71).

Orville Gibson made no more than a dozen instruments a year, most of which are very ornate in design, but he did impress a group of investors enough to form the Gibson Mandolin-Guitar Mfg. Co., Ltd on November 11, 1902 (Gruhn 71). The name was changed to "simply t

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตั้งประวัตินี้ถูกคอมไพล์ โดย Daniel Coolik นักเรียนมัธยมจากแอตแลนตา จอร์เจีย (1998)----------------ประวัติของตั้งในอเมริกาDaniel Coolik18 พฤศจิกายน 1998ตั้งคืออะไร ตั้งเป็นเครื่องมือ stringed ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของลูทไปอิตาลีและ 1700s มีหลายชนิดแตกต่างกันของรูปร่างร่างกาย แต่ถูกเล่นในอิตาลีเป็นตั้งนาโปลี มีร่างกายรูปลูกแพร์ลึก หลุมเสียงเป็นรูปวงรี และสี่คู่สาย (เหล็กหรือทองแดง) ปรับเช่นไวโอลิน (ตั้ง) เครื่องไวโอลินดีนิโอ Antonio แม้ได้ mandolinos ซึ่งเป็นภาษาอิตาลีสำหรับตั้ง เขาได้ออกแบบรูปร่างที่แตกต่างกันหกครึ่งสำหรับ mandolinos ของเขา (ไทเลอร์ 18) ใน 5 ปี มีความสนใจที่เพิ่มขึ้นในตั้ง บางคนอาจพูดว่า จะมาครั้งแรกเวลาของเก่า จริง เป็นเครื่องมือสองของมาในศตวรรษนี้ (เฮิร์น 1) ตั้งอยู่บนสถานีวิทยุประเทศ และถูกแนะนำ โดยนิยมวง R.E.M ในวิดีโอเพลงในเอ็ม (เฮิร์น 2) ในแบบสำรวจที่นำ โดยนักดนตรีอะคูสติกนิตยสาร 90% ของผู้ที่เล่นกีต้าร์ แต่น่าแปลกใจส่วนใหญ่เป็นที่ สองในสามของผู้อ่านที่ยังเล่นตั้ง (เฮิร์น 1) มี luthiers จำนวนมากที่สร้างบางส่วนของดีที่สุด mandolins ว่าเคย ตัวอย่าง Steve Gilchrist จอห์น Monteleone และอื่น ๆ อีกมากมายจะทำให้ของดีที่สุดมือ mandolins วันนี้ และพวกเขา เช่นเดียว กับอื่น ๆ อีกมากมาย ทั้งหมดเริ่มที่ Loar ลอยด์ออก (เฮิร์น 4-5) จริง เรเนซองส์นี้จะคล้ายกับหนึ่งรอบเปิดของศตวรรษนี้ ในอเมริกา ตั้งมีประวัติอันเนื่องมาจากเครื่องดนตรีไอริชอพยพ เครื่องดนตรี เครื่องมือนำเพลง Bluegrass และในอเมริกา จะมีพัฒนารูปร่างและลักษณะจากช่วงปี 1890 สื่อในช่วงปีแรก ๆ ของศตวรรษ 20 อเมริกา "ต้องถูกตอนที่ชุมชนที่ใหญ่ที่สุดในโลกของผู้อพยพชาวอิตาเลียน" และ มีกระเป๋าของพวกเขา พวกเขายังนำวัฒนธรรมของพวกเขา (สปาร์ค 120) ไม่น่าแปลกใจครั้งนี้เป็นความนิยมที่เพิ่มขึ้นของตั้ง รอบเวลาของเข้าเมืองพบแรกอเมริกา รสชาติยอดนิยมแปลก และต่างประเทศอย่าง เช่นตั้ง (Cantwell 222) การตั้ง "ร่วม parlor กับ zithers, mandolas, ukuleles, novelties อื่น ๆ ออกแบบมาเพื่อตลกชั้นกลางมากขึ้น leisured" (Cantwell 221) เครื่องมือถูกใช้ โดยมือสมัครเล่นที่กำลังสนุกได้ออกกำลังกายง่าย ๆ เล่น "waltzes ร้านอันอ่อนหวานเพลง เพลงวิทยาลัย ดนตรีแสง และ marches ตลอดจน vaudeville แบบ ragtime และ cakewalks" (สปาร์ค 126) เครื่องมือเป็นหลักเล่นในช่องว่างขนาดเล็กที่จะสามารถได้ยินได้ และบางครั้งมาพร้อมกับกีต้าร์หรือเปียโนตั้ง ในช่วงปี 1890 สื่อ นิยมมากที่สุดในเหล่า "แฟชั่นจำกัดอีสเทิร์นสแตนดาร์ดชาร์เตอร์ดบอสตัน วอชิงตัน DC ฟิลาเดลเฟีย และยังนิวยอร์ก" (สปาร์ค 126) ก็ยังนิยมในเมืองอื่น ๆ เช่นเมืองแคนซัส ก็เป็นที่นิยมให้ การให้ความประทับใจไม่ว่า พวกฝ่ายสังคม ร้านหญิงจะพกกรณีตั้ง ภายในเมืองเหล่านี้ตั้งฟื้นตัวในคลับ สำหรับเกือบทุกวิทยาลัยมีตนตั้งคลับ (สปาร์ค 126) มันเป็นเครื่องมือที่ถูกนำขึ้น โดยทั้งสองเพศ ในสวน สนุก พักผ่อน และศึกษาอย่างจริงจังในการศึกษาดนตรี ความหลากหลาย พอร์ต และความสุขที่ออก ตั้งที่ยืนไม่ มีคู่แข่ง (สปาร์ค 126-127)ไม่ใช่ทั้งหมดของผู้เล่นที่ตั้งถูกมือสมัครเล่น มีผู้เชี่ยวชาญบางอย่างสำคัญ หนึ่งของชาวอิตาเลียนที่โดดเด่นที่สุดคือจูเซ Pettine ผู้เกิดใน Isernia (อิตาลี) และจับคู่กับครอบครัวในจัดเตรียม โรดไอแลนด์ หลังจากไป Pettine มีอยูอเมริกาเป็น mandolinist คอนเสิร์ต เขานั้นยังสำคัญสำหรับเขาเผยแพร่วิธีตั้ง 6 เล่มของเขาใน 1896 ซึ่งเป็นหนึ่งในผลงานมากที่สุดจะอยู่ในอเมริกา (สปาร์ค 121)อีกสิ่งสำคัญช่วงอเมริกันนักแสดง Samuel Adelstein ผู้ชมอิตาลีกำลังสอน กลับไปอเมริกา และให้คอนเสิร์ตสาธารณะสำคัญที่ศาลาว่าการนครในเขาบ้านเมืองของ San Francisco ใน 1891 ในช่วงปี 1890 สื่อ Adelstein ให้คอนเสิร์ตตั้งแรกในพอร์ตแลนด์ โอเรกอน และ Sitka อลาสก้า (สปาร์คส 121)ผู้เล่นคนอื่น วาเลนไทน์ Abt ในพิตส์เบิร์ก เรียนไวโอลิน และสอนตัวเองเล่นตั้ง หนึ่งในผลงานของเขามีชื่อเสียงมากที่สุดถูก Impromptu ก็เช่นเป็นชิ้นขั้นสูงการเล่นดังที่ตั้ง ลักษณะนี้ใหม่ของ Abt ของพบจบตั้งเดี่ยวกับชาวอเมริกัน "ในประมาณค.ศ. 1908, Abt รูปแรก plectrum คลาสสิกอเมริกันสองเสียง mandolins, mandola เทเนอร์ และ mandocello" (สปาร์ค 122)Zarh Myron Bickford และ Aubrey Stauffer ซ้ายความหมายสำหรับคนอื่น Zarh Myron Bickford ส่วนเขา 4 ปริมาตร Bickford ตั้งวิธีเป็นฉลาดเขียนหลายชิ้น "Aubrey Stauffer จากเดนเวอร์ โคโลราโด ซ้ายบางองค์เดี่ยว 300 และกันที่นำสืบกับเทคนิคทันสมัยอย่างแท้จริง" (สปาร์ค 123)Mandolinists ส่วนใหญ่ไม่ได้เล่นดนตรีคลาสสิกผู้ชม แต่แทนที่จะ เล่นในกิจการ vaudeville คะ ถึงแม้ว่า นักแสดงบางไม่ทำให้ทางการ butts บุหรี่และเบียร์แชมเปญและซิการ์ Samuel Siegel เป็นหนึ่งนักแสดงที่ทำจากวงจร vaudeville Siegel เกิดในเดสโมนส์ รัฐไอโอวา เชื่อว่า เขาเป็นขาขึ้นเนื่องจากแตกต่างจาก contemporaries ของเขา เขาเริ่มต้นเล่นตั้งแรกก่อนไวโอลิน (สปาร์ค 123) เขาเชื่อว่า นี้ช่วย เพราะส่วนใหญ่ของผู้เล่นอื่น ๆ ที่ใช้ไวโอลินโค้ง และไม่ใช้ plectrum (หรือรับ), และ "นี้ ผมแสดงความจริงว่า ฉันเข้าใจดีกว่าบางเล่นมือขวา" (สปาร์ค 124) "ใน 1900, Siegel กลายเป็น mandolinist แรกไปยังเรกคอร์ดของเอไมล์ Berliner คิดใหม่ sic ระบบ ' ชนิดของฉันพระเจ้าทั้งหลาย ', งานแรกบันทึกเรื่องต่าง ๆ ที่เขาทำในช่วงไม่กี่ปีถัดไป ในรุ่นเดี่ยวที่แสดงเทคนิคของเขาให้เต็ม " (สปาร์ค 125) โดย Siegel ช่วงปี 1890 สื่อพ้น vaudeville และถือเป็นนักแสดงชาวอเมริกันที่สุด Siegel ไม่อ่านเพลงดี แต่มีวิสัยทัศน์ที่ว่า อนาคตของตั้งอาจไม่เท่าฐานตัวเอง บนไวโอลินกัน แต่ จะพัฒนาพวกเขาจะต้องเขียนเท่าเดิม (สปาร์ค 124)ตั้งไม่ได้แต่ชั้นกลางสีขาว บริษัทเศรษฐ์สัปดาห์ คนดำ ซึ่งออกอเมริกา แคนาดา และสหราชอาณาจักรในช่วงปี 1890 สื่อสาย เทคนิคที่ว่าดีกว่าของ Siegel ได้ (สปาร์คส 125)Two of the many journals in America that were important for the mandolin were "the Cadenza (1894-1924, New York and Boston), published by Partee, who was also largely responsible for the founding of the American Guild of Banjoists, Mandolinists, and Guitarists in 1902; and the Crescendo (1908-33, Boston)" (Sparks 127). Both of the journals attempted to elevate the mandolin form a cheap vaudeville instrument to one of classical status. Because of the development of the duo-style in America, the journals attested that the Americans were far ahead of their contemporaries in Europe (Sparks 127).Many people in America demanded the serious study of musical instruments. This enthusiasm led to the American Guild of Banjoists, Mandolinists, and Guitarists (1902). The guild's case was "that fretted instruments were ideally suitable for schoolchildren commencing music tuition, a contention that had the full backing of USA manufactures, who saw a huge potential for increased sales" (Sparks 128).ผลิตตั้งอเมริกันเติบโตอย่างรวดเร็วในช่วงปี 1890 สื่อเนื่องจากนำเข้ายุโรปมีคุณภาพดี และภาษีนำเข้าสูงทำอเมริกันทำ mandolins มากราคาไม่แพง และขอหลังจากการ Lyon Healy ชิคาโกนำผู้ผลิตที่ใหญ่ที่สุดรอบเวลา ที่จะ "รับสมัครสบู่อิตาลีและสเปน และ 1894 โดยมีการทำ mandolins 7000 ปี" (สปาร์ค 128) บริษัทกีต้าร์รู้จัก C. F. มาร์ตินและบริษัทเพิ่มตั้งการผลิตใน 1896 (สปาร์ค 129) Mandolins ถูกส่งไปอเมริกา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในชนบท โดยแคตตาล็อกสั่งจดหมายนิยม Sears และมอนท์โก Ward (Beimborn 3)ส่วนใหญ่ mandolins ทำก่อน 1900 ในอเมริกันถูกแบบมาตรฐานนาโปลี แต่วาเลนไทน์ Abt ใช้นวัตกรรมอเมริกันแรกหนึ่งในตั้ง Abt ใช้ตั้งเฉพาะ ร่างกายที่ทำจากอลูมิเนียม อลูมิเนียมดนตรีตรา บริษัททำใน 1897 (จดสิทธิบัตร โดยเมอร์ริลนีลใน 1896) Mandolins เหล่านี้ขายดีมากจนกระทั่งหลังแบนของ Orville กิบสันเอาไปทั่ว (สปาร์ค 129)Orville Gibson, born in 1856 in Chateaugay, New York, became the American who revolutionized the mandolin. Orville began designing and making instruments around the 1880s in Kalamazoo, Michigan (Grisman 7). Gibson "believed that aged, dry wood was superior to newly cut wood, and he was known for seeking old furniture as a source of seasoned wood" (Gruhn 70). Gibson borrowed the idea of carving the top into an arch shape from violins. He was granted a patent in 1898 "not for his carved-top design that would revolutionize the mandolin and eventually the guitar. The patent was for an equally radical concept: the sides and neck are carved out of a single piece of wood, and the neck is carved partially hollow in order to increase the volume of air in the body" (Gruhn 70). Gibson's "patented design was not at all successful," but the carved-top design "quickly became and remains the industry standard" (Gruhn 69). Gibson's instruments were also deeper and longer than most of their contemporaries (Gruhn 71).Orville Gibson made no more than a dozen instruments a year, most of which are very ornate in design, but he did impress a group of investors enough to form the Gibson Mandolin-Guitar Mfg. Co., Ltd on November 11, 1902 (Gruhn 71). The name was changed to "simply t

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติของพิณนี้ถูกรวบรวมโดยแดเนียล Coolik, นักเรียนมัธยมปลายจากแอตแลนตา, จอร์เจีย (1998). ---------------- ประวัติของพิณในอเมริกาแดเนียล Coolik 18 พฤศจิกายน 1998 แมนโดลินคืออะไร? พิณเป็นซึงที่เป็นญาติห่าง ๆ ของการออกเดทเกรียงกลับไปยังอิตาลีและยุค 1700 มีหลายชนิดที่แตกต่างกันของรูปทรงของร่างกาย แต่อย่างหนึ่งที่มีการเล่นในอิตาลีคือเนเปิลส์แมนโดลินมี แต่ก็มีร่างกายรูปลูกแพร์ลึกหลุมเสียงรูปไข่และสี่คู่สาย (สีบรอนซ์หรือเหล็ก) ปรับเช่นไวโอลิน (พิณ) ผู้ผลิตไวโอลินที่ดีอันโตนิโอ Stradivari ทำแม้ mandolinos ซึ่งเป็นภาษาอิตาเลียนสำหรับแมนโดลิน เขาได้รับการออกแบบมาครึ่งโหลร่างกายรูปแบบที่แตกต่างกันสำหรับ mandolinos ของเขา (ไทเลอร์ 18) ในอดีตห้าปีที่ผ่านมาได้มีการเพิ่มความสนใจในพิณ บางคนอาจจะบอกว่ามันเป็นครั้งแรกของการมาเป็นเครื่องมือเวลาเดิม จริงนี้เป็นเครื่องดนตรีที่สองมาในศตวรรษนี้ (เฮิร์นดอน 1) พิณอยู่บนสถานีวิทยุของประเทศและเป็นจุดเด่นจากวงดนตรีที่เป็นที่นิยม REM ในวิดีโอเพลงเอ็มทีวี (เฮิร์นดอน 2) ในการสำรวจที่ดำเนินการโดยนักดนตรีอะคูสติกนิตยสาร 90% ของผู้อ่านที่เล่นกีต้าร์ แต่ส่วนใหญ่ที่น่าแปลกใจก็คือว่าสองในสามของผู้อ่านยังเล่นแมนโดลิน (ที่เฮิร์นดอน 1) มีหลายอย่างที่ luthiers สร้างบางส่วนของแมนโดลินที่ดีที่สุดที่มีเนื้อหาที่เคย ยกตัวอย่างเช่นสตีฟกิลคริสต์จอห์น Monteleone และอื่น ๆ อีกมากมายจะทำให้บางส่วนของที่ดีที่สุดของแมนโดลินที่ทำด้วยมือในวันนี้และพวกเขาเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ทุกอย่างเริ่มต้นที่ลอยด์ Loar ซ้ายปิด (เฮิร์นดอน 4-5) ที่จริงยุคฟื้นฟูศิลปวิทยานี้จะคล้ายกับหนึ่งในรอบศตวรรษนี้ แมนโดลินในอเมริกาได้มีประวัติความเป็นมาอันเนื่องมาจากเครื่องดนตรีอพยพชาวไอริชเครื่องดนตรีดนตรีคลาสสิกเป็นเครื่องมือนำในเพลงบลูแกรส; และในขณะที่ในอเมริกาก็มีการพัฒนาในรูปทรงและสไตล์. จากยุค 1890 ลงในช่วงปีแรกของศตวรรษที่ 20 อเมริกา "มีสิ่งที่เป็นโดยขณะนี้ชุมชนที่ใหญ่ที่สุดในโลกของอิตาลีอพยพ" และกระเป๋าเดินทางของพวกเขายังนำวัฒนธรรมของพวกเขา (สปาร์ก 120) ไม่น่าแปลกใจที่เป็นอยู่ในเวลานี้ความนิยมที่เพิ่มขึ้นของพิณ รอบเวลาของการตรวจคนเข้าเมืองที่สำคัญแรกที่อเมริการสชาติที่เป็นที่นิยมเป็นสิ่งที่แปลกใหม่และต่างประเทศเช่นแมนโดลิน (ที่ฮีลี 222) แมนโดลิน "ที่ใช้ร่วมกันกับห้องนั่งเล่น zithers, mandolas, ukuleles และ novelties อื่น ๆ ที่ออกแบบเพื่อเป็นที่ชอบใจคนชั้นกลาง leisured มากขึ้น" (ฮีลี 221) เครื่องมือที่ถูกใช้โดยมือสมัครเล่นที่กำลังมองหาที่พักผ่อนหย่อนใจที่เรียบง่ายสนุกสนาน พวกเขาเล่น "วอลทซ์เพลงห้องนั่งเล่นซาบซึ้งเพลงวิทยาลัยดนตรีคลาสสิกแสงและชายแดนเช่นเดียวกับเพลงแร็กไทม์สไตล์และ cakewalks" (สปาร์ก 126) ที่ใช้ในการเล่นส่วนใหญ่ในพื้นที่ขนาดเล็กที่มันอาจจะได้ยินได้อย่างง่ายดายและมาพร้อมกับบางครั้งโดยกีต้าร์หรือเปียโน. พิณที่ในยุค 1890 เป็นที่นิยมมากที่สุดในบรรดา "แฟชั่นสติตะวันออกอ้างอิงบอสตันวอชิงตันดีซีและฟิลาเดล และนิวยอร์ก "(สปาร์ก 126) มันก็ยังเป็นที่นิยมในเมืองอื่น ๆ เช่นแคนซัสซิตี้ มันจึงเป็นที่นิยมที่จะให้ปิดการแสดงผลที่ผิดพลาดว่าพวกเขาถูกผู้หญิงสมาคมร้านสาว ๆ จะดำเนินการประมาณกรณีพิณ ในเมืองเหล่านี้พิณเติบโตในสโมสรวิทยาลัยเกือบทุกคนมีสโมสรแมนโดลินของตัวเอง (สปาร์ก 126) มันเป็นเครื่องมือที่ถูกถ่ายโดยทั้งสองเพศเพื่อความสนุก, การพักผ่อนหย่อนใจและการศึกษาอย่างจริงจังสำหรับการศึกษาดนตรี เนื่องจากการปรับตัวของการพกพาและมีความสุขที่วาดที่แมนโดลินยืนอยู่ได้โดยไม่ต้องเป็นคู่แข่ง (ปาร์กส์ 126-127). ไม่ทั้งหมดของผู้เล่นแมนโดลินเป็นมือสมัครเล่น; มีมืออาชีพบางอย่างที่มีความสำคัญ หนึ่งในชาวอิตาเลียนที่โดดเด่นมากที่สุดคือจูเซปเป้ Pettine ที่เกิดใน Isernia (อิตาลี) และตั้งรกรากอยู่กับครอบครัวของเขาในโรดไอแลนด์ ไม่นานหลังจากที่เขาย้าย, Pettine กำลังเดินทางรัฐเป็น mandolinist คอนเสิร์ต เขายังเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขาตีพิมพ์หกปริมาณวิธีการของเขาแมนโดลินในปี 1896 ซึ่งเป็นหนึ่งในผลงานที่ครอบคลุมมากที่สุดที่จะได้รับการตีพิมพ์ในอเมริกา (สปาร์ก 121). อีกนักแสดงชาวอเมริกันที่สำคัญในช่วงต้นของซามูเอล Adelstein ผู้มาเยือนอิตาลีที่กำลังมองหาการเรียนการสอนกลับ ไปอเมริกาและให้คอนเสิร์ตสาธารณะที่เมโทรโพลิแทนฮอลล์ในเมืองบ้านเกิดของเขาในซานฟรานซิ 1891 ในยุค 1890, Adelstein ให้พิณคอนเสิร์ตครั้งแรกในพอร์ตแลนด์โอเรกอนและซิตกา, อลาสก้า (สปาร์ก 121). ผู้เล่นอีกวาเลนไทน์ Abt ในพิตส์เบิร์กเรียนไวโอลินและสอนตัวเองในการเล่นพิณ หนึ่งในผลงานที่มีชื่อเสียงที่สุดของเขาคือกะทันหันเพราะมันเป็นเช่นชิ้นส่วนขั้นสูงที่จะเล่นให้แมนโดลินคนเดียว นี้รูปแบบใหม่ของ Abt แสดงให้เห็นความเป็นไปได้ของของพิณเดี่ยวชาวอเมริกัน "ในประมาณปี 1908 Abt ที่เกิดขึ้นครั้งแรกปิ๊กคลาสสิกอเมริกันสี่สองแมนโดลิน Mandola อายุและ mandocello" (สปาร์ก 122). Zarh ไมรอน Bickford ออเบรย์และสตาฟทิ้งร่องรอยของพวกเขาสำหรับนักแสดงอื่น ๆ Zarh ไมรอน Bickford มีส่วนสี่ปริมาณของเขา Bickford Mandolin วิธีการเช่นเดียวกับหลายชิ้นที่เขียนอย่างชาญฉลาด "ออเบรย์สตาฟจากเดนเวอร์โคโลราโดเหลือ 300 องค์ประกอบเดี่ยวและตรวจทานที่เป็นพยานถึงเทคนิคที่น่าอัศจรรย์อย่างแท้จริง" (สปาร์ก 123). mandolinists ส่วนใหญ่ไม่ได้เล่นสำหรับผู้ชมดนตรีคลาสสิก แต่เล่นค่อนข้างในการกระทำเพลงที่มีเสียงดัง แม้ว่านักแสดงบางคนก็ทำให้ทางของพวกเขาออกมาจากก้นบุหรี่และเบียร์แชมเปญและซิการ์ ซามูเอลซีเกลเป็นหนึ่งในนักแสดงที่ทำมันออกมาจากวงจรเพลง ซีเกลเกิดใน Des Moines, Iowa, เชื่อว่าเขามีขาขึ้นเพราะไม่เหมือนโคตรของเขาเขาเริ่มเล่นแมนโดลินก่อนที่จะไวโอลิน (สปาร์ก 123) เขาเชื่อว่านี้ช่วยให้เพราะส่วนใหญ่ของผู้เล่นอื่น ๆ ถูกนำมาใช้ในการโค้งคำนับไวโอลินและไม่ได้ใช้เพื่อปิ๊ก (หรือเลือก) และ "นี้ฉันเชื่อความจริงที่ว่าผมเข้าใจขวามือจะดีกว่าผู้เล่นที่ดีบาง" (สปาร์ก 124) "ในปี 1900 ซีเกลกลายเป็น mandolinist แรกที่จะบันทึกใน Emile Berliner คิดค้นขึ้นใหม่ระบบ sic. ใกล้พระเจ้าของข้าพระองค์ 'เป็นครั้งแรกของการบันทึกหลายโหลที่เขาทำในช่วงไม่กี่ปีข้างหน้าได้ดำเนินการในรุ่นเดี่ยวที่แสดงของเขา เทคนิคในการเต็มรูปแบบ "(สปาร์ก 125) โดยปลายยุค 1890 ซีเกลก็ออกมาจากเพลงและได้รับการยอมรับที่ดีที่สุดของนักแสดงชาวอเมริกัน ซีเกลไม่สามารถอ่านเพลงได้ดี แต่มีวิสัยทัศน์ว่าอนาคตของแมนโดลินไม่สามารถฐาน แต่เพียงผู้เดียวในตัวเองที่ทานไวโอลิน แต่จะพัฒนาพวกเขาจะต้องเขียนเรียงความเดิม (สปาร์ก 124). แมนโดลินไม่ได้เป็นเพียงสำหรับคนชั้นกลางสีขาว . สัปดาห์ที่เซทชายผิวดำที่ไปเที่ยวอเมริกาแคนาดาและสหราชอาณาจักรในช่วงปลายยุค 1890 มีเทคนิคที่เป็นเนื้อหาที่ดีกว่าของซีเกล (สปาร์ก 125). สองในวารสารจำนวนมากในอเมริกาที่มีความสำคัญสำหรับแมนโดลินได้ที่ "Cadenza (1894-1924, นิวยอร์กและบอสตัน) พิมพ์โดย Partee ซึ่งเป็นส่วนใหญ่รับผิดชอบสำหรับการก่อตั้งของสมาคมอเมริกันของ Banjoists, Mandolinists และมือกีต้าร์ในปี 1902; และ Crescendo (1908-1933, บอสตัน) "(สปาร์ก 127) วารสารทั้งสองพยายามที่จะยกระดับรูปแบบเครื่องดนตรีพิณเพลงที่ถูกให้เป็นหนึ่งในสถานะคลาสสิก เพราะการพัฒนาของคู่สไตล์ในอเมริกาวารสารพิสูจน์ว่าชาวอเมริกันอยู่ไกลไปข้างหน้าของโคตรของพวกเขาในยุโรป (สปาร์ก 127). หลายคนในอเมริกาเรียกร้องศึกษาอย่างจริงจังของเครื่องดนตรี ความกระตือรือร้นนี้นำไปสู่สมาคมอเมริกันของ Banjoists, Mandolinists และมือกีต้าร์ (1902) กรณีของสมาคมคือ "ที่ตราสารนมได้เหมาะสำหรับเด็กนักเรียนเริ่มการเรียนการสอนดนตรีการแข่งขันที่มีการสนับสนุนอย่างเต็มรูปแบบของประเทศสหรัฐอเมริกาผลิตที่เห็นศักยภาพมากสำหรับการขายที่เพิ่มขึ้น" (สปาร์ก 128). อเมริกันพิณการผลิตเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วใน 1890 เนื่องจากการนำเข้ายุโรปมีคุณภาพไม่ดีและอัตราภาษีนำเข้าสูงทำให้ชาวอเมริกันที่ทำแมนโดลินราคาไม่แพงมากและขอหลังจาก ลียงและฮีลีชิคาโกเป็นผู้ผลิตที่ใหญ่ที่สุดในเวลานี้ใครจะ "รับสมัครคนงานอิตาลีและสเปนและโดยปี 1894 ได้ทำ 7,000 แมนโดลินเป็นประจำทุกปี" (สปาร์ก 128) กีต้าร์ที่รู้จักกันดี บริษัท CF มาร์ติน & Co เพิ่มพิณในการผลิตของพวกเขาในปี 1896 (สปาร์ก 129) แมนโดลินถูกส่งไปทั่วอเมริกาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคใต้ในชนบทโดยแคตตาล็อกสั่งซื้อทางไปรษณีย์ที่นิยมเช่นเซียร์และเมอรีวอร์ด (Beimborn 3). ส่วนใหญ่ของแมนโดลินที่ทำก่อน 1900 ในอเมริกันเป็นรูปแบบมาตรฐานเนเปิลส์ แต่วาเลนไทน์ Abt ใช้หนึ่งในนวัตกรรมที่ชาวอเมริกันคนแรกในพิณ Abt ใช้พิณโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีร่างกายทำจากอลูมิเนียมที่ทำโดย บริษัท ดนตรีตราสารอลูมิเนียมในปี 1897 (การจดสิทธิบัตรโดยนีลเมอร์ในปี 1896) แมนโดลินเหล่านี้ขายดีมากจนหลังแบนของออร์วิลกิบสันเข้ามา (สปาร์ก 129). ออร์วิลกิบสันเกิดใน 1856 ใน Chateaugay นิวยอร์กกลายเป็นชาวอเมริกันที่ปฏิวัติพิณ ออร์เริ่มออกแบบและการทำตราสารรอบยุค 1880 ใน Kalamazoo, มิชิแกน (Grisman 7) กิบสัน "ที่เชื่อกันว่าอายุไม้แห้งจะดีกว่าไม้ตัดใหม่, และเขาเป็นที่รู้จักสำหรับการแสวงหาเฟอร์นิเจอร์เก่าเป็นแหล่งที่มาของไม้เก๋า" (Gruhn 70) กิบสันที่ยืมความคิดของการแกะสลักด้านบนเป็นรูปทรงโค้งจากไวโอลิน เขาได้รับสิทธิบัตรในปี 1898 "ไม่ได้สำหรับการออกแบบแกะสลักบนเขาที่จะปฏิวัติแมนโดลินและในที่สุดกีตาร์สิทธิบัตรเป็นแนวคิดที่รุนแรงอย่างเท่าเทียมกัน. ด้านข้างและลำคอได้รับการแกะสลักจากชิ้นส่วนของไม้และ คอแกะสลักบางส่วนกลวงเพื่อเพิ่มปริมาณของอากาศในร่างกาย "(Gruhn 70) กิ๊บสัน "การออกแบบการจดสิทธิบัตรไม่ได้อยู่ที่ประสบความสำเร็จทุกคน" แต่การออกแบบแกะสลักบน "อย่างรวดเร็วกลายเป็นและยังคงเป็นมาตรฐานอุตสาหกรรม" (Gruhn 69) ตราสารกิ๊บสันก็มีความลึกและยาวกว่าส่วนใหญ่ของโคตรของพวกเขา (Gruhn 71). ออร์วิลกิบสันทำไม่เกินตราสารโหลปีซึ่งส่วนใหญ่มีความหรูหรามากในการออกแบบ แต่เขาก็สร้างความประทับใจให้กลุ่มของนักลงทุนมากพอที่จะสร้าง กิบสันกีตาร์แมนโดลิน-Mfg. จำกัด เมื่อวันที่ 11 พฤศจิกายน 1902 (Gruhn 71) ชื่อก็เปลี่ยนไป "เพียงแค่เสื้อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

My name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is JajaMy name is Jaja