4. APPICATIONS TO THE CASE OF MALAY

4. APPICATIONS TO THE CASE OF MALAYSIA AND THAILAND: POLICY CONVERGENCE

As noted above, the two countries did experience significant policy convergence prior to the crisis, at least with respect to economic policy. Malaysia and Thailand, though quite different in term of socio-political institutional development, adopted similar macroeconomic and microeconomic policies, though, of course,there were differences. Inflation was low in both countries, averaging approximately 3.5 per cent in Malaysia and 5.4 per cent in Thailand in the year leading up to the crisis. Malaysia has had traditionally fewer restrictions on trade than Thailand , but both followed a similar pattern of liberalization beginning in the mid-late 1980s. Fiscal reform was more important in the case of Malaysia, which brought down a double-digit central government deficit (as a percentage of GDP) in the early 1980s to almost a surplus of one per cent by 1996, whereas Thailand had actually achieved a significant surplus in the 1990s. The gap in relative shares of government spending in GDP had substantially narrowed by the 1990s, with the Malaysian share hovering around 22 per cent, and Thailand, 17 per cent (Asian Development Bank 2000). Exchange-rate policies were similar; each eventually sdopted open capital accounts and essentially fixed their currency to the US dollar, allowing some flexibility. Table 4.6 shows very stable exchange rates for Thailand and Malaysia until the crisis.As can be seen in Table 4.7, each country ran very high current account deficts in the years leading up the crisis (5-8 per cent of GDP in Thailand and 6-10 per cent in Malaysia for the period 1994-96) and did little if anything to correct them (see ‘Lawson Doctrine’). Direct foreigninvestment policies were similar in that each adopted ‘negative lists’ (rather than more restrictive ‘positive’lists ) and created one-stop investment centres. Inflows of FDI were among the largest in the developeing world in the 1980s, but had slowed considerably by the mid-1990s (at least relative to GDP growth ), whereas short-term portfolio flows boomed. Each country experienced salient speculative financial bubbles leading up to the crisis.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4. APPICATIONS กรณีของมาเลเซียและประเทศไทย: นโยบายบรรจบกันตามที่กล่าวข้างต้น ทั้งสองประเทศได้พบบรรจบกันนโยบายสำคัญก่อนวิกฤต น้อยเกี่ยวกับนโยบายทางเศรษฐกิจ มาเลเซียและประเทศไทย แม้ว่าในระยะของการพัฒนาสถาบันการเมือง นำคล้าย microeconomic และเศรษฐกิจมหภาคนโยบาย แม้ว่า แน่นอน มีความแตกต่าง อัตราเงินเฟ้ออยู่ในระดับต่ำประเทศ หาค่าเฉลี่ยประมาณ 3.5 ร้อยละ 5.4 และมาเลเซียร้อยละในประเทศไทยในปีที่นำไปสู่วิกฤติ มาเลเซียได้มีข้อจำกัดน้อยลงซึ่งในทางการค้ามากกว่าประเทศไทย แต่ทั้งสองตามรูปแบบที่คล้ายกันของจุดเริ่มต้นในการเปิดเสรีในกลางปลายทศวรรษ 1980 ปฏิรูปทางการเงินสำคัญในกรณีของมาเลเซีย ซึ่งได้นำลงดุลรัฐบาลกลางตัวเลขสองหลัก (เป็นเปอร์เซ็นต์ของ GDP) ในต้นทศวรรษ 1980 การเกือบเป็นส่วนเกินของหนึ่งร้อยละ โดย 1996 ในขณะที่ประเทศไทยจะประสบความสำเร็จส่วนเกินอย่างมีนัยสำคัญในปี 1990 ช่องว่างในหุ้นญาติของรัฐบาลที่ใช้จ่ายใน GDP มากมีจำกัด โดยปี 1990 กับมาเลเซียใช้ร่วมกันสามารถโฉบประมาณร้อยละ 22 และประเทศไทย ร้อยละ 17 (เอเชียพัฒนาธนาคาร 2000) นโยบายอัตราแลกเปลี่ยนได้เหมือนกัน ในที่สุดแต่ละ sdopted เปิดบัญชีทุน และคงเป็นสกุลเงินดอลลาร์สหรัฐ ให้ความยืดหยุ่นบาง ตารางที่ 4.6 แสดงอัตราแลกเปลี่ยนมีเสถียรภาพมากสำหรับประเทศไทยและมาเลเซียจนถึงวิกฤติ สามารถเห็นได้ในตาราง 4.7 แต่ละประเทศวิ่ง deficts บัญชีปัจจุบันสูงมากในปีที่นำค่าวิกฤต (5-8 ร้อยละของ GDP ในประเทศไทยและ 6-10 ร้อยในมาเลเซียระยะเวลา 96 ปี 1994) และไม่น้อยหากมีสิ่งใดแก้ไข (ดู 'ลอว์สันสอน') ตรง foreigninvestment นโยบายได้เหมือนในที่แต่ละนำ 'รายการที่ลบ' (แทนที่จำกัดมาก ' positive'lists) และสร้างศูนย์ลงทุนต้องการ กระแสเข้าของ FDI ได้ระหว่างใหญ่ที่สุดในโลก developeing ในทศวรรษ 1980 แต่ได้ชะลอตัวอย่างมาก โดยในกลางทศวรรษที่ 1990 (ที่สัมพันธ์กับเศรษฐกิจ), ในขณะที่การลงทุนระยะสั้นไหล boomed แต่ละประเทศมีประสบการณ์เด่นเก็งกำไรการเงินฟองนำไปสู่วิกฤต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4. APPICATIONS กับกรณีของมาเลเซียและไทย: CONVERGENCE นโยบายดังที่ระบุไว้ข้างต้นทั้งสองประเทศมีประสบการณ์ไม่บรรจบนโยบายที่สำคัญก่อนที่จะเกิดวิกฤตอย่างน้อยที่เกี่ยวกับนโยบายเศรษฐกิจ มาเลเซียและไทย แต่แตกต่างกันมากในแง่ของการพัฒนาสถาบันทางสังคมและการเมืองนำนโยบายเศรษฐกิจมหภาคและจุลภาคที่คล้ายกัน แต่แน่นอนว่ายังมีความแตกต่างกัน อัตราเงินเฟ้ออยู่ในระดับต่ำในทั้งสองประเทศโดยเฉลี่ยประมาณร้อยละ 3.5 ในประเทศมาเลเซียและร้อยละ 5.4 ในประเทศไทยในปีที่นำไปสู่วิกฤต มาเลเซียมีข้อ จำกัด แบบดั้งเดิมน้อยลงเกี่ยวกับการค้ากว่าไทย แต่ทั้งสองตามรูปแบบที่คล้ายกันของการเปิดเสรีการเริ่มต้นในช่วงกลางทศวรรษ 1980 ปลาย การปฏิรูปการคลังเป็นสำคัญในกรณีของมาเลเซียซึ่งนำมาลงการขาดดุลสองหลักของรัฐบาลกลาง (คิดเป็นร้อยละของ GDP) ในต้นทศวรรษ 1980 ไปเกือบส่วนเกินร้อยละหนึ่งจากปี 1996 ในขณะที่ประเทศไทยได้จริงประสบความสำเร็จอย่างมีนัยสำคัญ เกินดุลในปี 1990 ช่องว่างในความสัมพันธ์ของหุ้นใช้จ่ายของรัฐบาลใน GDP ได้ลดลงอย่างมากจากปี 1990 ที่มีส่วนแบ่งการโฉบมาเลเซียประมาณร้อยละ 22 และไทยร้อยละ 17 (ธนาคารพัฒนาเอเชีย 2000) นโยบายอัตราแลกเปลี่ยนมีความคล้ายคลึงกัน; แต่ละ sdopted บัญชีทุนในที่สุดก็เปิดและเป็นหลักคงสกุลเงินของพวกเขาเพื่อเงินดอลลาร์สหรัฐที่ช่วยให้ความยืดหยุ่นบาง ตารางที่ 4.6 แสดงให้เห็นว่าอัตราแลกเปลี่ยนที่มีเสถียรภาพมากสำหรับประเทศไทยและประเทศมาเลเซีย crisis.As จนสามารถมองเห็นได้ในตารางที่ 4.7 แต่ละประเทศวิ่ง deficts บัญชีเดินสะพัดสูงมากในปีที่ผ่านมานำมาวิกฤต (ร้อยละ 5-8 ของ GDP ในประเทศไทยและ 6 -10 เปอร์เซ็นต์ในประเทศมาเลเซียในช่วงเวลา 1994-1996) และไม่น้อยถ้ามีอะไรที่จะแก้ไขให้ถูกต้อง (ดู 'ลอว์สันเชื่อ) นโยบาย foreigninvestment โดยตรงมีความคล้ายคลึงกันในการที่แต่ละคนนำมาใช้ 'รายการเชิงลบ' (มากกว่าที่เข้มงวดมากขึ้น 'positive'lists) และสร้างแบบครบวงจรศูนย์การลงทุน เงินทุนไหลเข้าของการลงทุนโดยตรงเป็นหนึ่งในกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดในโลก developeing ในช่วงปี 1980 แต่ได้ชะลอตัวลงอย่างมากในช่วงกลางปี ​​1990 (อย่างน้อยเมื่อเทียบกับการเติบโตของ GDP) ในขณะที่ผลงานในระยะสั้นกระแสดัง แต่ละประเทศมีประสบการณ์ฟองเก็งกำไรทางการเงินที่สำคัญที่นำไปสู่วิกฤต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4 . appications กับกรณีของมาเลเซียและประเทศไทย : นโยบาย Convergence

ตามที่ระบุไว้ข้างต้น ทั้งสองประเทศได้ประสบการณ์บรรจบนโยบายสำคัญก่อนวิกฤต อย่างน้อยเกี่ยวกับนโยบายเศรษฐกิจ มาเลเซีย และ ไทย แม้ว่าจะค่อนข้างแตกต่างกันในด้านสังคม การเมือง สถาบันพัฒนา ประกาศใช้นโยบายเศรษฐกิจมหภาคและเศรษฐศาสตร์จุลภาคที่คล้ายกันแม้ว่า แน่นอนมีความแตกต่าง อัตราเงินเฟ้ออยู่ในระดับต่ำทั้งในประเทศ เฉลี่ยประมาณร้อยละ 3.5 ในประเทศมาเลเซียและ 5.4 ร้อยละในไทยในปีที่นำไปสู่วิกฤต มาเลเซียมีข้อ จำกัด เกี่ยวกับการค้าผ้าน้อยลงกว่าประเทศไทย แต่ทั้งตามลักษณะของการเริ่มต้นในช่วงกลางปลาย 1980 การปฏิรูปการคลังเป็นสำคัญ ในกรณีของประเทศมาเลเซียซึ่งทำให้การขาดดุลรัฐบาลญี่ปุ่น ( เป็นเปอร์เซ็นต์ของ GDP ) ในช่วงต้นทศวรรษ 1980 ถึงเกือบร้อยละ 1 เปอร์เซ็นต์ โดย 1996 ในขณะที่ประเทศไทยได้ประสบความสำเร็จจริงเกินดุลที่สำคัญในยุค ช่องว่างในหุ้นสัมพัทธ์ของการใช้จ่ายของรัฐบาลในจีดีพีมีอย่างมากลดลงโดยปี 1990 กับมาเลเซียร่วมกันโฉบไปโฉบมา ประมาณ 22 เปอร์เซ็นต์ และ ประเทศไทย17 เปอร์เซ็นต์ ( ธนาคารพัฒนาเอเชีย 2000 ) นโยบายอัตราแลกเปลี่ยนมีลักษณะคล้ายคลึงกัน แต่ละ ในที่สุด sdopted บัญชีทุนเปิดและแก้ไขของเป็นหลัก สกุลเงินดอลลาร์สหรัฐ ให้มีความยืดหยุ่น ตารางที่ 4.6 แสดงอัตราแลกเปลี่ยนมีเสถียรภาพมากสำหรับประเทศไทยและประเทศมาเลเซีย จนกระทั่งเกิดวิกฤตเศรษฐกิจ โดยจะเห็นได้จากตารางที่ 4.7 ,แต่ละประเทศก็ deficts บัญชีเดินสะพัดสูงมากในปีที่นำไปสู่วิกฤต ( 5-8 เปอร์เซ็นต์ของ GDP ในประเทศไทยและ 6-10 เปอร์เซ็นต์ ในมาเลเซีย ในช่วง 1994-96 ) และทำเล็ก ๆน้อย ๆถ้าทำอะไรให้ถูกต้อง ( เห็นลอว์สันลัทธิ ' )นโยบาย foreigninvestment โดยตรงมีความคล้ายคลึงกันในแต่ละรายการเป็น ' ลบ ' ( มากกว่าเข้มงวดมากขึ้น ' positive'lists ) และสร้างศูนย์การลงทุนครบวงจร กระแสการลงทุนโดยตรงของโลกที่ใหญ่ที่สุดใน developeing ใน 1980s แต่ได้ชะลอตัวลงอย่างมาก โดยช่วง ( อย่างน้อยเมื่อเทียบกับการเจริญเติบโตของ GDP ) ในขณะที่การลงทุนระยะสั้นไหล boomed .แต่ละประเทศมีประสบการณ์เด่นอาจนำไปสู่วิกฤตการณ์ทางการเงินฟอง

.