- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
In harbourThey were off. There were
In harbour
They were off. There were a few busy moments with ropes and sail, but now the Goblin was sailing gently down the river and the four children began to talk again.
‘Two days ago,’ said Titty quietly, ‘we were in the train, coming to Pin Mill.’
‘I was outside Dover, wishing for wind,’ laughed Jim.
‘And now we’re all here,’ said Titty and Susan.
‘You steer Goblin, John, while I go and tidy up on deck,’ said Jim.
‘Are you sure I can?’ said John looking worried.
‘Of course you can. Just keep her as she’s going.’
The tiller was in John’s hands. Susan and Titty were watching him. Could he do it? The children were only used to a small sailing boat, and this yacht was much bigger. But it was not nearly as hard as John had thought, and soon he began to feel more confident.
Jim came back into the cockpit, and John moved along so that Jim could sit down and talk the tiller.
‘No you carry on,’ said Jim. ‘You’re doing well.’
On they went. Soon the river become winder and they sailed into Harwich harbour.
‘Now then,’ said Jim. ‘Susan why not give John a rest, and let’ see how you can steer.’
Susan sat down beside John and took the tiller. There was only one thought in her mind; she must keep the cockpit, pointing with his finger and shouting.
‘Look! Look! It’s a black pig, swimming.’
‘Where?’ shouted Titty.
‘There. No, it’s gone now. No. Look! There it is!’
‘It’s a porpoise,’ said Jim. ‘They like swimming around boats.’
Porpoises were too much, even for Susan. She stopped thinking around keeping the Goblin sailing straight and looked for the porpoise.
‘Look out for your steering,’ said John.
‘Sorry,’ said Susan as she felt the wind pull on the sails. ‘All right, John, I won’t look again.’
‘Where are we going to anchor for the night?’ Roger asked.
‘I know a good place,’ said Jim. ‘Off Shotley Pier-we can go ashore and telephone your mother.’
The wind had dropped and the tide was against them as they came to the place where Jim wanted to anchor.
‘Only just enough wide,’ said Jim. I’ll go forward and get the anchor ready.’
‘Can I come and see how you do it?’ asked John. Susan, Titty and Roger were left alone in the cockpit.
Susan was steering and the Goblin slowly came closer to the pier. John was carefully as Jim help the anchor over the bows, ready to drop it into the water.
‘Now, bring the sails down,’ Jim called to the others, and he let the anchor fall into the water. ‘Let’s go ashore.’
‘Let’s have supper first,’ said Susan.
‘Tell us about your voyage from Dover,’ said John, as they were finishing supper.
‘Nothing much to tell,’ said Jim, ‘except that when you’re sailing alone, you can’t have any sleep. I had to wait quite a long time outside the entrance to the harbour here. There are a lot of shoals outside; you know, places where the water is very shallow, and it’s very easy to run around.
There was a bit of fog, and didn’t want to try to fine my way into the harbour until I could see the buoys. I don’t like shoals; they’re very dangerous.’
‘Where are the shoals outside Harwich?’ asked Jonh.
‘Look at the chart,’ replied Jim. There’s Harwich, and there’s Shotley, where we are now, and he pointed with his finger. ‘And all the shoals are just outside. The big ships like to come in the this,’ and his finger followed a safe line between the shoals. ‘They go towards the Cork lightship. It’s the only safe way to go. And when it’s dark, or foggy, the only safe thing to do is to get out to sea and stay there.’
John listened, telling himself he would remember that, when one day he had a boat of his own.
‘What did you do?’ asked Roger.
‘Just sailed about, outside all of the shoals. Then , in the morning I came to the Sunk lightship, then the Cork, and then to the Beach End buoy-you’ll see that tomorrow and into the harbour and up to Pin Mill. And when I got there, some very good young sailors helped me to tie up to my buoy. Now, it’s nearly nine o’clock, and time to go and tell your mother you haven’t drowned.’
When they came back to the Goblin, it was nearly dark, and it was time for Susan, Titty and Roger to go to bed. They looked at all the other boats with their lights shining softy across the calm waters of the harbour. A few minutes later John and Jim went to bed, too.
They slept. The night was so calm that it was hard to believe that they were sleeping on the boat. But when they had been asleep for about an hour, they were reminded that they were very near the open sea. A small noise got louder and louder, and soon the Goblin was rolling violently from side to side. Everybody woke up suddenly.
‘What’s happened?’ called Roger.
‘It’s all right,’ said Jim. ‘It’s a big ship going out to sea.
There’s one that goes across to Holland every night. I forgot to tell you about it.’
‘One day soon it’ll bring Daddy back from Holland,’ said Titty, as the Goblin stopped rolling about. A few minutes later all was quite again. The crews of the Goblin were asleep.
At seven o’clock the next morning the sleepy crew were woken by a loud shout into the cabin.
‘Come on, then. Anybody want a swim before breakfast?
We’ve got no time to lose before the tide turns.’ Jim was already in the cockpit, ready for a swim. The others hurried to join him.
Later on, after the swim, Susan found that Jim was in a hurry to set side and they had no time for breakfast. They were off, sailing down with the tide towards the entrance to the harbour, and the crew ate some of their breakfast while the Goblin sailed slowly past the town of Harwich. There was very little wind and the sails moved lazily from one side to the other.
‘Later on,' said Jim, ‘there’ll be wind. Or fog. Or both. You never know with a day that starts like this.’
As he spoke, they heard the long, loud of the Cork lightship outside the harbour entrance, which meant that there was fog out at sea. The tide was going out fast and it carried the Goblin towards the place where the harbour ends and the sea begins.
‘Are we going right down to the last buoy?’ asked Roger.
‘I promised your mother that we wouldn’t go further,’ said Jim.
Then they heard another sound, like a deep bell.
‘That’s the Beach End buoy,’ said Jim. ‘Time to turn back.’
But there was no wind at all to bring them back, and the tide continued to carry the Goblin towards the Beach End buoy and the open sea.
‘All right,’ side Jim, ‘we’ve got to use the engine.’
‘Can I be engineer?’ asked Roger.
‘All right, Roger. Start the engine.’
Nearer and nearer came the sound of the Beach End buoy, but soon they heard the sound of the engine. Quickly the Goblin turned and began to move slowly against the tide.
‘What happens if the engine doesn’t start?’ asked Titty.
‘Without the engine, we would just go on out to sea,’ said Jim. ‘Not far, because the tide’ll turn soon and bring us back. But I promised your mother we wouldn’t go outside the harbuoy.’
‘We all promised,’ said Susan, looking back over the stern of the boat to where the Beach End buoy was now lost in the fog. From further out at sea came the long, low sound, ‘Beu…eueueueueu…’ of the foghorn on the Cork lightship.
‘I’m very glad the engine started,’ she went on. ‘And now I’m going to cook the rest of breakfast.’
Already the Goblin was moving away from the mouth of the harbour. Roger looked down into the cabin where Susan was cooking eggs. Suddenly they looked at each other. The noise o the engine was changing, becoming, becoming slower, and then it stopped completely. For a moment there was silence.
Jim jumped into the cockpit and looked into the engine.
‘No petrol,’ he said. ‘What a stupid thing to do! I forgot to fill up before we started. Keep going straight ahead, John. We’ll anchor over there; it’s quite shallow near that buoy.’ The Goblin was still going forward, but already more slowly. Jim ran forward and they heard the anchor into the water.
‘What are we going to do?’ asked Roger.
‘Wait for wind,’ said John.
‘Get some petrol,’ said Jim. I’ll row ashore and. If I can catch that bus over there, ‘I’ll be back in ten minutes. You’re in charge, John. Don’t let anybody fall overboard. It’s low water now, the tide’s just turning. You’ll be all right here. Nothing can possibly happen.’
The four Walker children watched Jim row the Goblin’s little black boat towards the shore. Susan suddenly remembered the eggs and called the other down to breakfast. It was ten past eight.
‘I’ll keep Jim’s eggs warm,’ said Susan.
Two hours passed, and Jim’s breakfast still waited for him in the cabin. The crews were all on deck.
‘What’s happened to him?’ said Susan. ‘It’s getting quite foggy now, even in the harbour.’
There was no doubt about it. Fog was coming in from horns of ships going up the river, but whichever way they looked, they could see nothing except grey fog.
‘I can’t stop thinking that something terrible’s happened to Jim,’ said Susan. ‘It’s two o’clock-six hours since he went.’
‘High tide,’ said John. We’re all right here, anchored in a safe place. And Jim know that. Nothing can possibly go wrong. He said so himself.’
And then Susan saw John’s eyes suddenly open ever wide. They had both heard the noise of the anchor chain.
‘Oh, It’s all right,’ said John. ‘The tide is beginning to turn and go out now, and the Goblin is just moving around with the tide.’
But a few moments later the noise came again, with a sudden movement of the whole ship. Then there was another sharp movement, and John jumped up to turn to the bows.
‘She’s pulling her anchor off the bottom,’ he cried.
They were off. There were a few busy moments with ropes and sail, but now the Goblin was sailing gently down the river and the four children began to talk again.
‘Two days ago,’ said Titty quietly, ‘we were in the train, coming to Pin Mill.’
‘I was outside Dover, wishing for wind,’ laughed Jim.
‘And now we’re all here,’ said Titty and Susan.
‘You steer Goblin, John, while I go and tidy up on deck,’ said Jim.
‘Are you sure I can?’ said John looking worried.
‘Of course you can. Just keep her as she’s going.’
The tiller was in John’s hands. Susan and Titty were watching him. Could he do it? The children were only used to a small sailing boat, and this yacht was much bigger. But it was not nearly as hard as John had thought, and soon he began to feel more confident.
Jim came back into the cockpit, and John moved along so that Jim could sit down and talk the tiller.
‘No you carry on,’ said Jim. ‘You’re doing well.’
On they went. Soon the river become winder and they sailed into Harwich harbour.
‘Now then,’ said Jim. ‘Susan why not give John a rest, and let’ see how you can steer.’
Susan sat down beside John and took the tiller. There was only one thought in her mind; she must keep the cockpit, pointing with his finger and shouting.
‘Look! Look! It’s a black pig, swimming.’
‘Where?’ shouted Titty.
‘There. No, it’s gone now. No. Look! There it is!’
‘It’s a porpoise,’ said Jim. ‘They like swimming around boats.’
Porpoises were too much, even for Susan. She stopped thinking around keeping the Goblin sailing straight and looked for the porpoise.
‘Look out for your steering,’ said John.
‘Sorry,’ said Susan as she felt the wind pull on the sails. ‘All right, John, I won’t look again.’
‘Where are we going to anchor for the night?’ Roger asked.
‘I know a good place,’ said Jim. ‘Off Shotley Pier-we can go ashore and telephone your mother.’
The wind had dropped and the tide was against them as they came to the place where Jim wanted to anchor.
‘Only just enough wide,’ said Jim. I’ll go forward and get the anchor ready.’
‘Can I come and see how you do it?’ asked John. Susan, Titty and Roger were left alone in the cockpit.
Susan was steering and the Goblin slowly came closer to the pier. John was carefully as Jim help the anchor over the bows, ready to drop it into the water.
‘Now, bring the sails down,’ Jim called to the others, and he let the anchor fall into the water. ‘Let’s go ashore.’
‘Let’s have supper first,’ said Susan.
‘Tell us about your voyage from Dover,’ said John, as they were finishing supper.
‘Nothing much to tell,’ said Jim, ‘except that when you’re sailing alone, you can’t have any sleep. I had to wait quite a long time outside the entrance to the harbour here. There are a lot of shoals outside; you know, places where the water is very shallow, and it’s very easy to run around.
There was a bit of fog, and didn’t want to try to fine my way into the harbour until I could see the buoys. I don’t like shoals; they’re very dangerous.’
‘Where are the shoals outside Harwich?’ asked Jonh.
‘Look at the chart,’ replied Jim. There’s Harwich, and there’s Shotley, where we are now, and he pointed with his finger. ‘And all the shoals are just outside. The big ships like to come in the this,’ and his finger followed a safe line between the shoals. ‘They go towards the Cork lightship. It’s the only safe way to go. And when it’s dark, or foggy, the only safe thing to do is to get out to sea and stay there.’
John listened, telling himself he would remember that, when one day he had a boat of his own.
‘What did you do?’ asked Roger.
‘Just sailed about, outside all of the shoals. Then , in the morning I came to the Sunk lightship, then the Cork, and then to the Beach End buoy-you’ll see that tomorrow and into the harbour and up to Pin Mill. And when I got there, some very good young sailors helped me to tie up to my buoy. Now, it’s nearly nine o’clock, and time to go and tell your mother you haven’t drowned.’
When they came back to the Goblin, it was nearly dark, and it was time for Susan, Titty and Roger to go to bed. They looked at all the other boats with their lights shining softy across the calm waters of the harbour. A few minutes later John and Jim went to bed, too.
They slept. The night was so calm that it was hard to believe that they were sleeping on the boat. But when they had been asleep for about an hour, they were reminded that they were very near the open sea. A small noise got louder and louder, and soon the Goblin was rolling violently from side to side. Everybody woke up suddenly.
‘What’s happened?’ called Roger.
‘It’s all right,’ said Jim. ‘It’s a big ship going out to sea.
There’s one that goes across to Holland every night. I forgot to tell you about it.’
‘One day soon it’ll bring Daddy back from Holland,’ said Titty, as the Goblin stopped rolling about. A few minutes later all was quite again. The crews of the Goblin were asleep.
At seven o’clock the next morning the sleepy crew were woken by a loud shout into the cabin.
‘Come on, then. Anybody want a swim before breakfast?
We’ve got no time to lose before the tide turns.’ Jim was already in the cockpit, ready for a swim. The others hurried to join him.
Later on, after the swim, Susan found that Jim was in a hurry to set side and they had no time for breakfast. They were off, sailing down with the tide towards the entrance to the harbour, and the crew ate some of their breakfast while the Goblin sailed slowly past the town of Harwich. There was very little wind and the sails moved lazily from one side to the other.
‘Later on,' said Jim, ‘there’ll be wind. Or fog. Or both. You never know with a day that starts like this.’
As he spoke, they heard the long, loud of the Cork lightship outside the harbour entrance, which meant that there was fog out at sea. The tide was going out fast and it carried the Goblin towards the place where the harbour ends and the sea begins.
‘Are we going right down to the last buoy?’ asked Roger.
‘I promised your mother that we wouldn’t go further,’ said Jim.
Then they heard another sound, like a deep bell.
‘That’s the Beach End buoy,’ said Jim. ‘Time to turn back.’
But there was no wind at all to bring them back, and the tide continued to carry the Goblin towards the Beach End buoy and the open sea.
‘All right,’ side Jim, ‘we’ve got to use the engine.’
‘Can I be engineer?’ asked Roger.
‘All right, Roger. Start the engine.’
Nearer and nearer came the sound of the Beach End buoy, but soon they heard the sound of the engine. Quickly the Goblin turned and began to move slowly against the tide.
‘What happens if the engine doesn’t start?’ asked Titty.
‘Without the engine, we would just go on out to sea,’ said Jim. ‘Not far, because the tide’ll turn soon and bring us back. But I promised your mother we wouldn’t go outside the harbuoy.’
‘We all promised,’ said Susan, looking back over the stern of the boat to where the Beach End buoy was now lost in the fog. From further out at sea came the long, low sound, ‘Beu…eueueueueu…’ of the foghorn on the Cork lightship.
‘I’m very glad the engine started,’ she went on. ‘And now I’m going to cook the rest of breakfast.’
Already the Goblin was moving away from the mouth of the harbour. Roger looked down into the cabin where Susan was cooking eggs. Suddenly they looked at each other. The noise o the engine was changing, becoming, becoming slower, and then it stopped completely. For a moment there was silence.
Jim jumped into the cockpit and looked into the engine.
‘No petrol,’ he said. ‘What a stupid thing to do! I forgot to fill up before we started. Keep going straight ahead, John. We’ll anchor over there; it’s quite shallow near that buoy.’ The Goblin was still going forward, but already more slowly. Jim ran forward and they heard the anchor into the water.
‘What are we going to do?’ asked Roger.
‘Wait for wind,’ said John.
‘Get some petrol,’ said Jim. I’ll row ashore and. If I can catch that bus over there, ‘I’ll be back in ten minutes. You’re in charge, John. Don’t let anybody fall overboard. It’s low water now, the tide’s just turning. You’ll be all right here. Nothing can possibly happen.’
The four Walker children watched Jim row the Goblin’s little black boat towards the shore. Susan suddenly remembered the eggs and called the other down to breakfast. It was ten past eight.
‘I’ll keep Jim’s eggs warm,’ said Susan.
Two hours passed, and Jim’s breakfast still waited for him in the cabin. The crews were all on deck.
‘What’s happened to him?’ said Susan. ‘It’s getting quite foggy now, even in the harbour.’
There was no doubt about it. Fog was coming in from horns of ships going up the river, but whichever way they looked, they could see nothing except grey fog.
‘I can’t stop thinking that something terrible’s happened to Jim,’ said Susan. ‘It’s two o’clock-six hours since he went.’
‘High tide,’ said John. We’re all right here, anchored in a safe place. And Jim know that. Nothing can possibly go wrong. He said so himself.’
And then Susan saw John’s eyes suddenly open ever wide. They had both heard the noise of the anchor chain.
‘Oh, It’s all right,’ said John. ‘The tide is beginning to turn and go out now, and the Goblin is just moving around with the tide.’
But a few moments later the noise came again, with a sudden movement of the whole ship. Then there was another sharp movement, and John jumped up to turn to the bows.
‘She’s pulling her anchor off the bottom,’ he cried.
0/5000
ในฮาร์เบอร์พวกเขาถูกปิด มีช่วงเวลาว่างไม่กี่เชือกและเซล แต่ตอนนี้ผีถูกเรือใบเบา ๆ ลงแม่น้ำ และเด็กทั้งสี่เริ่มที่จะพูดคุยอีกครั้ง'สองวันที่ผ่านมา กล่าวว่า Titty เงียบ ๆ 'ได้ในรถไฟ มาโม่ Pin''ผมนอกโดเวอร์ ประสงค์สำหรับลม หัวเราะจิม' และตอนนี้ เราทั้งหมดที่นี่ กล่าว Titty และศิริรัตน์'คุณคัดท้ายผี จอห์น ในขณะที่ฉันไป และตอนขึ้นบนดาดฟ้า กล่าวว่า จิม'คุณแน่ใจฉันสามารถ ' กล่าวว่า จอห์นกำลังกังวล' คุณสามารถของหลักสูตรได้ เพียงให้เธอขณะที่เธอกำลังจะ 'เพาะปลูกอยู่ในมือของจอห์น ซูซานและ Titty กำลังเฝ้าดูเขา เขาสามารถทำได้หรือไม่ เด็กได้ใช้เรือแล่นเรือใบเล็ก และยอร์ชนี้ไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่เป็นยากจอห์นมีความคิด และเร็ว ๆ นี้ เขาเริ่มที่จะรู้สึกมั่นใจมากขึ้นจิมกลับมาเป็นส่วนควบคุม และจอห์นย้ายตามให้จิมสามารถนั่งลง และพูดเพาะปลูก'ไม่คุณดำเนิน กล่าวว่า จิม 'คุณทำดี'เมื่อพวกเขาไป เร็ว ๆ นี้ อย่างกลายเป็นแม่น้ำและพวกเขาแล่นเข้า Harwich ฮาร์เบอร์'เอาละ กล่าวว่า จิม ' ซูซานทำไมไม่ให้จอห์นพักผ่อน และให้ ' ดูวิธีที่คุณสามารถคัดท้าย 'ซูซานนั่งลงข้างจอห์น และใช้เวลาเพาะปลูก มีเพียงคนเดียวคิดในใจของเธอ เธอต้องทำให้ส่วนควบคุม ชี้ ด้วยนิ้วมือของเขา และตะโกน' ดู ดู เป็นหมูดำ ว่ายน้ำ "'ที่ ' ตะโกน Titty' มีการ ไม่ มันไปตอนนี้ 555 ดู มี!''เป็นโลมา กล่าวว่า จิม 'พวกเขาต้องว่ายน้ำรอบเรือ'Porpoises ถูกมาก แม้สำหรับศิริรัตน์ เธอหยุดคิดสถานรักษาผีเรือใบตรง และดูปลาโลมานั้น'มองออกไปสำหรับคุณพวงมาลัย กล่าวว่า จอห์น'ขอ กล่าวว่า ซูซานเป็นเธอรู้สึกลมดึงบนใบ ',จอห์น ฉันจะไม่ดูอีก''ที่เราจะยึดที่คืน' Roger ถาม'ฉันรู้ดี กล่าวว่า จิม ' ปิดท่าเรือ Shotley-เราสามารถฝั่ง และโทรศัพท์ของคุณแม่ได้ "ลมได้ลดลง และน้ำถูกกับพวกเขาเป็นพวกเขามาถึงสถานที่ที่อยากยึดจิม'เพียงพอทั้ง กล่าวว่า จิม ฉันจะไปข้างหน้า และเตรียมยึด ''สามารถฉันมา และดูว่าคุณทำได้หรือไม่' ถามจอห์น ศิริรัตน์ Titty และ Roger ได้เหลือคนเดียวในส่วนควบคุมศิริรัตน์มีพวงมาลัย และผีช้ามาใกล้ท่าเรือ จอห์นได้อย่างรอบคอบเป็นจิมช่วยยึดที่ผ่านริบ พร้อมที่จะปล่อยลงในน้ำ'ตอนนี้ นำเอื้อ จิมเรียกให้ผู้อื่น และเขาให้สมอตกน้ำ 'ลองไปตาย''ลองมีซุปเปอร์แรก กล่าวว่า ซูซาน'บอกเราเกี่ยวกับการเดินทางจากโดเวอร์ กล่าวว่า จอห์น เป็นพวกซุปเปอร์เสร็จสิ้น' ไม่มีอะไรมากแจ้ง กล่าวว่า จิม, ' แต่เมื่อคุณกำลังแล่นเรือเพียงอย่างเดียว ไม่มีสลีใด ๆ ได้ ผมจะรออยู่ทางเข้าท่าเรือที่นี่ค่อนข้างนาน มีจำนวนมาก shoals ภายนอก คุณทราบ สถานที่น้ำตื้นมาก และได้ง่ายวิ่งมีบิตของหมอก และไม่ต้องพยายามปรับวิธีของฉันในท่าเรือจนสามารถเห็นทุ่น ไม่ชอบ shoals เป็นอันตรายมากขึ้น ''ที่ได้ shoals นอก Harwich ' ถาม Jonh'ดูที่แผนภูมิ ตอบจิม Harwich และมี Shotley ที่เราอยู่ขณะนี้ และเขาชี้ ด้วยนิ้วมือของเขา ' และ shoals ทั้งหมดภายนอก เรือใหญ่ต้องมาที่นี้ และนิ้วของเขาตามเส้นปลอดภัยระหว่าง shoals ' จะไปไลท์ชิพคอร์ก วิธีปลอดภัยเท่านั้นไปได้ และเมื่อมันมืด หรือหมอก สิ่งปลอดภัยเท่านั้นต้องไปออกทะเล และมีการ 'จอห์นฟัง บอกเองเขาจะจำไว้ว่า เมื่อวันหนึ่งเขามีเรือของตนเอง'ไม่ได้คุณทำอะไร "ถาม Roger' เพียงแล่นเกี่ยวกับ นอกแบบ shoals ทั้งหมด จากนั้น ในตอนเช้ามาไลท์ชิ พ Sunk แล้วคอร์ก แล้วทุ่นท้ายหาด-คุณจะเห็นว่าวันพรุ่งนี้ และ เป็นท่าเรือ และ ถึงโรง สี Pin และเมื่อผมมี เรือเล็กบางดีช่วยล่ามเพื่อทุ่นของฉัน ตอนนี้ มันเกือบเก้าโมง และเวลาไป และบอกแม่คุณยังไม่ได้จม.'เมื่อพวกเขากลับมาผี ถูกเกือบมืด และก็เวลาศิริรัตน์ Titty และ Roger ไปนอน พวกเขามองที่ทั้งหมดอื่น ๆ เรือพร้อมไฟส่องแสงคนอ่อนแอแพะข้ามทะเลอันสงบของท่าเรือ ไม่กี่นาทีต่อมาจอห์นและจิมไปเตียง เกินไปพวกเขานอนหลับ คืนเพื่อให้สงบก็ยากที่จะเชื่อว่า พวกเขาได้นอนบนเรือได้ แต่เมื่อพวกเขาได้หลับในประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเขาถูกเตือนว่า พวกมากใกล้ทะเลเปิด เสียงเล็กใส่ดังขึ้น และดัง และเร็ว ๆ นี้จะผีก็กลิ้งโหงจากด้านข้าง ทุกคนตื่นขึ้นก็'ได้เกิดอะไรขึ้น' เรียกว่า Roger'เป็น,' กล่าวว่า จิม ' เป็นเรือใหญ่ไปออกทะเลไม่มีที่จะข้ามไปฮอลแลนด์ทุกคืน ฉันลืมที่จะบอกให้คุณทราบ ''วันหนึ่งเร็ว ๆ นี้ก็จะนำพ่อกลับมาจากฮอลแลนด์ กล่าวว่า Titty เป็นผีที่หยุดกลิ้งเกี่ยวกับ ไม่กี่นาทีทั้งหมดในภายหลังได้อีกมาก หน้าที่ของผีหลับได้ที่เจ็ดโมงค่ะลูกง่วงนอนก็ตื่น โดยมีเสียงตะโกนเข้าไปในกระท่อม' โธ่ แล้ว ทุกคนต้องว่ายน้ำก่อนอาหารเช้าเรามีเวลาไม่เสียก่อนที่น้ำจะ ' จิมแล้วอยู่ในส่วนควบคุม พร้อมสำหรับการว่ายน้ำ คนอื่น ๆ รีบเข้าร่วมในภายหลัง หลังจากการว่ายน้ำ ซูซานพบว่า จิมรีบตั้งด้านข้าง และมีเวลาสำหรับอาหารเช้า พวกเขาถูกปิด ล่องเรือลงน้ำต่อเข้ากับแหล่ง และลูกกินบางส่วนของอาหารเช้าของพวกเขาในขณะผีแล่นช้า ๆ ผ่านเมือง Harwich มีน้อยมากและการเอื้อย้ายมูมจากด้านหนึ่งไปยังอีก'ในภายหลัง กล่าวว่า จิม, ' จะเป็นลม หรือหมอก หรือทั้งสองอย่าง คุณไม่เคยรู้กับวันที่เริ่มต้นเช่นนี้ 'เป็นพูด จะได้ยินนาน เสียงดังของไลท์ชิพคอร์กนอกเข้าฮาร์เบอร์ ซึ่งหมายถึง ที่มีถูกหมอกออกสับสน น้ำกำลังออกอย่างรวดเร็ว และจะดำเนินการผีต่อสถานที่การเริ่มต้นของปลายฮาร์เบอร์และทะเล'เรากำลังขวาลงทุ่นสุดท้ายใช่ไหม' ขอ Roger "ผมสัญญาแม่ว่า เราจะไม่ไปเพิ่มเติม กล่าวว่า จิมแล้ว จะได้ยินเสียงอื่น เช่นระฆังลึก"นั่นเป็นทุ่นท้ายหาด กล่าวว่า จิม 'เวลาจะปิด'แต่มีไม่มีลมที่จะนำพวกเขากลับ และน้ำยังคงมีผีทุ่นท้ายหาดและทะเลเปิดข้างจิม 'ทั้งหมดขวา 'เรา ได้ใช้เครื่องยนต์''ฉันจะวิศวกร ' ขอ Roger' ทั้งหมดขวา Roger เริ่มการทำงานของเครื่องยนต์ 'ชนิด และ ชนิดมาเสียงท้ายหาดทุ่น แต่เร็ว ๆ นี้พวกเขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์ อย่างรวดเร็วผีที่เปิด และเริ่มคลานกับน้ำ'ไรถ้าเครื่องยนต์ไม่เริ่ม' ถาม Titty' ไม่ มีเครื่องยนต์ เราจะเดินไปออกทะเล กล่าวว่า จิม ' ไม่ไกล เนื่องจากน้ำจะเปิดเร็ว ๆ นี้ และนำเรากลับมา แต่ฉันสัญญาว่า แม่เราจะไม่ไป harbuoy .'"เราสัญญาว่า กล่าวว่า ซูซาน กลับมองผ่านของเรือที่ทุ่นท้ายหาดก็ตอนนี้หายไปในหมอก จากต่อไปออกที่ทะเลมาเสียงยาว ต่ำ, ' Beu... eueueueueu...' ของ foghorn บนไลท์ชิพคอร์ก"ฉันดีใจมากเครื่องยนต์เริ่ม เธอไป 'และตอนนี้ ฉันจะทำอาหารเหลืออาหารเช้า'แล้วผีถูกย้ายจากปากเล็ก Roger มองลงในกระท่อมที่ซูซานถูกอาหารไข่ ทันใดนั้นพวกเขามองกัน O เสียงเครื่องยนต์ถูกเปลี่ยนแปลง กลายเป็น เป็นช้า แล้ว ก็หยุดอย่างสมบูรณ์ ในขณะมีความเงียบจิมไปส่วนควบคุม และมองเข้าไปในเครื่องยนต์'ไม่มีเบนซิน เขากล่าวว่า ' สิ่งใดโง่ทำ ฉันลืมที่จะเติมก่อนเราเริ่ม ให้ไปตรงข้างหน้า จอห์น เราจะยึดโน่น จึงค่อนข้างตื้นใกล้ทุ่นนั้น ' ผียังกำลังไปข้างหน้า แต่แล้วขึ้นช้า จิมวิ่งไปข้างหน้า และจะได้ยินการยึดในน้ำ'อะไรเราจะทำอย่างไร' ขอ Roger'รอลม จอห์นกล่าว'ได้รับเบนซินบาง กล่าวว่า จิม ฉันจะแถวฝั่ง และ ถ้าฉันสามารถจับรถที่โน่น, ' ฉันจะกลับมา 10 นาที คุณอยู่ในค่าธรรมเนียม จอห์น อย่าให้ใครตกถูกโยนลงทะเล เป็นน้ำที่ต่ำ น้ำของเพิ่งเปิด คุณจะต้องทั้งหมดที่นี่ อาจจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้ 'เด็กวอล์คเกอร์สี่ดูแถวจิมผีการของเรือดำน้อยไปทางฝั่ง ศิริรัตน์จำไข่ทันที และเรียกลงอาหารเช้า ก็ผ่านมาสิบแปด'ฉันจะทำให้ไข่ของจิมอบอุ่น กล่าวว่า ซูซานสองชั่วโมงผ่านไป และอาหารเช้าของจิมยังรอเขาในกระท่อม หน้าที่ทั้งหมดบนดาดฟ้าได้'อะไรเกิดขึ้นกับเขา ' กล่าวว่า ซูซาน 'ได้รับค่อนข้างทะเลหมอกขณะนี้ แม้แต่ในแหล่ง'มีข้อสงสัยเกี่ยวกับมัน หมอกได้มาจากแตรเรือจะขึ้นน้ำ แต่วิธีใดดู พวกเขาได้เห็นอะไรยกเว้นสีเทาหมอก'ฉันไม่สามารถหยุดความคิดที่น่ากลัวของสิ่งที่เกิดขึ้นกับจิม กล่าวว่า ซูซาน "ก็สองโมง-6 ชั่วโมงเนื่องจากเขา ''น้ำ จอห์นกล่าว เรากำลังต้องทั้งหมดที่นี่ ยึดในปลอดภัย และจิมรู้ว่า ไม่สามารถจะไปผิด พูดให้ตัวเอง 'แล้ว ซูซานเห็นสายตาของจอห์นก็เปิดกว้างเคย พวกเขามีทั้งได้ยินเสียงของโซ่สมอ'โอ้ เป็น,' กล่าวว่า จอห์น 'น้ำจะเริ่มเปิด และออกไป และผีดิบมีการเคลื่อนไหวเพียงรอบกับน้ำ'แต่ครู่ต่อมาเสียงมาอีกครั้ง กับการเคลื่อนที่อย่างฉับพลันของเรือทั้งหมด แล้ว มีการเคลื่อนไหวที่คมชัดอีก และจอห์นไปถึงเปิดให้พระองค์'เธอถูกดึงยึดปิดด้านล่างของเธอ เขาก็ร้อง
การแปล กรุณารอสักครู่..
In harbour
They were off. There were a few busy moments with ropes and sail, but now the Goblin was sailing gently down the river and the four children began to talk again.
‘Two days ago,’ said Titty quietly, ‘we were in the train, coming to Pin Mill.’
‘I was outside Dover, wishing for wind,’ laughed Jim.
‘And now we’re all here,’ said Titty and Susan.
‘You steer Goblin, John, while I go and tidy up on deck,’ said Jim.
‘Are you sure I can?’ said John looking worried.
‘Of course you can. Just keep her as she’s going.’
The tiller was in John’s hands. Susan and Titty were watching him. Could he do it? The children were only used to a small sailing boat, and this yacht was much bigger. But it was not nearly as hard as John had thought, and soon he began to feel more confident.
Jim came back into the cockpit, and John moved along so that Jim could sit down and talk the tiller.
‘No you carry on,’ said Jim. ‘You’re doing well.’
On they went. Soon the river become winder and they sailed into Harwich harbour.
‘Now then,’ said Jim. ‘Susan why not give John a rest, and let’ see how you can steer.’
Susan sat down beside John and took the tiller. There was only one thought in her mind; she must keep the cockpit, pointing with his finger and shouting.
‘Look! Look! It’s a black pig, swimming.’
‘Where?’ shouted Titty.
‘There. No, it’s gone now. No. Look! There it is!’
‘It’s a porpoise,’ said Jim. ‘They like swimming around boats.’
Porpoises were too much, even for Susan. She stopped thinking around keeping the Goblin sailing straight and looked for the porpoise.
‘Look out for your steering,’ said John.
‘Sorry,’ said Susan as she felt the wind pull on the sails. ‘All right, John, I won’t look again.’
‘Where are we going to anchor for the night?’ Roger asked.
‘I know a good place,’ said Jim. ‘Off Shotley Pier-we can go ashore and telephone your mother.’
The wind had dropped and the tide was against them as they came to the place where Jim wanted to anchor.
‘Only just enough wide,’ said Jim. I’ll go forward and get the anchor ready.’
‘Can I come and see how you do it?’ asked John. Susan, Titty and Roger were left alone in the cockpit.
Susan was steering and the Goblin slowly came closer to the pier. John was carefully as Jim help the anchor over the bows, ready to drop it into the water.
‘Now, bring the sails down,’ Jim called to the others, and he let the anchor fall into the water. ‘Let’s go ashore.’
‘Let’s have supper first,’ said Susan.
‘Tell us about your voyage from Dover,’ said John, as they were finishing supper.
‘Nothing much to tell,’ said Jim, ‘except that when you’re sailing alone, you can’t have any sleep. I had to wait quite a long time outside the entrance to the harbour here. There are a lot of shoals outside; you know, places where the water is very shallow, and it’s very easy to run around.
There was a bit of fog, and didn’t want to try to fine my way into the harbour until I could see the buoys. I don’t like shoals; they’re very dangerous.’
‘Where are the shoals outside Harwich?’ asked Jonh.
‘Look at the chart,’ replied Jim. There’s Harwich, and there’s Shotley, where we are now, and he pointed with his finger. ‘And all the shoals are just outside. The big ships like to come in the this,’ and his finger followed a safe line between the shoals. ‘They go towards the Cork lightship. It’s the only safe way to go. And when it’s dark, or foggy, the only safe thing to do is to get out to sea and stay there.’
John listened, telling himself he would remember that, when one day he had a boat of his own.
‘What did you do?’ asked Roger.
‘Just sailed about, outside all of the shoals. Then , in the morning I came to the Sunk lightship, then the Cork, and then to the Beach End buoy-you’ll see that tomorrow and into the harbour and up to Pin Mill. And when I got there, some very good young sailors helped me to tie up to my buoy. Now, it’s nearly nine o’clock, and time to go and tell your mother you haven’t drowned.’
When they came back to the Goblin, it was nearly dark, and it was time for Susan, Titty and Roger to go to bed. They looked at all the other boats with their lights shining softy across the calm waters of the harbour. A few minutes later John and Jim went to bed, too.
They slept. The night was so calm that it was hard to believe that they were sleeping on the boat. But when they had been asleep for about an hour, they were reminded that they were very near the open sea. A small noise got louder and louder, and soon the Goblin was rolling violently from side to side. Everybody woke up suddenly.
‘What’s happened?’ called Roger.
‘It’s all right,’ said Jim. ‘It’s a big ship going out to sea.
There’s one that goes across to Holland every night. I forgot to tell you about it.’
‘One day soon it’ll bring Daddy back from Holland,’ said Titty, as the Goblin stopped rolling about. A few minutes later all was quite again. The crews of the Goblin were asleep.
At seven o’clock the next morning the sleepy crew were woken by a loud shout into the cabin.
‘Come on, then. Anybody want a swim before breakfast?
We’ve got no time to lose before the tide turns.’ Jim was already in the cockpit, ready for a swim. The others hurried to join him.
Later on, after the swim, Susan found that Jim was in a hurry to set side and they had no time for breakfast. They were off, sailing down with the tide towards the entrance to the harbour, and the crew ate some of their breakfast while the Goblin sailed slowly past the town of Harwich. There was very little wind and the sails moved lazily from one side to the other.
‘Later on,' said Jim, ‘there’ll be wind. Or fog. Or both. You never know with a day that starts like this.’
As he spoke, they heard the long, loud of the Cork lightship outside the harbour entrance, which meant that there was fog out at sea. The tide was going out fast and it carried the Goblin towards the place where the harbour ends and the sea begins.
‘Are we going right down to the last buoy?’ asked Roger.
‘I promised your mother that we wouldn’t go further,’ said Jim.
Then they heard another sound, like a deep bell.
‘That’s the Beach End buoy,’ said Jim. ‘Time to turn back.’
But there was no wind at all to bring them back, and the tide continued to carry the Goblin towards the Beach End buoy and the open sea.
‘All right,’ side Jim, ‘we’ve got to use the engine.’
‘Can I be engineer?’ asked Roger.
‘All right, Roger. Start the engine.’
Nearer and nearer came the sound of the Beach End buoy, but soon they heard the sound of the engine. Quickly the Goblin turned and began to move slowly against the tide.
‘What happens if the engine doesn’t start?’ asked Titty.
‘Without the engine, we would just go on out to sea,’ said Jim. ‘Not far, because the tide’ll turn soon and bring us back. But I promised your mother we wouldn’t go outside the harbuoy.’
‘We all promised,’ said Susan, looking back over the stern of the boat to where the Beach End buoy was now lost in the fog. From further out at sea came the long, low sound, ‘Beu…eueueueueu…’ of the foghorn on the Cork lightship.
‘I’m very glad the engine started,’ she went on. ‘And now I’m going to cook the rest of breakfast.’
Already the Goblin was moving away from the mouth of the harbour. Roger looked down into the cabin where Susan was cooking eggs. Suddenly they looked at each other. The noise o the engine was changing, becoming, becoming slower, and then it stopped completely. For a moment there was silence.
Jim jumped into the cockpit and looked into the engine.
‘No petrol,’ he said. ‘What a stupid thing to do! I forgot to fill up before we started. Keep going straight ahead, John. We’ll anchor over there; it’s quite shallow near that buoy.’ The Goblin was still going forward, but already more slowly. Jim ran forward and they heard the anchor into the water.
‘What are we going to do?’ asked Roger.
‘Wait for wind,’ said John.
‘Get some petrol,’ said Jim. I’ll row ashore and. If I can catch that bus over there, ‘I’ll be back in ten minutes. You’re in charge, John. Don’t let anybody fall overboard. It’s low water now, the tide’s just turning. You’ll be all right here. Nothing can possibly happen.’
The four Walker children watched Jim row the Goblin’s little black boat towards the shore. Susan suddenly remembered the eggs and called the other down to breakfast. It was ten past eight.
‘I’ll keep Jim’s eggs warm,’ said Susan.
Two hours passed, and Jim’s breakfast still waited for him in the cabin. The crews were all on deck.
‘What’s happened to him?’ said Susan. ‘It’s getting quite foggy now, even in the harbour.’
There was no doubt about it. Fog was coming in from horns of ships going up the river, but whichever way they looked, they could see nothing except grey fog.
‘I can’t stop thinking that something terrible’s happened to Jim,’ said Susan. ‘It’s two o’clock-six hours since he went.’
‘High tide,’ said John. We’re all right here, anchored in a safe place. And Jim know that. Nothing can possibly go wrong. He said so himself.’
And then Susan saw John’s eyes suddenly open ever wide. They had both heard the noise of the anchor chain.
‘Oh, It’s all right,’ said John. ‘The tide is beginning to turn and go out now, and the Goblin is just moving around with the tide.’
But a few moments later the noise came again, with a sudden movement of the whole ship. Then there was another sharp movement, and John jumped up to turn to the bows.
‘She’s pulling her anchor off the bottom,’ he cried.
They were off. There were a few busy moments with ropes and sail, but now the Goblin was sailing gently down the river and the four children began to talk again.
‘Two days ago,’ said Titty quietly, ‘we were in the train, coming to Pin Mill.’
‘I was outside Dover, wishing for wind,’ laughed Jim.
‘And now we’re all here,’ said Titty and Susan.
‘You steer Goblin, John, while I go and tidy up on deck,’ said Jim.
‘Are you sure I can?’ said John looking worried.
‘Of course you can. Just keep her as she’s going.’
The tiller was in John’s hands. Susan and Titty were watching him. Could he do it? The children were only used to a small sailing boat, and this yacht was much bigger. But it was not nearly as hard as John had thought, and soon he began to feel more confident.
Jim came back into the cockpit, and John moved along so that Jim could sit down and talk the tiller.
‘No you carry on,’ said Jim. ‘You’re doing well.’
On they went. Soon the river become winder and they sailed into Harwich harbour.
‘Now then,’ said Jim. ‘Susan why not give John a rest, and let’ see how you can steer.’
Susan sat down beside John and took the tiller. There was only one thought in her mind; she must keep the cockpit, pointing with his finger and shouting.
‘Look! Look! It’s a black pig, swimming.’
‘Where?’ shouted Titty.
‘There. No, it’s gone now. No. Look! There it is!’
‘It’s a porpoise,’ said Jim. ‘They like swimming around boats.’
Porpoises were too much, even for Susan. She stopped thinking around keeping the Goblin sailing straight and looked for the porpoise.
‘Look out for your steering,’ said John.
‘Sorry,’ said Susan as she felt the wind pull on the sails. ‘All right, John, I won’t look again.’
‘Where are we going to anchor for the night?’ Roger asked.
‘I know a good place,’ said Jim. ‘Off Shotley Pier-we can go ashore and telephone your mother.’
The wind had dropped and the tide was against them as they came to the place where Jim wanted to anchor.
‘Only just enough wide,’ said Jim. I’ll go forward and get the anchor ready.’
‘Can I come and see how you do it?’ asked John. Susan, Titty and Roger were left alone in the cockpit.
Susan was steering and the Goblin slowly came closer to the pier. John was carefully as Jim help the anchor over the bows, ready to drop it into the water.
‘Now, bring the sails down,’ Jim called to the others, and he let the anchor fall into the water. ‘Let’s go ashore.’
‘Let’s have supper first,’ said Susan.
‘Tell us about your voyage from Dover,’ said John, as they were finishing supper.
‘Nothing much to tell,’ said Jim, ‘except that when you’re sailing alone, you can’t have any sleep. I had to wait quite a long time outside the entrance to the harbour here. There are a lot of shoals outside; you know, places where the water is very shallow, and it’s very easy to run around.
There was a bit of fog, and didn’t want to try to fine my way into the harbour until I could see the buoys. I don’t like shoals; they’re very dangerous.’
‘Where are the shoals outside Harwich?’ asked Jonh.
‘Look at the chart,’ replied Jim. There’s Harwich, and there’s Shotley, where we are now, and he pointed with his finger. ‘And all the shoals are just outside. The big ships like to come in the this,’ and his finger followed a safe line between the shoals. ‘They go towards the Cork lightship. It’s the only safe way to go. And when it’s dark, or foggy, the only safe thing to do is to get out to sea and stay there.’
John listened, telling himself he would remember that, when one day he had a boat of his own.
‘What did you do?’ asked Roger.
‘Just sailed about, outside all of the shoals. Then , in the morning I came to the Sunk lightship, then the Cork, and then to the Beach End buoy-you’ll see that tomorrow and into the harbour and up to Pin Mill. And when I got there, some very good young sailors helped me to tie up to my buoy. Now, it’s nearly nine o’clock, and time to go and tell your mother you haven’t drowned.’
When they came back to the Goblin, it was nearly dark, and it was time for Susan, Titty and Roger to go to bed. They looked at all the other boats with their lights shining softy across the calm waters of the harbour. A few minutes later John and Jim went to bed, too.
They slept. The night was so calm that it was hard to believe that they were sleeping on the boat. But when they had been asleep for about an hour, they were reminded that they were very near the open sea. A small noise got louder and louder, and soon the Goblin was rolling violently from side to side. Everybody woke up suddenly.
‘What’s happened?’ called Roger.
‘It’s all right,’ said Jim. ‘It’s a big ship going out to sea.
There’s one that goes across to Holland every night. I forgot to tell you about it.’
‘One day soon it’ll bring Daddy back from Holland,’ said Titty, as the Goblin stopped rolling about. A few minutes later all was quite again. The crews of the Goblin were asleep.
At seven o’clock the next morning the sleepy crew were woken by a loud shout into the cabin.
‘Come on, then. Anybody want a swim before breakfast?
We’ve got no time to lose before the tide turns.’ Jim was already in the cockpit, ready for a swim. The others hurried to join him.
Later on, after the swim, Susan found that Jim was in a hurry to set side and they had no time for breakfast. They were off, sailing down with the tide towards the entrance to the harbour, and the crew ate some of their breakfast while the Goblin sailed slowly past the town of Harwich. There was very little wind and the sails moved lazily from one side to the other.
‘Later on,' said Jim, ‘there’ll be wind. Or fog. Or both. You never know with a day that starts like this.’
As he spoke, they heard the long, loud of the Cork lightship outside the harbour entrance, which meant that there was fog out at sea. The tide was going out fast and it carried the Goblin towards the place where the harbour ends and the sea begins.
‘Are we going right down to the last buoy?’ asked Roger.
‘I promised your mother that we wouldn’t go further,’ said Jim.
Then they heard another sound, like a deep bell.
‘That’s the Beach End buoy,’ said Jim. ‘Time to turn back.’
But there was no wind at all to bring them back, and the tide continued to carry the Goblin towards the Beach End buoy and the open sea.
‘All right,’ side Jim, ‘we’ve got to use the engine.’
‘Can I be engineer?’ asked Roger.
‘All right, Roger. Start the engine.’
Nearer and nearer came the sound of the Beach End buoy, but soon they heard the sound of the engine. Quickly the Goblin turned and began to move slowly against the tide.
‘What happens if the engine doesn’t start?’ asked Titty.
‘Without the engine, we would just go on out to sea,’ said Jim. ‘Not far, because the tide’ll turn soon and bring us back. But I promised your mother we wouldn’t go outside the harbuoy.’
‘We all promised,’ said Susan, looking back over the stern of the boat to where the Beach End buoy was now lost in the fog. From further out at sea came the long, low sound, ‘Beu…eueueueueu…’ of the foghorn on the Cork lightship.
‘I’m very glad the engine started,’ she went on. ‘And now I’m going to cook the rest of breakfast.’
Already the Goblin was moving away from the mouth of the harbour. Roger looked down into the cabin where Susan was cooking eggs. Suddenly they looked at each other. The noise o the engine was changing, becoming, becoming slower, and then it stopped completely. For a moment there was silence.
Jim jumped into the cockpit and looked into the engine.
‘No petrol,’ he said. ‘What a stupid thing to do! I forgot to fill up before we started. Keep going straight ahead, John. We’ll anchor over there; it’s quite shallow near that buoy.’ The Goblin was still going forward, but already more slowly. Jim ran forward and they heard the anchor into the water.
‘What are we going to do?’ asked Roger.
‘Wait for wind,’ said John.
‘Get some petrol,’ said Jim. I’ll row ashore and. If I can catch that bus over there, ‘I’ll be back in ten minutes. You’re in charge, John. Don’t let anybody fall overboard. It’s low water now, the tide’s just turning. You’ll be all right here. Nothing can possibly happen.’
The four Walker children watched Jim row the Goblin’s little black boat towards the shore. Susan suddenly remembered the eggs and called the other down to breakfast. It was ten past eight.
‘I’ll keep Jim’s eggs warm,’ said Susan.
Two hours passed, and Jim’s breakfast still waited for him in the cabin. The crews were all on deck.
‘What’s happened to him?’ said Susan. ‘It’s getting quite foggy now, even in the harbour.’
There was no doubt about it. Fog was coming in from horns of ships going up the river, but whichever way they looked, they could see nothing except grey fog.
‘I can’t stop thinking that something terrible’s happened to Jim,’ said Susan. ‘It’s two o’clock-six hours since he went.’
‘High tide,’ said John. We’re all right here, anchored in a safe place. And Jim know that. Nothing can possibly go wrong. He said so himself.’
And then Susan saw John’s eyes suddenly open ever wide. They had both heard the noise of the anchor chain.
‘Oh, It’s all right,’ said John. ‘The tide is beginning to turn and go out now, and the Goblin is just moving around with the tide.’
But a few moments later the noise came again, with a sudden movement of the whole ship. Then there was another sharp movement, and John jumped up to turn to the bows.
‘She’s pulling her anchor off the bottom,’ he cried.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ในอ่าว
พวกเขาออก มีเพียงไม่กี่ช่วงเวลาว่างด้วยเชือก และเรือ แต่ตอนนี้ก็ค่อยๆแล่นลงแม่น้ำ แล้วเด็กทั้งสี่ก็เริ่มพูดอีกครั้ง
'two วันก่อน ' นมเบาๆ ' เราอยู่ในรถไฟ มาหนีบมิล '
" อยู่ข้างนอก โดเวอร์ รอให้ลม ' หัวเราะจิม .
และตอนนี้เราอยู่ที่นี่ ' นมและซูซาน .
" ไกด์ผี จอห์นในขณะที่ฉันไปแต่งตัวให้เรียบร้อยบนดาดฟ้า ' จิม .
' นายอย่าว่าฉันสามารถ ? ' จอห์น ดูกังวล .
ที่ทุ่มทุนสร้างอย่างมากแถบจะแน่นอนคุณสามารถ แค่ทำให้เธอขณะที่เธอกำลัง '
ไถนาในจอห์นมือ ซูซานและนม ชมเขา เขาจะทำมัน ? เด็กถูกใช้เพื่อการเดินเรือเรือเล็กและเรือยอชท์มันใหญ่มาก แต่มันไม่เกือบเป็นยากเป็น จอห์น คิดและในไม่ช้าเขาก็เริ่มรู้สึกมั่นใจมากขึ้น
จิมกลับมาเป็นนักบิน และจอห์น ย้ายมาว่าจิมจะนั่งลงและคุยกันแบบไถนา
' เจ้าอุ้ม ' จิม ' คุณกำลังทำอะไรด้วย '
เมื่อพวกเขาไป แล้วแม่น้ำกลายเป็นมุ้งและพวกเขาล่องเรือใน Rotterdam ท่าเรือ .
ตอนนี้แล้ว ' จิม ' ซูซานทำไมไม่ให้จอห์น ที่เหลือให้เห็นวิธีการที่คุณสามารถคัดท้าย '
.ซูซาน นั่งลงข้างๆจอเอา ทิลเลอร์ มีเพียงความคิดเดียวของเธอ เธอต้องให้คนขับชี้ด้วยนิ้วมือของเขาและตะโกน .
นี่เธอ ! ดูสิ ! มันเป็นหมูดำว่าย '
'where ? ' ตะโกนๆ .
มันอาจ . ไม่ มันไม่อยู่แล้ว ไม่ ฟังนะ ! มันอยู่ตรงนั้น ! '
' มันเป็นปลาโลมา ' จิม ' พวกเขาชอบว่ายน้ำรอบเรือ . '
การนับมากเกินไป แม้ซูซานเธอหยุดคิดรอบการรักษาก็แล่นตรงหาโลมา .
นี่เธอหาพวงมาลัยของคุณ ' จอห์น .
" ขอโทษ " ' ซูซานเธอรู้สึกลมดึงใบเรือ ' ใช่ จอห์น ผมจะไม่ดูอีก '
'where เราจะยึดที่คืน ' โรเจอร์ถาม .
" รู้จักสถานที่ดี ' จิม ออกจากท่าเรือ shotley เราขึ้นฝั่งและโทรศัพท์แม่'
ลมได้ลดลงและกระแสต่อต้านพวกเขาเป็นพวกเขามาถึงสถานที่ที่จิมอยากยึด .
'only พอกว้าง ' จิม ฉันจะไปข้างหน้าและได้รับสมอพร้อม '
' ช่วยฉันมาและดูว่าคุณทำมันได้หรือไม่ ' ถามจอห์น ซูซาน นม กับ โรเจอร์ ถูกทิ้งให้อยู่ในห้องนักบิน
ซูซานพวงมาลัยและปีศาจค่อยๆมาใกล้ท่าเรือจอห์นอย่างระมัดระวังขณะที่จิมช่วยยึดกว่าธนูพร้อมที่จะวางมันลงในน้ำ .
ตอนนี้ เอาเรือลง ' จิมเรียกให้คนอื่น ๆและเขาปล่อยสมอตกอยู่ในน้ำ ' ไปขึ้นฝั่ง '
'let มีมื้อแรก ' ซูซาน
'tell เราเกี่ยวกับการเดินทางของคุณจาก Dover ' จอห์น , ตามที่พวกเขาเสร็จสิ้นอาหารค่ำ .
'nothing มากบอก ' จิม' ยกเว้นเมื่อคุณกำลังแล่นเรือใบคนเดียว เธอจะไม่ได้นอนเลย ผมต้องรอค่อนข้างนาน ด้านนอกทางเข้าท่าเรือที่นี่ มีมากของสันดอนข้างนอก ; คุณรู้สถานที่ที่น้ำตื้นมากและมันเป็นเรื่องง่ายมากที่จะใช้รอบ .
มีบิตของหมอก และไม่ต้องพยายามก็ได้เดินทางเข้าอ่าว จนกว่าฉันจะได้เห็นทุ่น ฉันไม่ชอบสันดอน ;พวกเขาอันตรายมาก '
'where เป็นสันดอนอก Mostyn ? ' ถามว่า Jonh .
นี่เธอที่แผนภูมิ ' จิม มี Middlesbrough และมี shotley เราอยู่ที่ไหนแล้ว และเขาชี้กับนิ้วของเขา และสันดอน ทั้งหมดเป็นแค่ภายนอก เรือใหญ่ที่ชอบเข้ามาในนี้ และนิ้วมือของเขาตามสายที่ปลอดภัยระหว่างสันดอน ' พวกเขาไปต่อก๊อกบ้องไฟ .มันเป็นเพียงวิธีที่ปลอดภัยที่จะไป และเมื่อมันมืด หรือหมอก แต่ปลอดภัย สิ่งที่ต้องทำคือ ออกไปสู่ทะเล และยังคงมี '
จอห์นฟัง บอกตัวเองเขาก็จำได้ว่า เมื่อวันหนึ่งเขามีเรือของตัวเอง
'what ทำอะไร ? ' ถามโรเจอร์
แค่แล่นเกี่ยวกับภายนอกทั้งหมดของสันดอน แล้วตอนเช้าผมมาจมลงบ้องไฟ แล้วปิดด้วยจุกไม้ก๊อกแล้วชายหาดปลายทุ่น จะเห็นว่าในวันพรุ่งนี้และในท่าเรือและเข็ม มิล และเมื่อฉันได้มี ลูกเรือหนุ่มบางดีช่วยฉันผูกกับทุ่นของฉัน ตอนนี้ก็เกือบเก้าโมง และเวลาที่จะไปบอกแม่เธอไม่ได้จมน้ำ '
เมื่อพวกเขากลับมาผีก็เกือบมืด และมันก็เป็นเวลาที่ซูซาน นม กับ โรเจอร์ ไปที่เตียงพวกเขามองทุก ๆเรือด้วยไฟส่อง คนอ่อนแอ ข้ามน้ำสงบของอ่าว ไม่กี่นาทีต่อมา จอห์น และ จิม เข้านอนด้วย .
พวกเขาหลับ กลางคืนก็สงบ มันก็ยากที่จะเชื่อว่าพวกเขากำลังนอนบนเรือ แต่เมื่อเขาหลับไปประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเขาได้รับการเตือนว่าพวกเขาถูกมากใกล้ทะเลเปิดเสียงเล็กก็ดังขึ้น ดังขึ้น และไม่นาน ปีศาจที่กำลังกลิ้งอย่างรุนแรงจากทางด้านข้าง ทุกคนตื่นขึ้นมากระทันหัน
'what เกิดอะไรขึ้น ' ชื่อ โรเจอร์
' มันทั้งหมดขวา ' จิม ' มันใหญ่เรือออกทะเลไป .
ไม่มีใครไปทั่วฮอลแลนด์ทุกคืน ฉันลืมบอกคุณเกี่ยวกับมัน . '
'one สักวันมันจะพาพ่อกลับมาจากฮอลแลนด์ ๆ ' ,เป็นปีศาจหยุดกลิ้งแล้ว ไม่กี่นาทีต่อมาทั้งหมดถูกอีกครั้ง ลูกเรือของ Goblin หลับ
เจ็ดโมงเช้าวันรุ่งขึ้นลูกเรือง่วงถูกปลุกด้วยเสียงดังตะโกนเข้าไปในห้องโดยสาร .
มาต่อแล้ว มีใครอยากว่ายน้ำก่อนเช้า
เราก็ไม่มีเวลาที่จะสูญเสียก่อนที่น้ำ ' จิมอยู่ในห้องนักบิน พร้อมสำหรับว่ายน้ำ คนอื่นๆ รีบช่วยเขา
หลังจากว่ายน้ำ ซูซานพบว่า จิมรีบตั้งข้าง และไม่มีเวลาสำหรับอาหารเช้า พวกเขาออกไป , การแล่นเรือใบลงด้วยน้ำที่มีต่อทางเข้าท่าเรือและลูกเรือกินอาหารเช้าของพวกเขาในขณะที่ปีศาจแล่นช้าๆผ่านเมือง Middlesbrough . มีน้อยมาก ลม และ เรือย้ายซม จากด้านหนึ่งไปที่อื่น ๆ .
'later บน ' จิม' จะมีลม หรือหมอก หรือทั้งสองอย่าง คุณไม่ได้รู้จักกับวันเริ่มต้นแบบนี้ '
อย่างที่เขาพูด เขาได้ยินนาน ดังของจุกไม้ก๊อกบ้องไฟนอกท่าเรือทางเข้า ซึ่งหมายความว่ามีหมอกออกไปในทะเล น้ำก็จะออกมาเร็ว และมันถือผีต่อที่ท่าเรือปลายทะเลเริ่มต้น
การอัพจะถูกลงเพื่อทุ่นสุดท้าย ? ' ถามโรเจอร์
' ฉันสัญญากับแม่เธอว่าเราไม่ไปต่อ ' จิม
จากนั้นพวกเขาได้ยินเสียงอีก เหมือนระฆังลึก .
‘ชายหาดปลายทุ่น ' จิม ' เวลากลับ . '
แต่ไม่มีลม เลยต้องพาพวกเขากลับมา และน้ำยังคงถือผีต่อชายหาดปลายทุ่นและทะเลเปิด .
ทั้งหมดขวา ' ด้าน จิม เราต้องใช้เครื่องมือ '
ช่วยผมเป็นวิศวกร' ถามโรเจอร์
ทั้งหมดถูก โรเจอร์ เริ่มเครื่องมือ '
ใกล้และใกล้เข้ามา เสียงของชายหาดปลายทุ่น แต่เร็ว ๆนี้ พวกเขาได้ยินเสียงของเครื่องยนต์ ได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นปีศาจและเริ่มเดินช้า ต้านกระแสน้ำ .
'what เกิดขึ้นถ้าเครื่องยนต์ไม่เริ่มต้น ? ' ถามๆ .
'without เครื่องยนต์ เราก็แค่ไปออกสู่ทะเล ' จิม ' อยู่ไม่ไกลเพราะน้ำจะเปิดเร็ว ๆนี้และนำเรากลับมา แต่ฉันสัญญากับแม่เราไม่ไปข้างนอก harbuoy '
เราทุกคนสัญญาว่า ' ซูซาน มองกลับไปทางท้ายเรือของเรือที่ชายหาดปลายทุ่นกำลังหายไปในหมอก จากไกลออกไปในทะเลมาเสียงต่ำยาว ' eueueueueu บิว . . . . . . . . . . . . . . ' เสียงหวูดเรือบนจุกไม้ก๊อกบ้องไฟ .
" ดีใจมากที่เครื่องยนต์เริ่ม' เธอดังขึ้น และตอนนี้ผมจะทำส่วนที่เหลือของอาหารเช้า '
แล้วปีศาจกำลังเคลื่อนที่ห่างจากปากของอ่าว โรเจอร์มองเข้าไปในกระท่อมที่ซูซานทำอาหารไข่ ก็พวกเขามองที่แต่ละอื่น ๆ เสียงจากเครื่องยนต์ก็เปลี่ยนเป็น , กลายเป็นช้าและมันก็หยุดสนิท สักครู่
มีแต่ความเงียบจิมกระโดดเข้าไปในที่นั่งคนขับ และมองเข้าไปในเครื่องยนต์ เบนซิน
' ' เขาพูด ' พูดอะไรโง่ๆ ! ผมลืมเติม ก่อนที่เราจะเริ่ม ตรงไปข้างหน้า , จอห์น เราจะยึดตรงนั้น มันค่อนข้างตื้นใกล้ทุ่น ' ปีศาจยังต้องเดินหน้า แต่ก็ช้า จิมวิ่ง ไปข้างหน้า และพวกเขาได้ยินสมอในน้ำ .
'what จะทำยังไง ?' ถามโรเจอร์ . . .
'wait ลม ' จอห์น .
'get น้ํามันบาง ' จิม ผมจะพายเรือเข้าฝั่ง . ถ้าฉันสามารถจับรถตรงนั้น ข้าจะกลับมาภายใน 10 นาที เป็นหน้าที่คุณ จอห์น อย่าให้ใครตกจากเรือ มันต่ำแล้ว สถานการณ์ก็เปลี่ยน คุณจะปลอดภัยที่นี่ อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้ '
.สี่เด็กดูจิมวอล์คเกอร์แถวของปีศาจน้อยดำเรือไปสู่ฝั่ง ซูซานก็นึกถึงไข่ และเรียกอื่นๆลงเพื่ออาหารเช้า มันเป็นสิบแปดที่ผ่านมา .
" ฉันจะให้จิมเป็นไข่อุ่น ' ซูซาน .
2 ชั่วโมงผ่านไป และอาหารเช้าจิมยังคงรอเขาอยู่ในกระท่อม ลูกเรือทั้งหมดบนดาดฟ้า .
'what เกิดอะไรขึ้นกับเขา ? ' ซูซาน' มันกำลังค่อนข้างคลุมเครือตอนนี้แม้แต่ในท่าเรือ '
ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับมัน หมอกก็มาจากแตรเรือขึ้นน้ำ แต่ไม่ว่าวิธีที่พวกเขามอง เขาไม่เห็นอะไรนอกจากหมอกสีเทา .
ฉันหยุดคิดไม่ได้ว่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับจิม ' ซูซาน ' มันเป็นสอง o'clock-six ชั่วโมงตั้งแต่เขาไป '
'high ไทด์ ' จอห์น พวกเราทั้งหมดที่นี่ยึดในสถานที่ปลอดภัย จิม รู้ อะไรที่สามารถอาจจะผิดพลาดได้ เขากล่าวว่าเพื่อให้ตัวเอง '
และแล้วซูซานเห็นจอห์น ตาก็เปิดได้กว้าง พวกเขาทั้งสองได้ยินเสียงของโซ่สมอ .
' โอ ไม่เป็นไร ' จอห์น ' สถานการณ์เริ่มเปลี่ยนไปแล้ว และก็เป็นเพียงการย้ายไปรอบ ๆด้วยน้ำ '
แต่หลังจากนั้นไม่นานเสียงมาอีกกับการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันของเรือทั้งหมด แล้วมีอีก คม เคลื่อนไหว และ จอห์น กระโดดขึ้นกลายเป็นคันธนู .
เธอดึงเป็นผู้ประกาศปิดด้านล่าง ' เขาร้องขึ้น
พวกเขาออก มีเพียงไม่กี่ช่วงเวลาว่างด้วยเชือก และเรือ แต่ตอนนี้ก็ค่อยๆแล่นลงแม่น้ำ แล้วเด็กทั้งสี่ก็เริ่มพูดอีกครั้ง
'two วันก่อน ' นมเบาๆ ' เราอยู่ในรถไฟ มาหนีบมิล '
" อยู่ข้างนอก โดเวอร์ รอให้ลม ' หัวเราะจิม .
และตอนนี้เราอยู่ที่นี่ ' นมและซูซาน .
" ไกด์ผี จอห์นในขณะที่ฉันไปแต่งตัวให้เรียบร้อยบนดาดฟ้า ' จิม .
' นายอย่าว่าฉันสามารถ ? ' จอห์น ดูกังวล .
ที่ทุ่มทุนสร้างอย่างมากแถบจะแน่นอนคุณสามารถ แค่ทำให้เธอขณะที่เธอกำลัง '
ไถนาในจอห์นมือ ซูซานและนม ชมเขา เขาจะทำมัน ? เด็กถูกใช้เพื่อการเดินเรือเรือเล็กและเรือยอชท์มันใหญ่มาก แต่มันไม่เกือบเป็นยากเป็น จอห์น คิดและในไม่ช้าเขาก็เริ่มรู้สึกมั่นใจมากขึ้น
จิมกลับมาเป็นนักบิน และจอห์น ย้ายมาว่าจิมจะนั่งลงและคุยกันแบบไถนา
' เจ้าอุ้ม ' จิม ' คุณกำลังทำอะไรด้วย '
เมื่อพวกเขาไป แล้วแม่น้ำกลายเป็นมุ้งและพวกเขาล่องเรือใน Rotterdam ท่าเรือ .
ตอนนี้แล้ว ' จิม ' ซูซานทำไมไม่ให้จอห์น ที่เหลือให้เห็นวิธีการที่คุณสามารถคัดท้าย '
.ซูซาน นั่งลงข้างๆจอเอา ทิลเลอร์ มีเพียงความคิดเดียวของเธอ เธอต้องให้คนขับชี้ด้วยนิ้วมือของเขาและตะโกน .
นี่เธอ ! ดูสิ ! มันเป็นหมูดำว่าย '
'where ? ' ตะโกนๆ .
มันอาจ . ไม่ มันไม่อยู่แล้ว ไม่ ฟังนะ ! มันอยู่ตรงนั้น ! '
' มันเป็นปลาโลมา ' จิม ' พวกเขาชอบว่ายน้ำรอบเรือ . '
การนับมากเกินไป แม้ซูซานเธอหยุดคิดรอบการรักษาก็แล่นตรงหาโลมา .
นี่เธอหาพวงมาลัยของคุณ ' จอห์น .
" ขอโทษ " ' ซูซานเธอรู้สึกลมดึงใบเรือ ' ใช่ จอห์น ผมจะไม่ดูอีก '
'where เราจะยึดที่คืน ' โรเจอร์ถาม .
" รู้จักสถานที่ดี ' จิม ออกจากท่าเรือ shotley เราขึ้นฝั่งและโทรศัพท์แม่'
ลมได้ลดลงและกระแสต่อต้านพวกเขาเป็นพวกเขามาถึงสถานที่ที่จิมอยากยึด .
'only พอกว้าง ' จิม ฉันจะไปข้างหน้าและได้รับสมอพร้อม '
' ช่วยฉันมาและดูว่าคุณทำมันได้หรือไม่ ' ถามจอห์น ซูซาน นม กับ โรเจอร์ ถูกทิ้งให้อยู่ในห้องนักบิน
ซูซานพวงมาลัยและปีศาจค่อยๆมาใกล้ท่าเรือจอห์นอย่างระมัดระวังขณะที่จิมช่วยยึดกว่าธนูพร้อมที่จะวางมันลงในน้ำ .
ตอนนี้ เอาเรือลง ' จิมเรียกให้คนอื่น ๆและเขาปล่อยสมอตกอยู่ในน้ำ ' ไปขึ้นฝั่ง '
'let มีมื้อแรก ' ซูซาน
'tell เราเกี่ยวกับการเดินทางของคุณจาก Dover ' จอห์น , ตามที่พวกเขาเสร็จสิ้นอาหารค่ำ .
'nothing มากบอก ' จิม' ยกเว้นเมื่อคุณกำลังแล่นเรือใบคนเดียว เธอจะไม่ได้นอนเลย ผมต้องรอค่อนข้างนาน ด้านนอกทางเข้าท่าเรือที่นี่ มีมากของสันดอนข้างนอก ; คุณรู้สถานที่ที่น้ำตื้นมากและมันเป็นเรื่องง่ายมากที่จะใช้รอบ .
มีบิตของหมอก และไม่ต้องพยายามก็ได้เดินทางเข้าอ่าว จนกว่าฉันจะได้เห็นทุ่น ฉันไม่ชอบสันดอน ;พวกเขาอันตรายมาก '
'where เป็นสันดอนอก Mostyn ? ' ถามว่า Jonh .
นี่เธอที่แผนภูมิ ' จิม มี Middlesbrough และมี shotley เราอยู่ที่ไหนแล้ว และเขาชี้กับนิ้วของเขา และสันดอน ทั้งหมดเป็นแค่ภายนอก เรือใหญ่ที่ชอบเข้ามาในนี้ และนิ้วมือของเขาตามสายที่ปลอดภัยระหว่างสันดอน ' พวกเขาไปต่อก๊อกบ้องไฟ .มันเป็นเพียงวิธีที่ปลอดภัยที่จะไป และเมื่อมันมืด หรือหมอก แต่ปลอดภัย สิ่งที่ต้องทำคือ ออกไปสู่ทะเล และยังคงมี '
จอห์นฟัง บอกตัวเองเขาก็จำได้ว่า เมื่อวันหนึ่งเขามีเรือของตัวเอง
'what ทำอะไร ? ' ถามโรเจอร์
แค่แล่นเกี่ยวกับภายนอกทั้งหมดของสันดอน แล้วตอนเช้าผมมาจมลงบ้องไฟ แล้วปิดด้วยจุกไม้ก๊อกแล้วชายหาดปลายทุ่น จะเห็นว่าในวันพรุ่งนี้และในท่าเรือและเข็ม มิล และเมื่อฉันได้มี ลูกเรือหนุ่มบางดีช่วยฉันผูกกับทุ่นของฉัน ตอนนี้ก็เกือบเก้าโมง และเวลาที่จะไปบอกแม่เธอไม่ได้จมน้ำ '
เมื่อพวกเขากลับมาผีก็เกือบมืด และมันก็เป็นเวลาที่ซูซาน นม กับ โรเจอร์ ไปที่เตียงพวกเขามองทุก ๆเรือด้วยไฟส่อง คนอ่อนแอ ข้ามน้ำสงบของอ่าว ไม่กี่นาทีต่อมา จอห์น และ จิม เข้านอนด้วย .
พวกเขาหลับ กลางคืนก็สงบ มันก็ยากที่จะเชื่อว่าพวกเขากำลังนอนบนเรือ แต่เมื่อเขาหลับไปประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเขาได้รับการเตือนว่าพวกเขาถูกมากใกล้ทะเลเปิดเสียงเล็กก็ดังขึ้น ดังขึ้น และไม่นาน ปีศาจที่กำลังกลิ้งอย่างรุนแรงจากทางด้านข้าง ทุกคนตื่นขึ้นมากระทันหัน
'what เกิดอะไรขึ้น ' ชื่อ โรเจอร์
' มันทั้งหมดขวา ' จิม ' มันใหญ่เรือออกทะเลไป .
ไม่มีใครไปทั่วฮอลแลนด์ทุกคืน ฉันลืมบอกคุณเกี่ยวกับมัน . '
'one สักวันมันจะพาพ่อกลับมาจากฮอลแลนด์ ๆ ' ,เป็นปีศาจหยุดกลิ้งแล้ว ไม่กี่นาทีต่อมาทั้งหมดถูกอีกครั้ง ลูกเรือของ Goblin หลับ
เจ็ดโมงเช้าวันรุ่งขึ้นลูกเรือง่วงถูกปลุกด้วยเสียงดังตะโกนเข้าไปในห้องโดยสาร .
มาต่อแล้ว มีใครอยากว่ายน้ำก่อนเช้า
เราก็ไม่มีเวลาที่จะสูญเสียก่อนที่น้ำ ' จิมอยู่ในห้องนักบิน พร้อมสำหรับว่ายน้ำ คนอื่นๆ รีบช่วยเขา
หลังจากว่ายน้ำ ซูซานพบว่า จิมรีบตั้งข้าง และไม่มีเวลาสำหรับอาหารเช้า พวกเขาออกไป , การแล่นเรือใบลงด้วยน้ำที่มีต่อทางเข้าท่าเรือและลูกเรือกินอาหารเช้าของพวกเขาในขณะที่ปีศาจแล่นช้าๆผ่านเมือง Middlesbrough . มีน้อยมาก ลม และ เรือย้ายซม จากด้านหนึ่งไปที่อื่น ๆ .
'later บน ' จิม' จะมีลม หรือหมอก หรือทั้งสองอย่าง คุณไม่ได้รู้จักกับวันเริ่มต้นแบบนี้ '
อย่างที่เขาพูด เขาได้ยินนาน ดังของจุกไม้ก๊อกบ้องไฟนอกท่าเรือทางเข้า ซึ่งหมายความว่ามีหมอกออกไปในทะเล น้ำก็จะออกมาเร็ว และมันถือผีต่อที่ท่าเรือปลายทะเลเริ่มต้น
การอัพจะถูกลงเพื่อทุ่นสุดท้าย ? ' ถามโรเจอร์
' ฉันสัญญากับแม่เธอว่าเราไม่ไปต่อ ' จิม
จากนั้นพวกเขาได้ยินเสียงอีก เหมือนระฆังลึก .
‘ชายหาดปลายทุ่น ' จิม ' เวลากลับ . '
แต่ไม่มีลม เลยต้องพาพวกเขากลับมา และน้ำยังคงถือผีต่อชายหาดปลายทุ่นและทะเลเปิด .
ทั้งหมดขวา ' ด้าน จิม เราต้องใช้เครื่องมือ '
ช่วยผมเป็นวิศวกร' ถามโรเจอร์
ทั้งหมดถูก โรเจอร์ เริ่มเครื่องมือ '
ใกล้และใกล้เข้ามา เสียงของชายหาดปลายทุ่น แต่เร็ว ๆนี้ พวกเขาได้ยินเสียงของเครื่องยนต์ ได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นปีศาจและเริ่มเดินช้า ต้านกระแสน้ำ .
'what เกิดขึ้นถ้าเครื่องยนต์ไม่เริ่มต้น ? ' ถามๆ .
'without เครื่องยนต์ เราก็แค่ไปออกสู่ทะเล ' จิม ' อยู่ไม่ไกลเพราะน้ำจะเปิดเร็ว ๆนี้และนำเรากลับมา แต่ฉันสัญญากับแม่เราไม่ไปข้างนอก harbuoy '
เราทุกคนสัญญาว่า ' ซูซาน มองกลับไปทางท้ายเรือของเรือที่ชายหาดปลายทุ่นกำลังหายไปในหมอก จากไกลออกไปในทะเลมาเสียงต่ำยาว ' eueueueueu บิว . . . . . . . . . . . . . . ' เสียงหวูดเรือบนจุกไม้ก๊อกบ้องไฟ .
" ดีใจมากที่เครื่องยนต์เริ่ม' เธอดังขึ้น และตอนนี้ผมจะทำส่วนที่เหลือของอาหารเช้า '
แล้วปีศาจกำลังเคลื่อนที่ห่างจากปากของอ่าว โรเจอร์มองเข้าไปในกระท่อมที่ซูซานทำอาหารไข่ ก็พวกเขามองที่แต่ละอื่น ๆ เสียงจากเครื่องยนต์ก็เปลี่ยนเป็น , กลายเป็นช้าและมันก็หยุดสนิท สักครู่
มีแต่ความเงียบจิมกระโดดเข้าไปในที่นั่งคนขับ และมองเข้าไปในเครื่องยนต์ เบนซิน
' ' เขาพูด ' พูดอะไรโง่ๆ ! ผมลืมเติม ก่อนที่เราจะเริ่ม ตรงไปข้างหน้า , จอห์น เราจะยึดตรงนั้น มันค่อนข้างตื้นใกล้ทุ่น ' ปีศาจยังต้องเดินหน้า แต่ก็ช้า จิมวิ่ง ไปข้างหน้า และพวกเขาได้ยินสมอในน้ำ .
'what จะทำยังไง ?' ถามโรเจอร์ . . .
'wait ลม ' จอห์น .
'get น้ํามันบาง ' จิม ผมจะพายเรือเข้าฝั่ง . ถ้าฉันสามารถจับรถตรงนั้น ข้าจะกลับมาภายใน 10 นาที เป็นหน้าที่คุณ จอห์น อย่าให้ใครตกจากเรือ มันต่ำแล้ว สถานการณ์ก็เปลี่ยน คุณจะปลอดภัยที่นี่ อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้ '
.สี่เด็กดูจิมวอล์คเกอร์แถวของปีศาจน้อยดำเรือไปสู่ฝั่ง ซูซานก็นึกถึงไข่ และเรียกอื่นๆลงเพื่ออาหารเช้า มันเป็นสิบแปดที่ผ่านมา .
" ฉันจะให้จิมเป็นไข่อุ่น ' ซูซาน .
2 ชั่วโมงผ่านไป และอาหารเช้าจิมยังคงรอเขาอยู่ในกระท่อม ลูกเรือทั้งหมดบนดาดฟ้า .
'what เกิดอะไรขึ้นกับเขา ? ' ซูซาน' มันกำลังค่อนข้างคลุมเครือตอนนี้แม้แต่ในท่าเรือ '
ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับมัน หมอกก็มาจากแตรเรือขึ้นน้ำ แต่ไม่ว่าวิธีที่พวกเขามอง เขาไม่เห็นอะไรนอกจากหมอกสีเทา .
ฉันหยุดคิดไม่ได้ว่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับจิม ' ซูซาน ' มันเป็นสอง o'clock-six ชั่วโมงตั้งแต่เขาไป '
'high ไทด์ ' จอห์น พวกเราทั้งหมดที่นี่ยึดในสถานที่ปลอดภัย จิม รู้ อะไรที่สามารถอาจจะผิดพลาดได้ เขากล่าวว่าเพื่อให้ตัวเอง '
และแล้วซูซานเห็นจอห์น ตาก็เปิดได้กว้าง พวกเขาทั้งสองได้ยินเสียงของโซ่สมอ .
' โอ ไม่เป็นไร ' จอห์น ' สถานการณ์เริ่มเปลี่ยนไปแล้ว และก็เป็นเพียงการย้ายไปรอบ ๆด้วยน้ำ '
แต่หลังจากนั้นไม่นานเสียงมาอีกกับการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันของเรือทั้งหมด แล้วมีอีก คม เคลื่อนไหว และ จอห์น กระโดดขึ้นกลายเป็นคันธนู .
เธอดึงเป็นผู้ประกาศปิดด้านล่าง ' เขาร้องขึ้น
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- I lost some time
- avoir des points communs
- where are you live
- ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวงเป็นครั้งแ
- ชอบว่ายน้ำ
- 6 ปี
- Mino fanboy Taeyang
- Is there a twist in the story
- The wind is going to be strong from tomo
- growth
- Trapped
- เขาจึงตัดสินใจฆ่าตัวตาย
- I'm sorry. I want to see the moon with y
- Necessity
- To understand about Tv HihgtDifinition
- 第一次我皇太后大学入学考试。
- ฉันร่าเริง สนุกสนาน
- go alongdrive along
- คืนนี้ขอให้คุณหลับฝันดีนะนะคนเก่ง
- Kamu juga sekolah
- บางคนได้รับสิ่งที่ดีจากประสบการณ์
- Outcome assessments at the activity and
- Manda foto d tu tetar
- อิ่มแล้ว
