Eighteenth-century common law punis

Eighteenth-century common law punished arson as a felony. However, it did not regard the destruction of an unoccupied building as arson. It was generally assumed in early Great Britain that everyone had the legal right to destroy his own property in any manner he chose.

In English law, causing criminal damage was originally a common law offence. The offence was largely concerned with the protection of dwellings and the food supply, and few sanctions were imposed for damaging personal property. Liability was originally restricted to the payment of damages by way of compensation.

As time passed, specific laws were introduced to deal with particular situations. The 1861 Malicious Damage Act was the first real attempt to codify and extend protections, and for the first time gave protection under the criminal law to personal property.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศตวรรษที่สิบแปดกฎหมายลงโทษความผิดทางอาญาเป็นลอบวางเพลิง แต่มันก็ไม่ได้ถือว่าการล่มสลายของอาคารร้างเป็นลอบวางเพลิง มันก็พอจะสันนิษฐานได้ในช่วงต้นเดือนบริเตนใหญ่ว่าทุกคนมีสิทธิตามกฎหมายที่จะทำลายทรัพย์สินของตัวเองในลักษณะที่เขาเลือกใด ๆ .

ในกฎหมายอังกฤษทำให้เกิดความเสียหายทางอาญาเดิมผิดกฎหมายทั่วไปความผิดส่วนใหญ่เป็นกังวลกับการป้องกันของอาคารบ้านเรือนและแหล่งอาหารและลงโทษไม่กี่ถูกกำหนดทรัพย์สินส่วนบุคคลที่สร้างความเสียหาย ความรับผิดถูก จำกัด เดิมที่จะชำระค่าเสียหายโดยวิธีการชดเชย.

เมื่อเวลาผ่านไปมีกฎหมายเฉพาะได้นำไปจัดการกับสถานการณ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งการกระทำที่เป็นอันตรายความเสียหาย 1,861 เป็นความพยายามครั้งแรกที่จะประมวลและขยายความคุ้มครองและเป็นครั้งแรกให้ความคุ้มครองภายใต้กฎหมายความผิดทางอาญาทรัพย์สินส่วนบุคคล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กฎหมายทั่วไปราชโทษลอบวางเพลิงเป็น felony เป็น อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้เกี่ยวกับทำลายอาคารการเดินเป็นการลอบวางเพลิง มันถูกโดยทั่วไปสันนิษฐานในสหราชอาณาจักรช่วงต้นว่า ทุกคนมีสิทธิตามกฎหมายที่จะทำลายทรัพย์สินของเขาเองในลักษณะใด ๆ เขาเลือก

ในกฎหมายอังกฤษ ก่อให้เกิดความเสียหายทางอาญาเดิมเป็นคดีความผิดเกี่ยวกับกฎหมายทั่วไป ในคดีความผิดส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการป้องกันของการย้ายและจัดหาอาหาร และลงโทษไม่ถูกกำหนดสำหรับความเสียหายต่อทรัพย์สินส่วนบุคคล ความรับผิดชอบถูกจำกัดครั้งแรกกับการชำระเงินความเสียหายโดยใช้ค่าตอบแทนการ

เป็นเวลาผ่านไป กฎหมายเฉพาะได้แนะนำการจัดการกับสถานการณ์หนึ่ง ๆ 1861 อันตรายความเสียหายกระทำจริงครั้งแรกในการประมวล และขยายความคุ้มครอง และสำหรับครั้งแรก เวลาให้กฎหมายอาญาคุ้มครองทรัพย์สินส่วนบุคคล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กฎหมายทั่วไปศตวรรษที่สิบแปดการลอบวางเพลิงเป็นความผิดต้องระวางโทษอาญาร้ายแรงได้ แต่ถึงอย่างไรก็ตามยังไม่เกี่ยวกับการทำลายของอาคารเมื่ออยู่นอกบริเวณที่เป็นการลอบวางเพลิง โรงแรมอยู่ในบริเตนใหญ่ช่วงต้นที่ทุกคนมีสิทธิทางกฎหมายที่จะทำลายทรัพย์สินของตัวเองในลักษณะอื่นใดที่เขาเลือก.

ในกฎหมายว่าด้วย ภาษาอังกฤษ ทำให้เกิดความเสียหายทางอาญาเป็นความผิดกฎหมายทั่วไปที่โดยทั่วไปแล้วส่วนใหญ่เป็นความผิดที่เกี่ยวข้องกับการคุ้มครองของที่พักอาศัยและอาหารที่พาวเวอร์ซัพพลายและการคว่ำบาตรทางเศรษฐกิจได้ก็มีอยู่ไม่กี่กำหนดไว้สำหรับเป็นที่พักส่วนตัวความเสียหาย ความรับผิดเป็นการจำกัดการใช้งานในการชำระเงินที่จะเกิดความเสียหายโดยทางของการจ่ายค่าชดเชยเดิม.

เป็นเวลาผ่านไปตามกฎหมายเฉพาะถูกนำมาใช้ในการจัดการกับสถานการณ์เฉพาะ1861 การกระทำความเสียหายที่เป็นอันตรายจะเป็นความพยายามอย่างแท้จริงครั้งแรกในการเข้ารหัสและการขยายการคุ้มครองและเป็นครั้งแรกที่ให้ความคุ้มครองตามกฎหมายอาญาที่จะเป็นที่พักส่วนตัว