My name is Johnny Joo (pronounced ‘

My name is Johnny Joo (pronounced ‘yo’.) I am a 24-year-old photographer from Ohio.

At the age of 16, I started to explore various areas around where I lived and quickly grew to love what I would find on explorations, whether it was through nature or abandoned structures. I shortly after began to capture the world around me, the things I see and how I see them. I wanted to share with people these beautiful places as well as I can, and through a lens was how I could shape these visions.

On the side of everything else I have loved to photograph, around the age of 16 I became intrigued with urban exploration upon the discovery of an abandoned farm house in the city of Kirtland, OH. My mother, step father and myself were on our way to my sisters house when I had spotted it and asked if we could pull into the drive way to check it out. The way the roof was caved in, covered in bright moss attracted my attention. It was beautiful. We pulled into the drive and walked from our car up to the entrance of this falling structure. Upon entrance through the tall, white, wooden swinging doors I was instantly brought to the realization that this was someone’s past; the history of lives we never even knew, but for some reason I found to be so interesting. People were here once, living and working and now they are gone while the collapsing ruins remain a place that is looked past by so many. We walked through the falling foundation, across tilted floors which had been shifted by the Earth, examining this space that had once been full of life. This moment felt so peaceful. From that day on, whenever I would see a decayed structure that had been left to fall, I would find a way to explore it. Shortly after in 2009 I had learned this was actually known as urban exploration and became hooked on learning the history of the places I would explore.

I was fascinated by the way moss and ivy could wrap itself up a man-built machine or around the outside of a building, crawling in through its windows , traveling up an intricate victorian stairwell as it fell into a corridor. I loved the way a torn apart hallway would lead you to an open room where the shattered remains of a window lie in pieces on the ground while the outside light poured into a room of colorful, peeling walls lighting up the silence surrounding you. It opened my eyes to a whole normally unseen part of life and the world around me.

This is something that will not be here forever, but was alive at one point and is now just a memory which could soon become yet another memory lingering upon the soil or street corner where it once stood. I thought to myself ‘this is what I need to document and share with the world.’

It captured me in such an incredible way, and I now attempt to capture it just as well as it has me.

We trade our imaginations in for days full of stress, and a mind full of white walls.

We trade our drive to do something we love for a drive to fit in with the real world.

It’s sad.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชื่อของฉันคือ Joo จอห์นนี่ (ออกเสียง 'โย') ผมอายุ 24 ปีช่างภาพจากรัฐโอไฮโอ อายุ 16 ฉันเริ่มต้นการสำรวจพื้นที่ต่าง ๆ รอบที่ผมอาศัยอยู่ และเติบโตอย่างรวดเร็วรักอะไรจะพบในการสำรวจ ว่ามันผ่านธรรมชาติ หรือโครงสร้างที่ถูกทอดทิ้ง ในไม่ช้าหลังจากเริ่มจับโลกฉัน สิ่งที่เห็น และวิธีการที่ฉันเห็นพวกเขา อยากจะแบ่งปันกับคนเหล่านี้สถานที่สวยงามเช่นเดียวกับฉันสามารถ และผ่านเลนส์ถูกวิธีฉันสามารถรูปร่างวิสัยทัศน์เหล่านี้ ด้านของทุกอย่าง ฉันได้รักการถ่ายรูป สถานอายุ 16 ผมก็ประหลาดใจกับสำรวจเมืองตามการค้นพบบ้านละทิ้งฟาร์มในเมือง Kirtland โอ้ แม่ของฉัน ขั้นตอนพ่อ และตัวเองได้บนทางไปบ้านน้องสาวของฉันเมื่อฉันได้พบมัน และถามถ้า เราสามารถดึงเป็นวิธีการขับรถออกไป แบบหลังคาถูก caved ใน ครอบคลุมในมอสดใสดึงดูดความสนใจของฉัน สวยงามได้ เราดึงลงในไดรฟ์ และเดินจากรถของเราถึงทางเข้าของโครงสร้างนี้ล้ม เมื่อเข้าผ่านประตู swinging สูง สีขาว ไม้ ผมทันทีมาถึงกระทั่งที่ว่า นี้คือคนของอดีต ประวัติชีวิตเรายังไม่รู้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ที่ผมพบจะน่าสนใจมาก คนนี่ครั้งเดียว ชีวิต และทำงาน และตอนนี้พวกเขาจะหายไปในขณะที่พัง collapsing ยังคง สถานที่ดูเลย โดยมากดังนั้น เราเดินผ่านมูลนิธิล้ม ข้ามพื้นเอียงซึ่งมีการเปลี่ยนตามโลก ตรวจสอบพื้นที่นี้เมื่อได้ชีวิตชีวา ช่วงนี้รู้สึกว่าเงียบสงบมาก จากวันที่ใน เมื่อใดก็ ตามที่จะเห็นโครงสร้างผุที่ได้ทิ้งไว้ให้ตก จะพบวิธีการสำรวจก็ หลังจากในปี 2552 ผมได้เรียนรู้นี้จะถูกเรียกว่าสำรวจเมือง และกลายเป็นติดยาเสพติดประวัติของสถานที่ฉันจะได้เรียนรู้ ผมหลงโดยวิธี มอสส์และไอวี่สามารถตัดเองเครื่องจักรที่มนุษย์สร้าง ขึ้นล้อมรอบอาคาร ตระเวนในผ่านของ windows เดินขึ้น stairwell วิคตอเรียนซับซ้อนมันตกเป็นฉนวน ฉันรักวิธีการฉีกแยกห้องโถงจะนำคุณไปสู่ห้องเปิดที่ยังคงมลายของหน้าต่างนอนชิ้นบนพื้นดินในขณะที่แสงภายนอก poured เป็นห้องหลากสี ปอกเปลือกผนังไฟค่าความเงียบในบริเวณใกล้เคียง มันเปิดตาบางส่วน unseen ตามปกติทั้งหมดของชีวิตและโลกรอบตัว นี้เป็นสิ่งที่ไม่มีตลอด แต่มีชีวิตอยู่ที่จุดหนึ่ง และเป็นเพียงจำซึ่งเร็ว ๆ นี้อาจกลายเป็นยังลิ้มรสตามดินหรือถนนมุมที่มันเคยอยู่หน่วยความจำอื่น คิดกับตัวเอง 'นี้ได้สิ่งที่ฉันจำเป็นต้องจัดทำเอกสาร และการใช้ร่วมกันกับโลก' มันจับฉันในเช่นวิธีเหลือเชื่อ และตอนนี้ฉันพยายามที่จะจับภาพดีเช่นมีฉัน เราค้ากวีนิพนธ์ในวันเต็มไปด้วยความเครียด และใจที่เต็มไปด้วยกำแพงสีขาว เราค้าขับรถของเราไปทำสิ่งที่เรารักสำหรับขับรถพอดีกับโลกจริงเศร้าได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชื่อของฉันคือจอห์นนี่จู (ออกเสียง 'yo'.) ฉันเป็นช่างภาพ 24 ปีจากรัฐโอไฮโอ. ตอนอายุ 16 ผมเริ่มที่จะสำรวจพื้นที่ต่างๆทั่วที่ฉันอาศัยอยู่และเติบโตอย่างรวดเร็วเพื่อให้รักในสิ่งที่ฉันอยากจะพบใน การสำรวจไม่ว่าจะเป็นผ่านทางธรรมชาติหรือโครงสร้างที่ถูกทิ้งร้าง ไม่นานหลังจากที่ผมเริ่มที่จะจับโลกรอบ ๆ ตัวผมสิ่งที่ผมเห็นและวิธีการที่ฉันเห็นพวกเขา ผมอยากจะแบ่งปันกับผู้คนสถานที่ที่สวยงามเหล่านี้เช่นกันเท่าที่จะทำได้และผ่านเลนส์เป็นวิธีการที่ฉันสามารถสร้างรูปวิสัยทัศน์เหล่านี้. ที่ด้านข้างของทุกอย่างอื่นฉันต้องรักที่จะถ่ายภาพรอบอายุ 16 ฉันกลายเป็นที่สนใจกับการสำรวจเมือง เมื่อค้นพบของบ้านฟาร์มที่ถูกทิ้งร้างในเมืองเคิร์ทที่โอไฮโอ แม่ของฉันพ่อของขั้นตอนและตัวเองอยู่บนทางของเราไปบ้านน้องสาวของฉันเมื่อฉันได้พบมันและถามว่าเราสามารถดึงไปในทางไดรฟ์เพื่อตรวจสอบออก วิธีที่หลังคาถูกยุบในปกคลุมไปด้วยมอสที่สดใสดึงดูดความสนใจของฉัน มันเป็นภาพที่สวยงาม เราดึงเข้าไปในไดรฟ์และเดินจากรถของเราขึ้นอยู่กับทางเข้าของโครงสร้างที่ลดลงนี้ เมื่อผ่านทางเข้าสูง, สีขาว, ประตูไม้แกว่งฉันถูกนำทันทีตระหนักว่านี่คือที่ผ่านมาของใครบางคน; ประวัติความเป็นมาของชีวิตที่เราไม่เคยได้รู้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ฉันพบว่ามีความน่าสนใจ คนอยู่ที่นี่ครั้งเดียวที่อาศัยและทำงานและตอนนี้พวกเขาจะหายไปในขณะที่ซากปรักหักพังยุบยังคงสถานที่ที่จะมองผ่านมาโดยจำนวนมากดังนั้น เราเดินผ่านมูลนิธิตกทั่วพื้นเอียงซึ่งได้รับการเปลี่ยนโลกโดยการตรวจสอบพื้นที่ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเต็มรูปแบบของชีวิตนี้ ขณะนี้รู้สึกที่เงียบสงบเพื่อให้ จากวันนั้นเป็นต้นมาทุกครั้งที่ผมจะได้เห็นโครงสร้างผุที่ได้รับจะลดลงเหลือผมจะหาวิธีที่จะสำรวจมัน ไม่นานหลังจากที่ในปี 2009 ฉันได้เรียนรู้นี้เป็นที่รู้จักกันจริงการสำรวจเมืองและกลายเป็นติดยาเสพติดในการเรียนรู้ประวัติศาสตร์ของสถานที่ที่ฉันจะสำรวจ. ผมรู้สึกทึ่งกับมอสทางและไม้เลื้อยสามารถตัดตัวเองขึ้นเครื่องที่มนุษย์สร้างขึ้นหรือรอบนอก ของอาคารคลานผ่านหน้าต่างของการเดินทางขึ้นบันไดวิคตอเรียซับซ้อนเท่าที่มันตกลงไปในทางเดิน ฉันรักวิธีที่ฉีกออกเป็นห้องโถงจะนำคุณไปสู่ห้องที่เปิดซากแตกโกหกหน้าต่างในชิ้นบนพื้นดินในขณะที่แสงนอกหลั่งไหลเข้ามาในห้องที่มีสีสัน, ลอกผนังส่องสว่างความเงียบรอบตัวคุณ มันเปิดตาของฉันจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทั้งที่มองไม่เห็นได้ตามปกติของชีวิตและโลกรอบ ๆ ตัวผม. นี่คือสิ่งที่จะไม่อยู่ที่นี่ตลอดไป แต่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อถึงจุดหนึ่งและขณะนี้เป็นเพียงหน่วยความจำที่อาจจะกลายเป็นเร็ว ๆ นี้ยังหน่วยความจำอีกอ้อยอิ่งอยู่กับที่ ดินหรือมุมถนนที่ครั้งหนึ่งมันเคยยืน ฉันคิดกับตัวเองว่านี่คือสิ่งที่ฉันต้องทำเอกสารและแบ่งปันกับคนทั่วโลก. มันจับฉันในดังกล่าวเป็นวิธีที่เหลือเชื่อและตอนนี้ผมพยายามที่จะจับมันก็เช่นกันในขณะที่มันมีฉัน. เราค้าจินตนาการของเราในวันที่ เต็มไปด้วยความเครียดและจิตใจที่เต็มไปด้วยผนังสีขาว. เราค้าไดรฟ์ของเราที่จะทำสิ่งที่เรารักสำหรับไดรฟ์เพื่อให้สอดคล้องกับโลกแห่งความเป็นจริง. มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า