“I’m curious.”He was used to hearin

“I’m curious.”
He was used to hearing her spouting this phrase off at every little mystery, at every tiny unsolved event. But he was not used to her whispering it with a voice that shook a bit with uncertainty, and with eyes that were more focused on her feet than on the expression crossing his face.
Everyday there was usually at least one thing that Chitanda did that he simply had no idea what to make of it. But, when she stated that she was curious, he usually knew what that entitled, he usually knew where she was going with her question and answer session. This time though, he had no idea what she was curious about. She was invading his personal space, as per usual, but her normal enthusiasm was being tamed by some kind of insecurity, some form of embarrassment that simply made no sense to him.
“I-I’m curious.”
Her repeating this phrase was also nothing particularly special, she usually repeated it over and over again until he finally relented and she saw something in his expression that showed her that he had. But, today she stuttered and her eyes, while they had moved up from staring at her feet, were staring at his chest, rather than his face. In order to get her to move beyond the phrase “I’m curious,” she was going to have him ask her about it. She was going to have him exert some of his low level energy.
The thought bothered him a bit, but all he did was give a small and short sigh, and then he was fine. Because, for some reason, when it came to Chitanda, he really did not mind giving into and appeasing her curiosity, in fact, a small part of him even liked it. He liked it because he felt as if he was experiencing one of those rose-colored high school moments that he always heard and read about, and which Satoshi always went on and on about. Clearing his throat slightly Oreki asked, “So, you want my help to figure something out?”
“Yes…” Chitanda’s voice trailed off as she answered him.
Her lack of fervor in her answer unsettled him a bit, but he carried on, “What is it that you can’t get off your mind; another missing book incident?”
She shook her head, a bit wildly, which made him think that, perhaps, her usual eagerness would return, but instead she just mumbled out a no.
“What is it then? What are you curious about?”
He watched as her eyes scrunched shut and she stated, calmly and strong, though quietly, “You.”
“Wha–!?” The word flew out of his mouth, his eyes widened, and his body automatically started to take a step back.
There went all of his low level energy.
And now, he was certain, this was a rose-colored high school experience. One that he never anticipated nor one that he was prepared for…
Her eyes were making contact with his face now, but they were not focused on his eyes or expression…They were focused on his lips.
“Wha…What are you…?” He tried to ask her what she was planning, what mystery about himself she wanted to solve, though he had an inkling and that inkling…It confused him.
But she just shushed him by placing her forefinger over his lips, “Please, Oreki-san, just calm down and stay still like that, if you do that then you’ll be able to help me figure out this mysterious feeling I get because of you…I think.” Her eyes were nervous, but they had, at the very least, moved away from his lips and were now looking directly into his. They were shinning with that twinkling desire to know, and even if he wanted to move away, he could not. Her eyes did this every time and, after having used up all of his low level energy moments before; he had no strength to even fight it.
A part of him even wondered if he wanted to fight it. But, before he could even really think about this and debate with himself over it, her soft lips were over his. His body froze. This was not something he ever thought about experiencing in high school. This was something that happened to people with high energy, to people who were involved and “busy,” like Satoshi. Not him.
And, before he even knew it, her lips were gone.
His eyes started roaming everywhere and anywhere, except at Chitanda. He could not look at her. Still, he felt her rest her body against his, her ear pressed against his chest, and he chanced a glance downward. Her eyes were closed. That was just for a brief moment though, and with a contented sigh she backed away.
“Ah, I see. Thank you, Oreki-san.  Like always, you fulfilled my curiosity and helped me figure out my mystery.” Her voice and smile were confident as she told him this.
His Adam ’s apple simply bobbed up and down as he gulped. He did not get it; he did nothing, so how had he helped her in anyway? Chitanda picked up on his puzzlement with a quick stare. Her ability to read his facial expressions impressed him, scared him, and made him a bit happy all at the same time.
“Oreki-san, you are very good at figuring out mysteries. So, I think, you should be able to figure this one out, too.” That was what she left him with; as she scurried away, her face –he noted- was slightly blushed and she was carrying her book bag with tightened fingers.
Once she had left the empty classroom that was used for the Classic Literature Club, Oreki allowed himself to fall down to floor in a heap. He was exhausted and still had no idea what mystery he had just solved for the black haired girl with the mesmerizing eyes. He let out a loud and heavy sigh then, closed his eyes, and figured he would figure it out tomorrow.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ฉันอยากรู้."
เขาถูกใช้ในการได้ยินของเธอพ่นวลีปิดที่ทุกลึกลับเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ในงานยังไม่แก้ทุกขนาดเล็ก แต่เขาก็ไม่ได้ใช้มันเธอกระซิบด้วยเสียงที่สั่นนิดกับความไม่แน่นอนและด้วยสายตาที่มีความมุ่งเน้นเพิ่มเติมเกี่ยวกับเท้าของเธอมากกว่าการแสดงออกข้ามใบหน้าของเขา.
ทุกวันมักจะมีอย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่ไม่ Chitanda เขาว่า ก็มีความคิดว่าจะทำมันไม่มี แต่เมื่อเธอบอกว่าเธออยากรู้อยากเห็นเขามักจะรู้ว่าสิ่งที่ได้รับสิทธิเขามักจะรู้ว่าที่เธอกำลังจะมีคำถามและคำตอบของเธอเซสชั่น แต่คราวนี้เขามีความคิดว่าเธอเป็นคนอยากรู้เกี่ยวกับ เธอได้รับการบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของเขาตามปกติ แต่ความกระตือรือร้นปกติของเธอถูกฝึกให้เชื่องตามชนิดของความไม่มั่นคงบางรูปแบบบางส่วนของความลำบากใจที่เพียงทำให้รู้สึกไม่ให้เขา.
"ฉันอยากรู้อยากเห็นฉันเป็น."
ทำซ้ำวลีนี้ของเธอคือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังไม่มีอะไรพิเศษเธอมักจะทำซ้ำมันซ้ำแล้วซ้ำอีกจนกว่าเขาจะยอมอ่อนข้อในที่สุดและเธอเห็นอะไรบางอย่างในการแสดงออกของเขาที่แสดงให้เห็นว่าเขามี แต่วันนี้เธอพูดติดอ่างและดวงตาของเธอขณะที่พวกเขาได้ย้ายขึ้นมาจากการจ้องมองที่เท้าของเธอถูกจ้องมองที่หน้าอกของเขามากกว่าใบหน้าของเขา เพื่อที่จะได้รับของเธอนอกเหนือไปจากคำพูดที่ว่า "ฉันอยากรู้" เธอกำลังจะมีเขาถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอกำลังจะมีเขาออกแรงบางส่วนของพลังงานในระดับต่ำของเขา.
คิดใส่ใจเขาเล็กน้อย แต่ทุกอย่างที่เขาทำก็คือให้ถอนหายใจขนาดเล็กและสั้นและจากนั้นเขาถูกปรับ เพราะด้วยเหตุผลบางอย่างเมื่อมันมาถึง Chitanda เขาจริงๆไม่ได้ใจให้เข้าและอยากรู้อยากเห็นของเธอสยบในความเป็นจริงส่วนเล็ก ๆ ของเขาก็ชอบมัน เขาชอบมันเพราะเขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังประสบหนึ่งในช่วงเวลาที่โรงเรียนมัธยมสีกุหลาบที่เขาได้ยินเสมอและอ่านเกี่ยวกับและที่ซาโตชิเสมอไปและที่เกี่ยวกับ ล้างลำคอของเขา Oreki เล็กน้อยถามว่า "ดังนั้นคุณต้องการความช่วยเหลือของฉันที่จะคิดอะไรบางอย่างออกมา?"
"ใช่ ... " เสียง Chitanda ของหายออกขณะที่เธอตอบเขา.
ขาดเธอจากความร้อนในคำตอบของเธอค้างเติ่งเขาหน่อย แต่เขาดำเนินการอยู่ "มันคืออะไรที่คุณไม่สามารถได้รับการปิดใจของคุณ; เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหายไปหนังสือเล่มอื่นได้หรือไม่ "
เธอส่ายหัวของเธอบิตอย่างรุนแรงซึ่งทำให้เขาคิดว่าบางทีความกระตือรือร้นปกติเธอจะกลับมา แต่เธอพึมพำเพียงแค่ออก no.
"มันคืออะไรแล้ว? สิ่งที่คุณอยากรู้เกี่ยวกับ? "
เขาดูเป็นตาของเธอ scrunched ปิดและเธอกล่าวอย่างใจเย็นและแข็งแรง แต่อย่างเงียบ ๆ "คุณ."
"Wha- !?" คำบินออกจากปากของเขาดวงตาของเขากว้างขึ้นและร่างกายของเขา เริ่มต้นโดยอัตโนมัติที่จะใช้ขั้นตอนกลับ.
มีทั้งหมดของพลังงานในระดับต่ำของเขาไป.
และตอนนี้เขาเป็นบางอย่างที่นี่เป็นประสบการณ์ที่โรงเรียนมัธยมสีกุหลาบ หนึ่งที่เขาไม่เคยคาดการณ์ไว้หรือหนึ่งที่เขากำลังเตรียมพร้อมสำหรับการ ...
ดวงตาของเธอได้รับการติดต่อกับใบหน้าของเขาในขณะนี้ แต่พวกเขาไม่ได้มุ่งเน้นไปที่ตาหรือการแสดงออกของเขา ... พวกเขาได้มุ่งเน้นไปที่ริมฝีปากของเขา.
"วา ... สิ่งที่คุณจะ ... ?" เขาพยายามที่จะขอให้เธอสิ่งที่เธอกำลังวางแผนสิ่งที่ลึกลับเกี่ยวกับตัวเองที่เธอต้องการที่จะแก้ปัญหาแม้ว่าเขาจะมีความเฉลียวและเฉลียวว่า ... มันสับสนเขา.
แต่เธอก็จุ๊เขาโดยการวางนิ้วชี้ของเธอมากกว่าริมฝีปากของเขา "กรุณา Oreki- ซังเพียงสงบลงและยังคงอยู่เช่นว่าถ้าคุณทำอย่างนั้นแล้วคุณจะสามารถที่จะช่วยฉันคิดออกนี้ความรู้สึกลึกลับที่ฉันได้รับเพราะเธอ ... ฉันคิดว่า. "ดวงตาของเธอมีประสาท แต่พวกเขาได้ที่ อย่างน้อยที่สุดย้ายออกไปจากริมฝีปากของเขาและตอนนี้กำลังมองตรงเข้าไปในของเขา พวกเขาถูกแผ้วด้วยความปรารถนาที่จะรู้ว่าแววและแม้ว่าเขาต้องการที่จะย้ายออกไปเขาอาจจะไม่ได้ ดวงตาของเธอทำอย่างนี้ทุกครั้งและหลังจากที่มีการใช้เพิ่มขึ้นทุกช่วงเวลาพลังงานระดับต่ำของเขามาก่อน เขามีความแข็งแรงที่จะได้ต่อสู้กับมันไม่มี.
ส่วนหนึ่งของเขาแม้จะสงสัยว่าเขาต้องการที่จะต่อสู้กับมัน แต่ก่อนที่เขาจริงๆอาจจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และอภิปรายกับตัวเองมากกว่านั้นริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอเป็นของเขามากกว่า ร่างของเขาแช่แข็ง นี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่เขาเคยคิดเกี่ยวกับการประสบอยู่ในโรงเรียนมัธยม นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนที่มีพลังงานสูงให้กับผู้ที่มีส่วนร่วมและ "ไม่ว่าง" ชอบซาโตชิ เขาไม่ได้.
และก่อนที่เขาจะรู้ว่าริมฝีปากของเธอก็หายไป.
ดวงตาของเขาเริ่มโรมมิ่งทุกที่และทุกที่ยกเว้นที่ Chitanda เขาไม่สามารถมองไปที่เธอ แต่ถึงกระนั้นเขารู้สึกว่าเธอส่วนที่เหลือร่างกายของเธอกับเขาหูของเธอกดกับหน้าอกของเขาและเขาบังเอิญได้อย่างรวดเร็วลดลง ดวงตาของเธอถูกปิด ที่เป็นเพียงชั่วระยะเวลาสั้นแม้ว่าและกับถอนหายใจที่พึงพอใจที่เธอถอยห่าง.
"อาฉันเห็น ขอขอบคุณคุณ Oreki ซัง เช่นเคยคุณเติมเต็มความอยากรู้อยากเห็นของฉันและช่วยให้ฉันคิดออกลึกลับของฉัน. "เสียงและรอยยิ้มของเธอมีความมั่นใจในขณะที่เธอบอกเขานี้.
อดัมแอปเปิ้ลของเขาเพียงบ็อบขึ้นและลงในขณะที่เขากลืนน้ำลาย เขาไม่ได้รับมัน เขาไม่ได้ทำอะไรเพื่อให้ได้วิธีการที่เขาช่วยเธอในการต่อไปหรือไม่ Chitanda หยิบขึ้นมาในความงุนงงของเขาด้วยการจ้องมองอย่างรวดเร็ว ความสามารถในการอ่านการแสดงออกทางสีหน้าของเขาสร้างความประทับใจให้เขากลัวเขาและทำให้เขามีความสุขบิตทั้งหมดในเวลาเดียวกัน.
"Oreki ซังคุณจะดีมากในการหาลึกลับ ดังนั้นผมคิดว่าคุณควรจะสามารถที่จะคิดนี้ออกมามากเกินไป "นั่นคือสิ่งที่เธอทิ้งเขาไปด้วย. ขณะที่เธอออกไป scurried ใบหน้า -he noted- เธอเขินเล็กน้อยและเธอกำลังถือกระเป๋าหนังสือของเธอด้วยมือรัดกุม.
ทันทีที่เธอได้ออกจากห้องเรียนที่ว่างเปล่าที่ใช้สำหรับชมรมวรรณกรรมคลาสสิก, Oreki อนุญาตให้ตัวเองล้มลงไปกองกับพื้นใน กอง เขาเป็นคนที่เหนื่อยและยังคงมีความคิดสิ่งลึกลับที่เขาได้รับการแก้ไขเพียงสำหรับสาวผมสีดำตา mesmerizing ไม่มี เขาให้ออกถอนหายใจดังและหนักแล้วปิดตาของเขาและคิดว่าเขาจะคิดออกในวันพรุ่งนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ผมสงสัย "
เขาเคยได้ยินเธอพูดประโยคนี้ออกไปในทุกๆลึกลับ ทุกเหตุการณ์ปริศนาเล็ก ๆ แต่เขาไม่ได้ใช้เธอกระซิบด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อยด้วยความไม่แน่นอน และด้วยสายตาที่ถูกเน้นบนเท้าของเธอมากกว่าการแสดงออกข้าม
หน้าของเขาทุกวันก็ปกติ อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่ chitanda ทำว่าเขาเพียงแค่ไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี แต่เมื่อเธอกล่าวว่าเธอสงสัย เขามักจะรู้ว่าสิ่งที่สิทธิ เขามักจะรู้ว่าเธอจะไปไหนกับคำถามของเธอ และคำตอบเซสชัน ครั้งนี้ แต่เขามีความคิดที่ไม่มีสิ่งที่เธอสงสัย เธอถูกบุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคลของเขาตามปกติแต่ความปกติของเธอถูกฝึกให้เชื่อง โดยบางชนิดของความไม่มั่นคง บางรูปแบบของความอับอายที่ทำเพียงแค่ไม่มีเหตุผลกับเขา .
" ฉันสงสัย "
เธอทำซ้ำวลีนี้ก็ไม่มีอะไรโดยเฉพาะอย่างยิ่งพิเศษ เธอมักจะย้ำมันอีกครั้ง และอีกครั้ง จนในที่สุดเขาก็ยอมเธอเห็นบางอย่างในสีหน้าที่แสดง เธอว่าเขามี แต่ในวันนี้เธอติดอ่าง และตาของเธอในขณะที่พวกเขาได้ย้ายจากมองที่เท้าของเธอจ้องมาที่หน้าอกของเขามากกว่าใบหน้าของเขา เพื่อที่จะได้รับของเธอที่จะย้ายเกินคำว่า " สงสัย " เธอจะให้เขาถามเธอเกี่ยวกับมัน เธอจะให้เขาออกแรงบางส่วนของพลังงานระดับต่ำ
คิดรบกวนเค้าบ้าง แต่เค้าก็ให้ถอนหายใจ เล็ก และสั้น แล้วเขาก็ได้ เพราะเหตุผลบางอย่างเมื่อมันมาถึง chitanda เขาไม่ได้จะให้เข้า และยอมตามความอยากรู้ของเธอ ในความเป็นจริงเป็นส่วนเล็ก ๆของเขาก็ชอบมัน เขาชอบมัน เพราะเขารู้สึกว่า เขามีอาการหนึ่งในบรรดาสีกุหลาบโรงเรียน ช่วงเวลาที่เขามักจะได้ยินและอ่านเกี่ยวกับและที่ซาโตชิมักจะไปบนและบนเกี่ยวกับ เขากระแอมเล็กน้อย oreki ถาม " แล้วคุณต้องการให้ผมช่วย เพื่อหาทางออก "
" ค่ะ . . . . . . . " เสียงของ chitanda trailed ปิด เธอตอบเขา
เธอขาดความเร่าร้อนในคำตอบของเธอยุ่งเหยิงเขานิดหน่อย แต่เขาดำเนินการ " มีอะไรที่คุณไม่สามารถออกจากจิตใจของคุณ อีกเหตุการณ์หนังสือที่หายไป ? "
เธอสั่นศีรษะเล็กน้อยอย่างบ้าคลั่ง ทำให้เขาคิดว่า บางที นิสัยปกติของเธอจะกลับแต่เธอแค่พึมพำออกมา . .
" แล้วมันคืออะไร ? คุณสงสัยเรื่องอะไร "
เขาเฝ้ามองดวงตา scrunched ปิดเธอไว้อย่างใจเย็น และแข็งแรง แต่เงียบ ๆ " คุณ "
" อะ ) ! ? " คำที่กระเด็นออกมาจากปากของเขา ตาของเขาเบิกกว้าง และร่างกายของเขาโดยอัตโนมัติเริ่มถอยไป .
มีไปของพลังงานในระดับต่ำ .
และตอนนี้เขาเป็นหนึ่งซึ่งเป็นสีกุหลาบ ประสบการณ์ โรงเรียนมัธยม หนึ่งที่เขาไม่เคยคาดหรือที่เขาเตรียมไว้ให้ . . . . . . .
ดวงตาของเธอกำลังติดต่อกับใบหน้าของเขาในตอนนี้ แต่พวกเขาไม่ได้เน้นแววตาหรือสีหน้า . . . . . . . พวกเขาถูกเน้นบนริมฝีปากของเขา
" อะ . . . อะไรเหรอ . . . " เขาพยายามจะถามเธอ ว่าเธอวางแผนอะไรลึกลับเกี่ยวกับตัวเอง เธอต้องการที่จะแก้ไขแม้ว่าเขาจะได้เฉลียวใจ และสับสน เขาสงสัย . . . . . . . .
แต่เธอ shushed เขา โดยวางนิ้วชี้ของเธอผ่านริมฝีปากของเขา " โปรด oreki ซัง ใจเย็นๆ และอยู่อย่างนั้น ถ้าคุณทำแล้วคุณจะสามารถช่วยให้ฉันคิดออกความรู้สึกลึกลับนี้ได้เพราะคุณ . . . . . . . ฉันคิดว่า " ตาของเธอเป็นกังวล แต่ก็มี อย่างน้อยย้ายออกไปจากริมฝีปากของเขา และตอนนี้กำลังมองหาโดยตรงของเขา พวกเขาถูกแผ้วด้วยแววที่ประสงค์จะทราบ และถ้าเขาต้องการย้ายออกไป เขาอาจจะไม่ ตาของเธอทำแบบนี้ทุกครั้ง และหลังจากที่มีการใช้พลังงานทั้งหมดของเขาในระดับต่ำก่อนที่ เขาไม่มีกำลังที่จะต่อสู้กับมัน เป็น ส่วนหนึ่ง ของ เขา แม้แต่
สงสัยว่า เขาต้องการที่จะต่อสู้กับมัน แต่ก่อนที่เขาจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และถกเถียงกับตัวเองมากกว่า ริมฝีปากนุ่มของเธอกว่าเขา ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยคิดเกี่ยวกับประสบในโรงเรียนมัธยม นี้คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้ที่มีพลังงานสูง กับผู้ที่เกี่ยวข้อง และ " ไม่ว่าง " เหมือนซาโตชิ ไม่ใช่เขา
และก่อนที่เขาจะรู้ตัว ริมฝีปากของเธอก็หายไป
สายตาของเขาเริ่มสัญจรทุกที่และทุกที่ ยกเว้นที่ chitanda . เขาไม่ได้มองเธอ เขายังรู้สึกว่าเธอพักร่างกายของเธอกับเขา หูของเธอกดกับหน้าอกของเขาและเขาได้เหลือบมองลง ตาของเธอปิดสนิท นั่นมันแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ แม้ว่า และด้วยแล้วถอนหายใจ เธอถอยหนี .
" อ่อ ขอบคุณ oreki ซาน อะไรแบบนี้เธอเติมเต็มความอยากรู้ของฉันและช่วยฉันคิดออกปริศนาของฉัน " เสียงและรอยยิ้มของเธอมั่นใจขณะที่เธอบอกเขาเรื่องนี้
ของเขาอดัม ' s แอปเปิ้ลก็ผลุบโผล่เหมือนเขา gulped . เขาไม่รับ เขาไม่ได้ทำอะไร แล้วเขาจะช่วยเธอได้ยังไง ? chitanda หยิบขึ้นมาบนความสับสนของเขาด้วยสายตาอย่างรวดเร็ว เธอสามารถอ่านสีหน้าของเขาประทับใจเขา กลัวเขาและทำให้เขามีความสุขได้ทั้งหมดในเวลาเดียวกัน .
" oreki ซัง คุณเป็นคนดีมากที่ดูเป็นปริศนา ดังนั้น ฉันคิดว่า คุณควรจะสามารถที่จะคิดออกอย่างใดอย่างหนึ่งนี้ด้วย " นั่นคือสิ่งที่เธอทิ้งเขาไป ด้วย เธอลุกลี้ลุกลนออกไป ใบหน้าของเธอและเขาตั้งข้อสังเกต - เล็กน้อยหน้าแดง เธอแบกกระเป๋าหนังสือของเธอกับ 12 นิ้ว .
เมื่อเธอออกจากห้องเรียนที่ว่างเปล่าที่ถูกใช้สำหรับชมรมวรรณกรรมคลาสสิก oreki อนุญาตตัวเองให้ล้มลงกับพื้นในกอง . เขารู้สึกอ่อนเพลียและยังไม่มีความคิดอะไรที่ลึกลับที่เขาเพิ่งแก้ไขได้ สำหรับสาวผมสีดำกับดวงตาที่น่าหลงใหล เขาปล่อยออกมาดัง ๆและถอนหายใจหนัก แล้วปิดตาของเขาและว่าเขาจะหาทางออกในวันพรุ่งนี้