Prev | Next | Contents5 CHAPTER FIV

Prev | Next | Contents

5 CHAPTER FIVE

"What in the world are you going to do now, Jo." asked Meg one snowy afternoon, as her sister came tramping through the hall, in rubber boots, old sack, and hood, with a broom in one hand and a shovel in the other.

"Going out for exercise," answered Jo with a mischievous twinkle in her eyes.

"I should think two long walks this morning would have been enough! It's cold and dull out, and I advise you to stay warm and dry by the fire, as I do," said Meg with a shiver.

"Never take advice! Can't keep still all day, and not being a pussycat, I don't like to doze by the fire. I like adventures, and I'm going to find some."

Meg went back to toast her feet and read IVANHOE, and Jo began to dig paths with great energy. The snow was light, and with her broom she soon swept a path all round the garden, for Beth to walk in when the sun came out and the invalid dolls needed air. Now, the garden separated the Marches' house from that of Mr. Laurence. Both stood in a suburb of the city, which was still countrylike, with groves and lawns, large gardens, and quiet streets. A low hedge parted the two estates. On one side was an old, brown house, looking rather bare and shabby, robbed of the vines that in summer covered its walls and the flowers, which then surrounded it. On the other side was a stately stone mansion, plainly betokening every sort of comfort and luxury, from the big coach house and well-kept grounds to the conservatory and the glimpses of lovely things one caught between the rich curtains.

Yet it seemed a lonely, lifeless sort of house, for no children frolicked on the lawn, no motherly face ever smiled at the windows, and few people went in and out, except the old gentleman and his grandson.

To Jo's lively fancy, this fine house seemed a kind of enchanted palace, full of splendors and delights which no one enjoyed. She had long wanted to behold these hidden glories, and to know the Laurence boy, who looked as if he would like to be known, if he only knew how to begin. Since the party, she had been more eager than ever, and had planned many ways of making friends with him, but he had not been seen lately, and Jo began to think he had gone away, when she one day spied a brown face at an upper window, looking wistfully down into their garden, where Beth and Amy were snow-balling one another.

"That boy is suffering for society and fun," she said to herself. "His grandpa does not know what's good for him, and keeps him shut up all alone. He needs a party of jolly boys to play with, or somebody young and lively. I've a great mind to go over and tell the old gentleman so!"

The idea amused Jo. who liked to do daring things and was always scandalizing Meg by her queer performances. The plan of `going over' was not forgotten. And when the snowy afternoon came, Jo resolved to try what could be done. She saw Mr. Lawrence drive off, and then sallied out to dig her way down to the hedge, where she paused and took a survey. All quiet, curtains down at the lower windows, servants out of sight, and nothing human visible but a curly black head leaning on a thin hand at the upper window.

"There he is," thought Jo, "Poor boy! All alone and sick this dismal day. It's a shame! I'll toss up a snowball and make him look out, and then say a kind word to him."

Up went a handful of soft snow, and the head turned at once, showing a face which lost its listless look in a minute, as the big eyes brightened and the mouth began to smile. Jo nodded and laughed, and flourished her broom as she called out...

"How do you do? Are you sick?"

Laurie opened the window, and croaked out as hoarsely as a raven...

"Better, thank you. I've had a bad cold, and been shut up a week."

"I'm sorry. What do you amuse yourself with?"

"Nothing. It's dull as tombs up here."

"Don't you read?"

"Not much. They won't let me."

"Can't somebody read to you?"

"Grandpa does sometimes, but my books don't interest him, and I hate to ask Brooke all the time."

"Have someone come and see you then."

"There isn't anyone I'd like to see. Boys make such a row, and my head is weak."

"Isn't there some nice girl who'd read and amuse you? Girls are quiet and like to play nurse."

"Don't know any."

"You know us," began Jo, then laughed and stopped.

"So I do! Will you come, please?" cried Laurie.

"I'm not quiet and nice, but I'll come, if Mother will let me. I'll go ask her. Shut the window, like a good boy, and wait till I come."

With that, Jo shouldered her broom and marched into the house, wondering what they would all say to her. Laurie was in a flutter of excitement at the idea of having company, and flew about to get ready, for as Mrs. March said, he was `a little gentleman'. and did honor to the coming guest by brushing his curly pate, putting on a fresh color, and trying tidy up the room, which in spite of half a dozen servants, was anything but neat. Presently there came a loud ring, than a decided voice, asking for `Mr. laurie', and a surprised- looking servant came running up to announce a young lady.

"All right, show her up, it's Miss Jo, "said Laurie, going to the door of his little parlor to meet Jo, who appeared, looking rosy and quite at her ease, with a covered dish in one hand and Beth's three kittens in the other.

"Here I am, bag and baggage," she said briskly. "Mother sent her love, and was glad if I could do anything for you. Meg wanted me to bring some of her blancmange, she makes it very nicely, and Beth thought her cats would be comforting. I knew you'd laugh at them, but I couldn't refuse, she was so anxious to do something."

It so happened that Beth's funny loan was just the thing, for in laughing over the kits, Laurie forgot his bashfulness, and grew sociable at once.

"That looks too pretty to eat," he said, smiling with pleasure, as Jo uncovered the dish, and showed the blancmange, surrounded by a garland of green leaves, and the scarlet flowers of Amy's pet geranium.

"It isn't anything, only they all felt kindly and wanted to show it. Tell the girl to put it away for your tea. It's so simple you can eat it, and being soft, it will slip down without hurting your sore throat. What a cozy room this is!"

"It might be it it was kept nice, but the maids are lazy, and I don't know how to make them mind. It worries me though."

"I'll right it up in two minutes, for it only needs to have the hearth brushed, so--and the things made straight on the mantelpiece, so--and the books put here, and the bottles there, and your sofa turned from the light, and the pillows plumped up a bit. Now then, you're fixed."

And so he was, for, as she laughed and talked, Jo had whisked things into place and given quite a different air to the room. Laurie watched her in respectful silence, and when she beckoned him to his sofa, he sat down with a sigh of satisfaction, saying gratefully...

"How kind you are! Yes, that's what it wanted. Now please take the big chair and let me do something to amuse my company."

"No, I came to amuse you. Shall I read aloud?" and Jo looked affectionately toward some inviting books near by.

"Thank you! I've read all those, and if you don't mind, I'd rather talk," answered Laurie.

"Not a bit. I'll talk all day if you'll only set me going. Beth says I never know when to stop."

"Is Beth the rosy one, who stays at home good deal and sometimes goes out with a little basket?" asked Laurie with interest.

"Yes, that's Beth. She's my girl, and a regular good one she is, too."

"The pretty one is Meg, and the curly-haired one is Amy, I believe?"

Laurie colored up, but answered frankly, "Why, you see I often hear you calling to one another, and when I'm alone up here, I can't help looking over at your house, you always seem to be having such good times. I beg your pardon for being so rude, but sometimes you forget to put down the curtain at the window where the flowers are. And when the lamps are lighted, it's like looking at a picture to see the fire, and you all around the table with your mother. Her face is right opposite, and it looks so sweet behind the flowers, I can't help watching it. I haven't got any mother, you know." And Laurie poked the fire to hide a little twitching of the lips that he could not control.

The solitary, hungry look in his eyes went straight to Jo's warm heart. she had been so simply taught that there was no nonsense in her head, and at fifteen she was as innocent and frank as any child. Laurie was sick and lonely, and feeling how rich she was in home and happiness, she gladly tried to share it with him. Her face was very friendly and her sharp voice unusually gentle as she said...

"We'll never draw that curtain any more, and I give you leave to look as much as you like. I just wish, though, instead of peeping, you'd come over and see us. Mother is so splendid, she'd do you heaps of good, and Beth would sing to you if I begged her to, and Amy would dance. Meg and I would make you laugh over our funny stage properties, and we'd have jolly times. Wouldn't your grandpa let you?"

"I think he would, if your mother asked him. He's very kind, though he does not look so, and he lets me do what I like, pretty much, only he's afraid I might be a bother to strangers," began Laurie, brightening more and more.

"We are not strangers, we are neighbors, and you needn't think you'd be a bother. We want to know you, and I've been trying to do it this ever so long. We haven't been here a great while, you know, but we have got acquainted with all our neighbors but you."

"You see, Grandpa lives among his books, and doesn't mind much what happens outside. Mr. Brooke, my tutor, doesn't stay here, you know, and I have no one to go about with me, so I just stop at home and get on as I can."

"That's bad. You ought to make an effort and go visiting everywhere you are asked, then you'll have plenty of friends, and pleasant places to go to. Never mind being bashful. It won't last long

Prev | Next | Contents

5 CHAPTER FIVE

"What in the world are you going to do now, Jo." asked Meg one snowy afternoon, as her sister came tramping through the hall, in rubber boots, old sack, and hood, with a broom in one hand and a shovel in the other.

"Going out for exercise," answered Jo with a mischievous twinkle in her eyes.

"I should think two long walks this morning would have been enough! It's cold and dull out, and I advise you to stay warm and dry by the fire, as I do," said Meg with a shiver.

"Never take advice! Can't keep still all day, and not being a pussycat, I don't like to doze by the fire. I like adventures, and I'm going to find some."

Meg went back to toast her feet and read IVANHOE, and Jo began to dig paths with great energy. The snow was light, and with her broom she soon swept a path all round the garden, for Beth to walk in when the sun came out and the invalid dolls needed air. Now, the garden separated the Marches' house from that of Mr. Laurence. Both stood in a suburb of the city, which was still countrylike, with groves and lawns, large gardens, and quiet streets. A low hedge parted the two estates. On one side was an old, brown house, looking rather bare and shabby, robbed of the vines that in summer covered its walls and the flowers, which then surrounded it. On the other side was a stately stone mansion, plainly betokening every sort of comfort and luxury, from the big coach house and well-kept grounds to the conservatory and the glimpses of lovely things one caught between the rich curtains.

Yet it seemed a lonely, lifeless sort of house, for no children frolicked on the lawn, no motherly face ever smiled at the windows, and few people went in and out, except the old gentleman and his grandson.

To Jo's lively fancy, this fine house seemed a kind of enchanted palace, full of splendors and delights which no one enjoyed. She had long wanted to behold these hidden glories, and to know the Laurence boy, who looked as if he would like to be known, if he only knew how to begin. Since the party, she had been more eager than ever, and had planned many ways of making friends with him, but he had not been seen lately, and Jo began to think he had gone away, when she one day spied a brown face at an upper window, looking wistfully down into their garden, where Beth and Amy were snow-balling one another.

"That boy is suffering for society and fun," she said to herself. "His grandpa does not know what's good for him, and keeps him shut up all alone. He needs a party of jolly boys to play with, or somebody young and lively. I've a great mind to go over and tell the old gentleman so!"

The idea amused Jo. who liked to do daring things and was always scandalizing Meg by her queer performances. The plan of `going over' was not forgotten. And when the snowy afternoon came, Jo resolved to try what could be done. She saw Mr. Lawrence drive off, and then sallied out to dig her way down to the hedge, where she paused and took a survey. All quiet, curtains down at the lower windows, servants out of sight, and nothing human visible but a curly black head leaning on a thin hand at the upper window.

"There he is," thought Jo, "Poor boy! All alone and sick this dismal day. It's a shame! I'll toss up a snowball and make him look out, and then say a kind word to him."

Up went a handful of soft snow, and the head turned at once, showing a face which lost its listless look in a minute, as the big eyes brightened and the mouth began to smile. Jo nodded and laughed, and flourished her broom as she called out...

"How do you do? Are you sick?"

Laurie opened the window, and croaked out as hoarsely as a raven...

"Better, thank you. I've had a bad cold, and been shut up a week."

"I'm sorry. What do you amuse yourself with?"

"Nothing. It's dull as tombs up here."

"Don't you read?"

"Not much. They won't let me."

"Can't somebody read to you?"

"Grandpa does sometimes, but my books don't interest him, and I hate to ask Brooke all the time."

"Have someone come and see you then."

"There isn't anyone I'd like to see. Boys make such a row, and my head is weak."

"Isn't there some nice girl who'd read and amuse you? Girls are quiet and like to play nurse."

"Don't know any."

"You know us," began Jo, then laughed and stopped.

"So I do! Will you come, please?" cried Laurie.

"I'm not quiet and nice, but I'll come, if Mother will let me. I'll go ask her. Shut the window, like a good boy, and wait till I come."

With that, Jo shouldered her broom and marched into the house, wondering what they would all say to her. Laurie was in a flutter of excitement at the idea of having company, and flew about to get ready, for as Mrs. March said, he was `a little gentleman'. and did honor to the coming guest by brushing his curly pate, putting on a fresh color, and trying tidy up the room, which in spite of half a dozen servants, was anything but neat. Presently there came a loud ring, than a decided voice, asking for `Mr. laurie', and a surprised- looking servant came running up to announce a young lady.

"All right, show her up, it's Miss Jo, "said Laurie, going to the door of his little parlor to meet Jo, who appeared, looking rosy and quite at her ease, with a covered dish in one hand and Beth's three kittens in the other.

"Here I am, bag and baggage," she said briskly. "Mother sent her love, and was glad if I could do anything for you. Meg wanted me to bring some of her blancmange, she makes it very nicely, and Beth thought her cats would be comforting. I knew you'd laugh at them, but I couldn't refuse, she was so anxious to do something."

It so happened that Beth's funny loan was just the thing, for in laughing over the kits, Laurie forgot his bashfulness, and grew sociable at once.

"That looks too pretty to eat," he said, smiling with pleasure, as Jo uncovered the dish, and showed the blancmange, surrounded by a garland of green leaves, and the scarlet flowers of Amy's pet geranium.

"It isn't anything, only they all felt kindly and wanted to show it. Tell the girl to put it away for your tea. It's so simple you can eat it, and being soft, it will slip down without hurting your sore throat. What a cozy room this is!"

"It might be it it was kept nice, but the maids are lazy, and I don't know how to make them mind. It worries me though."

"I'll right it up in two minutes, for it only needs to have the hearth brushed, so--and the things made straight on the mantelpiece, so--and the books put here, and the bottles there, and your sofa turned from the light, and the pillows plumped up a bit. Now then, you're fixed."

And so he was, for, as she laughed and talked, Jo had whisked things into place and given quite a different air to the room. Laurie watched her in respectful silence, and when she beckoned him to his sofa, he sat down with a sigh of satisfaction, saying gratefully...

"How kind you are! Yes, that's what it wanted. Now please take the big chair and let me do something to amuse my company."

"No, I came to amuse you. Shall I read aloud?" and Jo looked affectionately toward some inviting books near by.

"Thank you! I've read all those, and if you don't mind, I'd rather talk," answered Laurie.

"Not a bit. I'll talk all day if you'll only set me going. Beth says I never know when to stop."

"Is Beth the rosy one, who stays at home good deal and sometimes goes out with a little basket?" asked Laurie with interest.

"Yes, that's Beth. She's my girl, and a regular good one she is, too."

"The pretty one is Meg, and the curly-haired one is Amy, I believe?"

Laurie colored up, but answered frankly, "Why, you see I often hear you calling to one another, and when I'm alone up here, I can't help looking over at your house, you always seem to be having such good times. I beg your pardon for being so rude, but sometimes you forget to put down the curtain at the window where the flowers are. And when the lamps are lighted, it's like looking at a picture to see the fire, and you all around the table with your mother. Her face is right opposite, and it looks so sweet behind the flowers, I can't help watching it. I haven't got any mother, you know." And Laurie poked the fire to hide a little twitching of the lips that he could not control.

The solitary, hungry look in his eyes went straight to Jo's warm heart. she had been so simply taught that there was no nonsense in her head, and at fifteen she was as innocent and frank as any child. Laurie was sick and lonely, and feeling how rich she was in home and happiness, she gladly tried to share it with him. Her face was very friendly and her sharp voice unusually gentle as she said...

"We'll never draw that curtain any more, and I give you leave to look as much as you like. I just wish, though, instead of peeping, you'd come over and see us. Mother is so splendid, she'd do you heaps of good, and Beth would sing to you if I begged her to, and Amy would dance. Meg and I would make you laugh over our funny stage properties, and we'd have jolly times. Wouldn't your grandpa let you?"

"I think he would, if your mother asked him. He's very kind, though he does not look so, and he lets me do what I like, pretty much, only he's afraid I might be a bother to strangers," began Laurie, brightening more and more.

"We are not strangers, we are neighbors, and you needn't think you'd be a bother. We want to know you, and I've been trying to do it this ever so long. We haven't been here a great while, you know, but we have got acquainted with all our neighbors but you."

"You see, Grandpa lives among his books, and doesn't mind much what happens outside. Mr. Brooke, my tutor, doesn't stay here, you know, and I have no one to go about with me, so I just stop at home and get on as I can."

"That's bad. You ought to make an effort and go visiting everywhere you are asked, then you'll have plenty of friends, and pleasant places to go to. Never mind being bashful. It won't last long

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ก่อนหน้า | ถัดไป | เนื้อหาบทที่ 5 5"อะไรในโลกคุณจะทำตอนนี้ โจ้" ถามเม็กหนึ่งบ่ายหิมะ เป็นน้องสาวของเธอมา tramping ผ่านห้องโถง ในยางรองเท้า กระสอบเก่า ฮูด ไม้กวาดมือหนึ่งกับจอบในอื่น ๆ"ออกไปออกกำลังกาย ตอบโจ้ ด้วย twinkle ซนในสายตาของเธอ"ควรคิดนานเดินสองเช้านี้จะได้รับเพียงพอ มันจะเย็น และน่าเบื่อออก และแนะนำคุณอยู่กับฉัน ความอบอุ่น และแห้ง ด้วยไฟ กล่าวว่า เม็กกับศิวะเป็น"ไม่เคยใช้แนะนำ ไม่ให้ยังทุกวัน และไม่เป็นคิตตี้สวย ไม่ชอบสัปหงก ด้วยไฟ ชอบผจญภัย และฉันจะค้นหาบางอย่าง"เม็กไปขนมปังปิ้งที่เท้าของเธอ และอ่าน IVANHOE และโจ้เริ่มขุดเส้นทาง ด้วยพลังงานที่ดี หิมะคือ แสง และไม้กวาดของเธอเธอกวาดเร็ว ๆ นี้เส้นทั้งหมดปัดสวน เบธเดินเมื่อดวงอาทิตย์ออกมา และอากาศจำเป็นตุ๊กตาไม่ถูกต้อง ตอนนี้ สวนแบ่งบ้านของ Marches จากนายลอเรนซ์ ทั้งสองอยู่ในการเมือง ซึ่งยัง countrylike สวน และสนามหญ้า สวนใหญ่ และถนนเงียบสงบ ป้องกันต่ำศึกษาธิการนิคม 2 ด้านหนึ่ง มีการเก่า น้ำตาลเฮาส์ ค่อนข้างเปลือย และ shabby ปล้นของนำร้อนที่ปกคลุมกำแพงและดอกไม้ ที่ล้อมนั้น อีกด้านหนึ่งเป็นอ่างศิลาแมนชั่น betokening เรียงลำดับทุกความสะดวกสบายและความหรูหรา โค้ชใหญ่บ้านและเหตุผลไว้ซึ่งสิ่งดีหนึ่งจับระหว่างม่านรวยและเรือนกระจกอุปมาแต่มันดูเหมือนโดดเดี่ยว lifeless เรียงลำดับของบ้าน เด็กไม่ frolicked บนสนามหญ้า หน้า motherly ไม่เคยยิ้มที่หน้าต่าง และบางคนไปออก ยกเว้นสุภาพบุรุษเก่าและลูกหลานเหลนการนึกคิดนี่โจ บ้านดีดูเหมือน ของวังหลัง สู่และความสุขที่ไม่มีความสุข เธอจึงได้ต้องเถิดสิริเหล่านี้ซ่อน การรู้ลอเรนซ์ผู้ชาย ดูประหนึ่งว่าเขาอยากทราบ ถ้าเขารู้วิธีการเริ่มต้นเท่านั้น ตั้งแต่พรรค เธอได้กระตือรือร้นมากขึ้นกว่าที่เคย และมีแผนการหลายวิธีที่ทำกับเขา แต่เขาไม่ได้เห็นเมื่อเร็ว ๆ นี้ และโจ้เริ่มคิดว่า เขาก็หายไป เมื่อเธอวันหนึ่ง spied หน้าน้ำตาลที่หน้าต่างด้านบน มอง wistfully ลงในสวนของพวกเขา ที่เบธและมีถูกหิมะ-balling กัน"เด็กที่เป็นความทุกข์ในสังคมและความสนุกสนาน เธอบอกกับตัวเอง "ปู่ของเขาไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับเขา และช่วยให้เขาหยุดพูดอยู่คนเดียว เขาต้องฝ่ายชายร่าเริงเล่นกับ หรือคนหนุ่มสาว และมีชีวิตชีวา ผมมีจิตใจที่ดีไปกว่า และบอกสุภาพบุรุษเก่านั้น"ความคิด amused โจ้ ใครที่ชอบทำสิ่งที่กล้าหาญ และถูกเสมอ scandalizing เม็ก โดยเธอแสดงแปลก ๆ ไม่ได้ลืมแผน 'จะไป' และเมื่อตอนบ่ายหิมะ โจ้ได้ลองอะไรทำ เธอเห็นนาย Lawrence ขับออก และ sallied ออกแล้ว ขุดทางของเธอเพื่อป้องกัน ที่เธอหยุดชั่วคราว และใช้แบบสำรวจ ทั้งหมดเงียบ ม่านลงที่หน้าต่างล่าง ข้าราชการลับ และไม่เห็นแต่หัวดำหยิกเหล่คงบางที่หน้าต่างด้านบนของมนุษย์"เขามี คิดว่า โจ้ "เด็กชายยากจน คนเดียว และป่วยทุกวันแค่นี้ มันเป็นความอัปยศ ฉันจะมาโยนก้อนหิมะขึ้น และทำให้เขามองออกไป แล้ว พูดดีกับเขา"ขึ้นไปหยิบของหิมะนุ่ม และหัวเปิดครั้ง แสดงหน้าซึ่งสูญเสียลักษณะของ listless ในนาที สบาย ๆ ตาใหญ่ และปากเริ่มยิ้ม โจ้พยักหน้าหัวเราะ และเจริญรุ่งเรืองไม้กวาดของเธอเธอเรียก..."ไง คุณป่วย"Laurie เปิดหน้าต่าง และ croaked ออก hoarsely เป็น raven ..."ดี ขอบคุณ ฉันได้มีหวัดไม่ดี และการปิดค่าสัปดาห์""ขอโทษ อะไรทำคุณตลกตัวเองด้วย""ไม่ มันเป็นน่าเบื่อเป็นสุสานที่นี่""ไม่คุณอ่าน""ไม่มาก พวกเขาจะไม่ให้ฉัน""ไม่ใครอ่านให้คุณหรือไม่""ปู่ไม่บางครั้ง แต่หนังสือของฉันไม่สนใจเขา และฉันเกลียดถามบรู๊คตลอดเวลา""มีคนมา และดูแล้ว""ไม่มีใครอยากจะดู แถวทำให้เด็กผู้ชาย และศีรษะจะอ่อนแอ""ไม่มีสาวบางดีที่จะอ่าน และตลกคุณ ผู้หญิงเที่ยว และชอบเล่นพยาบาล""ไม่รู้ใด ๆ""คุณรู้จักเรา โจ้ เริ่ม แล้วหัวเราะ และหยุด"เพื่อฉัน จะมา โปรด "ร้อง Laurie"ฉันไม่ ไกล แต่ฉันจะ มา ถ้าแม่จะให้ฉัน ฉันจะไปขอเธอ ปิดหน้าต่าง เช่นเด็กดี และรอจนกว่าฉันมา"กับ โจ้ไหล่ไม้กวาดของเธอ และเดินเข้าบ้าน สงสัยอะไรจะทั้งหมดว่า เธอ Laurie ในกระพือของความตื่นเต้นในความคิดของบริษัท และบินไปรับพร้อม สำหรับนางมีนาคมกล่าว เขาเป็น 'เป็นสุภาพบุรุษน้อย' และได้เกียรติกับแขกมา ด้วยแปรงหัวหยักของเขา ใส่สีสด และแหล่งท่องเที่ยวสะอาด ทั้ง ๆ ที่ในของข้าราชการครึ่งหก พยายามไม่อะไรแต่เรียบร้อย ปัจจุบันมีมาแหวนดัง กว่าเสียงเลือก ขอ 'นาย laurie' และประหลาดใจ - หาคนใช้มาใช้ค่าประกาศผู้หญิงสาว",แต่ง แสดงเป็นมิสโจ้, "กล่าว Laurie ไปที่ประตูห้องนั่งเล่นของเขาเล็กน้อยการโจ้ ที่ปรากฏ โรซี่และค่อนข้าง ชื้นของเธอ จานครอบคลุมในมือหนึ่งและของชาวสามลูกแมวในอื่น ๆ"นี่ฉัน bag baggage และ เธอกล่าว briskly "แม่ส่งความรักของเธอ และก็ยินดีถ้าฉันสามารถทำอะไรคุณ เม็กต้องการให้ผมนำของ blancmange ของเธอ เธอทำให้อย่างมาก และเบธคิดว่า แมวของเธอจะพบ ผมรู้ว่า คุณจะหัวเราะที่พวกเขา แต่ฉันไม่ปฏิเสธ เธอกังวลมากจะทำ "มันจึงเกิดขึ้นว่า กู้ตลกของเบธเป็นเพียงสิ่ง สำหรับในหัวเราะมากกว่า ชุด Laurie ลืม bashfulness ของเขา และเติบโตกันเองครั้ง"ที่ดูสวยเกินไปกิน เขากล่าวว่า ยิ้ม มีความสุข โจ้เปิดจาน และพบ blancmange ล้อมรอบ ด้วยพวงมาลัยสีเขียวใบไม้ และดอกไม้แดงของเอมี่หยดสัตว์เลี้ยง"ไม่อะไร เท่านั้นพวกเขาทั้งหมดความรู้สึกละเมียดละไม และอยากแสดง บอกหญิงสาวที่ย้ายเก็บของคุณน้ำชา เพื่อให้ง่ายคุณสามารถกิน และกำลังอ่อน มันจะลื่นลงโดยไม่ทำร้ายเจ็บคอของคุณได้ อะไรห้องนี้""มันอาจจะถูกเก็บดี แต่แม่บ้านจะขี้เกียจ และฉันไม่ทราบวิธีการทำให้จิตใจได้ มันกังวลฉันแม้ว่า""ฉันจะขวามันขึ้นในสองนาที เรื่อง เดียวต้องได้พื้นเตา ทาสี ดัง - และสิ่งที่ทำตรง mantelpiece,-- และหนังสือที่วางที่นี่ และขวดมี และโซฟาของคุณเปิดไฟ และหมอน plumped ค่าบิต ตอนนี้แล้ว คุณกำลังแก้ไข"และ เพื่อ พระองค์ สำหรับ เธอหัวเราะ และพูดคุย โจ whisked สิ่งเข้าไปในสถานที่ และอากาศค่อนข้างแตกต่างกันให้ห้อง Laurie ดูเธอเงียบเคารพ และเมื่อเขา beckoned เขาให้โซฟาของเขา เขานั่งลง ด้วยการแยกกันของความพึงพอใจ ว่า ควระ..."ดีอย่างไรคุณอยู่ ใช่ นั่นคือสิ่งที่จะต้อง ตอนนี้โปรดใช้เก้าอี้ขนาดใหญ่ และให้ฉันทำอะไรตลกบริษัทของฉัน""ไม่ ผมมาตลกคุณ จะ อ่านออกเสียงหรือไม่ " และโจ้มองไปทางบางหนังสือเชิญใกล้โดยเสน่หา"ขอบคุณ ได้อ่านทั้งหมดเหล่านั้น และถ้าคุณไม่ ทราบ ผมจะค่อนข้างพูด, " Laurie ตอบ"ไม่เล็ก ฉันจะพูดคุยทั้งวันถ้าคุณจะตั้งค่าเท่าฉันไป เบธกล่าวว่า ฉันไม่รู้ว่าจะหยุด""คือเมืองเบธโรซี่ ที่อยู่ที่บ้านประทับใจ และบางครั้งไปออกกับตะกร้าน้อย " ถาม Laurie ดอกเบี้ย"ใช่ ที่เบธ เธอเป็นแฟนฉัน และหนึ่งดีปกติเธอเป็น เกินไป""คนสวยมีเม็ก และหนึ่งหยัก haired มี เชื่อหรือไม่"Laurie สีขึ้น แต่ตอบตรงไปตรงมา "ทำไม คุณ เห็นฉันมักจะได้ยินคุณเรียกหนึ่ง และเมื่ออยู่คนเดียวที่นี่ ฉันไม่สามารถช่วยมองไปที่บ้านของคุณ คุณเสมอดูเหมือนจะไม่ มีเวลาดังกล่าว ฉันขอโทษที่หยาบมาก แต่บางครั้งคุณลืมวางผ้าม่านที่หน้าต่างที่เป็นดอกไม้ และเมื่อหลอดไฟมีไฟส่องสว่าง เป็นเช่นดูที่รูปภาพเพื่อดูไฟ และรอบ ๆ ตัวกับแม่ของคุณ ใบหน้าของเธอตั้งอยู่ตรงข้าม และเหมือนดังหวานหลังดอกไม้ ไม่ช่วยดู ฉันไม่มีแม่ใด ๆ คุณรู้" และ Laurie poked ไฟซ่อน twitching น้อยของริมฝีปากที่ไม่สามารถควบคุมลักษณะปัจเจก หิวในสายตาของเขาไปถึงหัวใจอบอุ่นของโจ้ เธอได้ถูกดังนั้นเพียงแค่สอนที่ เหลวไหลไม่มีในหัวของเธอ และที่ fifteen เธอเป็นผู้บริสุทธิ์และแฟรงค์เป็นเด็ก ๆ Laurie ป่วย และโดดเดี่ยว และรู้สึกว่ารวยเธอในบ้านและความสุข นางยินดีพยายามร่วมกับเขา ใบหน้าของเธอดีมาก และเสียงของเธอคมชัดผิดปกติอ่อนโยนที่เธอกล่าวว่า ..."เราไม่เคยจะวาดม่านนั้นอีก และช่วยให้คุณฝากดูมากเท่าที่คุณต้องการ ผมเพียงต้องการ แม้ว่า แทน peeping คุณจะมา และเรา แม่จะสวยงามดังนั้น เธอทำคุณเซฟดี และเบธจะร้องเพลงให้คุณขอร้องเธอ และมีจะเต้น เม็กและจะทำให้คุณหัวเราะผ่านคุณสมบัติขั้นตลกของเรา และเราจะได้ครึกครื้นครั้ง ไม่ของคุณปู่ให้คุณ""ผมคิดว่า เขาต้องการ ถ้าแม่ของคุณ คงจะดี แต่เขาไม่ดูนั้น และเขาให้ฉันทำสิ่งที่เราชอบ สวยมาก เดียวคงจะกลัวอาจรำคาญกับคนแปลกหน้า เริ่ม Laurie ดูสดใสขึ้น"เราไม่ใช่คนแปลกหน้า เรามีเพื่อนบ้าน และคุณไม่จำเป็นต้องคิดว่า คุณจะเป็นสิ่งที่น่ารำคาญ เราต้องรู้คุณ และฉันได้พยายามทำมันเคยดังนาน เรายังไม่ได้ที่นี่ในขณะที่ดี คุณทราบ แต่เรามีมีความคุ้นเคยกับเพื่อนบ้านของเราทั้งหมดแต่คุณ""คุณเห็น ปู่อยู่ในหนังสือของเขา และไม่คิดมากอะไรเกิดขึ้นภายนอก นายบรู๊ค กวดวิชาของฉัน ไม่พักที่นี่ คุณทราบ และมีไม่มีใครจะไปเกี่ยวกับกับฉัน ดังนั้นฉันเพียงแค่หยุดพัก และได้รับในฐานะจะทำ""ที่ไม่ถูกต้อง คุณควรจะพยายาม และไปเยี่ยมชมเลยถาม แล้วคุณจะมีเพื่อน และสถานที่น่าไป Never mind เป็น bashful มันจะไม่นาน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ก่อนหน้า | | สารบัญ5 บทที่ห้า"อะไรในโลกที่คุณจะทำตอนนี้โจ." ถามเม็กบ่ายวันหนึ่งเต็มไปด้วยหิมะเป็นน้องสาวของเธอมา tramping ผ่านห้องโถงในบูทยางกระสอบเก่าและเครื่องดูดควันที่มีไม้กวาดในมือข้างหนึ่งและพลั่วในอื่น ๆ . "ออกไปสำหรับการออกกำลังกาย" ตอบโจกับซุกซน กระพริบตาในดวงตาของเธอ. "ผมควรจะคิดว่าสองเดินนานในเช้าวันนี้จะได้รับเพียงพอมันออกเย็นและหมองคล้ำและผมแนะนำให้คุณเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นและแห้งด้วยไฟที่ผมทำ" ขากับตัวสั่นกล่าวว่า. " ไม่เคยใช้คำแนะนำ! ไม่สามารถอยู่นิ่งทุกวันและไม่เป็นแมวเหมียวที่ฉันไม่ชอบที่จะหลับในด้วยไฟ. ผมชอบการผจญภัยและฉันจะไปหาบาง. " ขาเดินกลับไปฉลองเท้าของเธอ และอ่าน IVANHOE และโจเริ่มขุดเส้นทางที่มีพลังงานที่ดี หิมะแสงและมีไม้กวาดกวาดเธอเร็ว ๆ นี้เส้นทางตลอดทั้งสวนสำหรับเบ ธ ที่จะเดินในเมื่อดวงอาทิตย์ออกมาและตุ๊กตาที่ไม่ถูกต้องที่จำเป็นในอากาศ ตอนนี้สวนแยกบ้านชายแดน 'จากที่นายลอเรน ทั้งสองยืนอยู่ในย่านชานเมืองของเมืองซึ่งยังคง countrylike มีสวนและสนามหญ้าสวนขนาดใหญ่และถนนที่เงียบสงบ ป้องกันความเสี่ยงต่ำแยกสองที่ดิน ในอีกด้านหนึ่งก็เก่าบ้านสีน้ำตาลมองค่อนข้างเปลือยและโทรมปล้นขององุ่นในช่วงฤดูร้อนที่ปกคลุมไปด้วยกำแพงและดอกไม้ซึ่งล้อมรอบมัน ในอีกด้านหนึ่งเป็นหินคฤหาสน์โอฬารชัดถ้อยชัดคำ betokening การเรียงลำดับของความสะดวกสบายและความหรูหราทุกคนจากบ้านโค้ชใหญ่และพื้นที่ดีเก็บไว้ให้เรือนกระจกและการมองเห็นในสิ่งที่น่ารักคนหนึ่งติดระหว่างผ้าม่านที่อุดมไปด้วย. แต่ดูเหมือนว่ามันจะเหงา เรียงลำดับตายของบ้านสำหรับเด็กไม่มี frolicked บนสนามหญ้าที่ไม่มีใบหน้าแม่เคยยิ้มหน้าต่างและไม่กี่คนที่ไปในและนอกยกเว้นสุภาพบุรุษเก่าและหลานชายของเขา. เพื่อแฟนซีที่มีชีวิตชีวาของโจบ้านดีดูเหมือนชนิด ของพระราชวังที่สวยงามเต็มรูปแบบของความงดงามและความสุขที่ไม่มีใครมีความสุข เธอได้ความยาวที่ต้องการที่จะเห็นความงามที่ซ่อนอยู่เหล่านี้และที่จะรู้ว่าเด็กอเรนซ์ที่ดูราวกับว่าเขาอยากจะเป็นที่รู้จักกันถ้าเขารู้วิธีที่จะเริ่มต้น เนื่องจากบุคคลที่เธอได้รับความกระตือรือร้นมากขึ้นกว่าเดิมและได้วางแผนไว้หลายวิธีในการทำให้เพื่อนกับเขา แต่เขาไม่เคยเห็นเมื่อเร็ว ๆ นี้และโจเริ่มที่จะคิดว่าเขาได้หายไปเมื่อเธอวันหนึ่งสอดแนมใบหน้าสีน้ำตาลที่ หน้าต่างบนละห้อยมองลงไปในสวนของพวกเขาที่เบ ธ และเอมี่มีหิมะ balling อีกคนหนึ่ง. "เด็กที่มีความทุกข์ทรมานให้กับสังคมและความสนุกสนาน" เธอกล่าวกับตัวเอง "คุณปู่ของเขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ดีสำหรับเขาและทำให้เขาปิดอยู่คนเดียว. เขาต้องการบุคคลที่เด็กครึกครื้นที่จะเล่นกับหรือคนหนุ่มสาวและมีชีวิตชีวา. ฉันใจที่ดีไปกว่าและบอกสุภาพบุรุษเก่า ดังนั้น! " ความคิดขบขันโจ ที่ชอบทำสิ่งที่กล้าหาญและก็มักจะ scandalizing เม็กด้วยการแสดงของเธอแปลก แผนของ `ไปกว่า 'ไม่ลืม และเมื่อช่วงบ่ายวันที่หิมะตกมาโจตัดสินใจที่จะลองสิ่งที่สามารถทำได้ เธอเห็นนายอเรนซ์ขับรถออกไปแล้วเร่งรัดออกไปขุดทางของเธอลงไปป้องกันความเสี่ยงที่เธอหยุดและใช้เวลาสำรวจ ทั้งหมดที่เงียบสงบ, ผ้าม่านลงที่หน้าต่างที่ต่ำกว่าคนรับใช้ออกไปจากสายตาและไม่มีอะไรที่มนุษย์สามารถมองเห็นได้ แต่หัวสีดำหยิกพิงมือบางที่หน้าต่างด้านบน. "เขาคือ" คิดว่าโจ "เด็กที่น่าสงสาร! ทุกคนเดียวและ ป่วยวันที่อึมครึม. มันเป็นความอัปยศ! ฉันจะโยนก้อนหิมะขึ้นและทำให้เขามองออกไปแล้วพูดคำใจดีกับเขา. " ขึ้นไปหยิบของหิมะนุ่มและศีรษะหันในครั้งเดียวแสดงให้เห็นใบหน้า ซึ่งหายไปดูกระสับกระส่ายในนาทีขณะที่ตาใหญ่สว่างและปากเริ่มที่จะยิ้ม โจพยักหน้าและหัวเราะและความเจริญรุ่งเรืองไม้กวาดเธอขณะที่เธอเรียกว่าออกมา ... "คุณจะทำอย่างไรคุณป่วย?" ลอรีเปิดหน้าต่างและ croaked ออกมาเป็นเสียงแหบเหมือนนกกา ... "ดีขอขอบคุณ. ฉัน 've มีดีเย็นและถูกปิดขึ้นในสัปดาห์. " "ฉันขอโทษ. สิ่งใดที่คุณชอบใจตัวเองด้วย?" "ไม่มีอะไร. มันหมองคล้ำเป็นหลุมฝังศพขึ้นที่นี่." "คุณไม่อ่าน?" "ไม่ได้ มาก. พวกเขาจะไม่ยอมให้ฉัน. " "ไม่สามารถมีใครบางคนอ่านกับคุณ?" "คุณปู่ไม่บางครั้ง แต่หนังสือของฉันไม่ได้สนใจเขาและฉันเกลียดที่จะขอให้บรูคตลอดเวลา." "มีคนมา เห็นคุณแล้ว. " "ไม่มีใครที่ฉันต้องการที่จะเห็น. เด็กทำเช่นแถวและหัวของฉันอ่อนแอ." "ไม่ได้มีบางสาวดีที่จะอ่านและเป็นที่ชอบใจคุณหรือหญิงมีความเงียบสงบ และชอบที่จะเล่นพยาบาล. " "ไม่ทราบใด ๆ ." "คุณรู้ว่าเรา" โจเริ่มแล้วหัวเราะและหยุด. "ดังนั้นผมจึงทำ! คุณจะมาได้ไหม?" ร้องไห้ลอรี่. "ผมไม่ได้เงียบสงบและมีความสุข แต่ฉันจะมาถ้าแม่จะให้ฉัน. ฉันจะไปขอให้เธอ. ปิดหน้าต่างเหมือนเป็นเด็กดีและรอจนเรามา." กับที่ โจไหล่ไม้กวาดของเธอและเดินเข้าไปในบ้านสงสัยว่าสิ่งที่พวกเขาทั้งหมดจะพูดกับเธอ ลอรีอยู่ในกระพือของความตื่นเต้นที่ความคิดของ บริษัท ที่มีและบินเกี่ยวกับการที่จะได้รับพร้อมสำหรับการเป็นนางมีนาคมกล่าวว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ `น้อย ' และไม่ให้เกียรติแขกรับเชิญที่จะมาโดยการแปรงหัวหยิกของเขาวางบนสีสดและพยายามเป็นระเบียบเรียบร้อยขึ้นห้องซึ่งทั้งๆที่ครึ่งหนึ่งของคนรับใช้โหลคืออะไร แต่เรียบร้อย ปัจจุบันมีมาแหวนดังกว่าเสียงตัดสินใจขอ `นาย ลอรี 'และคนรับใช้ที่กำลังมองหา surprised- มาทำงานที่จะประกาศขึ้นหญิงสาว. "สิทธิทั้งหมดแสดงของเธอขึ้นก็นางสาวโจ" กล่าวว่าลอรี่ไปที่ประตูห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาที่จะตอบสนองโจที่ปรากฏที่กำลังมองหา สีดอกกุหลาบและค่อนข้างสบายใจของเธอกับจานครอบคลุมในมือข้างหนึ่งและเบ ธ สามลูกแมวในอื่น ๆ . "ที่นี่ผม, กระเป๋าและสัมภาระ" เธอกล่าวเหยง "แม่ส่งความรักของเธอและก็ดีใจว่าฉันจะทำอะไรให้คุณ. เม็กต้องการให้ผมนำบางส่วนของขนมหวานทำด้วยแป้งของเธอเธอทำให้มันอย่างมากและเบ ธ คิดว่าแมวของเธอจะได้รับการปลอบโยน. ผมรู้ว่าคุณจะหัวเราะเยาะพวกเขา แต่ผมไม่สามารถปฏิเสธเธอก็อยากที่จะทำอะไรบางอย่าง. " มันเกิดขึ้นเงินกู้ตลกของเบ ธ เป็นเพียงสิ่งที่หาหัวเราะมากกว่าชุดลอรี่ลืมความอายของเขาเข้ากับคนง่ายและเติบโตได้ในครั้งเดียว. "ที่มีลักษณะ สวยเกินไปที่จะกิน "เขากล่าวกับรอยยิ้มที่มีความสุขในขณะที่โจเปิดจานและแสดงให้เห็นขนมหวานทำด้วยแป้งที่ล้อมรอบด้วยพวงมาลัยใบสีเขียวและสีแดงดอกของพืชไม้ดอกจำพวกสัตว์เลี้ยงของเอมี่. "มันไม่ได้เป็นอะไรเพียง แต่พวกเขา ทุกความรู้สึกอย่างจริงใจและต้องการที่จะแสดงมัน. บอกหญิงสาวที่จะนำมันออกไปสำหรับชาของคุณ. มันง่ายเพื่อให้คุณสามารถกินมันและความนุ่มมันจะลื่นลงโดยไม่ทำร้ายอาการเจ็บคอของคุณ. สิ่งที่ห้องพักที่สะดวกสบายนี้! " "มันอาจจะเป็นที่มันจะถูกเก็บไว้ที่ดี แต่สาวขี้เกียจและฉันไม่ทราบวิธีที่จะทำให้พวกเขาใจ. มันผมกังวลว่า." "ฉันจะขวาขึ้นในสองนาทีมันเพียงต้องการที่จะ มีเตาแปรงดังนั้น - และสิ่งที่ทำตรงหิ้งดังนั้น - และหนังสือใส่ที่นี่และขวดมีและโซฟาของคุณหันกลับมาจากแสงและหมอนฟื้นฟูขึ้นเล็กน้อย แล้วตอนนี้คุณคง. " และเพื่อให้เขาได้สำหรับเธอหัวเราะและพูดคุยโจได้ดึงสิ่งที่อยู่ในสถานที่และได้รับค่อนข้างอากาศที่แตกต่างกันไปที่ห้อง. ลอรีเฝ้าดูเธออยู่ในความเงียบเคารพและเมื่อเธอกวักมือเรียกเขา โซฟาเขานั่งลงกับถอนหายใจของความพึงพอใจว่าสุดซึ้ง ... "วิธีชนิดที่คุณอยู่! ใช่ว่าเป็นสิ่งที่มันต้องการ ตอนนี้โปรดใช้เก้าอี้ใหญ่และแจ้งให้เราทำอะไรบางอย่างเพื่อเป็นที่ชอบใจของ บริษัท . " "ไม่ฉันมาเพื่อเป็นที่ชอบใจคุณ ฉันจะอ่านออกเสียง "โจมองเสน่หาที่มีต่อหนังสือเชิญบางคนใกล้. "ขอขอบคุณ! ฉันได้อ่านทุกคนและถ้าคุณไม่ทราบฉันอยากจะพูดคุย "ตอบลอรี่. "ไม่บิต ฉันจะพูดคุยทุกวันถ้าคุณจะตั้งฉันไป เบ ธ กล่าวว่าฉันไม่เคยรู้ว่าเมื่อไหร่ที่จะหยุด. " "เบ ธ เป็นหนึ่งในสีดอกกุหลาบที่อยู่ที่บ้านจัดการที่ดีและบางครั้งก็ออกไปกับตะกร้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ?" ถามลอรี่ที่มีความสนใจ. "ใช่ว่าเป็นเบ ธ เธอเป็นหญิงสาวของฉันและเป็นหนึ่งที่ดีปกติเธอเป็นด้วย. " "หนึ่งสวยเม็กและเป็นคนผมหยิกคือเอมี่ผมเชื่อว่า" ลอรีสีขึ้น แต่ตอบตรงไปตรงมาว่า "ทำไมคุณเห็นฉันมักจะ ได้ยินคุณโทรไปอีกคนหนึ่งและเมื่อผมอยู่ที่นี่ผมไม่สามารถช่วยให้มองไปที่บ้านของคุณคุณก็ดูเหมือนจะมีช่วงเวลาที่ดีดังกล่าว ฉันขอโทษสำหรับการที่หยาบคาย แต่บางครั้งคุณลืมที่จะใส่ลงผ้าม่านที่หน้าต่างที่มีดอกไม้ และเมื่อหลอดไฟจะสว่างก็เหมือนมองภาพที่จะเห็นไฟและคุณทุกคนรอบโต๊ะกับแม่ของคุณ ใบหน้าของเธออยู่ตรงข้ามขวาและมันก็ดูหวานอยู่เบื้องหลังดอกไม้ที่ฉันไม่สามารถช่วยให้ดูมัน ฉันไม่ได้มีแม่ใด ๆ ที่คุณรู้ว่า. "และลอรีแหย่ไฟเพื่อซ่อนกระตุกเล็ก ๆ น้อย ๆ ของริมฝีปากว่าเขาไม่สามารถควบคุม. โดดเดี่ยวดูหิวในสายตาของเขาก็ตรงไปยังหัวใจอบอุ่นโจ. เธอได้รับเพื่อ ก็สอนว่ามีเรื่องไร้สาระในหัวของเธอไม่ได้และที่สิบห้าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์และตรงไปตรงมาเป็นเด็ก ๆ . ลอรีป่วยและเหงาและความรู้สึกที่อุดมไปด้วยวิธีการที่เธออยู่ในบ้านและมีความสุขเธอยินดีที่พยายามที่จะใช้ร่วมกันกับเขา ใบหน้าของเธอเป็นมิตรมากและเสียงที่คมชัดของเธอที่อ่อนโยนผิดปกติขณะที่เธอกล่าวว่า ... "เราไม่เคยจะวาดผ้าม่านที่ใด ๆ มากขึ้นและฉันให้คุณออกจากที่จะดูมากที่สุดเท่าที่คุณต้องการ ฉันต้องการ แต่แทนที่จะแอบคุณจะมามากกว่าและเห็นเรา แม่เป็นที่สวยงามเช่นนั้นเธอจะทำคุณกองดีและเบ ธ จะร้องเพลงให้คุณถ้าฉันขอร้องให้เธอไป, และเอมี่จะเต้น เม็กและฉันจะทำให้คุณหัวเราะมากกว่าคุณสมบัติขั้นตอนของเราตลกและเราจะมีเวลาครึกครื้น จะไม่ปล่อยให้คุณปู่ของคุณ? " "ผมคิดว่าเขาจะถ้าคุณแม่ถามเขา เขาเป็นคนที่ใจดีมากแม้ว่าเขาจะไม่ได้มองเช่นนั้นและเขาให้ผมทำในสิ่งที่ผมชอบสวยมากเพียงเขากลัวฉันอาจจะรำคาญกับคนแปลกหน้า "เริ่มลอรี่สดใสมากขึ้น. "เราไม่ได้เป็นคนแปลกหน้าเรา เป็นเพื่อนบ้านและคุณไม่จำเป็นต้องคิดว่าคุณต้องการจะรำคาญ เราต้องการที่จะรู้ว่าคุณและฉันได้พยายามที่จะทำนี้นับเป็นเวลานาน เรายังไม่ได้อยู่ที่นี่ในขณะที่ดีคุณรู้ แต่เราได้มีความคุ้นเคยกับประเทศเพื่อนบ้านของเราทั้งหมด แต่คุณ. " "คุณเห็นคุณปู่ยังมีชีวิตอยู่ในหมู่หนังสือของเขาและไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นมากนอก นายบรูค, ครูสอนพิเศษของฉันไม่ได้อยู่ที่นี่คุณรู้และฉันมีหนึ่งจะไปเกี่ยวกับกับฉันไม่ให้ฉันหยุดเพียงแค่ที่บ้านและได้รับเท่าที่จะทำได้. " "นั่นคือไม่ดี คุณควรที่จะทำให้ความพยายามและไปเยี่ยมชมทุกที่ที่คุณจะถามว่าแล้วคุณจะมีความอุดมสมบูรณ์ของเพื่อนและสถานที่น่าจะไป ไม่เคยคิดเป็นขี้อาย มันจะไม่นาน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

( | ต่อไป | เนื้อหาบทที่ 5

" แล้วตอนนี้จะทำยังไง โจ " ถามเม็กหนึ่งบ่าย เป็นพี่สาวของเธอมาย่ำผ่านห้องโถง , รองเท้า , ยางเก่า กระสอบ และเครื่องดูดควัน กับไม้กวาดในมือและพลั่ว ในอื่น ๆ .

" จะออกไปออกกำลังกาย " ตอบโจด้วยประกายเจ้าเล่ห์ในสายตาของเธอ . . . . .

" ฉันควรจะคิดยาวสองเดินเช้านี้ก็คงจะพอแล้ว มันหนาว และทึบ และผมแนะนำให้คุณพักอบอุ่นและแห้งด้วยไฟ เป็นอย่างไร " ว่า เม็กกับสั่น

" ไม่เคยใช้คำแนะนำ ! ไม่สามารถอยู่นิ่งได้ทั้งวัน และไม่ได้เป็นแมวเหมียว ฉันไม่ชอบหลับในด้วยไฟ ผมชอบการผจญภัยและผมจะไปหา "

เม็กกลับไปปิ้งเท้าของเธอและอ่าน Ivanhoe ,และโจเริ่มขุดเส้นทางกับพลังงานที่ยอดเยี่ยม หิมะแสง กับไม้กวาดของเธอเธอก็กวาดทางเดินรอบสวน เพราะเบธเดินเข้ามา เมื่อดวงอาทิตย์ออกมา และไม่ถูกต้อง ตุ๊กตาต้องการอากาศ ตอนนี้สวนแยกบ้าน เดินขบวนจากที่คุณลอเรนซ์ . ทั้งสองยืนอยู่ในเขตชานเมืองของเมือง ซึ่งยังคง countrylike กับสวนและสนามหญ้าขนาดใหญ่ , สวนและถนนที่เงียบสงบความเสี่ยงต่ำแยก 2 นิคมอุตสาหกรรม ด้านหนึ่ง เป็นบ้านสีน้ำตาล , เก่า , ดูค่อนข้างเปลือยและโกโรโกโส ปล้นของเถาวัลย์ที่ปกคลุมผนังในช่วงฤดูร้อน และดอกไม้ ซึ่งล้อมรอบมัน ในด้านอื่น ๆคือ คฤหาสน์ภูมิฐานอย่าง betokening หิน , ทุกประเภทของความสะดวกสบายและความหรูหราจากบ้าน โค้ชใหญ่และเก็บไว้อย่างดีสนามโรงเรียนและมองสิ่งหนึ่งที่น่ารักอยู่ระหว่างผ้าม่านรวย

แต่มันดูเหงา เรียงตายบ้าน ไม่มีเด็ก frolicked บนสนามหญ้า ไม่มีแม่ ใบหน้าที่เคยยิ้มให้ Windows และคนน้อยไป ยกเว้น บุรุษชราและหลานของเขา . . . . . .

เพื่อโจ มีชีวิตชีวา แฟนซีบ้านนี้ไปดูชนิดของเสน่ห์วังเต็มไปด้วย splendors และความสุขที่ไม่มีใครชอบ เธออยากเห็นมานานความสวยที่ซ่อนอยู่เหล่านี้ เพื่อให้รู้ บอย ลอเรนซ์ ที่ดูราวกับว่าเขาต้องการจะรู้ ถ้าเขารู้วิธีการเริ่มต้น ตั้งแต่งานปาร์ตี้ เธอมีความกระตือรือร้นมากขึ้นกว่าเดิม และได้วางแผนหลายวิธีของการเป็นเพื่อนกับเขา แต่เขาไม่เคยเห็นเมื่อเร็วๆนี้แล้วโจก็เริ่มคิดว่าเขาหายไป เมื่อวันหนึ่งเธอเห็นใบหน้าสีน้ำตาลที่หน้าต่างด้านบน มองด้วยความโหยหา ลงไปใน สวนของพวกเขา ที่แต่งและเอมี่ถูกหิมะ balling อีกคนหนึ่ง . . .

" เด็กนั่นคือทุกข์ของสังคมและความสนุกสนาน " เธอพูดกับตัวเอง " ปู่ของเขาไม่ได้รู้ว่าอะไรดีสำหรับเขา และทำให้เขาเงียบอยู่คนเดียว เขาต้องการงานเลี้ยงครึกครื้นเด็กเล่นด้วย

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.