Yun Canghai’s sudden roar scared Yu

Yun Canghai’s sudden roar scared Yun Che and caused him to jump. He immediately turned around, and surprisingly saw Yun Canghai’s whole face distort, his eyes were so excited that a frightening layer of crimson red covered it. His right hand clawed forward and his whole body desperately struggled, which brought about rushing sounds on the chain.

This exaggerated reaction caused Yun Che to suddenly ask: “You’ve seen this thing before?”

As he spoke, he hurriedly held up the pendent before Yun Canghai’s eyes. Then, he opened up the pendant, exposing the extremely ordinary small mirror within the pendant.

Yun Canghai’s eyes focused extremely hard on that mirror. Both eyeballs trembled, as if they were going to fall out from his eye sockets. After a brief moment of silence, his struggling body became more severe, as he fiercely roared: “Where did you get this thing!! Why would it be with you… speak! Why is it with you! Speak!!”

Yun Canghai’s reaction completely showed that he knew what the thing in his hand was. Not only did he recognize it, it seemed extremely important to him. His heart was excited due to this, and he took a step back, hung it around his neck, and used the calmest voice he could muster to answer: “When I was born, it was already with me. It was the only thing my birth parents, whom I’ve never seen, left for me… Since you recognize it, can you tell me what it actually is? Who is the original owner of this item? The two who put it on me… are most likely to be my birth parents!”

The air instantly coagulated.

The two were both excited, as both stared at the other with wide eyes… Yun Che longed for his answer. This pendant was the one and only hope of knowing his past, and was the key to finding his parents. Today, he finally found someone who recognized it, and in front of him, Yun Canghai’s gaze went from intense to dull… more and more dull…

“This is… what your parents… left for you?” He looked at Yun Che and asked with a slow, hoarse voice that had difficulty speaking.

“Yes!” Yun Che nodded, lifting up the pendant. Breathing in deeply, he said: “Not long after I was born, my parents were being hunted down, and an intimate friend of my birth parents, who was my adoptive father, secretly swapped his son with me to protect my life… After my parents left, there were no more messages, and the only thing they left with me was this pendant! Since I was young, I wore it with me, because it is the only proof that I have to find my parents! Since you recognize it, then, do you know who left it with me… Who my biological parents are?”

Yun Che, who urgently desired to know the answer said as much as he could possibly know. His eyes open wide open expectantly, waiting for the news he wanted from Yun Canghai’s mouth. As he narrated what he knew, the expression in Yun Canghai’s eyes trembled more and more violently. So much that… more and more tears flashed around.

Yun Canghai’s extended right hand was stiff in the air and he spasmed for a while without putting his hands down. Or maybe… under the extreme excitement, he forgot how to control his own body. He stared at Yun Che, not blinking for the whole while. After Yun Che finished speaking, his lips were agape, but he didn’t make a noise. It wasn’t until a long time later that his trembling voice said incomprehensibly: “Child… you… you… this year… how… how old are you?”

“Nineteen.” Yun Che replied. He just had his birthday this time last month. He was exiled from his family at sixteen, and it had nearly been three years since he’d been forced away from Grandfather and Little Aunt.

“Nineteen… Nineteen… Nineteen…” Yun Canghai murmured, and each time, the expression in his eyes became more and more uncertain. His stiff arm in the air moved, and his fingers becoming a relatively soft posture: “You… come here… show me your left hand… don’t be scared, I won’t hurt you, and won’t snatch your stuff… show me your left hand…”

Yun Canghai’s expression became incomparably strange, surprising Yun Che for a bit. But from Yun Canghai’s gaze, he could not find any malice or chill. He only hesitated for a moment, then took two steps forward and extended his left hand.

Yun Canghai extended his hands and grabbed Yun Che’s wrist. Suddenly, Yun Che felt a bizarre and gentle hint of power come upwards from his wrist, which quickly wrapped around his whole left arm. He was just about to ask about it, when he suddenly saw a little finger sized, bright white sword shaped marking slowly appear atop the back of his left hand.

“What is… this?” Seeing this imprint suddenly appear from his body, Y="fn">Face

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสียงคำรามทันทียุ Canghai กลัวยุ Che และทำให้เขากระโดด เขาหันไปรอบ ๆ ทันที กจู่ ๆ เห็นยุ Canghai หน้าทั้งบิดเบือน ตาของเขาได้ตื่นเต้นว่า ชั้นน่ากลัวสีแดงสีแดงเข้มครอบคลุมมันมาก เล็บสั้นมือขวาไปข้างหน้า และร่างกายของเขาทั้งหมด ต่อสู้ ซึ่งนำเกี่ยวกับวิ่งเสียงบนสายปฏิกิริยานี้ exaggerated เกิดยุ Che ก็ถาม: "คุณเคยเห็นสิ่งนี้ก่อน"เป็นพูด เขารีบจัดขึ้นแขวนก่อนตายุ Canghai แล้ว เขาเปิดจี้ กระจกเล็กธรรมดามากภายในจี้เปิดเผยตายุ Canghai เน้นหนักมากในกระจกนั้น ตาทั้งสอง trembled ว่าพวกเขาจะตกออกจากซ็อกเก็ตตาของเขา หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ของความเงียบ ร่างกายของเขาดิ้นรนเป็นรุนแรงมากขึ้น เป็นถึงพริกถึงขิง roared: "ที่คุณได้รับสิ่งนี้!! ทำไมจะจะจะกับคุณ...พูด ทำไมเป็นคุณ พูด!!"ยุ Canghai ปฏิกิริยาสมบูรณ์แสดงให้เห็นว่า เขารู้ว่าสิ่งที่มือของเขาได้ ไม่เพียงแต่ ได้เขารู้จัก เหมือนสำคัญมากกับเขา หัวใจตื่นเต้นเนื่องจากนี้ และเขาเอาขั้นตอนกลับ แขวนรอบคอของเขา และใช้เสียงใสที่เขาสามารถชุมนุมตอบ: "เมื่อผมเกิด ได้อยู่กับฉัน ก็เฉพาะสิ่งเกิดพ่อแม่ของฉัน ซึ่งพันธุ์ ปล่อยฉัน... ตั้งแต่รู้จัก สามารถคุณบอกเรื่องจริงคืออะไร เจ้าของเดิมของสินค้านี้คือใคร สองที่เก็บไว้ใน me. .. มักจะถูกพ่อเกิด"Coagulated อากาศทันทีทั้งสองได้ทั้งตื่นเต้น เป็นทั้งจ้องไปที่อื่น ๆ ที่มีสายตาที่กว้าง... Che ยุปรารถนาสำหรับคำตอบของเขา จี้นี้หนึ่งและเท่านั้นความหวังของการรู้อดีตของเขา และเป็นกุญแจสำคัญที่จะค้นหาพ่อ วันนี้ เขาก็พบคนที่รู้จักมัน และหน้าเขา ยุ Canghai สายตาไปจากเข้ม...ทู่ทู่มาก..."หมู่เกาะนี้... อะไรพ่อแม่...ซ้ายสำหรับคุณ? " เขามองยุ Che และถาม ด้วยเสียงช้า เครือที่มีปัญหาในการพูด"ใช่" Che ยุพยักหน้า ยกจี้ เขาหายใจในลึก กล่าวว่า: "ไม่นานหลังจากผมเกิด พ่อแม่ของฉันมีการล่าสัตว์หรือค้าลง และเป็นเพื่อนคู่ใจของพ่อเกิด เจ้าพ่อ adoptive แอบสลับบุตรกับฉันเพื่อปกป้องชีวิตของฉัน... หลังจากที่พ่อซ้าย มีไม่มีข้อความ และสิ่งเดียวที่เหลือกับฉันถูกจี้นี้ ตั้งแต่หนุ่ม ผมใส่มันกับฉัน เพราะเป็นหลักฐานเท่าที่มีหาพ่อ ตั้งแต่รู้จัก แล้ว คุณรู้ที่เหลือกับฉัน... พ่อชีวภาพคือใคร"ยุน Che ที่เร่งด่วนต้องการทราบคำตอบว่า เท่าที่เขาไม่อาจรู้ ตาเปิดกว้าง expectantly รอข่าวเขาต้องจากปากยุ Canghai ตามที่เขาเล่าเรื่องสิ่งที่เขารู้ นิพจน์ในยุ Canghai ตา trembled มากโหง มากว่าน้ำตา มากถ่ายสถานYun Canghai’s extended right hand was stiff in the air and he spasmed for a while without putting his hands down. Or maybe… under the extreme excitement, he forgot how to control his own body. He stared at Yun Che, not blinking for the whole while. After Yun Che finished speaking, his lips were agape, but he didn’t make a noise. It wasn’t until a long time later that his trembling voice said incomprehensibly: “Child… you… you… this year… how… how old are you?”“Nineteen.” Yun Che replied. He just had his birthday this time last month. He was exiled from his family at sixteen, and it had nearly been three years since he’d been forced away from Grandfather and Little Aunt.“Nineteen… Nineteen… Nineteen…” Yun Canghai murmured, and each time, the expression in his eyes became more and more uncertain. His stiff arm in the air moved, and his fingers becoming a relatively soft posture: “You… come here… show me your left hand… don’t be scared, I won’t hurt you, and won’t snatch your stuff… show me your left hand…”Yun Canghai’s expression became incomparably strange, surprising Yun Che for a bit. But from Yun Canghai’s gaze, he could not find any malice or chill. He only hesitated for a moment, then took two steps forward and extended his left hand.ยุ Canghai ขยายมือ และคว้าข้อมือยุน Che ทันใดนั้น Che ยุรู้สึกคำแปลกประหลาด และอ่อนโยนแนะนำกำลังขึ้นมาจากข้อมือของเขา ซึ่งรอบ ๆ แขนซ้ายทั้งหมดของเขาได้อย่างรวดเร็ว เขาจะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเขาเห็นทันทีขนาดนิ้วก้อย สว่างขาวดาบรูปเครื่องช้าปรากฏบนยอดด้านหลังมือซ้ายของเขา"หมู่เกาะใด... นี้? " เห็น imprint นี้ก็ปรากฏขึ้นจากร่างกายของเขา Y = "fn" > หน้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เสียงคำรามอย่างฉับพลันของยุน Canghai กลัวเจ๊ยุนและทำให้เขาต้องกระโดด ทันทีที่เขาหันไปรอบ ๆ และที่น่าแปลกใจเห็นบิดเบือนใบหน้าทั้งยุน Canghai ของดวงตาของเขามีความตื่นเต้นเพื่อให้เป็นชั้นที่น่ากลัวของสีแดงสีแดงเข้มปกคลุม มือขวาของเขาไปข้างหน้าและเล็บทั้งร่างกายของเขาพยายามอย่างยิ่งที่ซึ่งนำเกี่ยวกับการวิ่งเสียงในห่วงโซ่ได้. นี้ก่อให้เกิดปฏิกิริยาที่พูดเกินจริงเจ๊ยุนไปอย่างกระทันหันถาม: "คุณเคยเห็นสิ่งนี้มาก่อนหรือไม่" ขณะที่เขาพูดเขารีบจัดขึ้น จี้ก่อนที่ตาของยุน Canghai จากนั้นเขาเปิดจี้เผยให้เห็นกระจกเล็ก ๆ ธรรมดามากภายในจี้. ตายุน Canghai เน้นหนักมากในกระจกว่า ดวงตาทั้งสองสั่นราวกับว่าพวกเขากำลังจะหลุดออกจากเบ้าตาของเขา หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ของความเงียบร่างกายดิ้นรนของเขากลายเป็นความรุนแรงมากขึ้นในขณะที่เขาอย่างรุนแรงคำราม "ในกรณีที่คุณไม่ได้รับสิ่งนี้ !! ทำไมมันจะเป็นกับคุณ ... พูด! ทำไมมันจึงเป็นกับคุณ! พูด !! "ปฏิกิริยาYun Canghai สมบูรณ์แสดงให้เห็นว่าเขารู้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือของเขาเป็น ไม่เพียง แต่เขารับรู้มันก็ลำบากสำคัญมากที่จะให้เขา หัวใจของเขารู้สึกตื่นเต้นเนื่องจากนี้และเขาเอาขั้นตอนหลังมันแขวนอยู่รอบคอของเขาและใช้เสียงสุขุมเขาสามารถรวบรวมที่จะตอบว่า "เมื่อผมเกิดมาก็มีอยู่แล้วกับฉัน มันเป็นสิ่งเดียวที่พ่อแม่ผู้ปกครองเกิดของฉันซึ่งฉันไม่เคยเห็นซ้ายสำหรับฉัน ... เมื่อคุณรับรู้ว่าคุณสามารถบอกฉันว่ามันเป็นจริง? เจ้าของเดิมของรายการนี้คือใคร? ในสองคนที่ใส่ไว้ในฉัน ... มีโอกาสมากที่สุดที่จะเป็นพ่อแม่ของฉัน! "อากาศจับตัวทันที. ทั้งสองทั้งสองรู้สึกตื่นเต้นขณะที่ทั้งสองจ้องที่อื่น ๆ ที่มีดวงตาที่เบิกกว้าง ... ยุนเจ๊อยากให้คำตอบของเขา จี้ชิ้นนี้เป็นความหวังหนึ่งเดียวของการรู้อดีตของเขาและเป็นกุญแจสำคัญในการหาพ่อแม่ของเขา วันนี้ในที่สุดเขาก็พบว่าคนที่ได้รับการยอมรับมันและในด้านหน้าของเขาจ้องมอง Yun Canghai ของเดินออกมาจากความรุนแรงที่จะน่าเบื่อ ... มากขึ้นและน่าเบื่อมากขึ้น ... "นี่คือ ... สิ่งที่พ่อแม่ของคุณ ... ที่เหลือสำหรับคุณ?" เขามองไปที่ยุน Che และถาม กับช้าเสียงแหบแห้งที่มีความยากลำบากพูด. "ใช่!" เจ๊ยุนพยักหน้ายกจี้ หายใจเข้าลึก ๆ เขากล่าวว่า "ไม่นานหลังจากที่ผมเกิดมาพ่อแม่ของฉันถูกตามล่าและเพื่อนที่ใกล้ชิดของพ่อแม่ของฉันซึ่งเป็นพ่อบุญธรรมของฉันแอบสลับลูกชายของเขากับฉันเพื่อปกป้องชีวิตของฉัน ... หลังจากที่ฉัน พ่อแม่ผู้ปกครองที่เหลือไม่มีข้อความมากขึ้นและสิ่งเดียวที่พวกเขาทิ้งให้อยู่กับฉันเป็นจี้นี้! ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กผมสวมมันกับฉันเพราะมันเป็นหลักฐานเดียวที่ฉันต้องไปหาพ่อแม่ของฉัน! ตั้งแต่คุณรู้จักมันแล้วคุณจะรู้ว่าใครทิ้งมันไว้กับฉัน ... ใครพ่อแม่ทางชีวภาพของฉันคืออะไร? "ยุนChe ที่ต้องการเร่งด่วนที่จะรู้คำตอบกล่าวว่าเท่าที่เขาอาจจะรู้ว่า ดวงตาของเขาเปิดกว้างเปิดลุ้นรอข่าวที่เขาต้องการออกมาจากปากของยุน Canghai ในขณะที่เขาเล่าสิ่งที่เขารู้ว่าการแสดงออกในสายตาของยุน Canghai ที่สั่นมากขึ้นและรุนแรง มากว่า ... น้ำตามากขึ้นและประกายรอบ. ยุน Canghai ของมือข้างขวาขยายแข็งในอากาศและเขา spasmed ในขณะที่โดยไม่ต้องใส่มือของเขาลง หรือบางที ... ภายใต้ตื่นเต้นมากที่เขาลืมวิธีการควบคุมร่างกายของเขาเอง เขาจ้องมองมาที่เจ๊ยุนไม่กระพริบสำหรับในขณะที่ทั้ง หลังจากพูดจบยุนเชริมฝีปากของเขาก็อ้าปากค้าง แต่เขาไม่ได้ทำเสียงดัง มันไม่ได้จนกว่าเป็นเวลานานในภายหลังว่าเสียงสั่นของเขากล่าวว่าไม่มีขอบเขต "เด็ก ... คุณ ... คุณ ... ในปีนี้ ... วิธีการ ... อายุเท่าไหร่?" "เก้า" เจ๊ยุนตอบ. เขาก็มีวันเกิดของเขาในเวลานี้เมื่อเดือนที่แล้ว เขาถูกเนรเทศออกจากครอบครัวของเขาที่สิบหกและจะได้รับเกือบสามปีนับตั้งแต่ที่เขาถูกบังคับให้ออกไปจากคุณปู่และป้าเล็ก ๆ น้อย ๆ . "เก้า ... เก้าสิบเก้า ... ... " ยุน Canghai บ่นและในแต่ละครั้งการแสดงออกในสายตาของเขา กลายเป็นมากขึ้นและมีความไม่แน่นอนมากขึ้น แขนแข็งของเขาในอากาศย้ายและนิ้วมือของเขากลายเป็นท่าที่ค่อนข้างอ่อน: "คุณ ... มาที่นี่ ... แสดงให้ฉันมือซ้ายของคุณ ... ไม่ต้องกลัวผมจะไม่ทำร้ายคุณและจะไม่ฉวยสิ่งที่คุณ ... แสดงให้ฉันมือซ้ายของคุณ ... "การแสดงออกYun Canghai กลายเป็นแปลกเหลือใจน่าแปลกใจเจ๊ยุนสำหรับบิต แต่จากการจ้องมอง Yun Canghai ของเขาไม่สามารถหาปองร้ายใด ๆ หรือเย็น เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอาสองขั้นตอนข้างหน้าและขยายมือซ้ายของเขา. ยุน Canghai ขยายมือของเขาและคว้าข้อมือของยุนเจ๊ ทันใดนั้นยุนเจ๊รู้สึกว่าคำใบ้ที่แปลกประหลาดและอ่อนโยนของอำนาจมาขึ้นมาจากข้อมือของเขาซึ่งห่ออย่างรวดเร็วรอบแขนซ้ายของเขาทั้งหมด เขาเป็นเพียงเกี่ยวกับการที่จะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อจู่ ๆ เขาก็เห็นนิ้วก้อยขนาดเครื่องหมายดาบสีขาวรูปค่อย ๆ ปรากฏอยู่บนหลังมือซ้ายของเขา. "อะไรคือ ... นี้หรือไม่?" เห็นสำนักพิมพ์นี้ก็จะปรากฏขึ้นมาจากร่างกายของเขา Y = "ศุกร์"> ใบหน้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยุนยุนเชก็กลัว canghai คำรามและทำให้เขากระโดด ทันทีที่เขาหันหลัง จู่ ๆเห็นของยุน canghai ทั้งใบหน้าบิดเบี้ยว ดวงตาของเขาอย่างตื่นเต้นว่าชั้นน่ากลัวสีแดงเข้มแดงปกคลุมมัน มือขวาของเขาๆ ไปข้างหน้า และเขาทั้งร่างหมด ต่อสู้ ซึ่งนำเรื่องเร่งเสียงโซ่

ปฏิกิริยานี้ทำให้ยุนเชก็พูดเกินจริงไปถาม : " คุณเคยเห็นสิ่งนี้มาก่อนไหม "

เขาพูด เขารีบหยิบจี้ก่อน ยุน canghai ตา แล้วเขาเปิดจี้เผยกระจกขนาดเล็กมากสามัญภายในจี้

ยุน canghai ตาโฟกัสยากมากในกระจกนั่น ทั้งดวงตาที่กำลังสั่นอยู่ราวกับว่าพวกเขาหลุดจากเบ้าตาของเขา หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆของความเงียบ เขาดิ้นรนร่างกายกลายเป็นที่รุนแรงมากขึ้น ขณะที่เขาก็คำราม : " ที่คุณได้รับสิ่งนี้ ! ทำไมมันอยู่กับคุณ . . . . . . . พูด ! ทำไมมันอยู่ที่คุณ พูดสิ ! ! ! ! "

ยุน canghai ปฏิกิริยาทั้งหมด พบว่า เขารู้อะไร ในมือของเขาคือ ไม่เพียง แต่เขาจำมันมันดูเหมือนจะสำคัญมากสำหรับเขา หัวใจของเขาตื่นเต้นเนื่องจากนี้และเขาย้อนกลับไป แขวนไว้รอบคอของเขาและใช้ calmest เสียงเขาสามารถรวบรวมตอบ : " เมื่อฉันเกิดมา มันก็มาด้วย มันเป็นสิ่งเดียวที่พ่อแม่ของฉันที่ฉันไม่เคยเห็น ซ้าย สำหรับฉัน . . . . . . . ในเมื่อคุณยอมรับมัน คุณสามารถบอกได้ว่าจริงๆ แล้วมันคือ ? ใครคือเจ้าของเดิมของรายการนี้