I used to be a soldier, you know. I

I used to be a soldier, you know. I was part of the British Expeditionary Force in France in 1940 and 41. We got pushed back, right into the sea it would have been, only for those little boats at Dunkirk. We had to leave everything behind. Tanks, aircraft, guns... A shame we had to leave so much behind. Nearly everyone I fought with as well. All left behind. All blown-up or shot to pieces, lying in fields over there. They made graves for them afterwards with little white crosses, even though nobody really knew where they were buried. Or if they ever were buried. I was one of the lucky ones. Went through the whole thing with just a flesh wound in the leg.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณเคยเป็น ทหาร ทราบ ผมเป็นส่วนหนึ่งของทหารอาสาชาวอังกฤษในประเทศฝรั่งเศสใน 1940 และ 41 เราได้ผลักดันให้กลับ ขวาลงทะเลก็จะได้รับ แต่เหล่าเรือน้อยที่ดันเคิร์ก เราได้ทิ้งทุกอย่าง รถถัง เครื่องบิน ปืน... ความอัปยศเลยทิ้งมาก เกือบทุกคนผมสู้ด้วยเช่นกัน ทั้งหมดทิ้ง ทุก สายเป่า หรือยิงชิ้น อยู่ในนั่น พวกเขาได้สุสานนั้นภายหลัง มีน้อยสีขาวตัด แม้ว่าไม่มีใครรู้ที่พวกเขาถูกฝังอยู่ หรือ ถ้าพวกเขาเคยถูกฝังไว้ ผมหนึ่งในคนโชคดี ไปผ่านสิ่งทั้งหมดมีเพียงแผลเนื้อในขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเคยเป็นทหารที่คุณรู้ว่า ผมเป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังอังกฤษในประเทศฝรั่งเศสในปี 1940 และ 41 เราได้ผลักดันให้กลับขวาลงไปในทะเลก็จะได้รับเพียงสำหรับเรือเล็ก ๆ เหล่านั้นที่ดันเคิร์ก เราต้องทิ้งทุกอย่างที่อยู่เบื้องหลัง รถถังเครื่องบินปืน ... ความอัปยศที่เราต้องออกมากหลัง เกือบทุกคนที่ผมต่อสู้กับได้เป็นอย่างดี ที่เหลือทั้งหมดที่อยู่เบื้องหลัง ทั้งหมดเป่ายิงขึ้นหรือเป็นชิ้น ๆ นอนอยู่ในสาขาที่นั่น พวกเขาทำหลุมฝังศพสำหรับพวกเขานั้นมีกากบาทสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ แม้ไม่มีใครรู้ว่าที่พวกเขาถูกฝังอยู่ หรือถ้าพวกเขาเคยถูกฝังอยู่ ผมเป็นหนึ่งในคนที่โชคดี เดินผ่านสิ่งที่ทั้งมีเพียงแผลเนื้อขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมเคยเป็นทหาร คุณก็รู้ ผมเป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังเดินทางไปอังกฤษในประเทศฝรั่งเศสในปี 1940 และ 41 . เราได้ผลักดันให้กลับอยู่ในทะเลก็จะได้รับเพียงเล็กน้อยเหล่านั้นเรือที่ดังเคิร์ก . เราต้องทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง รถถัง , เครื่องบิน , ปืน . . . . . . . น่าเสียดายที่เรามีให้มากไว้ เกือบทุกคนที่ผมได้เป็นอย่างดี ทั้งหมดทิ้ง ทั้งหมดถูกระเบิดหรือยิงไปนอนในเขตตรงนั้น พวกเขาทำหลุมฝังศพให้ภายหลังด้วยกางเขนสีขาวเล็กๆ ทั้งๆที่ไม่มีใครจริงๆรู้ที่พวกเขาถูกฝังอยู่ หรือถ้าพวกเขาเคยถูกฝัง ผมเป็นหนึ่งในคนที่โชคดี ผ่านทั้งเรื่องแค่เป็นแผลที่ขา