Overwhelmed, he was carried away by

Overwhelmed, he was carried away by the waves. “Hello, hello! Yes, it’s me, your Excellency, I’m immensely grateful! But of course, right away, yes General, I will provide it in no time, my infinite thanks. Hello, hello! Certainly, your Majesty, at once, with undying devotion…” The pen, abandoned, slowly rolled to the edge of the desk, stopped for a moment, poised there, then plummeted to the ground, breaking its nib, and there it lay.) “Please make yourself at home, come right in, no, if you permit me, it might be better if you sat in that very comfortable armchair, but what an unexpected honor, absolutely, oh thank you, a coffee, cigarette?”
How long did the whirlwind last? Hours, days, months, millennia? As night fell he found himself alone, finally.
But before leaving the office, he wanted to bring a semblance of order to the pamphlets, folders, projects and protocols that had accumulated on his desk. Under the immense pile he found a sheet of paper with someone’s handwriting on it. He recognized it as his own.
Out of curiosity, he read it. “What nonsense, what idiotic phrases. Who knows when I might have written this?” he asked himself, searching his memory in vain, with a sense of annoyance and confusion that he had never felt before, and he passed his hand through his now-gray hair. “When could I have written this sort of rubbish? And who is this Ornella?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จม เขาถูกดำเนินไปตามคลื่น "สวัสดี สวัสดี ใช่ มันเป็นฉัน นายกรัฐมนตรี ฉันขอบคุณอย่างกว้างขวาง แต่หลักสูตร ขวาเก็บ ทั่ว ไปใช่ ฉันจะให้ในเวลาไม่นาน ขอบคุณอนันต์ สวัสดี สวัสดี แน่นอน คุณพระ ที่หนึ่ง กับอมตะความจงรักภักดี..." ปากกา ละทิ้ง ช้าสะสมที่ขอบโต๊ะ หยุดครู่ เตรียมพร้อมมี แล้วลดลงไปพื้นดิน ทำลายของหมึก และมีวาง) "กรุณาทำเองที่บ้าน มาขวาใน ไม่ ถ้าคุณอนุญาตให้ฉัน มันอาจจะดีกว่าถ้าคุณนั่งในเก้าอี้ที่สะดวกสบายอย่างมาก แต่สิ่งไม่คาดคิดเกียรติ แน่นอน โอ้ ขอบคุณคุณเป็นกาแฟ,, บุหรี่หรือไม่? "ไม่นานสุดท้ายลมกรด ชั่วโมง วัน เดือน วรรษ เป็นคืนตก เขาพบตัวเองเพียงอย่างเดียว ในที่สุดแต่ก่อนออกจากสำนักงาน จะต้องนำ semblance ของใบสั่งเอกสารแผ่นพับขอ โฟลเดอร์ โครงการ และโพรโทคอลที่มีสะสมบนโต๊ะของเขา ภายใต้กองใหญ่ เขาพบกระดาษด้วยลายมือของบุคคลนั้น เขารู้จักว่ามันเป็นของเขาเองไม่อยากรู้ เขาอ่านได้ "เหลวไหลอะไร วลีใด idiotic ใครรู้เมื่อเพราะอาจมีเขียนนี้ "เขาถามตัวเอง ค้นหาหน่วยความจำของเขาเปล่า ๆ กับความรู้สึกของความรำคาญและความสับสนว่า เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน และเขาผ่านมือผมสีเทาตอนนี้ของเขา "เมื่อไม่สามารถฉันได้เขียนขยะประเภทนี้ และ Ornella นี้เป็นใคร"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จมเขาได้รับการดำเนินการไปตามคลื่น "สวัสดีสวัสดี! ใช่มันฉัน ฯพณฯ ของคุณผมรู้สึกขอบคุณอย่างมาก! แต่แน่นอนทันทีใช่ทั่วไป, ฉันจะให้มันในเวลาไม่ไม่มีที่สิ้นสุดของฉันขอบคุณ สวัสดีสวัสดี! แน่นอนว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของคุณในครั้งเดียวด้วยความจงรักภักดีตลอดกาล ... "ปากกาทิ้งค่อยๆกลิ้งไปที่ขอบของโต๊ะหยุดสักครู่ทรงตัวมีแล้วดิ่งลงสู่พื้นดินทำลายปลายปากกาของตนและมีมันวาง ) "กรุณาให้ตัวเองที่บ้านมาทางขวาในไม่มีถ้าคุณอนุญาตให้ฉันมันอาจจะดีกว่าถ้าคุณนั่งอยู่ในที่เก้าอี้ที่สะดวกสบายมาก แต่สิ่งที่เป็นเกียรติที่ไม่คาดคิดอย่างโอ้ขอบคุณเครื่องชงกาแฟบุหรี่?"
นานแค่ไหนที่ไม่ลมบ้าหมูสุดท้าย? ชั่วโมงวันเดือนนับพันปี? เป็นคืนลดลงเขาพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในที่สุด.
แต่ก่อนที่จะออกจากสำนักงานของเขาต้องการที่จะนำมาเป็นรูปร่างหน้าตาของแผ่นพับเพื่อโฟลเดอร์โครงการและโปรโตคอลที่ได้สะสมบนโต๊ะทำงานของเขา ภายใต้กองใหญ่เขาพบแผ่นกระดาษด้วยลายมือของใครบางคนที่มัน เขาจำได้ว่ามันเป็นของเขาเอง.
จากความอยากรู้เขาอ่านมัน "สิ่งที่ไร้สาระสิ่งที่งี่เง่าวลี ใครจะรู้ว่าเมื่อผมอาจจะเขียนนี้? "เขาถามตัวเอง, การค้นหาความทรงจำในไร้สาระกับความรู้สึกของความรำคาญและความสับสนว่าเขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนและเขาผ่านมือของเขาผ่านผมตอนนี้สีเทาของเขา "เมื่อฉันจะได้เขียนเรียงลำดับของขยะนี้หรือไม่? และผู้ที่เป็น Ornella นี้หรือไม่? "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างแน่นอน เขาถูกสะกดโดยคลื่น " ฮัลโหล ฮัลโหล ! ใช่ ฉันเอง ใต้เท้า ข้าดีใจสุดฤทธิ์ ! แต่แน่นอน ทันที ครับ ท่านแม่ทัพ ข้าจะให้มันไม่มีเวลา ขอบคุณที่ไม่มีที่สิ้นสุดของฉัน สวัสดี สวัสดี แน่นอน ฝ่าบาท พร้อมกันกับอมตะความจงรักภักดี . . . . . . . " ปากกาทิ้ง ค่อยๆรีดขอบโต๊ะไปชั่วขณะ ซึ่งมีแล้วตกลงกับพื้นแตกปลายของมัน และมันวาง ) " ให้ตัวเองที่บ้าน มา อยู่ ไม่ ถ้าคุณอนุญาตให้ฉัน มันอาจจะดีกว่าถ้าคุณนั่งอยู่ในเก้าอี้ที่สะดวกสบายมาก แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดที่เคารพ อย่าง โอ้ ขอบคุณ กาแฟ บุหรี่ "
นานเท่าไหร่ ลมบ้าหมู สุดท้าย ชั่วโมง วัน เดือน ปี ? เป็นคืนที่ตกเขาพบว่าตัวเองอยู่คนเดียว
ในที่สุดแต่ ก่อนที่จะออกจากที่ทำงาน เขาต้องการที่จะนำความคล้ายคลึงของการแผ่นพับ , โฟลเดอร์ , โครงการและโปรโตคอลที่สะสมบนโต๊ะของเขา ภายใต้กองมหาศาล เขาพบแผ่นกระดาษที่มีลายมือของคนได้ เขาได้รับการยอมรับในนามของเขาเอง
ความอยากรู้ เขาอ่านมัน " ไร้สาระ อะไรงี่เง่าวลี ใครจะไปรู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เขียนนี้ ? " เขาถามตัวเองค้นหาความทรงจำในการเรียน กับความรู้สึกของความรำคาญและความสับสนที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน และเขาผ่านมือของเขาผ่านทางของเขาตอนนี้ผมสีเทา . " ตอนที่ผมเขียนนี้เป็นเรื่องเหลวไหล ? และใครคือร์เนลลานี่ ? "