hypomanic episode. The diagnostic c

hypomanic episode. The diagnostic criteria have not been validated (Akiskal, 2003). A hypomanic episode and subthreshold manic state are not clearly defined in the DSM-IV-TR (Gorski & Willis, 2003), and the criterion that a hypomanic episode must last at least 4 days has not been supported by clinical evidence (Meyer & Meyer, 2009). Therefore, the prevalence of bipolar disorder is underestimated by current DSM-IV-TR criteria. Patients with bipolar disorder are also often misdiagnosed as having unipolar depression, given their predominantly depressive symptoms, and the misdiagnosis rate may reach 30%–40% (Ghaemi, Sachs, Chiou, Pandurangi, & Goodwin, 1999; Hirschfeld, Calabrese, Weissman et al., 2003; Meyer & Meyer, 2009). The lifetime prevalence of bipolar disorders was 0.1% in metropolitan China using the WHO Composite International Diagnostic Interview (Lee, Tsang, & Zhang, 2007). It is possible that rates for bipolar disorders have also been underestimated in Chinese population. The milder bipolar spectrum disorders go unrecognized (Chung, Tso, Cheung, & Wong, 2008). Misdiagnosis or delayed diagnosis not only leads to inappropriate treatment (Ghaemi, Boiman, & Goodwin, 2000; Ghaemi et al., 1999; Hirschfeld, 2004) but also increases the risk and rate of suicide (Dunner, 2003; Oquendo & Mann, 2001; Thomas, 2004), substance abuse (Feinman & Dunner, 1996; Geller et al., 1998), and iatrogenic complications (Bowden, 2005; Ghaemi et al., 2000), as well as decreases patients' quality of life (Cooke, Robb, Young, & Joffe, 1996; Robb, Cooke, Devins, Young, & Joffe, 1997) and increases the economic burden and associated health care (Begley et al., 2001; Dunner, 2003; Wyatt & Henter, 1995). The MDQ is a self-administered questionnaire developed by Hirschfeld et al. (2000) based on DSM-IV diagnostic criteria and clinical experience. The questionnaire includes three parts. The first part contains 13 true-or-false statements for screening previous manic or hypomanic episodes or their precursor symptoms. The second part is used to confirm whether the above symptoms are present simultaneously. The third part evaluates the impact of the symptoms on daily life, with answers of no problem, minor problem, moderate problem, and serious problem. According to Hirschfeld's criterion, a positive result is defined as a test outcome suggesting the simultaneous presence of at least seven symptoms that moderately or severely impact
a patient's life (Hirschfeld et al., 2000). The sensitivity and specificity of the MDQ were 73% and 90%, respectively, among patients with mental illnesses; 28.1% and 97.2%, respectively, among the general population; and 58%–85% and 47%– 91%, respectively, in cross-cultural studies of patients with mood disorders (Hirschfeld et al., 2000). The MDQ has been translated into various languages, including Spanish, French, Italian, Portuguese, Finnish, and Chinese, and it has been applied to the general adult population and patients with mood disorders and psychiatric disorders. The advantages of the MDQ are that it has relatively few items and take a short time to complete, it is easy to explain and thus can also be administered to individuals with low levels of education, and the test results can be known rapidly whether the questionnaire is completed via a telephone interview or through self-response. Although the MDQ has been translated and assessed in several crosscultural studies, no such screening tool has yet been developed in Taiwan. Previous studies have not systematically examined the stability (test–retest reliability) and construct validity by factor analysis (Benazzi, 2003) and contrasted group comparison (Chung et al., 2008). ). The lack of information on the test–retest reliability and construct validity of the Chinese Version of the Mood Disorder Questionnaire (MDQ-C) may limit interpretation, integration, and generalizability of results. Hence, the purpose of this study was to extend previous studies by examining the psychometric properties (internal consistency, test–retest reliability, content validity, construct validity, sensitivity, and specificity) of the MDQ-C and to assist psychiatric professionals in identifying bipolar disorder in clinical practice and research

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอน hypomanic ไม่มีเกณฑ์การวินิจฉัย (Akiskal, 2003) การตรวจสอบ ตอน hypomanic และสถานะ subthreshold คลั่งไคล้อย่างชัดเจนไว้ในแบบ DSM-IV-TR (Gorski & Willis, 2003), และไม่ถูกสนับสนุนเกณฑ์ที่ตอน hypomanic ต้องสุดท้ายอย่างน้อย 4 วัน โดยหลักฐานทางคลินิก (Meyer & Meyer, 2009) ดังนั้น ความชุกของโรค bipolar เป็น underestimated ตามเกณฑ์ของ DSM-IV-TR ปัจจุบัน ผู้ป่วยโรค bipolar จะ misdiagnosed ยังมักจะมีภาวะซึมเศร้า unipolar กำหนดอาการ depressive เป็น และอัตรา misdiagnosis อาจถึง 30 – 40% (Ghaemi แซคส์ Chiou, Pandurangi, & Goodwin, 1999 Hirschfeld, Calabrese, Weissman และ al., 2003 Meyer & Meyer, 2009) อายุการใช้งานความชุกของโรค bipolar เป็น 0.1% ในนครหลวงจีนใช้ที่ผสมนานาชาติวินิจฉัยสัมภาษณ์ (ลี Tsang, & จาง 2007) มันเป็นไปได้ว่า ราคาพิเศษสำหรับโรค bipolar ได้ยังถูก underestimated ในประชากรจีน ความผิดปกติของคลื่นไฟที่ไบโพลาร์พะแนงไปไม่รู้จัก (Chung, Tso จาง และ วง 2008) Misdiagnosis หรือวินิจฉัยล่าช้าไม่เพียงนำไปสู่การรักษาที่ไม่เหมาะสม (Ghaemi, Boiman, & Goodwin, 2000 Ghaemi et al., 1999 Hirschfeld, 2004) แต่ยัง เพิ่มความเสี่ยงและอัตราการฆ่าตัวตาย (Dunner, 2003 Oquendo และมานน์ 2001 Thomas, 2004) ละเมิดสิทธิสาร (Feinman & Dunner, 1996 Geller และ al., 1998), และภาวะแทรกซ้อน iatrogenic (Bowden, 2005 Ghaemi และ al., 2000), เช่นเป็นลดลงผู้ป่วยมีคุณภาพชีวิต (คุก โซเฟียร็อบ หนุ่มสาว และ Joffe, 1996 โซเฟียร็อบ คุก Devins หนุ่มสาว และ Joffe, 1997) และเพิ่มภาระทางเศรษฐกิจและเชื่อมโยงสุขภาพ (Begley และ al., 2001 Dunner, 2003 Wyatt และ Henter, 1995) MDQ เป็นแบบสอบถามที่ปกครองตนเองที่พัฒนาโดย Hirschfeld et al. (2000) ตามเกณฑ์การวินิจฉัย DSM-IV และประสบการณ์ทางคลินิก แบบสอบถามประกอบด้วย 3 ส่วน ส่วนแรกประกอบด้วยงบจริง หรือเท็จ 13 ตอนก่อนหน้านี้คลั่งไคล้ หรือ hypomanic หรืออาการสารตั้งต้นในการคัดกรอง ส่วนที่สองจะใช้เพื่อยืนยันว่า อาการข้างต้นมีอยู่พร้อมกัน ส่วนสามประเมินผลกระทบของอาการในชีวิตประจำวัน มีคำตอบไม่มีปัญหา ปัญหารอง ปัญหาปานกลาง และปัญหาร้ายแรง ตามเกณฑ์ของ Hirschfeld ผลบวกถูกกำหนดเป็นผลการทดสอบที่แนะนำก็เกิดอาการน้อยเจ็ดที่ปานกลาง หรือรุนแรงที่ส่งผลกระทบชีวิตของผู้ป่วย (Hirschfeld et al., 2000) ความไวและ specificity ของ MDQ มี 73% และ 90% ตามลำดับ ในผู้ป่วยที่มีโรคจิต 28.1% และ 97.2% ตามลำดับ ในหมู่ประชากรทั่วไป และ 58% – 85% และ 47%-91% ตามลำดับ ในผู้ป่วยที่มีความผิดปกติของอารมณ์ (Hirschfeld et al., 2000) ศึกษาวัฒนธรรม MDQ ได้รับการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ รวมทั้งภาษาสเปน ฝรั่งเศส อิตาลี โปรตุเกส ฟินแลนด์ และภาษา จีน และมีการใช้กับประชากรทั่วไปสำหรับผู้ใหญ่และผู้ป่วยที่ มีอารมณ์ผิดปกติและโรคทางจิตเวช ข้อดีของ MDQ มีที่ได้ค่อนข้างไม่กี่รายการและใช้เวลาสั้น ๆ เพื่อให้เสร็จสมบูรณ์ ซึ่งง่ายต่อการอธิบายจึง สามารถยังสามารถจัดการกับบุคคลระดับต่ำของการศึกษา และผลการทดสอบสามารถทราบอย่างรวดเร็วแบบสอบถามเสร็จ ผ่านสัมภาษณ์โทรศัพท์ หรือตอบ สนองตนเอง แม้ว่า MDQ จะได้รับการแปล และประเมินในหลาย crosscultural ศึกษา ได้ยังได้รับการพัฒนาเครื่องมือคัดกรองดังกล่าวไม่มีในไต้หวัน การศึกษาก่อนหน้านี้ได้ไม่เป็นระบบตรวจสอบความมั่นคง (ความเชื่อถือได้ทดสอบ – retest) และสร้างตั้งแต่การวิเคราะห์ปัจจัย (Benazzi, 2003) และเปรียบเทียบกลุ่มเปรียบเทียบ (Chung et al., 2008) ). ขาดข้อมูลทดสอบ – retest ความน่าเชื่อถือและสร้างตั้งแต่รุ่นของแบบสอบถามโรคอารมณ์ (MDQ-C) จีนอาจจำกัดการตีความ รวม และ generalizability ผล ดังนั้น วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้ได้ขยายการศึกษาก่อนหน้านี้ โดยตรวจสอบ psychometric คุณสมบัติ (ความสอดคล้องภายใน ทดสอบ – retest ความน่าเชื่อถือ เนื้อหาตั้งแต่ ตั้งแต่ก่อสร้าง ความไว และ specificity) ของ MDQ C และระบุโรค bipolar ในคลินิกและการวิจัยช่วยให้ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตเวช

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอน hypomanic เกณฑ์การวินิจฉัยยังไม่ได้รับการตรวจสอบ (Akiskal 2003) ตอน hypomanic และ subthreshold รัฐคลั่งไคล้ไม่ได้กำหนดไว้อย่างชัดเจนใน DSM-IV-TR (Gorski & วิลลิส 2003) และเกณฑ์ที่ตอน hypomanic ต้องมีอายุอย่างน้อย 4 วันยังไม่ได้รับการสนับสนุนจากหลักฐานทางคลินิก (เมเยอร์และเมเยอร์ 2009) ดังนั้นความชุกของโรคสองขั้วมีการประเมินตามเกณฑ์ปัจจุบัน DSM-IV-TR ผู้ป่วยที่มีโรคสองขั้วก็มักจะวินิจฉัยผิดพลาดที่มีภาวะซึมเศร้า unipolar ให้อาการซึมเศร้าส่วนใหญ่ของพวกเขาและอัตราการวินิจฉัยอาจจะสูงถึง 30% -40% (Ghaemi แซคส์, ชิว, Pandurangi และกูดวิน 1999; Hirschfeld, แปลกปลอม Weissman และ al., 2003; & เมเยอร์เมเยอร์, ​​2009) อายุการใช้งานความชุกของโรคสองขั้วเป็น 0.1% ในเมืองหลวงจีนโดยใช้ WHO คอมโพสิตนานาชาติวินิจฉัยสัม (ลี Tsang และ Zhang 2007) เป็นไปได้ว่าอัตราการผิดปกติของสองขั้วยังได้รับการประเมินในประชากรจีน ความผิดปกติของคลื่นความถี่สองขั้ว milder ไปไม่รู้จัก (Chung, Tso, Cheung และวงศ์ 2008) การวินิจฉัยการวินิจฉัยหรือล่าช้าไม่เพียง แต่จะนำไปสู่การรักษาที่ไม่เหมาะสม (Ghaemi, Boiman และกูดวิน 2000; Ghaemi et al, 1999;. Hirschfeld, 2004) แต่ยังเพิ่มความเสี่ยงและอัตราการฆ่าตัวตาย (Dunner 2003; Oquendo และแมนน์ 2001 ; โทมัส, 2004) สารเสพติด (Feinman & Dunner, 1996; เกลเลอร์, et al, 1998), และภาวะแทรกซ้อน iatrogenic (โบว์. 2005;. Ghaemi, et al, 2000) เช่นเดียวกับการลดคุณภาพชีวิตของผู้ป่วย (Cooke , Robb หนุ่มโจฟ & 1996; Robb, Cooke, Devins หนุ่ม & โจฟ, 1997) และเพิ่มภาระทางเศรษฐกิจและการดูแลสุขภาพที่เกี่ยวข้อง (Begley et al, 2001;. Dunner 2003; ไวแอตต์ & Henter, 1995) . MDQ เป็นแบบสอบถามที่พัฒนาโดย Hirschfeld และคณะ (2000) ตาม DSM-IV เกณฑ์การวินิจฉัยและประสบการณ์ทางคลินิก แบบสอบถามประกอบด้วยสามส่วน ส่วนแรกมี 13 งบจริงหรือเท็จสำหรับการคัดกรองก่อนหน้านี้ตอนที่คลั่งไคล้หรือ hypomanic หรือมีอาการปูชนียบุคคลของพวกเขา ส่วนที่สองจะใช้ในการยืนยันว่าอาการดังกล่าวข้างต้นที่มีอยู่พร้อมกัน ส่วนที่สามจะประเมินผลกระทบของอาการที่เกี่ยวกับชีวิตประจำวันกับคำตอบของปัญหาไม่มีปัญหาเล็กน้อยปัญหาปานกลางและปัญหาที่ร้ายแรง ตามเกณฑ์ Hirschfeld ของผลบวกถูกกำหนดให้เป็นผลการทดสอบแสดงให้เห็นการปรากฏตัวพร้อมกันอย่างน้อยเจ็ดอาการที่ระดับปานกลางหรือรุนแรงส่งผลกระทบต่อ
ชีวิตของผู้ป่วย (Hirschfeld et al., 2000) ความไวและความจำเพาะของ MDQ เป็น 73% และ 90% ตามลำดับในกลุ่มผู้ป่วยที่มีอาการป่วยทางจิต; 28.1% และ 97.2% ตามลำดับในหมู่ประชากรทั่วไป และ 58% -85% และ 47% - 91% ตามลำดับในการศึกษาข้ามวัฒนธรรมของผู้ป่วยที่มีความผิดปกติของอารมณ์ (. Hirschfeld, et al, 2000) MDQ ได้รับการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ รวมทั้งสเปน, ฝรั่งเศส, อิตาลี, โปรตุเกส, ฟินแลนด์, และจีนและได้รับนำไปใช้กับประชากรผู้ใหญ่ทั่วไปและผู้ป่วยที่มีความผิดปกติทางอารมณ์และความผิดปกติทางจิตเวช ข้อดีของ MDQ ที่ว่ามันมีรายการที่ค่อนข้างน้อยและใช้เวลาสั้น ๆ เพื่อให้มันเป็นเรื่องง่ายที่จะอธิบายและยังสามารถบริหารงานให้กับประชาชนที่มีระดับการศึกษาต่ำและผลการทดสอบสามารถเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็วไม่ว่าจะเป็นแบบสอบถาม เป็นที่เรียบร้อยแล้วผ่านการสัมภาษณ์ทางโทรศัพท์หรือผ่านการตอบสนองตัวเอง แม้ว่า MDQ ได้รับการแปลและการประเมินในการศึกษา crosscultural หลายเครื่องมือคัดกรองดังกล่าวยังได้รับการพัฒนาในไต้หวัน การศึกษาก่อนหน้ายังไม่ได้ตรวจสอบระบบความมั่นคง (ความน่าเชื่อถือการทดสอบซ้ำ) และสร้างความถูกต้องโดยการวิเคราะห์ปัจจัย (Benazzi 2003) และการเปรียบเทียบสินค้ากลุ่มเปรียบเทียบ (Chung et al., 2008) ) ขาดข้อมูลเกี่ยวกับความน่าเชื่อถือของการทดสอบสอบซ่อมและสร้างความถูกต้องของรุ่นของจีนแบบสอบถามความผิดปกติของอารมณ์ (MDQ-C) อาจจะ จำกัด การตีความบูรณาการและ generalizability ผล ดังนั้นวัตถุประสงค์ของการศึกษาครั้งนี้คือการขยายการศึกษาก่อนหน้านี้โดยการตรวจสอบคุณสมบัติทางจิตวิทยา (ความสอดคล้องภายในความน่าเชื่อถือการทดสอบซ้ำ, ความตรงตามเนื้อหาสร้างความถูกต้อง, ความไวและความจำเพาะ) ของ MDQ-C และเพื่อช่วยให้ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตเวชในการระบุสองขั้ว ความผิดปกติในการปฏิบัติทางคลินิกและการวิจัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

hypomanic ตอน เกณฑ์การวินิจฉัยยังไม่ได้ตรวจสอบ ( akiskal , 2003 ) ตอนที่ hypomanic และรัฐ subthreshold คลั่งไคล้ไม่ชัดเจนในถ้าจะวัด ( กอร์สกี้&วิลลิส , 2003 ) และเกณฑ์ที่ตอน hypomanic ต้องมีอายุการใช้งานอย่างน้อย 4 วันยังไม่ได้รับการสนับสนุนโดยหลักฐานทางคลินิก ( Meyer &เมเยอร์ , 2009 ) ดังนั้นความชุกของโรคสองขั้วคือ ปัจจุบันถ้าจะวัดด้วยเกณฑ์ประเมินค่าต่ำไป ผู้ป่วย bipolar disorder มักจะ misdiagnosed เป็น unipolar depression มีให้อาการเด่น โรคซึมเศร้า และ misdiagnosis คะแนนอาจจะสูงถึง 30% - 40% ( ghaemi Sachs pandurangi เฉียว , , , &กู๊ดวิน , 1999 ; เฮิร์ชเฟลด์ Calabrese , Weissman , et al . , 2003 ; เมเยอร์&เมเยอร์ , 2009 )ชีวิตความชุกของโรคอารมณ์สองขั้วคือ 0.1% ในมหานครจีนใช้ผู้ประกอบระหว่างประเทศวินิจฉัยการสัมภาษณ์ ( ลี ซาง& , จาง , 2007 ) มันเป็นไปได้ที่อัตราความผิดปกติของไบโพลาร์มี underestimated ในประชากรจีน ความผิดปกติของไบโพลาร์ milder สเปกตรัมไปที่ไม่รู้จัก ( Chung , TSO Cheung , &วงศ์ , 2551 )การวินิจฉัยผิดพลาดหรือล่าช้าไม่เพียง แต่จะนำไปสู่การรักษาที่ไม่เหมาะสม ( ghaemi boiman , & Goodwin , 2000 ; ghaemi et al . , 1999 ; เฮิร์ชเฟลด์ , 2004 ) แต่ยังเพิ่มความเสี่ยงและอัตราการฆ่าตัวตาย ( ดันเนอร์ , 2003 ; oquendo & Mann , 2001 ; โทมัส , 2004 ) การใช้สารเสพติด ( feinman &ดันเนอร์ 1996 ; เกลเลอร์ et al . , 1998 ) และภาวะแทรกซ้อน iatrogenic ( Bowden , 2005 ; ghaemi et al . , 2000 )รวมทั้งคุณภาพของผู้ป่วยลดลงของชีวิต ( Cooke , ร็อบ หนุ่ม &จอฟฟ์ , 1996 ; ร็อบ คุ๊ก devins , หนุ่ม , &จอฟฟ์ , 1997 ) และเพิ่มภาระทางเศรษฐกิจที่เกี่ยวข้องกับการดูแลสุขภาพ ( เบ็กลีย์ et al . , 2001 ; ดันเนอร์ , 2003 ; ไว & henter , 1995 ) การ mdq เป็นแบบสอบถามที่พัฒนาโดยเฮิร์ชเฟลด์ et al . ( 2000 ) ตาม dsm-iv เกณฑ์วินิจฉัยและประสบการณ์ทางคลินิกแบบสอบถามประกอบด้วย 3 ส่วน ส่วนแรกประกอบด้วย 13 จริง หรือ เท็จงบก่อนหน้า manic หรือ hypomanic เอพหรือสารอาการ คัดกรอง ส่วนที่สอง คือ ใช้เพื่อยืนยันว่า อาการดังกล่าวเป็นปัจจุบันพร้อมกัน ส่วนที่สามประเมินผลกระทบของอาการในชีวิตประจําวัน กับคำตอบของปัญหาเล็กน้อย ปัญหาปานกลาง ปัญหาและปัญหาที่ร้ายแรง ตามเกณฑ์ของเฮิร์ชเฟลด์ ผลลัพธ์ที่เป็นบวก หมายถึง แบบทดสอบผลแนะนำการปรากฏตัวพร้อมกันอย่างน้อยเจ็ดมีอาการปานกลางหรือรุนแรงผลกระทบ
คนไข้ชีวิต ( เฮิร์ชเฟลด์ et al . , 2000 ) ความไวและความจำเพาะของ mdq เป็น 73 % และ 90 ตามลำดับ ในผู้ป่วยที่มีอาการป่วยทางจิต ; 2 , 158 ล้านบาท และสินทรัพย์รวม ตามลำดับในหมู่ประชากรทั่วไป และร้อยละ 58 และ 85 % และ 47% และ 91 ตามลำดับ ในการศึกษาข้ามวัฒนธรรมของผู้ป่วยที่มีความผิดปกติทางอารมณ์ ( เฮิร์ชเฟลด์ et al . , 2000 ) การ mdq ได้รับการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ รวมถึงสเปน , ฝรั่งเศส , อิตาลี , โปรตุเกส , ฟินแลนด์ , และจีน และได้ถูกนำมาใช้เพื่อประชากรผู้ใหญ่ทั่วไปและผู้ป่วยที่มีความผิดปกติทางอารมณ์และจิตผิดปกติ