Art psychology, generally speaking,

Art psychology, generally speaking, was at odds with the principles of Freudian psychoanalysis with many art psychologists critiquing, what they interpreted as, its reductivism Sigmund Freud believed that the creative process is an alternative to neuroses. He felt that it was likely a sort of defence mechanism against the negative effects of neuroses, a way to translate that energy into something socially acceptable, which could entertain and please others.[5] The writings of Carl Jung, however, had a favorable reception among art psychologists given his optimistic portrayal of the role of art and his belief that the contents of the personal unconscious and, more particularly, the collective unconscious, could be accessed by art and other forms of cultural expression.[6]

By the 1970s, the centrality of art psychology in academy began to wane. Artists became more interested in psychoanalysis[7] and feminism,[8] and architects in phenomenology and the writings of Wittgenstein, Lyotard and Derrida. As for art and architectural historians, they critiqued psychology for being anti-contextual and culturally naive. Erwin Panofsky, who had a tremendous impact on the shape of art history in the US, argued that historians should focus less on what is seen and more on what was thought.[9][10] Today, psychology still plays an important role in art discourse, though mainly in the field of art appreciation.[11]

Because of the growing interest in personality theory—especially in connection with the work of Isabel Briggs Myers and Katherine Briggs (developers of the Myers-Briggs Type Indicator)[1], contemporary theorists are investigating the relationship between personality type and art. Patricia Dinkelaker and John Fudjack have addressed the relationship between artists’ personality types and works of art; approaches to art as a reflection of functional preferences associated with personality type; and the function of art in society in light of personality theory.[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จิตวิทยาศิลปะโดยทั่วไปพูดที่ขัดแย้งกับหลักการของจิตวิเคราะห์ของฟรอยด์นักจิตวิทยาที่มีศิลปะหลาย critiquing สิ่งที่พวกเขาตีความว่าเป็น, reductivism ของ Sigmund Freud เชื่อว่ากระบวนการความคิดสร้างสรรค์เป็นทางเลือกที่ประสาท เขารู้สึกว่ามันเป็นแนวโน้มที่จัดเรียงของกลไกการป้องกันผลกระทบของประสาทเป็นวิธีที่จะแปลว่าพลังงานเป็นสิ่งที่ยอมรับของสังคมซึ่งสามารถสร้างความบันเทิงและอื่น ๆ โปรด. [5] งานเขียนของคาร์ลจุง แต่มีดี แผนกต้อนรับส่วนหน้าในหมู่นักจิตวิทยาศิลปะที่ได้รับการวาดภาพในแง่ดีของเขาในบทบาทของศิลปะและความเชื่อของเขาที่ว่าเนื้อหาของหมดสติส่วนบุคคลและมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่หมดสติกลุ่มสามารถเข้าถึงได้ด้วยศิลปะและรูปแบบอื่น ๆ ของการแสดงออกทางวัฒนธรรม. [6] โดยปี 1970 ศูนย์กลางของจิตวิทยาศิลปะในสถาบันการศึกษาเริ่มจางหายไป ศิลปินกลายเป็นที่สนใจมากขึ้นในจิต [7] และสตรี [8] และสถาปนิกในปรากฏการณ์และงานเขียนของ Wittgenstein, Lyotard และแดริด้า ในฐานะที่เป็นนักประวัติศาสตร์ศิลปะและสถาปัตยกรรมที่พวกเขาวิเคราะห์ทางจิตวิทยาสำหรับการป้องกันและบริบททางวัฒนธรรมที่ไร้เดียงสา เออร์วิน Panofsky ที่มีผลกระทบอย่างมากต่อรูปทรงของประวัติศาสตร์ศิลปะในสหรัฐแย้งว่าประวัติศาสตร์ควรให้ความสำคัญน้อยลงในสิ่งที่เห็นและเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่คิดว่า. [9] [10] วันนี้จิตวิทยายังคงเล่นบทบาทสำคัญในการ วาทกรรมศิลปะ แต่ส่วนใหญ่ในด้านของความชื่นชมศิลปะ. [11] เนื่องจากการเติบโตที่น่าสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในบุคลิกภาพทฤษฎีในการเชื่อมต่อกับการทำงานของอิซาเบลไมเออร์บริกส์และแคเธอรีนบริกส์ (นักพัฒนาของ Myers-Briggs ตัวบ่งชี้ชนิด) [1] ทฤษฎีร่วมสมัยจะตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างประเภทของบุคลิกภาพและศิลปะ แพทริเซี Dinkelaker และจอห์น Fudjack ได้ที่ความสัมพันธ์ระหว่างศิลปินบุคลิกภาพและงานศิลปะ; วิธีการศิลปะเป็นภาพสะท้อนของการตั้งค่าการทำงานที่เกี่ยวข้องกับประเภทของบุคลิกภาพ; และฟังก์ชั่นของศิลปะในสังคมในแง่ของทฤษฎีบุคลิกภาพ. [2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปะจิตวิทยา พูดง่าย ๆคือ ที่ขัดแย้งกับหลักการของ Freudian จิตวิเคราะห์กับศิลปะหลายนักจิตวิทยา critiquing , สิ่งที่พวกเขาตีความว่าเป็น ของ reductivism ซิกมุนด์ ฟรอยด์เชื่อว่ากระบวนการที่สร้างสรรค์เป็นทางเลือก neuroses . เขารู้สึกว่ามันอาจเป็นกลไกการป้องกันตัวจากผลกระทบของ neuroses ,วิธีแปลว่าพลังงานเป็นสิ่งที่สังคมยอมรับ ซึ่งอาจให้ผู้อื่น [ 5 ] งานเขียนของคาร์ล จุง มีมงคล ต้อนรับในหมู่นักจิตวิทยาศิลปะให้ภาพในแง่ดีของเขาในบทบาทของศิลปะและความเชื่อของเขาว่า เนื้อหาของจิตไร้สำนึกส่วนบุคคล มากกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จิตไร้สำนึกรวมสามารถเข้าถึงได้ด้วยศิลปะและรูปแบบอื่น ๆของการแสดงออกทางวัฒนธรรม [ 6 ]

โดยปี 1970 , ความสำคัญของจิตวิทยาศิลปะในโรงเรียนเริ่มจางลงไป ศิลปินกลายเป็นที่สนใจมากขึ้นในจิตวิเคราะห์ [ 7 ] และสตรี [ 8 ] และสถาปนิกในปรากฏการณ์วิทยา และงานเขียนของวิทท์เกนชไตน์ , ลีโอตาร์ และ เดอร์ริด้า สำหรับศิลปะและนักประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมพวกเขาของจิตวิทยาเพื่อการต่อต้านและบริบททางวัฒนธรรมที่ไร้เดียงสา เครื่องหมายวรรคตอนที่มีผลกระทบอย่างมากต่อรูปร่างของประวัติศาสตร์ศิลปะในสหรัฐอเมริกาแย้งว่านักประวัติศาสตร์ควรมุ่งเน้นน้อยลงในสิ่งที่เห็น และในสิ่งที่ถูกคิดว่า [ 9 ] [ 10 ] วันนี้จิตวิทยายังคงมีบทบาทสำคัญในวาทกรรมศิลปะ แม้ว่าส่วนใหญ่ในด้านสุนทรียภาพ [ 11

]เพราะเพิ่มความสนใจในทฤษฎีบุคลิกภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเชื่อมต่อกับการทำงานของอิซาเบลไมเออร์บริกส์บริกส์และแคทเธอรีน ( นักพัฒนาของไมเออร์บริกส์ชนิดตัวบ่งชี้ ) [ 1 ] , ทฤษฎีร่วมสมัยจะตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างลักษณะบุคลิกภาพและศิลปะแพทริเซีย dinkelaker และจอห์น fudjack ได้ระบุความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพของศิลปินและผลงานศิลปะ แนวศิลปะที่เป็นภาพสะท้อนของการตั้งค่าการทำงานที่เกี่ยวข้องกับประเภทของบุคลิกภาพ และการทำงานของศิลปะในสังคมในแง่ของทฤษฎีบุคลิกภาพ [ 2 ]