DAY HAD BROKEN cold and gray, excee

DAY HAD BROKEN cold and gray, exceedingly cold and gray, when the man turned aside from the main Yukon trail and climbed the high earth-bank, where a dim and little-travelled trail led eastward through the fat spruce timberland. It was a steep bank, and he paused for breath at the top, excusing the act to himself by looking at his watch. It was nine o'clock. There was no sun nor hint of sun, though there was not a cloud in the sky. It was a clear day, and yet there seemed an intangible pall over the face of things, a subtle gloom that made the day dark, and that was due to the absence of sun. This fact did not worry the man. He was used to the lack of sun. It had been days since he had seen the sun, and he knew that a few more days must pass before that cheerful orb, due south, would just peep above the sky-line and dip immediately from view.

“The Yukon lay a mile wide and hidden under three feet of ice.”
The man flung a look back along the way he had come. The Yukon lay a mile wide and hidden under three feet of ice. On top of this ice were as many feet of snow. It was all pure white, rolling in gentle undulations where the ice-jams of the freeze-up had formed. North and south, as far as his eye could see, it was unbroken white, save for a dark hair-line that curved and twisted from around the spruce-covered island to the south, and that curved and twisted away into the north, where it disappeared behind another spruce-covered island. This dark hair-line was the trail—the main trail—that led south five hundred miles to the Chilcoot Pass, Dyea, and salt water; and that led north seventy miles to Dawson, and still on to the north a thousand miles to Nulato, and finally to St. Michael on Bering Sea, a thousand miles and half a thousand more.

But all this—the mysterious, far-reaching hair-line trail, the absence of sun from the sky, the tremendous cold, and the strangeness and weirdness of it all—made no impression on the man. It was not because he was long used to it. He was a newcomer in the land, a chechaquo, and this was his first winter. The trouble with him was that he was without imagination. He was quick and alert in the things of life, but only in the things, and not in the significances. Fifty degrees below zero meant eighty-odd degrees of frost. Such fact impressed him as being cold and uncomfortable, and that was all. It did not lead him to meditate upon his frailty as a creature of temperature, and upon man's frailty in general, able only to live within certain narrow limits of heat and cold; and from there on it did not lead him to the conjectural field of immortality and man's place in the universe. Fifty degrees below zero stood for a bite of frost that hurt and that must be guarded against by the use of mittens, ear-flaps, warm moccasins, and thick socks. Fifty degrees below zero was to him just precisely fifty degrees below zero. That there should be anything more to it than that was a thought that never entered his head.

As he turned to go on, he spat speculatively. There was a sharp, explosive crackle that startled him. He spat again. And again, in the air, before it could fall to the snow, the spittle crackled. He knew that at fifty below spittle crackled on the snow, but this spittle had crackled in the air. Undoubtedly it was colder than fifty below—how much colder he did not know. But the temperature did not matter. He was bound for the old claim on the left fork of Henderson Creek, where the boys were already. They had come over across the divide from the Indian Creek country, while he had come the roundabout way to take a look at the possibilities of getting out logs in the spring from the islands in the Yukon. He would be in to camp by six o'clock; a bit after dark, it was true, but the boys would be there, a fire would be going, and a hot supper would be ready. As for lunch, he pressed his hand against the protruding bundle under his jacket. It was also under his shirt, wrapped up in a handkerchief and lying against the naked skin. It was the only way to keep the biscuits from freezing. He smiled agreeably to himself as he thought of those biscuits, each cut open and sopped in bacon grease, and each enclosing a generous slice of fried bacon.

He plunged in among the big spruce trees. The trail was faint. A foot of snow had fallen since the last sled had passed over, and he was glad he was without a sled, travelling light. In fact, he carried nothing but the lunch wrapped in the handkerchief. He was surprised, however, at the cold. It certainly was cold, he concluded, as he rubbed his numb nose and cheek-bones with his mittened hand. He was a warm-whiskered man, but the hair on his face did not protect the high cheek-bones and the eager nose that thrust itself aggressively into the frosty air.

“At the man's heels trotted a dog, a big native husky, the proper wolf-dog,...”
At the man's heels trotted a dog, a big native husky, the proper wolf-dog, gray-coated and without any visible or temperamental difference from its brother, the wild wolf. The animal was depressed by the tremendous cold. It knew that it was no time for travelling. Its instinct told it a truer tale than was told to the man by the man's judgment. In reality, it was not merely colder than fifty below zero; it was colder than sixty below, than seventy below. It was seventy-five below zero. Since the freezing-point is thirty-two above zero, it meant that one hundred and seven degrees of frost obtained. The dog did not know anything about thermometers. Possibly in its brain there was no sharp consciousness of a condition of very cold such as was in the man's brain. But the brute had its instinct. It experienced a vague but menacing apprehension that subdued it and made it slink along at the man's heels, and that made it question eagerly every unwonted movement of the man as if expecting him to go into camp or to seek shelter somewhere and build a fire. The dog had learned fire, and it wanted fire, or else to burrow under the snow and cuddle its warmth away from the air.

The frozen moisture of its breathing had settled on its fur in a fine powder of frost, and especially were its jowls, muzzle, and eyelashes whitened by its crystalled breath. The man's red beard and mustache were likewise frosted, but more solidly, the deposit taking the form of ice and increasing with every warm, moist breath he exhaled. Also, the man was chewing tobacco, and the muzzle of ice held his lips so rigidly that he was unable to clear his chin when he expelled the juice. The result was that a crystal beard of the color and solidity of amber was increasing its length on his chin. If he fell down it would shatter itself, like glass, into brittle fragments. But he did not mind the appendage. It was the penalty all tobacco-chewers paid in that country, and he had been out before in two cold snaps. They had not been so cold as this, he knew, but by the spirit thermometer at Sixty Mile he knew they had been registered at fifty below and at fifty-five.

He held on through the level stretch of woods for several miles, crossed a wide flat of niggerheads, and dropped down a bank to the frozen bed of a small stream. This was Henderson Creek, and he knew he was ten miles from the forks. He looked at his watch. It was ten o'clock. He was making four miles an hour, and he calculated that he would arrive at the forks at half-past twelve. He decided to celebrate that event by eating his lunch there.

The dog dropped in again at his heels, with a tail drooping discouragement, as the man swung along the creek-bed. The furrow of the old sled-trail was plainly visible, but a dozen inches of snow covered the marks of the last runners. In a month no man had come up or down that silent creek. The man held steadily on. He was not much given to thinking, and just then particularly he had nothing to think about save that he would eat lunch at the forks and that at six o'clock he would be in camp with the boys. There was nobody to talk to; and, had there been, speech would have been impossible because of the ice-muzzle on his mouth. So he continued monotonously to chew tobacco and to increase the length of his amber beard.

Once in a while the thought reiterated itself that it was very cold and that he had never experienced such cold. As he walked along he rubbed his cheek-bones and nose with the back of his mittened hand. He did this automatically, now and again changing hands. But rub as he would, the instant he stopped his cheek-bones went numb, and the following instant the end of his nose went numb. He was sure to frost his cheeks; he knew that, and experienced a pang of regret that he had not devised a nose-strap of the sort Bud wore in cold snaps. Such a strap passed across the cheeks, as well, and saved them. But it didn't matter much, after all. What were frosted cheeks? A bit painful, that was all; they were never serious.

“They were traps. They hid pools of water under the snow...”
Empty as the man's mind was of thoughts, he was keenly observant, and he noticed the changes in the creek, the curves and bends and timber-jams, and always he sharply noted where he placed his feet. Once, coming around a bend, he shied abruptly, like a startled horse, curved away from the place where he had been walking, and retreated several paces back along the trail. The creek he knew was frozen clear to the bottom,—no creek could contain water in that arctic winter,—but he knew also that there were springs that bubbled out from the hillsides and ran along under the snow and on top the ice of the creek. He knew that the coldest snaps never froze these springs, and he knew likewise their danger. They were traps. They hid pools of water under the snow that might be three inches deep, or three feet. Sometimes a skin of ice half an inch thick covered them, and in turn was covered by the snow. Sometimes there were alternate layers of water and ice-skin, so that when

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันได้เสียเย็นและสีเทา สี เทา เมื่อคนเปิดนอกเหนือจากทางยูคอนหลัก และปีนสูงโลกธนาคาร ซึ่งทางมิติ และน้อยได้เดินทางไปนำออกผ่าน timberland แค่ไขมัน และเย็นอบอวล เป็นธนาคารที่สูงชัน และเขาหยุดชั่วคราวสำหรับลมหายใจที่ด้านบน excusing การกระทำตนเอง โดยดูที่นาฬิกาของเขา มันเป็นเก้าโมง มีซันหรือใบ้ของดวงอาทิตย์ ไม่ว่ายังไม่มีก้อนเมฆบนท้องฟ้า มันเป็นวันที่ชัดเจน และยัง มีดูเหมือนแถบวายไม่มีตัวตนผ่านหน้าสิ่ง หยีละเอียดที่ทำวันที่มืด และที่เกิดจากการขาดงานของดวงอาทิตย์ ความจริงไม่ต้องกังวลผู้ชาย เขาใช้การขาดแสงอาทิตย์ ได้ลูกโลกการวันเนื่องจากเขาได้เห็นดวงอาทิตย์ และเขารู้ว่า มากต้องผ่านก่อนที่ร่าเริง ครบกำหนดจะ peep เพียงเหนือฟ้าสายและแช่น้ำทันทีจากมุมมองใต้"ยูคอนวางไมล์กว้าง และซ่อนไว้ภายใต้สามฟุตของน้ำแข็ง"คนส่วนใหญ่มองกลับไปพร้อมเขามา ยูคอนจะวางไมล์กว้าง และซ่อนเท้าสามภายใต้น้ำแข็ง ด้านบนของน้ำแข็งนี้มีเท้ามากที่สุดของหิมะ สีขาวบริสุทธิ์ทั้งหมด กลิ้งใน undulations อ่อนโยนที่แยมน้ำแข็งของแช่แข็งขึ้นก็เกิดขึ้นได้ ทางทิศเหนือ และ ใต้ เท่าที่ตาของเขาได้เห็น ได้ขาวไม่เสียหาย บันทึกในมืดผมสายที่โค้งบิดจากรอบเกาะ spruce ครอบคลุมทางใต้ และที่โค้ง และบิดไปในภาคเหนือ ที่มันหายไปหลังเกาะ spruce ครอบคลุมอื่น ผมบรรทัดนี้มืดถูกทาง — ทางหลัก — ที่นำใต้ห้าร้อยไมล์ ผ่าน Chilcoot, Dyea และ น้ำเกลือ และที่เหนือไมล์เซเว่นตี้ดอว์สัน และยัง ไปเหนือพันไมล์เพื่อ Nulato และสุดท้ายกับ St. Michael เบริง พันไมล์ และครึ่งพันเพิ่มเติมแต่ทั้งหมดนี้คือบันทึกลึกลับ ผับผมสาย การขาดงานของดวงอาทิตย์จากฟากฟ้า หนาวมาก และ strangeness และ weirdness ของมันทั้งหมด — ทำไม่ประทับใจคน เพราะเขาจึงใช้การไม่ได้ เขาเป็นผู้ในที่ดิน การ chechaquo และนี้คือหนาวแรกของเขา ปัญหากับเขาได้ว่า เขาได้โดยไม่ต้องจินตนาการ เขาถูกแจ้งเตือน ในสิ่งที่ชีวิต แต่เฉพาะ ในสิ่งที่ และไม่ significances ที่ และรวดเร็ว 50 องศาด้านล่างเป็นศูนย์หมายถึง องศา eighty-odd ของน้ำแข็ง ข้อเท็จจริงดังกล่าวประทับใจเขาเป็นน้ำเย็น และอึดอัด ว่า และทั้งหมดนั้น มันได้นำเขาเข้าฌาน ตาม frailty ของเขาเป็นสิ่งมีชีวิตของอุณหภูมิ และ เมื่อผู้ชาย frailty ทั่วไป สามารถเฉพาะอยู่ภายในแคบของความร้อนความเย็น และจากนั้นได้ไม่นำเขาไปสู่ conjectural ด้านความเป็นอมตะและการเกิดของมนุษย์ในจักรวาล 50 องศาใต้ศูนย์ยืนสำหรับกัดน้ำแข็งที่บาดเจ็บ และที่ที่ต้องรักษาต่อ โดย ใช้ mittens หู flaps อบอุ่นรองเท้า ถุงเท้าหนา 50 องศาต่ำกว่าศูนย์ได้เขาแม่นยำเพียงห้าสิบองศาต่ำกว่าศูนย์ ควรมีอะไรเพิ่มเติมจะมากกว่าที่ถูกคิดว่าไม่ใส่หัวของเขาเขาเปิดไป เขา spat speculatively มีเสียงแตกคม ระเบิดเป็นที่ startled เขา เขา spat อีก และอีก ในอากาศ ก่อนที่มันจะตกไปหิมะ spittle ที่ไร เขารู้ที่ห้าสิบล่าง spittle ไรบนหิมะ แต่ spittle นี้มีไรในอากาศ ไม่ต้องสงสัยมันหนาวมากกว่าห้าสิบล่าง – จำนวน colder เขาไม่ทราบ แต่ไม่ได้เรื่องอุณหภูมิ เขาถูกผูกไว้สำหรับร้องเก่าบนส้อมซ้ายของ Henderson ครี ที่เด็กผู้ชายอยู่แล้ว มาผ่านข้ามแบ่งจากประเทศไวน์ ในขณะที่เขามา roundabout ไปทางตาจบการออกบันทึกในฤดูใบไม้ผลิจากหมู่เกาะในยูคอน เขาจะไปค่าย โดยหกโมง บิตหลังจากมืด ถูกจริง แต่เด็กผู้ชายจะมี จะไปไฟ และซุปเปอร์ร้อนจะพร้อม สำหรับอาหารกลางวัน เขากดมือกับกลุ่มเกินภายใต้เสื้อของเขา เนื่องจากภายใต้เสื้อของเขา ห่อในผ้าเช็ดหน้า และอยู่กับผิวหนังเปลือย มันเป็นวิธีเดียวที่จะให้ขนมปังจุดเยือกแข็ง เขายิ้มทัศนียภาพสวยเพื่อตัวเอง ตามที่เขาคิดว่า ขนมเหล่านั้น แต่ละตัดเปิด และ sopped ในเบคอนไขมัน และแต่ละชิ้นกว้างของเบคอนทอดแนบเขาลดลงในระหว่างต้นไม้ใหญ่แค่นั้น ทางลมได้ เท้าของหิมะได้ตกลงตั้งแต่เลื่อนล่าสุดได้ส่งผ่าน และเขายินดีเขาได้โดยไม่ต้องเลื่อน เดินไฟ ในความเป็นจริง เขาทำอะไร แต่อาหารที่ห่อในผ้าเช็ดหน้า เขาประหลาดใจ อย่างไรก็ตาม ที่เย็น แน่นอนมันเย็น เขาสรุป ตามเขา rubbed numb จมูกและกระดูกแก้มของเขา ด้วยมือของเขา mittened เขาเป็นคนอบอุ่นหัวโขน แต่ผมบนใบหน้าของเขาไม่ได้ป้องกันกระดูกแก้มที่สูงและจมูกกระตือรือร้นที่กระตุกตัวเองแสดงความก้าวร้าวไปในอากาศหนาว"ที่คน ของส้น trotted ถูกหมาป่า หมา สุนัข husky เป็นการใหญ่..."ที่ผู้ชาย ของส้น trotted สุนัข husky เป็นเจ้าใหญ่ ถูกหมาป่า หมา เคลือบสีเทา และไม่ มี temperamental หรือเห็นความแตกต่างจากพี่ชายของมัน หมาป่าป่า สัตว์ตก ด้วยหนาวมาก ก็รู้ว่า มันเป็นเวลาสำหรับการเดินทาง สัญชาตญาณมันบอกว่า เรื่อง truer กว่าบอกให้ผู้ชาย โดยวิจารณญาณของคน ในความเป็นจริง ไม่หนาวเพียงกว่าห้าสิบต่ำกว่าศูนย์ หนาวกว่า sixty ด้านล่าง กว่า seventy ด้านล่างได้ เจ็ดห้าต่ำกว่าศูนย์ได้ จุดเยือกแข็งเป็น สามสิบสองข้างศูนย์ หมายถึง หนึ่งร้อย และเจ็ดองศาของน้ำแข็งได้ สุนัขไม่ได้ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ thermometers อาจจะในสมองมีสติไม่คมของเงื่อนไขของเย็นมากเช่นอยู่ในสมองของมนุษย์ แต่เดรัจฉานยังมีสัญชาตญาณของมัน มันมีประสบการณ์เข้าใจคลุมเครือ แต่ menacing ที่สงบลงได้ และทำมัน slink ตามที่ส้นเท้าของมนุษย์ และที่ทำให้มันคำถามละไมทุก unwonted ความเคลื่อนไหวของมนุษย์ว่าต้องเขาไปเข้าค่าย หรือหาพักพิงบาง และสร้างไฟ สุนัขที่ได้เรียนรู้ไฟ และมันต้องไฟ หรืออื่น ๆ การเจาะรูไปทั่วใต้หิมะ และกอดอบอุ่นจากอากาศThe frozen moisture of its breathing had settled on its fur in a fine powder of frost, and especially were its jowls, muzzle, and eyelashes whitened by its crystalled breath. The man's red beard and mustache were likewise frosted, but more solidly, the deposit taking the form of ice and increasing with every warm, moist breath he exhaled. Also, the man was chewing tobacco, and the muzzle of ice held his lips so rigidly that he was unable to clear his chin when he expelled the juice. The result was that a crystal beard of the color and solidity of amber was increasing its length on his chin. If he fell down it would shatter itself, like glass, into brittle fragments. But he did not mind the appendage. It was the penalty all tobacco-chewers paid in that country, and he had been out before in two cold snaps. They had not been so cold as this, he knew, but by the spirit thermometer at Sixty Mile he knew they had been registered at fifty below and at fifty-five.He held on through the level stretch of woods for several miles, crossed a wide flat of niggerheads, and dropped down a bank to the frozen bed of a small stream. This was Henderson Creek, and he knew he was ten miles from the forks. He looked at his watch. It was ten o'clock. He was making four miles an hour, and he calculated that he would arrive at the forks at half-past twelve. He decided to celebrate that event by eating his lunch there.The dog dropped in again at his heels, with a tail drooping discouragement, as the man swung along the creek-bed. The furrow of the old sled-trail was plainly visible, but a dozen inches of snow covered the marks of the last runners. In a month no man had come up or down that silent creek. The man held steadily on. He was not much given to thinking, and just then particularly he had nothing to think about save that he would eat lunch at the forks and that at six o'clock he would be in camp with the boys. There was nobody to talk to; and, had there been, speech would have been impossible because of the ice-muzzle on his mouth. So he continued monotonously to chew tobacco and to increase the length of his amber beard.Once in a while the thought reiterated itself that it was very cold and that he had never experienced such cold. As he walked along he rubbed his cheek-bones and nose with the back of his mittened hand. He did this automatically, now and again changing hands. But rub as he would, the instant he stopped his cheek-bones went numb, and the following instant the end of his nose went numb. He was sure to frost his cheeks; he knew that, and experienced a pang of regret that he had not devised a nose-strap of the sort Bud wore in cold snaps. Such a strap passed across the cheeks, as well, and saved them. But it didn't matter much, after all. What were frosted cheeks? A bit painful, that was all; they were never serious.“They were traps. They hid pools of water under the snow...”Empty as the man's mind was of thoughts, he was keenly observant, and he noticed the changes in the creek, the curves and bends and timber-jams, and always he sharply noted where he placed his feet. Once, coming around a bend, he shied abruptly, like a startled horse, curved away from the place where he had been walking, and retreated several paces back along the trail. The creek he knew was frozen clear to the bottom,—no creek could contain water in that arctic winter,—but he knew also that there were springs that bubbled out from the hillsides and ran along under the snow and on top the ice of the creek. He knew that the coldest snaps never froze these springs, and he knew likewise their danger. They were traps. They hid pools of water under the snow that might be three inches deep, or three feet. Sometimes a skin of ice half an inch thick covered them, and in turn was covered by the snow. Sometimes there were alternate layers of water and ice-skin, so that when

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันเสียเย็นและสีเทาและสีเทาเย็นเหลือเกิน เมื่อชายคนนั้นหันจากลำน้ำยูคอนและปีนขึ้นไปตามธนาคารโลกสูงที่สลัวและเดินทางไปทางทิศตะวันออกผ่าน LED ป่าสนลำต้นใหญ่ มันเป็นธนาคารที่สูงชัน และเขาต้องหยุดพักหายใจที่ด้านบน เพื่อปล่อยตัวกระทำเองโดยดูที่นาฬิกาของเขา มันคือเก้าโมง ไม่มีดวงอาทิตย์หรือคำใบ้ของดวงอาทิตย์แม้ว่ามีไม่เมฆในท้องฟ้า มันเป็นวันที่ชัดเจน แต่ดูเหมือนมีการใช้ทั่วใบหน้า สิ่งต่างๆ ที่ทำไว้ละเอียดวันมืด และที่เป็นเนื่องจากการขาดของดวงอาทิตย์ ข้อเท็จจริงนี้ ไม่ได้ห่วงเพื่อน เขาเคยขาดแสงแดด หลายวันมาแล้วที่เขาได้เห็นแสงแดด และเขารู้ดีว่า อีกไม่กี่วันต้องผ่านก่อนที่ร่าเริง ลูกโลก จากใต้ก็มองขึ้นไปบนฟ้าและบรรทัดลงทันทีจากมุมมอง

" ลำน้ำยูคอนกิโลเมตรกว้าง 3 ฟุต และซ่อนอยู่ภายใต้น้ำแข็ง "
ผู้ชายสามารถมองกลับไปตามทางที่เขามา ลำน้ำยูคอนกิโลเมตรกว้าง 3 ฟุต และซ่อนอยู่ภายใต้น้ำแข็ง ด้านบนของน้ำแข็งเป็นหลายฟุตของหิมะ ดูขาวบริสุทธิ์ กลิ้งใน undulations อ่อนโยนที่น้ำแข็งติด ของแข็งขึ้นก็ขึ้นทิศเหนือและทิศใต้ เท่าที่สายตาของเขาจะมองเห็น มันไม่เสียหาย สีขาว ช่วยให้ขนสีเข้มเส้นโค้งและบิดจากต้นสนที่ปกคลุมรอบเกาะทางตอนใต้ และที่โค้งและบิดไปในทิศเหนือหายไปเบื้องหลังอีกงดงามปกคลุมเกาะ นี้ผมสีเข้มสายคือเส้นทางหลัก เส้นทางที่ LED ใต้ห้าร้อยไมล์ไป dyea chilcoot , ผ่านและน้ำ เกลือ และนำเหนือ 70 ไมล์ ดอว์สัน และขึ้นไปทางเหนือ พันไมล์ เพื่อ nulato และในที่สุดเซนต์ไมเคิลในทะเลเบริง พันไมล์ และครึ่งพัน

แต่ทั้งหมดนี้ลึกลับ ซึ่งเส้นผมตามรอยขาดของดวงอาทิตย์จากท้องฟ้า เย็นอย่างมาก และเปลี่ยนแปลง และความแปลกประหลาดของทั้งหมดไม่มีความประทับใจในผู้ชายไม่ใช่เพราะเขาลองใช้มัน เขาเป็นหน้าใหม่ในที่ดิน , chechaquo และนี้เป็นฤดูหนาวแรกของเขา ปัญหาคือการที่ตัวเขานั้นไม่มีจินตนาการ เขาเป็นที่รวดเร็วและแจ้งเตือนสิ่งต่างๆ ในชีวิต แต่ในสิ่งที่ ไม่ใช่การตีความ ห้าสิบองศาหมายถึงแปดสิบคี่องศาของฟรอสต์ ข้อเท็จจริงนั้นประทับใจเขาเย็นชาและไม่สบายใจและนั่นคือทั้งหมด มันไม่ได้ทำให้เขาไตร่ตรองถึงจุดอ่อนของตน ซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิต อุณหภูมิ บนความอ่อนแอของมนุษย์ทั่วไปอยู่ได้ภายในหนึ่งแคบ จำกัด ความร้อนและความเย็น และจากที่นั่นก็ไม่ได้นำเขาไปยังเขตข้อมูลที่เกี่ยวกับการคาดเดาของอมตะและสถานที่ของมนุษย์ในจักรวาลห้าสิบองศายืนกัดน้ำค้างแข็งที่บาดเจ็บและต้องป้องกันโดยการใช้ถุงมือ , หู flaps , รองเท้าหนังนิ่ม อุ่น และถุงเท้าหนาๆ ห้าสิบองศาเขาก็แม่นยำห้าสิบองศาด้านล่างเป็นศูนย์ มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นเป็นความคิดที่ไม่เคยเข้าหัว

เมื่อหันกลับไปเขาก็เดา . มีคมระเบิดเสียงดังนั่นทำให้เขาตกใจ เขาพูดขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้งในอากาศก่อนจะตกลงสู่หิมะ น้ำลายจะแตกตัว . เขารู้ว่าที่ 50 ด้านล่าง น้ำลายจะแตกตัวบนหิมะ แต่คราวนี้มันปะทุในอากาศ ไม่ต้องสงสัยมันเย็นกว่าห้าสิบ ด้านล่าง ว่าหนาวมาก เขา ไม่ รู้ แต่อุณหภูมิก็ไม่ได้ก็ตามเขาถูกผูกไว้เพื่อเรียกร้องเก่าบนทางแยกซ้ายของ เฮนเดอร์สัน ครีก ที่ดงบังแล้ว พวกเขามาข้ามแยกจากประเทศต้นลำธาร ในขณะที่เขาอ้อมมาทางนี้เพื่อดูความเป็นไปได้ของการบันทึกในฤดูใบไม้ผลิจากเกาะในยูคอน เขาจะไปถึงแคมป์ก่อนหกโมงเย็น เล็กน้อยหลังจากที่มืด มันเป็นความจริงแต่เพื่อนๆ จะต้องมี ไฟจะต้องร้อน และอาหารเย็นจะพร้อม สำหรับกลางวัน เขาบีบมือของเขากับยื่นห่อในเสื้อของเขา มันอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตของเขาห่อไว้ในผ้าเช็ดหน้า แนบชิดกับผิวเปลือย มันเป็นทางเดียวที่จะทำให้บิสกิตจากการแช่แข็ง เขายิ้มพอใจกับตัวเองเมื่อคิดถึงบิสกิตเหล่านั้นและในแต่ละตัดเปิด sopped เบคอน และแต่ละชิ้นของเบคอนทอดแนบใจดี

เขาพรวดพราดเข้าไปในหมู่ต้นสนใหญ่ เส้นทางก็เป็นลม เท้าของหิมะได้ตกลงมาตั้งแต่เลื่อนครั้งสุดท้ายได้ผ่านพ้นไป และเขาก็ดีใจที่เขาโดยไม่มีการเลื่อนเดินทางแสง ในความเป็นจริง เขาแบกอะไร แต่อาหารมื้อเที่ยงที่ห่อไว้ในผ้าเช็ดหน้า กระนั้น เขาก็แปลกใจในความหนาว