By far the most widely-practiced ap

By far the most widely-practiced approach to Hinduism, the puja is the worship of a deity or deities. It can happen at home or in a temple, and even at an outdoor shrine on a busy street. Pujas are carried out daily in many homes, and special pujas are held in the home and in local temples for festivals like Diwali (the Hindu Festival of Lights) or the birthdays of various gods and goddesses.

The puja may well be a descendant of the sacrifices carried out by the Brahmin priests thousands of years ago. The fire lamp is reminiscent of Agni, the fire god whose presence at the animal sacrifice was critical if the animal’s meat were to be cooked and its entrails sent heavenward in smoke. The prayers reflect the priestly focus on sound (the sacred syllables and chants) as the connection between the sacrifice and the gods. Because the puja is so typically home-centered, some have seen its practice as anticlerical; that is, the notion that the Brahmin priests were necessary gobetweens in the sacrifice is rejected. For this reason, it is appealing to imagine that the puja is the “push-back” by the indigenous Dravidians (who had carried their traditions to the south of India) against the imposing Aryan tradition of the north.

In simple terms, the puja is doting on a deity. The puja’s concern is the relationship between the individual, family or village and the universe’s ultimate power, rather than the maintenance of a cosmic order.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไกลโดยวิธีการกันอย่างกว้างขวางที่สุดในการปฏิบัติศาสนาฮินดูบูชาเป็นที่สักการะบูชาของเทพหรือเทพที่ มันสามารถเกิดขึ้นที่บ้านหรือในวัดและแม้กระทั่งการที่ศาลกลางแจ้งบนถนนที่วุ่นวาย pujas จะดำเนินการเป็นประจำทุกวันในบ้านจำนวนมากและ pujas พิเศษที่จะมีขึ้นในบ้านและในวัดในท้องถิ่นสำหรับเทศกาลเช่น Diwali (ฮินดูเทศกาลแห่งแสง) หรือวันเกิดของเทพต่างๆและเทพธิดา. บูชาอาจจะดีลูกหลานของที่ การเสียสละที่ดำเนินการโดยพราหมณ์ปุโรหิตเป็นพัน ๆ ปีที่ผ่านมา โคมไฟไฟเตือนความทรงจำของแอคนีเทพเจ้าไฟที่มีการแสดงตนที่เสียสละสัตว์เป็นสำคัญหากเนื้อของสัตว์ที่กำลังจะสุกและอวัยวะภายในของมันส่งสวรรค์ในควัน สวดมนต์สะท้อนให้เห็นถึงการมุ่งเน้นพระเสียง (พยางค์ศักดิ์สิทธิ์และบทสวด) ในขณะที่การเชื่อมต่อระหว่างการเสียสละและพระเจ้า เพราะบูชาจึงมักจะเป็นศูนย์กลางที่บ้านบางคนได้เห็นการปฏิบัติที่เป็นสงฆ์; นั่นคือความคิดที่ว่าพราหมณ์ปุโรหิต gobetweens เป็นสิ่งที่จำเป็นในการเสียสละถูกปฏิเสธ ด้วยเหตุนี้มันเป็นที่น่าสนใจที่จะจินตนาการว่าบูชาเป็น "ดันกลับ" โดยชนพื้นเมือง Dravidians (ซึ่งได้ดำเนินการประเพณีของพวกเขาทางตอนใต้ของอินเดีย) กับประเพณีอารยันการจัดเก็บภาษีของภาคเหนือ. ในแง่ง่ายบูชา คือทุ่มเทในเทพ ความกังวลของบูชาคือความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลในครอบครัวหรือหมู่บ้านและอำนาจสูงสุดของจักรวาลมากกว่าการบำรุงรักษาของการสั่งซื้อของจักรวาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยไกลที่สุดปฏิบัติกันอย่างกว้างขวาง วิธีศาสนาฮินดู , บูชา คือบูชาเทพหรือเทวดา มันสามารถเกิดขึ้นในบ้านหรือในวัด และแม้ที่ศาลเจ้ากลางแจ้งบนถนนที่วุ่นวาย าเสนอ pujas จะดำเนินการทุกวันในบ้านมาก และาเสนอ pujas พิเศษจะจัดขึ้นในบ้านและในวัดท้องถิ่น เทศกาล Diwali ( ฮินดูเทศกาลแห่งแสง ) หรือวันเกิดของเทพเจ้าต่างๆและเทพธิดา

การบูชาอาจจะเป็นลูกหลานของการเสียสละที่ดำเนินการโดยพราหมณ์ปุโรหิตเป็นพัน ๆปีที่ผ่านมา ไฟโคมไฟเป็นรำลึกของอัคนี ไฟพระเจ้าที่มีสถานะที่สัตว์เสียสละที่สําคัญคือ ถ้าเป็นสัตว์ เนื้อจะสุกและเครื่องใน ส่งไปสวรรค์ ในควันสวดมนต์สะท้อนเสียงโฟกัสของพระ ( พยางค์ศักดิ์สิทธิ์ และบทสวด ) เป็นการเชื่อมต่อระหว่างการเสียสละ และพระเจ้า เพราะบูชาจึงมักจะบ้านเป็นศูนย์กลางบ้าง เห็นของปฏิบัติการต่อต้านอิทธิพลและการกระทำของพระ คือ ความคิดว่า พราหมณ์ปุโรหิตได้จำเป็น gobetweens ในความเสียสละที่ปฏิเสธ ด้วยเหตุผลนี้มันจะน่าสนใจที่จะจินตนาการได้ว่า วันวิสาขบูชา คือ " ผลักดัน " โดยชาวพื้นเมืองดราวิเดียน ( ที่ได้นำประเพณีของภาคใต้ของอินเดีย ) กับการอารยันประเพณีของทางเหนือ

ในเงื่อนไขง่ายๆ คือ ให้ความรักกับบูชาเทพ . ของบูชาที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล ครอบครัว หรือหมู่บ้านและอำนาจสูงสุดของจักรวาลแทนที่จะรักษาใบสั่งคอสมิก