I frequently found myself alone but

I frequently found myself alone but I never recall being bored. The simplest things formed the basis for imaginative games or fantastic adventures that took place in my mind. The physical pain would very quickly be blotted out by distractions of my making. So would any thoughts of further sadness or hurt. I could not or would not focus on it. It was quite literally like a light switch. Imprisoned in my room I felt safest.

Therein were no expectations or curious eyes. Interestingly, the condition of my room was sometimes a question mark but this was true of my total existence. My most recent transgression and its magnitude would generate various responses. When would I eat again? Would the bed, furniture and my toys be removed this time? I was cold. Where were my clothes?

My fourth grade teacher saw the scars on my arms and face. I saw her tears come. I don't remember much about her from the first time around but she rescued me for a time. I became her helper. My desk was next to hers facing the class. She was kind and attentive and I responded, as this was a very new experience. I loved her and I thrived and received perfect grades for the first time. A visit to a Psychiatrist, placement in enrichment classes and suddenly the next year, I was back on track with my peers. I don't recall that being of any importance to me at the time. I never attended fifth grade.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันมักพบว่าตัวเองอยู่คนเดียว แต่ฉันไม่เคยจำเบื่อ สิ่งที่ง่ายเป็นพื้นฐานสำหรับการเล่นเกมหรือความคิดสร้างสรรค์การผจญภัยที่ยอดเยี่ยมที่เกิดขึ้นในใจของฉัน ความเจ็บปวดทางกายได้อย่างรวดเร็วจะลบเลือนไปจากการรบกวนของการทำของฉัน ดังนั้นจะคิดใด ๆ ของความโศกเศร้าต่อไปหรือเจ็บ ฉันไม่สามารถหรือจะไม่มุ่งเน้นไปที่มัน มันก็ค่อนข้างแท้จริงเช่นสวิตช์ไฟ ถูกขังอยู่ในห้องของฉันฉันรู้สึกปลอดภัยที่สุด. ในแผ่นดินนั้นมีความคาดหวังหรือตาอยากรู้อยากเห็นไม่ ที่น่าสนใจสภาพของห้องของฉันบางครั้งเป็นเครื่องหมายคำถาม แต่นี่คือความจริงของการดำรงอยู่ของฉันทั้งหมด ละเมิดล่าสุดของฉันและขนาดของมันจะสร้างการตอบสนองต่างๆ เมื่อฉันจะกินอีกครั้งหรือไม่ จะนอนเฟอร์นิเจอร์และของเล่นของฉันถูกลบออกครั้งนี้หรือไม่ ผมก็เย็น ในกรณีที่มีเสื้อผ้าของฉัน? ครูชั้นประถมศึกษาปีที่สี่ของฉันเห็นรอยแผลเป็นที่แขนและใบหน้าของฉัน ผมเห็นน้ำตาของเธอมา ผมจำไม่ได้มากเกี่ยวกับเธอจากครั้งแรกรอบ แต่เธอช่วยฉันเวลา ฉันกลายเป็นผู้ช่วยของเธอ โต๊ะทำงานของฉันเป็นคนถัดไปของเธอหันหน้าไปทางระดับ เธอเป็นคนที่ใจดีและเอาใจใส่และฉันตอบเช่นนี้เป็นประสบการณ์ที่ใหม่มาก ฉันรักเธอและฉันเติบโตและได้รับเกรดที่สมบูรณ์แบบเป็นครั้งแรก ไปเยือนจิตแพทย์ตำแหน่งในชั้นเรียนเพิ่มคุณค่าและก็ปีหน้าผมก็กลับในการติดตามกับเพื่อนของฉัน ผมจำไม่ได้ว่าเป็นความสำคัญใด ๆ ที่จะฉันได้ตลอดเวลา ฉันไม่เคยเข้าร่วมชั้นประถมศึกษาปีที่ห้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมมักพบตัวเองคนเดียว แต่ผมไม่เคยนึกเบื่อ . สิ่งที่ง่ายที่สุดรูปแบบพื้นฐานสำหรับเกมจินตนาการหรือการผจญภัยที่ยอดเยี่ยมที่เกิดขึ้นในจิตใจของฉัน ความเจ็บปวดทางกายภาพจะมากได้อย่างรวดเร็วถูกลบไปโดยการรบกวนของการของฉัน ดังนั้น ความคิดใด ๆของความเศร้าต่อไป หรือเจ็บ ผมไม่สามารถหรือจะไม่เน้นมัน มันค่อนข้างอักษรเหมือนสวิตช์ไฟถูกขังอยู่ในห้องของฉัน ฉันรู้สึกว่าปลอดภัยที่สุด

นั้นไม่มีความคาดหวังหรือสายตาอยากรู้อยากเห็น ทั้งนี้ สภาพของห้องผม คือ บางครั้ง เครื่องหมายคำถาม แต่นี้เป็นความจริงของชีวิตทั้งหมดของฉัน การละเมิดล่าสุดของฉันและขนาดที่จะสร้างการตอบสนองต่าง ๆ เมื่อผมจะกินอีกเหรอ ? จะ เตียง เฟอร์นิเจอร์ และของเล่นของฉันถูกลบออกในครั้งนี้ ? ฉันหนาว เสื้อผ้าของฉันอยู่ไหน ?

ครูชั้นประถมศึกษาปีที่สี่ของผมเห็นรอยบนแขน และใบหน้า ผมเห็นน้ำตาของเธอมา ผมจำไม่ได้มากนักเกี่ยวกับเธอจากครั้งแรกรอบ แต่เธอช่วยฉันเวลา ฉันเป็นผู้ช่วยของเธอ โต๊ะของเธอซึ่งอยู่ข้างๆชั้น เธออ่อนโยนและใส่ใจและฉันตอบ นี้เป็นประสบการณ์ที่ใหม่มาก ฉันรักเธอและฉันเติบโตและได้รับคะแนนที่สมบูรณ์แบบครั้งแรกเยี่ยมชมจิตแพทย์ จัดวางในการเรียนและก็ปีหน้า ฉันกลับในการติดตามกับเพื่อนของฉัน ผมจำไม่ได้ว่าเป็นสำคัญอะไรกับผมเลย ผมไม่เคยเข้าร่วม
เกรด