Conservation tillage and residue ma

Conservation tillage and residue management are the options for enhancing soil organic carbon
stabilization by improving soil aggregation in tropical soils. We studied the influence of different
combinations of tillage and residue management on carbon stabilization in different sized soil
aggregates and also on crop yield after 5 years of continuous rice–wheat cropping system on a sandy
loam reclaimed sodic soil of north India. Compared to conventional tillage, water stable macroaggregates
in conservation tillage (reduced and zero-tillage) in wheat coupled with direct seeded rice (DSR) was
increased by 50.13% and water stable microaggregates of the later decreased by 10.1% in surface soil.
Residue incorporation caused a significant increment of 15.65% in total water stable aggregates in
surface soil (0–15 cm) and 7.53% in sub-surface soil (15–30 cm). In surface soil, the maximum (19.2%)
and minimum (8.9%) proportion of total aggregated carbon was retained with >2 mm and 0.1–0.05 mm
size fractions, respectively. DSR combined with zero tillage in wheat along with residue retention (T6)
had the highest capability to hold the organic carbon in surface (11.57 g kg1 soil aggregates) with the
highest stratification ratio of SOC (1.5). Moreover, it could show the highest carbon preservation capacity
(CPC) of coarse macro and mesoaggregates. A considerable proportion of the total SOC was found to be
captured by the macroaggregates (>2–0.25 mm) under both surface (67.1%) and sub-surface layers
(66.7%) leaving rest amount in microaggregates and ‘silt + clay’ sized particles. From our study, it has
been proved that DSR with zero tillage in wheat (with residue) treatment (T6) has the highest potential to
secure sustainable yield increment (8.3%) and good soil health by improving soil aggregation (53.8%) and
SOC sequestration (33.6%) with respect to the conventional tillage with transplanted rice (T1) after five
years of continuous rice–wheat cropping in sandy loam reclaimed sodic soil of hot semi-arid Indian subcontinent.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เตรียมการอนุรักษ์และการจัดการสารตกค้างที่เป็นตัวเลือกในการเพิ่มอินทรีย์คาร์บอนในดิน
เสถียรภาพโดยการปรับปรุงการรวมตัวของดินในดินในเขตร้อนชื้น เราศึกษาอิทธิพลของที่แตกต่างกัน
การรวมกันของดินและการจัดการสารตกค้างในเสถียรภาพคาร์บอนในดินที่แตกต่างกันขนาด
และมวลรวมยังอยู่ในผลผลิตพืชหลัง 5 ปีของระบบการปลูกข้าวสาลีอย่างต่อเนื่องในทราย
ดินร่วนปนดินยึด Sodic ของอินเดียตอนเหนือ เมื่อเทียบกับแบบเดิม macroaggregates น้ำที่มีความเสถียร
ในการอนุรักษ์ดิน (ลดลงและศูนย์เตรียมดิน) ในข้าวสาลีข้าวควบคู่ไปกับเมล็ดโดยตรง (DSR) ได้
เพิ่มขึ้น 50.13% และน้ำ microaggregates มั่นคงของลดลงภายหลังจาก 10.1% ในดินพื้นผิว.
รวมกาก ก่อให้เกิดการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญของ 15.65% ในมวลน้ำทั้งหมดที่มีเสถียรภาพใน
ผิวดิน (0-15 ซม.) และ 7.53% ในดินใต้ผิวดิน (15-30 ซม.) ในดินพื้นผิวสูงสุด (19.2%)
และต่ำสุด (8.9%) สัดส่วนของคาร์บอนรวมรวมไว้ด้วย> 2 มิลลิเมตรและ 0.1-0.05 มม
เศษส่วนขนาดตามลำดับ DSR รวมกับศูนย์เตรียมข้าวสาลีพร้อมกับการเก็บรักษาสารตกค้าง (T6)
มีความสามารถสูงสุดที่จะถืออินทรีย์คาร์บอนในพื้นผิว (11.57 กรัมต่อกิโลกรัม 1 มวลดิน) มี
สัดส่วนการแบ่งชั้นสูงสุดของ SOC (1.5) นอกจากนี้ยังสามารถแสดงความจุของการเก็บรักษาคาร์บอนสูงสุด
(CPC) ของแมโครหยาบและ mesoaggregates สัดส่วนที่มากของ SOC ทั้งหมดถูกพบว่ามีการ
จับโดย macroaggregates (> 2-0.25 มม) ภายใต้พื้นผิวทั้งสอง (67.1%) และชั้นใต้ผิวดิน
(66.7%) ออกจากเงินที่เหลือใน microaggregates และตะกอนดิน + 'ขนาด อนุภาค จากการศึกษาของเราจะได้
รับการพิสูจน์แล้วว่า DSR กับศูนย์เตรียมดินมาจากข้าวสาลี (มีสารตกค้าง) การรักษา (T6) มีศักยภาพสูงสุดในการ
รักษาความปลอดภัยที่เพิ่มขึ้นอัตราผลตอบแทนที่ยั่งยืน (8.3%) และสุขภาพที่ดีของดินโดยการปรับปรุงการรวมตัวของดิน (53.8%) และ
SOC อายัด (33.6%) ที่เกี่ยวกับการเตรียมการชุมนุมที่มีการปลูกข้าว (T1) หลังจากห้า
ปีของการปลูกพืชข้าวสาลีอย่างต่อเนื่องในดินร่วนปนทรายยึดดิน Sodic ร้อนกึ่งแห้งแล้งชมพูทวีป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การไถพรวนการอนุรักษ์และการจัดการกาก มีตัวเลือกเพื่อเพิ่มเสถียรภาพของดินอินทรีย์คาร์บอน
โดยการปรับปรุงดินรวมในดินเขตร้อน เราได้ศึกษาอิทธิพลของชุดค่าผสมที่แตกต่างกันของการเตรียมดินและการจัดการเกี่ยวกับ
กากคาร์บอนเสถียรในที่แตกต่างกันขนาดมวลรวมดิน
และยังมีผลผลิตพืชหลังจาก 5 ปีต่อเนื่องข้าวสาลี–ระบบการปลูกข้าวบนทราย
ดินร่วนถมดินโซดิกของอินเดียเหนือ เมื่อเปรียบเทียบกับการไถพรวนปกติ น้ำคง macroaggregates
ในการอนุรักษ์ดิน ( ลดลงและศูนย์การไถพรวน ) ในข้าวสาลีคู่กับตรงข้าวนาหว่าน ( DSR )
% และน้ำเพิ่มขึ้น โดย 50.13 มั่นคง microaggregates ของหลังลดลงร้อยละ 10.1 ในพื้นผิวดิน .
กากที่เกิดจากระดับการเพิ่ม 1565 % รวมน้ำคงที่มวลรวมใน
พื้นผิวดิน ( 0 – 15 ซม. ) 7.53 % ในพื้นผิวดินย่อย ( 15 – 30 ซม. ) ในดิน , สูงสุดและต่ำสุด ( 19.2 % )
( 8.9% ) สัดส่วนของคาร์บอนทั้งหมดรวมถูกเก็บไว้กับ > 2 มม. และ 0.1 และ 0.05 มม.
ขนาดเศษส่วน ตามลำดับ DSR รวมกับศูนย์การไถพรวนในแป้งสาลีพร้อมกับการเก็บกาก ( T6 )
มีความสามารถสูงสุดที่จะถืออินทรีย์คาร์บอนในพื้นผิว ( กก. 11.57 กรัม  1 ดินมวลรวม ) ด้วยอัตราส่วนการ
สูงสุดส ( 1.5 ) นอกจากนั้นยังสามารถแสดงความจุสูงสุดคาร์บอนรักษา
( CPC ) ของแมโครที่หยาบและ mesoaggregates . สัดส่วนมาก SOC ทั้งหมดพบว่าเป็น
บันทึกโดย macroaggregates ( 2 ) 0.25 มม. ) ใต้ผิวหน้า ( 671 % ) และย่อยพื้นผิวชั้น
( 66.7% ) ไปพักในตะกอนดินและปริมาณ microaggregates ' ' ขนาดอนุภาค จากการศึกษาของเรา มันมี
ถูกพิสูจน์ว่า DSR กับศูนย์การไถพรวนในข้าวสาลี ( กาก ) การรักษา ( T6 ) มีศักยภาพสูงสุดเพื่อการเพิ่มผลผลิตอย่างยั่งยืน
( 8.3% ) และสุขภาพที่ดีโดยการปรับปรุงดินของดิน ( 53.8 % ) และ
สสะสม ( 336 % ) ด้วยความเคารพในการไถพรวนปกติกับข้าวนาดำ ( T1 ) หลังจากห้าปีของข้าวและข้าวสาลี
ต่อเนื่อง การปลูกพืชในดินร่วนปนทรายถมโซดิกร้อนแห้งแล้งอนุทวีปอินเดีย .