Subcutaneous fat and marbling both

Subcutaneous fat and marbling both increase in beef cattle during the feeding phase, but are antagonistic in regard to their contribution to beef carcass value. The objective of this study was to determine whether cellular factors associated with marbling development change with growth stage throughout the feeding period and whether they are correlated to marbling relative to carcass composition. Twenty four (n=24) steers of known origin with the CT leptin genotype were allotted to 3 harvest groups. Six steers (n=6) per harvest group were harvested at the following predetermined points: 35 d on feed (early-feeding period; EF), average live weight of 464 kg (mid-feeding period; MF), and 1.17 cm 12th rib subcutaneous fat thickness (late-feeding period; LF). Longissmus muscle samples were collected within 30 m postmortem and snap frozen for real-time PCR and western blot analysis of lipoprotein lipase, AMP activated protein kinase α (AMPKα), stearoyl-coenzyme A desaturase (SCD), PPARγ, C/EBP-β, and myostatin. Carcass data were recorded and LM samples were collected and aged 2, 7, 14, and 21 d postmortem for Warner-Bratzler shear force (WBSF) determination. Carcass composition was estimated by dissection of the 9-10-11 rib section and subsequent proximate analysis of the soft tissue. Intramuscular fat content of the LM increased linearly throughout the feeding period, giving additional support to marbling as an early developing tissue. Expression of AMPKα was found to be down-regulated while SCD expression was up-regulated in the LF group relative to the first two harvest groups. Additionally, SCD and PPARγ were down-regulated in the EF group relative to the latter two harvest groups. These changes in gene expression only resulted in a linear increase in PPARγ protein abundance while myostatin tended to increase quadratically. A correlation was found between intramuscular fat and PPARγ abundance. This gives further evidence of the importance of adipocyte hyperplasia in increasing marbling. Targeting and increasing PPARγ expression may serve as a mechanism to increase marbling deposition. Lastly, LF steaks were more tender than MF or EF steaks; indicating improved tenderness with increased days on feed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบายน้ำ marbling ทั้งเพิ่มระยะให้อาหารเนื้อวัว แต่จะต่อต้านเรื่องการจัดสรรค่าซากเนื้อ วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้เพื่อ พิจารณาว่าปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนา marbling โทรศัพท์มือถือเปลี่ยนแปลงกับระยะการเจริญเติบโตตลอดระยะเวลาการให้อาหารและว่าพวกเขามี correlated กับ marbling สัมพันธ์กับองค์ประกอบของซากได้ ยี่สิบสี่ (n = 24) สำเร็จมารู้จักกับลักษณะทางพันธุกรรม leptin CT ได้จัดสรรกลุ่มเก็บเกี่ยว 3 สำเร็จ 6 (n = 6) สำหรับแต่ละกลุ่มเก็บเกี่ยวได้เก็บเกี่ยวผลผลิต ณจุดกำหนดไว้ต่อไปนี้: อาหาร (อาหารช่วงรอบระยะเวลา d 35 EF), เฉลี่ยน้ำหนักสดของ 464 กิโลกรัม (กลางอาหารระยะเวลา MF), และ 1.17 ซม. 12 ซี่โครงใต้ไขมันหนา (สายให้อาหารระยะเวลา LF) ตัวอย่างกล้ามเนื้อ Longissmus ได้รวบรวม postmortem 30 เมตรและสแนปแช่แข็งสำหรับ PCR แบบเรียลไทม์และการวิเคราะห์คืนในตะวันตกตาไลโพโปรตีนเอนไซม์ไลเปส AMP ใช้โปรตีน kinase α (AMPKα), stearoyl-coenzyme A desaturase (SCD), PPARγ, C EBP-β และ myostatin บันทึกข้อมูลซาก และถูกเก็บรวบรวมตัวอย่าง LM และอายุ 2, 7, 14 และ 21 d postmortem สำหรับวอร์เนอร์ Bratzler แรงเฉือนแรง (WBSF) กำหนด องค์ประกอบซากถูกประเมิน โดยการชำแหละส่วนซี่โครง 9-10-11 และวิเคราะห์ตามมาเคียงของเนื้อเยื่ออ่อน บาดทะยักจากไขมันของ LM เพิ่มขึ้นเชิงเส้นตลอดระยะเวลาการให้อาหาร ให้การสนับสนุนเพิ่มเติม marbling เป็นเนื้อเยื่อที่พัฒนาเป็นต้น ของ AMPKα ที่พบจะลงระเบียบขณะ SCD นิพจน์ถูกกำหนดขึ้นในกลุ่ม LF เมื่อเทียบกับกลุ่ม 2 การเก็บเกี่ยว นอกจากนี้ SCD และ PPARγ ได้กำหนดลงในกลุ่ม EF สัมพันธ์กลุ่มเก็บเกี่ยวสองหลัง เหล่านี้เปลี่ยนแปลงในยีนเท่านั้นส่งผลให้เพิ่มเส้น PPARγ โปรตีนระนาวขณะ myostatin มีแนวโน้มที่จะ เพิ่ม quadratically พบความสัมพันธ์ระหว่างไขมันบาดทะยักจาก PPARγ มากมาย ซึ่งทำให้หลักฐานเพิ่มเติมในความสำคัญของการเจริญเกิน adipocyte ในเพิ่ม marbling กำหนดเป้าหมาย และเพิ่มนิพจน์ PPARγ อาจทำหน้าที่เป็นกลไกเพิ่มสะสม marbling สุดท้ายนี้ สเต็ก LF ได้ค่อน MF หรือ EF สเต็ก บอกเจ็บดีขึ้น ด้วยการเพิ่มจำนวนอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไขมันใต้ผิวหนังและหินอ่อนเพิ่มขึ้นทั้งในการเลี้ยงโคเนื้อในระหว่างขั้นตอนการให้อาหาร แต่จะมีศัตรูในเรื่องการมีส่วนร่วมของมูลค่าซากเนื้อ วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อตรวจสอบว่าโทรศัพท์มือถือเป็นปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงการพัฒนาหินอ่อนที่มีระยะการเจริญเติบโตตลอดระยะเวลาการให้อาหารและไม่ว่าจะมีความสัมพันธ์กับหินอ่อนเทียบกับองค์ประกอบซาก ยี่สิบสี่ (n = 24) โคมารู้จักกับ leptin จีโนไทป์ CT ถูกจัดสรรให้กับ 3 กลุ่มการเก็บเกี่ยว หกโค (n = 6) ต่อกลุ่มการเก็บเกี่ยวถูกเก็บเกี่ยวในจุดที่กำหนดไว้ต่อไปนี้: 35 D ในอาหาร (ต้นระยะเวลาการให้อาหาร; EF) น้ำหนักสดเฉลี่ย 464 กก. (ช่วงกลางเดือนอาหาร; MF) และ 1.17 ซม. 12 ซี่โครงความหนาของไขมันใต้ผิวหนัง (ช่วงปลายการให้อาหาร; LF) ถูกเก็บรวบรวม Longissmus ตัวอย่างกล้ามเนื้อภายใน 30 เมตรและการชันสูตรศพแช่แข็งจนกว่า Real-time PCR และการวิเคราะห์ blot ตะวันตกของไลโปโปรตีนไลเปส, แอมป์เปิดใช้โปรตีนαไคเนส (AMPKα) stearoyl-โคเอนไซม์ desaturase (SCD), PPARγ, C / EBP-β และ myostatin ข้อมูลซากที่ถูกบันทึกไว้และตัวอย่าง LM ถูกเก็บรวบรวมและอายุ 2, 7, 14 และ 21 วันสำหรับการชันสูตรศพแรงเฉือนวอร์เนอร์-Bratzler (WBSF) ความมุ่งมั่น องค์ประกอบซากเป็นที่คาดกันโดยผ่าของส่วนซี่โครง 9-10-11 และการวิเคราะห์ใกล้เคียงต่อมาของเนื้อเยื่ออ่อน ปริมาณไขมันในกล้ามเนื้อของ LM เพิ่มขึ้นเป็นเส้นตรงตลอดระยะเวลาการให้อาหารให้การสนับสนุนเพิ่มเติมเพื่อหินอ่อนเป็นเนื้อเยื่อพัฒนาต้น การแสดงออกของAMPKαถูกพบว่ามีการควบคุมลงในขณะที่การแสดงออก SCD ได้รับการขึ้นควบคุมในกลุ่ม LF เทียบกับครั้งแรกที่ทั้งสองกลุ่มการเก็บเกี่ยว นอกจากนี้ SCD และPPARγถูกควบคุมลงในกลุ่ม EF เทียบกับสองกลุ่มหลังการเก็บเกี่ยว การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในการแสดงออกของยีนเพียงมีผลในการเพิ่มขึ้นเชิงเส้นในความอุดมสมบูรณ์ในขณะที่โปรตีนPPARγ myostatin มีแนวโน้มเพิ่มขึ้น quadratically ความสัมพันธ์ถูกพบระหว่างไขมันกล้ามเนื้อและPPARγอุดมสมบูรณ์ นี้จะช่วยให้หลักฐานอื่น ๆ เพิ่มเติมถึงความสำคัญของ adipocyte hyperplasia ในการเพิ่มหินอ่อน การกำหนดเป้​​าหมายและการเพิ่มการแสดงออกPPARγอาจใช้เป็นกลไกในการเพิ่มการสะสมหินอ่อน สุดท้ายสเต็ก LF ได้ซื้อมากกว่า MF หรือ EF สเต็ก; แสดงให้เห็นความอ่อนโยนดีขึ้นด้วยวันที่เพิ่มขึ้นในอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไขมันใต้ผิวหนัง และหินอ่อนทั้งเพิ่มในโคเนื้อในอาหารระยะ แต่เป็น ปฏิปักษ์ ในเรื่องการมีส่วนร่วมของเนื้อมูลค่าซาก การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาว่าปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนามือถือ marbling เปลี่ยนกับระยะการเจริญเติบโตตลอดช่วงระยะเวลา และไม่ว่าจะมีหินอ่อนที่สัมพันธ์กับองค์ประกอบซากยี่สิบสี่ ( n = 24 ) ชนิดของแหล่งกำเนิดที่รู้จักกับ CT leptin พันธุกรรม ถูกจัดสรรให้กับ 3 ผลเก็บเกี่ยวกลุ่ม 6 ชนิด ( n = 6 ) กลุ่มละเกี่ยวเก็บต่อไปนี้ที่กำหนดจุด : 35 D อาหารสัตว์ ( ต้นระยะเวลา ; EF ) เฉลี่ยน้ำหนักมีชีวิตของ 464 กก. ( กลางระยะเวลา ; MF ) และ 1.17 ซม. ความหนา 12 ซี่โครงไขมันใต้ผิวหนัง ( ปลายระยะเวลา ; ถ้า )ตัวอย่างกล้ามเนื้อ longissmus ในระยะ 30 เมตร หลังจากเก็บและแช่แข็งสำหรับ PCR แบบเรียลไทม์และการวิเคราะห์อย่างรวดเร็ว Western blot ของไลโปโปรตีน ไลเปสใช้โปรตีนไคเนสแอมป์α ( ampk α ) stearoyl Coenzyme A desaturase ( SCD ) ppar γ , C / ebp - บีตา และ myostatin . ข้อมูลที่ถูกบันทึกไว้ และซากตัวอย่างโดยการเก็บรวบรวมและอายุ 3 , 7 , 14 ,และ 21 D การชันสูตรศพสำหรับ วอร์เนอร์ bratzler แรงเฉือน ( wbsf ) มุ่งมั่น ถูกประเมินโดยการชำแหละซากของ 9-10-11 ซี่โครงส่วนและการวิเคราะห์โดยประมาณที่ตามมาของเนื้อเยื่ออ่อน ปริมาณไขมันฉีดของ LM เพิ่มขึ้นเป็นเส้นตรงตลอดช่วงระยะเวลาการให้การสนับสนุนเพิ่มเติมเพื่อหินอ่อนเป็นต้นพัฒนาเนื้อเยื่อการแสดงออกของ ampk αอยู่ลงในขณะที่สามารถควบคุมการแสดงออก SCD ในกลุ่มถ้าเทียบกับสองตัวแรกเก็บเกี่ยวกลุ่ม นอกจากนี้ , SCD ppar γลงมาควบคุมและในกลุ่ม EF เทียบกับสองอย่างหลังการเก็บเกี่ยวกลุ่มการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในการแสดงออกของยีนเพียงมีผลในการเพิ่มเส้นใน ppar γโปรตีนอุดมสมบูรณ์ในขณะที่ myostatin มีแนวโน้มเพิ่มขึ้นเกี่ยวกับสมการ 2 ชั้น . มีความสัมพันธ์ระหว่างไขมัน ฉีด ppar γความอุดมสมบูรณ์ นี้จะช่วยให้หลักฐานเพิ่มเติมในการเพิ่มความสำคัญของดิโปไซต์โตหินอ่อน .เป้าหมายและเพิ่มการแสดงออกγ ppar อาจใช้เป็นกลไกในการเพิ่มหินอ่อนเคลือบ สุดท้าย ถ้าเป็นสเต็กนุ่มกว่า MF หรือ EF สเต็ก ; แสดงความอ่อนโยนกับการปรับปรุงเพิ่มวันในอาหาร