Chicks that were challenged with E.

Chicks that were challenged with E. acervulina on d 14 had
lower rates of weight gain (Table 2) during the subsequent
week compared with control chicks (P  0.02) and they
tended to have decreased feed intake (P  0.06) and efficiency
of feed utilization (P  0.08). Dietary betaine did not affect
body weight gain, feed intake or efficiency of feed utilization in
the weeks preceding the challenge with E. acervulina.
Betaine concentrations in the duodenal epithelium were
7.2 and 10.9 mmol/L in chicks consuming 0.5 and 1.0 g
betaine/kg diet, respectively. The betaine concentration in the
jejunal epithelium was 3.0 mmol/L in chicks consuming 1.0 g
betaine/kg diet. Betaine levels were below the limit of detection
(1.0 mmol/L) in jejunal and ileal epithelia of chicks
consuming all other diets. Plasma betaine concentrations increased
(P
0.01) with increasing dietary betaine levels (Fig.
1). Challenge with E. acervulina decreased plasma betaine
concentrations (P  0.01), but an interaction between dietary
betaine level and E. acervulina (P  0.04) was observed
because plasma betaine concentrations decreased in chicks fed
0.0 or 1.0, but not in chicks fed 0.5 g betaine/kg diet.
Challenge with E. acervulina increased (P
0.01) the
osmolarity of the duodenal and jejunal epithelia (Table 3).
Dietary betaine at 0.5 g/kg significantly decreased the osmolarity
of the duodenal epithelium compared with the 0.0 g/kg
treatment. The decrease in osmolarity due to betaine tended
to be more pronounced in chicks challenged with E. acervulina
(P  0.07 for betaine by E. acervulina interaction).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีลูกไก่ที่ถูกท้าทาย ด้วย E. acervulina บน d 14ลดของน้ำหนัก (ตารางที่ 2) ในระหว่างซึ่งต่อมาสัปดาห์เมื่อเทียบกับการควบคุมลูกไก่ (P 0.02) และพวกเขาแนวโน้มที่จะ ได้กินอาหารลดลง (P 0.06) และประสิทธิภาพการใช้อาหาร (P 0.08) เบทาอีนอาหารไรอาหารเพิ่มน้ำหนักร่างกาย อาหารบริโภคหรือประสิทธิภาพของการใช้ประโยชน์ในสัปดาห์ก่อนท้าทายข้อ E. acervulinaมีความเข้มข้นของเบทาอีนใน duodenal epithelium10.9 และ 7.2 mmol/L ในลูกไก่บริโภค 0.5 และ 1.0 กรัมเบทาอีนกิโลกรัมอาหาร ตามลำดับ เบทาอีนความเข้มข้นในการjejunal เยื่อบุผิวคือ 3.0 mmol/L ในลูกไก่บริโภค 1.0 กรัมเบทาอีนกิโลกรัมอาหาร เบทาอีนระดับมีขีดจำกัดของการตรวจสอบ(1.0 มิลลิโมลต่อลิตร) ใน jejunal และ ileal สารของลูกไก่การบริโภคอาหารอื่น ๆ เบทาอีนเพิ่มขึ้นเข้มข้น(P 0.01) กับเพิ่มระดับอาหารเบทาอีน (มะเดื่อ1) . ท้าทาย E. acervulina ลดลงเบทาอีนพลาสม่าความเข้มข้น (P 0.01), แต่การโต้ตอบระหว่างอาหารระดับเบทาอีนและอี acervulina (P 0.04) พบว่าเนื่องจากความเข้มข้นของเบทาอีนพลาสม่าลดลงลูกไก่เลี้ยง0.0 หรือ 1.0 แต่ไม่ได้อยู่ในลูกไก่ที่เลี้ยงอาหารเบทาอีนกิโลกรัม 0.5 กรัมท้าทายกับ E. acervulina เพิ่มขึ้น (P 0.01) การosmolarity ของ duodenal และ jejunal สาร (ตาราง 3)เบทาอีนอาหารที่ 0.5 กรัมกิโลกรัมลดลง osmolarityของ duodenal epithelium เทียบกับ 0.0 กรัม/กิโลกรัมการรักษา Osmolarity เนื่องจากเบทาอีนมีแนวโน้มที่ลดลงจะยิ่งเด่นชัดในลูกไก่ challenged E. acervulina(P 0.07 สำหรับเบทาอีนโดยการโต้ตอบ E. acervulina)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลูกไก่ที่ถูกท้าทายด้วยอี acervulina บน D 14 มี
อัตราการลดลงของน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น (ตารางที่ 2) ในช่วงต่อมา
สัปดาห์เมื่อเทียบกับลูกไก่ควบคุม (P? 0.02) และพวกเขา
มีแนวโน้มที่จะลดลงปริมาณอาหารที่กิน (P? 0.06) และมีประสิทธิภาพ
ของ การใช้ฟีด (P? 0.08) เบทาอีนอาหารไม่ได้ส่งผลกระทบต่อ
ร่างกายได้น้ำหนักปริมาณอาหารที่กินหรือประสิทธิภาพของการใช้อาหารใน
สัปดาห์ก่อนหน้าท้าทายกับอี acervulina.
ความเข้มข้น Betaine ในเยื่อบุผิวลำไส้เป็น
7.2 และ 10.9 มิลลิโมล / ลิตรลูกไก่บริโภค 0.5 และ 1.0 กรัม
เบทาอีน / กก. การรับประทานอาหารตามลำดับ ความเข้มข้นของเบทาอีนใน
เยื่อบุผิว jejunal เป็น 3.0 มิลลิโมล / ลิตรลูกไก่บริโภค 1.0 กรัม
เบทาอีน / กก. อาหาร ระดับ Betaine ใต้ขีด จำกัด ของการตรวจสอบ
(1.0 มิลลิโมล / ลิตร) ใน epithelia jejunal และ ileal ของลูกไก่
บริโภคอาหารอื่น ๆ ทั้งหมด ความเข้มข้นของพลาสม่าเบทาอีนเพิ่มขึ้น
(P? 0.01) โดยมีการเพิ่มระดับการบริโภคอาหารเบทาอีน (รูป.
1) ท้าทายกับอีเบทาอีนลดลง acervulina พลาสม่า
ความเข้มข้น (P? 0.01) แต่ปฏิสัมพันธ์ระหว่างอาหาร
ระดับเบทาอีนและ E. acervulina (P? 0.04) พบว่า
เพราะความเข้มข้นของพลาสม่าเบทาอีนลดลงในลูกไก่เลี้ยง
0.0 หรือ 1.0 แต่ไม่ได้อยู่ในที่เลี้ยงลูกไก่ เบทาอีน 0.5 กรัม / กก. อาหาร.
ท้าทายกับอี acervulina เพิ่มขึ้น (P? 0.01) เดอะ
osmolarity ของลำไส้เล็กส่วนต้นและ epithelia jejunal (ตารางที่ 3).
เบทาอีนอาหารที่ 0.5 กรัม / กก. ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ osmolarity
ของเยื่อบุผิวลำไส้เมื่อเทียบกับ 0.0 กรัม / กิโลกรัม
การรักษา การลดลงของ osmolarity เนื่องจากเบทาอีนมีแนวโน้ม
ที่จะเด่นชัดมากขึ้นในลูกไก่ท้าทายกับอี acervulina
(P? 0.07 สำหรับเบทาอีนอีปฏิสัมพันธ์ acervulina)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลูกไก่ที่ถูกท้าทายด้วย acervulina บน D 14 มี .อัตราการลดของน้ำหนักเพิ่ม ( ตารางที่ 2 ) ในช่วงต่อมาสัปดาห์เมื่อเทียบกับลูกไก่ควบคุม ( p = 0.02 ) และพวกเขามีแนวโน้มลดลง ( P 0.05 ) ปริมาณอาหารที่กินและประสิทธิภาพการใช้อาหาร ( P 0.08 ) บีไม่มีผลต่ออาหารเพิ่มน้ำหนักตัว ปริมาณอาหารหรือประสิทธิภาพของการใช้อาหารในสัปดาห์ก่อนแข่ง อี acervulina .บีเทน ความเข้มข้นในเยื่อบุผิวลำไส้คือ7.2 และ 10.9 มิลลิโมล / ลิตรในลูกไก่การบริโภค 0.5 และ 1.0 กรัมบีรัมอาหาร ตามลำดับ มีความเข้มข้นใน บีjejunal แบ่งเป็น 3.0 มิลลิโมล / ลิตรในลูกไก่การบริโภค 1.0 กรัมบี / กิโลกรัมอาหาร บีเทนระดับต่ำกว่าขีด จำกัด ของการตรวจจับ( 1.0 มิลลิโมล / ลิตร ) และมี jejunal ileal ของลูกไก่การบริโภคอาหารอื่น ๆทั้งหมด พลาสมาีนความเข้มข้นเพิ่มขึ้น( p < 0.01 ) เมื่อเพิ่มระดับบี ( รูปอาหาร1 ) ความท้าทายกับ E . acervulina พลาสมาลดลง บีความเข้มข้น ( p < 0.01 ) แต่ปฏิสัมพันธ์ระหว่างอาหารระดับบีและอี acervulina ( P 0.04 ) พบว่าเพราะความเข้มข้นของพลาสมาลดลงลูกไก่เลี้ยงบี0.0 หรือ 1.0 แต่ไม่ใช่ลูกไก่เลี้ยงบี 0.5 กรัม / กิโลกรัมอาหารความท้าทายกับ E . acervulina เพิ่มขึ้น ( P 0.01 )ำของลำไส้มี และ jejunal ( ตารางที่ 3 )อาหารที่ 0.5 ก. / กก. บีอย่างำลดลงของเยื่อบุลำไส้ เมื่อเทียบกับ 0.0 กรัม / กิโลกรัมการรักษา ำลดลงเนื่องจากบีมีแนวโน้มเป็นเด่นชัดมากขึ้นในลูกไก่ท้าทายกับ acervulina E( P 0.07 สำหรับบีโดย acervulina ปฏิสัมพันธ์ )