We begin with good-bye. The speaker

We begin with good-bye. The speaker is saying farewell to his son after only seven years. Sad. It seems that the speaker blames himself in a way for the loss of his son.


The speaker then envies his son, who (since he's dead) is free from both the physical and the mental pains of life. The son also won't have to worry about the hassles of getting old, either.

The speaker then asks his son to tell anyone who asks that he (the son) is Ben Jonson's best piece of poetry. Then, for his own sake, the speaker vows in future not to like the things he loves too much.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราเริ่มต้น ด้วยลา ลำโพงจะเป็นกล่าวอำลาถึงบุตรหลังจากเจ็ดปี เศร้า ดูเหมือนว่า ผู้ blames ตัวแบบสำหรับการสูญเสียของบุตรลำโพงที่อิจฉาทุกบุตร ที่ (คงจะตาย) เป็นฟรีจริงและปวดจิตของชีวิต แล้ว บุตรยังไม่ได้กังวลเรื่องยุ่งยากของการเก่า อย่างใดอย่างหนึ่งผู้ถามลูกชายของเขาจะบอกทุกคนที่ถามว่า (บุตร) เป็นชิ้นส่วนสุดเบนจอนสันของบทกวีแล้ว แล้ว สำหรับตนสาเก ว่าลำโพงในอนาคตไม่ชอบในสิ่งที่เขารักมากเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราเริ่มต้นด้วยดีลาก่อน ลำโพงจะกล่าวคำอำลากับลูกชายของเขาหลังจากนั้นเพียงเจ็ดปี เสียใจ ดูเหมือนว่าลำโพงโทษตัวเองในทางสำหรับการสูญเสียของลูกชายของเขาพูดแล้วอิจฉาลูกชายของเขาที่ (ตั้งแต่วันที่เขาตาย) เป็นอิสระจากทั้งทางร่างกายและจิตใจความเจ็บปวดของชีวิต ลูกชายยังจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความยุ่งยากของการได้รับเก่าทั้งลำโพงแล้วถามลูกชายของเขาที่จะบอกทุกคนที่ถามว่าเขา (ลูกชาย) เป็นชิ้นที่ดีที่สุดเบ็นของบทกวี จากนั้นเพื่อประโยชน์ของตัวเองพูดคำสาบานในอนาคตจะไม่ชอบในสิ่งที่เขารักมากเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราเริ่มต้นด้วยการบอกลา ผู้พูดพูดอำลาลูกชายของเขาหลังจากที่เพียงเจ็ดปี เศร้า ดูเหมือนว่าประธานตำหนิตัวเองในทางที่สูญเสียบุตรชาย


พูดแล้วอิจฉาลูกชายที่ ( เนื่องจากเขาตายแล้ว ) ฟรี จาก ทั้งร่างกายและความเจ็บปวดทางใจของชีวิต ลูกชายก็จะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการเพิ่มของรับเก่าเหมือนกัน

ลำโพงก็ถามลูกชายของเขาจะบอกทุกคนที่ถามว่า เขา ( ลูกชาย ) เป็นชิ้นที่ดีที่สุดของแอตแลนติสของบทกวี แล้วเพื่อประโยชน์ของเขาเอง ลำโพงคำสาบานในอนาคตไม่เหมือนสิ่งที่เขารักมากเกินไป