Ozymandias" (usually pronounced /ˌɒziˈmændi.əs/,[2] although it must be pronounced with four syllables in order to fit the poem's meter) is a sonnet by Percy Bysshe Shelley, published in 1818 (see 1818 in poetry). It is frequently anthologised and is probably Shelley's most famous short poem. It was written in competition with his friend Horace Smith, who wrote another sonnet entitled "Ozymandias" seen below.
In addition to the power of its themes and imagery, the poem is notable for its virtuosic diction. The rhyme scheme of the sonnet is unusual[3] and creates a sinuous and interwoven effect.
Contents
1 Analysis
2 Smith's poem
3 In popular culture
4 References
5 Further reading
6 External links
Analysis
The central theme of "Ozymandias" is the inevitable complete decline of all leaders, and of the empires they build, however mighty in their own time.
Ozymandias was another name for Ramesses the Great, Pharaoh of the nineteenth dynasty of ancient Egypt.[4] Ozymandias represents a transliteration into Greek of a part of Ramesses' throne name, User-maat-re Setep-en-re. The sonnet paraphrases the inscription on the base of the statue, given by Diodorus Siculus in his Bibliotheca historica as "King of Kings am I, Osymandias. If anyone would know how great I am and where I lie, let him surpass one of my works."[5] Shelley's poem is often said to have been inspired by the arrival in London of a colossal statue of Ramesses II, acquired for the British Museum by the Italian adventurer Giovanni Belzoni in 1816.[6] Rodenbeck and Chaney, however,[7] point out that the poem was written and published before the statue arrived in Britain, and thus that Shelley could not have seen it. Its repute in Western Europe preceded its actual arrival in Britain (Napoleon had previously made an unsuccessful attempt to acquire it for France, for example), and thus it may have been its repute or news of its imminent arrival rather than seeing the statue itself which provided the inspiration.
Ozymandias" (usually pronounced /ˌɒziˈmændi.əs/,[2] although it must be pronounced with four syllables in order to fit the poem's meter) is a sonnet by Percy Bysshe Shelley, published in 1818 (see 1818 in poetry). It is frequently anthologised and is probably Shelley's most famous short poem. It was written in competition with his friend Horace Smith, who wrote another sonnet entitled "Ozymandias" seen below.
In addition to the power of its themes and imagery, the poem is notable for its virtuosic diction. The rhyme scheme of the sonnet is unusual[3] and creates a sinuous and interwoven effect.
Contents
1 Analysis
2 Smith's poem
3 In popular culture
4 References
5 Further reading
6 External links
Analysis
The central theme of "Ozymandias" is the inevitable complete decline of all leaders, and of the empires they build, however mighty in their own time.
Ozymandias was another name for Ramesses the Great, Pharaoh of the nineteenth dynasty of ancient Egypt.[4] Ozymandias represents a transliteration into Greek of a part of Ramesses' throne name, User-maat-re Setep-en-re. The sonnet paraphrases the inscription on the base of the statue, given by Diodorus Siculus in his Bibliotheca historica as "King of Kings am I, Osymandias. If anyone would know how great I am and where I lie, let him surpass one of my works."[5] Shelley's poem is often said to have been inspired by the arrival in London of a colossal statue of Ramesses II, acquired for the British Museum by the Italian adventurer Giovanni Belzoni in 1816.[6] Rodenbeck and Chaney, however,[7] point out that the poem was written and published before the statue arrived in Britain, and thus that Shelley could not have seen it. Its repute in Western Europe preceded its actual arrival in Britain (Napoleon had previously made an unsuccessful attempt to acquire it for France, for example), and thus it may have been its repute or news of its imminent arrival rather than seeing the statue itself which provided the inspiration.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ซีแมนเดียส " ( มักจะออกเสียง / ˌɒจื่อˈ M æ ndi . เพลงชาติ S / [ 2 ] แม้ว่ามันต้องออกเสียงด้วยสี่พยางค์เพื่อให้พอดีกับบทกวีของเมตร ) เป็นโคลงโดยเพอร์ซี่บิชเชลลี่ , ตีพิมพ์ใน 1818 ( ดู 1818 ในบทกวี ) มันเป็นบ่อย และอาจ anthologised เชลลี่ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของบทกวีสั้น ๆ . มันถูกเขียนไว้ในการแข่งขันกับเพื่อนฮอเรซ สมิธใครเขียนโคลงอีกเรื่อง " ซีแมนเดียส " เห็นด้านล่าง .
นอกจากพลังของธีมและภาพ , กลอนเด่นของเกี่ยวกับผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะโวหาร . สัมผัสรูปแบบของโคลงเป็นปกติ [ 3 ] และสร้างผลและอ่อนช้อย ผสมผสาน .
1
2 เนื้อหาการวิเคราะห์สมิท กลอน
3
4
5 นิยมวัฒนธรรมการอ้างอิงการเชื่อมโยงภายนอกเพิ่มเติมอ่าน
6
การวิเคราะห์ชุดรูปแบบกลางของ " ซีแมนเดียส " ปฏิเสธสมบูรณ์หลีกเลี่ยงไม่ได้ของผู้นำทุกคน และของจักรวรรดิที่พวกเขาสร้าง แต่เข้มแข็งในเวลาของตัวเอง
ซีแมนเดียสเป็นอีกชื่อหนึ่งของฟาโรห์แรเมซีสที่ยิ่งใหญ่ ฟาโรห์ของสิบเก้าราชวงศ์แห่งอียิปต์โบราณ . [ 4 ] ซีแมนเดียสแทนการทับศัพท์ในกรีกเป็นส่วนหนึ่งของฟาโรห์แรเมซีสที่ ' บัลลังก์ชื่อผู้ใช้มาอัตเร setep EN Reเขียนโคลง paraphrases จารึกบนฐานของรูปปั้นให้โดยดิโอโดรุส คูลุส ใน bibliotheca historica เป็น " กษัตริย์ของกษัตริย์ ผม osymandias . ถ้าใครรู้วิธีที่ดีผมและที่ผมโกหกให้เขาเกินหนึ่งของงานของฉัน . " [ บทกวี ] เชลลี่มักบอกว่าได้รับแรงบันดาลใจจากมาถึงในลอนดอนของรูปปั้นของฟาโรห์รามเสสที่สองตัว ,ที่ได้มาให้กับอังกฤษ พิพิธภัณฑ์ โดยนักผจญภัยอิตาลีโจวันนีเบลโซนีใน 888 [ 6 ] และ rodenbeck Chaney , อย่างไรก็ตาม , [ 7 ] ชี้ว่า กลอนที่เขียนและเผยแพร่ต่อหน้ารูปปั้นมาถึงในอังกฤษ และดังนั้นจึง ที่เชลลี่ไม่สามารถมองเห็นมันชื่อเสียงในยุโรปตะวันตกนำหน้ามาถึงจริงในอังกฤษ ( นโปเลียนเคยได้พยายามที่จะได้รับมันสำหรับฝรั่งเศส , ตัวอย่างเช่น ) , และดังนั้นจึงอาจได้รับของชื่อเสียงหรือข่าวของใกล้มาถึง แทนที่จะเห็นรูปปั้นตัวเองซึ่งมีแรงบันดาลใจ
การแปล กรุณารอสักครู่..