I've been teaching for about 25 yea

I've been teaching for about 25 years now and on thing I have learnt is this: a good teacher is always ready to learn.
About 10 years ago, I was teaching students with learning difficulties in a school in Bristol. My classroom had become famous in the school as I had got a reputation for success by encouraging students to believe in themselves.
One day, the head told me that a trainee teacher had arrived in school and had asked to observe my classes. As we were going to meet John, the head told me that the student was disabled.
As John was approaching, I noticed that he had prosthetic legs-and he had no hands. At first, I felt nervous but John's friendly eye contact made me feel relaxed and created a warmth and respect between us.
I had prepared my pupils for John's visit-I had told them that it was rude to stare, but they still felt embarrassed and could not help staring... John sat quietly in the corner and watched me teaching. He had been watching me for about half an hour , when suddenly he asked if he could show the children something on the blackboard: he took a piece of chalk between his 'arms' and began to write-in better blackboard writing than mine.
A year later, I moved to Ireland. I've been living there ever since; but I once returned to Bristol for a few months to run a bookshop. After I had been back for about a week, I was opening the shop one morning when John appeared.
He had heard that somebody was coming from Ireland to run the shop and had guessed it was me. 'Have you been teaching all this time?' I asked. He told me that he had given up teaching as it had got too difficult. 'I've been doing lost of exciting things.' 'Like what?' I asked. 'Have you seen that furniture shop up the road?' he said. 'Oh. so you run a shop too?' 'No, my wife runs it. I make all the furniture!'
John hadn't changed! Since I lats saw him, he had become a furniture maker and he had taken up skiing. I was stunned. Since then every time I'v felt sorry for myself,I've thought about John and his incredible life...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเคยสอนประมาณ 25 ปีขณะนี้ และในสิ่งที่ ผมได้เรียนนี่: เป็นครูที่ดีอยู่เสมอพร้อมที่จะเรียนรู้ประมาณ 10 ปีที่ผ่านมา ฉันได้สอนนักเรียนเรียนรู้ความยากลำบากในโรงเรียนในบริสโตล ห้องเรียนของฉันได้กลายเป็นชื่อเสียงโรงเรียนเท่าที่ผมมีมีชื่อเสียงความสำเร็จโดยส่งเสริมให้นักเรียนเชื่อมั่นในตัวเองวันหนึ่ง หัวบอกครูฝึกงานถึงในโรงเรียน และมีขอสังเกตชั้นเรียนของฉัน เป็นเราจะพบกับจอห์น หัวบอกว่า นักเรียนถูกปิดใช้งานขณะที่จอห์นถูกใกล้ ฉันสังเกตเห็นว่า เขามีขาเทียม- มีมือไม่ ครั้งแรก ฉันรู้สึกประสาท แต่จอห์นเป็นตาทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย และสร้างความอบอุ่น และความเคารพระหว่างเราได้เตรียมนักเรียนของฉันสำหรับการเยี่ยมชมของจอห์น-ฉันก็บอกพวกเขาว่า มันหยาบมอง แต่พวกเขายังรู้สึกอาย และไม่สามารถช่วยเหลือคู่... จอห์นนั่งในมุม และเฝ้าดูฉันสอน เขาก็ดูผมประมาณครึ่งชั่วโมง เมื่อจู่ ๆ เขาถามถ้า เขาสามารถแสดงเด็ก ๆ บางอย่างบนกระดานดำ: เขาเอาชิ้นส่วนของชอล์กระหว่างเขา 'แผ่นดิน' และเริ่มเขียนเพิ่มขึ้นกระดานดำเขียนกว่า ฉันปีต่อมา ฉันย้ายไปไอร์แลนด์ ผมได้รับนั่นนับ แต่ฉันกลับไปบริกี่เดือนทำ bookshop เป็นครั้ง หลังจากที่ได้รับกลับมาสำหรับเกี่ยวกับสัปดาห์ ฉันถูกเปิดร้านเช้าวันหนึ่งเมื่อจอห์นปรากฏ He had heard that somebody was coming from Ireland to run the shop and had guessed it was me. 'Have you been teaching all this time?' I asked. He told me that he had given up teaching as it had got too difficult. 'I've been doing lost of exciting things.' 'Like what?' I asked. 'Have you seen that furniture shop up the road?' he said. 'Oh. so you run a shop too?' 'No, my wife runs it. I make all the furniture!'John hadn't changed! Since I lats saw him, he had become a furniture maker and he had taken up skiing. I was stunned. Since then every time I'v felt sorry for myself,I've thought about John and his incredible life...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันได้รับการเรียนการสอนเป็นเวลาประมาณ 25 ปีแล้วและในสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้คือ:. ครูที่ดีพร้อมเสมอที่จะเรียนรู้
เกี่ยวกับ 10 ปีที่ผ่านมาผมได้รับการเรียนการสอนนักเรียนที่มีปัญหาการเรียนรู้ในโรงเรียนแห่งหนึ่งในบริสตอ ห้องเรียนของฉันได้กลายเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงในขณะที่ผมได้มีชื่อเสียงสำหรับความสำเร็จโดยการส่งเสริมให้นักเรียนที่จะเชื่อในตัวเอง.
วันหนึ่งหัวบอกว่าครูฝึกหัดได้เดินทางมาถึงในโรงเรียนและได้ขอให้สังเกตชั้นเรียนของฉัน ในขณะที่เรากำลังจะไปพบกับจอห์นหัวบอกว่านักเรียนถูกปิดใช้งาน.
ในฐานะที่เป็นจอห์นเดินเข้ามาใกล้ผมสังเกตเห็นว่าเขามีขาเทียมและเขามีมือไม่มี ตอนแรกผมก็รู้สึกประสาท แต่จอห์นสายตาที่เป็นมิตรทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายและสร้างความอบอุ่นและความเคารพระหว่างเรา.
ผมได้เตรียมนักเรียนของฉันสำหรับจอห์นเข้าชมที่ฉันได้บอกพวกเขาว่ามันเป็นหยาบคายจ้อง แต่พวกเขายังคงรู้สึกอายและ ไม่สามารถช่วยจ้องมอง ... จอห์นนั่งเงียบ ๆ ในมุมและเฝ้าดูการเรียนการสอนฉัน เขาได้รับการเฝ้าดูผมประมาณครึ่งชั่วโมงเมื่อจู่ ๆ เขาถามว่าเขาจะแสดงสิ่งที่เด็กบนกระดานดำ: เขาเอาชิ้นส่วนของชอล์กระหว่างแขนของเขาและเริ่มที่จะเขียนในการเขียนกระดานดำดีกว่าฉัน.
ปีต่อมาผมย้ายไปอยู่ที่ไอร์แลนด์ ฉันได้รับการอาศัยอยู่ที่นั่นนับตั้งแต่; แต่ผมเคยกลับไปที่บริสตอไม่กี่เดือนที่จะเรียกใช้ร้านหนังสือ หลังจากที่ผมได้รับกลับมาประมาณหนึ่งสัปดาห์ผมก็เปิดร้านเช้าวันหนึ่งเมื่อจอห์นปรากฏ.
เขาเคยได้ยินมาว่าคนที่มาจากไอร์แลนด์ที่จะเรียกใช้ร้านค้าและมีการคาดเดาว่ามันเป็นฉัน 'คุณได้รับการสอนที่ทุกเวลานี้? ฉันถาม เขาบอกว่าเขาได้รับการเรียนการสอนขึ้นเหมือนที่มันเคยได้ยากเกินไป 'ฉันได้ทำหายไปสิ่งที่น่าตื่นเต้น. 'เช่นอะไร?' ฉันถาม 'คุณจะได้เห็นว่าร้านเฟอร์นิเจอร์ขึ้นไปบนถนน? เขาพูดว่า 'โอ้ เพื่อให้คุณทำงานร้านเกินไป? ' 'ไม่มีภรรยาของฉันมันวิ่ง ฉันจะทำให้เฟอร์นิเจอร์! '
จอห์นไม่เคยเปลี่ยน! ตั้งแต่ lats ฉันเห็นเขาเขาได้กลายเป็นผู้ผลิตเฟอร์นิเจอร์และเขาได้นำขึ้นมาเล่นสกี ผมตะลึง ตั้งแต่นั้นมาเวลา I'v รู้สึกเสียใจกับตัวเองทุกครั้งที่ฉันคิดเกี่ยวกับจอห์นและการใช้ชีวิตที่น่าทึ่งของเขา ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมสอนมาประมาณ 25 ปีแล้ว และสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ก็คือ ครูที่ดีอยู่เสมอพร้อมที่จะเรียนรู้
ประมาณ 10 ปีก่อน ผมสอนนักเรียนที่มีปัญหาการเรียนรู้ในโรงเรียนในบริสตอล ห้องเรียนของฉันได้กลายเป็นที่มีชื่อเสียงในโรงเรียน อย่างที่ผมเคยได้รับชื่อเสียงความสำเร็จ โดยการส่งเสริมให้นักเรียนที่จะเชื่อในตัวเอง .
1 วันหัวหน้าบอกฉันว่าครูฝึกสอนมาถึงโรงเรียน และได้ขอให้สังเกตชั้นเรียนของฉัน เรากำลังจะไปพบจอห์น หัวหน้าบอกว่า นักศึกษาพิการ
เป็นจอห์นได้เข้าใกล้ ฉันสังเกตเห็นว่าเขามีขาเทียม และเขาไม่มีมือ ในตอนแรกฉันก็รู้สึกกังวล แต่จอห์น เป็นกันเองติดต่อตาทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายและสร้างความอบอุ่นและเคารพ
ระหว่างเราฉันได้เตรียมนักเรียนของฉัน จอห์น visit-i ได้บอกพวกเขาว่ามันไม่สุภาพที่จะมอง แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกอาย และอดไม่ได้ที่จะจ้องมอง . . . จอห์นนั่งเงียบๆในมุมและดูฉันสอน เขาจ้องมองฉันประมาณครึ่งชั่วโมง เมื่อจู่ๆ เขาก็ถามว่าเขาจะแสดงอะไรๆบนกระดานดำ :เขาเอาชิ้นส่วนของชอล์กกับแขนของเขา ' ' และเริ่มเขียนกระดานดำเขียนได้ดีกว่าผม .
ปีต่อมาผมย้ายไปไอร์แลนด์ ผมอยู่ที่นั่นตั้งแต่ ; แต่เมื่อกลับไป Bristol สำหรับไม่กี่เดือนที่จะเปิดร้านหนังสือ หลังจากที่ฉันได้รับกลับมาประมาณ 1 สัปดาห์ ผมก็เปิดร้านตอนเช้า เมื่อจอห์น ปรากฏ
เขาเคยได้ยินว่าบางคนที่มาจากไอร์แลนด์เพื่อเปิดร้าน และมีคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นฉัน คุณได้รับการสอนตลอดเวลา ? ฉันถาม เขาบอกฉันว่า เขาได้รับการสอนมันได้ยากเกินไป . . . ฉันกำลังสูญเสียสิ่งที่น่าตื่นเต้น ' ' อะไร ? ' ผมถาม . . . เคยเห็นที่ร้านเฟอร์นิเจอร์ขึ้นถนน ? เขาบอกว่า . . . โอ้ คุณเปิดร้านด้วยเหรอ ? ' ' ไม่ ภรรยาผมวิ่งมันผมให้เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด !
จอห์นยังไม่เปลี่ยน ! ตั้งแต่ผมลัทเวียเห็นเขา เขาได้กลายเป็น ผู้ผลิตเฟอร์นิเจอร์ และเขาไปเล่นสกี ฉันตะลึง ตั้งแต่นั้นมาทุกครั้งที่ i'v รู้สึกเสียใจสำหรับตัวเอง ฉันคิดเกี่ยวกับจอห์นและชีวิตที่น่าทึ่งของเขา . . . . . . .