This is not necessarily to suggest

This is not necessarily to suggest that weak architectural decisions were made at Bourne and Hollingsworth: it was after all very common to build commercial building in the neoclassical style at this time. Furthermore, it was a well-established retail strategy to use façade architecture to communicate store identify to consumer, and this un-showy and urbane architecture was supremely well-matched with the character of this paternalist family business. Yet this kind of building was the only option for this company: john Lewis, a West End department store business with a very similar customer base, considered by Bourne and Hollingsworth its closest competitor, was shortly to make very different architectural choices, stunning both architects and the general public with its strikingly modernist Peter Jones store in Chelsea. Some efforts were made at Bournes in the 1930s to catch up with new developments in retail building. A permanent continuous canopy was added above the display windows in 1935, the first to be allowed in London, shading window shoppers from rain and glare, and echoing the modernist stores of Europe and America. In 1939 escalators were fitted, in response particularly to the celebrated central escalator hall at the newly-opened D.H. Evans further west along Oxford Street. The architect John Slater later explained that ‘explained in store buildings had by this time become current practice and our clients were anxious to keep up whit the times. Other architectural developments were intended to prop up the store’s identify as a benevolent paternalist employer. The original pre-war staff hostel by Slater in the curve of store Street was supplemented by another in Gower Street by the same firm in 1912. Both were socially progressive for their time, Slater recalling of Gower Street, ‘it consisted of two and three bedded rooms on the fifth floors with sitting rooms and a large ballroom on the ground floor, and dining rooms, kitchens and centralised bathrooms in the basement. Grower Street was extended and modernised in the 1920s and 30s, with the addition of an impressive swimming pool in 1931. However, these were all effectively minor secondary projects, concerned not with architectural advertising but with the smooth functioning of the store. There was in comparison an inescapable permanence to the initial decision made in the stone and steel about the large Oxford Street store in the early 1920s. This architectural ordinariness that worked well for Bourne and Hollingsworth up to the vulnerability of the company when post-war developers roamed the West End.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นี้ไม่จำเป็นต้องให้คำแนะนำว่าการตัดสินใจอ่อนแอสถาปัตยกรรมที่ถูกสร้างขึ้นที่บอร์นและ Hollingsworth: มันเป็นหลังจากทั้งหมดที่พบมากในการสร้างอาคารพาณิชย์ในสไตล์นีโอคลาสสิในเวลานี้ นอกจากนี้มันเป็นกลยุทธ์การค้าปลีกที่ดีขึ้นที่จะใช้สถาปัตยกรรมด้านหน้าที่จะสื่อสารไปยังร้านค้าระบุผู้บริโภคและสถาปัตยกรรมที่ไม่ฉูดฉาดและอ่อนโยนนี้ยิ่งดีจับคู่กับลักษณะของธุรกิจของครอบครัวนี้ paternalist แต่ชนิดของอาคารหลังนี้เป็นตัวเลือกสำหรับ บริษัท นี้: John Lewis, ฝั่งตะวันตกธุรกิจห้างสรรพสินค้าที่มีฐานลูกค้าที่คล้ายกันมากพิจารณาโดยบอร์นและ Hollingsworth คู่แข่งมันคือไม่นานมานี้เพื่อให้เลือกสถาปัตยกรรมที่แตกต่างกันมากสวยงามทั้งสถาปนิกและประชาชนทั่วไปที่มีการจัดเก็บอย่างยอดเยี่ยมสมัย peter jones ในเชลซี ความพยายามที่ได้ทำที่ Bournes ในปี 1930 ที่จะจับขึ้นกับการพัฒนาใหม่ในอาคารค้าปลีก หลังคาอย่างต่อเนื่องถาวรถูกเพิ่มเข้ามาดังกล่าวข้างต้นแสดงหน้าต่างในปี 1935 เป็นครั้งแรกที่จะได้รับอนุญาตในลอนดอน, ป้องซื้อหน้าต่างจากฝนและแสงจ้าและสะท้อนร้านค้าสมัยใหม่ของยุโรปและอเมริกา ในปี 1939 บันไดเลื่อนก็พอดีในการตอบสนองโดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่มีชื่อเสียงโด่งดังในห้องโถงบันไดเลื่อนกลางที่เอชที่เพิ่งเปิด อีแวนส์ต่อไปทางตะวันตกตามถนนฟอร์ด สถาปนิกจอห์นตำหนิต่อมาอธิบายว่า 'อธิบายในร้านค้าอาคารที่มีในเวลานี้กลายเป็นปฏิบัติในปัจจุบันและลูกค้าของเรามีความสุขที่จะให้ทันเวลาเล็กน้อยการพัฒนาสถาปัตยกรรมอื่น ๆ ที่ได้มีเจตนาที่จะประคับประคองร้านระบุว่านายจ้าง paternalist เมตตา หอพักพนักงานเดิมก่อนสงครามโดยตำหนิในโค้งของร้านค้าถนนได้รับการเสริมด้วยอีกในถนนโกเวอร์โดย บริษัท เดียวกันในปี 1912 ทั้งความก้าวหน้าทางสังคมในช่วงเวลานึกถึงตำหนิของถนนโกเวอร์ของพวกเขา'มันประกอบด้วยสองและสามห้องเตียงบนชั้นห้าห้องนั่งและห้องบอลรูมขนาดใหญ่อยู่ชั้นล่างและห้องรับประทานอาหารห้องครัวและห้องน้ำรวมศูนย์อยู่ในห้องใต้ดิน ถนนผู้ปลูกได้รับการขยายและทันสมัย​​ในปี ค.ศ. 1920 และยุค 30 ด้วยนอกเหนือจากสระว่ายน้ำที่น่าประทับใจในปี 1931 แต่เหล่านี้เป็นโครงการที่สองทั้งหมดรองลงมาได้อย่างมีประสิทธิภาพไม่เกี่ยวข้องกับการโฆษณาสถาปัตยกรรม แต่มีการทำงานที่ราบรื่นของร้าน ที่มีอยู่ในการเปรียบเทียบความคงทนหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะตัดสินใจเริ่มต้นทำในหินและเหล็กขนาดใหญ่ที่เกี่ยวกับร้านค้าถนนฟอร์ดในช่วงปี ค.ศ. 1920 ในช่วงต้นตามธรรมดาสถาปัตยกรรมนี้ที่ทำงานได้ดีสำหรับบอร์นและ Hollingsworth ถึงช่องโหว่ของ บริษัท เมื่อนักพัฒนาหลังสงครามทั่วฝั่งตะวันตก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่จำเป็นต้องแนะนำว่า ตัดสินใจสถาปัตยกรรมอ่อนแอทำบอร์นและ Hollingsworth: ก็หลังจากทั้งหมดมากไปสร้างอาคารพาณิชย์ในรูปแบบฟื้นฟูคลาสสิกในขณะนี้ นอกจากนี้ มันเป็นระบุกลยุทธ์ขายปลีกดีขึ้นการใช้ด้านสถาปัตยกรรมการจัดเก็บการสื่อสารกับผู้บริโภค และสถาปัตยกรรมนี้ไม่ฉูดฉาด และ urbane มีพลังกัน ด้วยลักษณะของธุรกิจของครอบครัว paternalist นี้ ยังอาคารชนิดนี้มีตัวเลือกเฉพาะสำหรับบริษัทนี้: จอห์นเลวิส เวสต์เอ็นด์สรรพธุรกิจกับลูกค้าคล้ายฐาน พิจารณาโดยบอร์น Hollingsworth คู่แข่งใกล้เคียงที่สุด ในไม่ช้าคือการ เลือกสถาปัตยกรรมแตกต่างกันมาก สวยงามทั้งสถาปนิกและประชาชนทั่วไป ด้วยร้านปีเตอร์โจนส์กว่าวิธีในเชลซี ความพยายามบางแปลงที่ Bournes ในช่วงทศวรรษ 1930 ให้ทันกับการพัฒนาใหม่ในอาคารขายปลีก กระโจมอย่างต่อเนื่องถาวรเพิ่มเหนือหน้าต่างแสดงในปี 1935 คนแรกที่ได้รับอนุญาตในลอนดอน แรเงานักช็อปหน้าต่างจากฝนและแสงจ้า และพักร้านบุกเบิกของยุโรปและอเมริกา ใน บันไดเลื่อนได้เพียบ ในการตอบสนองโดยเฉพาะอย่างยิ่งห้องโถงบันไดเลื่อนกลางเฉลิมฉลองที่อีที่เปิดใหม่ D.H. แวนเพิ่มเติมไปทางทิศตะวันตกตามถนน สถาปนิกจอห์นสเลเทอร์ภายหลังอธิบายว่า ' อธิบายในร้านค้า อาคารได้ภายในเวลานี้เป็น ปฏิบัติปัจจุบัน และลูกค้ากระตือรือร้นติดตามออกเวลา พัฒนาสถาปัตยกรรมอื่น ๆ ที่ต้องการหนุนขึ้นร้านค้าระบุเป็นนาย paternalist กลายเป็น พนักงานก่อนสงครามฉบับหอ โดยสเลเทอร์โค้งของร้านค้าที่ถนนถูกเสริม โดยอีกใน Gower ถนนโดยบริษัทเดียวกันในซาวน่า ทั้งสองได้ก้าวหน้าสังคมสำหรับเวลา สเลเทอร์เรียกของ Gower Street ' นั้นประกอบด้วยสอง และสาม(ผู้ใหญ่คน)ห้องนั่งห้องบอลรูมขนาดใหญ่และห้องครัวชั้นล่าง และห้องรับประทานอาหาร ชั้นห้า และ centralised ห้องน้ำชั้นใต้ดิน Grower ถนนถูกขยาย และแบบยุโรปในปี 1920 และ 30s แห่งมีสระว่ายน้ำที่น่าประทับใจในปี 1931 อย่างไรก็ตาม มีทุกอย่างรองรองโครงการ เกี่ยวข้องไม่ มีโฆษณาสถาปัตยกรรม แต่ทำงานที่ราบรื่นของร้านค้า มีการเปรียบเทียบ permanence ที่ไม่พ้นการตัดสินใจเริ่มต้นทำในช่วงปี 1920 ในหินและเหล็กเกี่ยวกับร้านถนนใหญ่ นี้ ordinariness สถาปัตยกรรมที่ทำด้วยการบอร์น Hollingsworth ถึงช่องโหว่ของบริษัทเมื่อนักพัฒนาหลังสงคราม roamed เวสท์เอ็นด์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรงแรมแห่งนี้คือไม่จำเป็นต้องไปขอแนะนำให้การตัดสินใจทางด้านสถาปัตยกรรมก็มีทำให้ที่เขตแดนและ hollingsworth มันทั้งหมดเป็นอย่างมากโดยทั่วไปในการสร้างอาคารเพื่อการค้าในสไตล์แบบนีโอคลาสสิคที่ในช่วงเวลานี้ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นกลยุทธ์ค้าปลีกรวมทั้งที่สร้างขึ้นเพื่อใช้งานสถาปัตยกรรมอาคารในการติดต่อสื่อสารเก็บระบุให้กับ ผู้บริโภคและไม่มีให้ดูนี้และสถาปัตยกรรมมิตรอย่างสูงสุดเป็นอย่างดีพร้อมด้วยลักษณะอันโดดเด่นที่ตรงกันของธุรกิจที่ดำเนินการในแบบครอบครัวแห่งนี้ paternalist แต่ ประเภท นี้ของตัวอาคารเป็นตัวเลือกเดียวเท่านั้นสำหรับบริษัทนี้ Lewis จอห์นธุรกิจห้างสรรพสินค้า West End ที่มีฐานลูกค้าเหมือนเป็นอย่างมากที่ได้รับการพิจารณาให้เป็นโดยเขตแดนและ hollingsworth ผู้เข้าแข่งขันอยู่ใกล้กับที่ไม่นานนักทำให้ทางเลือกทางด้านสถาปัตยกรรมที่แตกต่างอย่างมากสถาปนิกงดงามจนแทบต้องตกตะลึงและประชาชนทั่วไปทั้งที่พร้อมด้วยร้านค้าแบบสมัยใหม่อย่างปีเตอร์โจนส์ใน Chelsea ความพยายามบางอย่างก็ทำให้ที่ bournes ในช่วงทศวรรษที่ 1930 s เพื่อรับชมด้วยการพัฒนาใหม่ในอาคารร้านค้าปลีก ม่านประดับอย่างต่อเนื่องแบบถาวรที่ได้ถูกเพิ่มลงด้านบน Windows จอแสดงผลในเมื่อปี 1935 นักช้อปหน้าต่างเฉดเป็นครั้งแรกในกรุงลอนดอนจะได้รับอนุญาตให้ออกจากแสงสะท้อนและฝนตกและสะท้อนถึงร้านค้าสมัยใหม่ที่ของยุโรปและอเมริกา. ในปี 1939 มีบันไดเลื่อนจัดให้บริการในการตอบสนองโดยเฉพาะเพื่อไปยังห้องโถงกลางบันไดเลื่อนที่มีชื่อเสียงที่ D . H .ที่เปิดให้บริการใหม่ได้ เทือกเขา Mount Evans ทางด้านทิศตะวันตกไปตามถนน Oxford Street . John ฝึกสอนสถาปนิกที่อธิบายไว้ใน ภายหลัง ว่า"อธิบายไว้ในที่จัดเก็บอาคารได้โดยเวลานี้กลายเป็นการทำงานในปัจจุบันและลูกค้าของเราก็อยากจะทำให้ได้สีขาวเวลานี้การพัฒนาสถาปัตยกรรมอื่นๆก็มีจุดประสงค์ที่จะจัดเก็บเพิ่มขึ้นผลพลอยได้คือของที่ระบุเป็น paternalist ใจบุญที่นายจ้าง ที่พักพนักงานเดิมก่อนสงครามโดยฝึกสอนในรูปโค้งของถนนสายจัดเก็บได้เพิ่มเติมอีกในถนนของ Gower Peninsula โดยบริษัทเดียวกันในปี 1912 ทั้งสองต่างก็เป็นสังคมโปรเกรสสีฟสำหรับช่วงเวลาของพวกเขาชวนฝึกสอนของถนนของ Gower Peninsula"มันประกอบด้วยสองและสามห้องพักแบบชุดเครื่องนอนขนาดคิงส์ไซด์บนชั้นที่ห้าที่พร้อมด้วยห้องพักที่นั่งและห้องบอลรูมขนาดใหญ่อยู่บนด้านชั้นล่างและห้องทานอาหารห้องครัวและห้องอาบน้ำส่วนกลางอยู่ในชั้นใต้ดิน พื้นที่ปลูกบนถนนเป็นระยะยาวและความทันสมัยในช่วงทศวรรษที่ 1920 s และ 30 วินาทีด้วยการเพิ่มของสระว่ายน้ำที่งดงามใน 1931 แต่ถึงอย่างไรก็ตามยังมีโครงการรองเล็กน้อยทั้งหมดได้อย่างมี ประสิทธิภาพไม่ได้เกี่ยวข้องกับการโฆษณาทางสถาปัตยกรรมแต่พร้อมด้วยการทำงานได้อย่างราบรื่นที่เก็บ. ยังอยู่ในการเปรียบเทียบยืนยง"ที่ในการตัดสินใจครั้งแรกที่ทำในอุตสาหกรรมเหล็กและหินที่เกี่ยวกับ Oxford Street จัดเก็บขนาดใหญ่ที่อยู่ในต้นช่วงปี 1920ไม่ก็เรื่องเบ็ดเตล็ดทางสถาปัตยกรรมแห่งนี้ที่ทำงานได้ดีสำหรับเขตแดนและ hollingsworth ถึงจุดอ่อนของบริษัทเมื่อนักพัฒนาหลังสงครามออกตามหาจนทั่วบริเวณสุดปลายด้านทิศตะวันตก.