Response: This statement is absurd

Response: This statement is absurd in the context of physical and sensory disabilities: denying a child a wheelchair because he will never learn to walk; denying a blind child a screenreader because he will never learn to read. However, this line of reasoning is all too common in the area of speech and language disabilities and disabilities that involve cognition. That is, if we give a child an augmentative communication device when will he learn to speak intelligibly on his own? Likewise, if we give a child assistive technology that reads to him, when will he learn to read? We need to understand the difference between technologies that serve a scaffold function that is used for a period of time and then discarded (e.g., crutches after an ankle sprain) vs. technologies that will be life long companions to compensate for a disability (e.g., a screen reader used by a blind student).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอบ: คำสั่งนี้จะไร้สาระในบริบทของความพิการทางกายภาพ และทางประสาทสัมผัส: การปฏิเสธเด็กรถเข็นเนื่องจากเขาจะไม่เคยเรียนรู้เดิน การปฏิเสธเด็กตาบอดผู้บรรยาย ผู้เป็นเนื่องจากเขาจะไม่เคยเรียนรู้การอ่าน อย่างไรก็ตาม เหตุผลบรรทัดนี้ได้ทั่วไปทั้งหมดในพื้นที่ของความพิการที่คำพูดและภาษาและความพิการที่เกี่ยวข้องกับประชาน คือ ถ้าเราให้เด็กมีอุปกรณ์สื่อสาร augmentative เมื่อจะเขาเรียนรู้ที่จะพูด intelligibly บนเขาเอง ในทำนองเดียวกัน ถ้าเราให้เด็กเทคโนโลยีที่อ่านเขา เมื่อเขาจะเรียนการอ่าน เราต้องเข้าใจความแตกต่างระหว่างเทคโนโลยีให้ฟังก์ชันนั่งร้านที่ใช้ระยะเวลา และถูกยกเลิกแล้ว (เช่น ควรหลังจากข้อเท้าแพลง) เทียบกับเทคโนโลยีที่จะมีชีวิตยาวสหายเพื่อชดเชยความพิการ (เช่น ตัวอ่านหน้าจอนักเรียนตาบอดใช้)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การตอบสนอง: คำสั่งนี้เป็นเรื่องเหลวไหลในบริบทของความพิการทางร่างกายและประสาทสัมผัส: ปฏิเสธเด็กรถเข็นเพราะเขาจะไม่ได้เรียนรู้ที่จะเดินไป; ปฏิเสธเด็กตาบอดหน้าจอเพราะเขาจะไม่เรียนรู้ที่จะอ่าน แต่สายของเหตุผลนี้มีทั้งหมดด้วยกันในพื้นที่ในการพูดและภาษาความพิการและคนพิการที่เกี่ยวข้องกับความรู้ความเข้าใจ นั่นคือถ้าเราจะให้เด็กเป็นอุปกรณ์การสื่อสารซึ่งเพิ่มขึ้นเมื่อเขาจะได้เรียนรู้ที่จะพูด intelligibly ของตัวเอง? ในทำนองเดียวกันถ้าเราให้เด็กเทคโนโลยีอำนวยความสะดวกที่อ่านกับเขาเมื่อเขาจะได้เรียนรู้ที่จะอ่าน? เราจำเป็นต้องเข้าใจความแตกต่างระหว่างเทคโนโลยีที่ให้บริการฟังก์ชั่นนั่งร้านที่ใช้สำหรับระยะเวลาหนึ่งแล้วทิ้ง (เช่นไม้ค้ำหลังจากที่ข้อเท้าแพลง) กับเทคโนโลยีที่จะมีชีวิตสหายยาวเพื่อชดเชยความพิการ (เช่น อ่านหน้าจอที่ใช้โดยนักเรียนตาบอด)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การตอบสนอง : ข้อความไร้สาระในบริบทของความบกพร่องทางกายภาพ และทางประสาทสัมผัส : ปฏิเสธเด็กรถเข็นเพราะเขาไม่เคยเรียนรู้ที่จะเดิน ปฏิเสธเด็กตาบอดเป็น screenreader เพราะเขาไม่เคยเรียนรู้ที่จะอ่าน แต่สายของเหตุผลทั้งหมดนี้เป็นเหมือนกันทั่วไปในพื้นที่ของภาษาและการพูดพิการและพิการที่เกี่ยวข้องกับการรับรู้ นั่นคือถ้าเราให้เด็กการแต่งเติมอุปกรณ์การสื่อสารเมื่อเขาจะเรียนรู้ที่จะพูด intelligibly ของเขาเอง ? เช่นเดียวกัน ถ้าเราให้เด็กเทคโนโลยีที่อ่านเขาเมื่อเขาจะเรียนรู้ที่จะอ่าน เราต้องการที่จะเข้าใจความแตกต่างระหว่างเทคโนโลยีที่ใช้นั่งร้านฟังก์ชันที่ใช้สำหรับรอบระยะเวลา แล้วทิ้ง ( เช่นไม้ค้ำหลังข้อเท้าแพลง ) กับเทคโนโลยีจะทำให้ชีวิตเพื่อนยาว เพื่อชดเชยความพิการ เช่น หน้าจอเครื่องอ่านที่ใช้โดยนักเรียนตาบอด )