Despite these elements of civil lib

Despite these elements of civil liberties and elections, independent Vietnam has never had a recognizable procedural democracy. The elections in the Republic of Vietnam during the1960 and early 1970s were rife with fraud and other abuses. For the first dozen years after the country's reunification, virtually all elections had only one candidate per office, leaving voters no choice other than not voting at all which was difficult to do and risked reprisals. Since the late 1980s, voters in most electorate have had a choice among more candidates than there are positions, but still nearly all candidates are Communist Party members. And before being listed on a ballot, potential candidates, whether Communist Party members or not, are vetted through a process dominated by local branches of the Fatherland Front,the Communist Party, and their affiliated organizations such as the Peasants' Union, Women's Union, and Youth League.
The Communist Party is Vietnam's only legal political party: and with the exception of the mud and late 1940s and the late 1980s, this has always been the situation of the government headquartered in Hanoi, and this remains so today. The third constitution of the country which in 1976 was renamed the Socialist Republic of Vietnam, stipulated that the Communist Party the 'sole leadership force for the state and society and the constitution in force today has a similar provision (Hien Phap, 1980. articl 4: Hien Phip, 2013, article 4). Although Communist Party members comprise less than 4 percent of the country's 87 million people, they typically make up over 90 percent of the delegates to the National Assembly and the overwhelming majority of representatives in the provincial, city, town,Ward, district, and subdistrict People’s Councils throughout the country. The Communist Party, a nationwide organization with branches and cells in all administrative levels in the country, works intimately with government agencies and officials at each of those levels.
The situation for civil liberties is also rather far from what one would find in a procedural democracy. Constitutional provisions for freedom to publish and speak are highly constrained. Newsstands and bookshops in Vietnam today teem with newspapers, magazines, comic books ,novels, academic texts, and other publications. Virtually all, however, are from publishers within or connected to the government, Communist Party, or other officially certified entities. Similarly, this is the case for radio and television. Although the number of domestic stations has increased during the last two decades, all are extensions of and have their programs vetted by the government and the party. Since the spread of the internet, beginning in the mid-1990s, government and Communist Party authorities have had greater difficulty monitoring and controlling mass media outlets and content. But they exert considerable effort trying. They often create "firewalls to inhibit Vietnamese from accessing sites, content, and sources deemed inappropriate, malicious, hostile,or antigovernment Authorities also use the internet and other methods to monitor what hostile, people are reading, writing, and communicating; and they then use the collected material to detain and arrest Vietnamese deemed to be spreading propaganda against the state, undermining the state, or committing other crimes.
Vietnamese citizens' rights to form organizations and associations have also been severely constrained. From the late 1950s to about 1990, only organizations and associations established by the Communist Party and agencies of the state were legal. Even religious groups had to be in organizations created or approved by state authorities. Few groups and associations managed to escape these state controls and regulations. Since the early 1990s. restrictions have lessened and people have been organizing around an increasing variety of social. economic, religious, and political interests. Still there are boundaries that people cannot cross without risking significant repercussions, including imprisonment

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ มีองค์ประกอบเหล่านี้ของเสรีภาพและการเลือกตั้ง อิสระเวียดนามไม่เคยมีประชาธิปไตยรู้จักขั้นตอนการ เลือกตั้งในสาธารณรัฐเวียดนามในช่วงต้นทศวรรษ 1970 the1960 rife ฉ้อโกงและการละเมิดสิทธิมนุษยชนอื่น ๆ ได้ สำหรับหกปีแรกหลังจากพักในประเทศ แทบทั้งหมดเลือกตั้งมีผู้สมัครเพียงคนเดียวต่อสำนักงาน ออกจากผู้ลงคะแนนไม่เลือกไม่ใช่การไม่ลงคะแนนเสียงทั้งหมดซึ่งเป็นเรื่องที่ยากที่จะทำ และ risked reprisals ตั้งแต่ปลายทศวรรษ 1980 ผู้ลงคะแนนในเขตเลือกตั้งส่วนใหญ่จะมีการเลือกผู้สมัครมากกว่ามีตำแหน่ง แต่ยังเกือบทั้งหมดผู้สมัครเป็นสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์ และก่อนที่ จะถูกแสดงรายการในการลงคะแนน ผู้ที่มีศักยภาพ ว่าคอมมิวนิสต์ฝ่ายสมาชิก หรือไม่ มี vetted ตลอดกระบวนการครอบงำ โดยเฉพาะสาขา หน้าบ้านเกิดเมืองนอน พรรคคอมมิวนิสต์ และองค์กรของพวกเขาในเครือของชาวนาสหภาพ สตรีสหภาพ และเยาวชนThe Communist Party is Vietnam's only legal political party: and with the exception of the mud and late 1940s and the late 1980s, this has always been the situation of the government headquartered in Hanoi, and this remains so today. The third constitution of the country which in 1976 was renamed the Socialist Republic of Vietnam, stipulated that the Communist Party the 'sole leadership force for the state and society and the constitution in force today has a similar provision (Hien Phap, 1980. articl 4: Hien Phip, 2013, article 4). Although Communist Party members comprise less than 4 percent of the country's 87 million people, they typically make up over 90 percent of the delegates to the National Assembly and the overwhelming majority of representatives in the provincial, city, town,Ward, district, and subdistrict People’s Councils throughout the country. The Communist Party, a nationwide organization with branches and cells in all administrative levels in the country, works intimately with government agencies and officials at each of those levels. The situation for civil liberties is also rather far from what one would find in a procedural democracy. Constitutional provisions for freedom to publish and speak are highly constrained. Newsstands and bookshops in Vietnam today teem with newspapers, magazines, comic books ,novels, academic texts, and other publications. Virtually all, however, are from publishers within or connected to the government, Communist Party, or other officially certified entities. Similarly, this is the case for radio and television. Although the number of domestic stations has increased during the last two decades, all are extensions of and have their programs vetted by the government and the party. Since the spread of the internet, beginning in the mid-1990s, government and Communist Party authorities have had greater difficulty monitoring and controlling mass media outlets and content. But they exert considerable effort trying. They often create "firewalls to inhibit Vietnamese from accessing sites, content, and sources deemed inappropriate, malicious, hostile,or antigovernment Authorities also use the internet and other methods to monitor what hostile, people are reading, writing, and communicating; and they then use the collected material to detain and arrest Vietnamese deemed to be spreading propaganda against the state, undermining the state, or committing other crimes. Vietnamese citizens' rights to form organizations and associations have also been severely constrained. From the late 1950s to about 1990, only organizations and associations established by the Communist Party and agencies of the state were legal. Even religious groups had to be in organizations created or approved by state authorities. Few groups and associations managed to escape these state controls and regulations. Since the early 1990s. restrictions have lessened and people have been organizing around an increasing variety of social. economic, religious, and political interests. Still there are boundaries that people cannot cross without risking significant repercussions, including imprisonment

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

องค์ประกอบเหล่านี้แม้จะมีเสรีภาพและการเลือกตั้งที่เป็นอิสระเวียดนามไม่เคยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยที่รู้จักขั้นตอน การเลือกตั้งในสาธารณรัฐเวียดนามในช่วง the1960 และต้นปี 1970 มีมากมายกับการทุจริตและการละเมิดสิทธิมนุษยชนอื่น ๆ สำหรับสิบปีแรกหลังจากการรวมประเทศแทบทั้งหมดมีการเลือกตั้งเพียงคนเดียวผู้สมัครต่อสำนักงานออกจากผู้มีสิทธิเลือกตั้งไม่มีทางเลือกอื่นกว่าไม่ลงคะแนนที่ทุกคนซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะทำและเสี่ยงชีวิตตอบโต้ นับตั้งแต่ช่วงปลายปี 1980 ผู้มีสิทธิเลือกตั้งในเขตเลือกตั้งส่วนใหญ่ได้มีทางเลือกมากขึ้นในหมู่ผู้สมัครกว่ามีตำแหน่ง แต่ยังคงเกือบผู้สมัครทุกคนที่เป็นสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์ และก่อนที่จะถูกระบุไว้ในการลงคะแนนเสียงผู้สมัครที่อาจเกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์หรือไม่ได้รับการตรวจสอบผ่านกระบวนการที่ถูกครอบงำโดยสาขาในประเทศของด้านหน้ามาตุภูมิพรรคคอมมิวนิสต์และองค์กรในเครือของพวกเขาเช่นชาวนาสหภาพสหภาพสตรี .
และลีกเยาวชนพรรคคอมมิวนิสต์เวียดนามเป็นเพียงพรรคการเมืองตามกฎหมายและมีข้อยกเว้นของโคลนและปลายทศวรรษที่1940 และปลายปี 1980 นี้ได้รับเสมอสถานการณ์ของรัฐบาลที่มีสำนักงานใหญ่ในกรุงฮานอยและนี้ยังคงดังนั้นวันนี้ รัฐธรรมนูญที่สามของประเทศซึ่งในปี 1976 ได้เปลี่ยนชื่อเป็นสาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนามระบุว่าพรรคคอมมิวนิสต์ 'แรงเป็นผู้นำ แต่เพียงผู้เดียวสำหรับรัฐและสังคมและรัฐธรรมนูญที่ใช้บังคับอยู่ในวันนี้มีบทบัญญัติที่คล้ายกัน (Hien ปราบ 1980 articl 4 : Hien Phip 2013 บทความ 4) แม้ว่าสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์ประกอบด้วยน้อยกว่าร้อยละ 4 ของประเทศ 87 ล้านคนพวกเขามักจะทำขึ้นมากกว่าร้อยละ 90 ของผู้เข้าร่วมประชุมกับสมัชชาแห่งชาติและส่วนใหญ่ที่ครอบงำผู้แทนฯ ในจังหวัดเมืองเมืองวอร์ดอำเภอและตำบล สภาประชาชนทั่วประเทศ พรรคคอมมิวนิสต์ซึ่งเป็นองค์กรทั่วประเทศที่มีสาขาและเซลล์ในระดับบริหารทั้งหมดในประเทศทำงานอย่างใกล้ชิดกับหน่วยงานภาครัฐและเจ้าหน้าที่ในแต่ละระดับที่.
สถานการณ์สำหรับเสรีภาพนี้ยังค่อนข้างห่างไกลจากสิ่งหนึ่งจะพบในการปกครองระบอบประชาธิปไตยในการดำเนินการ . บทบัญญัติรัฐธรรมนูญเพื่อเสรีภาพในการเผยแพร่และพูดมีข้อ จำกัด อย่างมาก หนังสือพิมพ์และร้านหนังสือในเวียดนามในวันนี้ Teem กับหนังสือพิมพ์นิตยสารหนังสือการ์ตูน, นวนิยายตำราทางวิชาการและสิ่งพิมพ์อื่น ๆ เกือบทั้งหมด แต่มีจากสำนักพิมพ์ภายในหรือเชื่อมต่อกับรัฐบาลพรรคคอมมิวนิสต์หรือหน่วยงานอื่น ๆ ที่ได้รับการรับรองอย่างเป็นทางการ ในทำนองเดียวกันนี้ในกรณีของวิทยุและโทรทัศน์ แม้ว่าจำนวนของสถานีในประเทศได้เพิ่มขึ้นในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาทั้งหมดจะขยายและได้รับการตรวจสอบโปรแกรมของพวกเขาโดยรัฐบาลและพรรค เนื่องจากการแพร่กระจายของอินเทอร์เน็ตที่เริ่มต้นในช่วงกลางทศวรรษที่ 1990 รัฐบาลและเจ้าหน้าที่พรรคคอมมิวนิสต์มีความยากลำบากมากขึ้นในการตรวจสอบและการควบคุมสื่อมวลและเนื้อหา แต่พวกเขาออกแรงพยายามความพยายามอย่างมาก พวกเขามักจะสร้าง "ไฟร์วอลล์เพื่อยับยั้งเวียดนามจากการเข้าถึงเว็บไซต์ที่เนื้อหาและแหล่งที่มาถือว่าไม่เหมาะสมที่เป็นอันตรายที่ไม่เป็นมิตรหรือต่อต้านรัฐบาลเจ้าหน้าที่ยังใช้อินเทอร์เน็ตและวิธีการอื่น ๆ ในการตรวจสอบสิ่งที่เป็นมิตรคนอ่านการเขียนและการสื่อสารและพวกเขาแล้ว ใช้วัสดุที่เก็บกักและจับกุมชาวเวียดนามถือว่าเป็นการโฆษณาชวนเชื่อต่อต้านรัฐลอบทำลายรัฐหรือก่ออาชญากรรมอื่น ๆ .
สิทธิพลเมืองเวียดนาม 'ในรูปแบบองค์กรและสมาคมยังได้รับการ จำกัด อย่างรุนแรง. จากช่วงปลายปี 1950 ถึงประมาณปี 1990 เพียงองค์กรและสมาคมที่จัดตั้งขึ้นโดยพรรคคอมมิวนิสต์และหน่วยงานของรัฐที่อยู่ทางกฎหมาย. กลุ่มศาสนาแม้จะต้องอยู่ในองค์กรที่สร้างหรือได้รับอนุมัติจากหน่วยงานของรัฐ. ไม่กี่กลุ่มและสมาคมการจัดการที่จะหลบหนีการควบคุมของรัฐเหล่านี้และกฎระเบียบ. ตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 1990 ข้อ จำกัด ได้ลดลงและคนที่ได้รับการจัดรอบที่เพิ่มขึ้นของความหลากหลายทางสังคม. เศรษฐกิจศาสนาและผลประโยชน์ทางการเมือง ยังคงมีขอบเขตที่ผู้คนไม่สามารถข้ามโดยไม่ต้องเสี่ยงผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญรวมถึงจำคุก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้จะมีองค์ประกอบเหล่านี้ของสิทธิเสรีภาพและการเลือกตั้งที่เป็นอิสระ เวียดนาม ไม่เคยได้รู้จักกระบวนการประชาธิปไตย การเลือกตั้งในสาธารณรัฐเวียดนามในช่วง the1960 และต้น 1970 คือ rife กับการฉ้อโกงและการละเมิดอื่น ๆ สำหรับปีโหลแรกหลังรวมของประเทศ การเลือกตั้งเกือบทั้งหมด มีเพียงหนึ่งผู้สมัครต่อสำนักงานจากผู้มีสิทธิเลือกตั้ง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไม่โหวตเลย ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะทำและเพื่อการแก้แค้น ตั้งแต่ปลายทศวรรษ 1980 , ผู้มีสิทธิเลือกตั้งในเขตเลือกตั้งมากที่สุด ต้องเลือกระหว่างผู้สมัครมากกว่า มีตำแหน่ง แต่ยังเกือบทั้งหมด โดยมีสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์ และก่อนที่จะถูกแสดงบนบัตร ผู้สมัครที่มีศักยภาพ ไม่ว่าสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์ หรือ ไม่มีการตรวจสอบผ่านกระบวนการครอบงำโดยสาขาท้องถิ่นของมาตุภูมิด้านหน้า พรรคคอมมิวนิสต์ และองค์กรในเครือ เช่น สหภาพชาวนา สหภาพสตรีและลีกเยาวชน
พรรคคอมมิวนิสต์เวียดนามเป็นเพียงกฎหมายพรรคการเมือง และมีข้อยกเว้นของโคลนและปลายทศวรรษที่ 1940 และปลาย 1980นี่เป็นสถานการณ์ของรัฐบาลสำนักงานใหญ่ตั้งอยู่ในฮานอย และยังคงวันนี้ รัฐธรรมนูญของประเทศที่สามซึ่งในปี 1976 ได้เปลี่ยนชื่อเป็น สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม ระบุว่า พรรคคอมมิวนิสต์ของผู้นำแต่เพียงผู้เดียว บังคับให้รัฐและสังคมและรัฐธรรมนูญในวันนี้มีการบังคับกัน ( เ ยนภาพ 2523 articl 4 : Hien phip , 2013 ,ข้อที่ 4 ) ถึงแม้ว่าสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์ประกอบด้วยน้อยกว่าร้อยละ 4 ของประเทศ 87 ล้านคน พวกเขามักจะให้ขึ้นกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ของผู้แทนสมัชชาแห่งชาติ และทำให้ส่วนใหญ่ของสภาผู้แทนราษฎรในจังหวัด , เมือง , เมือง , วอร์ด , อำเภอ , ตำบล ประชาชนของเทศบาลทั่วประเทศ พรรคคอมมิวนิสต์องค์กรที่มีสาขาทั่วประเทศ และเซลล์ในระดับการบริหารงานทั้งหมดในประเทศ ทำงานอย่างใกล้ชิดกับหน่วยงานของรัฐบาลและเจ้าหน้าที่ในแต่ละระดับนั้น
สถานการณ์สิทธิเสรีภาพก็ค่อนข้างไกลจากสิ่งที่จะพบในขั้นตอนประชาธิปไตย . รัฐธรรมนูญกำหนดให้เสรีภาพในการเผยแพร่ และพูดขอบังคับแผงหนังสือและร้านหนังสือในเวียดนามในวันนี้เต็มไปด้วยหนังสือพิมพ์ นิตยสาร หนังสือการ์ตูน นิยาย ตำราวิชาการ และสิ่งพิมพ์อื่น ๆ เกือบทั้งหมด อย่างไรก็ตาม จากผู้เผยแพร่ภายในหรือเชื่อมต่อกับรัฐบาลพรรคคอมมิวนิสต์ หรืออื่น ๆอย่างเป็นทางการได้รับการรับรององค์กร . ในทํานองเดียวกัน เป็นกรณีนี้สำหรับวิทยุและโทรทัศน์แม้ว่าจำนวนสถานีในประเทศมีเพิ่มขึ้นในช่วง 2 ทศวรรษที่ผ่านมา ทั้งหมดเป็นส่วนขยายของโปรแกรมของพวกเขาและตรวจสอบโดยรัฐบาล และพรรค เนื่องจากการแพร่กระจายของอินเทอร์เน็ตที่เริ่มต้นในกลางปี 1990 , เจ้าหน้าที่รัฐบาลและพรรคคอมมิวนิสต์มีความยากลำบากมากขึ้นการตรวจสอบและการควบคุมมวลสื่อและเนื้อหาแต่พวกเขาออกแรงมาก ความพยายาม พยายาม พวกเขามักจะสร้าง " ไฟร์วอลล์ในการยับยั้งเวียดนามจากการเข้าถึงเว็บไซต์ , เนื้อหา , และแหล่งถือว่าไม่เหมาะสมเป็นอันตรายเป็นศัตรู หรือผู้มีอำนาจตัดสินใจ ยังใช้อินเทอร์เน็ตและวิธีการอื่น ๆเพื่อตรวจสอบสิ่งที่เป็นปฏิปักษ์ คน อ่าน เขียน และสื่อสาร ;และพวกเขาก็ใช้เก็บวัสดุในการควบคุมตัว จับกุมชาวเวียดนามถือว่าเป็น การกระจายโฆษณาต่อต้านรัฐ เน้นสภาพ หรือการก่ออาชญากรรมอื่น ๆ
ของประชาชนเวียดนามสิทธิในรูปแบบองค์กรและสมาคมยังได้รับการบังคับ จากปลายปี 1950 ประมาณ 1990เพียง องค์กรและสมาคมที่จัดตั้งขึ้นโดยพรรคคอมมิวนิสต์ และหน่วยงานของรัฐมีกฎหมาย แม้แต่กลุ่มศาสนาต้องเป็นองค์กรที่สร้างหรือได้รับการอนุมัติโดยหน่วยงานของรัฐ กลุ่มน้อยและสมาคมได้หลบหนีการควบคุมของรัฐและกฎระเบียบเหล่านี้ . ตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษที่ 1990ข้อ จำกัด ไม่มีจืดจาง และคนได้รับการจัดรอบการเพิ่มความหลากหลายของสังคม เศรษฐกิจ , ศาสนา , และผลประโยชน์ทางการเมือง ยังคงมีขอบเขตที่คนไม่สามารถข้ามโดยไม่ต้องเสี่ยงผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญ ได้แก่ เรือนจำ