By AkiraTranslated by Hamish SmithF

By Akira
Translated by Hamish Smith

Far, far away from the hustle and the bustle of the city, in a valley deep in the mountains, where it becomes difficult to tell the the road from the wilderness, there is a small village. It’s so far removed from civilization that the people of the village would sometimes go years at a time without speaking to an outsider. I was abandoned by that village.

Who was the fool? My mother? My father?

Some outsiders had arrived in the village for the first time in many a year. They sold works of art unlike anything even the oldest members of the village had ever seen. But they hadn’t purposely travelled to the village. A long period of rain had caused a cliff to collapse and block the road, which in turn forced them off the trail more and more until eventually they found themselves at the village with no where else to go. They brought things from far away lands, merry stories rousing torrents of laughter, gorgeous dancing girls and a man who played the harp. That man was my father.

He stole a young woman’s heart with a single glance. That young woman was my mother, a woman who knew nothing more than working the fields and knitting hemp. The travellers only stayed for a few days while the weather cleared up, but that was enough time to create me. My mother couldn’t keep me a secret. Everyone in the village knew each other and everything that was said at home, even within your own family, would be overheard by someone.

They knew right away that my father wasn’t in the village any more. They thought that you could leave a single child to raise itself. Everyone in the village, even the one who gave birth, was afraid of the blood of an outsider being mixed with that of their own. They wouldn’t stand for the bloodline of drifter living on in the village. They pretended like I had never happened.

It all started one clear summer’s night when they threw their baby, me, from the crumbled cliff. The glimmering stars high above looked like the spirit of the baby, as if I had already risen to the heavens. How could a baby, who couldn’t yet see, understand what was happening? I, the one they threw from the cliff, was embraced by the forest. The spirits of the forest showed little compassion, despised boredom and were had grown tired of the village, so they had been very interested in the boisterous visitors who had shown up little over a year ago.

The spirits of the forest expected me to be like those travellers. To give them the beauty and the wonder and the laughter that they had brought with them. That’s why the spirits of the forest, whom couldn’t be seen, saved me and raised me. However they raised me much differently than a human would have. They fed me strange fruits, put me down on a bed of moss and first taught me the words of the wind. Eventually I had grown, was smiling brightly and dancing to music. They had raised me into a wonderful looking young lady.

Though just because I looked wonderful didn’t mean that I was, in the depths of my soul, a wonderful person. A part of me had been twisted, having been raised without human sensitivity. I was missing emotion and my soul had turned black. The spirits of the forest were very pleased with the way I had turned out. They loved me, especially my twisted soul. What the spirits of the forest wanted was something to ease the boredom, and a girl who no longer had the heart of a human filled that role perfectly.

Nineteen years. Just short of twenty. I was older than my mother was when she met my father, but not as old as my father when he had met my mother. Nothing changed in the village over the months and years, and all had forgotten about the abandoned baby.

The village hadn’t changed, but the those who made up the village had. The village elders, the ones who had taken in the travelling entertainers, had died and new babies had been born. A woman of child-bearing age had become the wife of a man in the village and had soon given birth. As a matter of course this young woman had married a man from the village, but it was as if she was nothing. Or perhaps more to the point, for people of the village, she was never there.

The pair had seven children, and of those, four died. Only the first born, the third born and the sixth born lived on. Truth be told, the first born would laugh every time the number of his brethren grew less. His eyes sparkled amber, which the spirits of the forest so loved. The only thing that those brothers and sisters in that closed and tiresome village had in common was their smiling faces.

The daughters looked like their father. The sons looked like their mother. That was the thinking of the human world. I guess that would mean I look a lot like my father. I wonder if I inherited my laugh from him as well. My little brother’s laugh would sound like my mother’s.

The spirits of the forest never really forgave me for going back to the world of the humans. The spirits of the forest tempted me. They tried to lead me astray from the path leading away.

“…show us a performance even more amazing than the last”, is what they said.

“Hey, remember who you’re talking to. It will be simple.”

Because I was only human when I was born. I haven’t been since.

***

There was heavy rain just before the start of spring. It poured down for a long while and formed a body of water in the valley. The water eventually crumbled the rock, sent a river of mud downhill and destroyed the cliff. The people who couldn’t wait for the road to be passable forged their own path through the surrounding wilderness and eventually stumbled upon the old village. There were pilgrims and merchants and messengers and soldiers and a young woman who played the harp.

They brought with them exotic foods, fabrics and news which the villagers had never seen, and over the course of a few days the people of the village began to soften. Among the travellers was one who shone brighter than all the rest. She was a young lady who sang songs so sweet that you would think her dreamy voice was one with her harp and not human at all. Her voice would go high and low with the strangest timing, and would snap the listener back to reality just as they were about to doze off. A wall of people would form around her whenever she sang and even those little creatures of the forest, like the birds and the deer, would come to listen.

There was one young man who adored not the young woman’s songs, but the young woman herself. He was too old to be called a boy, and smiled too innocently to be called a man. Though you could say the same about the light that that shone from the young lady’s eyes, as she too was once a young girl.

She sang.
She smiled.
She held out her hand.

The young man, lost in the music, took her hand.

Before they knew it, the sun, not the rain, came down on the village. The travellers all started to disappear, back to their journeys, one by one, until the last one had left. The young lady with the dreamy voice was also gone. She disappeared, as if carried away by the wind, and no one seemed to notice. The village returned to predictable tranquillity once all the outsiders had gone.

***

She was beautiful. You knew that in the instant you met her. There weren’t all that many people in the village you would call young. One’s beauty or ugliness was not something that people cared much about. And even if there was a single person beautiful enough to be worth mentioning, or someone ugly enough, it wouldn’t fill your belly. There wasn’t much point to it. The only things of beauty existed in legends and had no meaning in reality, that was just a matter of course. They were probably people from legends based in reality. A poet, a bard, call her what you will.

Till the fields, raise cattle, catch fish. There was no other work to be done in the village. Travelling, let alone as a woman, would be anything but normal. Not to mention that she was just a woman who was trapped while the rain poured down for a short while. Even if the people of the village hated outsiders, it wasn’t the thieves, or the cannibals either. Indeed, it was the guests who gained permission to stay in the village for a few days.

All the same, the young, or the childish, would praise the young woman’s beauty, one after the other, and then disappear. All they had were a few simple words. The young man looked upon that beauty and couldn’t tear his eyes away. He was unable to say anything. He should have just told her what he was thinking.

If you praised her shimmering black hair, her voice so clear that it almost felt cold or her smile like the shimmering sun in the middle of winter, she would, well, who knows. The things about her that were worthy of compliments are so many that you couldn’t say anything at all. This much was true. There is no way that a woman would search for a man who could do nothing but look at her. Even if she looked his way suggestively, it had no real meaning, and even if it did, she was different to those listening and watching… She was one of the other travellers.

There was no way that he could refuse her hand when she held it out to him. She was just far enough that she might, or might not, touch him. There was no one else. She was motioning to him. He was so happy. He was just a simple man. She might just be mocking him. If it were someone from the outside, they wouldn’t refuse her hand, they would plainly take it. They would tease each other and enjoy themselves. She should just laugh and call him a happy villager. It would be impossible to trade the honour of being chosen for anything else, it was too wonderful a thing.

Three days passed. That was as long as the rains kept that beautiful woman in the village. The young woman then disappeared without a word. It was like she had never been there at all. She left not a single foot print. That was the hard truth. The young man didn’t know how to express himself after that happ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยอากิระแปล โดย Hamish Smithไกล ห่างไกลจากความเร่งรีบและคึกคักของเมือง ในหุบเขาลึกในภูเขา ซึ่งจะกลายเป็นยากที่จะบอกอยู่จากถิ่นทุรกันดาร มีหมู่บ้านเล็ก ๆ จนเอาจากอารยธรรมที่ชาวหมู่บ้านบางครั้งจะไปปีละครั้งโดยไม่พูดถึงบุคคลภายนอกที่ ฉันถูกยกเลิก โดยที่วิลเลจคนโง่ถูกคน แม่ของฉัน พ่อหรือไม่บุคคลภายนอกบางอย่างมาถึงในหมู่บ้านเป็นครั้งแรกในหลายปี พวกเขาขายผลงานของศิลปะต่างจากอะไรแม้เคยเห็นสมาชิกเก่าแก่ของหมู่บ้าน แต่พวกเขาไม่ได้จงใจเดินทางไปหมู่บ้าน ระยะเวลาที่ยาวนานของฝนได้เกิดหน้าผา ที่บล็อกอยู่ ซึ่งจะบังคับปิดทางขึ้น และมากขึ้นจนในที่สุด พวกเขาพบตัวเองที่หมู่บ้าน มีไม่อื่นไป พวกเขานำสิ่งจากแดนไกล เรื่องราวสุขสันต์ torrents หัวเราะ เต้นรำหญิงและคนเล่นฮาร์ปสวยเร้าใจ คนที่เป็นพ่อเขาขโมยหัวใจของหญิงสาวกับคร่าว ๆ เดี่ยว หญิงสาวที่ถูกแม่ ผู้หญิงที่รู้อะไรมากกว่าทำงานฟิลด์ และป่านถักไหมพรม นักท่องเที่ยวที่เหมาะสำหรับไม่กี่วันขณะอากาศล้างขึ้น แต่ที่มีเวลาพอที่จะสร้างฉัน แม่ของฉันไม่ให้ฉันเป็นความลับ ทุกคนในหมู่บ้านรู้กันและทุกอย่างที่กล่าวในบ้าน ภายในครอบครัวของคุณเอง แม้จะเป็น overheard บุคคลThey knew right away that my father wasn’t in the village any more. They thought that you could leave a single child to raise itself. Everyone in the village, even the one who gave birth, was afraid of the blood of an outsider being mixed with that of their own. They wouldn’t stand for the bloodline of drifter living on in the village. They pretended like I had never happened.It all started one clear summer’s night when they threw their baby, me, from the crumbled cliff. The glimmering stars high above looked like the spirit of the baby, as if I had already risen to the heavens. How could a baby, who couldn’t yet see, understand what was happening? I, the one they threw from the cliff, was embraced by the forest. The spirits of the forest showed little compassion, despised boredom and were had grown tired of the village, so they had been very interested in the boisterous visitors who had shown up little over a year ago.The spirits of the forest expected me to be like those travellers. To give them the beauty and the wonder and the laughter that they had brought with them. That’s why the spirits of the forest, whom couldn’t be seen, saved me and raised me. However they raised me much differently than a human would have. They fed me strange fruits, put me down on a bed of moss and first taught me the words of the wind. Eventually I had grown, was smiling brightly and dancing to music. They had raised me into a wonderful looking young lady.Though just because I looked wonderful didn’t mean that I was, in the depths of my soul, a wonderful person. A part of me had been twisted, having been raised without human sensitivity. I was missing emotion and my soul had turned black. The spirits of the forest were very pleased with the way I had turned out. They loved me, especially my twisted soul. What the spirits of the forest wanted was something to ease the boredom, and a girl who no longer had the heart of a human filled that role perfectly.Nineteen years. Just short of twenty. I was older than my mother was when she met my father, but not as old as my father when he had met my mother. Nothing changed in the village over the months and years, and all had forgotten about the abandoned baby.The village hadn’t changed, but the those who made up the village had. The village elders, the ones who had taken in the travelling entertainers, had died and new babies had been born. A woman of child-bearing age had become the wife of a man in the village and had soon given birth. As a matter of course this young woman had married a man from the village, but it was as if she was nothing. Or perhaps more to the point, for people of the village, she was never there.The pair had seven children, and of those, four died. Only the first born, the third born and the sixth born lived on. Truth be told, the first born would laugh every time the number of his brethren grew less. His eyes sparkled amber, which the spirits of the forest so loved. The only thing that those brothers and sisters in that closed and tiresome village had in common was their smiling faces.The daughters looked like their father. The sons looked like their mother. That was the thinking of the human world. I guess that would mean I look a lot like my father. I wonder if I inherited my laugh from him as well. My little brother’s laugh would sound like my mother’s.The spirits of the forest never really forgave me for going back to the world of the humans. The spirits of the forest tempted me. They tried to lead me astray from the path leading away.“…show us a performance even more amazing than the last”, is what they said.“Hey, remember who you’re talking to. It will be simple.”Because I was only human when I was born. I haven’t been since.***There was heavy rain just before the start of spring. It poured down for a long while and formed a body of water in the valley. The water eventually crumbled the rock, sent a river of mud downhill and destroyed the cliff. The people who couldn’t wait for the road to be passable forged their own path through the surrounding wilderness and eventually stumbled upon the old village. There were pilgrims and merchants and messengers and soldiers and a young woman who played the harp.They brought with them exotic foods, fabrics and news which the villagers had never seen, and over the course of a few days the people of the village began to soften. Among the travellers was one who shone brighter than all the rest. She was a young lady who sang songs so sweet that you would think her dreamy voice was one with her harp and not human at all. Her voice would go high and low with the strangest timing, and would snap the listener back to reality just as they were about to doze off. A wall of people would form around her whenever she sang and even those little creatures of the forest, like the birds and the deer, would come to listen.There was one young man who adored not the young woman’s songs, but the young woman herself. He was too old to be called a boy, and smiled too innocently to be called a man. Though you could say the same about the light that that shone from the young lady’s eyes, as she too was once a young girl.She sang.She smiled.She held out her hand.The young man, lost in the music, took her hand.Before they knew it, the sun, not the rain, came down on the village. The travellers all started to disappear, back to their journeys, one by one, until the last one had left. The young lady with the dreamy voice was also gone. She disappeared, as if carried away by the wind, and no one seemed to notice. The village returned to predictable tranquillity once all the outsiders had gone.
***

She was beautiful. You knew that in the instant you met her. There weren’t all that many people in the village you would call young. One’s beauty or ugliness was not something that people cared much about. And even if there was a single person beautiful enough to be worth mentioning, or someone ugly enough, it wouldn’t fill your belly. There wasn’t much point to it. The only things of beauty existed in legends and had no meaning in reality, that was just a matter of course. They were probably people from legends based in reality. A poet, a bard, call her what you will.

Till the fields, raise cattle, catch fish. There was no other work to be done in the village. Travelling, let alone as a woman, would be anything but normal. Not to mention that she was just a woman who was trapped while the rain poured down for a short while. Even if the people of the village hated outsiders, it wasn’t the thieves, or the cannibals either. Indeed, it was the guests who gained permission to stay in the village for a few days.

All the same, the young, or the childish, would praise the young woman’s beauty, one after the other, and then disappear. All they had were a few simple words. The young man looked upon that beauty and couldn’t tear his eyes away. He was unable to say anything. He should have just told her what he was thinking.

If you praised her shimmering black hair, her voice so clear that it almost felt cold or her smile like the shimmering sun in the middle of winter, she would, well, who knows. The things about her that were worthy of compliments are so many that you couldn’t say anything at all. This much was true. There is no way that a woman would search for a man who could do nothing but look at her. Even if she looked his way suggestively, it had no real meaning, and even if it did, she was different to those listening and watching… She was one of the other travellers.

There was no way that he could refuse her hand when she held it out to him. She was just far enough that she might, or might not, touch him. There was no one else. She was motioning to him. He was so happy. He was just a simple man. She might just be mocking him. If it were someone from the outside, they wouldn’t refuse her hand, they would plainly take it. They would tease each other and enjoy themselves. She should just laugh and call him a happy villager. It would be impossible to trade the honour of being chosen for anything else, it was too wonderful a thing.

Three days passed. That was as long as the rains kept that beautiful woman in the village. The young woman then disappeared without a word. It was like she had never been there at all. She left not a single foot print. That was the hard truth. The young man didn’t know how to express himself after that happ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยอากิระแปลโดยแฮมมิชสมิ ธ ไกลห่างไกลจากความวุ่นวายของเมืองในหุบเขาลึกในภูเขาที่มันจะกลายเป็นเรื่องยากที่จะบอกถนนจากถิ่นทุรกันดารมีเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ก็เพื่อให้ห่างไกลจากอารยธรรมว่าคนของหมู่บ้านบางครั้งจะไปปีในเวลาโดยไม่ต้องพูดถึงบุคคลภายนอก ฉันถูกทอดทิ้งจากหมู่บ้านที่. ใครคือคนโง่? แม่ของฉัน? พ่อของฉัน? บุคคลภายนอกบางส่วนได้เดินทางมาถึงในหมู่บ้านเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี พวกเขาขายผลงานศิลปะไม่เหมือนสิ่งที่แม้แต่สมาชิกเก่าแก่ที่สุดของหมู่บ้านเคยเห็น แต่พวกเขาไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเดินทางไปยังหมู่บ้าน ระยะเวลาที่ยาวนานของฝนที่เกิดจากหน้าผาที่จะยุบและปิดกั้นถนนซึ่งจะบังคับให้พวกเขาออกจากเส้นทางมากขึ้นจนในที่สุดพวกเขาก็พบว่าตัวเองในหมู่บ้านที่ไม่มีที่อื่นที่จะไป พวกเขานำสิ่งจากดินแดนห่างไกลเรื่องราวความสุขเพลงเร้าใจของเสียงหัวเราะสาวเต้นที่งดงามและคนที่เล่นพิณที่ ผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อของฉัน. เขาขโมยหัวใจของหญิงสาวได้อย่างเดียว หญิงสาวที่เป็นแม่ของฉันผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้ว่าไม่มีอะไรมากไปกว่าการทำงานในทุ่งนาและป่านถัก นักท่องเที่ยวอยู่เพียงไม่กี่วันในขณะที่สภาพอากาศล้างขึ้น แต่นั่นก็เป็นเวลาพอที่จะสร้างฉัน แม่ของฉันไม่สามารถให้ฉันเป็นความลับ ทุกคนในหมู่บ้านรู้ว่าแต่ละอื่น ๆ และทุกอย่างที่เขาบอกว่าที่บ้านแม้จะอยู่ในครอบครัวของตัวเองจะได้รับการได้ยินจากคน. พวกเขารู้ทันทีว่าพ่อของฉันไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านใด ๆ มากขึ้น พวกเขาคิดว่าคุณสามารถออกจากเด็กคนเดียวที่จะยกระดับตัวเอง ทุกคนในหมู่บ้านแม้หนึ่งที่ทำให้เกิดกลัวเลือดคนนอกถูกผสมกับที่ของตัวเอง พวกเขาจะไม่ยืนสายเลือดของคนเร่ร่อนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน พวกเขาแกล้งทำเป็นเหมือนฉันไม่เคยเกิดขึ้น. มันทั้งหมดเริ่มต้นในคืนหนึ่งในช่วงฤดูร้อนที่ชัดเจนเมื่อพวกเขาโยนทารกของพวกเขา, ฉันมาจากหน้าผาร่วง ดาวมองวามสูงเหนือเช่นจิตวิญญาณของทารกเช่นถ้าฉันได้เกิดขึ้นแล้วสวรรค์ วิธีการได้ลูกที่จะยังไม่เห็นเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น? ผมคนหนึ่งที่พวกเขาโยนมาจากหน้าผาที่ถูกโอบล้อมด้วยป่า วิญญาณของป่าพบความเมตตาเล็ก ๆ น้อย ๆ เกลียดความเบื่อหน่ายและมีการเติบโตเหนื่อยของหมู่บ้านเพื่อให้พวกเขาได้รับความสนใจอย่างมากในการเข้าชมอาสาสมัครที่ได้แสดงให้เห็นถึงน้อยกว่าปีที่ผ่านมา. วิญญาณของป่าที่คาดว่าฉันจะเป็นเหมือน ผู้ที่เดินทาง เพื่อให้พวกเขามีความงามและความสงสัยและเสียงหัวเราะที่พวกเขาได้นำกับพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่วิญญาณของป่าซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้บันทึกฉันและเติบโตฉัน อย่างไรก็ตามพวกเขายกฉันมากที่แตกต่างกว่าจะมีมนุษย์ พวกเขาเลี้ยงฉันผลไม้แปลก ๆ ใส่ฉันลงบนเตียงของมอสและเป็นครั้งแรกสอนให้ฉันคำพูดของลม ในที่สุดผมก็เพิ่มขึ้นเป็นรอยยิ้มสดใสและเต้นรำไปกับเสียงเพลง พวกเขาได้ยกให้ฉันเป็นที่ยอดเยี่ยมหญิงสาวมอง. แม้เพียงเพราะผมมองที่ยอดเยี่ยมไม่ได้หมายความว่าผมอยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณของฉันเป็นคนที่ยอดเยี่ยม ส่วนหนึ่งของฉันได้รับการบิดที่ได้รับการเลี้ยงดูโดยไม่ต้องมีความไวของมนุษย์ ผมก็หายไปอารมณ์และจิตวิญญาณของฉันได้กลายเป็นสีดำ วิญญาณของป่ามีความยินดีมากกับวิธีที่ผมได้เปิดออก พวกเขารักผมโดยเฉพาะจิตวิญญาณของฉันบิด สิ่งที่จิตวิญญาณของป่าอยากเป็นอะไรบางอย่างที่จะบรรเทาความเบื่อหน่ายและผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้มีหัวใจของความเป็นมนุษย์ที่เต็มไปบทบาทที่สมบูรณ์แบบ. เก้าปี เพียงแค่สั้น ๆ ของยี่สิบ ผมก็แก่กว่าแม่ของฉันก็คือตอนที่เธอได้พบกับพ่อของฉัน แต่ไม่ได้เช่นเดิมเป็นพ่อของฉันเมื่อเขาได้พบกับแม่ของฉัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในหมู่บ้านในช่วงหลายเดือนและปีที่ผ่านมาและได้ลืมเกี่ยวกับทารกที่ถูกทอดทิ้ง. หมู่บ้านไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ผู้ที่สร้างขึ้นในหมู่บ้านมี ผู้สูงอายุหมู่บ้านคนที่ได้รับความบันเทิงในการเดินทางที่เสียชีวิตและทารกใหม่ได้เกิด ของผู้หญิงวัยเจริญพันธุ์ได้กลายเป็นภรรยาของชายคนหนึ่งในหมู่บ้านและได้รับเร็ว ๆ นี้เกิด เป็นเรื่องของหลักสูตรหญิงสาวคนนี้ได้แต่งงานกับชายคนหนึ่งจากหมู่บ้าน แต่มันก็เหมือนกับว่าเธอเป็นอะไร หรือบางทีอาจจะมากขึ้นไปยังจุดที่ผู้คนในหมู่บ้านที่เธอไม่เคยมี. ทั้งคู่มีลูกเจ็ดและของผู้ที่สี่เสียชีวิต เฉพาะคนแรกที่เกิดที่สามเกิดและที่หกเกิดอาศัยอยู่บน ความจริงจะบอกคนแรกที่เกิดจะหัวเราะทุกครั้งที่จำนวนพี่น้องของเขาที่ขยายตัวน้อยลง ดวงตาของเขาเป็นประกายสีเหลืองซึ่งจิตวิญญาณของป่าเพื่อให้คนที่คุณรัก สิ่งเดียวที่พี่ชายและน้องสาวของผู้ที่อยู่ในหมู่บ้านที่ปิดและน่าเบื่อมีเหมือนกันก็คือใบหน้ายิ้มของพวกเขา. ลูกสาวดูเหมือนพ่อของพวกเขา บุตรชายดูเหมือนแม่ของพวกเขา นั่นคือความคิดของโลกมนุษย์ ฉันเดาว่าจะหมายถึงผมมองมากเหมือนพ่อของฉัน ฉันสงสัยว่าฉันได้รับการถ่ายทอดเสียงหัวเราะของฉันจากเขาเช่นกัน หัวเราะน้องชายคนเล็กของฉันจะเสียงเหมือนแม่ของฉัน. วิญญาณของป่าไม่เคยยกโทษจริงๆฉันเพื่อที่จะกลับไปโลกของมนุษย์ วิญญาณของป่าทดลองเรา พวกเขาพยายามที่จะทำให้ฉันหลงทางจากเส้นทางที่นำไป. "... แสดงให้เราเห็นผลการดำเนินงานที่น่าตื่นตาตื่นใจมากขึ้นกว่าที่ผ่านมา" เป็นสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า. "เฮ้อย่าลืมคนที่คุณกำลังพูดคุยกับ มันจะง่าย. "เพราะผมเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวเมื่อผมเกิด ผมยังไม่ได้รับตั้งแต่. *** มีฝนตกหนักเป็นเพียงก่อนเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิ มันไหลรินลงมาในขณะที่ยาวและเกิดขึ้นร่างของน้ำในหุบเขา น้ำในที่สุดก็ร่วงหินส่งแม่น้ำโคลนดาวน์ฮิลล์และทำลายหน้าผา คนที่ไม่สามารถรอสำหรับถนนที่จะผ่านไปได้ปลอมแปลงเส้นทางของตัวเองผ่านป่าโดยรอบและในที่สุดก็สะดุดเมื่อหมู่บ้านเก่า มีผู้แสวงบุญและร้านค้าและผู้สื่อสารและทหารและหญิงสาวคนหนึ่งที่เล่นพิณ. พวกเขามากับพวกเขาอาหารที่แปลกใหม่, ผ้าและข่าวที่ชาวบ้านไม่เคยเห็นและในช่วงไม่กี่วันที่คนของหมู่บ้านที่จะเริ่มต้นกับ ทำให้นิ่ม ในบรรดานักท่องเที่ยวเป็นคนหนึ่งที่ส่องสว่างกว่าส่วนที่เหลือทั้งหมด เธอเป็นหญิงสาวที่ร้องเพลงหวานที่คุณจะคิดว่าเสียงเหมือนฝันของเธอเป็นหนึ่งเดียวกับพิณและไม่ใช่มนุษย์ของเธอที่ทุกคน เสียงของเธอจะไปที่สูงและต่ำกับระยะเวลาที่แปลกประหลาดและจะตะครุบฟังกลับไปที่ความเป็นจริงเช่นเดียวกับที่พวกเขากำลังจะหลับใน ผนังของคนจะเป็นรอบ ๆ ตัวเธอเมื่อใดก็ตามที่เธอร้องเพลงและแม้ผู้ที่สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ ของป่าเช่นนกและกวางที่จะมาฟัง. มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ชื่นชอบไม่ได้เป็นเพลงของหญิงสาว แต่หญิงสาวที่ตัวเอง . เขาเป็นคนที่แก่เกินไปที่จะถูกเรียกว่าเด็กผู้ชายคนหนึ่งมากเกินไปและยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจที่จะเรียกว่าชายคนหนึ่ง แม้ว่าคุณอาจจะบอกว่าเหมือนกันเกี่ยวกับแสงที่ส่องจากดวงตาของหญิงสาวขณะที่เธอเคยเป็นมากเกินไปเด็กสาว. เธอร้องเพลง. เธอยิ้ม. เธอยื่นออกมามือของเธอ. ชายหนุ่มหายไปในเพลงพาเธอ มือ. ก่อนที่พวกเขารู้ว่าดวงอาทิตย์ไม่ได้ฝนลงมาในหมู่บ้าน นักท่องเที่ยวทั้งหมดที่ตั้งขึ้นให้หายไปได้กลับไปเดินทางของพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่งจนคนสุดท้ายที่มีเหลือ หญิงสาวที่มีความฝันเสียงก็หายไปยัง เธอหายไปเช่นถ้าดำเนินการไปตามลมและดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็น หมู่บ้านกลับไปที่ความเงียบสงบที่คาดการณ์ครั้งหนึ่งบุคคลภายนอกทั้งหมดได้หายไป. *** เธอเป็นที่สวยงาม คุณรู้ว่าในทันทีที่คุณได้พบกับเธอ มีไม่ใช่สิ่งที่หลาย ๆ คนในหมู่บ้านที่คุณจะเรียกหนุ่ม ความงามหนึ่งหรือความน่ากลัวไม่ได้เป็นสิ่งที่ผู้คนได้รับการดูแลมากเกี่ยวกับ และแม้ว่าจะมีคนเพียงคนเดียวที่สวยงามพอที่จะเป็นมูลค่าการกล่าวขวัญหรือคนที่น่าเกลียดมากพอก็จะไม่เติมท้องของคุณ ไม่มีจุดมากไป สิ่งเดียวของความงามอยู่ในตำนานและมีความหมายในความเป็นจริงไม่ว่าเป็นเพียงเรื่องของหลักสูตร พวกเขาได้รับอาจจะเป็นคนที่มาจากตำนานในความเป็นจริงตาม กวี, กวี, เรียกเธอว่าสิ่งที่คุณจะ. จนถึงทุ่งเลี้ยงวัวจับปลา มีงานอื่น ๆ ไม่ได้ที่จะต้องทำในหมู่บ้าน การเดินทางให้อยู่คนเดียวในขณะที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะเป็นอะไร แต่ปกติ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกขังอยู่ในขณะที่ฝนเทลงในระยะสั้น แม้ว่าผู้คนในหมู่บ้านเกลียดชังบุคคลภายนอกก็ไม่ได้ขโมยหรือมนุษย์อย่างใดอย่างหนึ่ง อันที่จริงมันก็เป็นแขกที่มาพักที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในหมู่บ้านไม่กี่วัน. ทั้งหมดเดียวกันหนุ่มหรือเด็ก ๆ จะสรรเสริญความงามของหญิงสาวคนหนึ่งหลังจากที่อื่น ๆ แล้วหายไป ทั้งหมดที่พวกเขามีเป็นคำง่ายๆ ชายหนุ่มมองความงามที่และไม่สามารถฉีกตาของเขาออกไป เขาไม่สามารถที่จะพูดอะไร เขาควรจะได้เพียงแค่บอกเธอว่าสิ่งที่เขาคิด. ถ้าคุณยกย่องเธอส่องแสงผมสีดำของเธอเพื่อให้เสียงที่ชัดเจนว่ามันเกือบจะรู้สึกเย็นหรือรอยยิ้มของเธอเหมือนดวงอาทิตย์ส่องแสงในช่วงกลางของฤดูหนาวที่เธอจะดีใครจะรู้ สิ่งที่เกี่ยวกับตัวเธอที่มีความคุ้มค่าของการชมเชยจำนวนมากดังนั้นที่คุณอาจไม่พูดอะไรเลย นี่คือความเป็นจริงมาก มีวิธีการที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะค้นหาคนที่จะทำอะไร แต่มองไปที่เธอไม่เป็น แม้ว่าเธอมองทางของเขานัยมันก็ไม่มีความหมายที่แท้จริงและแม้ว่ามันทำเธอเป็นที่แตกต่างกันให้กับผู้ฟังและดู ... เธอเป็นหนึ่งในนักเดินทางคนอื่น ๆ . ไม่มีทางที่เขาจะปฏิเสธที่มือของเธอเมื่อเธอจัดขึ้นไม่ได้ มันออกมาให้เขา เธอเป็นเพียงไกลพอที่ว่าเธออาจจะหรืออาจจะไม่ได้สัมผัสเขา ไม่มีใครเป็น เธอได้รับการ motioning กับเขา เขาเป็นคนที่มีความสุขมาก เขาเป็นเพียงเป็นคนเรียบง่าย เธอก็อาจจะเยาะเย้ยเขา ถ้ามันเป็นใครบางคนจากภายนอกที่พวกเขาจะไม่ปฏิเสธที่มือของเธอพวกเขาชัดถ้อยชัดคำจะใช้มัน พวกเขาจะหยอกล้อกันและสนุกกับตัวเอง เธอก็ควรจะหัวเราะและเรียกเขาว่ามีความสุขที่ชาวบ้าน มันจะเป็นไปไม่เพื่อการค้าเกียรติของถูกเลือกสำหรับสิ่งอื่นที่มันเป็นสิ่งที่วิเศษมากเกินไปสิ่งที่. สามวันผ่านไป นั่นคือตราบใดที่ฝนไว้ว่าผู้หญิงสวยในหมู่บ้าน หญิงสาวแล้วก็หายไปโดยไม่มีคำ มันเป็นเหมือนเธอไม่เคยมีที่ทั้งหมด เธอทิ้งไม่ได้เป็นพิมพ์เท้าเดียว นั่นคือความจริงที่ยาก ชายหนุ่มไม่ทราบวิธีที่จะแสดงตัวเองหลังจากที่ Happ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยอากิระ
แปลโดย เฮมิช สมิธ

ไกล , ห่างจากเร่งรีบและคึกคักของเมืองในหุบเขาลึกเข้าไปในภูเขา ซึ่งมันกลายเป็นยากที่จะบอกเส้นทางจากถิ่นทุรกันดาร มีหมู่บ้านเล็กๆ มันช่างห่างไกลจากอารยธรรมที่ชาวบ้านจะบางไปปีในเวลาโดยไม่ต้องพูดกับคนนอก ผมถูกทิ้งจากหมู่บ้านนั้น

ใครโง่ ? แม่ของฉัน ? พ่อฉันเหรอ

มีบุคคลภายนอกมีมาถึงในบ้านเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ขายผลงานศิลปะแตกต่างจากสิ่งที่แม้แต่สมาชิกอาวุโสของหมู่บ้านที่เคยเห็น แต่พวกเขาไม่เคยตั้งใจเดินทางไปหมู่บ้าน ระยะเวลายาวนานของฝนทำให้หน้าผาถล่มขวางถนนซึ่งจะบังคับให้พวกเขาปิดเส้นทางมากขึ้นจนในที่สุดพวกเขาพบตัวเองที่หมู่บ้านไม่มีที่อื่นที่จะไป พวกเขานำสิ่งที่ได้จากดินแดนห่างไกล เมอรี่เรื่องราวเร้าใจภาพยนตร์ของเสียงหัวเราะ การเต้นรำที่สวยงามและคนที่เล่นพิณ ผู้ชายคนนั้นคือพ่อของผม .

เขาขโมยหัวใจของหญิงสาวด้วยสายตาอันเดียว ผู้หญิงที่เป็นแม่ของฉันผู้หญิงที่รู้ว่าไม่มีอะไรมากกว่าทำงานเขต และถักใบกัญชา เดินทางเพียงอยู่ไม่กี่วัน ขณะที่สภาพอากาศที่ชัดเจนขึ้น แต่นั่นก็เพียงพอที่จะสร้างฉัน แม่ของฉันไม่สามารถเก็บฉันไว้เป็นความลับ ทุกคนในหมู่บ้านรู้จักกันและทุกอย่างที่พูดในบ้าน แม้แต่ในครอบครัวของคุณเอง จะได้ยินจากใครบางคน

พวกเขารู้ได้ทันทีว่า พ่อไม่ได้อยู่บ้านอีกแล้ว พวกเขาคิดว่าคุณจะทิ้งลูกเดียว เพื่อยกระดับตัวเอง ทุกคนในหมู่บ้าน แม้แต่คนที่คลอดลูก กลัวเลือดของคนนอกที่ถูกผสมกับของตนเอง พวกเขาจะยืนไม่อยู่ในสายเลือดของคนในหมู่บ้าน พวกเขาแกล้งทำเป็นเหมือนผม

ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนมันทั้งหมดเริ่มต้นค่ำคืนหนึ่งในฤดูร้อนที่ชัดเจนเมื่อพวกเขาโยนทารกของพวกเขา มา จาก พังทลายลงหน้าผา วามดาวสูงเหนือเหมือนจิตวิญญาณของเด็ก เช่น ถ้าผมได้ขึ้นสวรรค์ ทำไมทารกที่ยังไม่ได้ดู เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ผม คนที่เค้าโยนจากหน้าผาที่ถูกโอบล้อมด้วยป่า วิญญาณแห่งป่า พบน้อย เมตตาเกลียดความเบื่อหน่ายและได้เติบโตเหนื่อยของหมู่บ้าน จึงได้รับความสนใจมากในอึกทึกผู้เยี่ยมชมที่ได้แสดงไปเมื่อปีที่แล้ว

วิญญาณแห่งป่าที่คาดผมเหมือนนักท่องเที่ยวเหล่านั้น ให้สวยงาม และ สงสัย และเสียงหัวเราะที่พวกเขานำมากับพวกเขา สาเหตุที่วิญญาณแห่งป่า ซึ่งไม่สามารถเห็นได้ช่วยฉันเลี้ยงฉันมา อย่างไรก็ตาม พวกเขาเลี้ยงดูผมมากแตกต่างจากมนุษย์ก็มี พวกเขาให้อาหารฉันแปลกผลไม้ วางฉันลงบนเตียงของมอส และคนแรกที่สอนผมให้คำพูดของลม ในที่สุดผมก็โต ก็ยิ้มและเต้นเพลง พวกเขาได้ยกชั้นเป็นวิเศษมองสาวน้อย

แต่เพียงเพราะผมดูดีมาก ไม่ได้หมายถึงว่าฉันเป็นใครในส่วนลึกของจิตใจ เป็นคนดี ส่วนหนึ่งของข้าถูกบิด ได้รับการเลี้ยงดูโดยไว มนุษย์ ฉันหายไปอารมณ์และจิตวิญญาณของฉันได้กลายเป็นสีดำ วิญญาณแห่งป่า ยินดีกับสิ่งที่ฉันได้เปลี่ยนไป พวกเขาชอบผม โดยเฉพาะผมบิดวิญญาณ สิ่งที่ป่าต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อลดความเบื่อหน่ายและผู้หญิงที่ไม่ได้หัวใจของมนุษย์ที่เต็มไปบทบาทที่สมบูรณ์

อายุ 19 ปี เพียงสั้น ๆยี่สิบ ฉันแก่กว่าแม่ของฉันเมื่อเธอได้พบกับพ่อ แต่ไม่แก่เท่าพ่อ เมื่อเขาได้พบกับแม่ของฉัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในหมู่บ้าน ผ่านเดือนและปี และลืมเรื่องทิ้งลูก

หมู่บ้าน ไม่มีการเปลี่ยนแปลง