It was beautiful, of course; I coul

It was beautiful, of course; I couldn't deny that. Everything was green: the trees, their trunks covered with moss, their branches hanging with a canopy of it, the ground covered with ferns. Even the air filtered down greenly through the leaves. It was too green — an alien planet. Eventually we made it to Charlie's. He still lived in the small, two-bedroom house that he'd bought with my mother in the early days of their marriage. Those were the only kind of days their marriage had — the early ones. There, parked on the street in front of the house that never changed, was my new — well, new to me — truck. It was a faded red color, with big, rounded fenders and a bulbous cab. To my intense surprise, I loved it. I didn't know if it would run, but I could see myself in it. Plus, it was one of those solid iron affairs that never gets damaged — the kind you see at the scene of an accident, paint unscratched, surrounded by the pieces of the foreign car it had destroyed. "Wow, Dad, I love it! Thanks!" Now my horrific day tomorrow would be just that much less dreadful. I wouldn't be faced with the choice of either walking two miles in the rain to school or accepting a ride in the Chief's cruiser. "I'm glad you like it," Charlie said gruffly, embarrassed again. It took only one trip to get all my stuff upstairs. I got the west bedroom that faced out over the front yard. The room was familiar; it had been belonged to me since I was born. The wooden floor, the light blue walls, the peaked ceiling, the yellowed lace curtains around the window — these were all a part of my childhood. The only changes Charlie had ever made were switching the crib for a bed and adding a desk as I grew. The desk now held a secondhand computer, with the phone line for the modem stapled along the floor to the nearest phone jack. This was a stipulation from my mother, so that we could stay in touch easily. The rocking chair from my baby days was still in the corner. There was only one small bathroom at the top of the stairs, which I would have to share with Charlie. I was trying not to dwell too much on that fact. One of the best things about Charlie is he doesn't hover. He left me alone to unpack and get settled, a feat that would have been altogether impossible for my mother. It was nice to be alone, not to have to smile and look pleased; a relief to stare dejectedly out the window at the sheeting rain and let just a few tears escape. I wasn't in the mood to go on a real crying jag. I would save that for bedtime, when I would have to think about the coming morning. Forks High School had a frightening total of only three hundred and fifty-seven — now fifty-eight — students; there were more than seven hundred people in my junior class alone back home. All of the kids here had grown up together — their grandparents had been toddlers together. I would be the new girl from the big city, a curiosity, a freak. Maybe, if I looked like a girl from Phoenix should, I could work this to my advantage. But physically, I'd never fit in anywhere. I should be tan, sporty, blond — a volleyball player, or a cheerleader, perhaps — all the things that go with living in the valley of the sun. Instead, I was ivory-skinned, without even the excuse of blue eyes or red hair, despite the constant sunshine. I had always been slender, but soft somehow, obviously not an athlete;

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเป็นสวยงาม แน่นอน ผมไม่ปฏิเสธว่า ทุกอย่างเป็นสีเขียว: ต้นไม้ ลำตัวปกคลุม ด้วยมอสส์ กิ่งห้อยกับความงามของมัน พื้นดินที่ปกคลุมไป ด้วยเฟิร์น แม้อากาศกรองลง greenly ผ่านใบไม้ มันเป็นสีเขียวมากเกินไป — ดาวเคราะห์คนต่างด้าว ในที่สุดเราทำไปของชาร์ลี เขายังคงอาศัยอยู่ในบ้านขนาดเล็ก นอนที่เขาได้ซื้อแม่ในวันแรก ๆ ของการแต่งงานของพวกเขา คนได้เฉพาะชนิดของวันที่มีการแต่งงานของพวกเขา — คนแรก มี จอดอยู่บนถนนหน้าบ้านที่ไม่เคยเปลี่ยน ฉันใหม่ — ดี ใหม่ให้ฉัน — รถบรรทุก มันเป็นสีแดงจาง กันชนใหญ่ มนและเจอโป่ง แปลกใจที่รุนแรงของฉัน ฉันรักมัน ผมไม่ทราบว่า มันจะทำงาน แต่ฉันได้เห็นตัวเองในนั้น พลัส มันเป็นหนึ่งในกิจการเหล็กไม้เหล่านั้นที่ไม่เคยได้รับความเสียหาย — ชนิดที่คุณเห็นในฉากอุบัติเหตุ สีชของ ล้อมรอบ ด้วยชิ้นส่วนของรถต่างประเทศที่มีการถูกทำลาย "Wow พ่อ ฉันรักมัน ขอบคุณ" ตอนนี้ ฉัน horrific วันพรุ่งนี้จะเพียงว่ามากน้อยกว่า dreadful ฉันไม่ต้องเผชิญหน้ากับทางเลือกของคนเดิน 2 กม.ฝนไปโรงเรียน หรือนั่งในเรือลาดตะเวณของประธานยอมรับ "ฉันดีใจที่คุณชอบมัน, " ชาร์ลีกล่าวว่า gruffly อับอายอีกครั้ง ใช้เวลาเดินทางเพียงหนึ่งจะได้รับทุกสิ่งของฉันชั้นบน ห้องนอนทิศตะวันตกที่ประสบผ่านหน้าบ้านได้ เสร็จสิ้นการคุ้นเคย มันมีถูกอยู่กับฉันตั้งแต่ฉันเกิด พื้นไม้ ผนังสีอ่อน เพดาน peaked ผ้าม่านลูกไม้อาจไม่ใช่รอบหน้าต่าง — คนเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของวัยเด็กของฉัน เฉพาะการเปลี่ยนแปลงชาลีเคยทำถูกเปลี่ยนเปลเตียง และเพิ่มโต๊ะ ตามที่ผมเติบโตมา โต๊ะคอมพิวเตอร์มือสอง ด้วยสายโทรศัพท์สำหรับโมเด็มที่เย็บเล่มตามชั้นเข้ากับแจ็คโทรศัพท์ที่ใกล้ที่สุดจัดขึ้น นี่คือสำจากแม่ เพื่อให้เราสามารถเข้าสัมผัสได้อย่างง่ายดาย เก้าอี้โยกจากวันเด็กของฉันถูกยังคงอยู่ในมุม ห้องน้ำเล็กเพียงหนึ่งด้านบนของบันได ซึ่งผมจะต้องใช้ร่วมกับชาร์ลีได้ ผมพยายามไม่มากเกินไปในความจริงที่ว่า หนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับชาร์ลีคือ เขาไม่เลื่อน เขาทิ้งฉันคนเดียวจะกระจาย และชำระ บัญชี ความสำเร็จที่จะได้รับทั้งหมดเป็นไปไม่ได้สำหรับแม่ ดีคนเดียว ไม่ต้องยิ้ม และมองความยินดี การจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนแผ่น dejectedly และให้เพียงน้ำตาหลบหนี ผมไม่ไปจริงร้องไห้เฉือนอารมณ์ ฉันต้องบันทึกที่สำหรับนอน เมื่อผมจะต้องคิดถึงตอนเช้ามา ส้อมมัธยมมีทั้งหมดเพียงสามร้อยห้าสิบ - เจ็ดกลัว — ตอนนี้ห้าสิบแปด — นักเรียน มีคนกว่าเจ็ดร้อยในชั้นจูเนียร์ของฉันคนเดียวกลับบ้าน ทั้งหมดของเด็ก ๆ เติบโตขึ้นด้วยกัน — หลานเคยเด็กวัยหัดเดินด้วยกัน ฉันจะเป็นสาวคนใหม่จากเมืองใหญ่ ความอยากรู้ เป็นประหลาด บางที ถ้าเหมือนสาวจากฟีนิกซ์ควรมอง ฉันสามารถทำงานนี้เพื่อประโยชน์ของฉัน แต่ร่างกาย ฉันจะไม่เคยใส่ในที่ใดก็ได้ ควรตาล สีบลอนด์ สปอร์ต — ผู้เล่นวอลเลย์บอล หรือเชียร์ลีดเดอร์ บางที — ทุกสิ่งที่ไปอาศัยอยู่ในหุบเขาของดวงอาทิตย์ แทน ได้งาช้างผิว ไม่ มีแม้แต่ข้อแก้ของตาสีฟ้าผมสีแดง แม้ มีแสงแดดอย่างต่อเนื่อง ผมมีเรียว แต่นุ่มอย่างใด ไม่แน่นอนนักกีฬา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นภาพที่สวยงามของหลักสูตร; ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า ทุกอย่างเป็นสีเขียว: ต้นไม้ลำต้นของพวกเขาที่ปกคลุมไปด้วยมอสสาขาของพวกเขาที่แขวนอยู่กับหลังคาของมันเป็นพื้นดินที่ปกคลุมด้วยเฟิร์น แม้อากาศกรองลง greenly ผ่านใบ มันเป็นสีเขียวมากเกินไป - โลกมนุษย์ต่างดาว ในที่สุดเราทำให้มันไปของชาร์ลี เขายังคงอาศัยอยู่ในขนาดเล็กบ้านสองห้องนอนที่เขาต้องการซื้อกับแม่ของฉันในวันแรกของการแต่งงานของพวกเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงชนิดเดียวที่วันแต่งงานของพวกเขา - คนต้น มีที่จอดอยู่บนถนนหน้าบ้านที่ไม่เคยเปลี่ยนเป็นเครื่องใหม่ของฉัน - ดีใหม่ให้ฉันบรรทุก - รถบรรทุก มันเป็นสีแดงจางหายไปกับใหญ่กันชนกลมและรถแท็กซี่กระเปาะ ที่แปลกใจที่รุนแรงของฉันฉันรักมัน ผมไม่ทราบว่ามันจะทำงาน แต่ฉันจะได้เห็นตัวเองอยู่ในนั้น พลัสจะเป็นหนึ่งในบรรดากิจการเหล็กที่เป็นของแข็งที่ไม่เคยได้รับความเสียหาย - ชนิดที่คุณเห็นในที่เกิดเหตุของการเกิดอุบัติเหตุสี unscratched ล้อมรอบไปด้วยชิ้นส่วนของรถยนต์ต่างประเทศที่ได้ทำลาย "ว้าวพ่อฉันรักมัน! ขอบคุณ!" วันนี้ที่น่ากลัวของฉันในวันพรุ่งนี้จะเป็นเพียงที่น่ากลัวมากน้อย ฉันจะไม่ต้องเผชิญกับทางเลือกของทั้งสองไมล์เดินในสายฝนไปโรงเรียนหรือรับนั่งหัวหน้า Cruiser ที่ "ฉันดีใจที่คุณชอบมัน" ชาร์ลีกล่าวว่า gruffly อายอีกครั้ง มันใช้เวลาเพียงหนึ่งในการเดินทางที่จะได้รับทุกสิ่งที่ฉันชั้นบน ผมได้นอนทางทิศตะวันตกที่ต้องเผชิญกับการออกไปหน้าบ้าน ห้องพักเป็นที่คุ้นเคย; มันได้รับการเป็นผมตั้งแต่ผมเกิดมา พื้นไม้ผนังสีฟ้าอ่อนเพดานแหลม, ผ้าม่านลูกไม้สีเหลืองรอบหน้าต่าง - เหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของวัยเด็กของฉัน การเปลี่ยนแปลงเพียงชาร์ลีเคยทำถูกเปลี่ยนเปลเตียงและการเพิ่มโต๊ะทำงานเป็นผมเติบโต โต๊ะเขียนหนังสือในขณะนี้ถือคอมพิวเตอร์มือสองที่มีสายโทรศัพท์สำหรับโมเด็มเย็บตามแนวพื้นที่ช่องเสียบโทรศัพท์ที่ใกล้ที่สุด นี่เป็นข้อตกลงจากแม่ของฉันเพื่อให้เราสามารถอยู่ในการติดต่อได้อย่างง่ายดาย เก้าอี้โยกจากวันที่ลูกของฉันยังคงอยู่ในมุม มีเพียงหนึ่งห้องน้ำขนาดเล็กเป็นที่ด้านบนของบันไดซึ่งผมจะต้องใช้ร่วมกับชาร์ลี ผมพยายามที่จะไม่อาศัยอยู่มากเกินไปในความจริงที่ว่า หนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับชาร์ลีคือเขาไม่ได้เลื่อนเมาส์ เขาทิ้งฉันคนเดียวที่จะแกะและได้รับการตัดสินการกระทำที่จะเป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิงสำหรับแม่ของฉัน มันเป็นเรื่องดีที่จะอยู่คนเดียวไม่ได้ที่จะยิ้มและมองความยินดี; บรรเทาจ้องคอตกออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนแผ่นและปล่อยให้เป็นเพียงแค่ไม่กี่น้ำตาหลบหนี ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะไปใน Jag จริงร้องไห้ ฉันจะบันทึกว่าสำหรับก่อนนอนเมื่อฉันจะต้องคิดเกี่ยวกับช่วงเช้าที่ผ่านมา งาโรงเรียนมัธยมมีทั้งหมดน่ากลัวเพียง 357 - ตอนนี้ห้าสิบแปด - นักเรียน มีมากกว่าเจ็ดร้อยคนที่อยู่ในระดับจูเนียร์ของฉันคนเดียวกลับบ้าน ทั้งหมดของเด็กที่นี่เติบโตขึ้นมาด้วยกัน - ปู่ย่าตายายของพวกเขาได้รับเด็กวัยหัดเดินด้วยกัน ฉันจะเป็นคนใหม่ให้สาวจากเมืองใหญ่อยากรู้อยากเห็นเป็นคนที่คลั่งไคล้ บางทีถ้าผมมองเหมือนสาวจาก Phoenix ควรฉันสามารถทำงานนี้เพื่อประโยชน์ของฉัน แต่ร่างกายผมไม่เคยใส่ในทุกที่ ฉันควรจะเป็นสีน้ำตาล, สปอร์ตสีบลอนด์ - เครื่องเล่นวอลเลย์บอลหรือเชียร์ลีดเดอร์บางที - ทุกสิ่งที่ไปกับการใช้ชีวิตในหุบเขาของดวงอาทิตย์ แต่ฉันเป็นงาช้างผิวโดยไม่ต้องแก้ตัวของดวงตาสีฟ้าหรือสีผมสีแดงแม้จะมีแสงแดดอย่างต่อเนื่อง ฉันได้รับเสมอเรียวนุ่ม แต่อย่างใดอย่างเห็นได้ชัดไม่ได้เป็นนักกีฬา;

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันสวยมาก แน่นอน เราไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า ทุกอย่างเป็นสีเขียว ต้นไม้ ลำต้นของพวกเขาปกคลุมด้วยมอส กิ่งห้อยกับท้องฟ้าแล้ว พื้นดินปกคลุมด้วยเฟิร์น แม้อากาศกรองลง กรีนลี ผ่านใบไม้ มันเขียวเกินไป - ดาวเคราะห์คนต่างด้าว ในที่สุดเราก็ทำให้ ชาลี เขายังคงอาศัยอยู่ในขนาดเล็กสองห้องนอนบ้านที่เขาซื้อให้กับแม่ของฉันในวันแรกของการแต่งงานของพวกเขา เหล่านั้นเป็นเพียงชนิดของวันแต่งงานของพวกเขามี - ตัวแรก มีที่จอดบนถนนหน้าบ้านที่ไม่เคย เปลี่ยน เป็น ใหม่ ดี รถใหม่ให้ฉัน . มันเป็นสีจางสีแดงที่มีขนาดใหญ่ กันชนที่โค้งมนและแท็กซี่มน . แปลกใจที่รุนแรงของฉัน ฉันชอบมัน ฉันไม่รู้ว่ามันจะหนี แต่ผมก็เห็นตัวเองในนั้น มันเป็นหนึ่งในบรรดากิจการเหล็กแข็งที่ไม่เคยได้รับความเสียหาย - ชนิดที่คุณเห็นในฉากของอุบัติเหตุ unscratched สีล้อมรอบด้วยชิ้นของต่างประเทศมันได้ทำลายรถ . ว้าว , พ่อ , ฉันชอบมัน ! ขอบคุณ ! " ตอนนี้วันที่น่ากลัวของฉันพรุ่งนี้จะเป็นเพียงที่น่าสะพรึงกลัวมากน้อย ผมคงไม่ต้องเผชิญกับทางเลือกของทั้งสองเดินฝ่าสายฝนไปโรงเรียนหรือรับนั่งหัวหน้าครุยเซอร์ " ผมดีใจที่คุณชอบมัน , " ชาร์ลีตอบเสียงกระด้างอายอีก มันใช้เวลาเพียงหนึ่งเที่ยวเอาของของฉันทั้งหมดข้างบน ฉันได้นอนที่ต้องออกไปทางหน้าบ้าน ห้องที่คุ้นเคย มันเคยเป็นของฉัน ตั้งแต่ฉันเกิดมา พื้นไม้ , ผนัง , สีฟ้า , เพดาน , ผ้าม่านหน้าต่างลูกไม้ รอบ yellowed เหล่านี้ทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของวัยเด็กของฉัน การเปลี่ยนแปลงเฉพาะชาร์ลีได้ถูกเปลี่ยนเปลสำหรับเตียงและเพิ่มโต๊ะเป็นฉันเติบโต ตอนนี้จัดโต๊ะมือสองคอมพิวเตอร์กับโทรศัพท์สำหรับโมเด็มมาตามพื้นกับแจ็คโทรศัพท์ที่ใกล้ที่สุด นี้ถูกระบุจากแม่ของฉันเพื่อให้เราสามารถติดต่อกันได้อย่างง่ายดาย เก้าอี้โยกจากวันลูกฉันอยู่ในมุม มีเพียงหนึ่งห้องน้ำขนาดเล็กที่ด้านบนของบันได ซึ่งก็จะต้องแบ่งปันกับชาร์ลี ฉันพยายามที่จะไม่อาศัยมากเกินไปในความเป็นจริงที่ หนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับชาร์ลี เขาไม่จู้จี้ เขาทิ้งฉันไปแกะไปเรียบร้อยแล้ว ความสามารถที่จะได้รับทั้งหมดเป็นไปไม่ได้สำหรับแม่ของฉัน มันเป็นการดีที่จะอยู่คนเดียว ไม่ต้องยิ้ม และดูเหมือนความยินดี ; บรรเทาจ้องถึงกับคอตกออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนและปล่อยให้แผ่นเพียงน้ำตาไม่หนี ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะไปจริงร้องไห้รถจากัวร์ ผมจะช่วยให้นอน เมื่อผมจะต้องคิดเรื่องมาเช้า โรงเรียนมีส้อมสูงน่ากลัวทั้งหมดเพียงสามร้อย และ 57 - 58 - นักเรียน มีมากกว่า 7 แสนคน ในรุ่นน้องที่เรียนคนเดียวที่บ้าน ทั้งหมดของเด็กที่นี่ได้เติบโตมาด้วยกัน - ปู่ย่าตายายของพวกเขาได้รับเด็กวัยหัดเดินด้วยกัน ผมก็เป็นเด็กใหม่ จากเมืองใหญ่ , ความอยากรู้ , ประหลาด บางทีถ้าผมเหมือนผู้หญิงจาก Phoenix ควร ผมอาจจะทำงานนี้ให้เป็นประโยชน์ แต่ร่างกายผมไม่เคยใส่ไปไหน ฉันควรแทน สปอร์ต สีบลอนด์ - วอลเล่ย์บอล หรือเชียร์ลีดเดอร์ บางที - ทุกสิ่งที่ไปอาศัยอยู่ในหุบเขาของดวงอาทิตย์ แต่ผมได้งาช้าง ผิว ไม่มีข้ออ้างของดวงตาสีฟ้าหรือแดง แม้แสงแดดที่คงที่ ฉันมักจะผอม แต่อ่อนก็ไม่ใช่นักกีฬา ;