Youngjae shut the door behind himse

Youngjae shut the door behind himself before leaning back and sliding down, his eyes filling with tears. He tried to blink them away, to rub them away but no matter what he did, they just kept coming and he eventually gave up fighting it, placing his hand over his aching heart. He'd gotten hurt before, been shot, but nothing hurt as much as this did. No other pain even compared to this agony. He hated himself for letting down his father, for taking Himchan down with him, for betraying Daehyun – how much more could he possibly stand?

I don't want to feel like this anymore. He tried to remember the last time he was truly, honestly, completely happy and his mind took him back to the day he'd been accepted into the college of his dreams, to study criminal investigation. Youngjae let out a bitter laugh at that, feeling so utterly stupid and foolish. All he'd ever wanted was to do good, to make his family proud of him – to feel proud of himself.

Youngjae knew he could still get Daehyun behind bars – it was still possible to tell someone that the drug lord kept visiting his apartment. It was possible to kill Daehyun too, he could. There had been a gun underneath his pillow when Daehyun was ing him. He could have killed him too.

He could have.

But, he didn't and he never would.

Youngjae wondered if his ex-lover felt the same way. They could kill each other, it would just be so ing easy to end things but in the same way they couldn't. He feels the same way, doesn't he? The man pulled his knees to his chest, hiding his face behind them. Torment was worse than death, it was so much more worse feeling this agony than dying. Did I make him hurt like this?


The phone in his pants' pocket vibrated and then he shifted, snatching it up. Without looking at it, he answered the call and placed the phone against his ear. “Himchan, I'm fine.” He said in an irritated voice. He just needed to be alone right now -

“How much do you love your brother?”

The phone slipped from his hand, falling onto the floor with a soft thud. No. No. He reached out to pick it back up with shaking hands. “Yongguk.” He breathed.

“He's a pretty lil thing.”

“Don't hurt him-” Youngjae couldn't hide the panic in his voice. No, no, no. “Please don't hurt him.”

“Junhong.” The man called out in a singsong voice. “Say 'hi' to your brother.” He heard Junhong's voice, a soft 'help me, they have a bomb, i'm scared-' reaching his ears and Youngjae felt like screaming. Was he hurt? Did they hurt him already? Were they killing him? Every scenario was flying through his mind and he felt like he'd throw up.

“Relax, Youngjae.” Yongguk chuckled and Youngjae wanted to kill him, he wanted to kill both him and Daehyun. “Boss says he'll give you an hour to get to your precious little brother before we kill him.”

“Where are you?” He hurriedly stood up, his legs shaking so hard he had to brace himself against the door. “Where are you?!” He repeated, desperation more apparent in his voice. “Please don't hurt him.” Youngjae weakly pleaded. “God, please don't hurt him.”

“Didn't I already say you have an hour until we kill him?”

“How can I trust you?” The younger man hissed.

There was a silence on the other end and then he heard Yongguk let out a loud sigh. “This is ing stupid.” Youngjae furrowed his brows in confusion and then there was a click.

“Hello? Hello?!” The younger man repeated until he realized Yongguk had ended the call.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Youngjae ปิดประตูหลังตัวเองก่อนที่พิงหลัง และเลื่อนลง ตาบรรจุ ด้วยน้ำตา เขาพยายามกะพริบไป ถูไป แต่ว่าสิ่งที่เขาได้ พวกเขาเพียงแค่เก็บมา และเขาก็ได้ต่อสู้นั้น ทำมือผ่านหัวใจของเขาปวด เขาได้รับบาดเจ็บก่อน ถูกยิง แต่ไม่เจ็บเท่าที่นี้ไม่ได้ อื่น ๆ ปวดแม้เมื่อเทียบกับทุกข์ทรมานนี้ เขาเกลียดชังตัวเองสำหรับการลงบิดา ให้สำหรับการ Himchan ลงกับเขา สำหรับการแจ้งเบาะแสเรื่อง Daehyun – วิธีมากสามารถเขาอาจยืน?

ไม่อยากรู้สึกเช่นนี้อีกต่อไป เขาพยายามจำครั้งสุดท้ายเขาถูกอย่างแท้จริง สุจริต อย่างมีความสุขสมบูรณ์ และจิตใจของเขาเอาเขากลับไปยังวันที่เขาได้รับการยอมรับในวิทยาลัยของเขา การศึกษาสอบสวนทางอาญา Youngjae ให้ออกหัวเราะขม ว่าความรู้สึกดังนั้นโคตรโง่ และโง่ ทั้งหมดที่เคยมีต้องถูกทำดี ทำให้ครอบครัวภาคภูมิใจของเขา – รู้สึกภูมิใจตัวเองด้วย

Youngjae รู้ว่า เขายังสามารถได้รับ Daehyun หลังบาร์– มันยังสามารถบอกผู้อื่นว่า พระยาเก็บไว้ชมอพาร์ทเมนท์ของเขา สามารถฆ่า Daehyun เกินไป ก็ มีมีปืนใต้หมอนของเขาเมื่อ Daehyun บริษัทเขา เขาไม่ได้ฆ่าเขาเกินไป

เขาสามารถมีได้

แต่เขาไม่ได้ และไม่เคยจะได้

Youngjae สงสัยว่า ถ้า รักแฟนเก่าของเขารู้สึกเหมือนได้ จะสามารถฆ่ากัน มันเพียงจะกำลังจะสิ้นสุดสิ่งนั้น แต่ในแบบเดียวกับที่ พวกเขาไม่ เขารู้สึกเหมือน ไม่เขาหรือไม่ คนที่ดึงหัวเข่าของเขาหน้าอกของเขา ซ่อนใบหน้าของเขานั้น ทรมานเลวร้ายยิ่งกว่าตาย ได้แย่มากรู้สึกทุกข์ทรมานนี้กว่าตาย ผมไม่ได้ทำให้เขาบาดเจ็บเช่นนี้?


vibrated โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาแล้ว เขา เปลี่ยน วิ่งราวทรัพย์ค่า โดยไม่มองที่มัน เขาตอบโทร และวางโทรศัพท์กับหูของเขา "Himchan ฉันดี" เขากล่าวว่า ในเสียงการระคายเคือง เขาเพียงต้องอยู่คนเดียวตอน-

"มากคุณรักพี่"

โทรศัพท์เล็ดรอดจากมือ ล้มลงบนพื้นด้วยปึ่กนุ่ม 555 555 เขาถึงออกไปรับกลับ ด้วยการจับมือ "Yongguk" เขาหายใจ

"เขาคือสิ่ง lil สวย"

"ไม่ทำร้ายเขา-" Youngjae ไม่สามารถซ่อนตกใจในเสียงของเขาได้ ไม่ ไม่ หมายเลข "โปรดอย่าทำร้ายเขา"

"Junhong"คนที่เรียกมาในเสียง singsong"พูดว่า 'สวัสดี' กับพี่" เขาได้ยินเสียงของ Junhong ความ 'ช่วยฉัน พวกเขาจะระเบิด ฉันกลัว-' ถึงหูและ Youngjae ของเขารู้สึกเช่นกรีดร้อง เขาเจ็บปวด ไม่ได้ทำร้ายเขาแล้ว พวกเขาได้ฆ่าเขา ทุกสถานการณ์ถูกบินผ่านจิตใจของเขา และเขารู้สึกเหมือนเขาจะโยน up.

"ผ่อนคลาย Youngjae"เบา ๆ Yongguk และ Youngjae ต้องการฆ่าเขา เขาต้องการฆ่าเขาและ Daehyun"เจ้านายว่า เขาจะให้หนึ่งชั่วโมงในการรับน้องมีค่าเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนที่เราฆ่าเขา"

"คุณอยู่ที่ไหน" เขารีบลุกขึ้นยืน ขาของเขาสั่นหนักดังนั้นเขาต้องรั้งตัวเองกับประตู "อยู่ไหน!" เขาซ้ำ สิ้นหวังที่ปรากฏชัดในเสียงของเขา "โปรดอย่าทำร้ายเขา"Youngjae weakly pleaded"พระเจ้า โปรดอย่าทำร้ายเขา"

"ไม่ผมแล้วบอกว่า คุณมีชั่วโมงจนกว่าเราฆ่าเขา"

"วิธีสามารถฉันไว้ใจคุณหรือไม่" คนอายุน้อยกว่า hissed.

มีเงียบในส่วนอื่น ๆ และจากนั้น เขาได้ยิน Yongguk ให้ออกแยกกันดัง "นี่คือกำลังโง่" Youngjae furrowed ผู้ชมเขาในความสับสนแล้ว มีได้คลิก

"ฮัลโหล สวัสดี !"คนอายุซ้ำจนกว่าจะรู้ Yongguk ได้สิ้นสุดการโทร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยองปิดประตูด้านหลังของตัวเองก่อนที่จะพิงหลังและเลื่อนลงมาที่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา เขาพยายามที่จะกระพริบตาพวกเขาออกไปจะถูพวกเขาออกไป แต่ไม่ว่าสิ่งที่เขาทำไม่พวกเขาก็มาเก็บไว้และในที่สุดเขาก็ให้ขึ้นต่อสู้มันวางพระหัตถ์เหนือหัวใจน่าปวดหัวของเขา เขาต้องการอากาศเจ็บก่อนถูกยิง แต่ไม่มีอะไรเจ็บมากที่สุดเท่าที่นี้ได้ ไม่มีความเจ็บปวดอื่น ๆ แม้เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดนี้ เขาเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้ลงพ่อของเขาสำหรับการสละฮิมชานลงกับเขาทรยศต่อ Daehyun - วิธีอื่น ๆ อีกมากมายได้ที่เขาอาจยืนฉันไม่ต้องการที่จะรู้สึกเช่นนี้อีกต่อไป เขาพยายามที่จะจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเป็นอย่างแท้จริงตรงไปตรงมาอย่างสมบูรณ์มีความสุขและความคิดของเขาพาเขากลับไปยังวันที่เขาต้องการได้รับการยอมรับในวิทยาลัยในฝันของเขาเพื่อศึกษาการสืบสวนคดีอาชญากรรม ยองให้ออกหัวเราะขมขื่นที่ว่ารู้สึกโง่อย่างเต็มที่และโง่เขลา ทั้งหมดที่เขาเคยต้องการก็คือจะทำอย่างไรดีที่จะทำให้ครอบครัวของเขาภูมิใจในตัวเขา - ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองยองรู้ว่าเขายังคงได้รับ Daehyun หลังลูกกรง - มันก็ยังเป็นไปได้ที่จะบอกคนว่ายาที่เก็บรักษาไว้ไปพาร์ทเมนท์ของเขา . มันเป็นไปได้ที่จะฆ่า Daehyun เกินไปที่เขาสามารถทำได้ มีการปืนใต้หมอนของเขาเมื่อ Daehyun เป็นไอเอ็นจีเขา เขาจะได้ฆ่าเขาเกินไปเขาอาจจะมีแต่เขาไม่ได้และเขาไม่เคยจะยองสงสัยว่าอดีตคนรักรู้สึกแบบเดียวกัน พวกเขาจะฆ่ากันก็จะเป็นเพียงเพื่อให้ไอเอ็นจีง่ายที่จะยุติสิ่งที่ แต่ในทางเดียวกันที่พวกเขาทำไม่ได้ เขารู้สึกแบบเดียวกับที่ไม่ได้เขา? คนที่ดึงหัวเข่าของเขาไปที่หน้าอกของเขาซ่อนใบหน้าของเขาที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา ความทุกข์ทรมานที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายมันเป็นความรู้สึกที่เลวร้ายมากขึ้นทุกข์ทรมานกว่าตายนี้ ผมทำให้เขาเจ็บเช่นนี้? โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาสั่นสะเทือนและแล้วเขาก็ขยับคว้ามันขึ้นมา โดยไม่ได้มองไปที่มันเขาตอบสายและวางโทรศัพท์กับหูของเขา "ฮิมชาน, ฉันดี." เขากล่าวในเสียงหงุดหงิด เขาเพียงแค่ต้องการที่จะอยู่คนเดียวตอนนี้ - "? เท่าไหร่คุณรักพี่ชายของคุณ" โทรศัพท์ลดลงจากมือของเขาล้มลงบนพื้นด้วยตุ้บนุ่ม เลขที่เขาเอื้อมมือออกไปรับมันกลับขึ้นมาด้วยมือสั่น "ยงกุก." เขาสูดลมหายใจ"เขาเป็นสิ่งที่ lil สวย". "ไม่เจ็บให้เห็นว่าเขา" ยองไม่สามารถซ่อนความตื่นตระหนกในเสียงของเขา ไม่ไม่ไม่ "โปรดอย่าทำร้ายเขา". "Junhong". คนที่เรียกว่าออกมาในเสียงที่น่าเบื่อหน่าย "บอกว่า 'สวัสดี' เพื่อพี่ชายของคุณ." เขาได้ยินเสียง Junhong ของนุ่ม 'ช่วยฉันพวกเขามีระเบิดผม scared-' ถึงหูของเขาและยองรู้สึกเหมือนเสียงกรีดร้อง ถูกเขาเจ็บหรือเปล่า? พวกเขาทำร้ายเขาแล้ว พวกเขาฆ่าเขา? ทุกสถานการณ์กำลังบินผ่านใจของเขาและเขารู้สึกเหมือนเขาจะโยนขึ้น"ผ่อนคลายยอง". ยงกุกหัวเราะและยองอยากจะฆ่าเขาเขาอยากจะฆ่าทั้งเขาและ Daehyun "เจ้านายบอกว่าเขาจะให้คุณชั่วโมงเพื่อไปยังน้องชายคนเล็กของคุณมีค่าก่อนที่เราจะฆ่าเขา". "คุณอยู่ที่ไหน?" เขารีบลุกขึ้นยืนขาของเขาสั่นอย่างหนักที่เขาจะรั้งตัวเองกับประตู "คุณอยู่ที่ไหน ?!" เขาย้ำความสิ้นหวังที่ชัดเจนมากขึ้นในเสียงของเขา "โปรดอย่าทำร้ายเขา". ยองไม่ค่อยอ้อนวอน "พระเจ้าทรงโปรดอย่าทำร้ายเขา". "ไม่ได้ฉันแล้วบอกว่าคุณมีชั่วโมงจนกว่าเราจะฆ่าเขา?" "ฉันสามารถไว้วางใจคุณได้อย่างไร" ชายหนุ่มขู่ฟ่อมีความเงียบในส่วนอื่น ๆ ได้และ แล้วเขาก็ได้ยินยงกุกให้ออกถอนหายใจเสียงดัง "นี่คือไอเอ็นจีโง่". ยองรอยย่นคิ้วของเขาในความสับสนและแล้วก็มีการคลิก"สวัสดี? สวัสดี ?! "ชายหนุ่มทำซ้ำจนกว่าเขาตระหนักยงกุกได้สิ้นสุดวันที่โทร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยองแจปิดประตูข้างหลังตัวเองก่อนจะพิงหลังและเลื่อนลง ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา เขาพยายามกระพริบตาไปเฉี่ยวพวกเขาออกไป แต่ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เขาก็เก็บมา และในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ สู้มัน วางมือของเขาปวดร้าวหัวใจ เขาต้องเจ็บตัวก่อนถูกยิง แต่ไม่เจ็บมากเท่าที่นี่แล้ว ไม่มีความเจ็บปวดแม้เมื่อเทียบกับความทรมานนี้เขาเกลียดตัวเอง ให้พ่อ ให้ฮิมชานลงกับเขา ทรยศต่อแดฮยอน–วิธีการมากขึ้นเขาอาจจะยืนอยู่ได้

ผมไม่อยากจะรู้สึกแบบนี้อีก เขาพยายามที่จะจำเมื่อครั้งที่เขาอย่างแท้จริง จริงๆ นะ มีความสุขสมบูรณ์ และจิตใจของเขาเอาเขากลับไปวันที่เขาได้รับการยอมรับในมหาวิทยาลัยในฝันของเขา เพื่อศึกษาการสืบสวนอาชญากรรมยองแจปล่อยหัวเราะออกมาขมที่รู้สึกโคตรโง่ และโง่ ทั้งหมดที่เขาเคยต้องการที่จะทำความดี ที่จะทำให้ครอบครัวภูมิใจในตัวเขา และรู้สึกภูมิใจในตัวเอง

ยองแจรู้ว่าเขายังได้รับแดฮยอนหลังบาร์–มันยังคงเป็นไปได้ที่จะบอกใครสักคนว่าพ่อค้ายาเสพติดยังไปเยี่ยมเม้น มันเป็นไปได้ที่จะฆ่าแดฮยอนเหมือนกัน เขาอาจจะมีปืนไว้ใต้หมอนเขาเมื่อแดฮยอนคืออิงเขา เขาอาจจะฆ่าเขาด้วย

จะได้

แต่เขาไม่ได้ และเขาไม่เคย

ยองแจสงสัยว่าอดีตคนรักก็รู้สึกแบบเดียวกัน พวกเขาจะฆ่ากันและกัน มันจะไอเอ็นจีง่ายให้เรื่องจบ แต่ในทางเดียวกันก็ไม่ทัน เขารู้สึกแบบเดียวกันไม่ใช่เหรอ ชายหนุ่มดึงเข่าของเขากับหน้าอกของเขาซ่อนใบหน้าไว้เบื้องหลัง ทรมานแย่กว่าความตาย มันมากยิ่งแย่รู้สึกทรมานมากกว่าจะตาย ฉันทำให้เขาเจ็บตัวแบบนี้


โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาสั่นสะเทือนแล้วเขาเปลี่ยน ขโมยมัน โดยไม่มอง เขารับสายแล้ววางโทรศัพท์กับหู " ฮิมชาน ผมไม่เป็นไร " เขากล่าวด้วยเสียงหงุดหงิดเขาก็แค่อยากอยู่คนเดียวตอนนี้ --

" เท่าไหร่ที่คุณรักเป็นพี่ชายของคุณ ? "

โทรศัพท์ลื่นจากมือ หล่นตุ๊บลงบนพื้นนุ่ม ไม่ ไม่ เขาเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาด้วยมือที่สั่น . " ยงกุก " เขาเลย

" เขาเป็นสิ่ง Lil น่ารัก "

" อย่าทำร้ายเขา - " ยองแจไม่สามารถซ่อนความตื่นตระหนกในเสียงของเขา . ไม่ ไม่ ไม่ ได้โปรด อย่าทำร้ายเขา จุนฮง "

" ." ผู้ชายที่ชื่อในการร้องเพลงด้วยเสียง " พูดสวัสดีพี่ชายของคุณ . " เขาได้ยินเสียง จุนฮงก็นุ่ม ' ช่วยฉัน พวกเขามีระเบิด ฉันกลัว - ถึงหูของเขา และ ยองเจ รู้สึกเหมือนเสียงกรีดร้อง เขาบาดเจ็บเหรอ ? พวกเขาไม่ได้ทำร้ายเขาแล้วใช่มั้ย พวกเขาฆ่าเขา ? ทุกสถานการณ์กำลังบินผ่านใจของเขา และเขาก็รู้สึกว่า เหมือนเขาจะโยนขึ้น

" ผ่อนคลาย มินแจ" ยงกุก หัวเราะ และ ยองเจ ต้องการฆ่าเขา เขาต้องการฆ่าทั้งเขาและแดฮยอน . " หัวหน้าบอกว่าจะให้เวลา 1 ชั่วโมงจะได้รับน้องน้อยของคุณก่อนที่เราจะฆ่าเขา . "

" คุณอยู่ไหน ? " เขารีบลุกขึ้นยืน ขาของเขาสั่นจนเขาต้องรั้งตัวเองกับประตู " คุณอยู่ไหน ? ! " เขาพูดซ้ำๆ ความชัดเจนมากขึ้นในเสียงของเขา " ได้โปรด อย่าทำร้ายเขา" ยองแจคําอ้อนวอน " พระเจ้า ได้โปรด อย่าทำร้ายเขาเลย "

" ผมไม่ได้บอกว่าคุณมีเวลาจนกว่าเราจะฆ่าเขา ? "

" ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง ? " คนหนุ่ม hissed

มีความเงียบในส่วนอื่น ๆ แล้วเขาได้ยินยงกุกถอนหายใจเสียงดัง " นี่ไอโง่ . " ยองแจคิ้วร่องของเขาในความสับสนและมีคลิก

" สวัสดี ฮัลโหล ? !" เด็กหนุ่มย้ำจนเขารู้ว่ายงกุกได้สิ้นสุดลง โทร .