In 2004, 14 petrified wood specimen

In 2004, 14 petrified wood specimens were collected and examined for preliminary identification. Most of them belonged to the family Leguminosae: Pahudioxylon sp., Afzelioxylon sp., and Peltophoroxylon sp. One specimen showed close resemblance to the living species Octomeles sumatrana (Datiscaceae) and is possibly a new taxon. Another specimen is probably a new genus of angiosperms (ZHANG et alii, 2004).

The park asked for cooperation from the DMR to use Ground Penetrating Radar (G.P. R.) to check the length of the trunk and found that 30 meters of trunk were still unexposed. In 2005, the forest park received funds to excavate the whole trunk. The result was the appearance of what is considered the world's longest piece of petrified wood, with a length of 72.22 m (Fig. 3.C ). In 2006, the name of the park was changed to the Petrified Forest Park because of the fascinating discoveries (KRUAYOO, 2006) (Fig. 3.A & D ). The Ministry of Natural Resources and Environment has collaborated with the DMR to examine the geological and geographical information of the area to search for more petrified wood. The silicified wood is buried in gravel, sand, and clay as part of a fluvial system. Based upon preliminary investigations, an age of approximately 800,000 years has been suggested (SONGTHAM & SAETIAN, 2006, unpublished progress report).

At present, seven of nine discovered petrified trunks have been excavated, mostly in 2005, to expose the whole trunks at seven sites, with the two remaining trunks still mostly buried. The first site is where the largest petrified trunk is lying. The second to fourth trunks are cracked into many small pieces. They are 31.30 m long and 0.50 m wide, 32.40 m long and 2.10 m wide, and 44.20 m long and 1.40 m wide, respectively. The fifth trunk is 22.20 m long and 1.20 m wide, with cracks in some areas. The sixth trunk is also cracked in some parts. The actual size of this trunk was approximately 50 meters long, but the upper 20 meters were removed without permission during the digging of a water reservoir. The seventh trunk is very well preserved (Fig. 4.A & C ). It has very large buttresses at the base and is 34 m long. The eighth trunk is very close to the seventh one in the same site, but is not completely exposed (Fig. 4.B ), and the ninth trunk is still mostly buried in the forest. A temporary cover is being built to preserve the exposed trunks in situ. Many additional petrified trunks are still unexcavated inside the Petrified Forest Park.

Since 2004, many people, both general visitors and students, have visited the park at about 60,000 – 100,000 persons per year (KRUAYOO, 2006). The National Park, Wildlife and Plant Conservation Department has asked a construction company to design an exhibition hall and permanent covering for the sites. Currently, the plan is in the examination process by the department. A nature trail will run between each petrified wood site so people can walk though the living forest to see marvelous stone trunks. It is expected to be a popular ecotourism spot and a place to study both ecology and paleoecology. The exhibition hall will explain the history and geology of the park, including how petrified wood occurs, its importance, and its conservation (KRUAYOO, pers. comm., 2007).

In addition to the two sites above, numerous fossils have been collected from Northern Thailand. As mentioned previously, vertebrate, invertebrate, and plant fossils are often found in lignite mines in Cenozoic basins. Additional fossils, including Permian and Triassic, have been found in road cuts. Most of these sites, however, have not been set up as permanent parks. In 2002, Jurassic dinosaur fossils were found in Doi Phu Nang National Park, Chiang Muan District, Phayao Province. After investigation by a team of paleontologists in 2003, many of them are thought to be sauropod remains. However, some were removed for personal collection or sale. The local governments, both district and subdistrict, are trying to preserve them in situ, including developing the area to be a new tourism spot. This area may be set up as another paleontological park in the future (Faculty of Environment and Resource Studies, 2005).

NORTHEASTERN THAILAND

Khon Kaen Province

Phuwiang National Park and Phuwiang Dinosaur Museum

Many fossils, especially Mesozoic to Cenozoic vertebrate fossils and wood, have been discovered in northeastern Thailand. Among them, the most famous and popular are dinosaur fossils. Many dinosaur remains have been found in Khon Kaen and Kalasin provinces. The first report of dinosaurs from Thailand was based on a bone discovered in 1976 by a Thai geologist and his team from the DMR, during a survey for uranium sources in Phuwiang District, Khon Kaen. The specimen was examined by French paleontologists and determined to be the distal end of a sauropod femur. In 1981, the area was surveyed under collaboration of a Thai- French team and more dinosaur remains were found (Fig. 5.A ). This region was considered to be the first prominent dinosaur site in Southeast Asia and was established as Phuwiang National Park in 1992 (SUTEETHORN, 2002). The dinosaur fossil sites cover an area of approximately 400 km2 in the national park, which is under the administration of the National Park, Wildlife and Plant Conservation Department.

From the discoveries up to 1993, nine sites with dinosaur remains have been found within the park. Each of these sites has had a building constructed over it to protect the localities. Eight of the sites yielded dinosaur bones and teeth of sauropods, including juveniles, and/or theropods from the Sao Khua Formation, considered to be Early Cretaceous based on palynomorph studies of the underlying formation (BUFFETAUT et alii, 1997; SUTEETHORN, 2002). The actual bones are displayed in situ or have been replaced with replicas. Another site (n° 8) has footprints of small ornithomimosaurs and other dinosaurs from the Early Cretaceous Phra Wihan Formation, which underlies the Sao Khua Fm. In addition, other vertebrate fossils, such as scales of the fish Lepidotes and turtle shells were found in some sites and in nearby areas. Unfortunately, the bones in some of the sites were damaged from disturbance and trespassing (site n° 4) or during the dismantling and replacing of the temporary cover over the site (n° 2), so only scraps of the bones were left at these sites (SUTEETHORN, 2002).

In 1999-2000, the DMR set up the Phuwiang Dinosaur Museum, about 3 km from the national park, with cooperation from the Tourism Authority of Thailand and the Khon Kaen provincial government, to be both a tourist spot and learning center of the province. The museum has displays on two floors about earth sciences, rocks and minerals, the discovery of dinosaurs in Thailand, why dinosaur fossils were found at Phuwiang, the geology of Phuwiang and the surrounding area, and how to conserve fossils. The exhibitions include the bones (Fig. 5.C ) and life-sized models of Thai dinosaurs, such as Phuwiangosaurus sirindhornae, Siamosaurus suteethorni (Fig. 5.D ), Siamotyrannus isanensis (Fig. 5.B ), Compsognathus, Gallimimus, and Psittacosaurus. On the first floor, visitors can see how the work in the laboratory is done through glass. The museum is open free of charge to the public.

Kalasin Province

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปี 2004, 14 specimens ไม้ดึกดำบรรพ์ถูกรวบรวม และตรวจสอบรหัสเบื้องต้น ส่วนใหญ่จะเป็นสมาชิกครอบครัวถั่วฝรั่ง: Pahudioxylon sp., Afzelioxylon sp. และ Peltophoroxylon sp ตัวอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าปิดรูปพันธุ์ชีวิต sumatrana Octomeles (Datiscaceae) และอาจเป็น taxon ที่ใหม่ ตัวอย่างอื่นอาจเป็นสกุลใหม่ของ angiosperms (ZHANG et สวี 2004)สวนขอความร่วมมือจากทรัพยากรธรณีที่ใช้ Penetrating เรดาร์ภาคพื้นดิน (G.P. R.) เพื่อตรวจสอบความยาวของลำต้น และพบว่า 30 เมตรของลำตัวยังคง unexposed สวนป่าได้รับเงิน excavate ลำตัวทั้งหมดในปี 2005 ผลมีลักษณะที่ปรากฏของสิ่งที่ถือว่าเป็นชิ้นในโลกยาวไม้ดึกดำบรรพ์ ความยาว 72.22 เมตร (Fig. 3.C) ในปี 2006 สวนถูกเปลี่ยนชื่ออุทยานป่าหินเนื่องจากค้นพบที่น่าสนใจ (KRUAYOO, 2006) (Fig. 3.A & D) กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมได้ร่วมมือกับทรัพยากรธรณีตรวจสอบข้อมูลทางภูมิศาสตร์ และธรณีวิทยาของพื้นที่เพื่อค้นหาไม้ดึกดำบรรพ์มาก ไม้ silicified จะฝังอยู่ ในกรวด ทราย ดินเหนียวเป็นส่วนหนึ่งของระบบ fluvial ขึ้นอยู่กับการตรวจสอบเบื้องต้น อายุประมาณ 800000 ปีได้ถูกแนะนำ (ทรงธรรมและ SAETIAN, 2006 ยกเลิกประกาศรายงานความคืบหน้า)ปัจจุบัน เจ็ดเก้าพบกางเกงดึกดำบรรพ์มีการขุดค้น ส่วนใหญ่ในปี 2005 ผึ่งกางเกงทั้งหมดที่เจ็ดไซต์ กับกางเกงเหลือสองที่ยังคงฝังอยู่เป็นส่วนใหญ่ เว็บไซต์แรกเป็นที่ลำต้นดึกดำบรรพ์ที่ใหญ่ที่สุดคือนอน ลำที่สองกับสี่จะแตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ มากมาย พวกเขาจะ m ยาว 31.30 และ 0.50 m กว้าง เมตรยาว 32.40 และ เมตรกว้าง 2.10 และ 44.20 m ยาว และ 1.40 เมตรกว้าง ตามลำดับ ลำตัวที่ห้าคือ 22.20 ม.ยาว และ 1.20 เมตรกว้าง มีรอยแตกในบางพื้นที่ นอกจากนี้ยังมีแตกลำต้นหกในบางส่วน ขนาดจริงของลำนี้มีความยาวประมาณ 50 เมตร ได้ออกสูงสุด 20 เมตรโดยไม่ได้รับอนุญาตในระหว่างการขุดอ่างเก็บน้ำเป็นน้ำ ดีมีรักษาลำต้นเจ็ด (Fig. 4.A & C) มี buttresses มากที่ฐาน และเมตรยาว 34 ลำต้นแปดมีมากหนึ่งเจ็ดในไซต์เดียวกัน แต่จะไม่ทั้งหมดถูกเปิดเผย (Fig. 4.B), และ 9 ลำต้นส่วนใหญ่ยังคงได้ฝังอยู่ในป่า ฝาครอบชั่วคราวจะถูกสร้างขึ้นเพื่อรักษากางเกงสัมผัสใน situ กางเกงดึกดำบรรพ์เพิ่มเติมมากมายที่ unexcavated ยังคงอยู่ภายในอุทยานป่าหินตั้งแต่ปี 2004 หลายคน ผู้เยี่ยมชมทั่วไปและนักเรียน เข้าเยี่ยมชมสวนที่เกี่ยวกับ 60000 – 100000 คนต่อปี (KRUAYOO, 2006) อุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพืชอนุรักษ์กรมได้ขอให้บริษัทก่อสร้างออกแบบนิทรรศการและครอบคลุมอย่างถาวรสำหรับในการ ขณะนี้ แผนอยู่ในกระบวนการตรวจสอบโดยแผนก ทางธรรมชาติจะทำงานระหว่างไซต์ไม้ดึกดำบรรพ์เพื่อคนเดินแม้ว่าป่านั่งเล่นดูกางเกงนี่หิน คาดว่าจะ เป็นจุดท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์นิยมและเป็นสถานที่ศึกษานิเวศวิทยาและ paleoecology นิทรรศการจะอธิบายถึงประวัติศาสตร์ และธรณีวิทยาของอุทยาน รวมทั้งวิธีดึกดำบรรพ์ไม้ที่เกิด ขึ้น ความสำคัญ และการอนุรักษ์ (KRUAYOO อาทิสื่อ 2007)นอกจากสองเว็บไซต์ข้างต้น ซากดึกดำบรรพ์จำนวนมากได้ถูกรวบรวมจากภาคเหนือ เป็นที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้ กระดูกสันหลัง กระดูกสันหลัง และซากดึกดำบรรพ์ของพืชมักจะพบในเหมืองลิกไนต์ในอ่างล่างหน้า Cenozoic พบซากดึกดำบรรพ์เพิ่มเติม Permian และยุคไทรแอสซิก ในการตัดถนน ส่วนใหญ่ของเว็บไซต์เหล่านี้ อย่างไรก็ตาม ไม่ได้ตั้งค่าเป็นสวนแบบถาวร ใน 2002 ซากดึกดำบรรพ์ไดโนเสาร์ยุคจูแรสซิกพบในอุทยานแห่งชาติดอยภูนาง อำเภอเชียงม่วน พะเยา หลังจากตรวจสอบโดยทีม paleontologists ใน 2003 มากของพวกเขาจะคิดว่า จะ ยังคง sauropod อย่างไรก็ตาม บางคนถูกเอาออกสำหรับคอลเลกชันส่วนบุคคลหรือการขาย รัฐบาลท้องถิ่น อำเภอและตำบล กำลังพยายามรักษาใน situ รวมทั้งการพัฒนาพื้นที่การ ท่องเที่ยวใหม่จุด พื้นที่นี้อาจถูกตั้งค่าเป็นอื่น paleontological ปาร์คในอนาคต (คณะสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรการศึกษา 2005)ภาคอีสานจังหวัดขอนแก่นPhuwiang อุทยานและพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ Phuwiangซากดึกดำบรรพ์มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีโซโซอิก Cenozoic ซากดึกดำบรรพ์ที่หลอดและไม้ ถูกค้นพบในภาคอีสาน ในหมู่พวกเขา มีชื่อเสียงมากที่สุด และนิยมมีซากดึกดำบรรพ์ไดโนเสาร์ พบในไดโนเสาร์ยังคงในจังหวัดขอนแก่นและกาฬสินธุ์ รายงานแรกของไดโนเสาร์จากประเทศไทยเป็นไปตามกระดูกที่ค้นพบในปี 1976 โดยนักธรณีวิทยาไทยและทีมของเขาจากทรัพยากรธรณี ในระหว่างการสำรวจแหล่งยูเรเนียมในเขต Phuwiang ขอนแก่น ตัวอย่างถูกตรวจสอบ โดย paleontologists ฝรั่งเศส และกำหนด จุดสิ้นสุดที่กระดูกของกระดูกต้นขา sauropod ในปี 1981 พื้นที่ที่สำรวจภายใต้ความร่วมมือของทีมไทยฝรั่งเศส และไดโนเสาร์เพิ่มเติมยังคงพบ (Fig. 5.A) ภูมิภาคนี้ถือเป็นไซต์โดดเด่นไดโนเสาร์ครั้งแรกในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และก่อตั้งเป็นอุทยานแห่งชาติ Phuwiang 1992 (SUTEETHORN, 2002) อเมริกาฟอสซิลไดโนเสาร์ครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 400 km2 ในอุทยานแห่งชาติ ซึ่งอยู่ภายใต้การดูแลของอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพืชอนุรักษ์กรมจากการค้นพบถึง 1993 ไซต์เก้ากับไดโนเสาร์ ยังคงพบภายในอุทยาน แต่ละเว็บไซต์เหล่านี้มีอาคารที่สร้างขึ้นเพื่อป้องกันการมา แปดในผลกระดูกไดโนเสาร์และฟัน sauropods รวม juveniles หรือ theropods จากก่อตัวมะเขือ เสาถือเป็นช่วง Cretaceous ตามศึกษาการก่อตัวแบบ palynomorph (BUFFETAUT et สวี 1997 SUTEETHORN, 2002) กระดูกจริงแสดงใน situ หรือได้ถูกแทนที่ ด้วยแบบจำลอง เว็บไซต์อื่น (n ° 8) มีรอยเท้าขนาดเล็ก ornithomimosaurs และไดโนเสาร์อื่น ๆ จากต้น Cretaceous พระวิหารก่อ ที่ underlies Fm มะเขือเซา นอกจากนี้ อื่น ๆ ซากดึกดำบรรพ์หลอด เช่นเกล็ดปลา Lepidotes และเต่าพบ ในบางเว็บไซต์ และ ในพื้นที่ใกล้เคียง อับ กระดูกในบางไซต์เสียหายจากการรบกวนและเข้า (ไซต์ n ° 4) หรือในช่วงวันที่และเปลี่ยนปกชั่วคราวผ่านเว็บไซต์ (n ° 2), ดังนั้น เพียงเศษของกระดูกถูกปล่อยในเว็บไซต์เหล่านี้ (SUTEETHORN, 2002)ในปี 1999-2000 ทรัพยากรธรณีที่ตั้งค่า Phuwiang ไดโนเสาร์พิพิธภัณฑ์ ประมาณ 3 กิโลเมตรจากอุทยานแห่งชาติ มีความร่วมมือจากการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยและรัฐบาลจังหวัดขอนแก่น จุดท่องเที่ยวและศูนย์การเรียนรู้ของจังหวัด พิพิธภัณฑ์มีการแสดงบนชั้นสองเกี่ยวกับโลกวิทยาศาสตร์ หิน และแร่ การค้นพบไดโนเสาร์ในประเทศไทย ทำไมมีซากดึกดำบรรพ์ไดโนเสาร์พบใน Phuwiang ธรณีวิทยาของ Phuwiang และบริเวณโดยรอบ และวิธีการอนุรักษ์ซากดึกดำบรรพ์ นิทรรศการที่รวมกระดูก (Fig. 5.C) และรุ่น life-sized ของไดโนเสาร์ไทย เช่น Phuwiangosaurus sirindhornae, suteethorni สยามโมซอรัส (Fig. 5.D), Siamotyrannus isanensis (Fig. 5.B), Compsognathus, Gallimimus และซิตตะโกซอรัส ชั้น ผู้เข้าชมสามารถดูวิธีทำงานในห้องปฏิบัติการผ่านทางกระจก เปิดฟรีให้กับประชาชนจังหวัดกาฬสินธุ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 2004, 14 ตัวอย่างไม้กลายเป็นหินที่ถูกเก็บรวบรวมและตรวจสอบเพื่อระบุตัวตนเบื้องต้น ที่สุดของพวกเขาเป็นครอบครัว Leguminosae นี้.. Pahudioxylon SP, Afzelioxylon SP และ Peltophoroxylon SP ตัวอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นความคล้ายคลึงใกล้เคียงกับสายพันธุ์ที่อาศัยอยู่ Octomeles sumatrana (Datiscaceae) และอาจจะเป็นแท็กซอนใหม่ ตัวอย่างหนึ่งคืออาจจะเป็นสกุลใหม่ของ Angiosperms (เตียว et Alii, 2004). ที่จอดขอความร่วมมือจาก DMR ที่จะใช้ทะลวงดิน Radar (GPR) เพื่อตรวจสอบความยาวของลำตัวและพบว่า 30 เมตรลำต้นยังไม่ได้ถ่าย . ในปี 2005 สวนป่าที่ได้รับเงินทุนในการขุดลำต้นทั้ง ผลที่ได้คือการปรากฏตัวของสิ่งที่ถือว่าเป็นชิ้นส่วนที่ยาวที่สุดในโลกของไม้กลายเป็นหินที่มีความยาว 72.22 เมตร (รูป. 3.C) ก ในปี 2006 ชื่อของสวนสาธารณะที่มีการเปลี่ยนแปลงไปยังสวนป่ากลายเป็นหินเพราะการค้นพบที่น่าสนใจ (KRUAYOO 2006) (รูป. 3.A & D) กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมได้ร่วมมือกับ DMR ในการตรวจสอบข้อมูลทางธรณีวิทยาและภูมิศาสตร์ของพื้นที่ในการค้นหาไม้กลายเป็นหินมากขึ้น ไม้ silicified ถูกฝังอยู่ในกรวดทรายและดินเหนียวเป็นส่วนหนึ่งของระบบแม่น้ำ ขึ้นอยู่กับการตรวจสอบเบื้องต้นอายุประมาณ 800,000 ปีที่ผ่านมาได้รับการแนะนำ (ทรงธรรมและ SAETIAN 2006 รายงานความคืบหน้าไม่ถูกเผยแพร่). ในปัจจุบันเจ็ดเก้าค้นพบกางเกงกลายเป็นหินได้รับการขุดส่วนใหญ่ในปี 2005 ที่จะเปิดเผยลำต้นทั้งเจ็ด เว็บไซต์ทั้งสองลำที่เหลือยังคงฝังอยู่ส่วนใหญ่ เว็บไซต์แรกคือที่ลำต้นกลายเป็นหินที่ใหญ่ที่สุดกำลังนอนอยู่ สองเพื่อลำต้นที่สี่ที่มีการแตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ จำนวนมาก พวกเขาเป็น 31.30 เมตรยาว 0.50 เมตรกว้าง 32.40 เมตรยาว 2.10 เมตรกว้างและ 44.20 เมตรยาว 1.40 เมตรกว้างตามลำดับ ลำต้นที่ห้าคือ 22.20 เมตรยาว 1.20 เมตรกว้างมีรอยแตกในบางพื้นที่ ลำต้นที่หกจะแตกยังอยู่ในบางส่วน ขนาดที่แท้จริงของลำต้นนี้อยู่ที่ประมาณ 50 เมตรยาว แต่บน 20 เมตรถูกถอดออกไม่ได้รับอนุญาตในระหว่างการขุดอ่างเก็บน้ำน้ำ ลำต้นที่เจ็ดถูกเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี (รูป. 4.A & C) มันมีคานขนาดใหญ่มากที่ฐานและเป็น 34 เมตรยาว ลำต้นที่แปดเป็นอย่างมากใกล้เคียงกับ 1/7 ในเว็บไซต์เดียวกัน แต่ไม่ได้สัมผัสอย่างสมบูรณ์ (รูป. 4.B) และลำต้นที่เก้ายังคงฝังอยู่ส่วนใหญ่ในป่า ปกชั่วคราวจะถูกสร้างขึ้นเพื่อรักษาลำต้นสัมผัสในแหล่งกำเนิด หลายคนกลายเป็นหินลำต้นเพิ่มเติมจะยังคงไร้ค่ากลายเป็นหินภายในสวนป่า. ตั้งแต่ปี 2004 หลายคนทั้งผู้เข้าชมทั่วไปและนักเรียนได้เข้าเยี่ยมชมอุทยานฯ ประมาณ 60,000 - 100,000 คนต่อปี (KRUAYOO 2006) อุทยานแห่งชาติสัตว์ป่าและพันธุ์พืชกรมได้ขอให้ บริษัท รับเหมาก่อสร้างที่จะออกแบบห้องโถงนิทรรศการและครอบคลุมถาวรสำหรับเว็บไซต์ ปัจจุบันแผนอยู่ในขั้นตอนการตรวจสอบโดยภาควิชา เส้นทางธรรมชาติจะทำงานระหว่างแต่ละเว็บไซต์ไม้กลายเป็นหินเพื่อให้ผู้คนสามารถเดินป่าที่อาศัยอยู่ แต่ที่จะเห็นกางเกงหินที่ยิ่งใหญ่ มันเป็นที่คาดว่าจะเป็นจุดท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่นิยมและสถานที่ที่จะศึกษาทั้งระบบนิเวศและ Paleoecology ห้องโถงนิทรรศการจะอธิบายประวัติศาสตร์และธรณีวิทยาของสวนสาธารณะรวมทั้งวิธีการที่ไม้กลายเป็นหินที่เกิดขึ้นมีความสำคัญและการอนุรักษ์ของ (KRUAYOO, pers. Comm., 2007). นอกจากนี้ยังมีสองเว็บไซต์ดังกล่าวข้างต้นฟอสซิลจำนวนมากได้รับการเก็บรวบรวมจาก ภาคเหนือของประเทศไทย ดังที่ได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้เลี้ยงลูกด้วยนม, สัตว์ที่ไม่มีกระดูกสันหลังและฟอสซิลพืชที่มักจะพบในการทำเหมืองแร่ลิกไนต์ในอ่าง Cenozoic ฟอสซิลเพิ่มเติมรวมทั้ง Permian Triassic และได้รับการพบในถนนตัด ส่วนใหญ่ของเว็บไซต์เหล่านี้ แต่ไม่ได้รับการตั้งค่าเป็นสวนสาธารณะที่ถาวร ในปี 2002 ฟอสซิลไดโนเสาร์จูราสสิถูกพบอยู่ในดอยภูนางอุทยานแห่งชาติอำเภอเชียงม่วนจังหวัดพะเยา หลังจากการตรวจสอบโดยทีมงานของนักบรรพชีวินวิทยาในปี 2003 หลายคนมีความคิดที่เป็นซาก sauropod แต่บางส่วนที่ถูกตัดออกในการเก็บรวบรวมบุคคลหรือขาย รัฐบาลท้องถิ่นทั้งอำเภอและตำบลกำลังพยายามที่จะรักษาพวกเขาในแหล่งกำเนิดรวมทั้งการพัฒนาพื้นที่ที่เป็นจุดท่องเที่ยวใหม่ บริเวณนี้อาจจะถูกตั้งค่าเป็นอีกสวนบรรพชีวินวิทยาในอนาคต (คณะศึกษาด้านสิ่งแวดล้อมและทรัพยากร 2005). ภาคตะวันออกเฉียงเหนือประเทศไทยจังหวัดขอนแก่นภูเวียงอุทยานแห่งชาติและพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ภูเวียงฟอสซิลจำนวนมากโดยเฉพาะหินที่จะCenozoic ซากดึกดำบรรพ์สัตว์มีกระดูกสันหลังและไม้ได้รับ ค้นพบในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในหมู่พวกเขาที่มีชื่อเสียงที่สุดและเป็นที่นิยมเป็นฟอสซิลไดโนเสาร์ ซากไดโนเสาร์จำนวนมากได้รับการค้นพบในจังหวัดขอนแก่นและกาฬสินธุ์ รายงานครั้งแรกของไดโนเสาร์จากประเทศไทยอยู่บนพื้นฐานของกระดูกที่ค้นพบในปี 1976 โดยนักธรณีวิทยาไทยและทีมงานของเขาจาก DMR ในระหว่างการสำรวจหาแหล่งแร่ยูเรเนียมในอำเภอภูเวียงจังหวัดขอนแก่น ตัวอย่างที่ได้รับการตรวจสอบโดย paleontologists ฝรั่งเศสและมุ่งมั่นที่จะเป็นปลายสุดของโคนขา sauropod ในปี 1981 พื้นที่สำรวจภายใต้ความร่วมมือของทีมฝรั่งเศสไทยและอื่น ๆ ซากไดโนเสาร์ที่พบ (รูป. 5. ) ภูมิภาคนี้ถูกพิจารณาว่าเป็นเว็บไซต์ที่โดดเด่นไดโนเสาร์ครั้งแรกในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และจัดตั้งเป็นอุทยานแห่งชาติภูเวียงในปี 1992 (SUTEETHORN, 2002) เว็บไซต์ฟอสซิลไดโนเสาร์ครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 400 กิโลเมตร 2 ในสวนสาธารณะแห่งชาติซึ่งอยู่ภายใต้การบริหารงานของอุทยานแห่งชาติสัตว์ป่าและพันธุ์พืชกรมอนุรักษ์. จากการค้นพบถึงปี 1993 เก้าเว็บไซต์ที่มีซากไดโนเสาร์ที่มีการตรวจพบในสวนสาธารณะ . แต่ละเว็บไซต์เหล่านี้ได้มีการสร้างอาคารมากกว่านั้นเพื่อปกป้องท้องถิ่น แปดของเว็บไซต์ที่ให้ผลกระดูกไดโนเสาร์และฟันของ sauropods รวมทั้งหนุ่มสาวและ / หรือ theropods จากหมวดหินเสาขัวถือว่าเป็นยุคต้นจากการศึกษา palynomorph ของการสร้างต้นแบบ (Buffetaut et Alii, 1997; SUTEETHORN, 2002) กระดูกที่เกิดขึ้นจริงจะปรากฏในแหล่งกำเนิดหรือได้รับการแทนที่ด้วยแบบจำลอง เว็บไซต์อื่น (n ° 8) มีรอยเท้าของ ornithomimosaurs ขนาดเล็กและไดโนเสาร์อื่น ๆ จากยุคต้นพระวิหารสร้างซึ่งรองรับเซามะเขือ Fm นอกจากนี้ซากดึกดำบรรพ์สัตว์มีกระดูกสันหลังอื่น ๆ เช่นเครื่องชั่งน้ำหนักของ Lepidotes ปลาและหอยเต่าที่พบในเว็บไซต์บางแห่งและในพื้นที่ใกล้เคียง แต่น่าเสียดายที่กระดูกในบางส่วนของเว็บไซต์ที่ได้รับความเสียหายจากความวุ่นวายและการบุกรุก (เว็บไซต์ n ° 4) หรือในระหว่างการรื้อและแทนที่ของฝาครอบชั่วคราวเว็บไซต์ (n ° 2) เพื่อให้เศษเพียงกระดูกที่ถูกทิ้งไว้ที่เหล่านี้ เว็บไซต์ (SUTEETHORN, 2002). ใน 1999-2000, DMR ตั้งพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ภูเวียงประมาณ 3 กิโลเมตรจากอุทยานแห่งชาติด้วยความร่วมมือจากการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยและขอนแก่นรัฐบาลที่จะเป็นได้ทั้งจุดท่องเที่ยว และศูนย์การเรียนของจังหวัด พิพิธภัณฑ์มีการแสดงบนชั้นสองเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์โลกหินและแร่ธาตุที่ค้นพบไดโนเสาร์ในประเทศไทยทำไมฟอสซิลไดโนเสาร์ที่พบที่ภูเวียงธรณีวิทยาของภูเวียงและพื้นที่โดยรอบและวิธีการเพื่อการอนุรักษ์ฟอสซิล การจัดนิทรรศการรวมถึงกระดูก (รูป. 5.C) และรูปแบบชีวิตขนาดของไดโนเสาร์ไทยเช่นภูเวียงโกซอรัสสิรินธรเน sirindhornae, สยามโมซอรัส suteethorni (รูป. 5.D) สยามโมไทรันนัส isanensis (รูป. 5.b) คอมซอกนาทัส, Gallimimus, และ Psittacosaurus ในชั้นแรกที่ผู้เข้าชมสามารถดูวิธีการทำงานในห้องปฏิบัติการจะทำผ่านกระจก พิพิธภัณฑ์เปิดเสียค่าใช้จ่ายให้กับประชาชน. จังหวัดกาฬสินธุ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 2004 , 14 ไม้กลายเป็นหิน ทำการเก็บข้อมูลและตรวจสอบระบบเบื้องต้น ส่วนใหญ่เป็นของ พืชตระกูลถั่ว ครอบครัว : pahudioxylon sp . , afzelioxylon sp . และ peltophoroxylon sp . ตัวอย่างหนึ่งพบใกล้ชิดเหมือนสิ่งมีชีวิตชนิด octomeles spectabilis ( datiscaceae ) และอาจเป็นชนิดใหม่ตัวอย่างอื่นอาจเป็นสกุลใหม่ของพืชดอก ( จาง และ คนอื่น ๆ , 2004 ) .

อุทยาน ขอความร่วมมือจาก DMR ใช้ดินหยั่งลึกเรดาร์ ( จีพีอาร์ ) เพื่อตรวจสอบความยาวของลำตัว และพบว่า 30 เมตร ลำต้นยังอิ่ม . ใน 2005 , วนอุทยานได้รับทุนขุดค้นท้ายรถทั้งผลที่ได้คือลักษณะของสิ่งที่ถือว่าเป็นชิ้นที่ยาวที่สุดในโลก ไม้กลายเป็นหิน มีความยาว 100 เมตร ( ภาพที่ 3 C ) ในปี 2006 ชื่อของสวนสาธารณะวนอุทยานไม้กลายเป็นหินที่เปลี่ยนไปเพราะการค้นพบที่น่าสนใจ ( kruayoo , 2006 ) ( ภาพที่ 3 . & D )กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมได้ร่วมมือกับ DMR เพื่อตรวจสอบข้อมูลทางธรณีวิทยาและภูมิศาสตร์ของพื้นที่เพื่อค้นหาเพิ่มเติมไม้กลายเป็นหิน . การ silicified ไม้ฝังอยู่ในดิน กรวด ทราย และเป็นส่วนหนึ่งของระบบแม่น้ำ . จากการสืบสวนเบื้องต้น อายุประมาณ 800000 ปีได้รับการแนะนำ ( โดย& saetian , 2006 ,รายงานความก้าวหน้าพิมพ์ ) .

ปัจจุบันเจ็ดเก้าค้นพบไม้กลายเป็นหินกางเกงได้ขุดพบ ส่วนใหญ่ในปี 2005 เพื่อแสดงลำต้นทั้งเจ็ดเว็บไซต์ กับอีกสองลังเกือบทั้งหมด ยังคงถูกฝังอยู่ เว็บไซต์แรกที่ใหญ่ที่สุด ต้นไม้กลายเป็นหิน โกหก 2 กางเกงที่สี่ก็แตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ มากมาย พวกเขาเป็น 31.30 เมตรยาว 0.50 เมตร กว้าง 3240 เมตรยาว 2.10 เมตร กว้าง และ 44.20 เมตรยาว 1.40 เมตร กว้าง ตามลำดับ ต้นที่ 5 22.20 เมตรยาว 1.20 เมตรกว้าง มีรอยแตกในบางพื้นที่ ต้นที่หกก็แตกในบางส่วน ขนาดจริงของเส้นทางนี้ยาวประมาณ 50 เมตร แต่ด้านบน 20 เมตรออกโดยไม่ได้รับอนุญาติในการขุดสระน้ำต้นที่เจ็ดเป็นอย่างดีเก็บรักษาไว้ ( ภาพที่ 4 . & C ) มันมีขนาดใหญ่มากที่ buttresses ฐานและ 34 เมตรยาว ต้นที่ 8 อยู่ใกล้กับเจ็ดหนึ่งในไซต์เดียวกัน แต่ไม่ได้เปิดเผย ( ภาพที่ 4 B ) และลำต้น ซึ่งยังคงเป็นส่วนใหญ่ที่ฝังอยู่ในป่า ปิดชั่วคราวถูกสร้างขึ้นเพื่อรักษาตากกางเกงในแหล่งกำเนิดมากเพิ่มเติมนะทรังค์ยัง unexcavated ภายในอุทยานป่าหินงาม

ตั้งแต่ปี 2004 หลายคน ทั้งทั่วไปเข้าชมและนักเรียนได้เข้าเยี่ยมชมอุทยาน ประมาณ 60 , 000 – 100000 คนต่อปี ( kruayoo , 2006 ) อุทยาน แห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช ได้ขอให้บริษัทก่อสร้างออกแบบนิทรรศการและครอบคลุมถาวรสำหรับเว็บไซต์ขณะนี้แผนอยู่ในกระบวนการตรวจสอบ โดยแผนก เส้นทางเดินศึกษาธรรมชาติ จะวิ่งระหว่างแต่ละไม้กลายเป็นหินเว็บไซต์เพื่อให้ผู้คนสามารถเดินผ่านป่ามีชีวิต เห็นกางเกงหินมหัศจรรย์ คาดว่าจะเป็นจุดท่องเที่ยวเชิงนิเวศได้รับความนิยมและเป็นสถานที่เพื่อศึกษานิเวศวิทยาและ paleoecology . ห้องโถงนิทรรศการจะอธิบายประวัติศาสตร์และธรณีวิทยาของอุทยานรวมทั้งวิธีการไม้กลายเป็นหินเกิดขึ้น ความสำคัญและการอนุรักษ์ ( kruayoo ชายครุย , . การสื่อสาร , 2007 ) .

นอกจากสองเว็บไซต์ข้างต้น ซากดึกดำบรรพ์จำนวนมากได้รับการรวบรวมจากภาคเหนือของไทย เป็นที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้ , สัตว์มีกระดูกสันหลัง , สัตว์ที่ไม่มีกระดูกสันหลัง และฟอสซิลพืชมักพบในเหมืองถ่านหินลิกไนต์ในมหายุคซีโนโซอิกอ่าง . ฟอสซิลเพิ่มเติม รวมถึงเพอร์เมียนยุคไทรแอสซิกและ ,ถูกพบในการตัดถนน ส่วนใหญ่ของเว็บไซต์เหล่านี้ แต่ไม่ได้ถูกตั้งค่าเป็นสวนสาธารณะถาวร ในปี 2002 , ไดโนเสาร์ ฟอสซิลไดโนเสาร์ที่พบในดอยภูนางอุทยานแห่งชาติ อำเภอเชียงม่วน จังหวัดพะเยา หลังจากการตรวจสอบโดยทีมงานของเซลลูโลสใน 2003 , มากของพวกเขาจะคิดว่าเป็นซอโรพอดที่ยังคงอยู่ อย่างไรก็ตาม บางคนถูกลบออกสำหรับคอลเลกชันส่วนตัวหรือการขายองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ทั้ง อำเภอ และตำบล พยายามที่จะรักษาพวกเขาในแหล่งกำเนิด รวมถึงการพัฒนาพื้นที่เป็นจุดท่องเที่ยวใหม่ พื้นที่นี้อาจจะตั้งเป็นอีกอุทยาน paleontological ในอนาคต ( คณะสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล , 2548 ) .

ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

ขอนแก่น

อุทยานแห่งชาติภูเวียงพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ภูเวียงและ

หลายซากโดยเฉพาะหมวดกับฟอสซิลสัตว์มีกระดูกสันหลังซีโนโซอิก และไม้ ได้ถูกค้นพบในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย ในหมู่พวกเขาที่มีชื่อเสียงมากที่สุดและเป็นที่นิยมเป็นซากฟอสซิลไดโนเสาร์ ซากไดโนเสาร์จำนวนมากถูกพบในจังหวัดขอนแก่น และ กาฬสินธุ์ จังหวัด รายงานแรกของไดโนเสาร์จากประเทศไทยถูกยึดกระดูกที่ค้นพบในปี 1976 โดยคนไทยนักธรณีวิทยาและทีมงานของเขาจาก DMR ,ในการสำรวจแหล่งยูเรเนียมในอำเภอภูเวียง จังหวัดขอนแก่น ตัวตรวจสอบโดย paleontologists ฝรั่งเศสและมุ่งมั่นที่จะเป็นส่วนปลายของ sauropod กระดูกโคนขา ในปี 1981 , พื้นที่สำรวจภายใต้ความร่วมมือไทย - ฝรั่งเศสของทีมและยังคงพบไดโนเสาร์เพิ่มเติม ( รูปที่ 5 )ภาคนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เว็บไซต์ไดโนเสาร์ที่โดดเด่นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และก่อตั้งเป็นอุทยานแห่งชาติภูเวียง ในปี พ.ศ. 2535 ( suteethorn , 2002 ) ไดโนเสาร์ฟอสซิลเว็บไซต์ครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 400 ตารางกิโลเมตร ในเขตอุทยาน ซึ่งอยู่ภายใต้การบริหารงานของ กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช .

จากการค้นพบถึง 1993เก้าเว็บไซต์ที่มีซากไดโนเสาร์ถูกพบในสวนสาธารณะ แต่ละเว็บไซต์เหล่านี้มีการสร้างตึกใหม่เพื่อปกป้องพื้นที่ แปดของเว็บไซต์ พบกระดูกไดโนเสาร์ และฟันของเซาโรพอด รวมทั้งเยาวชน และ / หรือ เทอโรพอดจากการจัดตั้ง อบต. ขัว ถือว่าเป็นต้นยุคครีเทเชียสตาม palynomorph ศึกษาต้นแบบของการพัฒนา ( และคนอื่น ๆ buffetaut ,1997 ; suteethorn , 2002 ) กระดูกที่แท้จริงจะปรากฏในแหล่งกำเนิดหรือถูกแทนที่ด้วยแบบจําลอง เว็บไซต์อื่น ( n / 8 ) มีรอยเท้าของ ornithomimosaurs ขนาดเล็กและไดโนเสาร์อื่น ๆจากต้นยุคครีเทเชียสพระวิหารสร้าง ซึ่งแผ่นอยู่ FM เสาขัว . นอกจากนี้ ซากดึกดำบรรพ์สัตว์มีกระดูกสันหลังอื่น ๆเช่น เกล็ดของปลาเลปิโดเทส และกระดองเต่าที่พบในบางเว็บไซต์ และในพื้นที่ใกล้เคียง แต่น่าเสียดายที่กระดูกในบางส่วนของเว็บไซต์ที่ได้รับความเสียหายจากการรบกวนและการบุกรุก ( เว็บไซต์ n / 4 ) หรือในการรื้อและเปลี่ยนปกชั่วคราวผ่านเว็บไซต์ ( n / 2 ) , เศษเท่านั้น ดังนั้น ของกระดูก ถูกทิ้งไว้ที่เว็บไซต์เหล่านี้ ( suteethorn , 2002 ) .

ใน 1999-2000 ,DMR ตั้งพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ ภูเวียง ประมาณ 3 กิโลเมตร จาก อุทยานแห่งชาติ ด้วยความร่วมมือจากการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย และจังหวัดขอนแก่น รัฐบาล เป็น ศูนย์ ทั้งสถานที่ท่องเที่ยวและเรียนรู้ของจังหวัด พิพิธภัณฑ์มีการแสดงในสองชั้นที่เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ โลก หิน และแร่ธาตุ การค้นพบไดโนเสาร์ในไทยทำไมซากไดโนเสาร์ที่ภูเวียง พบ ธรณีวิทยาของภูเวียง และพื้นที่โดยรอบ และวิธีการอนุรักษ์ซากฟอสซิล การจัดนิทรรศการรวมถึงกระดูก ( ภาพที่ 5 . C ) และรูปแบบชีวิตขนาดของไดโนเสาร์ไทย เช่น ภูเวียงโกซอรัส สิรินธรเน sirindhornae สถานแสดงพันธุ์สัตว์น้ำระยอง , suteethorni ( ภาพที่ 5 D ) , สยามโมไทรันนัส isanensis ( รูปที่ 5 ) B คอมซอกนาทัส , แสง , และ , ซิตตะโกซอรัส . ในชั้นแรกผู้เข้าชมสามารถดูวิธีการทำงานในห้องทดลองจะทำผ่านกระจก พิพิธภัณฑ์จะเปิดให้บริการฟรีเพื่อประชาชน .

จ. กาฬสินธุ์